Читать книгу Ridder, Erfgenaam, Prins - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 16

Stephania kon nauwelijks geloven dat ze alweer zes weken met Thanos getrouwd was. Maar het was tijd voor het festival van de Bloedmaan, dus dat was echt hoe lang het al was. Zes weken van gelukzaligheid, elke week net zo geweldig als ze had kunnen hopen.

“Je ziet er fantastisch uit,” zei ze terwijl ze een blik op Thanos wierp in de kamers die ze nu deelden. Hij was een droom in zijn dieprode zijden gewaad, versierd met rood goud en robijnen. Soms kon ze nauwelijks geloven dat hij van haar was. “Rood staat je goed.”

“Ik zie eruit alsof ik onder het bloed zit,” antwoordde Thanos.

“Dat is de bedoeling ook, aangezien het de Bloedmaan is,” merkte Stephania op. Ze leunde naar voren om hem te kussen. Ze vond het fijn dat ze dat kon doen wanneer ze wilde. Als er meer tijd was geweest, had ze waarschijnlijk van het moment gebruik gemaakt om meer te doen.

“Het doet er nauwelijks toe wat ik draag,” zei Thanos. “Niemand zal naar mij kijken als jij naast me staat.”

Een andere man had het compliment wellicht op een wat elegantere manier gebracht, maar er was iets aan de oprechte manier waarop Thanos het zei, dat meer voor Stephania betekende dan alle perfect beoordeelde gedichten in de wereld.

Trouwens, ze had inderdaad behoorlijk hard haar best gedaan om de mooiste jurk in Delos uit te zoeken. Hij glom in roodtinten, als een vlam die om haar heen gewikkeld was. Ze had zelfs de maker van de jurk omgekocht om zich ervan te verzekeren dat het origineel, dat eigenlijk bestemd was voor een mindere vrouw van adel in de stad, onherroepelijk vertraagd zou zijn.

Stephania stak haar arm uit, en Thanos pakte hem vast. Hij escorteerde haar naar beneden, naar de grote feestzaal waar hun bruiloft had plaatsgevonden. Was het echt al zes weken geleden dat ze getrouwd waren? Zes weken van meer gelukzaligheid dan Stephania zich had kunnen voorstellen, wonend in appartementen in het kasteel die hen door de koningin waren toegewezen. Er gingen zelfs geruchten dat de koning van plan was om Thanos een nieuw landgoed te schenken, een klein eindje bij de stad vandaan. De afgelopen zes weken waren ze het meest bekeken stel in de stad geweest, en waren ze geprezen waar ze ook gingen. Stephania had ervan genoten.

“Vergeet niet dat je Lucious geen stomp verkoopt als je hem ziet vanavond,” zei Stephania.

“Ik ben er tot nu toe in geslaagd mezelf in te houden,” antwoordde Thanos. “Maak je geen zorgen.”

Maar Stephania maakte zich wel zorgen. Nu Thanos haar echtgenoot was, wilde ze niet riskeren dat ze hem zou verliezen. Ze wilde niet dat hij geëxecuteerd werd voor het aanvallen van de erfgenaam van de troon, en niet alleen vanwege de vervelende positie waar haar dat in zou brengen. Ze had wellicht haar zinnen op hem gezet vanwege de prestige die het met zich meebracht, maar nu… nu moest ze tot haar eigen verbazing ontdekken dat ze van hem hield.

“Prins Thanos en zijn echtgenote, Vrouwe Stephania!” verkondigde de heraut bij de deuren. Stephania glimlachte en legde haar hoofd tegen Thanos’ schouder. Ze vond het altijd geweldig om dat te horen.

Ze keek de ruimte rond. Voor hun bruiloft was alles in het wit versierd, maar nu glom de zaal in rood en zwart. De wijn in de glazen was dik bloedrood, op de eettafels stond vlees dat net op het randje van bloederig was, en elke aristocraat droeg de kleuren van de transformerende maan.