Читать книгу In het zicht van de moordenaar: Thriller - Neal Chadwick - Страница 7

3

Toen we de plaats delict in het New Palace Hotel op Broadway bereikten, brak de hel los. De verantwoordelijke moordzakendienst was daar vertegenwoordigd met verschillende functionarissen en de collega's van de afdeling Wetenschappelijk Onderzoek, de centrale New Yorkse erkenningsdienst.

Mijn collega Milo Tucker en ik waren elke ochtend op weg naar het federale gebouw aan de Federal Plaza toen het telefoontje van de heer McKee ons bereikte. De baas had ons hier besteld en ons in grote lijnen geïnformeerd over wat er hier aan de hand was.

Billy Barese, de zwaargewicht peetvader van Chicago in de ware zin van het woord, was vermoord.

En als iemand als Barese een onnatuurlijke dood stierf, betekende dat meestal een hoop problemen.

Luitenant Roger Kingsley van de moordploeg van het verantwoordelijke politiebureau begroette ons en leidde ons naar de 500 dollar-suite waar Barese was vermoord.

In de voorkamer stond een fauteuil met een vuistgrote opening in de rugleuning. Het gebied was bedekt met bloed.

Er lag een stukje krantenpapier te rondslingeren.

"Daar werd een van de lijfwachten geraakt," legde Kingsley uit. "De lijkschouwer was hier al om de lichamen naar het lab te brengen."

"Hoeveel lichamen?" Ik ging er achteraan.

Kingsley knikte. "In totaal zijn er twee doden. We hebben de andere lijfwachten in de hal geïnterviewd. Barese zou het laatst bezocht zijn door een donkerharig meisje."

"Is er een schets gemaakt?" Ik ging er achteraan.

"Ja."

"En deze lijfwachten?"

"Hier in het hotel blijven, ook. Maar natuurlijk een paar prijsklassen onder deze luxe suite. De persoonlijke gegevens worden geregistreerd."

We volgden Kingsley naar de woonkamer.

De luitenant strekte zijn arm uit.

"Barese zat daar," zei Kingsley, wijzend naar een met bloed doordrenkte lederen fauteuil met een bijna vuistgrote opening in zijn rug.

"Met welk kaliber werd Barese neergeschoten?' wees Milo onvrijwillig op de zaak. "Dat moeten grote zijn geweest."

"Het was helemaal geen vuurwapen," legde luitenant Kingsley uit. "De projectielen zijn op weg naar het ballistische labo. Maar op het eerste gezicht kunnen het stalen bouten zijn, zoals die van een kruisboog."

"En deze donkerharige dame had zo'n ding bij zich kunnen hebben?" vroeg ik als verrassing.

"De lijfwachten zeggen dat ze de vrouw grondig doorzocht hebben. Maar het is voor mij ook niet helemaal plausibel."

"We gaan deze lijfwachten halen," beloofde ik.

Kingsley draaide zich naar de voorkant van het raam. "Twee dingen zijn nog steeds interessant."

"Wat is dat?"

"Eerst werd de kamer afgeluisterd."

"Barese is een grote speler in de georganiseerde misdaad. De ,,drugs en het witwassen van geld zijn zijn specialiteiten, maar hij heeft ongeveer overal anders gestoeid waar er een goede terugkeer is," bovengenoemde Milo. "Het is mogelijk dat hij werd afgeluisterd door collega's. Ofwel de FBI Field Office Chicago of de DEA-collega's die al lang op zijn hielen zitten.".

"Vraag het voor de zekerheid aan je collega's, maar ik geloof er niet in."

Ik heb mijn wenkbrauwen omhoog gedaan. "Waarom niet?"

"De gebruikte insecten zijn vrij primitief. Dat leek mij het werk van de amateurs - althans op het gebied van telecommunicatie. Trouwens, de telefoon werd ook afgeluisterd. En dan is er nog het verhaal over hoe we op de hoogte werden gebracht...."

"Ik ben een en al oor, luitenant."

"Een zekere James F. Cramer heeft zijn appartement aan de overkant van de straat op dezelfde hoogte. Hij wil de moord gezien hebben en ons gebeld hebben. Anders was de dood van de heer Barese misschien pas 's morgens door de meid ontdekt!"".

Milo en ik hebben de volgende twee uur eerst de twee lijfwachten en daarna de ooggetuigen aan de overkant van de straat ondervraagd. De bodyguards waren Roy Elario en Mark Silatti. Hun waarschijnlijk niet wettelijk geregistreerde wapens hadden de twee op tijd voor de aankomst van de politie laten verdwijnen. Hoe dan ook, ze beweerden nu hun baas te hebben verdedigd met hun kung fu vaardigheden en niet afhankelijk te zijn van vuurwapens voor hun werk.

"Als dit, tegen de verwachting in, de waarheid is, dan heb je nu gezien dat kung fu blijkbaar niet genoeg is", aldus Milo. "Je baas is tenslotte dood."

"Ik heb hier geen verklaring voor", zei Roy Elario. "We hebben deze vrouw doorzocht. Ze droeg een nerts, opende hem.... mijn God en daaronder was ze volledig naakt! Ze had een geweldig figuur, dat kan ik haar geven. En er kan geen twijfel over bestaan dat ze niet gewapend was."

"Afgezien van de geweren van een vrouw", grijnsde Mark Silatti.

"Had ze een tas bij zich?" Ik ben blijven boren.

"Er zat daar ook niets in", meldt Elario. "Alleen de spullen die vrouwen bij zich dragen. Er was een inklapbare paraplu binnenin, dat weet ik nog. Misschien heeft ze het pistool in haar nerts laten naaien. Anders begrijp ik niet hoe ze ze ze binnengesmokkeld heeft."

"Hoe heeft Barese dit meisje gekregen?" zei ik.

Ze haalden hun schouders op.

Silatti zei uiteindelijk: "De heer Barese moet ze gebeld hebben. Of Jim Crone, onze collega die ook geraakt is."

"Eigenlijk was Mr Barese meer een blonde," mompelde Elario. Hij haalde zijn schouders op. "Ik weet niet waarom hij plotseling van gedachten is veranderd...."

"Wat deed Mr. Barese in New York?" zei ik.

Silatti haalde zijn schouders op. "Wat weet ik ervan? Ik denk dat hij wat plezier wilde hebben...."

"En in Chicago, is dat niet mogelijk?"

"Luister, G-man, ik heb altijd geprobeerd om Mr. Barese's gedachten te lezen, maar zo is het gebleven!"

Anders was er niet veel te halen uit die twee.

Ik heb haar gevraagd om de komende dagen klaar te staan voor verdere ondervragingen.

"De twee zijn medewerkers van de familie Barese", zegt Milo over het gesprek later, toen we op weg waren naar James F. Cramer's appartement. "Ze zullen oppassen dat ze niet één toon te veel spugen, die niet met de familie besproken is!"

Cramer was veel meer spraakzaam.

Vanuit zijn appartement had men een prachtig uitzicht op de luxe suite waarin Barese was overleden.

"Als het licht daar aan is en iemand vergeet de zonwering naar beneden te doen, heb ik een goed zicht, meneer, dat is niet te stoppen."

James F. Cramer was een onopvallende, slanke man in zijn late jaren vijftig. Hij was eigenaar van een kapper in één straat verderop. Zijn ogen flikkerde zenuwachtig.

Ik wees naar de verrekijker bij het raam.

"Heb je dat ook gebruikt, gisteravond bedoel ik?"

"Dat is toch niet illegaal, of wel? Als iemand aan de andere kant zich uitkleedt en de zonwering niet laat zakken, ben ik strikt genomen lastiggevallen door dit gezicht, vind je niet?"

"Vertel me gewoon wat je zag," zei ik.

Hij haalde diep adem. "Dus deze vrouw kwam binnen. Ze droeg een nerts, laat het van haar schouders glijden. Daaronder was ze naakt.... Maar ik heb dat allemaal al verteld aan je collega's van het moordzaken team!"

"Herhaal het nog een keer," drong ik erop aan. Milo heeft zijn ogen verdraaid. Maar gelukkig kon James F. Cramer dat niet zien, want mijn partner stond diagonaal achter hem.

"Ja, deze vrouw heeft iets uit haar tas gehaald."

"Wat was dat?" Ik ging er achteraan.

"Zag eruit als een....paraplu! Weet je, ik was...."

"Ze waren een beetje afgeleid."

"Je zou dat kunnen zeggen, ja."

"Waar was Mr Barese?"

"Wie?"

"De vermoorde man."

"Hij zat in een fauteuil.... Een ongelooflijk dikke man. De vrouw richtte iets op hem als een pistool. Iets wat ze met de paraplu heeft gedaan, heeft het veranderd. Het volgende moment zag ik dat de dikke man onder het bloed zat. De dame deed de nerts weer aan en ging uit."

"En je hebt de politie gebeld."

"Nee, het verhaal ging verder."

Ik stak mijn wenkbrauwen op, keek snel naar Milo.

"Vertel het me!" Milo vertelde het de getuige.

Cramer draaide zich om, zette een paar stappen en viel in een fauteuil.

Zijn gezicht was kalkhoudend wit geworden.

"In het begin dacht ik dat het mijn zaken niet waren. Laat anderen er voor zorgen. Ik weet dat dit niet precies het gedrag is dat je zou verwachten van een gezagsgetrouwe burger. Maar je komt alleen in de problemen als je ergens als getuige komt opdagen. Drie jaar geleden was ik getuige van een ongeluk, en geloof het of niet..."

"Misschien ga je weer aan de slag", stoorde ik hem.

"Hoe dan ook, ik heb gewacht. Een kwartier, er is daar niets gebeurd. Toen kwam er een man binnen met een MPi over zijn schouder. Hij leek behoorlijk geschokt toen hij Barese vond."

"Kunt u de man voor mij beschrijven?"

"Kort, donker haar, sterk figuur, donkere snor."

"Zorg voor Elario," merkte Milo op.

Cramer vervolgde: "De man bracht een tweede man binnen. Een van hen heeft gebeld. Ik had het gevoel dat de politie hier over een paar minuten zou zijn."

Ik stak mijn hoofd omhoog. "En?"

"Niets. Ze probeerden de dikke man op te tillen, maar het werkte niet. Toen hebben ze gepraat. Zag eruit als een gevecht. Eindelijk hebben ze weer gebeld." Cramer zuchtte hoorbaar. "Het was me duidelijk dat er iets mis was en daarom heb ik de stadspolitie gebeld. Het was er in een paar minuten."

Ik knikte.

Voor mij paste het in het plaatje. De twee lijfwachten hadden ons niet de volledige waarheid verteld en hadden blijkbaar alleen contact opgenomen met de familie van de vermoorde persoon. Of ze ooit de politie hadden gebeld was twijfelachtig.

Het was eerder te vrezen dat de familie Barese de twee de opdracht gaf om de zaak in hun zin op te lossen, tot nu toe vermoedden ze wie de dader was.

Het gevolg was een gangsteroorlog.

"Wij danken u zeer voor uw bereidheid om mee te werken", zei ik tegen Cramer voordat we vertrokken.