Читать книгу Daddy's Hobby - Owen Jones - Страница 4

Lek gaf de chauffeur vijf Baht voor de rit, en sprong toen lichtvoetig de bus uit, alvorens de weg over te steken en naar het oude, maar onlangs gerenoveerde woonblok, waar haar appartement zich bevond, te lopen. Ze liep de drie trappen op en luisterde aan de deur. Er was geen geluid te horen, dus ze rommelde in haar tasje en haalde haar sleutel tevoorschijn.

Het was pas half twee, dus de meisjes sliepen waarschijnlijk nog steeds - ze stonden zelden op voor twee uur.

Ze liet zichzelf langzaam en stil binnen en deed de deur achter zich dicht. Lek kon het tweepersoonsbed met twee figuren onder de lakens zien en hoorde ze zachtjes snurken. Ze ging op handen en knieën zitten en kroop naar het voeteneind van het bed, waardoor ze

onder hun gezichtsveld bleef. Ze legde de sinaasappels die ze op de markt had gekocht naast haar vriendinnen neer. Eerst stopte het snurken en toen keken haar vrienden verbaasd op. Lek sprong op het bed en maakte zoveel mogelijk lawaai. Ze sprong op haar vriendinnen en trok de lakens van ze af.

Ze begonnen mee te springen, schreeuwend als verlegen schoolmeisjes. Toen knuffelden ze in een driehoek en stuiterden lachend op het bed. De drie meisjes kenden elkaar al hun hele leven. Ze waren opgegroeid in hetzelfde deel van hetzelfde dorp en waren naar dezelfde school en dezelfde Wat gegaan - zoals hun ouders al emaal een generatie eerder hadden gedaan. Ze waren ook al emaal ongeveer even oud, met nog geen jaar verschil, hoewel Lek technisch gezien de oudste was. Ze was ook de wijste en snelste leerling en Goong en Ayr erkenden dit door de hoge achting die ze voor haar hadden.

Ze noemden haar ‘grote zus’, en zij noemde hun ‘mijn lieve kleine zusjes’, en ze zorgden al emaal voor elkaar alsof ze de enige familie waren die ze ooit in de hele wereld hadden gehad. Er was maar één persoon toegestaan om die driehoek te breken, en er een vierkant van te maken, en dat was Mama San, de baas en eigenaresse van ‘Daddy’s Hobby’, de bar waar ze al e drie werkten, en die ook uit hun dorp kwam, maar Mama San was ouder, meer een moeder dan een vriendin.

Plotseling grepen Goong en Ayr Lek, gooiden haar op haar zij en begonnen haar bil enkoek te geven. Lek liet een onvrijwillige schreeuw uit en de meisjes stopten onmiddellijk, omdat ze voelden dat er iets mis was. Lek was altijd wel in voor een lol etje.

“Wat is er aan de hand, grote zus?” vroeg Goong: “Je bent toch geen softie geworden, op je oude dag?”

“Nee,” antwoordde Lek, “Ik kan jul ie nog steeds al ebei de baas!”

“Maar waarom krijg ik bil enkoek?” Vroeg ze, terwijl ze al vermoedde wat het antwoord was.

“Wat is onze eerste regel? Je moet ons altijd laten weten waar je bent.” zei Ayr.

“Oh, ja. Ummm, sorry daarvoor” zei Lek. “Ik had geen ontvangst op mijn telefoon. Ik heb wel geprobeerd om jul ie te laten weten waar ik was.”

“Onzin, grote zus! Waarom belde je niet vanuit de lobby van het hotel of verzon je een smoesje om vanuit een bar in de buurt te bellen, zoals je ons getraind hebt en erop aandringt te doen,” aldus Goong.

“Ja, nou, het spijt me heel erg. Het zal niet meer gebeuren,” antwoordde Lek.

“O, ik denk zeker dat het niet meer zal gebeuren,” zei Ayr, “Mama San liet ons tot vier uur ‘s morgens de straten voor je uitkammen en ze is boos op je. Misschien zou een tripje terug naar huis, voor een maand of wat, genoeg zijn om haar af te laten koelen. Hoe dan ook, dat is aan jou - je zult je verdiende loon krijgen als Mama San je ziet. Waarom schreeuwde je eigenlijk toen we je een klap op je kont gaven?”

“Ah, dat is een lang verhaal,” zei Lek, denkend zo snel als ze kon. “Gisteravond verliet ik de bar met een Arabier genaamd Ali, maar het klikte niet zo goed, dus we besloten om afscheid te nemen, al voor we bij zijn hotel aankwamen. Ik dacht eraan om terug te lopen naar de bar, maar het was al laat, dus belde ik een oude vriendin op die aan het werk was in een bar aan de Soi 8. Ze was aan het kletsen met twee knappe Engelsen en voor ik het wist, liepen we terug naar hun hotel. Nou, om een lang verhaal kort te maken ....,”

“Niet doen,” zei Ayr, “we wil en al es horen!”

“De mijne was een leraar en toen we bij zijn kamer, ik bedoel zijn klaslokaal, aankwamen, legde hij me over zijn knie, trok mijn broek naar beneden en liet me aan zijn ding zuigen terwijl hij me bil enkoek gaf omdat ik mijn Engelse huiswerk niet bij me had. Woaoy! Hij was kinky! Het was heerlijk!”

“Vertel ons meer over die leraar, jij geluksvogel. Was hij lang en knap? Had hij een grote spier...., ik bedoel grote spieren,” giechelde Goong.

“Doe niet zo onbeleefd;” zei Lek, “je weet dat we niet over onze mannelijke vrienden zouden moeten praten, maar gewoon tussen ons in, hè? Hij was spontaan, knap, gul en umm, groot. Heel energiek ook, dus misschien kan ik maar beter een beetje slapen voor ik later aan het werk ga. Waarom gaan jullie twee niet douchen terwijl ik even naar buiten ga om iets te eten te halen. Waar hebben jul ie zin in? Iets bijzonders?”

“Een omelet voor mij,” riep Ayr vanuit de badkamer.

“Voor mij ook” voegde Goong daaraan toe, vanuit haar rugligging op het bed naast Lek.

Lek en Goong kletsten nog wat terwijl Ayr douchte, en toen ze klaar was, nam Goong haar plaats in en ging Lek naar het kleine restaurantje om de hoek. Ze was al snel terug in hun kamer en terwijl de twee meisjes aten, douchte Lek weer, verschoonde ze haar ondergoed in hun kleine, gedeelde slaapkamer en wikkelde een handdoek om zich heen.

‘Appartement’ was waarschijnlijk een te groot woord voor wat ze hadden, hoewel ze naar vele maatstaven wel een fatsoenlijke accommodatie hadden. Het zag er vaak uit als een kleine kamer in een Chinese wasserij met beha’s en slipjes die overal te drogen hingen, want ze waren veel te bescheiden, geloof het of niet, om mannen toe te staan hun ondergoed op de veranda te zien drogen.

Het appartement bestond uit een vrij grote kamer, ongeveer zes bij vijf meter, een kleine badkamer met douche en toilet en een klein balkon, waar ze de rest van hun kleding konden drogen. Het meubilair bestond uit een tweepersoonsbed, een koelkast, een ventilator, een grote kast, een ladekastje, een tafel, drie stoelen en een elektrisch fornuis. Ze hadden ook een waterkoker voor warm water en thee gekocht; een rijstketel (die in Thailand als essentieel werd beschouwd); een TV; bestek en serviesgoed. Ze betaalden er 3.500 Baht per maand voor, maar ze huurden er al vijf jaar, en hadden nog drie jaar te gaan.

Het appartement lag centraal en niet ver van hun werk vandaan. Ze deelden het bed, maar geen van hen vond dat erg - meestal was er sowieso één van hen ‘uit’, dus het was zeldzaam dat ze met z’n drieën in het bed moesten slapen. Als ze wel samen moesten slapen, kregen ze weinig slaap, want dan was het net als de eerste nacht in een slaapzaal op de eerste dag van het schooljaar, met al het gegiechel en geklets.

Ze hadden de kamer verkregen met de hulp en garantie van Mama San, die zo ongeveer al es en iedereen in Pattaya leek te kennen. Ze deelden al es: kleding, eten en geld; ze deelden al e rekeningen en ze hadden al emaal dezelfde ambities: hun baan opzeggen en uit Pattaya weggaan met een fatsoenlijke, welgestelde man die van ze hield.

Ook deelden ze 30 jaar van gezamenlijke vrouwelijke mislukkingen.

Ze hadden een uur de tijd voordat ze normaal gesproken naar het werk moesten vertrekken, dus lazen ze, zoals gebruikelijk, onder het geluid van een pop programma op de televisie, stukjes uit tijdschriften aan elkaar voor, brachten ze hun make-up aan, en legden ze hun werkkleding klaar. Lek besloot die dag haar nieuwe kleding niet te dragen, maar ze trok het setje toch even aan voor haar vriendinnen. Zowel Ayr als Goong vonden dat ze er prachtig uitzag - net als Lek.

“Jul ie mogen ze altijd dragen, kleine zusjes, hoewel jullie dat misschien beter niet kunnen doen,” grapte Lek.

“Waarom niet? Denk je niet dat het ons ook goed zou staan?” vroeg Ayr met een pruil ip.

“Dat is het niet,” zei Lek, “maar jul ie zijn geen Leeuwinnen, of wel?”

Ze wisten al emaal dat de kleding bij ieder van hen goed zou staan. Ze waren al e drie verbluffend mooie vrouwen.

Om half vier sloten ze hun onvoldoende beveiligde appartementsdeur achter zich, en liepen naar het werk. Het was slechts een korte wandeling naar Soi Diana, waar ze Second Road zouden kunnen doorkruisen, maar ze besloten om een Baht Taxi te nemen langs Soi Buakhao naar het nieuw ontwikkelde Pattaya New Plaza net na Second Road, vanwaar ze bij Soi 7 aan het eind van de Beach Road werkten. Lek betaalde de vijftien Baht voor de

vijf minuten durende rit en ze draaiden linksaf de New Plaza in. Aan de rechterkant van de weg stonden een dozijn grote stal etjes met elk tal van dameskleding.

Het grootste deel van de kleding was goedkoop en vrolijk, kort en onthul end en gericht op de honderden barmeisjes die deze doorgaande weg gebruikten naar het belangrijkste

‘Girly district’ van Soi 7, Soi 8 en Beach Road. Maar de route had nog een voordeel, want terwijl ze op weg naar hun werk wat konden rondkijken tussen de kleding, genoten ze ook van al e aandacht die ze vanuit de bars tegenover de kraampjes kregen.

Ze liepen zij aan zij, wiebelden met hun bil en en zwaaiden met hun rokken, net als modellen op de catwalk, terwijl ze hun handtassen in een perfect ritme mee lieten deinen.

Al e mannen keken naar de meiden, en ze vonden het geweldig. Ze deden alsof ze niet merkten dat iedereen naar hen keek, terwijl ze er tegelijkertijd van genoten; af en toe wierpen ze een koele blik op de mannen.

Hun dienst was immers nog niet begonnen.

Lopend langs deze route, kwamen ze langs minstens vijftig bars met zo’n drie of vier mannen in elk van hen op dit vroege uur van de late namiddag. De meeste van deze vroege starters waren Britten - de doelmarkt voor Lek en haar vriendinnen. Door via deze route te lopen, kon ze de laatste mode in de kraampjes in de gaten houden, en tegelijkertijd Britse toeristen de kans geven om haar in de gaten te houden, en haar misschien te volgen naar het werk, als ze er zin in hadden. ’s Nachts, als ze op weg naar huis zou zijn, als ze in ieder geval voor één uur het werk zou verlaten, kon ze die kansen verdrievoudigen, maar ze zou niet veel gelegenheid hebben om haar minnaar te beoordelen. Dan zou het eerder een wanhoopspoging zijn.

Ze kwamen vol goede moed aan bij Daddy’s Hobby. Lek verwachtte een preek, en ook Ayr en Goong keken er naar uit. Direct nadat Lek hal o had gezegd tegen Joy, een van hun col ega’s, hoorde ze de stem al:

“Lek! Kom als de sodemieter hier! Nu meteen, zei ik!”

Iedereen wist wie het was en Lek haastte zich naar waar Mama San was, terwijl haar vriendinnen glimlachten en haar imiteerden.

“Hallo, Beou,” zei Lek, “Hoe gaat het vandaag met je? Heb je gisteren een fijne nacht gehad?”

“Hou op met die onzin! Wat is er gisteravond met je gebeurd? Je ging weg met die dronken Arabier, wat ik al stom vond, maar dat was aan jou. Hij betaalde de bar rekening voor je, dus oké, je gaf hem het voordeel van de twijfel. Dat zou ik niet hebben gedaan.

Waarom heb je er niet voor gezorgd dat je de naam van zijn hotel kreeg, voordat je met hem vertrok? Waarom heb je het niet aan iemand doorgegeven via de telefoon, toen je daar aankwam? Stomme koe!”

“Hoe denk je dat we ons gevoeld zouden hebben als je iets overkomen was? Wat als we vanmorgen in de krant hadden gelezen dat er vanochtend een ongeïdentificeerd meisje dood in een hotel was aangetroffen? Jij stomme, egoïstische koe! Je weet hoezeer de andere meisjes tegen je opkijken en je bewonderen. Wat voor voorbeeld denk je dat je voor ze bent, eh? Eh?”

Lek begon: “Het spij....,” maar kon haar zin niet afmaken.

“Houd je mond als ik tegen je praat. Heb je enig idee wat je ons hebt aangedaan? Enig idee? Ayr, Goong en ik hebben je vanaf middennacht tot vier uur vanmorgen op straat lopen zoeken, en vroegen aan iedereen of ze jou hadden gezien. De andere meisjes hebben al hun telefoonkrediet opgebruikt om rond te bellen voor je.”

“Pff, meisje. Doe ons dat nooit meer aan,” voegde ze er met een veel stil ere en liefhebbende toon aan toe, en gaf Lek een knuffel. Lek probeerde niet te laten merken dat de knuffel haar pijn deed.

“Sorry, Beou, echt waar, het spijt me,” fluisterde ze in het oor van Mama San.

“Oké, lieverd. Oké,” zei Mama San. “Jij bent mijn beste meisje, en ik heb je nodig om de anderen in het gareel te houden. Ik heb je nodig om ze veilig te houden. Ik vertrouw op jou om me te helpen mijn belofte aan hun moeders na te komen om hen veilig te houden. Ik heb je nodig om niet al een het goede voorbeeld te geven, maar om het perfecte voorbeeld te geven. Ik wil dat jij hun rolmodel bent. Daar ben ik nu te oud voor. Ze zien mij als hun baas, niet als een gelijke. Ik kan ze al een maar angst aanpraten. Jij kunt meer doen. Probeer het alsjeblieft voor mij, voor hen, maar vooral voor jezelf, hè? Oh, en ik wil ook geen smoesjes meer horen over het pijpen van leraren in de ‘klaslokalen’ van het hotel.”

Mama San liet Lek los uit haar omhelzing, nam haar bij de arm en leidde haar krachtig terug naar de bar, waar de andere meisjes deden alsof ze de laatste hand legden aan hun make-up, terwijl ze eigenlijk al die tijd hadden geprobeerd te horen wat er werd gezegd.

“Lek heeft jul ie iets te zeggen,” zei Mama San, toen ze de arm van Lek losliet. “Vertel het maar!”

“Het spijt me echt heel erg dat ik jul ie vannacht zo ongerust heb gemaakt. Dat was onvergeeflijk,” zei Lek, terwijl ze probeerde zoveel mogelijk emotie in haar stem te leggen, maar ze werd afgeleid door wat Mama San net had gezegd. Hoe wist ze verdomme dat het verhaal van de Britse leraar verzonnen was?

“Ik weet niet waarom ik me niet heb gemeld, maar er is geen excuus. Het spijt me dat jullie je zorgen hebben moeten maken om me, en ook om de kosten die jul ie hebben gemaakt, zoals ik begreep. Als gebaar van dankbaarheid, stel ik voor om mijn barinkomsten van gisteren met jul ie al emaal te delen! Oké?”

Lek keek glimlachend om haar heen en verwachtte dezelfde reactie terug te zien, maar die kreeg ze niet.

“Mama San heeft ons al emaal al een achtste deel van jouw inkomsten achtergelaten,”

aldus Joy. “Maar toch bedankt.”

Dat zou ongeveer 300 Baht zijn geweest, dacht ze. Ze had immers een hele goede dag gehad. Er was een man geweest die al vroeg een paar Lady Drinks voor haar had gekocht; dan nog een andere en tenslotte Ali: ze waren elk 30 Baht waard, en dan nog de helft van de barrekening, die was zo’n 400 Baht. Al met al 250-300 Baht dus - net boven de gemiddelde dagelijkse inname. Oh, nou ja.

Zo gaat het, dacht ze. Soms komt het, soms gaat het. Al was het meer dan ze had willen verliezen.

Mama San glimlachte, klopte Lek spottend op de schouder en ging terug naar haar kantoortje om de kassa klaar te maken.

Lek werd beschouwd als een grootverdiener op haar niveau. Ze had het waarschijnlijk goed kunnen doen als ‘inwoner’ in een van de grotere hotels in Bangkok of zelfs Pattaya, waar van meisjes een paspoort, een rijbewijs, baljurken en fatsoenlijke sieraden werden verwacht, maar Lek had dat werk nooit nagestreefd en had het ook nooit aangeboden gekregen. Als ze de baan aangeboden had gekregen, was ze waarschijnlijk toch bij Mama San gebleven, die ook uit haar dorp kwam. Ze was haar veel schuldig, of zo voelde dat voor haar, wat in haar ogen hetzelfde was.

Lek verdiende een ‘normaal inkomen’, hetzelfde als andere meisjes in haar werkgebied, van 3.000 Baht per maand. Haar werkzaamheden waren onder andere het aantrekken van klanten, ze aan de praat houden, en beschikbaar zijn als ‘escort’. De meisjes die zich liever niet beschikbaar stelde als escort, zoals getrouwde meisjes, kregen 2.500 Baht per maand.

Bovendien werden beide klassen van werknemers aangemoedigd om de mannen te vragen om drankjes voor hen te kopen die ‘Lady Drinks’ heten, meestal licht alcoholische (peren)cider, maar dan geserveerd in chique champagneflessen. De meisjes kregen hiervoor 30 Baht per persoon. Als de klant een biertje of een kopje koffie voor hen kocht, kregen ze niets, hoewel ze de klant dan toch gezelschap moesten houden, althans tot er een beter vooruitzicht was.

Dan was er nog de barvondst. Een barmeisje werd door haar baas betaald om in de bar te werken, en als een man haar ‘s avonds mee uit wilde nemen, dan wilde de baas een vergoeding voor het loon dat hij of zij had betaald. Dit werd een ‘barrekening’ of een

‘barvondst’ genoemd. Dit kostte de klant normaal gesproken tussen de 300 en 1.000 Baht.

De baas zou dit later met de werknemer delen.

Escort diensten hebben niets met de bar te maken, en zijn bespreekbaar tussen de klant en de escorte, en variëren tussen de 300 en 1.500 Baht of meer per nacht. Het kan veel meer of zelfs iets minder zijn. Lek vroeg altijd minstens 1.000 Baht per klant, nadat ze er eerst voor zorgde dat de man haar zoveel mogelijk Lady Drinks trakteerde, voordat ze haar thuisbar verliet.

Geen enkel meisje werd betaald voor het drinken in de bar van iemand anders. Als Lek gemiddeld 20 dagen per maand een ‘vriendje’ had, dan zou ze minstens verdienen: 3.000

basisloon; ongeveer 4.500 in Lady Drinks; 4.000 in barvondsten en 20.000 in escort diensten, in totaal ongeveer 30.000 Baht per maand, wat vier keer zo veel is als wat een gewapende beginnende politieagent met een gezin en een hypotheek in een maand verdient. Verblijven in goede hotels en eten in de beste restaurants waren bijna al edaagse gebeurtenissen; cadeaus van goud en kleding waren regelmatige bonussen.

De barmeisjes druppelden binnen tussen vier en zes uur ‘s middags. Lek, Ayr en Goong begonnen graag vroeg, omdat veel van de vroege drinkers Britten waren, terwijl andere nationaliteiten graag wat later begonnen. De Britten waren meestal ook de meest gul e vakantiegangers, wat betekende dat er aan het eind van de maand meer drankjes werden uitbetaald. De Britten waren zeer geliefd in Pattaya, waarschijnlijk meer dan enige andere nationaliteit, maar ze werden net als ieder ander uitgebuit.

Als een Britse man in Pattaya aankomt, heeft hij gemiddeld 9.000 kilometer gevlogen en heeft hij 20 uur gereisd. Hij wordt blootgesteld aan zon, zand, goed, goedkoop voedsel, goede, goedkope accommodatie en duizenden mooie vrouwen, die al emaal graag urenlang met hem praten voor de prijs van een goedkoop, 100 Baht drankje.

Dit schokkeert de gemiddelde Britse man. Het is vrijwel onmogelijk om 7.000 Baht per dag uit te geven (een typisch budget voor één enkele vakantieganger), dus hij wordt vrijgevig en iedereen wint. Hem vroeg te pakken krijgen is de truc, terwijl hij nog steeds kan praten en zijn portemonnee nog niet kwijt is. Niet dat Lek ooit iemand ‘gepakt’ heeft; ze is er trots op dat ze waar voor haar geld geeft. Ze wil dat mannen voor haar terugkomen, ze wil een permanente vriend.

Toen de meisjes klaar waren om te beginnen, en elkaar hadden bijgepraat over hun avonturen van de afgelopen nacht, ging Lek terug naar Mama San om zich opnieuw te verontschuldigen. Mama San rookte een sigaret, zoals gewoonlijk tijdens het werk, en keek naar Lek die haar naderde.

“Hoi. Vind je het goed dat ik je geld zo weggaf? Als je te weinig hebt, betaal ik het aan hen, maar ik moest een voorbeeld van je maken. Ik zou nooit meer in staat zijn om terug te gaan naar het dorp en hun ouders in de ogen te kijken als er iets met een van hen gebeurde, terwijl ze onder mijn hoede waren. Ik denk dat je je afvraagt hoe ik wist dat je met die Arabische kerel naar bed was geweest? Ali, was het niet?”

“Mmm,” antwoordde Lek. “Ja, prima van het geld, en ja, ik ben benieuwd hoe je wist over de Britse leraar en over Ali, maar als je me dat niet wilt vertellen dan is dat ook goed. Ik weet dat je sommige dingen graag geheim houdt, dat je zo je manieren hebt om overal achter te komen. Ik kwam eigenlijk naar je toe om te zeggen dat ik de hele nacht de kassa kan doen, zodat jij wat slaap kunt inhalen.”

“Aw, bedankt, liefje,” zei Mama San, en ze meende het. “Het zou met goed doen om eens met mijn voeten omhoog een goede film te kijken, nadat ik de baby in bed heb gelegd. Dan kan ik de oppas ook een nacht vrij geven. Ze zeurt de laatste tijd een beetje dat ze nooit tijd

heeft. Maar wie wel? Dat is wat ik zeg. Oké, ik maak graag gebruik van je aanbod. Geef me twintig minuten om mijn spul en bij elkaar te krijgen en ik ben weg.”

Ze had niets gezegd over hoe ze wist over de Britse leraar en Lek wist dat ze er beter niet naar kon vragen. Beou vergat nooit iets, dus als ze de vraag niet had beantwoord, was dat omdat ze dat niet van plan was. Lek keerde terug naar de bar.

De vrouw van de nachtwacht had wat rijst in de stomer gedaan en Beou had een zak varkensvleescurry en een zak gekookte groenten gekocht voor wie honger had. Het waren meestal de jongere meisjes die geen keuken hadden in hun woning, of tijdelijk te weinig geld hadden, en sommige van hen zaten nu te eten en profiteerden van de rustige vroege avond. De meeste meisjes hadden ooit eens in ‘Mama’s Keuken’ gegeten. Het kostte niet veel, en zo verzekerde Mama San zich ervan dat niemand honger had en dat iedereen genoeg energie had om tot één uur ‘s nachts te werken.

Mama was niet gek.

Mama San kwam op dat moment naar buiten met haar boodschappentassen en de sleutels van haar motor.

“Oké, dames, ik ben er nu vandoor. Gedraag jul ie,” kondigde ze aan. “Lek heeft aangeboden om vanavond voor me in te val en, dus, terwijl ze niet in actie is, is dit jullie kans om fatsoenlijke kerels aan de haak te slaan. Tot morgen al emaal. Oh, en Lek! Ik was het bijna vergeten. Je leraar kwam rond twee uur langs en zei dat ik je dit moest geven.

Blijkbaar had je het op zijn nachtkastje laten liggen.” Ze gooide haar nonchalant een kleine haarklip toe en vertrok.

“Woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo, woo,” joelden de meisjes.

Het verhaal was al bekend bij de andere meisjes en Lek wreef over haar bil en en deed alsof ze zich schaamde.

De vroege namiddagsessie begon heel goed – vooral Britten van middelbare leeftijd, de meeste dronken en verbaasd dat ze zich in een land bevonden waar de bars vol zaten met jonge, vriendelijke vrouwen die bereid waren om met hen te praten, en dat die bars de hele dag open waren en bier verkochten tegen redelijke prijzen. Lek speelde haar rol als gastvrouw goed; ze had het al vele malen eerder gedaan. Ze zou een sigaret aanbieden aan degenen die er al een tijdje zaten, of een meisje aan hen voorstellen, of aanbieden om een partner te vinden voor een barspel. Ze had zich als boetedoening vrijwillig aangemeld als kassière, en dat betekende dat ze achterin de bar zat en het geld en de meisjes onder controle had, maar niet vaak naar de bar zelf kwam.

In Daddy’s Hobby, zoals de meeste bars, trokken de meisjes de klanten binnen door te dansen, te schreeuwen of te poseren, namen de bestellingen op en serveerden vervolgens de drankjes. Ze zaten ook bij de drinkers, als ze dat wilden, en probeerden Lady Drinks uit hen te krijgen. De bestelling ging naar de kassière, die er een rekening voor uitschreef. De bestelling noteerde ze vervolgens, of stopte een kopie van de rekening, in het grootboek.

De klant kreeg een exemplaar in een bekerglas voor zich. Als hij wilde betalen, telde het meisje al e rekeningen bij elkaar op, en nam zijn betaling mee naar de kassière, die controleerde of al es in orde was. Ze markeerde vervolgens zijn rekening als betaald en verstrekte zijn wisselgeld, dat het meisje aan hem teruggaf in de hoop op een fooi. De kassière was dus gebonden aan de kassa, omdat zij de enige persoon was die toegang had tot de inkomsten en dus weinig kans had op enige actie. Om deze reden, en de nodige verantwoordelijkheid en vertrouwen, verdiende een kassière meestal twee keer het basissalaris van een normaal barmeisje.

Mama San werkte meestal als kassière.

Lek zat achter een middelgroot bureau, waarop het grootboek, een map voor de kopietjes van de rekeningen, een agenda, een cassetterecorder, een Cd-speler, en de afstandsbediening voor de TV lagen.

Ze was verantwoordelijk voor het audiovisuele entertainment en het nachtelijke entertainment.

Het werk was ritmisch. Zeven meisjes brachten regelmatig bestellingen binnen; er moesten rekeningen worden geschreven; het grootboek moest worden bijgehouden; tapes of cd’s moesten worden gewisseld; er moesten veranderingen worden aangebracht; tv-kanalen werden veranderd; er werden pleziertjes en grapjes uitgewisseld. De tijd ging snel voorbij.

De vaste ‘vriendjes’, Barry en Nick, van twee van de meisjes, Joy en Deou, arriveerden om negen uur om ze mee uit te nemen. Lek vond het belangrijk om, net als Mama San, extra haar best te doen voor de vaste vriendjes. De vaste ‘vriendjes’ waren een potentieel ticket uit Pattaya voor de meisjes.

Een man werd als een vaste vriend beschouwd als hij meerdere nachten achter elkaar voor hetzelfde meisje terugkwam. Het beste waren de mannen die net waren aangekomen. In dit geval had een meisje tot vier weken de tijd om hem voor haar te laten val en, om nog maar te zwijgen over het vaste salaris van 28 dagen.

Vaak regelde een vaste klant dat hij zijn vrouw om acht of negen uur in de thuisbar zou ontmoeten; ze dronken een paar drankjes (en Lady Drinks) en de barvondst werd discreet toegevoegd aan de eerste bestelling. Later zouden ze misschien wat gaan eten of naar een show gaan. Het meisje was gewoonlijk al vanaf vier of vijf uur aan het werk in de bar, voor het geval het vaste vriendje niet op kwam dagen. De huisregel was om deze mannen zich bijzonder te laten voelen. Al e meisjes kletsten met hen; al e meisjes boden aan om barspelletjes te spelen; al e meisjes behandelden hen als deel van de familie.

Een deel van de familie, maar geen deel van de sociëteit!

Niet al een het geslacht weerhield hen daarvan. Ook werden ze uitgesloten omdat ze buitenlanders of falang (zoals de blanken worden genoemd) waren. Het is belangrijk om het verschil te beseffen. Geen van de meisjes zou proberen het vriendje van een col ega te stelen. Elk meisje wilde hetzelfde en elk meisje zou er al es aan doen om een vriendin te helpen haar ambitie te verwezenlijken. Als een vriendje langskwam terwijl zijn vriendin bijvoorbeeld aan het winkelen was of iets anders, dan zouden al e beschikbare meisjes hun aandacht op het vriendje richten, terwijl Mama San de vriendin discreet belde om haar te vertellen dat ze als de wiedeweerga terug naar de bar moest komen.

Lek nam een paar minuten vrij van haar papierwerk om de bar in te lopen; ze nam bestellingen persoonlijk op, schudde de hand van de klanten, vroeg ze of ze plannen hadden later die avond, en bood ze een sigaret aan. Daarna ging ze weer terug naar haar papierwerk. De rest was nu aan de meisjes en ze deden het tot nu toe erg goed.

Lek keek naar de vier personen, observeerde hun lichaamstaal en dacht: de meisjes hadden hun vaste vriendjes nu al een week, en ze hadden ze elke dag en nacht gezien, wat een heel goed teken was. De mannen verbleven in het Marriott en hadden dus geen gebrek aan geld; ze waren ongeveer vijfenveertig jaar oud, en waren waarschijnlijk niet op zoek naar een ervaring met verschil ende meisjes, zoals de meeste jongere mannen, en konden zelfs gescheiden zijn op hun leeftijd. Ze kleedden zich netjes. Ze kwamen allebei uit dezelfde stad in Zuid-Wales en waren samen over gevlogen. Het was hun eerste keer in Thailand en ze waren in de derde week van een verblijf van vier weken.

De meisjes hadden al e kans van slagen - de mannen waren zo goed als getrouwd met ze.

Ze zapte tussen de Tv-zenders om te zien of ze wat voetbal kon vinden, misschien bleven ze dan nog iets langer - al e Britten hielden van voetbal, toch?

Twee van de andere meisjes, Porn and Or, leken het ook goed te doen. Ze speelden pool met twee goed uitziende Engelsen. Ze hadden een goede kans. De rest van de meisjes waren aan de voorkant van de bar, waar ze een poging deden om klanten de bar in te krijgen. Mott probeerde te paaldansen. Ze was er niet goed in, maar om eerlijk te zijn was de paal ook niet lang genoeg. Toch probeerde ze het en het was grappig, zo niet sexy.

Ayr en Goong trokken rond half twaalf twee dronkaards binnen en leken daar heel content mee, hoewel Lek vond dat de mannen niet goed genoeg waren voor haar vriendinnen. Ze bestelden een rondje en vroegen direct naar de ‘moeder overste’ van de bar. Ze hadden duidelijk enige ervaring in Thailand, maar niet in Daddy’s Hobby.

“Wat is de barvondst voor deze twee kleine meisjes?” Brabbelde een van hen onduidelijk.

“En spreken ze Engels,” voegde de andere daaraan toe.

Lek liep naar ze toe. Ze kon zien dat dit een delicate behandeling nodig had, dus vroeg ze Fa om de kassa over te nemen.

“Waarom jul ie niet eerst met Ayr en Goong praten? Drink wat. Maak vrienden,” stelde ze voor.

“Zijn mooie dames en spreken Engels ook. Mijn naam Lek, ik zeer goede vriendin van hen. Wat is jul ie naam?”

“Dit is Dougal, en je mag mij Jock noemen,” zei een van hen. “Hal o Ayr, hal o Goong, mooie jonge dingen. Wil en jul ie iets drinken? En jij? Lek, zei je dat je naam was? Ben je klaar voor nog een drankje, Dougal?”

Dougal knikte en schudde de hand van Ayr.

Hun Schotse accenten zouden moeilijk te volgen zijn voor Ayr en Goong, dacht Lek. Het was al moeilijk genoeg voor haar. Toch spraken de meisjes wat Engels, zodat ze een soort van eenrichtingsgesprek konden voeren, als ze dat wilden. Lek ging ervan uit dat de Schotten geen Thais begrepen, hoewel ze goed inwoners van Thailand konden zijn en met hun vrienden in hun moedertaal spraken. Ze nam de gok:

“Weten jul ie zeker dat jul ie hiermee door wil en gaan? Ze zijn al aardig dronken en ze betasten jul ie nu al, in het vol e zicht. Waarom niet een paar Lady Drinks drinken, lachen, zorgen dat ze een fooi geven en ze later laten weglopen? Het duurt niet lang meer voor de bar sluit, en we zouden samen naar huis kunnen gaan.”

Fa riep Lek voor een soortgelijke situatie aan de achterkant van de bar.

“Ga nergens heen of beloof niets totdat ik terug ben. Zeg ze dat de barvondst 500 Baht per persoon is. Praat over wat dan ook, ik zal niet lang wegblijven” adviseerde Lek.

“Sorry, jongens, ik kom over vijf minuten terug,” verontschuldigde ze zich in het Engels.

De twee Engelsen wachtten met Porn and Or, die, de routine kennende, het vragen om de rekening van de klanten hadden vertraagd. Lek keek de meisjes in de ogen toen zij hen naderde en vroeg hen stilzwijgend of ze gelukkig waren met de situatie. Ze zeiden, even stilzwijgend, dat ze dat waren, dus verzocht Lek hen al emaal om om de hoek van de bar achter de stoel van de kassière te gaan zitten.

“Hallo! Mijn naam Lek,” zei ze tegen de Engelsen, “Jul ie vinden meisjes leuk? Wat is jullie naam?”

Ze stelden zich voor als John en Bob en schudden Lek de hand.

“Wat wil jullie met dames doen?” vroeg ze brutaal, maar zonder enige insinuatie.

“Umm, nou ja, we dachten eraan om iets te gaan eten en misschien later naar een club te gaan” zei Bob.

“Oh, geen probleem. Keuze aan jul ie. Porn and Or kennen Pattaya heel goed. Toon jul ie goed restaurant, goede club. Ze werken hier nu, je weet dat me moet betalen om ze vroeg te laten gaan? Niet veel geld. Vierhonderd Baht per stuk of ze verliezen geld. Begrijpen?

Wat dames wil en doen na hun werk is hun keuze. Je moet met ze praten wat wil en ze. Jij begrijpt dat?” zei Lek die de situatie glashelder probeerde te maken.

“Ja, ik denk dat ik het begrijp” zei Bob “Wat denk je, John?.”

“Ik ben het er mee eens,” antwoordde hij iets sneller dan zijn vriend.

“Ja, prima” zei hij tegen Lek en hij glimlachte naar elk van de meisjes, die beiden straalden van blijdschap. “Zeer gelukkig.” Porn legde haar arm om zijn middel en omhelsde hem.

“Oké, goed. Jul ie allemaal gelukkig! Jul ie knappe mannen. Wil en jullie nog drankje hier of nu rekening? Hier goedkoop drinken, maar duur in restaurant.”

Bob koos voor nog een biertje en bood de rest drankjes aan. Lek accepteerde en knikte naar Fa om de rekening in hun bekerglas te zetten.

Ze glimlachte vriendelijk, nam een slokje van het drankje en vroeg aan de mannen: “Waar jullie verblijven? Jul ie hier lange tijd?” terwijl ze haar col ega’s in de gaten hield.

“Oh, we verblijven bij ‘the Pig’ verderop in de straat. We zijn hier al drie dagen. Nog drie weken te gaan,” antwoordde Bob.

Lek had de informatie die ze wilde en ze verontschuldigde zich om terug te keren naar de Schotten. Ze hadden om de hoek gezeten, net buiten haar zicht, maar toen ze de hoek om liep zag ze dat ze niet meer op de plek waren waar ze hen had achtergelaten.

“Fa, waar zijn Ayr en Goong?” vroeg ze.

“O, ze zijn ongeveer 10 minuten geleden met die mannen vertrokken. Ze vertelden me dat je zei dat ik een barvondst moest schrijven voor 1.000 Baht, klopt dat? De mannen hebben nog twee rondes besteld, twee drankjes voor je ingelegd, de rekening betaald, en toen zeiden ze dat ze niet langer konden wachten, ze moesten gaan. Is dat goed? Heb ik iets verkeerd gedaan, grote zus? Oh, en Ayr zei dat ik je dit moest geven.”

Fa gaf Lek een papiertje, waarop de naam van een hotel en een kusje stond geschreven.

“Nee, nee, al es is in orde, zusje. Je hebt het goed gedaan. Ik ben gewoon een beetje moe, dat is al es. Ga Mott gezelschap houden en maak een halve fles whisky voor ons drieën open. Het lijkt erop dat iedereen ons verlaten heeft.”

Het was half één ’s nachts en de nieuwe wet verplichtte hen om één uur ‘s nachts te sluiten.

Niet dat deze wet op grote schaal werd nageleefd of afgedwongen.

De enige tegemoetkoming die de meeste bars aan de nieuwe wet hadden gegeven, was dat ze de lichten en de muziek uit deden na de officiële sluitingstijd.

Er waren geen klanten meer, dus Lek verhuisde naar de voorkant van de bar en zat met Mott en Fa, die haar een whisky en frisdrank met ijs hadden ingeschonken. De meisjes die na middernacht nog in de bar zaten, deelden vaak een fles whisky. Lek vertelde hen haar grap over de landmijnen en ze lachten al emaal. Er zou nu niet veel meer gebeuren, dus bood Lek de andere meisjes een vroege finish aan.

Terwijl ze dat deed, kwam de vrouw van de nachtwacht, Noi, aan.

Mott en Fa waren ongeveer 22 en 20 jaar oud en dachten dat het een goed idee zou zijn om hun geluk te wagen in Walking Street vannacht. Freelance, zoals ze dat noemden. Het was slechts vijf minuten rijden met de taxi. Toen ze de bar verlieten, zei Mott:

“Als we je leraar zien, moeten we hem dan zeggen dat je je huiswerk nog steeds niet hebt gedaan?”

Lek gooide een flessendop naar haar toe en ze renden lachend weg.

Lek en haar oude vriendin, Noi, waren nu al een - niet voor de eerste keer.

Noi’s taak was om voor de bar te zorgen nadat het gewone barpersoneel was vertrokken.

Ze sliep daar, maar als verdwaalde klanten op een bepaald moment van de nacht een drankje wilden drinken, bediende ze hen. De bar was ongeveer vijftien uur lang van haar -

van ongeveer één uur ‘s morgens tot vier uur ‘s middags. Noi kwam ook uit hetzelfde gebied als Lek, maar niet uit hetzelfde dorp, en ze praatten over hun familie thuis en haalden de laatste roddels in.

Lek had het te druk gehad om haar dochter te bellen en haar welterusten te zeggen, en naar haar dag te vragen. Ze was niet blij met zichzelf dat ze hier de tijd niet voor had genomen. Het was niet de eerste keer dat Soomsomai zonder de zegen van haar moeder naar bed was gegaan, maar het gebeurde niet vaak.

“Soomsomai begrijpt dat je moet werken, dat weet ik zeker. Ze is een slim kind,” troostte Noi haar. “Wat wil ze later worden, als ze klaar is met school? Heeft ze het daar ooit met je over gehad? Verpleegster, leraar, zoiets?”

“Nee, ze heeft het nog niet echt over een carrière gehad,” zei Lek, die de fles leegschonk in haar glas. “Ze is nog jong en heeft nog genoeg tijd. Het maakt mij niet uit wat ze gaat doen, zolang ze maar gelukkig is en niet in een bar gaat werken net als haar moeder. Ze houdt van het verzorgen van dieren. Ze zorgt voor mama’s kippen en verzorgt een paar varkens in de kudde van haar oom. Ze gaat er rechtstreeks van school naartoe om ze te voeren en met ze te praten. Misschien denkt ze er wel aan om dierenarts te worden.”

“Haar favoriete vak op school is informatica. Iemand heeft een paar computers aan de school gedoneerd en de kinderen leren daar nu over, maar je weet hoe het is. De klassen zijn te groot en de leerkrachten, met de beste wil van de wereld, weten niet echt veel van computers.”

“Sommige leraren spreken zelf bijna geen Engels, en hebben ook problemen met computers. Hoe hard ze het ook proberen, ze zijn niet echt geschikt om Engels en informatica te onderwijzen, wat ook gebaseerd is op de Engelse taal. De commando’s zijn al emaal in het Engels, nietwaar? Misschien moet ik zorgen dat ze privélessen krijgt, en koop ik een tweedehands computer voor haar om thuis te oefenen. Het zou haar een voorsprong geven, nietwaar? Hoeveel denk je dat ze kosten? Weet je iets van computers?”

“Sorry, dat zou ik niet weten....”

“Ik ook niet. Ik weet niet eens hoe je zo’n ding moet inschakelen. En het internet? Moet ze dat ook gebruiken?”

“Oh, het heeft geen zin om het mij te vragen, schat,” zei Noi. “Ik ben hetzelfde als jij. Ze hadden geen computers op school, toen ik klein was. Ik ken niemand die er een heeft. Mijn baby, Su, is nu 16 jaar en ze praat al een maar over baby’s en huizen. Ze zal dit jaar haar school afmaken en binnenkort getrouwd zijn, denk ik. Ze wil geen carrière. Ze is niet ambitieus. Ze komt graag één keer per jaar op bezoek voor een vakantie, maar ze houdt niet echt van de stad, zelfs niet van Pattaya.”

“Ze is gelukkig thuis in het dorp. Met Soomsomai komt het wel goed, maak je niet te veel zorgen. Waarom ga je niet lekker op tijd naar huis? Het lijkt erop dat je vanavond het bed voor jezelf hebt. Ga en profiteer ervan. Ik zal hier wat opruimen en dan mijn tijdschrift lezen, tenzij er een charmante prins langskomt om me gezelschap te houden. Wie weet heb ik zoveel geluk.”

Lek glimlachte naar haar vriendin en sprong van de bar.

“Mmm, ja, je hebt gelijk, dat weet ik, maar je weet hoe het is. Ik voel me zo schuldig dat ik zo ver weg werk en geen tijd kan doorbrengen met mijn baby. Ik heb haar niet kunnen zien opgroeien en dat maakt me soms heel verdrietig. Meestal heb ik er vrede mee, maar soms, soms kan ik het gewoon even niet aan. Soms wil ik gewoon huilen en huilen.... het al emaal opgeven en terug naar huis gaan, met mijn staart tussen mijn benen als een geslagen puppy.

Waarom doen we dit, Noi?”

“Stil maar, ik weet het. Zo voelen we ons al emaal wel eens, op onze slechte dagen. Je doet het beste wat je kan voor je familie, en meer kun je niet doen, toch? Niemand kan dat.

Ga nu naar huis en geniet van een goede nachtrust. Ik zie je morgenmiddag,” troostte Noi.

Ze gaven elkaar een lange knuffel, toen pakte Lek haar tas en rende over de smale weg naar een van de motortaxi’s, die daar dag en nacht stonden te wachten.

Lek kende de jongens goed. Ze hadden vaak onderdak gezocht in haar bar tijdens een storm of kwamen binnen voor een kopje koffie om hen door een rustige periode heen te helpen. Ze zorgden als grote broers voor de lokale meisjes - zij waren de lokale bescherming of maffia.

“Hallo, Nong,” zei ze. “Geef je me een lift naar huis? Ik ben doodmoe. Waar is de baas vanavond?”

“Hoi, Lek, al es goed met je, meisje? Zo mooi als altijd. Mooi genoeg om op te eten, als je begrijpt wat ik bedoel. Zag je me maar als meer dan een taxiservice naar huis. Ik heb meer

tussen mijn benen dan al een een motor, hoor. Een grapje. Tuurlijk, spring maar achterop.

Ik weet niet waar Bong is. Je kent hem. Hij is de baas en kan doen wat hij wil. Ik ben gewoon de arme ingehuurde hulp en ik doe wat me gezegd wordt,” antwoordde hij.

Lek sloeg hem speels op zijn schouder en sprong achterop, in de dames zit:

“Oh, jij!” Zei ze. “Je zou doodval en van schrik als ik op een dag gebruik maak van wat er nog meer tussen je benen zit.”

Tien minuten later stond ze buiten haar appartement, en vroeg zich af of ze wel of niet iets te eten zou halen. Ze voelde zich verdrietig en eenzaam, maar ze besloot niets te eten te halen, omdat ze zichzelf te ongezellig vond om dat iemand anders aan te doen.

De meeste mannen zouden hebben betaald om met haar te mogen praten, zelfs in haar melancholische bui, maar dat besefte ze niet.

In haar kamer voelde ze zich helemaal al een. Haar vriendinnen waren met een paar dronken sukkels, maar ze waren tenminste niet al een. Ze deed de ventilator en de TV aan en deed haar blouse en haar korte broek uit. Ze keek in de spiegel terwijl ze een badhanddoek om zich heen wikkelde. Niet slecht, dacht ze, maar hoe lang nog.

Zij deed haar BH en slipje uit van onder de handdoek, alhoewel niemand haar kon zien.

Het was een gewoonte geworden. Ze zat op het bed en zapte tussen de kanalen. Ze hadden geen kabel of satelliet, dus stopte ze bij een kanaal waar muziek werd gespeeld, en stapte onder de douche.

Ze dacht aan haar moeder die 61 jaar oud was. Hoe lang zou ze nog leven? Zou ze op een dag een vreselijk telefoontje krijgen dat haar moeder was overleden, voordat ze de kans kreeg om een laatste paar jaar met haar door te brengen? Zou Soomsomai trouwen en verhuizen, voordat Lek de kans kreeg om haar te helpen opgroeien? Dit waren mogelijkheden die te vreselijk waren om over na te denken, maar die tegenwoordig veel te vaak de kop opstaken. Ze zette de douche aan en smeekte het water om de gedachten weg te spoelen.

Maar dat deed het niet, en Lek ging op het bed liggen en huilde zichzelf in slaap - al een.