Читать книгу Onikromos - Paweł Matuszek - Страница 9

Nie było charakterystycznego łaskotania za oczami i nad Linvenogre nie wypiętrzyła się nawet jedna dziwna chmura. Nie było żadnych wyczuwalnych ruchów żywego chłodu podnoszącego się z głębi ziemi, chociaż właśnie to poprzedza większość manifestacji xulo. Nie było wędrujących słupów mgły i wielkich kanciastych cieni, które czasem kładą się na całych dzielnicach, mimo że niebo jest zupełnie czyste. Nie było dudniącego hałasu przetaczającego się przez miasto. Nie było żadnego ostrzeżenia. Był zmierzch. Zachodzące słońce płonęło oślepiającą czerwienią. Jego blask wlewał się przez szerokie okno gabinetu i wydawało się, że spowalnia opadające drobiny kurzu. Jakby zagęszczał powietrze. Druss siedział za swoim potężnym biurkiem rozparty w wygodnym fotelu. Był zmęczony. Patrzył na kubek, w którym parzyły się liście alamy. Ten orzeźwiający wywar miał go postawić na nogi po całym dniu pracy w terenie. Delikatna wstążka pary falowała nad kubkiem. Nagle, na moment, zastygła w bezruchu, mignęła i znowu zaczęła falować, ale w trochę innej pozycji, jakby w drobnym interwale czasu przestała istnieć.

Wtedy to poczuł.

Błysk i wyładowanie przeskakujące z kamienia na kamień. Szczelinami w bruku. Po żelaznych kratach kutych w ostre kwiaty. Fasadami przysadzistych kamienic. Pod cienką warstwą farby między zgrubieniami szorstkiego tynku. Wiotkimi korzeniami roślin, które zarastają rynny, i wzdłuż krawędzi ceramicznych dachówek. Przez obrośnięte grubym mchem kominodomy perusów i ich wilgotne ogrody. Między sztywnymi włoskami porastającymi grzybniowe komory mieszkalne i niżej, kanałami wodnymi, zygzakując po menisku napięcia powierzchniowego i przeskakując na kijanki zaminów – jak rozpalona iskra skacząca między rdzeniem kręgowym, nerką, płucem, po skórze do stopy i z powrotem, przez kości, do czaszki, w której na moment, tuż przed zgaśnięciem, przybiera ulotny, filigranowy kształt, po czym znika.

Druss pierwszy raz w życiu odebrał tak potężny impuls. Zazwyczaj są dużo słabsze i związane z jedną emanacją manifestującą się w konkretnym punkcie miasta, ale ten przeniknął przez całą metropolię. Przez całe Linvenogre. I zachłannie dotykał wszystkiego na swojej drodze, jakby czegoś szukał, dążył do jakiegoś celu.

Głowiąc się nad znaczeniem impulsu, Druss utrzymywał w pamięci kształt, jaki błysk przyjął tuż przed wygaśnięciem. Musiał go utrwalić. Otworzył tablotesor – mentalne akcesorium, dzięki któremu mógł kontrolować zasoby pamięci, funkcje swojego umysłu i ciała, a także tworzyć psychoinstrumenty. Tuż przed nim zmaterializowała się prostokątna, półprzezroczysta tablica kontrolna wypełniona wskaźnikami, pokrętłami, suwakami i przełącznikami otwierającymi przegródki i zakładki odsyłające do głębszych poziomów tablicy. Druss nigdy nie był mistrzem w posługiwaniu się tablotesorem, ale udało mu się wbudować w to akcesorium kilka unikatowych funkcji zgodnych z jego talentem do wyczuwania i analizowania manifestacji xulo. Dzięki temu wzmocnił swoje umiejętności, zwiększył ich skuteczność, i już jako nastolatek udowodnił, że jest najlepszym tropicielem xulo w Linvenogre, który zdolnościami i wrażliwością przewyższa swojego słynnego ojca. Nawet perusi, istni wirtuozi tablotesorów, nie mogli się z nim równać. Jego talent budził wśród nich nieco wymuszony szacunek, który jednak bardzo ułatwiał mu życie – zwłaszcza że był on tylko jednym z dwóch ludzi mieszkających w metropolii zaminów i perusów.

Druss pogmerał przy tablotesorze, otworzył przejście i zszedł do krypty. Nie pociągały go duchowe poszukiwania, więc w tej przegródce urządził coś w rodzaju archiwum. Przechowywał tu utrwalone w pamięci przebłyski xulo. Wnętrze przypominało mroczną, labiryntową bibliotekę, w której półki uginały się nie od książek, lecz od setek filigranowych, świetlistych rzeźb. W tym miejscu niepodzielnie rządził archiwista Lestych. Wyglądał jak mały, dystyngowany staruszek, lecz jego ruchy i sposób mówienia niepokojąco kojarzyły się Drussowi ze zmarłym ojcem.

– Kolejny eksponat? – zapytał Lestych.

Druss przywołał kształt błysku, który w tej samej chwili zmaterializował się rękach archiwisty. Był duży i spleciony z kilkunastu rdzeni wirującej energii.

– Mamy coś podobnego?

– Nie. Pierwszy raz widzę aż tak rozbudowany. To na pewno xulo?

– Nie wiem. Zbadaj to. Porównaj z innymi. Może na coś wpadniesz.

Druss opuścił archiwum i zamknął tablotesor. Trapiło go nieokreślone, trudne do uchwycenia przeczucie. Otępiające zmęczenie ulotniło się bez śladu. Nagle usłyszał głośny trzask zamykanych drzwi. Wyszedł z gabinetu. Szerokim korytarzem dotarł do największego pokoju w mieszkaniu. Tu przyjmował gości, bo tylko to pomieszczenie nie było przystosowane do jego rozmiarów.

Na środku stał jedynie duży, okrągły stół, a obok niego trzy szerokie i twarde leżanki. Nad jedną z nich pochylali się pomocnicy Drussa – Hemel i Tenan. Pierwszy był zaminem – gorylowatym olbrzymem, który miał gładką czarno-żółtą salamandrową skórę i stożkowatą żabią głowę, a drugi perusem – włochatą kulą wspartą na trzech długich patykowatych nogach. Z górnej części kulistego tułowia każdego perusa wyrasta coś w rodzaju ektoplazmatycznej narośli, która może zmieniać kształt i jest ich głównym sensorium. To właśnie ona odwróciła się w stronę Drussa, gdy stał na progu pokoju i zaniepokojony widokiem swoich pomocników nie mógł się zmusić, żeby do nich podejść.

– Co się stało? – zapytał niepewnie.

– Nie wiemy – odparł Tenan, wydłużając narośl i nadając jej kształt zwiniętej tuby. – Segregowaliśmy znaleziska z ogrodu mistrza Akama i nagle Basal upadł. Natychmiast przynieśliśmy go na górę, ale chyba nic się nie da zrobić. Nie oddycha.

Człowiek na sztywnych nogach podszedł do leżanki, na której spoczywał jego młodszy brat. Był skurczony, zgięty wpół, wyglądał, jakby poraził go piorun. Druss dotknął jego czoła i sprawdził puls. Nie było wątpliwości. Słońce już zaszło i ciało Basala zaczynało obrastać ciemniejącą szarością. Druss czuł w sobie zimny spokój. Śmierć brata jeszcze nie znalazła do niego dostępu i jego umysł wciąż pracował z niezmąconą precyzją.

– Gdy to się stało, dotykał któregoś artefaktu?

– Tak. Potem go upuścił. Słyszałem, jak toczy się po podłodze – odparł Tenan.

– Co to było?

– Nie zwróciłem uwagi, wszystko stało się tak szybko...

Druss spojrzał pytająco na Hemela.

– Ja też nie – mruknął zamin przepraszająco.

– Ale niczego nie ruszaliście? Niczego poza ciałem?

– Nie było na to czasu... – potwierdził Tenan.

– Dobrze. Chodź, Tenan, znajdziemy to. A ty, Hemel, zostań, proszę. Na chwilę. Zaraz wrócimy.

– Oczywiście, poczekam tu... z nim.

Druss i Tenan w pośpiechu opuścili mieszkanie, weszli do windy i zjechali siedemdziesiąt pięter w dół. Przeszli przez ogromny łukowo sklepiony hall i minęli posterunek zaminów przy głównym wejściu.

– Wszystko w porządku, panie Druss? Co się stało panu Basalowi? – zapytał jeden ze strażników.

Druss i Tenan minęli ich bez słowa. Wyszli na pasaż rozmigotany podświetlonymi witrynami sklepów. Dzień i noc panował tu nieustanny ruch. Blask, który wylewał się zza grubych tafli falowanego luvialnego szkła igrał między przechodniami, prześlizgiwał się po ich ciałach. Zawieszone nad pasażem żarolatarnie dopiero zaczynały dymić mętnym światłem. Druss sprawnie wyminął kilku perusów i zaminów, zanurkował pod przelatującym nisko tulpa i znalazł się przed drzwiami swojego biura. Kiedy Tenan stanął za jego plecami, Druss westchnął ciężko i wszedł do środka.

Przekręcił włącznik i żarniki opromieniły wnętrze wątłym blaskiem, z wolna przybierającym na sile. Przedmioty wykopane w ogrodzie mistrza Akama wciąż leżały na długim stole. Na pierwszy rzut oka niczego nie brakowało, ale Druss nie pamiętał dokładnie ile ich było, więc mógł się mylić. Nie, na pewno się mylił.

– Gdzie stał? – zapytał Druss.

– Po drugiej stronie, przy pierwszej półce – odparł Tenan.

Druss przyklęknął i spojrzał wzdłuż podłogi, między półkami, na których piętrzyły się zagadkowe przedmioty. Wszystkie zmaterializowały się wraz z impulsami xulo. Były tam prostokątne metalowe tablice zapisane dziwnymi znakami, takimi jak WM 43079 lub SL 72103, przezroczyste sześciany, wewnątrz których migotały obłoczki plazmy, i kule zawierające miniaturowe budowle otoczone wirującymi płatkami przypominającymi śnieg, a także wyschnięte truchła wielosegmentowych stworzeń wyglądających jak owady ze zbyt dużą liczbą odnóży, metaliczne grudy parujące nikłym światłem i wygięte pod niemożliwymi kątami figurki oraz wiele, wiele innych.

Jednakże przedmiot, który interesował Drussa, nie leżał na półce, lecz na podłodze. Chował się za stołową nogą. Pękaty, zwinięty w sobie kształt. Druss patrzył na niego z niedowierzaniem. To był tylko zwykły drobo – przez niektórych tropicieli xulo nazywany również krzemiennym płodem – jeden z najczęściej pojawiających się artefaktów. Nie mógł być groźny. Rozbrojony drobo nie zawiera żywego chłodu, więc nie może już przewodzić impulsów xulo i samodzielnie również nie potrafiłby wygenerować ładunku, który mógłby kogoś zabić. Druss podniósł go z podłogi i ścisnął w dłoni.

– To nie może być to – powiedział cicho.

– Nic innego tu nie ma – mruknął Tenan. Jego narośl wydłużyła się i zanurkowała pod stołem. – Może gdzieś dalej...

Nagle drzwi z hukiem rozpadły się na kawałki i do środka weszło trzech potężnych zaminów. Druss rozpoznał największego z nich – Rakama – olbrzyma nawet wśród swoich pobratymców i przywódcę miejskiej gwardii. Patrzył na niego bez strachu, owinięty bezpiecznym kokonem emocjonalnego chłodu, jakby od śmierci Basala przestał brać czynny udział w swoim własnym życiu.

– Idziesz z nami, Druss – warknął Rakam.

– Po co? – zapytał Druss, nie spuszczając wzroku z nieprzeniknionych czarnych oczu zamina.

– Nie wiesz?! Ty?! Kvall zaatakowało Linvenogre. Nie wiemy jeszcze, ilu mieszkańców zginęło. Panika idzie przez miasto jak pożar. Przenosimy ocalałych tropicieli do kopuły. Rada już się zbiera. Szybko, nie ma czasu do stracenia.

Nie zrobiło to na Drussie wrażenia.

– Nigdzie się nie wybieram – powiedział twardo. – Zostawcie mnie w spokoju.

Rakam błyskawicznie doskoczył do Drussa i ryknął mu w twarz, zdmuchując jego zdystansowane poczucie bezpieczeństwa jak zwykłą świeczkę. Przerażony człowiek szarpnął się w tył, zahaczył o stół i runął na plecy, pociągając za sobą artefakty wykopane w ogrodzie mistrza Akama. Zamin stanął nad nim jak drapieżnik przymierzający się do zadania ostatecznego ciosu.

– Idziesz czy mam ci odgryźć łeb? – mruknął cicho.

– Zabij mnie, zabij – jęknął płaczliwie Druss. Pozbawiony iluzorycznego kokonu, który oddzielał go od emocji, wił się smagany rozżarzonym bólem bezsilności, poczucia straty i osamotnienia. Jego cierpienie emanowało z ciała martwego brata.

– Rozumiem – stwierdził chłodno Rakam i skinął na swoją obstawę. – Zabrać go do Apolabium. Perus zostaje.