Реклама. ООО «ЛитРес», ИНН: 7719571260.
– Свет лавіў мяне, але не злавіў, – паскардзіўся Скаварада, калі мы ўтрох прагульваліся ля Паўночнай затокі.
– Жыццё імклівае і зменлівае, – пагадзіўся Ван Сіджы, – толькі і паспявай. Не ва ўсіх гэта атрымліваецца.
.....
На вуліцы над намі праляцяць шпакі і нагадаюць мне, што ўжо пачынаецца вясна. Вось толькі якая гэта была вясна, Гары? Вясна якога году – гэтага я не помню. Я шчыльней захіну свой тонкі аметыставы шалік, які ўсё яшчэ будзе пахнуць учорашнімі – густымі, вечаровымі – духамі. Але гэта не дапаможа – шалік зусім не будзе грэць. Не будзе грэць і ранішняе сонца, якое халодна прабіваецца праз аблокі і слепіць нашыя стомленыя вочы. Як у забытым сне, мы будзем ісці па халоднай і чыстай вуліцы. Толькі на такой вуліцы, падумаю я, – халоднай і чыстай – і можна аднойчы сустрэць багоў. Чыстае і халоднае – такім мусіць быць іх жытло, – скажаш ты мне аднойчы.
Мы будзем ісці па ранішняй вуліцы і мерзнуць. Я падумаю, што вясну якраз тады і адчуваеш, калі мерзнеш. Калі не паспяваеш захінуцца ў яе, калі яшчэ памятаеш, адкуль ты вяртаешся, пакуль не патанаеш у цеплыні. Вось як цяпер – калі халадно, і толькі ад адкрытай шыі Гары – безабароннай, такой блізкай шыі – патыхае цеплынёй. Як абяцаннем. Вясны. Забыцця. Сонца.
.....