Читать книгу Linie uskoku - Raghuram G. Rajan - Страница 8

1 Więcej przykładów zob. Paul Krugman, „How Did Economists Get It So Wrong?”, New York Times, 6 września 2009 r., www.nytimes.com/2009/09/06/magazine/06Economict.html; John H. Cochrane, „How Did Paul Krugman Get It So Wrong?”, Szkoła Biznesu Bootha przy Uniwersytecie Chicagowskim, http://faculty.chicagobooth.edu/john.cochrane/research/Papers/krugman_response.htm, wejście 5 marca 2010 r.

2 Knut Wicksell był szwedzkim ekonomistą, żyjącym na przełomie XIX i XX wieku. Zajmował się on m.in. tym, co określamy jako zagadnienie naturalnej stopy procentowej, tzn. realnej stopy procentowej, przy której inflacja jest stabilna (przyp. Kurhaus Publishing).

3 Alan Greenspan był przewodniczącym Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Stanów Zjednoczonych w latach 1987‒2006 (przyp. Kurhaus Publishing).

4 J. Lahart, „Mr. Rajan Was Unpopular (but Prescient) at Greenspan Party”, Wall Street Journal, 2 stycznia 2009 r.

5 Doskonałe studium opisujące wspólne cechy kryzysów na przestrzeni dziejów w: C. Reinhart and K. Rogoff, This Time Is Different: Eight Centuries of Financial Folly (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2009).

6 Więcej na temat badań zob. M. Brunnermeier, „Deciphering the Liquidity and Credit Crunch, 2007‒2008”, Journal of Economic Perspectives 23, nr 1 (Winter 2007), s. 77‒100; G. Gorton, Information, Liquidity, and the (Ongoing) Panic of 2007, NBER Working Paper 14649, National Bureau of Economic Research, Cambridge, MA, 2009; D. Diamond and R. Rajan, „The Credit Crisis: Conjectures about Causes and Remedies”, American Economic Review 99 (2009), s. 606‒610. Na temat kryzysu napisano wiele bardzo dobrych książek, m.in. Gillian Tett, Fool’s Gold (New York: Free Press, 2009), Richard Posner, A Failure of Capitalism (Cambridge, MA: Harvard University Press, 2009); Andrew Ross Sorkin, Too Big to Fail (New York: Viking, 2009), oraz David Wessel, In Fed We Trust (New York: Crown Business, 2009).

7 Kredyty Alternative A-paper, w skrócie Alt-A, były kredytami bardziej ryzykownymi niż wystandaryzowane, spełniające określone kryteria kredyty A-paper (prime loan). Jednocześnie ryzyko kredytów Alt-A było mniejsze niż najbardziej ryzykownych kredytów subprime (przyp. Kurhaus Publishing).

8 Wraz ze wzrostem cen nieruchomości rosła wartość zabezpieczenia kredytów hipotecznych. Pożyczkodawców interesował przede wszystkim stosunek wartości kredytu do wartości zabezpieczenia, dlatego przy rosnącej cenie domu można było nie tylko brać kolejne kredyty na spłatę odsetek od tych wcześniej zaciągniętych, ale także zaciągać kolejne kredyty na cele konsumpcyjne. Istotne tylko było, by tempo przyrostu zadłużenia nie wyprzedzało tempa wzrostu cen nieruchomości (przyp. Kurhaus Publishing).