Читать книгу ธรรมเนียมแห่งดาบ - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 13

ราชินีเกว็นโดลีนทรงยืนอยู่เพียงลำพังตรงกำแพงอิฐด้านบนของหอคอยหลีกลี้ พระนางทรงเครื่องเป็นชุดคลุมสีดำยาว ที่แม่ชีได้ให้กับพระนางไว้แล้วทรงมีความรู้สึกราวกับว่า พระนางได้เคยประทับที่นี่มาแล้วชั่วกาลนาน พระนางทรงได้รับการต้อนรับในความเงียบจากแม่ชีเพียงคนเดียวเธอให้คำแนะนำและพูดเพียงครั้งเดียว เธอสอนพระนางเกี่ยวกับกฎระเบียบของที่นี่ มันจะไม่มีการพูด ไม่มีการสื่อสารกับใครใดๆ ทั้งนั้น ผู้หญิงแต่ละคนอยู่ที่นี่ด้วยตัวเอง แยกออกไปจากจักรวาลทั้งมวล ผู้หญิงแต่ละคนต้องการอยู่ตามลำพัง นี่คือหอคอยหลีกลี้ สถานที่ที่พวกเขามา เพื่อแสวงหาการเยียวยารักษาใจ พระนางเกว็นโดลีนจะทรงปลอดภัยจากอันตรายทั้งหมดในโลก เมื่อพระนางอยู่ที่นี่ พร้อมกับความรู้สึกโดดเดี่ยว ช่างโดดเดี่ยวอย่างถึงที่สุด

ราชินีเกว็นโดลีนทรงเข้าใจทุกอย่างอย่างดี พระนางทรงต้องการถูกทิ้งเพียงลำพังด้วยเช่นกัน

พระนางทรงยืนอยู่ที่นั่นแล้วตรงด้านบนสุดของหอคอย พระนางทรงกวาดสายพระเนตรมองทิวทัศน์ยอดไม้ของป่าทางใต้ในอาณาจักรวงแหวนและพระนางทรงรู้สึกโดดเดี่ยวมากกว่าที่เคยเป็น พระนางทรงทราบว่า พระนางควรจะต้องเข้มแข็ง พระนางต้องเป็นนักสู้เป็นพระธิดาของพระราชาและภรรยาหรือเกือบจะเป็นภรรยาของนักรบผู้ยิ่งใหญ่

แต่พระนางเกว็นโดลีนก็ต้องทรงยอมรับว่ายิ่งพระนางทรงปรารถนาจะเข้มแข็งมากเท่าไหร่พระหฤทัยและจิตวิญญาณของพระองค์ก็ยังคงได้รับบาดเจ็บมากเท่านั้น พระนางทรงคิดถึงธอร์อย่างสุดซึ้ง อีกทั้งยังทรงกลัวว่า เขาจะไม่มีวันหวนกลับมาหาพระองค์ และแม้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อเขาค้นพบว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระนางบ้างแล้ว พระนางทรงกลัวว่า เขาจะไม่ต้องการที่จะอยู่กับพระองค์อีกต่อไป

ราชินีเกว็นโดลีนรู้สึกโหวงเหวงที่รู้ว่าเมืองซิเลเซีย ได้ถูกทำลายลงและแอนโดรนิคัสโดรได้รับชัยชนะ และการที่ได้รู้ว่า ทุกคนที่พระนางห่วงใยถูกจับกุมและฆ่าตาย มีทหารของแอนโดรนิคัสอยู่ไปทั่วทุกซอกมุมแล้วขณะนี้ พวกเขาเข้าได้เข้าครอบครองอาณาจักรวงแหวนและไม่มีที่ไหนหลงเหลือไว้ให้กลับไปได้เลย พระนางเกว็นโดลีนทรงรู้สึกสิ้นหวังและท้อแท้ ซึ่งมันมากเกินกว่าคนอื่นๆที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่แย่ที่สุด คือพระนางรู้สึกเหมือนกับว่า พระนางทำให้ทุกคนผิดหวัง พระนางรู้สึกราวกับว่าพระองค์ทรงมีช่วงชีวิตอยู่มาเป็นเวลายาวนานหลายชั่วคนแล้ว พระนางไม่ต้องการจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้

ราชินีเกว็นโดลีนทรงก้าวมาข้างหน้า เพื่อขึ้นไปยังแนวหินที่ยื่นออกจากผนัง ตรงริมขอบของกำแพง ที่มันอยู่ไกลออกไป ไกลเกินกว่าที่ใครสมควรจะมายืนอยู่ได้ พระนางทรงยกแขนของพระองค์ขึ้นอย่างช้าๆ และทรงเปิดพระกรออกมาด้านข้างตัว พระนางทรงรู้สึกถึงความแรงของกระแสลมเย็นที่พัดเข้ามาหา มันเป็นสายลมเย็นยะเยือกแห่งเหมันตฤดู มันทำให้พระนางสูญเสียการทรงตัวและพระวรกายก็ทรงโคลงเคลงอยู่ตรงขอบผาของกำแพงนั่น พระนางทอดพระเนตรลงไปและเห็นถึงการตกดิ่งลงสู่เบื้องล่าง

ราชินีเกว็นโดลีนทอดพระเนตรขึ้นไปยังท้องฟ้าและคิดถึงอาร์กอน พระนางสงสัยว่าเขาไปอยู่ที่ไหนหรือติดกับดักอยู่ในจักรวาลของตัวเขาเองหรือกำลังรับโทษทัณฑ์ของเขาอยู่แทนตัวของพระองค์เอง พระนางประสงค์ยอมสละได้ทุกอย่าง เพื่อที่จะพบเขาเดี๋ยวนี้ เพื่อที่จะได้ยินการตัดสินใจอย่างฉลาดเป็นครั้งสุดท้าย บางทีนั่นจะช่วยทำให้พระนางพลิกสถานการณ์ขึ้นมาได้

แต่เขาไม่อยู่แล้ว เขาก็ต้องชดใช้กับเรื่องนี้ แล้วก็จะไม่สามารถจะกลับมาได้อีก

ราชินีเกว็นโดลีนทรงหลับพระเนตรลงและทรงนึกถึงธอร์เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเขาอยู่ที่นี่มันก็จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างได้ ถ้า มีเพียงแค่ใครสักคนที่เหลืออยู่ในโลกนี้ที่เป็นคนที่รักเธออย่างแท้จริง นั่นคงทำให้พระนางมีเหตุผลสำหรับการมีชีวิตอยู่ต่อไป พระนางทอดพระเนตรขึ้นไปยังขอบฟ้า เหนือสิ่งอื่นใดแล้วนั้น พระองค์ทรงคาดหวังจะได้พบกับธอร์ เมื่อพระนางทอดพระเนตรไปยังหมู่เมฆที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว พระนางทรงคิดไปว่าได้ยินเสียงดังลางๆ มาจากขอบฟ้าที่ไหนซักแห่ง มันเหมือนกับเสียงคำรามของมังกร มันห่างออกไปมาก เสียงช่างแผ่วเบามาก พระนางน่าจะจินตนาการมันขึ้นมาเอง มันดูราวกับว่าใจของพระนางกำลังเล่นตลกกับตัวเองอยู่ พระนางทรงรู้ว่าไม่มีมังกรไม่อยู่แถวนี้ในอาณาจักรวงแหวนซึ่งเหมือนกับที่พระนาทรงทราบว่าธอร์อยู่ไกลแสน ไกลและหายไปตลอดกาล ในจักรวรรดิ ในสถานที่บางแห่งที่เขาไม่สามารถจะย้อนคืนกลับมา

น้ำพระเนตรหลั่งไหลอยู่บนพระปราง เมื่อราชินีเกว็นโดลีนทรงคิดถึงธอร์ ทรงคิดถึงชีวิตที่ควรจะมีอยู่ด้วยกันและความใกล้ชิดที่พวกเขาเคยมี พระนางคิดไปถึงภาพใบหน้าของเขา น้ำเสียงของเขา และเสียงหัวเราะ พระนางแน่ใจว่าพวกเขาไม่มีทางแยกจากกันได้ ว่าพวกเขาจะไม่มีทางถูกแบ่งแยกไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม

"ธอร์!" พระนางเกว็นโดลีนก้มพระพักตร์กรรแสงและพระวรกายโซเซอยู่ที่ขอบผาของกำแพง พระองค์ทรงปรารถนาให้เขากลับมาหา

แต่เสียงของพระนางดังก้องกังวานอยู่ในลมและจางหายไป ธอร์อยู่ห่างไปอีกโลกหนึ่ง

ราชินีเกว็นโดลีนทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปจับเครื่องรางที่ธอร์เคยให้ไว้กับพระนาง มันเป็นสิ่งที่เคยช่วยชีวิตพระองค์ไว้ครั้งหนึ่ง พระนางรู้ว่าเมื่อพระนางเคยใช้มันไปแล้วหนึ่งครั้ง มันก็คือของใช้แล้ว จากนี้ไป จะไม่เหลือโอกาสอะไรอีกแล้ว

ราชินีเกว็นโดลีนทอดพระเนตรลงไปด้านล่างเลยผ่านแนวหินที่ยื่นจากกำแพงและพระนางทอดพระเนตรเห็นพระพักตร์ของพระบิดา พระองค์ถูกห้อมล้อมรอบไปด้วยแสงสีขาวและกำลังทรงส่งยิ้มมาทางพระนาง

พระนางทรงเอนตัวมาด้านหน้าและทรงวางพระบาทข้างหนึ่งตรงริมขอบกำแพง พระองค์ทรงปิดพระเนตรลง ทรงสัมผัสถึงสายลมเบาๆ พระนางทรงรู้สึกเหมือนกับกำลังบินอยู่ตรงนั้น อยู่ระหว่างสองโลก อยู่ระหว่างโลกแห่งความเป็นและโลกแห่งความตาย พระนางทรงรักษาสมดุลอย่างดีเยี่ยม และพระนางรู้ว่า เมื่อมีสายลมที่พัดแรงพัดมาอีกระลอกหนึ่ง นั่นจะเป็นการตัดสินว่าพระนางจะไปในทิศทางไหน

ธอร์ พระนางทรงครุ่นคิด ให้อภัยข้าด้วย