Читать книгу Die Poort 3: Helers - Nelia Engelbrecht - Страница 7

Die dress code vir meisies op die Oosterland is beslis nie sweetpakke soos myne of jeans soos Nomsa en Tara s’n nie. Die eerste ding wat die tannies op die skip doen toe ons die volgende oggend wakker word en ons storie vir hulle vertel, is om vir die arme “drenkelingmeisies” elkeen ’n rok te gee.

Die aantrekhokkie is nie juis boetiekgehalte nie. Dis net ’n kombers wat aan ’n tou in een van die hoeke van die groot vertrek hang. Nomsa begin proes toe ek die rok oor my T-shirt en sweetpakbroek aantrek.

“Wát?”

“Dit lyk soos ’n party dress gone very wrong,” sê sy terwyl sy die spul knopies op die rugkant van Tara se rok vasmaak.

Ek kyk af na die blinkerige blou lap met die verlepte kant wat om die nek en pofmoue hang. “Dis nie fair nie, jy het die mooiste rok gekry. En dit by MY oer-oumagrootjie.”

“Ja, sy’s really nice. Maar sy lyk vir my siek – en dan is sy nog pregnant ook.” Nomsa hou haar kop skeef. “Wow, daai hoes klink nie goed nie.”

Ek skuif die kombers weg. Madeline du Plessis, my oer-oumagrootjie, hoes omtrent haar longe uit. “Dalk kan ek haar Heel.”

“Forget it. Jou hart het amper gaan staan toe jy vir Zak Geheel het. Jou ma het gesê never ever again,” sê Nomsa.

“Hei, jy’s nie my ma nie, hoor?”

“Luister vir Nomsa,” sê Tara kwaai. “Jy kan net Bewakers Heel, anders vat dit te veel van jou.”

Net toe is daar stemme en beweging by die leer wat boontoe gaan. Die valdeur kraak oop en daglig stroom deur die opening.

“Drenkelinge!” klink Jan Verhoef se stem van bo af. “Die kwartiermeester wag vir julle.”

Kwartiermeester Jakobus Janzoon lyk soos een van daardie kaalnekhoenders wat mens kry. Aan die bopunt van sy lang nek is ’n klein rooi gesiggie met swart ogies wat heeltyd heen en weer flits. Hy sit vir Tara op kombuis duty en ek en Nomsa moet die kaptein se kajuit gaan skoonmaak.

“Siesa, dit stink,” kla Nomsa toe die kwartiermeester ons met ’n stuk seep wat soos ’n baksteen lyk, twee emmers water en sulke valerige lappe in die kaptein se kajuit los. Sy kyk rond. “Oee-ee, ek is seker daar is rotte wat uit die donker hoeke vir ons loer.”

“Wel, dis beter as in daardie stink gat waar die passasiers moet bly. Ten minste is hier darem vensters.”

Dit moet aan die agterkant van die skip wees, want daar is aan twee kante van die vertrek vensters. Terwyl Nomsa moan oor die “lice-infected” beddegoed wat sy moet regtrek, bekyk ek die papiere en goed op die groot tafel wat in die middel staan.

Daar is ’n lamp, ’n dagboek, ’n potjie ink en ’n pen wat soos ’n groot veer lyk op die tafel. Ek buk oor die dagboek en lees hardop, sodat Nomsa ook kan hoor:

“Vrydag, 19 Maart 1688.

Drie bemanningslede siek. Lyk soos dissentrie. Vier drenkelinge uit die see gered.

Saterdag, 20 Maart 1688.

Vandag is dit die nagewening, met die ure van die dag en nag ewe lank. Behoort teen middernag die ewenaar oor te steek. Stormwolke op die horison. Die hemele behoed ons.”

Die ewenaar. Middernag. Dan strike dit my. Ek kom regop. “Nomsa, die Poort gaan vanaand oop. Ek dink die rede waarom ons hier is, het iets daarmee te doen.”