Читать книгу Daddy's Hobby - Owen Jones - Страница 3

‘Oh, verdomme meisje! Hoe heb je dit nou weer voor elkaar gekregen,’ dacht Lek toen ze wakker werd.

Ze had nog niet veel geslapen. Haar ‘vriendje’, Ali, sliep nog steeds, en de dampen die uit zijn open mond kwamen vertelden haar dat hij de avond ervoor erg dronken moest zijn geweest. Ze had het toen nog niet gemerkt, aangezien ze zelf ook aardig de weg kwijt was.

Haar rug klopte van de pijn waar Ali haar eerder had geslagen, in zijn frustratie dat het hem niet meer lukte. Ze kon hem daarvoor in elkaar laten slaan door één van de jongens, dacht ze met een zekere mate van tevredenheid, of zelfs aangifte doen bij de politie. Ze besloot dat ze dat zou doen, als ze blauwe plekken zou hebben. Toch leek hij eerder die avond zo’n aardige man. Het bleek maar weer dat je zoiets nooit van tevoren kon weten.

Ze wilde opstaan en weggaan, maar ze had het afgesproken bedrag van 1.000 Baht nog niet betaald gekregen. Ze was echter bang om hem wakker te maken, angstig dat hij het weer zou wil en doen. Het lag niet in de aard van Lek om het geld uit zijn zak te halen en weg te sluipen, ook al was het rechtmatig al van haar. Ze kon niets anders doen dan daar waakzaam te liggen, en hem te laten slapen in de hoop dat voldoende slaap zijn gemoedstoestand zou verbeteren. Lek gaf hem nog een heimelijke blik en bereidde zich voor op een lange wacht. Het was half zes ‘s morgens en ze kon redelijkerwijs niet verwachten dat hij veel eerder dan negen uur zou ontwaken.

De avond ervoor had Lek gewerkt in ‘Daddy’s Hobby’, een bar aan Beach Road, toen een dertigjarige Arabier, Ali, binnen was gekomen. Het was tot dan toe erg rustig voor haar geweest, hoewel de meeste andere meisjes ‘uit’ waren. Lek was naar hem toe gegaan om zijn bestelling op te nemen en hem zich thuis te laten voelen, zoals ze al duizenden keren eerder had gedaan met andere klanten. Lek en Ali hadden zich voorgesteld en Ali had een fles ‘100 Pipers’ whisky, sodawater en ijs besteld. Binnen enkele minuten en met de gebruikelijke Arabische gastvrijheid had hij haar een drankje aangeboden en zij had dat dankbaar aanvaard. Je weet immers nooit waar een drankje toe kon leiden, en het werd al laat en ze verveelde zich.

Terugkijkend op de gebeurtenissen, dacht Lek dat ze al in dat vroege stadium een aantal gevarentekens had moeten opmerken. Waarom had ze niet naar haar instincten geluisterd?

Ze hadden haar altijd zo goed geholpen. Ali had al gedronken voordat hij bij de bar aankwam - dat had ze gemerkt, maar toen had hij nog een fles whisky besteld. Het was niet ongebruikelijk om Arabieren alcohol te zien drinken, maar hij dronk te snel en stond erop dat ze hem bijhield. Misschien was ‘aandringen’ een te sterk woord, maar hij wilde zeker dat ze elk glas wat hij dronk kon evenaren, en hij wilde geen ‘nee’ als antwoord horen.

Ze hadden de fles op en Ali had haar gevraagd of ze ‘iets wilde gaan eten’ - een van de vele code-uitdrukkingen in haar beroep, die kon leiden tot lucratief betaald nachtelijk werk.

En soms zelfs ook een maaltijd.

Ze had zijn aanbod geaccepteerd, maar in plaats van naar een restaurant of hotel te gaan, had hij haar naar een lawaaierige disco geleid, waar hij een groep andere Arabieren leek te kennen. Ze was er nooit achter gekomen waar hij werkelijk vandaan kwam omdat zijn Engels slecht was en zij geen Arabisch sprak; ze dacht wellicht uit Abu Dhabi.

Ze kende de disco niet, maar het was te druk en te luidruchtig voor haar. De toiletten stonken en Ali gedroeg zich ‘raar’ tegenover zijn maten, pronkend met zichzelf en met haar. Hij had nog een fles whisky gekocht en had op een vreemde manier gedanst. Hij had te veel aan haar getrokken, haar te hard vastgepakt, haar geduwd, haar voor de ogen van zijn vrienden laten paraderen.

Ze had het al emaal moeten zien aankomen, dacht ze. Tien jaar in Pattaya had haar veel geleerd, maar soms kon ze nog steeds te koppig zijn om naar haar intuïtie te luisteren.

Soms, in ieder geval. Als ze niet zo’n goedmoedig persoon was geweest vanaf haar geboorte, had Pattaya vreselijke dingen met haar karakter kunnen doen.

Zou ze nu wel moeten luisteren? Opstaan, zich aankleden en wegsluipen, de 1.000 Baht opgeven? Nee! Hij kan me wat!

Ze grinnikte in zichzelf: ‘Hij kan me wat’ was niet bepaald van toepassing voor hem gisteravond. De lul! Hij was er niet in geslaagd om hem omhoog te krijgen! Maar goed ook

- ze had geen medeleven. Hij had niet gezegd dat hij sodomie, anala seks, wilde. Als hij dat wel had gezegd, was ze niet met hem meegegaan. Nou ......, niet voor 1.000 Baht in ieder geval. Ze hadden de disco na een uurtje, rond 1 uur ‘s nachts, verlaten en waren met zijn vrienden op sleeptouw teruggegaan naar zijn hotel. Gelukkig hadden ze niet mee naar binnen wil en gaan, maar ze hadden op een vreemde manier gelachen, ook al kon ze niet begrijpen wat ze zeiden.

Ze hadden hem op de rug geslagen en suggestief naar haar geknipoogd. Onvolwassen, had ze destijds gedacht, maar nog steeds raar voor mannen van hun leeftijd. Misschien hadden ze beschermde levens geleid. Misschien was het hun eerste voorproefje van vrijheid, ver weg van hun dorp en de waakzame ogen van hun oudsten. Ze had hetzelfde soort gedrag gezien bij een aantal Thaise dorpelingen tijdens hun eerste reis naar Sin City, ook wel bekend als Fun City of Paradise of Pattaya, afhankelijk van de morele visie. Hoe dan ook, ze waren uiteindelijk bij zijn kamer aangekomen en al es leek normaler te worden.

Ali was zeker dronken, maar zij ook. Ali bood haar een douche aan en ze had het aanbod aangenomen.

Hij had haar een schone handdoek gegeven en buiten gewacht tot ze klaar was, en terwijl zij in bed stapte, had hij ook een douche genomen. Al es weer normaal, dacht ze. Ze kon dit nu wel aan - ze was weer terug op bekend terrein. Toen had hij het licht uitgedaan en was hij naar het bed gegaan, struikelend over een schoen of iets dergelijks. Hij had iets gemompeld in het Arabisch, zij had gegiecheld, en toen was hij op het bed gesprongen en begon weer raar te doen. Het was moeilijk uit te leggen. Hij had de lakens van haar afgetrokken, maar zonder haar pijn te doen. Hij had haar zeker bang gemaakt, maar niet te veel. In het begin, in ieder geval. Toen had hij haar op haar buik gegooid en met een arm om haar middel haar bil en naar hem toe geheven.

Prima, dacht ze: doggy-style - dat vond ze leuk! Maar hij probeerde hem erin te duwen waar ze het niet leuk vond en hij werd boos dat ze niet meewerkte. Hij was weer beginnen te mompelen in het Arabisch en sloeg haar nu hard op haar rug, als een cowboy op een paard. Heel hard - veel te hard. De klootzak! Misschien zou ze naar de jongens gaan. De lul!

Uiteindelijk, na een minuut of tien, was hij ingestort op het bed naast haar zonder zijn missie volbracht te hebben. Hij had iets onhoorbaars gezegd en was toen vrij snel in slaap gevallen. Ze had het al emaal al eens eerder gezien: een kerel drinkt een paar drankjes, wordt geil, drinkt te veel, kan hem niet omhoog krijgen en geeft de vrouw de schuld van zijn schaamte. De lul! Dat is nog geen reden om gewelddadig te worden, dacht ze.

Veel mannen waren net als kleine jongens in bed, met hun ego’s en driftbuien en oh-zo gemakkelijk gekwetste trots. Op een dag zou ze een goede man vinden die voor haar wilde zorgen en van haar wilde houden en die .... niet getrouwd was, ze lachte.

Ze lag daar en vroeg zich af of hij haar blauw had geslagen, of zelfs had laten bloeden!

Oh, dat hoopte ze niet! Ze zou hem laten boeten, als hij dat wel had gedaan! Ze was echter niet het wraakzuchtige type en al snel verveelde ze zich bij het plannen van hol e daden van wraak waarvan ze wist dat ze die waarschijnlijk niet zou uitvoeren.

De tijd verstreek langzaam en al snel viel ze weer in slaap, voor de zoveelste keer die nacht.

Ali kon iemand naast hem voelen toen hij wakker werd, maar hij kon zich niet herinneren wie het was of zelfs van welke sekse. Hij was wakker geworden met het gezicht naar de persoon toe, maar had zijn ogen nog niet geopend. Hij besloot zich om te rol en en zijn partner de rug toe te keren, terwijl hij stiekem gluurde. Laat het alstublieft een vrouw zijn,

dacht hij. Hij wilde echt niet dat zijn col ega's van het booreiland hem met een jongen zouden betrappen. Hij had ze gisteravond op weg naar huis gezien, nietwaar?

Oh, laat het alsjeblieft een vrouw zijn, herhaalde hij tegen zichzelf toen hij zich omdraaide. Oh, godzijdank! Ze zag er ook best goed uit! Heel goed zelfs, en in de bloei van haar leven, in haar late twintigen jaren, schatte hij. Oh, hij kon later met opgeheven hoofd aan zijn maten opscheppen over zijn capaciteiten. Hij kon zich niet helemaal herinneren wat ze hadden gedaan en het kon hem op dit moment niets schelen. Zijn mond voelde zo droog als het woestijnzand. Hij moest snel wat water en een paar aspirines halen. Opstaan zou haar zeker wakker maken, maar wat was haar naam? Oh, shit! Ach, achter de naam zou hij wel komen - het was tenminste geen man of jongen!

“Lak, Lek, Lik” mompelde hij. Klonk bekend. Hij ging voor de middelste, want hij was de middelste zoon van drie. Gods wil! Hij besloot ervoor te gaan en sprong uit bed en pakte een handdoek op terwijl hij op weg was naar de badkamer. Veilig in de badkamer aangekomen dronk hij een glas water, pakte twee aspirines en ging op de wc-bril zitten om te herstellen. Hij had zich te snel bewogen en zijn hoofd tolde. Wat een nacht moest dat geweest zijn!

Geen wonder dat de profeet Mohammed alcohol ontmoedigde, wat juist een Arabisch woord was, zo niet een Arabische uitvinding. Hij zou van nu af aan een goede moslim zijn en nooit meer drinken. Zijn ouders en de geschriften hadden gelijk. Hij zette de douche aan en zat daar een paar minuten te kijken naar het lopende water, terwijl hij zich de vorige avond probeerde te herinneren.

Hij had een oogje gehad op een van de katojadansers in een pub genaamd ‘Night Fever’ in Boyz Town, en hij ging er altijd heen wanneer hij bij zijn vrienden weg kon komen. Hij was daar gisteravond geweest, maar hij had toch niet met de jongen gesproken? Nee, hij wist dat hij te verlegen was om er in deze fase van zijn leven ‘ voor uit te komen’. Hij had dus een tijdje rondgezworven en was op de terugweg een rustige, lege bar binnengelopen om zijn vrienden te ontmoeten.

Daar is waar hij Lak, Lek, Lik moet hebben ontmoet. Oh, ja. Hij had een fles whisky gedronken, bovenop wat hij al op had. Het begon hem al emaal te dagen toen hij onder de douche stond en het koele water de verwarring en pijn weg liet stromen.

Toen was hij naar zijn vrienden gegaan, zij het een paar uur te laat, en had hij nog een fles whisky gekocht als verontschuldiging. Ze hadden al emaal een goede nacht gehad en waren hun eigen weg gegaan. Dat was het – niets aan de hand! Hij zou nu naar buiten gaan, glimlachen naar Lak, Lek, Lik; haar geven waar ze om vroeg, en iedereen zou blij zijn. Hij droogde zichzelf af en opende de deur.

Ze zat rechtop in bed met de lakens strak om haar heen tot aan haar nek opgetrokken, en keek hem recht in zijn ogen aan. Ze had de angstige blik van een konijn in een zoeklicht.

Het maakte hem zenuwachtig, maar hij wist niet waarom.

“Goedemorgen, Luaek,” mompelde hij, zo brutaal als hij durfde. “Heb je goed geslapen?”

“Mijn naam Lek,” zei ze, “en nee. Ik niet goed geslapen. Je wilt me in kont neuken en ik vind niet leuk. Je sloeg me te veel! Ik niet gelukkig. Misschien ik naar de politie gaan om ze te vertellen over jou. De politie neemt jou mee naar Monkey House en man neukt je in je kont en je houdt niet van als ik.”

Ali had gedacht dat het te goed ging, maar hij zei:

“Snel, snel. Ga douchen, Lek, en we praten erover nadat je klaar bent.”

Lek sloeg de handdoek, die ze altijd bij haar kussen bewaarde, om haar heen en liep de badkamer in zonder Ali nog een blik waardig te gunnen. Ze sloot de deur zo hard en luidruchtig mogelijk, en begon hoorbaar te snikken.

Ze hoopte tenminste dat het van buitenaf hoorbaar was. Dus, ze zette de douche aan en begon nog luider te schreeuwen van de pijn, al een maar om er zeker van te zijn dat hij het hoorde. Ze inspecteerde zichzelf in de spiegel en was blij om te zien dat er geen tekenen

van bloed of blauwe plekken waren en toen het koele water de pijn uit haar mooie achterwerk liet stromen, begon ze haar plan te smeden.

Na het douchen deed ze de handdoek weer om en hinkte ze de slaapkamer in, waar Ali, al gekleed, in afwachting zat. Een goed teken, dacht ze bij zichzelf. Ze was ontsnapt aan een herhaling van de vorige nacht. Ze ging voorzichtig zitten, ervoor zorgend dat Ali zich goed bewust was van haar ongemak. Ze gaf nog een kreun van pijn.

“Hé, hé, hé, hé, hé! Oi! Ik heb pijn,” kreunde ze terwijl ze over haar rechterbil wreef. “O, Ali, waarom jij mij slaan gisteravond zo veel? Ik ben een goede dame voor je, maar je sloeg me te veel. Ik denk dat je me doodt. Je bent gek. Ik denk dat ik naar Mama San ga en haar vraag wat doen. Misschien ga ik naar de politie, jij geen goede man zijn, Ali.”

Ze kleedde zich aan zonder ook maar een centimeter vlees te laten zien, op een manier dat al een vrouwen, die in een klein huisje met een grote familie zijn opgegroeid, weten hoe ze dat moeten doen, en Ali durfde niet te vragen om de verwondingen te zien. In werkelijkheid was Ali een aardige en fatsoenlijke man en de flitsen van de vorige nacht begonnen al door te dringen tot zijn wazige bewustzijn. Hij schaamde zich - hij kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder een vrouw had geslagen. Hij wist dat hij haar moest sussen en hij wist dat dat geld betekende, maar niet noodzakelijkerwijs veel. Hij zei:

“Lek, het spijt me echt heel erg. Ik weet niet wat me bezielde. Ik was erg dronken. J'etais mal. Ik denk dat iemand iets in mijn drankje, drugs of iets dergelijks, heeft gedaan. Ik wil je gelukkig maken: je heel goed laten eten in een goed restaurant en je betalen om ‘dank je wel’ te zeggen. Je suis desolé. Het spijt me heel erg, vergeef me alsjeblieft. Ik heb echt een goed hart. Ik heb nooit eerder een mademoiselle geslagen.”

Lek keek hem vanuit het bed aan met haar grote, bruine, hindeogen terwijl ze haar haren kamde en een traan wegveegde.

“Oké,” mompelde ze, “maar ik wil jij me 2.500 Baht geeft om naar dokter te gaan voor zalf en te eten in ‘Savoy Restaurant’ en ik wil niet meer jou zien. Jij gek soms. Ik jou niet geloven meer! Niet naar bar komen om me te zoeken. Ik laat vriendje daarvoor zorgen.”

Eigenlijk was dat wel het laatste wat Ali overwoog, dus hij knikte instemmend en keek zo berouwvol als hij maar kon. Van binnen was hij opgelucht; hij had het gevoel dat hij er licht vanaf was gekomen. Het zou hem een kwart dagloon op de booreilanden kosten en hij was ontsnapt aan een vervelende aanvaring met de politie.

Hij wist dat een niet-uitgelokte aanval op een Thai zeer serieus werd genomen door de politie, en dat het zou betekenen dat hij minstens een paar nachten in de beruchte Pattaya gevangenis ‘Monkey House’, zoals de gevangenis ook wel bekend stond, zou moeten doorbrengen, plus een boete zou moeten betalen van waarschijnlijk 20.000 Baht, waarvan de helft waarschijnlijk naar Lek zou gaan als compensatie.

Hij zou zelfs kunnen worden gedeporteerd en op de zwarte lijst worden gezet zodat hij Thailand niet opnieuw zou kunnen binnenkomen. Dan zou hij zijn vrienden moeten uitleggen waarom hij niet naar Pattaya wil gaan op hun volgende vakantie. Oh, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee. Beter om nu te betalen en te proberen te leren van deze ervaring, als hij zich maar kon herinneren wat die ervaring precies was.

Lek was klaar met aankleden en bracht een beetje make-up aan - ze gebruikte nooit veel make-up, en had het ook niet echt nodig. Ali vond dat ze er iets gelukkiger uitzag, wat hem ook opvrolijkte, en binnen tien minuten liepen ze het hotel uit, de hete ochtendzon in. Lek had al de schijn van mankheid laten varen toen ze het hotel verlieten en de 300 meter naar het noorden begonnen te lopen, langs de Second Road naar de kruising met Central Pattaya Road of Pattaya Klang, zoals het in het Thais bekend stond, waar het Savoy op de hoek lag.

Lek hield van deze tijd van de dag - rond 11 uur ‘s morgens - omdat Pattaya pas rond 10

uur ‘s ochtends tot leven kwam, en al es en iedereen vol energie en hoop zat, dat een nieuwe dag brengt - behalve dat het in Pattaya natuurlijk om de nacht gaat, dus de dag gaat

een beetje later van start. Ze huppelde met een glimlach op haar gezicht, en bleef zo’n twee meter achter Ali.

Ze deed dit om verschil ende redenen: ten eerste omdat ze wist dat de meeste Arabieren er de voorkeur aan gaven om voor ‘hun dames’ te lopen; ten tweede omdat ze niet echt met hem gezien wilde worden (veel mannen keken haar, zoals gewoonlijk, vol waardering aan, en van achteren Ali kon ze naar hen glimlachen, zonder zijn trots te verstoren) en ten derde, omdat ze een paar weken eerder een grapje had gehoord dat haar nog altijd aan het lachen maakte.

Ze herhaalde het nog eens in haar hoofd: ‘Uit een onderzoek in Afghanistan bleek dat de meeste vrouwen voor de Amerikaanse interventie drie meter achter hun mannen liepen, maar dat dit na de interventie was toegenomen tot tien meter. Op de vraag waarom, antwoordden de meeste Afghaanse vrouwen glimlachend: “Landmijnen”.’ Ze legde haar handen over haar oren en zei zachtjes: “Boem,” terwijl ze een sprongetje maakte en glimlachte naar een farang – een buitenlander.

Ze was een van de mooiste vrouwen in Pattaya, wat een van de mooiste vrouwen in Thailand betekende, wat een van de mooiste vrouwen ter wereld betekende, en ze wist het.

Geen enkele man zou haar ‘niet mooi’ noemen, en ze had ze altijd voor het uitkiezen. Ze betaalden dan ook graag voor het voorrecht. Het gaf haar een gevoel van macht en een gevoel van eigenwaarde, hoewel ze zich realiseerde dat ze nog slechts een jaar of vijf van het goede leven kon genieten. Ze had een opmerkelijk leven geleid voor een Thaise vrouw.

Ze had honderden mannen ontmoet uit bijna elk land in de wereld en de meeste van hen waren vriendelijk en genereus en, helaas, getrouwd. Geen van hen had haar ooit meegenomen naar zijn thuisland, maar ze had in de beste hotels verbleven en gegeten in de beste restaurants, voor ongeveer een decennium. De meeste van haar relaties waren geen one-night-stands, zoals de meeste mensen dachten.

One-night-stands wilde ze niet. Haar strategie, die in de loop der jaren was verbeterd, was om eerst iets over de man te weten te komen. Ze wilde de volgende dingen altijd weten: hoe lang hij nog in Thailand verbleef, waar hij vandaan kwam, hoe oud hij was en of hij getrouwd was. Hoe langer hij in Thailand zou verblijven, hoe beter ze een relatie met hem kon opbouwen en hoe meer kans ze had om hem verliefd op haar te laten worden.

Het land van herkomst was belangrijk, omdat ze een voorkeur gaf aan mannen die in een land woonden waar zij zelf ook graag wilde wonen. Ze gaf de voorkeur aan Groot-Brittannië, maar ook Amerika, Canada, Frankrijk of Duitsland zouden goed zijn. Ook de leeftijd was belangrijk, omdat het van invloed kon zijn op zijn visumstatus in Thailand, en het was duidelijk essentieel om te weten of hij getrouwd was of niet.

Haar gemiddelde relatie, gebruik makend van de kennis die uit deze vier vragen was verkregen, duurde twee tot drie weken. Zeer, zeer zelden had iemand haar verlaten vóór zijn vlucht naar huis. Soms was ze een maand of langer bij dezelfde man geweest. Sommige mannen hadden haar zelfs meegenomen naar andere Thaise steden als metgezel en tolk. Ze was al vele malen naar Chiang Mai, Phitsanulok, Ko Samui en Phuket gevlogen op andermans kosten.

Soms kwamen mannen terug en vroegen om haar, omdat ze elkaar op vorige vakanties hadden ontmoet. Anderen schreven sporadisch of stuurden e-mails - niet dat haar geschreven Engels goed genoeg was, maar sommigen van de oudere vrouwen specialiseerden zich in het vertalen en voorlezen van deze brieven aan de meisjes en het opstellen van geschikte romantische antwoorden. Lek deed dat zelden; het leek een beetje te veel op bedelen en het was oneerlijk.

Er waren ook een paar enge tijden geweest, maar te weinig om te noemen. Niet veel mannen, zo leek het, zouden helemaal naar Pattaya vliegen om problemen te veroorzaken en het risico te lopen tien jaar of meer door te brengen in het ‘Bangkok Hilton’, een leven dat te vergelijken viel met scènes uit de film ‘Midnight Express’. Ze was nooit gesneden of

verkracht zoals sommige andere meisjes. Sommige meisjes waren zelfs vermoord teruggevonden en er waren geruchten dat sommige meisjes tegen hun wil waren meegenomen naar buitenlandse slavenbordelen.

Ze hoopte dat het al een maar geruchten waren. Gelukkig was zij zelf nooit verstrikt geraakt in de donkere kant van de seksindustrie. Ze wilde niet eens aan kinderprostitutie of pedofilie denken, maar ze had altijd beide ogen open gehouden voor dit soort misbruik. Ze zou niet aarzelen om aangifte te doen bij de politie.

Ze had zelfs een mooi bedrag kunnen sparen voor haar noodplan, voor als de onvermijdelijke pensioen dag zou aanbreken en ze terug zou gaan naar haar dorp, tenzij ze een rijke, al eenstaande buitenlander ontmoette natuurlijk, die haar en haar dochter wilde meenemen naar zijn eigen land. Dat was het doel, dat was de ultieme droom en ze probeerde die al tien jaar te verwezenlijken. Het noodplan was om een klein winkeltje in het dorp te openen en met een vriendelijke boer te trouwen. Waarschijnlijk zou ze in dit scenario genoegen moeten nemen met een oudere man, waar ze voor zou zorgen, als hij aardig was tegen haar dochter.

Als ze in haar dorp was gebleven, zou ze nu ongeveer twaalf jaar getrouwd zijn geweest met een boer van haar eigen leeftijd en drie of vier kinderen hebben. Niet dat zo’n leven slecht zou zijn geweest, maar ze had moeten vertrekken en nu zei ze tegen zichzelf dat ze blij was dat ze niet vastgeketend was aan de routines van een huis en een boerderij, terwijl ze de wereld aan haar voorbij zag gaan op een televisiescherm.

Ze had vrienden die direct na hun schooltijd voor het huwelijksleven hadden gekozen, en ze had het gevoel dat de meesten van hen jaloers waren op haar speelmeisjes levensstijl, haar rekken vol met mooie kleding en haar verhalen en foto’s van prachtige locaties met rijke, gul e buitenlanders, die er niet twee keer over na hoefden te denken om zo veel uit te geven aan een enkele maaltijd, een fles wijn of een cadeautje, waar de meesten boeren een maand voor moesten werken.

Haar dorpsvrienden en -familie hadden respect voor wat ze had gedaan, ondanks de manier waarop ze ervoor had gekozen om het te doen. Ze werden niet gehinderd door de westerse moraal. Vaak waren het juist de vrouwen van die mannen die naar Thailand kwamen om meisjes zoals zij te ontmoeten, die haar veroordeelden of ‘medelijden met haar hadden’. Ze had geen tijd voor hen of hoe ze dachten.

Zouden zij haar levensstijl financieren en voor haar moeder en dochter zorgen als ze niet deed wat ze deed? Als wat ze deed zo verkeerd was, zou ze daar op een dag zelf voor betalen in Karma. Daar had ze geen probleem mee; zolang haar oudere moeder en bijna tienerdochter maar in orde waren. ‘Doe goed, krijg goed. Doe fout, krijg fout’ was haar motto, en het motto van de monniken. En wat goed genoeg was voor de monniken was ook goed genoeg voor haar.

In haar dromerige toestand was ze Ali vergeten, en nu bevond ze zich naast hem, met zijn arm die zich om haar middel wikkelde en haar zachtjes het restaurant binnen duwde.

‘Ach ja,’ dacht ze, ‘het is een gratis lunch’ en Lek, zoals de meeste Thaise vrouwen, was erg terughoudend om een maaltijd af te slaan.

Ze zaten in het met airconditioning gekoelde gedeelte aan de linkerzijde van het restaurant, en Lek bestelde loempia’s en viskoekjes om te beginnen, gevolgd door een grote Rode Snapper, die bereidt werd in een visgerecht direct aan tafel, en gekookte Jasmijn rijst.

Lek demonstreerde haar gastronomische expertise en tafelmanieren door een perfecte combinatie van sauzen te bestellen voor het voorgerecht, Ali te helpen bij het ontgraten van de vis en door te adviseren in het koken van de vis, terwijl ze tegelijkertijd haar eigen voedsel at.

Ze aten een goede maaltijd, maar spraken nauwelijks, wat evenzeer te wijten was aan de slechte beheersing van de Engelse taal, de spanning tussen hen en hun kater. Toen ze

vijfenveertig minuten later hun eigen weg gingen, waren beiden blij dat de relatie op een vriendelijke manier was geëindigd.

Lek zag Ali rechts afslaan, vermoedelijk om terug te gaan naar zijn hotel bij Soi 9. Ze zwaaide naar hem en waagde zich toen de drukke Second Road op, waar ze kriskraste tussen de tiental en motortaxi’s en Baht bussen die bij de stoplichten stonden te wachten.

Ze ging rechtsaf de Pattaya Klang op en liep de tweehonderd meter oostwaarts, ondertussen kijkend in de etalages, tot de volgende afslag rechts, Soi Buakhao. Ze berekende dat ze genoeg voorzorgsmaatregelen had genomen om Ali van zich af te schudden, als hij al had besloten haar te volgen. Ze hield niet van mannen die wisten waar ze woonde.

Ze was zo gelukkig dat ze er van straalde. Ze had het gevoel dat iedereen kon zien hoe gelukkig ze was. Ze was in een lastige, potentieel gevaarlijke situatie beland, omdat ze niet naar haar instincten had geluisterd, maar ze had de slechte hand die ze had gekregen gespeeld, zoals in een echt pokerspel, en was er met evenveel geld uit gekomen als vele Thais in een maand verdienen, en ze had nog goed gegeten ook.

Lek wachtte op de kruising van Soi Buakhao en Pattaya Klang op een Baht bus om haar naar huis te brengen, maar ze veranderde van gedachten en besloot de hoek om te lopen naar de Thaise markt, tegenover het Naam Chai Restaurant, en een nieuwe rok te kopen om haar geluk te vieren. Het was een zeer warme middag in juni, maar de markt was levendig, zoals bijna altijd het geval was. Lek huppelde langs de fruitkraampjes aan de voorkant en kocht hier en daar wat fruit, pratend met de markthandelaren en medeklanten, op weg naar de kledingkramen aan de achterkant.

Ze bracht vijfenveertig minuten door met haar favoriete bezigheid, winkelen, voordat uiteindelijk haar oog viel op een mooie witte rok met haar Westerse sterrenbeeld geborduurd in pail etten op de dij aan de voorkant. De rok was zo’n 35 centimeter lang, precies de goede lengte om te kunnen pronken met haar mooie benen. Het sterrenbeeld op haar dij zou mannen uitlokken om nog verder omlaag te kijken, en omdat de rok wit was, zouden haar gebruinde benen er nog aantrekkelijker uitzien.

Ze was een Leeuw, geboren begin augustus en hoewel ze niet veel wist over de westerse astrologie, dacht ze dat ze een typische vrouwelijke Leeuw was. Ze had gelezen dat Leeuwen agressief en dominant waren, maar dat gold volgens haar al een voor de vrouwtjes. Het was immers de vrouwelijke leeuw die de prooi achtervolgde en doodde.

Mannelijke leeuwen sliepen vooral veel en eisten eerst te eten op.

De mannelijke leeuwen gingen alleen aan het werk als er een roofdier of rivaal op het toneel kwam, en dan vochten ze al een voor de egoïstische verdediging van hun nageslacht en hun vrouwen - ze verdedigden niet noodzakelijkerwijs hunzelf. Wat een grap!

Ze kocht ook een korte witte blouse, die bij elkaar gebonden werd bij de tail e, om de outfit af te maken. Toen sprong ze in een Baht taxi richting huis.