Читать книгу Պոեզիա - Саят Нова - Страница 5

Աշխարհըս մե փանջարա է, – թաղերումեն բեզարիլ իմ.

Մըտիկ տըվողըն կու խուցվի, – դաղերումեն բեզարիլ իմ.

Էրեգ լավ էր կանց վուր էսօր, – վաղերումեն բեզարիլ իմ.

Մարթ համաշա մեկ չի՛ ըլի, – խաղերումեն բեզարիլ իմ:

Դովլաթն էյթիբար չունե, յիփոր կերթա ուրուշ-քարով.

Լավ մարթն էն է' գլուխըն պահե աշխարումըս էյթիբարով.

Աշխարըս մեզ մընալու չէ' իմաստնասիրաց խաբարով.-

Գուզիմ թըռչի բըլբուլի պես, – բաղերումեն բեզարիլ իմ:

Ո՞վ կոսե թե յիս կու ապրիմ առուտեմեն ինչրու մուտըն'

Աստըձու ձիռումըն հիշտ է մարթու աշխարք ելումուտըն.

Ղուրթս էնդուր ճանփա չէ գնում' շատացիլ է խալխի սուտըն.

Քըսանըն' մե ղուլ չին պահում, – աղերումեն բեզարիլ իմ:

Աշխարըս միզ մընալու չէ, քանի նըստինք զող ու սափին.

Հում կաթնակիր-Աթա՛մի զաթ, նա՛լաթ ըլի էտ քու բափին.

Համփիրութինըս հատիլ է, չիմ դիմանում խալխի գափին.

Դոստիրըս դուշման ին դառի – յաղերումեն բեզարիլ իմ:

Սայաթ-Նովեն ասաց' դարդըս կանց մե ճարըն շատացիլ է.

Չունիմ վաղվան քաղցըր փառքս, հիմի դարըն շատացիլ է.

Բըլբուլի պես էնդուր գու լամ' վարթիս խարըն շատացիլ է.

Չի՛ն թողնում վախտին բացվելու, – քաղերումեն բեզարիլ իմ: