Читать книгу Dym i lustra. Wydanie rozszerzone - Нил Гейман - Страница 11

Miałem bardzo ciężki dzień. Scenariusz, nad którym powinienem pracować, zupełnie mi nie szedł. Całymi dniami wpatrywałem się w pusty ekran, od czasu do czasu pisząc nieważne słówko, patrząc na nie przez godzinę, a potem powoli, literka po literce, kasując i pisząc zamiast tego „i” albo „lub”. Potem wychodziłem z programu bez zapisywania. Zadzwonił Ed Kramer i przypomniał mi, że jestem mu winien opowiadanie do antologii historii o świętym Graalu; przygotowywał ją wraz ze wszechobecnym Martym Greenbergiem. A ponieważ nic innego mi nie wychodziło, a historia ta żyła już gdzieś w mym umyśle, odparłem: Jasne.

Napisałem ją w ciągu weekendu. To prawdziwy dar bogów. Szło mi naprawdę świetnie, zupełnie jakbym narodził się na nowo. Śmiałem się w obliczu niebezpieczeństwa i plułem na buty blokady twórczej. A potem, przez następny tydzień, siedziałem i wpatrywałem się ponuro w pusty ekran, bo bogowie mają złośliwe poczucie humoru.

Kilka lat temu, podczas serii spotkań autorskich, ktoś wręczył mi odbitkę rozprawy akademickiej z dziedziny feministycznej teorii języka, porównującą i kontrastującą „Rycerskość”, „Damę z Shalott” Tennnysona i piosenkę Madonny. Mam nadzieję pewnego dnia napisać opowiadanie zatytułowane „Wilkołak pani Whitaker”. Zastanawiam się, jakie prace mogą powstać na jego podstawie.

Kiedy czytam swoje teksty przed publicznością, zwykle zaczynam od właśnie tego opowiadania. Jest bardzo przyjazne. Lubię czytać je głośno.