Читать книгу Łagodna dyscyplina. Jak wychować samodzielne, empatyczne i szczęśliwe dzieci - Sarah Ockwell-Smith - Страница 15

Teraz pomyśl o dobrym uczniu, którego pamiętasz ze szkoły. O kimś, kto zawsze bardzo się starał. Jakie miał cechy? Czy był:

 zmotywowany,

 skupiony,

 ambitny,

 nieustępliwy,

 odporny psychicznie,

 optymistyczny,

 odważny,

 chętny do nauki,

 pracowity,

 dociekliwy,

 myślący samodzielnie,

 pewny siebie,

 pomysłowy,

 proaktywny,

 zdeterminowany,

 wytrwały,

 niezależny?

Paradoksalnie to, z czym tak trudno nam sobie poradzić u naszych dzieci – zachowania uznawane w społeczeństwie za „niegrzeczne” i niepożądane – wynika właśnie z cech, które są niezbędne, by być zdolnym uczniem i realizować w pełni swój potencjał. Przyjrzyjmy się tej liście ponownie i zobaczmy, jak niektóre z owych cech można postrzegać w innym świetle:

 zmotywowany, ambitny i nieustępliwy: dziecko mające te cechy może być często uważane za uparte,

 skupiony: ta cecha może się przekładać na to, że dziecko nie słucha (jeśli poprosi się je o zrobienie czegoś, kiedy jest pochłonięte inną czynnością),

 odporny psychicznie: dziecko, które „nie wyciąga wniosków z kar”,

 odważny: śmiałe dziecko może być uważane za bezczelne,

 chętny do nauki: dziecko, które chce wszystkiego dotknąć,

 dociekliwy: może się wydawać, że nieustannie zadaje irytujące pytania,

 myśli samodzielnie: dziecko, które „pyskuje” albo pyta: „Dlaczego mam to zrobić?”,

 pomysłowy: dziecko, które „we wszystko wścibia nos”.

Zmiana w postrzeganiu zachowania dziecka może pomóc zarówno tobie, jak i jemu. Rozumiejąc i akceptując to, że niektóre z zachowań, które teraz są dla ciebie trudne, mogą wraz z dorastaniem dziecka rozwinąć się we wspaniałe cechy, możesz sprawić, że wasza relacja stanie się dla was obojga łatwiejsza.

Nie tylko dzieci są uczniami, nie tylko one się uczą. Ty także. Najlepsi nauczyciele nigdy nie przestają się uczyć; a to samo dotyczy rodziców. Wszyscy bezustannie się czegoś uczymy. Dobre wychowanie dzieci wymaga elastyczności i pokory. Role nauczyciela i ucznia zmieniają się codziennie, czasami w ciągu godziny – szczególnie wtedy, kiedy dzieci uczą nas czegoś ważnego. Czasem mogą nas nauczyć także tego, że nasze metody wychowawcze się nie sprawdzają, a my, jako rodzice, musimy wyciągnąć z tego wnioski i dostosować swoje postępowanie. Jak powiedział Walter Barbee, emerytowany prezes organizacji Family Foundation of Virginia:

„Jeśli powtarzasz coś dziecku tysiąc razy, a ono nadal nie rozumie, to znaczy, że nie dziecko jest tu kiepskim uczniem”.

Istnieje ogromna różnica między dyscyplinowaniem krótkowzrocznym, po to, żeby ułatwić sobie życie, a wychowaniem, które ma na celu rozwijanie dziecka, aby w przyszłości stało się takim człowiekiem, jakim byśmy sobie tego życzyli. Większość powszechnie stosowanych dziś metod wychowawczych koncentruje się w głównej mierze na celach krótkoterminowych. Bardziej efektywne – a co ważne, pozytywne – podejście uwzględnia i przyszłość, i teraźniejszość.