Читать книгу Łagodna dyscyplina. Jak wychować samodzielne, empatyczne i szczęśliwe dzieci - Sarah Ockwell-Smith - Страница 9

Przez ostatnich kilka lat zadałam to pytanie wielu rodzicom. Najczęstsze odpowiedzi to:

 wyznaczanie granic,

 wskazywanie dzieciom kierunku,

 kierowanie zachowaniem,

 rozróżnianie tego, co właściwe i niewłaściwe,

 uczenie zasad współżycia społecznego i oczekiwań ze strony innych ludzi,

 pomaganie dzieciom w dostosowywaniu się do społeczeństwa,

 dbałość o bezpieczeństwo dzieci,

 poznawanie przez dzieci konsekwencji,

 wychowywanie dzieci na miłych ludzi,

 uczenie dzieci szacunku,

 uczenie dzieci samokontroli,

 egzekwowanie zasad,

 uczenie dzieci, aby były „grzeczne”.

Zgodnie z definicją słownikową dyscyplina to: „uczenie ludzi przestrzegania zasad bądź regulaminu z wykorzystaniem kar za nieposłuszeństwo”. Taka definicja jest zgodna z powszechnym obecnie rozumieniem tego pojęcia, gdzie dominuje pogląd, zgodnie z którym chodzi głównie o karanie, a dzieci są postrzegane jako niegrzeczne. Nie zawsze jednak tak było; kiedyś istniała też inna definicja – mówiła ona o nauczaniu i uczeniu się. Słowo dyscyplina pochodzi z łaciny, od słowa disciplina oznaczającego instruowanie. Samo słowo disciplina wzięło się z kolei od czasownika discere, który znaczy „uczyć się”. Discipulus pochodzi od tego samego słowa i oznacza ucznia. Najsłynniejszymi uczniami byli apostołowie, czyli uczniowie Jezusa, co czyni z niego nauczyciela. Moim zdaniem w większości opowieści biblijnych Jezus przedstawiany jest jako postać łagodna.