Читать книгу Die Poort 3: Helers - Nelia Engelbrecht - Страница 5

Met my Bewaker-nagvisie word die gitswart water binne sekondes skemer. Daar is nou glad nie meer mure om ons nie, net water. Ek kyk in Tara en Nomsa se groot, bang oë en vir ’n oomblik wil my reptielbrein oorvat en my oortuig dat ek ook my asem moet ophou. Dan laat ek toe dat water in my longe instroom. Soos altyd is dit erg weird toe die eerste nat suurstof deur my are vloei.

Ek kyk op. Die water bokant ons is ligter as die water onder ons voete, en die borrels wat ek uitblaas, beweeg ook op. Oukei, nou weet ons ten minste die oppervlak is regtig bokant ons.

Op! sein Leonardo. Gou!

Ek en hy swem supervinnig boontoe en sorg dat ons nie Nomsa en Tara se hande los nie.

Tara en Nomsa hoes en hyg na asem toe ons koppe bokant die oppervlak uitbars. Die eerste droë suurstof skuur pynlik deur my lugpyp.

“Bloody hell,” hyg Nomsa. “What happened? Waar is ons?”

“Is ons in die see?” vra Tara en kyk verward rond.

In die see. Régtig? Bospoort is duisende kilometer van die see af. Die naaste water is in die rotspoel buite die dorp.

Dit lyk vir my bietjie groot vir ’n rotspoel, sein Leonardo, wat natuurlik al weer my gedagtes gelees het.

Terwyl ek water trap, kyk ek om my. Die deinings is darem nie te hoog nie en wanneer hulle sak, kan mens tot by die horison sien. Mind you, al wat tussen ons en die horison is, is water. Ek kyk oor my skouer. Daar’s oral water. Sherbet, Tara is reg. Ons is in die see.

“Ek dink ons het deur een of ander Poort gegaan,” sê Leonardo.

“Ek hoop net nie ons is terug op Mitigon nie.” Die eerste keer toe ons deur die Poort Gereis het, het ons gescuba van die rotspoel buite Bospoort af, deur ’n onderwatergrot tot in ’n rotspoel wat presies soos die een buite Bospoort gelyk het. Behalwe dat dit op Mitigon was, en dis ’n planeet in ’n heeltemal ander sterrestelsel.

“I’m getting tired of treading water,” sê Tara.

Nomsa se oë rek. “Oeee, sê nou daar is goeters onder ons in die see wat ons gaan opvreet? Mitigon-haaie of goed?”

“Relax, Nomsa, ons is nie op Mitigon nie,” sê Leonardo en kyk boontoe. “Ek herken van die sterkonstellasies – ons is beslis iewers op die aarde.”

Ek frons. “Maar waar? En hoekom in die middel van die see?”

“I have a bad feeling about this,” sê Tara.

“Ek ook,” voeg Nomsa by. “Kom ons Reis huis toe.”

Nou kyk, Nomsa hou niks van Reis nie, so as sy die dag vrá om te Reis, moet jy weet sy is baie benoud. Ek kyk na Leonardo. “Ek dink ook ons moet terug Reis. Dis regtig nie snaaks om so in die middel van die see rond te hang nie.”

“Nou goed dan. Hou vas.”

Misslierte begin om ons draai en krul. Die sterre bokant ons raak weg. Die water om ons ook. Dan is ons in die stil, wit wêreld van die Portaal.

“Iets is verkeerd. Kyk,” sê Tara. Sy wys na die mis rondom ons. Dit lyk baie digter as gewoonlik. Sy steek haar hand uit. “Dit is ys. We’re surrounded by ice.”

Ysblokke. Régtig? Die Portaal is veronderstel om ’n plek vol wit wattewolke te wees.

Leonardo sê iets in Italiaans – most probably ’n baie lelike woord. “Wat de hel gaan aan?” Hy slaan met sy vuis teen die wit muur voor ons.

“Dis jou GPS wat nie werk nie,” sê Nomsa en kyk beskuldigend na hom. “In plaas van huis toe, het jy ons na die North-bloody-Pole toe laat Reis.”

“Ja, en jy het natuurlik al die Olimpiese Spele vir Reis gewen, nè,” sê hy terwyl hy al hoe harder teen die ysmuur slaan. Hy kyk oor sy skouer na my. “Kali, kry lewe en kom help my. Ons moet hier uitkom.”

Ek en Leonardo is Krygers – dit beteken ons is goeie vegters, maar ook vinniger en sterker as ander Bewakers.

“Eina, bliksem!” Leonardo hou sy hand vas.

Tara is dadelik by. “Laat ek sien …” Sy kyk bekommerd na my. “Kali, it looks bad – jy moet hom Heel.”

Tara het ’n hengse crush op Leonardo, net jammer hy verbeel hom hy is verlief op my. En dit terwyl ek vir Zak het – my kleintyd-speelmaatjie wat intussen my baie sexy ou geword het. Ek tree vorentoe. “Gee hier jou hand.” Tara is reg, dit lyk of hy ’n beentjie in sy hand gebreek het. Ek vryf daaroor.

“Ouch!”

“Toe nou, moenie ’n sissie wees nie.” Die blou swelsel begin verdwyn. Dis een van my Bewaker-magte wat ek by my pa geërf het. Behalwe dat hy ’n gewone dokter is, is hy ook ’n Heler.

“As julle nou klaar dokter-dokter gespeel het, kan ons dalk plan maak om by die huis te kom?” vra Nomsa.

“Dis Leonardo wat dink hy is Chuck Norris. Al wat hy moet doen, is watch and learn. Staan bietjie agtertoe.”

Ek maak die wit lig diep in my lyf bymekaar en stuur dit reguit na die ysblok voor ons. Die ys klap en knetter toe die lig dit tref. Krake verskyn oral teen die muur. Die krake word groter en – wait for it – ja, sowaar, water begin daardeur spuit.

“Hoekom kry ek die feeling van déjà-bloody-vu?” roep Nomsa uit bo die lawaai van die bruisende water.

“No, it can’t happen again,” kerm Tara.

“Vat hande en hou vas!” roep Leonardo uit.

“Sorry, ek het nie bedoel om …” die res van my woorde raak weg toe die water oor ons spoel. Ek proe die sout en dan is ons terug in die see, die lug vol sterre bokant ons.

“Moerse, Kali, dit kom nou van windgat wees,” sê Leonardo en kyk my amper middeldeur.

“Dink jy nou dit was aspris? As jy ook net nie …”

“Kyk!” onderbreek Tara ons stryery.

Toe ’n deining voor ons sak, sien ek dit ook: ’n donker voorwerp teen die horison. “Kan dit land wees? Dalk ’n berg?”

“Dit lyk soos ’n skip,” sê Tara.

“Nou moes ons een van daai flares gehad het om te skiet sodat hulle ons kan sien,” sê Nomsa.

Ek trek my oë op skrefies. “Dit lyk kleiner as ’n passasierskip. Dalk is dit ’n vissersboot.” Dan sien ek die ligte seile teen die naghemel. “Nee, wag. Lyk my dit is een van daardie outydse seilskepe waarmee hulle toeriste op trips vat.”

“The wind is picking up,” waarsku Tara.

Dit is waar, die deinings word al hoe hoër. “Die wind waai darem uit die rigting van die skip. As dit ’n seilskip is, sal dit hulle gouer by ons kry.”

“Hou hande vas – ons moet mekaar nie verloor nie,” sê Leonardo.

In die droom wat Tara gehad het, het ons ook hande vasgehou toe ’n groot brander oor ons gespoel het. Toe die water terugtrek in die see in, was ons oukei en het ons kampvuur op die strand ook nog gebrand.

“Oe-ee, die ouens op die skip gaan ons nooit sien nie, ons gaan verdrink.” Met elke woord styg Nomsa se stem. “My ma-hulle gaan nie ’n clue hê wat met my gebeur het nie. Hulle dink ek sit in my kamer en huiswerk doen, meantime is ek besig om te verdrink en as die haaie ons nie opvreet nie, gaan ons lyke iewers …”

“Nomsa!” Ek skrik skoon vir my eie kwaai stem. “Moenie uitfreak nie, ek het ’n plan om hulle aandag te trek.”

Ons het dalk nie ’n flare om in die lug op te skiet nie, maar as ek Sondagmiddag my ma-hulle se koerant aan die brand kon kyk, kan ek seker probeer om weer die vuur-ding te doen?

Ek kyk in die lug op. Ek staar stip na die sterre bokant ons. Dalk moet ek my verbeel Chanda-Mundia, die bad guy van Mitigon, sit op een van daardie sterre en ek maak vuur onder sy gat.

Ouch. My oë brand vreeslik en dit voel of iemand ’n warm mes … Ek skrik so groot toe die straal vuur die lug in skiet dat ek sommer ophou dink aan die pyn.

“Wow!” roep Leonardo uit. “Dis nou cool.”

Tara kyk verbaas na my. “Van wanneer af doen jy dit?”

“Ja, hoekom weet ons nie daarvan nie?” vra Nomsa.

“Dit het eergister gebeur. Ek was so kwaad toe ek die berig in die Sondagkoerant sien oor wat Chantelize gesê het van Bospoort se vroue wat verdwyn en ons wat superkragte het dat ek dit soort van verloor het. Toe ek weer sien, brand ek ’n gat in die koerant.”

“Oee-ee,” sê Nomsa. “As ek Chantelize is, sal ek liewer vergeet ek het jou en Leonardo se Kragte daar by die rotspoel sien werk.”

“En sy beter ook ophou om jou boyfriend te probeer steel,” voeg Tara by. “For that alone you should fry her.”

“Hulle het ons gesien,” sê Leonardo terwyl hy in die rigting van die skip kyk.

Met ons Bewaker-nagvisie sien ons hoe die skip al hoe nader kom en hoe hulle ’n reddingsboot laat afsak. Die wind waai die klank van manstemme en die geplas van roeispane na ons toe.

“Dis alles fine om toeriste in ’n outydse skip rond te ry, maar kon hulle nie maar vir hulle ’n reddingsboot met ’n enjin gekry het nie?” vra ek.

“And they have lamps instead of proper searchlights,” voeg Tara by. “Hulle wil seker vir die toeriste ’n authentic experience gee.”

“Of anders maak hulle ’n movie oor pirates,” sê Nomsa. “Hulle kan ons as ekstras gebruik – dink net, dis dalk die begin van ons Hollywood careers.”

“Het julle al gedink watter storie ons vir hulle gaan spin om te verduidelik wat ons hier in die middel van die see doen?” vra Leonardo.

Oeps. Nou kyk, met dié dat ek al so baie vir my liewe Zak moes jok oor my Bewaker-dinge, kan jy maar sê ek is teen dié tyd die queen van lieg. Maar glo my, Leondardo bly koning. “Jy lieg die beste,” sê ek vir hom. “Jy moet iets uitdink.”

“Ahoy!” roep die man wat voor in die bootjie staan en die lamp vashou. “Zijn jullie drenkelingen?”

“Hoekom praat hy sulke funny Afrikaans?” vra Nomsa.

“Dis nie Afrikaans nie, dis Hollands,” antwoord ek.

“Ek het nog nooit gehoor van Hollanders wat ’n pirate movie maak nie,” sê Nomsa.

“Kyk hulle klere,” sê Tara. “Dit lyk genuine of hulle op ’n movie set is.”

Iets is nie reg nie. Ons Bewakers se grootste vyande is die Ander wat op Mitigon bly. As hulle naby is, begin die merk agter teen my nek brand. Al brand dit nie nou nie, sê my gut feeling vir my iets is fishy – en dit het niks te doen met die seelewe onder ons voete nie.

“Leonardo, kan jy Hollands praat?” vra ek.

“Laat ek sien – Italiaans, Engels, Afrikaans, Duits, Frans … nee, Hollands is nie op my lysie nie. Maar jy en Nomsa het mos superduper Bewaker-taalmagte. Julle sal maar met die dude moet chat.”

Ek en Nomsa kan Mitigons verstaan en praat, maar Hollands? Ek het geen idee nie.

Oukei. Here goes. “Uhm …” Jisterday, hoe sê mens in Hollands ons skip het gesink en ons soek ’n lift na die naaste hawe sodat ons kan terugvlieg Suid-Afrika toe?

“Wie zijn jullie? Is jullie schip gezonken? Waren het piraten?” vra die man nog voor ek my sin agtermekaar het.

Seerowers? Is ons aan die kus van Afrika waar moderne seerowers deesdae skepe aanval?

“Ja, onze schip is gezonken, maar er waren geen piraten … er was een storm en toen viel onze boot om,” lieg ek.

“Zijn jullie de enigste overlevenden?” vra die man.

“Helaas, ja.”

“Holy moly, Kali, van wanneer af kan jy Hollands praat?” vra Nomsa.

“Dis seker deel van haar nuwe Powers,” sê Tara.

Wow, hulle is reg – ek praat sowaar as vet Hollands.

Die Hollanders help ons tot in die bootjie. Water slaan van alle kante af in terwyl ons teen elke deining uit sukkel. My derms spring omtrent by my keel uit elke keer as die bootjie aan die bopunt van die deining kom en dan tot onder val, net om weer die volgende deining te tackle.

“Hell’s bells, dit is erger as ’n roller coaster,” sê Nomsa terwyl sy aan die kant van die boot vasklou. Tara sê niks nie, maar sy lyk maar redelik groenerig so in die lamplig.

Toe ons eindelik teen die kant van die skip kom, wag daar ’n ander verrassinkie vir ons – ’n touleer wat gevaarlik heen en weer beweeg, al hou twee van die Hollanders die onderste punte vas.

“Dink hulle regtig ek gaan tot daar bo klim?” vra Nomsa terwyl sy opkyk na die bokant van die skip doer duskant die sterre.

“Ek kan jou altyd oor my skouer gooi en boontoe dra,” bied Leonardo aan.

Vir ’n oomblik lyk dit of Nomsa sy aanbod ernstig oorweeg. Dan skud sy haar kop. “Thanks, but no thanks. Ek vat liewer my kanse met die touleer.”

Iemand op die skip gooi darem ’n tou van bo af en Leonardo maak dit om Nomsa se lyf vas.

“Nice. As my voet gly, gaan ek nog bungy-bloody-jumping ook doen,” brom sy en begin klim.

“Jou beurt,” sê Leonardo vir Tara toe Nomsa uiteindelik bo is en die mans die tou weer ondertoe gooi.

“Ek is bang,” sê Tara sag en kyk met groot oë na Leonardo.

“Moenie worry nie, ek sal ons al twee aan die tou vasmaak en saam met jou boontoe klim. Ek belowe ek sal jou nie laat val nie.”

Tara byt op haar onderlip. “Okay, I trust you,” sê sy en kyk na Leonardo asof hy ’n mix tussen Superman en Spiderman is.

Ek hou my asem op tot hulle veilig bo is. Oukei, nou’s dit my beurt. Ek maak die tou om my vas en probeer nie dink hoeveel verdiepings ek boontoe moet klim nie. Jis, het die mense nog nooit van iets soos ’n hysbak gehoor nie?

Ek kyk af. Ver onder my voete lyk dit of daar swart afgronde tussen die deinings is. Afgronde waarin ’n mens vir altyd kan verdwyn.

Komaan, Kali, jy kan dit doen, sein Leonardo van bo af. Jy’s nie verniet vernoem na Kali, die Hindoe-godin van oorlog en verwoesting nie.

Ja, reg. Ek wed jou sy het nooit nodig gehad om met ’n leer wat heen en weer swaai teen ’n freaking berg van ’n skip uit te klim nie, sein ek terug.

My lyf bewe toe ek bo kom en Leonardo my oor die kant help. Vir ’n sekonde druk hy my teen hom vas. Met my Bewaker-senses hoor ek hoe sy hartklop versnel. Ek is fine, thanks, sein ek en tree terug. Netnou kom Tara agter hoe hy oor my voel.

“Is alles goed?” vra die man wat die lamp vasgehou het toe hy ook oor die rand van die skip klouter.

“Ja, bedankt,” antwoord ek en kyk rond. Ouke-ei, hoekom staar almal na ons asof ons aliens is? En by the way, hoekom lyk dit asof die kastige matrose dae laas gebad of geskeer het? Die paar wat soos soldate aangetrek is, lyk ook nie of hulle binnekort medaljes gaan kry vir was en stryk nie. Nee, jis, as ek ’n toeris op hierdie skip was, sou ek beslis by die bestuurder gaan kla het.

“Dis weird,” fluister Nomsa langs my.

“Baie,” fluister ek terug.

Dan staan die halfmaan mense opsy vir ’n man wat naderkom. Ek moet sê, hy lyk darem bietjie beter gegroom as die res. Behalwe vir die baard wat maar lekker wild is.

“Welkom op die Oosterland,” dreun sy Hollands bo die klank van die branders en die wind.

Die Oosterland. Régtig? Nee. Undo. So toevallig kan dit nie wees nie.

Is dit nie die skip wat jou ancestors Kaap toe gebring het nie? sein Tara.

Jip, sein Leonardo. Die sameste een.

Dan tref dit my. Dit is nie ‘n movie set nie. Ook nie ‘n toeristeskip nie. Dit is regtig die Oosterland. Die skip wat ’n klomp Hugenote in 1688 Kaap toe gebring het.

Alles in my word stil. My asem, my hart, tot die bloed in my are.

Sherbet. Ons het terug in tyd Gereis.