Читать книгу Daddy's Hobby - Owen Jones - Страница 5

Tijdens de nacht werd Lek meerdere malen wakker door een terugkerende nachtmerrie over haar moeder die dood onder aan de trap lag, en haar dochter schreeuwde om haar moeder om haar te helpen. Ze had eerder dezelfde droom gehad, maar ze kreeg die nu steeds vaker. Op een dag zou ze een telefoontje krijgen die bevestigde dat haar droom werkelijkheid was geworden. Ze was er zeker van dat het een profetie was.

Ze lag wakker in bed, zwetend van de zorgen over haar droom, maar probeerde om het nieuws van 12 uur op de televisie te volgen, toen Ayr en Goong terugkwamen. Hun goede humeur besmette Lek en al snel dacht ze niet meer aan de verschrikking van de nachtmerrie.

De Schotten waren veel beter gemanierd dan de eerste indrukken hadden gesuggereerd, en de meisjes waren zeer goed behandeld. Jock was bot en eerlijk, maar ook vriendelijk en vrijgevig. Dougal was stiller, zelfs een beetje verlegen, wat Goong zei dat ze graag in een man had. Ayr vond Jock dapper en moedig dat hij zich zo uitsprak. Hij was voor niemand bang en was ‘zijn eigen man’, zoals zij zei dat hij het had gezegd. Ayr vond hem aardig.

Lek stelde de gebruikelijke vragen: waar waren ze heengegaan? Wat hadden ze gedaan? En de belangrijkste vraag - zouden ze de mannen nog eens zien? Ze waren van Soi 7

vertrokken en hadden een privétaxi genomen naar het Naam Chai Restaurant in Soi Buakhao, voordat ze via verschillende kroegen bij de hotelkamers van de mannen uitkwamen, in de Siam Bay View op Second Road. Ze hadden er zelfs ontbeten en geluncht en de jongens hadden voor al ebei de meisjes een zwempak gekocht in de winkel van het

hotel, zodat ze gebruik konden maken van het zwembad. Lek was blij voor haar vriendinnen - ze hadden de laatste tijd niet veel geluk gehad en hadden, zoals altijd, niet veel geld meer.

Niet dat ze er om wakker leken te liggen. Ze lagen nooit ergens wakker van. Ze waren ware volgelingen van de ‘Waarom zou je je druk maken? Wat zal zijn, zal zijn’

levensfilosofie en Lek hield ervan en was er jaloers op. Ze hadden familie maar geen eigen kinderen, en ze geloofden dat Karma al es zou oplossen. De Karma van hun ouders, hun eigen Karma en de Karma van hun families zouden het al emaal op tijd onderling oplossen.

Dus waarom zouden ze zich zorgen maken? Lek wist dat dit axioma waar was; ze geloofde in Karma. Ze was een praktiserend, gelovend Theravada Boeddhist, maar ze was nog steeds bezorgd. Ze kon het gewoon niet al emaal aan het lot overlaten. Ze beschouwde het als een zwakte en als één van haar tekortkomingen.

Ze vroeg opnieuw: “Denken jul ie dat jullie ze ooit nog eens zul en zien?”

“Ik weet het niet,” zei Ayr. “Ik denk het wel. Ze zeiden dat ze in Thailand werken aan de reparatie en verkoop van kopieerapparaten voor Xerox. Ze reizen op dit moment naar Bangkok en vliegen dan voor twee weken naar Chiang Mai voor zaken. Ze hebben ons net buiten afgezet met de taxi. Ze zeiden dat ze ons zouden opzoeken als ze terugkomen.”

‘Als’, niet ‘wanneer’, dacht Lek, maar ze zei het niet, om haar vriendinnen niet te ontmoedigen. Misschien gingen ze zelfs naar Bangkok om vanuit daar terug te vliegen naar Groot-Brittannië, dacht ze. Sommige mensen vertelden leugens alleen maar om zichzelf belangrijk te laten lijken. Lek had in haar tijd zonder enige reden veel smoesjes en leugens te horen gekregen. Het was een van de grote mysteries van het leven, waarom sommige mensen logen, terwijl er geen enkele rechtvaardiging voor was om het te doen.

Lek stond op, trok haar handdoek om zich en ging douchen.

Toen ze uit de badkamer kwam, had iemand een kop thee voor haar gezet en haar vriendinnen sliepen op het bed in hun handdoeken. Lek zette het geluid van de televisie zachter en ging naast hen liggen, met haar arm om Ayr heen. Binnen enkele minuten sliep ze weer, maar deze keer was ze tevreden. Blij om niet al een te zijn.

Ze werden om twee uur ‘s middags wakker, hun interne klokken hen terug leidend naar hun normale routine. Lek kleedde zich aan en ging naar buiten om iets te eten te halen, terwijl de anderen zich douchten, aankleden en zich klaarmaakten voor het werk. Lek zou ze daar ontmoeten omdat ze wat zaken te doen had bij de Bangkok Bank op Second Road.

Ze bestelde een kleine portie groene kipcurry en rijst met een beker ijswater, at van harte voor dertig Baht, en sprong daarna in een Baht Taxi, in de hoop dat het de goede kant op zou gaan. Ze wist dat de taxi zeer waarschijnlijk haar kant op ging, en dat deed het ook - tot het einde van Soi Buakhao, links bij Pattaya Klang en dan rechts bij Tops Supermarket op Second Road. Ze stopte de Taxi bij Soi 6, betaalde vijf Baht en stak de drukke weg naar de bank over.

Het was het einde van de maand en dus tijd om rekeningen te betalen. Ze ging naar binnen en wachtte in de typisch lange rij tot het haar beurt was om geholpen te worden, wat ongeveer een kwartier duurde. Eenmaal aan de balie vulde ze vier identieke formulieren in: één om haar moeder 6.000 Baht te sturen, één om 1.000 Baht op de rekening van haar dochter te storten, één om 4.000 Baht op haar eigen spaarrekening te storten en één om 2.000 Baht van een lening te betalen. Ze overhandigde de formulieren en de 13.000 Baht -

twee maanden salaris voor veel mensen, vier maanden voor de wat armeren.

Ze was altijd vastbesloten geweest om zo veel mogelijk te sparen, maar niet al een voor zichzelf. Ze wilde dat haar moeder comfortabel kon leven en voor haar dochter Soomsomai kon zorgen, zonder zich zorgen te maken over geld, hoewel haar moeder overdag een parttime baan had, waarmee ze 500 Baht per week verdiende, terwijl Soomsomai op school zat, en elke week dronk ze thee met de meeste andere ‘oudere’

vrouwen in het dorp in de Wat of tempel. Daarnaast had ze een ‘geheim fonds’ voor

Soomsomai’s opleiding en een ‘pensioenfonds’ voor zichzelf. De reden voor de terugbetaling van de lening was het oorspronkelijke motief voor haar om naar Pattaya te gaan.

Haar vader was een liefhebbende ouder en een hardwerkende man geweest, maar helaas geen financieel wonder. Hij was nu al tien jaar dood, Heer rust zijn ziel. Hij was gestorven op de vroege leeftijd van 51 jaar, gekweld door pijn en wroeging. Op een dag, nadat hij in de twaalf maanden daarvoor een opeenvolging van slechte oogsten had gehad, had hij 100.000 Baht geleend van de bank om land te kopen ‘terwijl de grond betaalbaar was’.

De bank had van hem geprofiteerd en, niet beter wetende, had hij een rente van 1,5% per maand geaccepteerd - een exorbitante rente omdat de lening op zijn land en huis was gewaarborgd. De situatie was verslechterd en toen hij ook nog diabetes kreeg, maakte hij zich zorgen dat zijn familie gedoemd was. De zorg om de terugbetaling van de lening had hem uiteindelijk gedood.

Dat en het zich niet kunnen veroorloven van de insuline die hij nodig had.

Een paar weken na de begrafenis arriveerde er een brief van de bank waarin werd gedreigd met inbeslagname, en dat was de eerste keer dat de familie iets over de lening te weten kwam - het was als een bom uit de hel gekomen. Die paar weken waren de slechtste tijd in het bestaan van haar familie geweest en ze hadden al emaal naar een oplossing gezocht. Tot Beou’s moeder op een dag had voorgesteld dat ze Beou zou vragen om een van hen een baan in Pattaya te geven. Beou had haar moeder verteld dat er genoeg geld te verdienen was in Pattaya en dat ze het heel goed deed. Dat moet wel, zo redeneerde haar moeder, want ze stuurde minstens 5.000 Baht per maand naar huis.

De familie had een lange discussie gehad over wat ze moesten doen. Moesten ze wat land verkopen? Dat zou de lening waarschijnlijk niet dekken. Hoe dan ook, ze hadden meer land nodig om winstgevend te worden, niet minder. Haar broers Long en Ngat waren respectievelijk achttien en zestien jaar oud en haar zusje, de kleine Chalita, was nog maar dertien jaar oud. Lang had de school al lang verlaten om zijn vader te helpen op het land, en nu zou Ngat de school ook moeten verlaten om Long te helpen.

Wat konden ze van Chalita verwachten? Ze was erg verdrietig door de dood van haar geliefde vader. Hun moeder werkte al op het land en kon niets meer doen. De enige optie voor Lek was om een zo goed mogelijke baan te krijgen, dus na veel verdriet hadden ze besloten om Beou’s ticket terug naar het dorp te betalen, zodat ze kon uitleggen wat

‘werken in Pattaya’ inhield.

Beou, de nicht van Lek, was onmiddellijk teruggekomen en had uitgelegd dat Pattaya werd gezien als een paradijs voor buitenlanders. Al es was op hen gericht. De werkgelegenheid bleef dan ook vooral beperkt tot de amusements- en vrijetijdsindustrie. Beou had gezegd dat ze op dat moment al actief op zoek was naar drie of vier extra meisjes en dat, als Lek dat wilde, en als de familie het ermee eens was, ze samen konden terugreizen, en dat Lek een bed in haar huis mocht hebben. Dat had ze over de streep getrokken. Ze hadden niet veel alternatieven en de gegarandeerde 2.000 Baht per maand plus fooien, zoals het toen was, was meer dan ze ter plaatse kon verdienen. Ze moest wel gaan.

Haar familie had die avond een afscheidsfeestje georganiseerd en het grootste deel van het dorp was aanwezig met eigen eten en drinken. Op het feest hadden haar twee beste vriendinnen Ayr en Goong zo veel gehuild bij de gedachte haar te verliezen, dat Beou hen ook een tijdelijke baan had aangeboden. Het zou voor hen al emaal een avontuur zijn. Het zou Lek ook helpen om over haar man heen te komen.

De volgende dag hadden de vier een taxi genomen naar Phitsanulok, om vanaf daar de nachtbus naar Pattaya te nemen en hun avontuur te beginnen.

Lek was sindsdien begonnen met het afbetalen van de lening. De bank had zelfs de rente tot 1,75% per maand verhoogd, toen ze erachter kwamen dat Lek de lening zou terugbetalen, omdat ze het gevoel hadden dat de lening op de een of andere manier minder

zeker was. Nu, na 9 jaar en 11 maanden geen enkele maandelijkse betaling van 2.000 Baht te hebben gemist, had ze nog 1.725,95 Baht om te betalen, als ze het goed had berekend.

Het zou in ieder geval minder dan 2.000 Baht zijn. Wat zou dat een euforisch moment zijn!

Ze besloot dat ze naar huis zou gaan en een varken zou roosteren om het moment met haar familie te vieren, en misschien zou ze ook Ayr en Goong mee terug nemen.

Ze verliet de bank met een opgetogen gevoel, zoals elke maand: één maand minder - één maand minder van de 120 maanden waarmee ze was begonnen; ze hield zich aan haar vaders belofte om de lening af te lossen; ze steunde haar familie; ze zorgde voor de opleiding van haar dochter en ze had ook iets voor zichzelf gespaard. Niet dat het altijd zo soepel was gegaan - er waren ook maanden geweest waarin ze al een haar moeder en de lening had kunnen betalen. Maar er kon nu niet veel meer misgaan. Ze liep de trap af en sloeg linksaf Second Road in.

“Misschien regent het later,” dacht ze terwijl ze omhoog keek, “maar wie kan het schelen.”

Lek kwam om kwart over drie bij Daddy’s Hobby aan, waar Noi nog steeds in haar stoel zat te dutten. Lek ging naar binnen en stopte de rijst in de stomer, om haar vriendin te ontzien van dit werk.

“Ik slaap niet, hoor. Ik stond op het punt dat te doen, maar toch bedankt,” zei Noi.

“Oh, maak je geen zorgen. Ik ben vroeg en kan wel wat afleiding gebruiken. Ga je gang, knipoog een keer of veertig terwijl ik een kopje koffie voor ons maak. Heb je ook zin in een taartje? Neem niet de moeite om te antwoorden, ik haal er toch een voor je.”

Lek deed water in de stomer en in de ketel, deed een lepel koffiepoeder in elk van de twee kopjes en ging naar Tops om wat taartjes te halen. Toen ze terugkwam, was haar vriendin haar gezicht aan het wassen, en ze gingen al ebei zitten om hun koffie te drinken.

“Is er gisterenavond nog iets gebeurd?” vroeg Lek.

“Nee, zoals gewoonlijk, lekker rustig - precies zoals ik het graag heb,” zei Noi. “Om drie uur ’s nachts kwamen er een paar kerels naar binnen. Ze hebben een paar biertjes gedronken en gingen toen weg. Ze waren best in orde - niet zoals sommigen anderen. Een beetje aangeschoten, maar niet erg. Ze zeiden dat ze later misschien terug zouden komen om het lokale talent te bekijken. Ik vertelde hen dat we hier een paar echte toppers aan het werk hebben. Ze zagen er zelf ook niet slecht uit.

“Je kan het veel slechter treffen. De mannen waren beleefd, rond de veertig jaar, Brits, knap. Wat wil je nog meer? Ik heb ook geen trouwringen gezien. Ook geen sporen van ringen overigens. Ze liggen waarschijnlijk nog te slapen. Ze verblijven in een hotel om de hoek - daar ergens,” zei ze, zwaaiend in de algemene richting van Second Road.

“Ben je goed thuisgekomen? Geen onzin met Nong? Ik zag jul ie praten. We weten al emaal dat hij het probeert met al e meisjes. Hij denkt dat hij een echte vrouwenverslinder is, nietwaar? Maar ik denk dat hij je echt leuk vindt. Hij komt vaak ‘s avonds laat langs voor een praatje als het stil is of als het regent. Hij vraagt altijd naar je. Hij zegt dat zijn baas, Bong, jou ook leuk vindt. Woaoy! Hij is erg knap. Vind je hem niet leuk? Hij heeft ook een dikke portemonnee. Je zou het slechter kunnen treffen. Als ik tien kilo zou kunnen afval en, zou ik hem zelf proberen te veroveren, maar niemand neemt me serieus met mijn maat. Ik kan me echter geen betere stimulans bedenken om af te val en, of wel,” lachte ze.

Noi was een lieve vrouw. Ze was ongeveer vijfendertig jaar oud, maar zoals bij veel mensen met overgewicht zag ze er vijf jaar jonger uit. Ze was zo’n twintig kilo te zwaar, maar omdat ze groot en lang was, zou ze er waarschijnlijk mooi uitzien als ze tien kilo kon afval en. Dat wist ze zelf ook. Ze had altijd een glimlach of een grijns op haar gezicht. Ze had altijd wel een grapje of commentaar klaar, en iedereen was altijd graag in haar gezelschap.

Echter leek iedereen, van beide geslachten, haar eerder als een ‘favoriete tante’ of ‘goede vriendin’ dan als een potentiële minnares leek te beschouwen. In werkelijkheid kon

niemand zich herinneren dat ze de afgelopen tien jaar ooit met iemand was geweest, van welke sekse ook, hoewel ze een vijftienjarige dochter had, dus er moet al die jaren geleden toch iets gebeurd zijn. Ze wist dat Beou het hele verhaal zou kennen, maar ze zou het nooit vragen. Als Noi wilde dat ze het wist, zou ze het haar zelf wel vertellen.

In de barwereld van Pattaya baatte het zeker niet om te nieuwsgierig te zijn naar andermans zaken.

Toch kreeg Lek soms de indruk dat Noi graag nog iemand zou ontmoeten. Ze maakte altijd grapjes over het aannemen van een minnaar; ze vond het blijkbaar leuk om met mannen te praten; ze hield ervan om naar hen te fluiten als ze langsliepen; ze vond het leuk om met hen te drinken, maar ze trok zich altijd terug op dat laatste moment, meestal met een grapje om vervolgens zo snel mogelijk weg te komen. Er ging de ronde dat ze vroeger heel aantrekkelijk was geweest.

Dat was logisch, onaantrekkelijke meisjes gingen niet naar Pattaya - er was te veel concurrentie. Wellicht had ze zichzelf toegestaan aan te komen, juist om niet aan de man te raken. Maar waarom zou iemand dat doen? Ze leek geen gebrek aan zelfvertrouwen te hebben, maar misschien was dat maar schijn.

Ze stonden al ebei op. Lek nam de kopjes mee naar de gootsteen en waste ze af. Noi ging naar de kassa en telde het geld. Voor al es boven de 2.000 Baht, zou ze tekenen en het meenemen naar Beou’s huis, voordat ze ‘afklokte’ en om een uur of vijf naar huis ging om haar dochter te zien.

Zestien uur per dag, zeven dagen per week, elke dag van de maand. Ze had toch niet veel tijd voor een liefdesleven.

Terwijl Noi haar motorsleutels pakte, seinde ze naar Lek om naar de straat te kijken.

“Woaoy! Dat zijn ze. Kijk! Dat zijn ze. Ik zei toch dat ze zeiden dat ze terug zouden komen. Ik vraag me af of ik een goede indruk op ze heb gemaakt. Ik denk dat ik nog even blijf om je op weg te helpen. Ha, ha, ha. Om je voor te stellen,” fluisterde ze, glimlachend.

“Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Knappe mannen! Waar jul ie heen gaan? Kom met mij en mooie vriendin Lek drinken. Ik zorg voor jul ie gisteravond. Je zegt je vandaag terugkomt, mooie dames bekijken. Neem er nu een - mijn vriendin Lek. Ze is erg mooi, niet? Er komen meer in tien minuten,” schreeuwde Noi zo hard als ze kon tegen de drie mannen die zo’n twintig meter verderop liepen.

Precies op dat moment liepen Ayr en Goong de bar binnen met Mott en Fa, die ze hadden ontmoet toen ze naar hun werk liepen.

“Woaoy! Kijk, nog vier mooie dames voor jul ie om te praten mee. Welke vinden jul ie leuk? Kom biertje drinken. Misschien palacetamon, hè? Last van kater? Kom met me platen en ik stel jul ie voor aan dames. Jul ie rustig praten.” Ze knipoogde naar Lek.

De mannen liepen naar de bar en gingen zitten. Noi zwaaide naar iedereen en schudde vervolgens hun hand, voordat ze hen aan Lek voorstelde. Lek nam het voortouw, zwaaide ook en schudde de hand.

“Drie bier?” vroeg Lek terwijl ze het aan haar vriendin overliet om het gesprek te beginnen.

Eén van hen knikte en Lek draaide zich om om hun bestelling op te halen, in het grootboek te plaatsen en een rekening te schrijven. De andere meisjes waren nieuwsgierig naar wie de nieuwe mannen waren, maar waren te druk bezig met optutten om er al bij te komen. Noi wist dat en hield het fort terwijl ze zich klaarmaakten. Lek bracht de biertjes met een grote glimlach.

“Waar jul ie vandaan komen?”

“Engeland, Portsmouth. Heb je daar wel eens van gehoord? Portsmouth? Zuid-Engeland, bij de zee. Zeer beroemd. Lord Nelson. Het schip ‘Victory’. Ken je dat?” Antwoordde een van hen, in een poging om behulpzaam te zijn.

“Oké, Ed, oké. Ze is geen dom poppetje, maar ik durf te wedden dat ze nog nooit van zoiets gehoord heeft,” zei een ander.

Zijn veronderstelling was correct, maar Lek zei: “Poltsmou? Ja, dat heb ik eerder gehoord.

Zuid-Engeland. Erg mooi daar, hè? Bij de zee. Ja, mooi, vind ik.”

De derde voegde zich bij het gesprek. “Ja, het is wel oké. Genoeg uitgaansleven. Ben je er dan wel eens geweest, Lek?”

“Natuurlijk is ze er niet geweest, of wel, pop? De meesten van hen zijn nooit het land uit geweest. Je bent zo’n domkop, Dave. De meeste Thaise mensen hebben niet eens een paspoort, hebben weinig geld en zijn nooit in het buitenland geweest, laat staan in Europa.

Klopt dat, pop? Je bent niet eerder buiten Thailand geweest, toch?” Hij had weer gelijk.

“Nee, nee,” glimlachte ze verlegen. “Ik ben niet eerder geweest. Ga niet naar Engeland, Europa. Wil ik keer naartoe gaan. Jul ie op vakantie? Hoe lang blijf jul ie hier?”

Dit bracht hen aan de praat, en Noi vond dit een mooie tijd om op te stappen. Ze drong er bij de andere meisjes op aan om op te schieten, terwijl ze in de richting van de mannen keek. Fa ging erheen, zei hal o en nam toen de kassa over. Ze zette wat muziek op en zette de TV aan, op zoek naar een voetbalwedstrijd. Mott kwam ook naar de mannen toe, zei hal o en hopte op het podium om rond haar paal te dansen, gevolgd door Ayr en Goong, die deden alsof ze moesten lachen om een grapje, terwijl elk van hen één man aankeek.

De strijd stond op het punt te beginnen.

“Dag, dames. Nou, hal o, hal o!” begroette Mike ze. “Ga zitten. Kom erbij. Noi had gelijk.

Er werken hier mooie dames. Kijk, Lek, ik verontschuldig me voor dit paar domkoppen en hun stomme vragen en ik verontschuldig me nederig voor mijn houding eerder. Zo zijn we helemaal niet. We hebben gewoon een kater - je weet wel, dronken gisteravond. Het spijt me. Kunnen we jul ie mooie dames een drankje aanbieden? Laten we ons netjes voorstel en.”

“Sta op, heren. Helemaal links is luitenant David Murray; in het midden staat luitenant Edward Riley en ik ben luitenant Michael Smith. Drie officieren en heren bij de Koninklijke Marine van Hare Majesteit. We zijn blij jul ie te ontmoeten.” Daarmee bogen ze eenstemmig, zoals ze al vele malen eerder hadden gedaan.

De zes meisjes straalden van vreugde, vooral Ayr en Goong, die nogmaals de handen van Ed en Dave schudden. Elk van de meisjes had een plaatje in haar hoofd van een zinderend knappe en fitte marineofficier in een wit uniform met een portemonnee vol heerlijk geld.

Lek was ook blij, maar ze had al eerder verhalen gehoord van mannen die indruk op haar probeerden te maken.

Ze nam elk verhaal met een korreltje zout. Dat was een gewoonte geworden. Misschien werd ze op haar oude dag te sceptisch, maar misschien ook niet. Ze vroeg of ze foto’s hadden. Ze zeiden dat ze geen foto’s bij zich hadden. ‘Wat een verrassing’ dacht ze.

“Hoe oud ben jul ie? Jullie getrouwd?” Flapte Mott eruit.

“38, 38 en 40” antwoordde Mike, “en we zijn al emaal getrouwd met The Duchess of York.” De meisjes begrepen de grap niet.

“Hertogin van Juk? Zoals koningin?” Vroeg Mott hoopvol, maar naïef.

“Niet zoals de koningin,” grapte Ed, “die heeft een stalen kont.”

Geen van de meisjes had een idee waar de mannen het over hadden, maar ze waren zeker geïntrigeerd - vooral Mott, die vanaf haar paal riep: “Niet stalen kont, stalen onderbroek, ja? Nooit stalen onderbroek gezien. Denk niet mooi.”

De mannen hadden de grootste lol, en de meisjes ook.

“Nee, lieverd. Een grapje. We zijn niet getrouwd. Ik maakte een grapje dat we getrouwd zijn met ons schip – ‘HMS The Duchess of York’. Een grapje. Stalen onderbroek, in godsnaam. Meen je dat serieus? Maar je bent prachtig, echt waar.”

Ze lachten al emaal en Mike luidde de bel. Dus, dacht Lek, ze hebben geld en zijn niet bang om het uit te geven. Een goed teken. Mott kwam van haar paal af en nam eerst de

bestelling van de mannen op, voordat ze de andere meisjes en mannen in de bar vroeg wat ze wilden drinken.

De bel luiden in Thailand betekent dat je iedereen in de bar een drankje naar keuze aanbiedt. Nog voor de klok zes uur sloeg, hadden ook de andere twee de bel geluid, maar het feest kwam abrupt ten einde, toen Mike onverwacht aankondigde dat het achttien:vijftien uur was: tijd om te vertrekken. Iedereen keek teleurgesteld, behalve Mike, die de belangrijke taak had gehad om zijn horloge in de gaten te houden.

“Oh, shit, Mike! Moet dat echt? Dit is de beste tijd die we hier de hele week hebben gehad. Ik blijf liever hier. Laat ze barsten. Kom op, mijn oude scheepsmaten, laten we nog een drankje nemen. Wat denk je, Dave?”

“Ik ben bang dat Mike gelijk heeft,” zei Dave. “We hebben het beloofd en een belofte is een belofte. We kunnen later terugkomen. Jul ie zullen hier nog steeds zijn, nietwaar, meisjes? Jul ie gaan toch nergens heen, hè?”

De meisjes glimlachten zwak terug.

“Waar jul ie heen gaan?” Vroeg Ayr. “Vlinder? Vlinder? Hebben andere dames overal? Ik vind jullie leuk. Gaan we met jul ie mee? Ayr, Lek, Goong, ja? Een, twee, dlie, vie’, fij’, zus mensen, ja? Wat bier in andere kroeg drinken.”

“Check bin, kraap,” zei Mike, vragend naar de rekening terwijl hij tegelijkertijd liet blijken dat hij tenminste een beetje Thais sprak.

“We hebben iets te doen waar we niet onderuit kunnen. Dat is al es. We komen later terug. Wacht op ons, als je kan. Anders, nou ja, zo gaat het, denk ik, hè? We hebben een paar geweldige uren gehad en we zouden al emaal graag willen blijven, of jul ie meenemen, maar dat is helaas onmogelijk. Dus, tot later. Adieu! Adieu! Kom op.”

Ze liepen weg in dezelfde richting als waar ze eerder vandaan waren gekomen, met de handen op de schouders van degene die voor hen liep, zoals de Zeven Dwergen, zingend:

“Hé-ho! Hé-ho! Je krijgt het niet kado…”

De meisjes waren op zijn zachtst gezegd teleurgesteld, maar deze dingen gebeurden.

Lek verbrak de stilte met: “Ah nou ja.... ik vond het te mooi om waar te zijn. Kop op. We hebben al emaal wat geld verdiend met de drankjes en de fooi en we hebben al emaal een paar leuke uurtjes gehad, nou ja, degenen onder ons die vroeg genoeg binnenkwamen. Ik heb 150 Baht verdiend plus een deel van de fooi. Ayr en Goong ook. Mott en Fa minstens 90 Baht plus fooi. Ieder ander deelt ook mee in de fooi. Dus, laten we het van de zonnige kant bekijken en verder gaan met onze werkdag.”

Ze had de nodige oppepper gegeven. Nu verzamelde ze haar troepen en gingen ze naar de voorkant van de bar om de buitenlanders te verleiden.

Mott ging terug de paal op.

De avond was vrij rustig, wat normaal was voor deze tijd van het jaar - de officiële feestdagen begonnen eind oktober in Pattaya. In december zouden de prijzen van hotelkamers verdubbelen, en je zou nergens een plekje kunnen krijgen, tenzij je een reservering had en een grote aanbetaling had gedaan. Maar die dagen waren nog ver weg en volgende maand zou haar laatste betaling aan de bank zijn. Over vijf weken zou haar reden om in Pattaya te zijn verlopen, samen met de aflossing van de lening.

Die gedachte baarde haar veel zorgen.

Ze wilde naar huis om bij haar familie te zijn, maar ze wist dat ze niet langer de boerendochter van tien jaar geleden was. Ze was gewend geraakt om meer uit het leven te halen. Ze keek naar Mott, die nog steeds rond de paal danste, en naar Fa die aan de kassa stond. Mott ging met man na man mee en genoot er echt van. Fa leek meer op Lek zelf. Fa was een 21-22 jarige vrouw, getrouwd met een lokale Thaise man, die bloemen leverde aan een winkel.

Ze hadden niet veel geld, maar ze waren gelukkig. Ze dachten eraan om volgend jaar hun familie uit te breiden met een baby. Fa ging niet met andere mannen mee. Ze verleidde hen,

haalde drankjes uit hen, lachte om hun grappen en deed al es wat nodig was om de bar druk te houden, maar ze ging met niemand anders naar huis dan met haar eigen man, die haar op wil ekeurige tijdstippen na het werk kwam ophalen.

Voor al e zekerheid.

Lek was op een soortgelijke manier begonnen. Ze was getrouwd geweest toen ze voor het eerst naar Pattaya kwam, en was nu technisch gezien nog steeds getrouwd. Slapen met al erlei mannen, al een maar omdat ze geld hadden, had haar niet aangesproken. De mensen in haar dorp deden dat niet, niet dat er ooit buitenlanders naar haar dorp kwamen. Ze was naar Pattaya gekomen om ‘achter de bar’ te werken - niet ervoor, zoals de populaire functieomschrijving zei.

Ze had voor 2.000 Baht per maand gewerkt, die de lening betaalde, en ze leefde van fooien en Beou’s liefdadigheid van min of meer gratis eten en onderdak. Ze was Beou veel verschuldigd, hoewel Beou al een maar zou zeggen dat ze familie waren en dat er geen dank nodig of gewenst was.

Ze was erheen gegaan met haar twee beste vrienden, Ayr en Goong, die het niet konden verdragen om van haar gescheiden te worden. Al es was een paar maanden lang heel goed gegaan, totdat ze zich realiseerde dat ze vier maanden zwanger was van de baby van haar man, Tom. Ze had tot de week voor de uitgerekende datum gewerkt en was toen naar huis gegaan om te beval en - haar lieveling, haar mooie meisje, Soomsomai.

Een maand later, toen ze haar niet meer nodig hadden, was ze weer aan het werk gegaan in Pattaya en had ze haar dochter bij haar moeder achtergelaten. Voor zover zij wist, had Soomsomai’s vader zijn dochter nooit gezien en zelfs nooit geprobeerd haar te zien. Hij had zeker nooit één Baht gestuurd voor kinderbijslag en dat was ook niet wettelijk verplicht. Na haar terugkeer op het werk had ze het aanbod van de eerste man aanvaard die had gevraagd om ‘wat te gaan eten’.

Ze had nu een baby om voor te zorgen, en daardoor kon haar moeder niet werken.

Zo was het voor haar begonnen, en veel meisjes hadden een soortgelijk verhaal. Meestal ging het om een lening of schuld of een kind of een mix van de drie. Ayr en Goong daarentegen waren niet zo begonnen. Op Lek’s afscheidsfeestje hadden de drie vriendinnen zo veel gehuild bij het vooruitzicht om voor het eerst in hun leven zonder elkaar te moeten zijn, dat Ayr en Goong Beou hadden gesmeekt om hen ook mee te laten gaan ‘al een om Lek te helpen settelen en wat geld te verdienen voordat ze zouden trouwden.’

Hun ouders hadden toegegeven en Beou had geaccepteerd. Dus ze hadden al e drie een kleine logeerkamer in Beou’s huis gedeeld en werkten in Beou’s bar. Ze hadden toen ook met drie personen in één bed geslapen, maar toen ze besloten om ook voor de bar te gaan werken, moesten ze hun eigen appartement zoeken, en Beou had haar contacten gebruikt om hen daarbij te helpen. Beou kon ze niet op al e uren van de dag en nacht laten komen en gaan, en riskeren dat hun mannelijke vrienden langs zouden kunnen komen. Ze had immers haar eigen twee dochters om voor te zorgen.

Ze ontwaakte uit haar gedachten en wenste Fa mentaal veel succes. Fa zou het nodig hebben. De verleiding om van tijd tot tijd met een leuke, knappe ‘farang’ te gaan was groot, en veel respectabele getrouwde dames waren al eens eerder bezweken.

Vooral de jonge, mooie dames die niet gewend waren aan vleierij van hun echtgenoten, en vooral als ze ook nog eens een tekort aan huishoudgeld hadden.

Tegen negen uur keken Joy en Deou zenuwachtig op hun telefoon, op zoek naar hun vriendjes, Barry en Nick, die dertig minuten te laat waren. Lek was een vriendelijk gesprek met hen begonnen in een poging de meisjes af te leiden. Ze was er zeker van dat hun vriendjes oprecht waren, maar gewoon iets te laat, en inderdaad, een kwartier later kwamen ze aan met een bos bloemen en excuses. Lek was nog steeds bij Joy en Deou toen de jongens aankwamen, en ze zat stiekem te wachten tot ze een drankje aangeboden zou krijgen, om haar salaris te stimuleren.

“Lek zegt jul ie snel komen,” zei Joy tegen de jongens. Ze knikten vol waardering naar Lek.

Het drankje werd naar behoren aangeboden en na een slokje te hebben genomen, ging ze verder.

Iedereen vroeg zich af wat er van Porn en Or was geworden, dus Lek belde Mama San op om te vragen of ze iets had gehoord. Mama San zei dat Porn en Or nog steeds bij de Engelsen waren, en dat ze waarschijnlijk die avond niet zouden komen werken, tenzij ze veel later langskwamen.

Vier klaar, nog vier te gaan, dacht Lek. Beou zou waarschijnlijk meer personeel kunnen gebruiken in dit tempo. Als Lek en haar vriendinnen met de officieren op stap waren gegaan, dan zou de jonge Fa de leiding hebben. Als Mott ook weg zou gaan, zou de bar voor Fa al een te veel werk zijn. Ze bedacht dat ze met Beou zou praten zodra ze, rond een uur of tien, binnen zou komen. Er waren altijd meisjes op zoek naar werk in populaire bars als Daddy’s Hobby. Het zou geen probleem moeten zijn om personeel te krijgen. Het behouden van het personeel, dat was lastiger.

Beou kwam om tien uur binnen, zoals ze had beloofd, zette haar motor af en sprong in de bureaustoel achter de kassa die Fa snel had verlaten. Terwijl ze keek naar de kasinname, stak ze een sigaret op en een gin en tonic verscheen voor haar op het bureau.

“Geen problemen?” Vroeg ze aan Lek en Fa, maar aan niemand in het bijzonder.

Beiden schudden hun hoofd.

“Ik wilde het graag ergens met je over hebben, maar het is niet dringend,” zei Lek, verwijzend naar het aannemen van meer barpersoneel.

“Oké, geef me tien minuten, als je zeker weet dat het kan wachten. Nog zo een, alsjeblieft,” zei ze, terwijl ze haar glas omhoog hield en een diepe trek van haar sigaret nam.

“Oké, goed werk, Fa. Ik kan zien dat jij het was aan je nette handschrift. Ga alsjeblieft door terwijl ik een praatje maak met Lek. Oké meisje, wat is het probleem?” Zei ze, toen ze opstond uit haar stoel en Lek bij de arm nam. Samen liepen ze naar een rustige plekje aan de bar.

“Oh, niets bijzonders,” antwoordde ze. “Nou, twee dingen, eigenlijk. Het eerste heeft te maken met je bedrijf. Joy en Deou zijn nu bijna permanent buiten de zaak en ik denk dat we binnenkort één of beide zul en verliezen. Ook Porn en Or zijn weer uit, en als ze geluk hebben, zijn ze misschien ook niet veel langer bij ons, wat betekent dat als er nog twee andere meisjes geluk hebben, je niet genoeg personeel meer hebt, tenzij jij hier bent. Ik denk dat je minstens twee, misschien drie of vier extra meisjes nodig hebt.”

“Oké, daar ben ik het mee eens. Ken je iemand van thuis of heb je iemand in gedachten?

Als dat zo is, laat het me dan weten, goed? Wat is het andere wat je wilde bespreken?”

“Mmmm, nou ja, weet je nog de reden waarom ik hier tien jaar geleden ben gekomen?

Volgende maand rond deze tijd zal die reden er niet meer zijn. Nog één deel te gaan en dan, klaar.”

Ze grijnsden tegelijkertijd van oor tot oor en omhelsden elkaar.

“Dat is geweldig voor je, Lek. Ik ben zo blij voor je. Laten we samen een fles whisky openmaken en een taxi naar huis nemen. Ga je vanaf volgende maand stoppen met werken hier?”

Dat wist Lek niet. Ze was daar al de hele dag over aan het denken. Zoals gewoonlijk had Mama San de spijker op de kop geslagen. Wat een vrouw, wat een baas en wat een vriendin!

“Ik weet het niet, Beou,” zei ze. “Ik heb er al een tijdje over nagedacht, maar het leek altijd zo ver weg. Nu is het volgende maand en ik ben zo in de war dat ik er hoofdpijn van heb. Kan ik echt teruggaan na tien jaar, na wat ik hier heb gedaan? Ik ben niet meer dezelfde vrouw, of wel? Zul en ze me accepteren? Kan ik het provincialisme en de kortzichtigheid verdragen? Ik weet het gewoon niet. Wat denk jij, Beou? Kan ik het thuis

laten werken? Maar ik wil je ook niet teleurstellen. Je bent zo goed voor mijn familie en mij geweest. Zonder jou zouden we ons huis en ons land kwijt zijn geraakt - alles waar papa voor heeft gewerkt en voor stierf.”

“Oh, dit is erger dan ik dacht,” zei Beou. “Al ereerst raad ik je ten zeerste aan om het aanbod om een fles whisky met me te delen aan te nemen. Dan adviseer ik een emotioneel gesprek met vriendinnen, een goede nachtrust en een fatsoenlijke kater, gevolgd door uitslapen, twee paracetamol, en als dat nog niet werkt, morgen weer hetzelfde, tot in het oneindige herhaald totdat je weet wat je wilt. Blaas de spinnenwebben uit je hoofd. Je klinkt alsof je gek aan het worden bent.”

Ze glimlachten al ebei, Lek met tranen in haar ogen. Beou stond op om de whisky, frisdrank en een emmer met ijs te halen.

Lek dacht even na over wat ze zou doen als de officieren terugkwamen. Bij Beou blijven of met hen meegaan?

Ze wilde haar vriendin niet teleurstellen, maar de officieren waren precies haar doelgroep.

‘Die beslissing laten we aan het lot over,’ dacht ze.

Ze keek de bar rond, die nu druk bezet was. Veel lachende gezichten van de klanten en van de meisjes, die allemaal iemand hadden om mee te praten en de meesten van hen speelden een barspel met een man.

Al emaal, behalve Mott die nog steeds om de paal danste.

De meeste meisjes hadden een echte glimlach. Ze genoten van dit deel van het werk.

Socialiseren, mannen gelukkig houden, meisjesachtig zijn, lachen en grappen maken, bewonderd en geprezen worden. Het heette ‘sanuk’ in het Thais - geluk in wat men doet, wat het ook is. Thaise vrouwen werden opgevoed om goed te zijn voor mannen op deze manier, en om gewaardeerd te worden in ruil daarvoor. Het was het andere deel van het werk dat moeilijker was, dat de meisjes scheidde van de vrouwen.

Er waren maar weinig meisjes die ‘voor de bar’ werkten, die zich niet al eens in slaap hadden gehuild vanwege wat ze aan het doen waren, vooral in de eerste jaren. De meeste meisjes op het platteland waren niet zo opgevoed, en ze schaamden zich, maar ze gingen er toch mee door omdat ze een doel voor ogen hadden. Ze waren op een missie om een schuld te betalen of een kind op te voeden. Er waren meisjes die genoten van al e aspecten van de baan, maar meestal waren dat stadsmeisjes die het spel vanaf jonge leeftijd hadden gezien of die misschien zelfs niet anders kenden.

Goong en Ayr hadden zich er vrij gemakkelijk bij neergelegd, hoewel hun families respectabele boeren op het platteland waren. Misschien hielp hun filosofie hen daarbij. Ze genoten van het werk in zijn geheel. Ze genoten van de aandacht, het goede eten, de reizen, de nieuwe gezichten en de hotels. Het was heel waarschijnlijk, dacht ze, dat ze een paar jaar geleden een huwelijksaanzoek zouden hebben afgewezen, omdat ze het leven zo leuk vonden.

Tegenwoordig zouden ze hun kans grijpen om te trouwen, als ze de juiste man met genoeg geld tegenkwamen, omdat ze nu ouder waren en wisten dat hun dagen aan de top niet meer oneindig waren. Er kwamen elke dag jong uitziende, mooie achttienjarigen in Pattaya aan. Door de levensstijl was het niet makkelijk om aan die jonge vrouwen te tippen.

Late avonden, te weinig slaap, te veel alcohol en een rokerige omgeving zorgde voor een snelle veroudering.

Net als het feit dat je niemand kon vertrouwen, en altijd waakzaam moest zijn voor je

‘partner’.

Er was geen liefde in het spel van het andere geslacht naar de werkende meisjes in Pattaya toe. Al een maar lust, losbandigheid, wantrouwen en de dreiging van aids of een andere vreselijke, dodelijke ziekte van een verraderlijk ‘vriendje’ die uit wraak voor zijn eigen infectie zijn doodvonnis wilde overdragen aan zoveel mogelijk anderen. Degenen die deze dodelijke ziekten hadden opgelopen, verdwenen meestal gewoonweg op een dag.

Ze konden door de schaamte het thuisfront niet onder ogen zien en de behandeling was voor de meeste mensen onbetaalbaar en uiteindelijk ondoeltreffend, dus gingen ze vaak naar Bangkok of een vergelijkbare anonieme plaats toe, huurden een kleine kamer en pleegden zelfmoord, meestal met vergif. Ze stierven zonder ooit geïdentificeerd te kunnen worden, zoals een mug die verpletterd werd omdat hij voor zijn jongen probeerde te zorgen.

Beau kwam terug en bracht Lek terug uit haar sombere gedachten:

“Sla dit achterover, meisje, en veel geluk voor jou. Knap hoor dat je het hier tien jaar hebt uitgehouden, en super goed dat je de lening aan die klootzak-bankiers hebt afgelost. Nu vrolijken! Je hebt de avond vrij. Heb je zin om uit te gaan in de stad? Misschien ergens een dansje doen?”

“Oh, ik weet het niet, Beou” zei ze: “Laten we hier gewoon even zitten en een praatje maken. Ik voel me een beetje down. Misschien later, als ik deze stemming van me af kan schudden. Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. Ik heb gewoon zin om te huilen zonder dat ik daar echt een reden toe heb. Zoals je al zei, de bank is zo goed als afbetaald en ik ben vanaf volgende maand weer een vrije vrouw. Voor het eerst in tien jaar kan ik werken als ik wil, of kan ik naar huis gaan als ik dat wil, maar voor het eerst in tien jaar weet ik niet wat ik wil. Grappig, toch? Tien jaar lang had ik een doel of zelfs meerdere doelen en nu ik dat doel heb bereikt, voel ik me verloren. Dakloos zelfs. Een domme koe, nietwaar?”

Lek proostte met Beou, wenste haar ‘Chok Dee’ en ze dronken al ebei hun glas leeg. Beou vulde ze opnieuw en, alsof het de stemming van Lek weergaf, begon het hevig te regenen.

Terwijl ze het tweede grote glas whisky leegden, dacht Lek dat de officieren die avond niet terug zouden komen, ook al was het hun bedoeling geweest. Waar ze ook waren, het moest aantrekkelijker zijn dan een gedeeltelijk open bierbar.

Ze begonnen nu nat te worden, maar geen van hen gaf er om, noch voelde zich geneigd om naar een droger deel van de bar te verhuizen. Klanten verhuisden naar drogere bars in de straat, en al snel waren Beou en haar meisjes al een.

Het leek dat Lek’s trieste stemming de hele bar, de eigenaar, haar col ega’s en zelfs het weer zelf had besmet.

4 EEN DROOM DIE UITKOMT?

Lek werd langzaam wakker en opende haar ogen. Het deed pijn, dus sloot ze ze weer.

Haar hoofd deed ook pijn en verschil ende andere delen van haar lichaam, maar ze herkende de kamer en ze wist dat ze veilig was. Het was Beou’s logeerkamer. Iets rommeliger dan toen ze daar jaren geleden verbleef, ook al waren er toen drie van hen die in de kamer woonden.

Bij het openen van haar ogen had ze dozen gedistil eerde dranken, vooral gin en whisky, hoog opgestapeld zien staan. Ze gaf er bijna van over. Het moest nu Beou’s voorraadkamer zijn, dacht ze, al was denken moeilijk. Ze voelde haar lichaam. Wat pijn en een onbekend kledingstuk. Ze had nog steeds haar ondergoed aan en had waarschijnlijk een van Beou’s jurken daaroverheen aan. De goede ouwe Beou, dacht ze. Ze opende haar ogen weer en keek op haar horloge. Door het licht dat door de dunne gordijnen scheen, kon ze op haar polshorloge zien dat het half twaalf ‘s morgens was, en ze besloot op te staan en haar nicht te zoeken.

Langzaam. Heel langzaam.

Lek stond op, raapte de deken en het kussen van de grond op, en opende de deur van de slaapkamer. Ze stopte net buiten de deur, terwijl ze probeerde haar ogen te laten wennen aan het intense licht toen ze Beou hoorde zeggen:

“Ah! Dus je bent wakker, kleintje? Je kan vast wel een opkikker gebruiken. Koffie?

Ontbijt? Shotje?”

“Oh, Beou! Oh, auw! Oh, auw! Auw, auw! Mijn hoofd doet pijn. Ik weet niet of ik de trap af kan komen, maar ik moet naar het toilet. Ik vertel het je zo meteen nadat ik tijd heb gehad om na te denken.”

Ze sleepte zichzelf de trap af en hield de leuning vast als een gids en een rem, en gooide de deken en het kussen waarop ze had geslapen op de bank waar Beou zat, op weg naar het toilet.

“Geef me een minuutje” zei ze en vijf minuten later kwam ze terug.

“Ah, dat is veel beter. Ik moest plassen en mijn gezicht wassen. Ik voel me nu een beetje beter. Ik heb in ieder geval wat van dat gif uit mijn systeem verwijderd.”

“Zeg je dat mijn whisky niet goed is,” grapte Beou. “Je kon er gisteravond geen genoeg van krijgen. We hebben twee flessen gedronken in de bar, en toen stuurden we de meisjes vroeg naar huis. Het regende te hard en er waren bijna geen klanten. Weet je nog? Toen Noi aankwam hebben we een taxi naar huis gepakt, en heb ik mijn motor bij haar achtergelaten.”

“Mmmm, vaag.”

“We zaten hier een film te kijken, of dat probeerde we in ieder geval, en jij wilde meer drinken, dus ik heb een oude kamerjas en een fles whisky voor je gehaald en je hebt je omgekleed. Je rok en topje hangen daar. Ik heb je rok gewassen. Die zal snel droog moeten zijn. Je kunt een van mijn shirtjes lenen, als je wilt. De kinderen zijn naar school gegaan, dus we hebben het huis voor onszelf totdat ze om een uur of vijf terug zijn.

Noi zal er dan ook zijn voor een kopje koffie. Ga je vandaag werken? Of wil je een vrije dag? Het is aan jou. Als je nog een sessie wilt, kan ik een babysitter bellen. Je kunt zelfs direct vanaf hier naar het werk gaan. Aan jou, meisje. Nu, wil je koffie in je whisky, whisky in je koffie of ben je klaar om iets te eten, of wil je alle drie de opties?”

“Ik voel me vreselijk, Beou. Echt waar. Was ik gisteravond niet vervelend? Ik heb geen ruzie veroorzaakt of zo? Ik heb toch niet gekotst? Ik kan me niet veel meer herinneren nadat we de meisjes naar huis hebben gestuurd. We hebben op Noi gewacht, toch? Ja, natuurlijk. We moesten wel! Domme ik. Ik kan nog steeds niet helder nadenken. Hebben we een motortaxi genomen? Hoe ben ik op die taxi gebleven?”

Ze kroop op de bank naast Beou, legde haar hoofd op het kussen en trok de deken over zich heen.

“Oh, vooruit dan maar. Ik neem een grote bak koffie met een beetje whisky. Ik zal aan eten denken terwijl ik dat drink. Neem jij er ook een?”

“Ik sta achter je, meid. Wanneer je me vertelt dat je weer in orde bent, ga ik terug naar mijn normale leven. Tot dan blijf ik bij je. Je bent mijn lievelingsnichtje en mijn beste werker. Al is het maar voor een paar weken langer. Beste werker, bedoel ik, niet mijn favoriete nichtje - dat zal je altijd blijven. We hebben de afgelopen tien jaar samen zoveel meegemaakt. Tien jaar! Vliegt de tijd niet als je het naar je zin hebt?”

Lek gaf Beou een zwakke glimlach, waarna Beou opstond om de drankjes te maken. Beou keerde terug, zeggende:

“Oh, en ik zou je niet hebben vertrouwd op een motortaxi. Mijn god! Je kon nauwelijks rechtop staan. Nee, Noi heeft een taxi voor ons gevonden. Er waren er genoeg op Beach Road. Het was het risico niet waard voor veertig Baht. Hier zijn een paar lepels rijst en een koud gekookt ei. Het zal helpen om de alcohol op te nemen en je maag iets inhoud te geven. Je weet hoe je bent met koffie op een lege maag! Het brandt zich een weg door je heen als lava.”

“Oké, bedankt, Beou. Ik weet dat je gelijk hebt. Het is gewoon.... Oké, oké, ik eet het wel op. Het zal me goed doen. Ik weet het zeker. Bedankt. Zijn die officieren gisteravond teruggekomen? Heb je over ze gehoord?”

“Mmmm, Noi vertelde het me toen ze gisteravond op de koffie kwam. Je voelt je al beter zo te horen, als je naar mannen vraagt. Ik dacht even dat je dood ging. Nee. Ze zijn niet teruggekomen. Je huisgenoten wilden tot één uur wachten, maar het bleef regenen en ik zag dat het tijdverspil ing zou zijn. Als ze zo geïnteresseerd zijn en als het het lot is, dan komen ze vandaag vast terug.”

Lek wist dat dit goed advies was en besloot later aan het werk te gaan. Ze dacht dat er minstens vijftig procent kans was dat ze oplichters waren, maar dat waren redelijk goede kansen in haar wereld.

“Ik kan maar beter gaan. Ik zei dat ik een paar nieuwe meisjes zou zoeken voor de bar.

Een paar kwamen laatst langs en ik heb ze gezegd dat ze later in de week terug moesten komen.”

Beou keek haar met getuite lippen, vol ongeloof, aan:

“Ja, tuurlijk! Dit heeft niets met officieren te maken. Tuurlijk, oké! Aan jou de keuze. Als je niet met je oude nicht wilt gaan drinken, kan ik dat aan. Ik ben nu een grote meid en ik zal niet huilen.”

Ze glimlachten naar elkaar.

“Beou,” zei Lek, “Vind je het erg als ik hier voor de TV even een dutje doe, hier later een douche neem en dan rond half vier naar het werk ga? Het voelt zo veilig en gezellig hier. Ik wil nog even niet terug naar de flat.”

“Nee, geen probleem. Doe je ding. Als je iets nodig hebt, doe alsof je thuis bent.

Misschien ga ik straks even de deur uit voor wat boodschappen. Anders ben ik op mijn kamer om de boeken op orde te brengen. Neem jij maar een schoonheidsslaapje. Wellicht heb je het later nodig. Ik zie je later. Droom zacht - van de Britse Royal Marine of hoe het daar ook wordt genoemd.”

Lek werd wakker na een korte maar rustgevende en aangename slaap. Ze voelde zich een stuk beter. Ze nam de handdoek die in de buurt van haar hoofd was gelegd en ging naar de badkamer om te douchen. Lek schreeuwde naar Beou, maar omdat er geen antwoord kwam, nam ze aan dat Beou aan het winkelen was. Het was drie uur. Ze voelde zich bijna zo goed als nieuw na haar douche en keek of er iets was wat ze kon doen tot Beou terugkwam. Ze deed een kleine hoeveelheid afwas en vouwde haar deken netjes op en legde het, samen met het kussen, boven aan de trap. Ze tikte op Beou’s deur en keek tegelijkertijd naar binnen, maar zag dat Beou inderdaad naar de winkel was gegaan, dus ging ze terug naar beneden om tv te kijken en te wachten.

Beou was niet lang weg en Lek hoorde om half vier de sleutel in de deur.

“Joe-hoe! Ben je nog steeds hier? Hal o, Lek. Heb je goed geslapen? Wil je vandaag nog steeds aan het werk? Goed dan, we gaan samen. Ik leg deze dingen even in de koelkast en we delen een taxi. Dan kan ik op de motor terug.”

Binnen tien minuten zaten ze in een Baht taxi halverwege Pattaya Klang Road en goed op weg naar Daddy’s Hobby. Ze hadden zelfs het geluk dat de taxi recht over Second Road ging op weg naar Beach Road en ze stapten uit op honderd meter van de bar. Dat gebeurde niet vaak.

“Bedankt voor gisteravond, Beou. Dat had ik echt nodig. En een vriendin. En jij bent de beste.”

Ze glimlachten naar Noi en toen naar elkaar, en liepen samen de bar in.

“Noi,” zei Beou, “ik heb besloten om vandaag vroeg te beginnen, dus je hoeft vandaag niet langs mijn huis. Waarom ga je, voor de verandering, niet eens vroeg naar huis?”

“Oh, nee, bedankt baas,” antwoordde ze. “Su komt pas om een uur of vijf thuis en ik zou gek worden als ik al een in huis moet zitten. Ik ga hier gewoon nog een uurtje zitten kletsen, als je dat goed vindt.”

Wat jij wilt. Je probeert mensen te helpen… Dat zijn twee mensen die ik heb geprobeerd om tijd vrij te geven vandaag en niemand wil het. Ik betaal jullie vast te veel. Ze liep mompelend weg.

Lek voelde zich veel beter. Haar hoofd was nu helder en ze voelde zich een stuk gelukkiger, ook al kon ze zich slechts een paar flarden van de gesprekken herinneren. Iets had haar bewustzijn aangetast; ze wist niet wat, maar het was wel zo. Het was vergelijkbaar met naar bed gaan, ergens last van hebben en wakker worden, niet wetende wat het antwoord was, maar wetende dat het probleem niet zo groot was als men zich had voorgesteld. Lek had deze ervaring vele malen in haar leven gehad toen ze zich depressief voelde.

Als dit gebeurde, dacht ze graag dat iemand met veel kennis haar had bezocht en dat ze de zaak verstandig en rationeel hadden besproken. Soms leefde die persoon niet in de algemeen aanvaarde westerse betekenis van het woord, maar leefde hij of zij in de Geestelijke Wereld. Ze had vaak het gevoel dat ze met haar vader had gesproken in tijden van nood.

Deze keer kon ze zich al een herinneren dat ze met Beou gepraat had, maar het had geholpen.

Ze liep naar de achterkant van de bar, glimlachend naar haar vriendinnen en col ega’s, en ging zitten om haar vierde kop koffie van de dag te drinken. Er waren al een paar klanten die bier dronken, maar ze werden goed verzorgd door de andere meisjes.

Joy en Deou kwamen stralend aan bij de bar. Hun vaste vriendjes, Barry en Nick, hadden hen uitgenodigd om mee terug te gaan naar Wales voor een vol edig betaalde vakantie. Het enige probleem was dat ze maar twee weken de tijd hadden om al es op orde te krijgen en het kon langer duren dan dat om de visa rond te krijgen. Al e meisjes kenden iemand die bij die laatste hindernis gevallen was. Groot-Brittannië was een van de moeilijkste landen ter wereld voor een Thais meisje om binnen te komen, vooral als ze jong en mooi was en een man van middelbare leeftijd begeleidde.

Hoe dan ook, niemand was van plan om dit vandaag aan te kaarten. Iedereen was blij voor hen. Ze wilden de komende zes weken vrij nemen. Twee weken om een visum te krijgen en afscheid te nemen van hun familie en vier weken om Wales te bezoeken. Er was geen twijfel over dat Beou dit zou accepteren. Dit was de reden waarom al e meisjes bij de bar werkten. Ze zouden waarschijnlijk tot de dood vechten om in dat vliegtuig naar Engeland te stappen als het nodig was.

Nick en Barry kwamen rond vijf uur in de beste stemming aan en al e meisjes verzamelden zich om hen het beste te wensen. Beou kwam er ook bij en schudde hun handen. Ze ging zitten, bood de twee koppels een drankje aan en begon opgewonden te praten over de meisjes die zes weken vrij hadden van hun werk.

“Joy en Deou hebben om zes weken vakantie gevraagd. Jullie zorgen voor hen, hè? Zijn zeer goede meisjes, maar weten niet veel over buitenlanders of hun gewoonten. Ze zijn niet eerder geweest naar het buitenland, weet je? Jul ie moeten goed voor ze zorgen. Ah, ik ken jullie, jul ie goede mannen. Jul ie zorgen voor mijn meisjes.”

“Wil en jul ie voor hen een feestje geven voor het goede geluk en om afscheid te nemen van hun vrienden voordat ze gaan? Het is een oude Thaise traditie om voor een lange reis een feestje te geven om geluk te vragen bij het reizen en afscheid te nemen van vrienden.

Misschien niet terugkomen, hè? Misschien trouwen in Wales, eh?”

Nick keek om zich heen, zag dat de bar vrij leeg was en luidde de bel. Het was een goede manier om het onderwerp te veranderen, dacht hij.

“Ja, oké, eh, we zul en een feestje geven op de avond voor we vertrekken. Kun je dat voor ons organiseren, Beou?”

“Natuurlijk, Nick,” antwoordde Beou. “Geen probleem. Wij zullen het leuk voor jul ie maken. Bal onnen, soep, kip, rijst, salade, muziek, een varken.... Jul ie zul en veel geluk hebben en jul ie geliefden zul en niet bang zijn om te vliegen.”

“Een varken!?? Klinkt heerlijk,” zei Barry. “Hoeveel denk je dat dit al es zal kosten, Beou?”

“Oh,” antwoordde de Mama San, “voor jul ie en mijn meisjes alleen het minimum standaardtarief voor een super de luxe ‘good-luck party’ voor vier personen - ongeveer 7.000 Baht. Zeer redelijk, toch?”

Het klonk niet ‘zeer redelijk’ voor Nick en Barry, maar ze konden geen nee meer zeggen.

Hun meisjes glimlachten van oor tot oor in afwachting op hun antwoord, en Mama San keek ze recht in de ogen aan. Ze hadden nooit een kans gehad, zelfs hun meisjes stonden aan Mama San haar kant. Ze waren nog niet van kant veranderd. De jongens moesten ja zeggen en dat deden ze ook.

“Oké, Beou, dat is dan afgesproken,” zei Nick voor hen beiden en hij luidde de bel weer.

De tijd ging langzaam voor Lek, zoals altijd als ze ‘achter de bar’ aan het werk was - de tijd verstreek tot er een nieuwe man langskwam, die haar misschien uit haar hachelijke situatie zou kunnen halen, ook al zou die situatie volgende maand niet meer dezelfde zijn als nu.

Volgende maand zou ze geen reden hebben om in Pattaya te blijven; ze kon of op een man wachten of naar huis gaan.

Ze besloot om ‘buiten de bar’ aan het werk te gaan, om een nieuwe vlaag van depressie te voorkomen. Ze sloot zich aan bij haar vriendinnen die naar iedereen met een broek aan riepen om zich bij hen te voegen. Na een tijdje zag ze de drie ‘officieren’ vijftig meter verderop op straat met een paar meisjes een gesprek voeren.

“Wat een verrassing,” dacht ze. “Ik wist het.”

Dus stortte ze zich nog heviger in de promotiemodus.

‘Laat ze maar in de stront zakken.’

De officieren draaiden zich om, zwaaiden naar haar en, hoewel haar trots haar vertelde het niet te doen, zwaaide ze terug. Ze tikte Goong en Ayr op hun rug en gaf hun aan dat ze ook moesten zwaaien.

Tien minuten later zagen ze dat de officieren van de bar wegliepen, en naar hen toe kwamen. De meisjes waren tevreden, zelfs Lek, maar ze ging toch achter de bar staan en deed alsof ze het druk had.

“Hallo dames,” groette Mike. “Jul ie kennen Ed en Wal y nog wel, eh, sorry, ik bedoel Dave, toch? En ikzelf, Mike? Hal o, Lek! Heb je het te druk om vandaag met ons te praten?

Drie biertjes voor ons, alsjeblieft, en wat voor jou en je twee vriendinnen. Drie flesjes ijskoud bier Chang voor ons. Hebben jul ie ons gemist?”

Dat leek zo aangezien Ayr Dave’s hand vasthield, Ed verlegen in Goong’s ogen keek en Mott haar best deed om de aandacht van iedereen te trekken vanaf haar gebruikelijke plek op de danspaal.

“Oh, ja” zei ze, “ik mis je erg. Ik mis je hee hee veel. Ik vannacht niet goed geslapen omdat ik aan je dacht.”

Ze glimlachten naar haar, maar het leek erop dat al een Mike emotioneel gezien beschikbaar was, en hij keek toe hoe Lek de drankjes bracht. Lek had het gemerkt, maar negeerde hem opzettelijk.

Al es op zijn tijd. Ze bracht drie flesjes bier, drie Lady Drinks en drie glazen mee. Na het serveren van iedereen, ging ze zitten en proostte. Iedereen nam een slok.

“Dus, dames, hebben jul ie zin om vanavond met ons mee uit te gaan? We wil en gaan drinken, dansen en eten. Hebben jullie daar zin in?” Vroeg Mike.

“Wij betalen al es,” zei Dave.

Mike wierp hem een blik toe.

“Je bent zo'n Wal y, Dave; natuurlijk ‘betalen we alles’. Dat weten ze, anders zouden ze niet gaan, Jeez!”

“Oké, oké, ik maakte het al een maar duidelijk voor de dames. Ik weet dat hun Engels niet zo goed is als het onze en ik heb je al eerder gezegd, noem me geen Wal y meer! Ik weet dat ik niet zo wereldwijs ben als jij, maar dat is geen reden om me te blijven pesten. Ik ben het beu....”

“Oké, mijn schatjes, kalmeer al ebei,” zei Ed. “Mike bedoelde er niets mee, of wel, Mike?

Het is gewoon een uitdrukking, nietwaar?”

“Natuurlijk, natuurlijk is het dat. Ik bedoelde er niets mee, Dave. Jezus. We zijn op vakantie, man. Ik probeerde je niet van streek te maken. Wat een Wally!”

“Grapje, Dave, ik wil helemaal niemand van streek maken, vooral mijn vrienden op vakantie niet. Oké, meisjes, hebben jul ie zin in een avondje uit of niet?”

“Oh, ik wil, ik wil!” Antwoorde Ayr enthousiast.

Goong knikte ook. Al een Lek hield zich in.

“Hoe zit het met jou, Lek? Ben je in voor een avondje uit?”

“Ja, ik wil, maar we zijn aan werk. We hebben niet veel dames die vanavond werken, maar baas vroeg begonnen vandaag. Ze zit daar. We praten met de baas, oké?”

Mike kende de regels en knikte goedkeurend.

“Beou, kom alsjeblieft hierheen en praat met deze mannen over de regels,” vroeg Lek in het Thais.

Beou stond op en Fa nam haar plaats achter het bureau in één naadloze beweging in. Ze ging naar de bar, ging naast Lek zitten en liet Lek de officieren voorstellen.

“Nou,” zei ze, “hoe gaat het met jul ie, jongens? Mooie dames, hè? Ze zijn erg mooi, nietwaar? Heel leuk en goed gezelschap.”

Een gin en tonic verscheen voor Beou.

“Oh, laat mij je trakteren, Beou, en een voor al e anderen hier,” zei Ed. “Weer hetzelfde?”

Iedereen stemde toe en Beou knikte voor een nieuw rondje drankjes. Mott gehoorzaamde het onuitgesproken bevel.

“Wat doen jul ie vanavond, jongens?” Vroeg ze.

“We hoopten dat je deze drie lieve jongedames vanavond vroeg zou vrijlaten, zodat we ze mee kunnen nemen om te dansen en te eten,” zei Mike.

“Ja, maar Lek zegt dat je vandaag een tekort aan personeel hebt. Kun je ze een paar uur missen, Beou?” Vroeg Dave.

Mike schudde zwijgend en vol ongeloof zijn hoofd.

“Het is erg moeilijk voor mij,” legde Beou uit. “Ik betaal ze maandelijks voor het werk hier. Ik wil ze niet voor niets betalen. Ik heb slechts een kleine bar en kan het me niet veroorloven om te betalen voor het niet werken. Als je me een looncompensatie geeft, kan ik hier vanavond nieuwe dames vinden om te werken en deze drie kunnen de nacht vrij hebben. Ik bedoel ‘uit’. Is dat eerlijk? Slechts 600 Baht....... Elk. 1.800 Baht voor drie.”

“Ja, oké, Beou,” zei Mike. Hij wist dat het ging om het tarief voor een ‘barvondst’.

“We drinken hier nog een rondje en dan gaan we er vandoor. Kunnen we er ook een voor jou bestellen, Beou? Natuurlijk kunnen we dat, stomme vraag van mij.”

Mott ging direct aan de slag en Beou ging terug naar haar bureau. Ze wachtte tot Fa klaar was met het schrijven van de rekeningen waar ze al aan begonnen was. Eén voor de ronde van de drankjes en een voor de barvondst van de meiden. Mott stopte ze al ebei in de beker zonder een woord te zeggen nadat ze de drankjes had afgeleverd.

Lek keek naar haar vriendinnen in de bar. Ze zag de blikken van afgunst op de gezichten van haar col ega’s. Geen kwaadaardige afgunst, maar toch afgunst. Deze drie officieren werden beschouwd als in aanmerking komend, al eenstaand en rijk met glamoureuse banen die een meisje op expedities over de hele wereld konden nemen, nadat ze getrouwd waren, natuurlijk. Ze keek naar Ayr en Goong, die al handen vasthielden en hun partners kusten,

en vervolgens keek ze naar Mike die haar de hele tijd in de gaten had gehouden. Ze keek hem in de ogen en glimlachte.

De glimlach betekende niets.

Ze glimlachte al een maar omdat het verleidelijker was dan fronsen, en ze hield ervan om verleidelijk, aantrekkelijk en sexy te zijn voor al e mannen, of ze nu van plan was om met hen naar bed te gaan of niet. Binnen een maand zou ze niet meer ‘verplicht’ zijn om dit te doen. Ze hoefde het nu eigenlijk ook niet te doen. Ze had spaargeld, maar ze had het nu zo ver geschopt, en een extra maand gaf haar tijd om na te denken. Het is een misverstand dat de meisjes verplicht zijn om met mannen naar bed te gaan nadat de barvondst is betaald.

De ‘barvondst’ bevrijdt het meisje al een maar van haar werk voor een dag.

De uiteindelijke beslissing is altijd aan het meisje. Ze moet zelf oordelen en haar eigen honoraria bespreken, als die er al zijn. Meisjes vragen 99,9% van de tijd om geld, maar niet altijd en niet altijd hetzelfde bedrag. Lek had een of twee mannen zo leuk gevonden dat ze niet om geld had gevraagd, en ze had het tarief voor een vriendje met een lang verblijf meerdere malen verlaagd. Niet dat het haar ooit ergens had gebracht. Het was het niet echt waard geweest. Maar ze was maar een mens en al e mensen hebben emoties die tot fouten konden leiden.

Ze keek nog steeds naar Mike en was nieuwsgierig naar hem. Hij keek ook naar haar, maar ze was ervan overtuigd dat hij niets kon opmaken uit haar uitdrukking. Er zou een expert nodig zijn om de ware betekenis van Lek’s gelaatsuitdrukkingen te lezen. De meeste Aziaten zijn bedreven in het ondoorgrondelijk houden van hun gezicht en Lek was net zo bedreven als ieder ander - ze had lang in dit beroep gezeten en was te vaak teleurgesteld geweest om iedereen de pijn te laten zien. Ze wist dat ze moest acteren als het nodig was.

Ze was immers professioneel.

“Oké, Lek, showtime meisje,” dacht ze.

“Mike, waar denk je ons mee nemen vanavond?” Vroeg ze.

“Waar je maar wilt, pop,” antwoordde hij. “De wereld is onze oester, of in ieder geval Pattaya. Waar wil en jullie dames naartoe? Dansen, eten, drinken, een show? Zeg het maar.”

“We kunnen jul ie overal mee naartoe nemen waar jul ie maar wil en,” zei Ed. “We zijn officieren bij de Koninklijke Marine. Officieren en Heren. Moderne ridders.”

“Waar zouden jullie heengaan op je vrije avond, als we niet bij jul ie waren?” Vroeg Dave.

“Ik wil daarheen, waar een normaal Thais meisje naartoe zou gaan om zich te vermaken op haar vrije avond.”

Lek keek Dave aan en vroeg zich af of hij enig idee had van Thailand. Thailand is niet zoals Pattaya. De Thais in Pattaya gedragen zich niet als typische Thais, dacht ze. De meeste werkende meisjes zijn hier om een doel te bereiken. Al hun geld gaat naar het bereiken van dat doel, of het nu gaat om het afbetalen van schulden of het kopen van fatsoenlijke kleding om een geschikte man aan te trekken, met wie ze misschien wel een kans had om te trouwen. Ze hebben geen geld over om ‘uit te gaan’. De meeste meisjes, die een vrije avond en genoeg geld kregen om ervan te genieten, bleven thuis, keken tv en gingen vroeg naar bed. Ze liet dit denkproces niet zien, maar gaf wel een kort antwoord op de vraag:

“Jul ie zijn de voorpoten van de olifant, wij zijn de achterpoten. Wij gaan waar jul ie ons leiden.”

Ze keek terug naar Mike, die breed naar haar glimlachte, terwijl hij zijn hoofd schudde bij Dave’s naïeve vraag.

Lek begon wat te ontdooien tegenover Mike, maar ze wist nog steeds niet zeker of ze hem vertrouwde of met hem zou slapen. Dat onderwerp was nog niet aan bod gekomen en er was nog geen geld uitgewisseld, dus ze was niet verplicht om iets anders te doen dan hen door de stad te begeleiden. Om hun metgezel, gids en tolk te zijn.

“Wil en jullie hier nog één drankje drinken?” Vroeg ze aan Dave, omdat ze dacht dat Mike eerder ‘nee’ zou zeggen.

“Ja, oké dan. Laten we nog een drankje drinken en nadenken over waar we heen gaan.”

Lek glimlachte in zichzelf en keek naar Mott voor nog een rondje. Toen ze opkeek, glimlachte Mike ook.

“Oké,” zei hij. “Nog ééntje hier, maar het is acht uur en we moeten een stap in de goede richting doen. Ik wil hier niet de hele nacht blijven zitten.”

“Hoe fijn het hier ook is!” Voegde hij er wat harder aan toe, kijkend naar Beou, maar lachend naar Lek.

Ze glimlachte terug. Ze begon hem zeker leuker te vinden.

“Oké. Wil je de ‘check bin’, Mike?” Hij knikte.

“Check bin, kha!” Zei ze tegen Mott, die van de paal af kwam en de beker met rekeningen naar Beou’s bureau bracht en ze onderweg bij elkaar optelde.

“Kun je niets aanbevelen, Lek? Ik weet zeker dat je een aantal geweldige plaatsen kent, nietwaar?”

“Oké, Mike, maar als je niet leuk vindt, niet schreeuwen tegen mij? Welke wil je als eerste?

Eten, drinken of show/club? Ik denk eerst eten. Laat eten niet goed en misschien goed restaurant al vol.”

Ze had nu ieders aandacht en Ed gaf zijn mening:

“Oké, we gaan eerst eten. Goed? Waar?”

“Wat graag eten jullie? Je wilt Thais eten of farang eten. Vlees of vis? Welke vind je lekker? Je wilt in de buurt blijven of ver lopen?”

“Thais, vis en dichtbij,” zei Dave.

“Oké, geen probleem. Voor iedereen goed? Oké. Er zijn hier drie goede restaurants in de buurt. Eén op Second Road en twee op Beach Road. Beach Road ligt aan zee. Geniet van koele zeebries. Misschien niet te druk voor negen uur. Savoy op Second Road is nu wel druk, denk ik.”

“Dan wordt het Beach Road,” zei Mike, kijkend naar de rekening. “Niet slecht, net iets meer dan duizend per stuk. Ik betaal wel. Dat regelen we later wel. Oké, klaar is kees. Laten we gaan.”

“Eén minuut. Ik wil de baas vertellen dat we nu gaan en mijn tas halen.”

Lek ging Beou vertellen dat ze naar een visrestaurant om de hoek gingen en dat als ze van daaruit verder gingen, ze haar zou bellen.

Beou zwaaide een waarschuwend vingertje naar haar, maar glimlachte.

De andere twee meisjes pakten hun kleine tassen van achter de bar vandaan, en weg waren ze, al emaal arm in arm - Ayr met Dave, Goong met Ed en Lek met Mike.

Binnen enkele minuten stonden ze op Beach Road te genieten van de koele zeelucht, buiten twee grote visrestaurants.

“Welke jij wil en?” Vroeg Goong.

“Welke is erg goed?” Vroeg Dave.

“Beide hetzelfde. Beide zeer goed” antwoordde Goong. “Deze kan je eten wissen, deze niet eten wissen.”

“Wat zegt ze, Lek? Wissen?” vroeg Mike.

“We willen niet dat ons eten gewist wordt, toch mannen?” zei hij tegen zijn vrienden.

Er was een snelle uitwisseling in het Thais en de drie meisjes lachten hardop. “Goong zegt dat in dat restaurant je eigen eten mag vissen, en dat je eten mag wat je vangt. In andere restaurant kies je vis van een plaat.”

De mannen lachten ook.

“Geweldig! Ik hou van dit land,” zei Ed. “Vooral van de vrouwen. We zijn constant aan het lachen. Wat denken jul ie, jongens?”

Mike nam weer de leiding: “Ik denk dat we in het andere restaurant moeten eten, waar je niet op geluk hoeft te vertrouwen om een maaltijd te krijgen. Het wordt al laat en we hebben nu al emaal honger. Laten we een andere dag gaan ‘wissen’, als we meer tijd, en niet zoveel honger hebben.”

Daarmee pakte hij Lek’s hand en liep hij de ‘Roze Dame’ binnen. De anderen volgden.

Een ober toonde hen een zeer aangename tafel voor zes personen, met uitzicht op de zee, en ze gingen zitten: de mannen hielpen de dames met hun stoelen.

“Wat een fijne plek. Bedankt, Lek. Wat een geweldige suggestie. Wat zou iedereen graag willen drinken?”

Daarbij verscheen de ober met het menu en de drankenkaart.

Ed stelde champagne voor en hoewel de ober knikte en wegging om een fles te halen, kregen ze eigenlijk een soort zoete Spaanse cava, niet dat de meisjes het verschil wisten en voor 1.000 Baht gaven de mannen er ook niet om. Ze bestelden drie zeevruchtschalen, die elk door twee mensen gedeeld moest worden, en nog een fles ‘champagne’.

De mannen hadden nog nooit zo’n lekker zeevruchten gerecht gegeten. Elke schotel bestond uit: twee jakobsschelpen, vier oesters, een dozijn tijgergarnalen, een pond mosselen en andere schelpdieren, twee verschil ende soorten krab, een portie inktvis, een paar kleine stukjes rundvlees en varkensvlees, al emaal vergezeld van frieten en verschil ende sauzen. Elke schotel zou in het Verenigd Koninkrijk meer dan £100 hebben gekost, als je al e ingrediënten onder één dak kon vinden.

Een uur later hadden ze hun maaltijd en de twee flessen cava op en riepen de ober voor koffie en cognac. Terwijl dit werd gebracht stonden ze al emaal op om te dansen op de muziek van de huisband, die een mix van nummers vanuit de hele wereld speelde om het internationale publiek aan te spreken. Ze genoten nog een uur in vol e teugen, waarna Mike de ober riep en vroeg om de rekening, die 6.575 Baht bedroeg. Ze betaalden en gingen Beach Road op om te beslissen wat ze daarna zouden doen.

Ze besloten over het pad langs het strand van Beach Road te lopen om naar de sterren te kijken en naar de zee te luisteren. Het was een mooie, romantische avond, zoals het meestal in Pattaya was. Ze liepen als drie koppels, een paar meter van elkaar verwijderd. Ed en Dave hielden de handen van hun meisjes vast, Mike niet. Mike voelde dat Lek hem leuk vond, maar hij wist ook dat ze geen gewoon barmeisje was. Lek verwachtte van haar kant dat hij elk moment zijn slag zou kunnen slaan. Ze zou zelfs teleurgesteld zijn als hij dat niet deed. Niet dat er een kans was dat hij dat niet zou doen, als ze hem een zetje in de juiste richting zou geven.

Ze wist dat ze zelfs een comateuze ezel in beroering kon brengen.

Voorlopig was ze dankbaar dat ze een heerlijke maaltijd en een fatsoenlijk drankje had genuttigd in aangenaam gezelschap, en met een fijn einde van de avond in een prachtige omgeving. Ze liep aan de linkerkant van Mike, dus het was gemakkelijk om naar hem te kijken terwijl ze deed alsof ze naar de zee keek. En ze keek vaak naar hem, als hij niet keek.

Mike van zijn kant moest zich bewust omdraaien om naar Lek te kijken, maar dat deed hij niet vaak.

Hij leek met andere dingen bezig te zijn. Niets zorgelijks. Gewoon bezig. Of misschien was hij tevreden. Ze hoopte dat hij tevreden was. Het was heerlijk om te zijn waar ze nu was: vrijwel schuldenvrij, naast een aardige, knappe man, die niet al te veeleisend was, met een maag vol met lekker eten en drinken, in een prachtige omgeving en in het gezelschap van haar beste vriendinnen.

Het was de hemel voor haar en ze dacht dat een goed huwelijk ook zo moest zijn.

Getrouwde gelukzaligheid, noemden ze het toch?

Zo was het de eerste keer zeker niet voor haar geweest. Maar zij en Tom waren nog maar kinderen geweest in die tijd. Ze vroeg zich af wat hij tegenwoordig deed. Het laatste wat ze van hem had vernomen, vier jaar geleden, was dat hij een hopeloze dronkaard was die

voortdurend klaagde over zijn lot in de maatschappij - hij had altijd genoeg geld om te drinken, maar nooit genoeg tijd om te werken. Hij had waarschijnlijk een stel eenzame vriendinnetjes gevonden, die hij voor elkaar verborgen hield, en die hij boeide met verhalen over al es wat hij nog nooit had gedaan.

Ze glimlachte naar zichzelf en zette hem snel uit haar hoofd om de sfeer niet te verpesten.

Ze liepen een paar honderd meter verder en keerden plotseling om en staken de zeer drukke Beach Road over. Gelukkig, omdat een deel van de weg op dat moment omhoog was, stagneerde het verkeer en konden ze tussen de voertuigen door de weg oversteken.

Motoren waren nog steeds een gevaar, zoals altijd, omdat ze altijd van rijbaan wisselden, zoals het hen uitkwam.

Op Beach Road gebeurden er elke dag ongelukken met motorfietsen. Ze kwamen veilig aan de andere kant aan, lachend om de bijna-ongelukken, en sprongen op de hoge stoep, die er was om de zee op stormachtige dagen buiten de winkels te houden. Dave liep voorop in de richting van hun hotel - The Central – dat zich in Zuid-Pattaya bevond.

Ze gingen naar de receptie en vroegen naar de sleutels van hun kamers. Terwijl de jongens dit deden, kwam een bewaker discreet details van de identiteitskaarten van de meisjes opnemen. Dit was een standaardpraktijk in de betere hotels. Sommigen hielden de kaarten zelfs vast totdat het meisje vertrok als verzekering tegen een meisje dat met een portemonnee of paspoort wegging terwijl ‘haar vriendje’ nog lag te slapen. In dit geval, als een meisje alleen vertrok, belde de beveiliging de man in zijn kamer om er zeker van te zijn dat hij tevreden was en dat al es in orde was.

De zes liepen naar Mike’s kamer op de derde verdieping; Dave en Ed hadden hun eigen kamer in de buurt, op dezelfde verdieping. Eenmaal binnen wees Mike in de richting van het meubilair en zei dat ze moesten gaan zitten. Lek nam de bank en haar vriendinnetjes zaten op de stoelen; de mannen gingen rond de minibar zitten.

“Wat kunnen we jul ie te drinken aanbieden, dames?” Vroeg Mike. “We hebben zo’n beetje al es - de schoonmaker heeft vanmorgen de bar aangevuld. Wat dachten jul ie van champagne? De Heidsecker is best lekker. En jul ie, mannen? Een biertje?”

Niemand maakte bezwaar, dus ging Mike door met het bereiden van de drankjes en het doorgeven ervan. Hij nam Lek’s drankje en zijn eigen bier en ging op de bank naast Lek zitten. Ze proosten al emaal en namen een slok. De meisjes giechelden en vonden het geweldig. Ze hadden al emaal al eerder champagne gedronken, maar het bleef leuk – ze voelden zich er bijzonder door. De meeste mannen kochten een biertje of twee voor ze, en haastten zich dan zo snel mogelijk naar hun hotel. Het was verfrissend om behandeld te worden als een mens met gevoelens. Dronken wellustige mannen, van welke nationaliteit dan ook, waren meestal varkens, maar dat was nu eenmaal het risico van het vak.

Ed en Dave gingen op de leuningen van de stoelen waar hun meisjes op zaten zitten, en sloegen hun armen om ze heen. De seksuele spanning was erg hoog, iedereen kon het voelen. Ed en Dave fluisterden al snel in de oren van Ayr en Goong, waardoor ze verleidelijk giechelden. Mike en Lek keken toe en wisselden een vreemde blik met elkaar uit, als ouders die toekijken hoe hun licht eigenzinnige kinderen een beetje ondeugend zijn op een feestje.

Lek legde een bemoedigende hand op Mike’s bovenbeen. Hij begreep de hint, kneep in haar hand, leunde voorover en kuste haar. Ze reageerde hartelijk en nestelde zich dicht tegen hem aan. Hij maakte zijn hand los en legde zijn arm om haar heen - zijn rechterhand op haar ribbenkast, die het gewicht van haar rechterborst onopval end ondersteunde. Hij nam haar linkerhand in zijn linkerhand en kuste haar opnieuw, terwijl hij ervoor zorgde dat de aanwezigheid van zijn rechterhand al een merkbaar was voor haar. Zij streelde op haar beurt zijn dij.

Plotseling stond Ed op en vroeg of iemand nog een drankje wilde. Hij opende de minibar en haalde er nog drie Singha-biertjes en een halve fles Heidsecker uit, die hij opende en in

de lege glazen van de meisjes goot. Op de terugweg naar de minibar dimde hij stiekem de lichten, in de hoop dat de meisjes het niet zouden merken. Weinig kans, maar ze vonden het niet erg. Ed gaf de biertjes door en ze proosten weer op elkaars geluk:

“Chok Dee!” Zeiden ze eenstemmig voordat ze weer verder gingen met kussen en knuffelen.

“Wat dachten jul ie van wat muziek? Of een film?” vroeg Dave.

“Jaaaa!” Antwoordden de meisjes zonder een voorkeur te uiten.

“Een film,” stelden Ed en Mike samen voor.

“Oké, een film dan,” antwoordde Dave met tegenzin. “Maar, ik denk dat we alleen die twee hebben die we laatst kochten toen we dronken waren. We hebben nog niet eens de kans gehad om ze te bekijken. Ik weet niet eens waar ze over gaan.”

Hij koos er een uit, zette de TV aan en stopte de DVD in Mike’s draagbare DVD speler, die al op de hotel TV was aangesloten. Hij liep snel terug naar zijn plaats op de armleuning van Goong’s stoel en legde zijn arm om haar heen.

Toen het licht van de TV aan ging, waren de koppels alweer druk met elkaar. De meisjes waren gelukkig en de mannen ook. Niemand merkte de titel van de film op: ‘Teenage Orgies At St. Agnes Convent’, maar binnen een paar minuten was het duidelijk waar de film over ging – schaamteloze close-ups van groepsseks tussen de ‘kloostermeisjes’ en de leraren, tuinders en medici van middelbare leeftijd.

De meisjes vonden het niet erg. Ze hadden het al emaal al eens eerder gezien - sommige van hun vriendinnen hadden zelfs deelgenomen aan soortgelijke films. Het was de manier waarop ze de situatie hadden vormgegeven die Lek interessant vond.

Het was typerend voor de Britten om het licht op een sluwe manier uit te doen en te doen alsof ze niet wisten waar de film over ging. Amerikanen zouden hetzelfde kunnen doen, maar een Duitser, Fransman of Nederlander zou eerder openhartig zijn en zeggen: ‘Laten we de lichten dimmen en een pornofilm kijken om ons in de stemming te brengen!’

Lek stond open voor beide benaderingen. Ze hield van de eerlijkheid van de Duitsers, Fransen en Nederlanders, maar ze hield ook van de manier waarop de Britten dachten dat ze een vrouw in deze situatie moesten lokken, omdat ze dachten dat een dame bezwaar zou maken. Ze glimlachte in zichzelf. Ze wisten eigenlijk niet veel van vrouwen - ze lieten hun ware aard niet zing, dwongen zichzelf tot een leugen

Ze gingen door met wat ze deden.

Totdat Ed voorstelde: “Zul en we al onze kleren uittrekking en een orgie houden?”

Dit was geen verrassing voor Lek - ze was al vaak dezelfde vraag gesteld, maar ze was teleurgesteld.

Achter de wolken schijnt misschien de zon, maar ook de zon is niet van goud.

Ze voelde zich dom omdat ze dacht dat Mike en de anderen anders waren dan de gebruikelijke buitenlandse sekstoeristen.

“Het spijt me, Mike,” fluisterde ze in zijn oor. “Ik dit niet doen, ik dit niet leuk vinden. Ik weet niet mijn vriendinnen, maar ik ga nu naar huis.”

Mike sprak haar niet tegen. Hij zei al een maar:

“Kijk, ik ben hier om lol te hebben. Ik ben niet op zoek naar een vrouw. Ik heb er al zo een thuis. Ik vind je leuk, maar ik zal je niet vragen om iets te doen wat je niet wilt. Even goede vrienden, toch? Maar ik vind het niet erg om toe te geven dat ik teleurgesteld ben.”

Lek stond al op, zij was ook teleurgesteld.

“Hé, zusjes! Ik ben weg. Blijven jullie voor een orgie? Zoiets doe ik niet meer. Eén gat tegelijk is tegenwoordig genoeg voor mij. Niets tegen jullie twee, natuurlijk,” zei ze in het Thais. “Als jullie blijven, bel ik Beou voor jul ie. Nou? Snel, ik wil hier weg.”

Ayr en Goong keken elkaar aan, hun mondhoeken naar beneden in een trieste uitdrukken.

“Oh, wij blijven nog even. Tot later of misschien tot morgen. Bel Beou voor ons op weg naar huis, alsjeblieft, grote zus. Dan hoeven wij ons daar geen zorgen meer over te maken.”

Zei Ayr.

Lek zwaaide naar iedereen terwijl ze de deur uit liep. Mike was bij haar. “Je zult niet van gedachten veranderen? Misschien kom ik morgen langs om je te zien. Oké?”

Ze knikte.

“Misschien ik zie je morgen in bar als je wilt wat drinken.”

Mike duwde zijn hand in haar beha.

“Even goede vrienden. Het komt wel goed met je. Zonder grapjes, ik heb een geweldige avond met je gehad. Jammer dat het niet voort kan duren, maar ik wil dat je een nieuw paar schoenen gaat kopen - als aandenken. Het al erbeste Lek. Welterusten, liefje. Pas goed op jezelf.”

Hij gaf haar een kus op de wang en sloot de deur, waardoor ze zich erg eenzaam voelde, staand op de gang.

Lek haalde het briefje uit haar beha – 1.000 Baht - en stopte het in haar tas. Daarna nam ze de lift naar beneden naar de begane grond en liep naar de bewaker, die knikte en glimlachte toen ze dichterbij kwam. Ze zag hem haar naam van de bezoekerslijst schrappen. Ze zeiden welterusten en ze liep de hitte van de nacht in. Het was 2 uur ‘s nachts en de straten waren nog steeds erg druk, hoewel Lek daar niet echt geïnteresseerd meer in was.

Ze ging rechtsaf het hotel uit en liep door tot ze op Second Road kwam. Ze was niet echt overstuur of teleurgesteld, maar meer ingetogen. Ze was gelukkig genoeg, maar wilde geen gezelschap. Ze voelde zich vol edig al een in een menigte van duizenden. Ze wachtte een kwartier voor ze in één keer veilig kon oversteken - ze had toch geen haast om terug te keren naar hun lege kamer.

Daarna liep ze naar het noorden langs Second Road tot ze in Soi Diana aankwam, die ze volgde naar Soi Buakhao. Ze draaide rechtsaf Soi Buakhao in en liep in een trance naar huis.

Terwijl ze de deur naar haar flat opende, bad ze nog steeds tot Boeddha om haar haar lot te onthul en. Het voelde alsof Hij haar enige vriend was, op wie ze kon vertrouwen, hoewel ze niet vaak met Hem had gesproken sinds ze in Pattaya woonde. Het was niet zozeer dat ze het gevoel had dat Hij haar in de steek had gelaten sinds ze naar Sin City was gekomen, maar meer dat ze het gevoel had dat ze nu zijn aandacht minder waard was. Ze vroeg zich ook af of haar nieuwe financiële vrijheid wel was wat ze had gehoopt dat het zou zijn.

Ze had het gevoel dat ze weer moeilijk in slaap zou komen vannacht.