Читать книгу Die Poort 2: Reisigers - Nelia Engelbrecht - Страница 5

“Holy cow!” roep Nomsa uit. “Hoe kan die aarde nou twee mane hê – en hoekom lyk hulle so perserig?”

Iets ruik soos liquorice en kaneel.

“Die aarde hét nie twee mane nie,” sê Leonardo, “en die een wat daar is, is nie pers nie.”

“Do you mean …?” Tara bly stil.

Sy kan dit obviously nie sê nie en ek kan dit verstaan. Want hoe sê mens nou: Hi, ouens, raai wat, ons is nie meer op die aarde nie? Hel, waar ís ons?

“Ons is op ’n ander planeet,” sê Leonardo, wat natuurlik weer my gedagtes gelees het. Hy bekyk die sterre bokant ons. “Die million-dollar question is nou of ons net in ’n ander sonnestelsel in die Melkweg is, en of ons in ’n ander galaxy is. Of dalk in ’n ander universe.”

Wow, dit klink vrék ver van die huis af.

Tara skud haar kop. “Impossible.”

“I totally agree,” sê Nomsa. “Ek dink die Poort het ons Amerika toe gevat en nou is ons op die Hollywood set van ’n sci-fi movie. Of maybe ’n reality show. Soos in The Truman Show – daai ou movie met Jim Carrey in? Hy het mos gedink alles is real en al die tyd was daar ’n helse dome bokant … ”

“Shush!” maak Leonardo haar stil.

“Ouch!” Die Bewaker-merk agter my nek brand skielik erg.

“There are Others coming, I can sense it,” fluister Tara.

Stemme. Voetstappe. Iemand wat lag. Ons sak laer in die water weg.

’n Ou en ’n meisie loop hand aan hand nader en gaan staan toe hulle in die oopte langs die waterpoel kom. Hulle knoop die donker bandanas wat hulle op hulle koppe het, los en haal dit af. Ligpers maanlig blink op hulle kaal koppe.

“Holy moly, waar’s hulle hare?” fluister Nomsa.

Dis obvious dat die Ander op planeet Pers Maan absoluut geen fashion sense het nie. Behalwe dat hulle dink kaalkop is die nuutste hair trend, sal hulle outfits ook nie sommer Cosmopolitan of Vogue haal nie.

Hulle klere lyk net soos dié wat die Ander een aangehad het toe hy by ons skool was – iets tussen my pa se hospitaal-scrubs en ’n tunic uit Luke Skywalker se Star Wars-klerekas. Al verskil is dat dié twee se outfits grys is, terwyl ons ongenooide kuiergas s’n wit was.

Mind you, binnekort gaan ons net so boring soos hulle lyk. Dit was Leonardo se idee om die Ander een wat by die skool was se outfit te copy sodat ons kan inblend.

Die ou sit nou sy hande weerskante van die meisie se gesig. Sy kyk af en hy leun vooroor en … begin haar kaal kop soen.

Wow, sein Leonardo, dit kan nog baie interessant raak hier.

It’s just weird, sein Tara toe die twee omruil en die meisie die favour return.

Dit is weird, ja, en tog op ’n manier ook nie. Dis obvious dat die twee mal is oor mekaar. Iets steek in my hart. Hart-seer. Dit is hoe ek oor Zak voel. Ek sluk die huil weg. Voor ek ’n Bewaker geword het, het ek vreeslik maklik getjank. Intussen het ek agtergekom dit help in elk geval niks nie.

Die twee sit nou op die rotse. Die ou hou sy arm om die meisie se skouers terwyl hulle in ’n vreemde taal gesels.

Nomsa, wat sê hulle? sein ek.

Uhm … die meisie sê hulle moenie te lank hier bly nie, hulle klasse by die … leersentrum – of so iets – gaan amper begin en die ou sê dan moet hulle maar …

Nomsa hou op sein. Waar die twee nou net nog was, is skielik niemand meer nie.

“Reis is obviously die default vervoer hier rond,” sê Leonardo. “Mens kan sien Kali se scary ma is nie hier om op hulle te spy nie.”

My ma is soort van die Bewaker van Bospoort se Bewakers. Jy kan maar sê sy hou hulle op die straight and narrow – soos om te kyk dat hulle nie Reis as dit nie regtig Poortsake is nie.

“My ma … dit voel of sy hier naby is,” sê Tara skielik.

Oukei. Back to reality. Ons is hier om Tara se ma te red.

Hoewel die soenery nie ’n slegte side show was nie, sein Leonardo.

Hei, jy moet uit my kop uit bly!

En al die pret mis? Never.

Ek gee hom ’n vuil kyk voor ek agter Tara en Nomsa aan kant toe swem. Op die rotse haal ek elkeen se waterdigte sak met klere uit my rugsak.

Nomsa gee Leonardo s’n vir hom aan. “Oukei, mister Contarini, jy gaan trek nou daar agter daardie groot rots aan en jy kom nie uit voor ons sê jy mag nie.”

“Ag nee, Nomsa, jy spoil nou al die fun,” sê Leonardo. “Dink net wat julle gaan mis. Die Contarini crown jewels is …”

“Thanks, but no thanks,” val Nomsa hom in die rede. “Loop nou.”

“Ook maar goed my aunty het vir ons hierdie lelike outfits gemaak,” sê sy terwyl ons ons katoenhemde en -broeke aantrek. “My Sissy Boy-jeans sou baie lonely gevoel het hier op Planet Boring Fashion.”

“Ja, wel, ten minste blend ons more or less in. ” Ek gaan sit om my tekkies aan te trek. “Dis anyway ook baie ligter as wat jeans in my rugsak sou wees.”

“Net jammer ons het nie die memo oor die bandanas gekry nie,” sê Tara.

“Ja, dis waar,” sê Nomsa. “Maar mind you, so met sy bandana op het die outjie nogal soos Captain Jack Sparrow in Pirates of the Carribean gelyk.”

“As dit net ons is wat hare het, gaan almal dadelik sien ons hoort nie hier nie,” sê Tara.

“There’s no way wat ek my hare gaan afskeer om soos hulle te lyk,” sê Nomsa en vat aan die vlegseltjies van haar Afrika-haarstyl.

“Die Ander een wat by die skool was, het langerige wit hare gehad,” sê ek terwyl ek my veters vasmaak. “Maybe is dit net hierdie twee wat dink kaal koppe is high fashion.”

“Oukei, jy kan maar uitkom, Leonardo,” roep Nomsa toe ons klaar is.

Ek begin lag toe hy naderkom.

“Wát?” vra hy. “Ek dink ek lyk baie sexy. Wat sê jy, Tara?”

Ek sweer as hier nou ’n derde maan was, het ons gesien hoe Tara bloos.

“Ja, sure, Luke Skywalker.” Sy glimlag skeef en lyk toe weer ernstig. “Ek wens net ons het die Jedi hier gehad om ons te help soek na my ma.”

“Ons sal haar kry, moenie worry nie,” sê Leonardo.

Ons steek ons duikgoed onder ’n bos weg, en ek en Leonardo gebruik ons Kragte om groot rotse voor die wegsteekplek te rol sodat die Ander dit nie kan raaksien nie.

“Now what?” vra Nomsa toe ons klaar is.

“Nou gaan ons soontoe,” sê Leonardo en wys met sy vinger na waar die naghemel ligter agter die bome lyk.

Hoe verder ons deur die bome loop, hoe sterker word die geur van liquorice en kaneel. Dan, in ’n oopte tussen die bome, gloei plante en blomme van alle kleure asof daar ligte binne-in hulle is. Dit is obviously die oorsprong van die ligte wat ons gesien het én van wat ek geruik het.

“Wow,” sê Leonardo. “Daar’s ouens in San Francisco wat begin het om Arabidopsis, ’n soort mosterdplant, se DNA te verander sodat hulle dieselfde goed produseer as vuurvlieë, maar dié vat die koek – dis absoluut amazing.”

Ja, wel, trust jou om selfs op planeet Pers Maan jou Wikipedia-kennis met ons te deel, sein ek vir Leonardo.

Kan ek nou help ek is ’n genius? sein hy terug.

Voor ek kan reageer, praat Nomsa. “Ek het julle mos gesê ons is op ’n Hollywood movie set. Dit is seker die glow in the dark bos van Avatar.” Sy kyk rond. “Waar’s die kameras?”

“Kyk daar oorkant,” sê Tara. “Dit is seker die leersentrum waarvan die kaalkopmeisie gepraat het … en as my senses reg is, is my ma ook hier iewers.”

Anderkant die oopte wys die wit mure van ’n gebou tussen die boomstamme. Ons volg die paadjie tussen die bome deur. Mandjies met helder, gloeiende plante hang aan die bome, nes lanterns. Ek steek my hand uit na een van die mandjies. Behalwe lig, straal die plante ook hitte uit.

Ek gaan staan en vat agter aan my nek, net daar waar my hare begin. Die merk, twee sirkels wat oorvleuel, het nou net weer begin brand. Ek dink daar is Ander naby, sein ek vir Leonardo.

Ek sense dit ook, sein Tara.

“Hoekom het ons gaan staan?” vra Nomsa.

Jeez, sy sal nou nie juis die beker wen vir gedagtes lees nie. Ek gaan staan voor haar en kyk haar stip in die oë. Jy moet op ons gedagtes konsentreer, sein ek vir haar. Die Ander is naby en hulle mag ons nie hoor praat nie.

Ja, oukei. Easy peasy.

Onthou net, sein Leonardo terwyl ons begin loop, as die popo die fan strike, Reis ons almal dadelik terug tot by die waterpoel. Capisce?

Hoe nader ons aan die gebou kom, hoe meer brand die merk op my nek en hoe duideliker hoor ek stemme en voetstappe. Ons steek vas toe ons tussen die laaste bome kom.

Daar is ’n hele paar geboue wat soort van ’n halfmaan vorm. Voor hulle is ’n groot oop area met paadjies en grasperke en ’n hele paar fonteine. Die water moet warm wees, want daar hang stoom bokant die fonteine. Die gloeiende plante rondom die fonteine en langs die paadjies gee genoeg lig vir die jongmense wat oral met rugsakke rondloop.

Dis in die middel van die nag – slaap dié crowd dan nie? sein Leonardo.

Lyk nie so nie, sein Nomsa. En by the way, dis ook maar goed almal is nie so spierwit soos daai twee by die waterpoel nie, anders het ek nou glad nie ingeblend nie.

Noudat sy dit noem – dit is actually weird. As dit nie vir die twee pers mane bokant die geboue was nie, kon mens dink almal hier voor ons is deel van Suid-Afrika se rainbow nation. Nie dat hulle outfits juis naby die kleure van die reënboog kom nie. Dit wissel van bleekblou verby gaggiesgroen tot by goor grys, soos ons s’n. Die bandanas op hulle koppe ook.

Dan strike dit my: by nie een van hulle bandanas steek daar ’n enkele haar uit nie. Ek sweer hulle is almal kaalkop, sein ek.

Forget it, sein Nomsa. Daar’s nie ’n maniér wat ek my hare gaan afskeer nie.

Ek sal dit doen as dit kan help om my ma te kry, sein Tara.

Shame. Tara se bos hare is haar pride and joy. Daar moet ’n ander manier wees om in te blend. Dalk … Ek swaai die sak van my rug af en maak dit oop. Ons kan die waterdigte sakke waarin ons klere was, oopskeur en vir ons bandanas daarvan maak, sein ek.

Leonardo haal ’n mes uit sy rugsak en help ons om die sakke oop te sny. Gelukkig is die swart plastiek redelik dun en sag, so ons sukkel nie te veel om die bandanas gevou te kry nie. Maar om my en Tara se lang hare onder die bandanas in te kry, is ’n ander storie.

Hou vas jou hare, dan sit ek die bandana oor, sein Leonardo.

Gaan help liewer vir Tara, keer ek, sy’t dubbel soveel hare as ek.

Not to worry, ons kom reg, sein Nomsa terwyl sy Tara se dik hare onder die bandana indruk.

Ek ruik die warmte van Leonardo se lyf terwyl hy my help. Dis nogal disturbing.

Dan beduie Nomsa na ’n aanwysingsbord naby ons. Dit sê die leersentrum is dié kant toe.

Oukei, nou moet jy in hulle taal met ons praat terwyl ons loop, sein Leonardo.

Nomsa trek los. Sy kan net sowel vir ons sê pienk eende dra net Prada, ons sal dit nie eens weet nie, maar dit werk obviously, want die paar Ander by wie ons verbyloop, kyk nie eens in ons rigting nie.

Die volgende oomblik is daar ’n hoë fluitgeluid en – wait for it – almal om ons begin verdwyn. Ek kyk na die vensters van die gebou voor ons. Waar daar netnou nog niemand binne-in die gebou was nie, sien ek nou mense beweeg. “Ek dink hulle het na hulle klasse toe Gereis.”

“Al weer daai funny Travel business,” brom Nomsa.

“Wel, ons kan nie alleen hier bly staan nie,” sê Leonardo en begin met lang treë na die gebou toe stap.

“Hey, slow down. Ons het nie almal sulke lang bene nie,” kla Nomsa terwyl sy drafstap om by te hou.

Terwyl ons nog met die trappies op na die ingang loop, kom daar skielik ’n vrou by die deur uit. Sy steek vas en frons toe sy ons sien. Sy vou haar arms voor haar en begin in die Ander se taal moan.

Nou moet jy jou storie mooi spin, sein ek vir Nomsa.

Oh, shucks! sein sy terug voor sy in hulle taal begin praat. Die vrou vra iets en Nomsa antwoord. Met ’n laaste kwaai kyk stap die vrou verby ons en … verdwyn. Natuurlik. Hoekom is ek verbaas?

Wat wou die vrou weet en wat het jy vir haar gesê? sein Leonardo vir Nomsa terwyl ons by die groot deure instap.

Sy het gemoan omdat ons nog nie in ons klasse was nie, toe sê ek vir haar ons is nuut en weet nie waarheen om te gaan nie. Sy sê toe sy is meesteres Durnian en vra of ons van Zebnir … of nee, Zefnor … anyway, sy wou weet of ons van daai plek af is en toe sê ek maar ja. Toe sê sy ons moet na die kantoor met die glasvensters toe gaan om te registreer.

Goeie werk, sein Leonardo.

Het julle gesien die vrou het nie ’n bandana op nie? sein Tara. Sy het actually hare.

Sowaar. Dalk is dit ’n reël dat skoolkinders nie hare mag hê nie, sein ek terwyl ons by die groot glasdeure instap.

Dan is dit maar ’n bleddie stupid reël, sein Leonardo terug.

Anders as buite, het hulle elektriese ligte binne. In die middel van die ingangsportaal is ’n paar breë pilare van glas. In party van die pilare stroom water van bo af ondertoe, en in ander beweeg die water boontoe. Nogal pretty awesome.

Anderkant die pilare staan ’n vrou agter ’n groot toonbank met glas voor. Sy het kort rooi hare en ’n blouerige specimen van planeet Pers Maan se standaard-outfits aan. Eers dog ek sy is besig om die toonbank af te vee, toe sien ek die hele toonbank is eintlik ’n hengse touch screen. Gelukkig hou whatever sy ook al doen haar so besig dat sy nie opkyk toe ons saggies verby haar sneak nie.

Ons loop in ’n breë gang af. Elke paar treë is daar nog pilare met water wat op of af beweeg.

Wat is dit met al die water? sein Nomsa.

Ek dink hulle gebruik dit om krag op te wek, antwoord Leo- nardo.

Oukei, noudat jy die planeet se kragsituasie uitgefigure het – waarheen is ons actually op pad? sein ek.

Ons soek die skool se eetsaal of kafeteria, sein Leonardo.

Worry jy sowaar nou oor kos? sein Nomsa vies.

Of course. Ek vrek vir ’n Steers-burger en tjips. Dit gaan baie lekkerder wees as daai droë oats-koekies wat Kali vir ons ingepak het.

Hy smokkel met jou kop, Nomsa, sein ek. Tara het mos in ’n droom gesien haar ma sit in een of ander eetsaal. Dit is dalk ’n goeie beginpunt as ons haar wil kry.

Ek loop amper in Tara vas toe sy skielik gaan staan. Wat’s fout?

Sy’s nie hier nie. Sy is naby, maar nie in hierdie gebou nie.

Ouch. Die merk teen my nek brand nog die hele tyd dofweg vandat ons by die skool is, maar nou is dit weer erger as vantevore. Ek kyk om.

Vir ’n millisekonde sien ek ’n man met swart klere in die gang agter ons, maar toe ek my oë knip, is daar niemand nie. Jis, my verbeelding hol met my weg.

Ons loop verby ’n paar toe deure waaragter ek stemme hoor. Seker klaskamers. Dan kry ons ’n sydeur en glip buitentoe. Die gloeiende plante langs die gebou ruik soos sjokolade. Iets soos hazelnut heaven, of peppermint crisp.

Tara steek vas en wys na ’n aanwysingsbord. Nomsa, wat staan daar?

Wetenskapsentrum, lees Nomsa die vreemde letters. ’n Pyl wys in die rigting van die gebou langsaan.

Voel dit vir jou of sy in hierdie gebou kan wees? sein ek vir Tara.

Ja … maar daar is iets … It feels as if she is underground.

Oee-ee, sein Nomsa, dalk hou hulle haar in ’n dungeon aan – soos onder die kastele in die Middle Ages. Hulle sê die rotte was so erg daar onder, hulle het die gevangenes se tone …

Nomsa! raas ek en vat aan die merk teen my nek. Hoekom kom en gaan die brandpyn so? Ek kyk weer om. Daar is niemand in die paadjie agter ons nie, maar as daar was, kon die persoon maklik agter een van die gloeiende struike in gekoes het.

Ek het skaars weer omgedraai en agter die ander begin aanstap, of die merk begin van voor af brand.

Kali, wat makeer? sein Leonardo.

Ek weet nie, dit voel amper of iemand ons agtervolg. Elke keer as ek omkyk, sien ek iemand met swart klere, en voor ek my oë kan knip, verdwyn hy weer.

Dit voel vir my ook kort-kort asof een van die Ander naby is, sein Tara.

Oukei, sodra ons in die gebou is, sal ek dit uitcheck.

Groot glasdeure skuif oop toe ons by die ingang kom. Binne lyk die wetenskapsentrum soos ’n mall, maar net sonder die shoppers en die winkels.

Ons staan in ’n groot oop ruimte en rondom ons is daar ’n hele paar verdiepings met plekke wat soos kantore lyk.

Reg in die middel van die oop stuk is daar nog twee hengse ronde glaspilare waarin water beweeg. Ek kyk op. Die pilare loop tot teen die hoë dak van die gebou. Bo, langs die pilare, is skylights waardeur mens die twee pers mane kan sien.

Net toe kom twee van die Ander met pers outfits by die roltrappe af. Lyk of die mense in hierdie gebou se outfits met die mane gecolourcode is, sein ek.

Ja, en hulle dra nie bandanas nie en hulle het almal hare, sein Tara.

Uh-oh. Die twee mans kom reguit na ons toe aan. Hulle loop en praat, maar steek vas toe hulle ons sien. Die een vra iets en Nomsa spin ’n hele lang storie vir hulle. Die twee kyk fronsend na mekaar. Die een sê iets vir die ander een wat sy kop skud voor hulle wegstap.

Wat het hulle gesê, Nomsa? sein Tara.

Hulle het gevra wat ons hier soek, toe sê ek ons is nuut in die skool en meesteres Durnian het gesê ons kan maar eers bietjie rondkyk voor ons na ons klasse toe gaan. Dit het gelyk of die een ou my geglo het, maar die ander ou het nie baie convinced ge-

lyk nie.

Leonardo kyk oor sy skouer na die ingang. Ek dink julle is reg, ons word agtervolg. Ek hoor iemand net buite die glasdeure.

Ek kyk na die glasdeure en zoom in met my Bewaker-senses. Ek hoor iemand asemhaal. Skoene wat oor klippies skuif.

Ons moet trappe of ’n hysbak soek wat ondertoe gaan, sein ek.

Ons begin vinnig linksom stap. Anderkant die groot glasvensters waar ons verbyloop, staan van die Ander by lang tafels en werk. Tussen glasbotteltjies en -buisies is daar masjiene op die tafels en party van die Ander loer daarin.

Dit lyk soos laboratoriums, sein ek.

Julle loop so vinnig, ek kan nie sien wat aangaan nie, kla Nomsa.

Ek kyk om. ’n Donker figuur net binne die glasdeure los soos ’n Disprin op. Dan kop ek wat aangaan. Hy Reis elke keer weg as een van ons omkyk, sein ek.

En ek is heel agter – hy gaan my eerste gryp, sein Nomsa benoud.

Moenie panic nie, ek sal dit handle, sein Leonardo.

En hoe nogal? sein ek terug.

Voor hy kan antwoord, gaan staan Tara weer. Sy wys na twee breë staaldeure in die muur langs ons. Dit lyk na ’n hysbak met iets soos ’n rekenaarskerm wat langsaan teen die muur vas is. Op die skerm draai twee pers mane in die rondte.

There is something familiar about this… I’ve seen it before, in one of my dreams. Tara vee oor die skerm. Die twee mane maak plek vir ’n keyboard met letters en syfers.

Maybe moet jy ’n secret code intik, sein Nomsa.

Jy beter dit moervinnig doen, want ons gaan binnekort company hê, sein Leonardo.

Tara druk haar vingerpunte teen haar slape. There was something in my dream … a word … numbers …

“Watch out!” roep Nomsa skielik.

Ek vlieg om. Die Ander een is ’n paar treë van my af, met iets soos ’n stun gun in sy hand. Koue staalgrys oë kom vinnig nader. Supervinnig swaai ek my heupe en trek my knie tot teen my lyf op.

Toe my been uitskiet, dryf sy momentum hom teen my voet vas. Sy gesig vertrek toe my tekkie sy ribbes tref.

“Kom!” Leonardo pluk my aan my arm.

Tara moes intussen die kode reggekry het, want die deure is nou oop. Leonardo stoot my agter Nomsa en Tara aan tot in die hysbak. Buite die hysbak het die Ander een intussen sy tweede asem gekry en hy storm nou op Leonardo af.

“Leonardo!” roep Tara.

Ek gryp haar arm vas toe sy by my verbyspring, terug gang toe. “Los hom, hy weet wat hy doen!” Aan die binnekant van die hysbak, langs die deure, is ’n paar knoppies met snaakse tekens op. “Nomsa, druk die een vir die kelderverdieping!”

Anderkant die oop hysbakdeure lyk dit darem of die Ander een en sy stun gun nie kan byhou by Leonardo se supervinnige Bewaker-spoed nie.

Net voor die deure heeltemal toegaan, spring Leonardo in die hysbak.

“Eina, freakit,” sê hy terwyl hy sy regterhand vashou.

“Jy is die een wat mos altyd sê harde handbene soek ’n sagte teiken – maar nee, jy slaan hom sowaar op sy kakebeen,” raas ek.

“Are you okay?” vra Tara bekommerd.

Voor hy kan antwoord, stop die hysbak en die deure gly oop. My mond val ook oop, want dit lyk of ons in die ingangsportaal van ’n vyfsterhotel beland het. Dik matte, designer banke en stoele, the works.

Holy moly, sein Nomsa, watse stunning plek is dit dié?

Gee vir my jou rugsak, sein Leonardo vir my.

Hy sit die sak tussen die twee deure van die hysbak sodat dit nie kan toegaan nie. Slim, nou kan die Ander nie met die hysbak afkom om ons te volg nie.

Someone is coming, sein Tara net toe die merk teen my nek begin brand.

Ons skarrel vinnig agter ’n bank in. Ek loer versigtig om die kant van die rugleuning. ’n Paar vroue wat bottergeel pakkies dra, stap binne.

Almal het oorfone teen hulle ore en mikrofoontjies voor hulle monde. Om hulle nekke hang goed wat soos selfone lyk.

Dit lyk soos vertaal-gadgets, sein Leonardo.

Maybe kom hulle van verskillende plekke op planeet Pers Maan en is hulle hier vir ’n konferensie of iets, sein ek terug.

Ek koes baie vinnig agter die bank in toe die vroue in ons rigting begin stap. Soos Murphy’s Law dit wil hê, kom sit hulle juis en gesels op die bank waaragter ons wegkruip.

Wat sê hulle, Nomsa? vra Tara.

Nee, dié lot is obviously nie locals nie. Ek verstaan nie ’n woord wat hulle sê nie, sein sy terug.

Jy sal ook nie, sein Leonardo. Behalwe as jy een of ander tyd ’n crash course in Italiaans en Frans gehad het.

Jy meen hulle is van …

Jip, voltooi Leonardo haar sin. Hulle is van il nostro pianeta terra, of notre planète terre … ons planeet aarde.