Читать книгу Die grondbaron - Schalkie van Wyk - Страница 4

2

“Nee,” sê Erika beslis en skud haar kop aanhoudend, haar oë verdwaas op Wilhelm van Vollenhoven, asof sy nie kan glo dat hy of sy woorde waar kan wees nie. “Ek en my broer het Drie Eike met ons erfgeld gekoop, en nou is dit ons losieshuis. Riaan het niks van jou gesê nie.”

“En omdat Riaan niks van my gesê het, bestaan ek nie?” spot Wilhelm, sy glimlag humorloos.

Erika frons en lig haar ken uitdagend.

“Dit kan my nie skeel wie of wat jy is nie, meneer Van Vollenhoven,” sê sy geraak, haar oë glimmend in syne. “Henno het kontant vir Drie Eike betaal, daarom is dit nou ons s’n. As jy my woord in twyfel trek, wag dan tot my broer terugkom.” Sy blik op haar polshorlosie. “Henno sal oor so tien minute of wat terug wees.”

“Ek wag graag,” sê Wilhelm tegemoetkomend, trek ’n stoel onder die kombuistafel uit, neem daarop plaas en blik met ’n vraende blik van sy regterwenkbrou na Erika wat in die kombuisdeur bly staan en hom met ’n gloed van ysige vyandigheid in haar oë bejeën. “Hoekom gaan pak jy nie solank in nie, juffroutjie? Jy gaan tog binnekort trek,” doen hy glimlaggend aan die hand.

Dis oomblikke soos hierdie wat haar laat wens sy het nie in ’n ordentlike huis grootgeword nie, dink sy bitter. As sy nie ’n dame was nie, kon sy hierdie selfvoldane mansmens se ore vuurwarm geklap en hom by die kombuis uitgeboender het.

“En wat nou van my, Ma? Gaan Ma my dié keer saamneem wanneer Ma en oom Henno trek, of moet die Welsyn my weer kom haal?” vra ’n patetiese stemmetjie regs van Erika.

Erika wip van die skrik, swaai vinnig om na die spensdeur en kyk vas in die groot, verwytende, blou oë van ’n blondekopseuntjie met ’n fyn sproetneusie en ’n sagte vollipmond­jie wat ’n engelagtige uitdrukking aan sy gesig gee.

“E . . . e . . . waar is jou ma?” vra Erika oorbluf, loer onder die groot kombuistafel in en voel ’n blos op haar wange toe Wilhelm gedemp lag.

“Sies, Ma . . .” Die seun klink na aan trane, kom nader en lê ’n vuilerige handjie op Erika se arm. “Kan Ma nie sien ek is Ma se eie Bartel nie?” beskuldig sy stem haar weer.

Bartel Klopper, die seun wat haar met die huiswerk wou help, onthou Erika en glimlag verlig.

“O . . . Bartel. Jy soek mos werk, nè? As jy wil, kan jy solank die kruideniersware uit my motor aandra kombuis toe, sodat ek met ons aandete kan begin. Oom Henno kom netnou met drie van ons loseerders en ek het nog niks klaar nie. Toe, gaan haal nou die pakkies in my motor – dis voor die deur geparkeer,” versoek sy, oortuig daarvan dat Bartel nie heeltemal wys is nie, maar tog onskadelik moet wees.

“Sien Oom nou?” Bartel kom langs Wilhelm tot stilstand en ’n hartroerende sug ruk sy skraal lyfie soos ’n jong loot in die suidooster. “Ek is net tien, Oom, maar vandat my pa dood is, laat my ma my werk en werk en werk . . . totdat my naels afbreek. Sien Oom hoe kort is my naels? My ma vertel almal ek kou my naels, maar sy jok, want dis van die harde werk dat hulle so lyk.”

“Dan is u ’n mévrou en nie ’n júffrou nie?” vra Wilhelm en klink asof hy haar huwelikstaat afkeur.

“Nee, Oom, ’n weduwee. Sien, my pa is dood,” help Bartel hom reg.

“Natuurlik. Hoe lank is jou pa reeds dood, ou seun?” verneem Wilhelm belangstellend.

“Ek dink dis nou ses maande, Oom, maar ek vergeet so ’n bietjie. Vandat my pa dood is, wil my ma my nie meer hê nie, want sy laai my elke keer by my . . . by die Welsyn af,” antwoord Bartel en werp Erika weer ’n verpletterende blik toe.

“Dan het jy nie saam met jou ma by oom Riaan gekuier nie?” vra Wilhelm en sy stem klink nog vriendeliker, maar sy oë het reeds die doodsvonnis oor Erika uitgespreek.

“Ek het nie eens geweet my ma kuier by oom Riaan nie. Maar, Oom weet, my ma kuier verskriklik baie en ek ken nie al die ooms se name nie,” vertel Bartel en sug weer aandoenlik.

Erika bly asof versteen in die kombuisdeur staan en luister met ’n gevoel van toenemende verbystering en drif na Bartel se stories oor haar. Wie Bartel Klopper is, weet sy nie, maar dat hy ’n kind met ’n ooraktiewe verbeeldingskrag is, moet sy toegee.

“En oom Henno? Is hy werklik jou ma se broer?” vra Wilhelm bedaard, sy ysblou oë glimmend op Erika se gelaat.

“My ma het nie een broer of suster nie, Oom, maar ek ken oom Henno. Hy ry oral rond en hy teken mooi prente. Hy sê hy is ’n skilder en hy is baie goed vir my, want hy gee vir my altyd van sy toebroodjies. Maar hy het niks geld nie, nie eens ’n dooie duit nie. Wat is ’n duit, Oom?”

“Geld,” antwoord Wilhelm kortaf en staan op uit sy stoel, sy regterhand liggies rustend op Bartel se skouer. “Gaan haal maar solank daardie pakkies. Ek sal jou persoonlik twee rand betaal.”

“Sowaar, Oom? Oom moet net vir my ma sê sy moenie weer my geld vat nie, want ek moet al die werk doen en sy loop altyd met my geld weg,” sê Bartel diep gegrief.

“Ek sal vir haar sê. Toe, draf nou,” beveel Wilhelm en dié keer gehoorsaam Bartel hom.

Hier staan sy net soos ’n aangeklaagde voor ’n landdros, dink Erika oorbluf toe haar oë in dié van Wilhelm kyk en sy openlike bestraffing daarin lees.

Netnou nog was sy net Erika Marais, ’n huishoudkunde-onderwyseres en die oudste suster van Henno, maar binne ’n kwartier het sy die moeder van ’n tienjarige seun en ’n vrou met losse sedes geword. Maar sy gaan nie toelaat dat so iets met haar gebeur nie, dink sy onthuts en gluur Wilhelm aan.

“Ek is nie!” verklaar sy aggressief.

“Is nie wat nie?” vra hy en lyk effens van stryk gebring.

“ ’n Vrou van . . .” begin sy, byt op haar onderlip en bloos vuurrooi. Nee a, sy kan mos nie sedelose vrouens met ’n wildvreemde man bespreek nie, selfs al glo hy sy is self so ’n vrou. “Ek is nie Bartel se ma nie.”

“Foei tog. Weet hy hy is ’n aangenome kind?” vra Wilhelm simpatiek.

“Nee!” skree sy, merk sy verbasing en vervolg fluisterend: “Nee, ek weet nie of hy ’n aangenome kind is nie. Ek weet net ek is nie sy ma nie en as jy nog een keer insinueer ek is sy ma, gaan ek skree!”

“Jy het klaar geskree,” sê hy en lyk bedruk. “Hoekom dink die kind dan jy is sy ma?”

“Ek weet nie, maar –”

“Ma! Ma! Kom kyk gou! Kom, Oom, dis ’n groot, rooi trekker en hy kom hierheen! Kom kyk, Oom!” skree Bartel opgewonde uit die gang, swaai om en hardloop terug na die voordeur.

“ ’n Trekker?” Wilhelm frons nadenkend en sê bekommerd: “Ek dink tog ons moet gaan kyk, want bykans al die trekkers op Bergvallei behoort aan my.”

“En wat doen jy met al die trekkers? Sjoe, jy is darem inhalig,” sê Erika snipperig en voel nie eens afgehaal toe hy haar ignoreer nie.

’n Man soos Wilhelm van Vollenhoven moet op sy plek gesit word, maar wie gaan dit doen? Nie sy nie, want van die eerste oomblik dat sy hom ontmoet het, ly sy aan ’n minderwaardigheidskompleks, dink sy mismoedig. En om te dink Riaan het haar na ’n week van vakansie gevra om met hom te trou; nou is sy dankbaar sy het nie ingestem nie, want ’n man soos Wilhelm wil sy beslis nie as ’n swaer hê nie.

Erika bly naas Wilhelm op die voorstoep van Drie Eike staan, net half bewus van Bartel wat soos ’n mak apie aan ’n ketting op en af spring en vir die mense op die trekker en die groot sleepwa wuif. Die trekker brul in die rylaan op tot voor die voordeur en swyg dan so skielik dat Erika se ore van die stilte sing.

“Tant Sophia!” Wilhelm klink oorstelp. “Kon Tannie my nie laat weet het Tannie soek vervoer nie?”

Sophia staan groot en rysig op die trekker en laat Wilhelm toe om haar grond toe te help.

“Dag, Wilhelm,” groet sy, trek sy kop af en soen hom op albei wange. “En hoe moes ek jou laat weet ek het ’n taxi nodig? Jakker jy nie al tien jaar lank in die buiteland rond nie? As jy nie so lelik soos my oorlede pa was nie, sou ek jou nooit herken het nie.”

“Maar ek het vanmiddag, kort na my aankoms op die lughawe, huis toe gebel en met Karen gepraat. Ek het vir haar gesê ek kom Bergvallei toe en dat Tante my moet verwag. Dit was maar net blote toeval dat ek eers ’n draai hier by Drie Eike gery het, seker maar omdat die plek op die dorpsgrens geleë is en ’n mens dit nie kan miskyk nie,” antwoord hy.

“Jou sustertjie, Karen, het my nie ’n woord gesê nie, en waar sy nou weer rondjakker, sal ek nie weet nie, Wilhelm. Dis ’n bestiering dat jy eindelik huis toe gekom het, want daardie dogter het strenger gesag nodig as wat ek op haar kan uitoefen. Wie is ek in elk geval? ’n Ou tannie van sestig wat twintig jaar gelede al kinds geraak het . . . Karen het jou nodig, Wilhelm,” sê Sophia waarskuwend.

“So het Tannie in die jongste brief ook geskryf, en toe Riaan boonop ’n ongeluk maak, het ek besluit dis haas tyd dat ek vir goed huis toe kom,” antwoord hy, draai na Erika wat ’n paar treë van hom af staan en vervolg grimmig: “En toe kry ek háár in my huis.”

“Haai, skaam jou om so lelik met die kind te praat, Wilhelm,” berispe Sophia hom en glimlag vir die fronsende Erika. “Het jy hom al ontmoet, ou dingetjie? Dis nou Wilhelm, Riaan se oudste broer. Hy flenter al jare lank oorsee rond en vind alles oor die wynbou in ander lande uit, in plaas daarvan dat hy sy eie wingerde kom bewerk. Wilhelm, dis nou Erika Marais, die nuwe eienares van Drie Eike.”

Wilhelm gaan haar klap, dink Erika verskrik en retireer na die stoep toe. Sy sien hoe woede ’n ysvuur in sy oë aansteek, merk hoe die spiere langs sy kake uitbult terwyl ’n donker gloed oor sy nek en gesig skuif, en weet dat hy om selfbeheersing veg.

“Nee, tant Sophia.” Wilhelm se stem klink so rustig, byna goedig, dat Erika hom agterdogtig aankyk. “Ek weet nog nie presies hoe die vurk in die hef steek nie, maar ek het reeds tien jaar gelede voorsorg gemaak dat Riaan nie Drie Eike sonder my toestemming kan verkoop nie. Ek het hom nog nie in die hospitaal besoek nie, maar ek sal dit môre doen en dan sal ons die saak wel uitstryk.”

“Dis nou vir jou ’n dingemalêrie . . . Tsk, tsk,” kom dit tongklikkend van Sophia. Sy dink ’n oomblik na en lê dan haar hand met ’n pleitende gebaar op Wilhelm se arm. “Wilhelm, boetie, ek wil nou nie ongasvry wees nie, maar het jy nie geskryf jy het vir jou ’n plasie in Frankryk en een in Duitsland ook gekoop nie? Weet jy, Neels Davel is so ’n uitmuntende voorman dat jy jou glad nie oor jou boerdery hier op Bergvallei hoef te kwel nie. Jy kan sommer weer môre teruggaan Frankryk toe, want ons kom heeltemal goed klaar hier.”

“Drie Eike is my geboorteplek, tant Sophia. Sal Tannie wil toesien dat dit in vreemdes se hande val?” vra hy streng.

“Ag, boetie, ons gaan tog almal dood en kerkhof toe, daarom kan dit seker nie soveel saak maak waar ons woon nie. En boonop kom ek en Karen en Riaan en Susan se kleindogter, Jackie de Vries, nou almal hier op Drie Eike loseer, want die ou plek is nou Erika en Henno se losieshuis, sien?” praat Sophia pleitend terwyl haar blik bekommerd op Wilhelm se fronsende gelaat rus.

“Besit julle reeds die kaart en transport van Drie Eike?” vra hy, sy oë deurborend op Erika.

“Ja . . . nee . . . ek weet nie. Henno het die kooptransaksie behartig en ek het hom nie gevra nie,” antwoord sy ongemaklik en kyk byna verlig na Sophia. “Was Henno nie by Tannie se huis nie? Hy het gesê hy gaan Tannie-hulle met die trek help.”

“Haai, ja, ou dingetjie, hy was toe daar, maar toe sê ek aan hom ek het klaar al my reëlings met Naas Davel getref en Naas sou self die trekker en die sleepwa by my huis aflewer. Sien, my oorle vader was allereers ’n prokureur en tweedens ’n boer, maar dit was my oupa Van Vollenhoven wat my van jongs af leer trekker bestuur het, en sommer gesorg het dat ek my rybewys ook kry. Maar ek kan ná al die jare nog net ’n trekker bestuur, want in ’n motor is ek maar dom. Wilhelm, ek het nog heelwat goedjies wat ek van my huisie af hierheen moet aanry, daarom sal ek môre weer jóú trekker leen.”

“Maar waarom, tant Sophia? Wat skort met Tannie se eie, gerieflike huis daar in Kerkstraat?” vra Wilhelm ergerlik.

“Maar kan jy nie met jou verstand dink nie? My huis is te klein, maar Drie Eike het ’n hele dosyn slaapkamers.” Sophia loer na Jackie wat nog met haar masker op haar kop langs ’n groot tas op die sleepwa agter die trekker sit. “En dis ter wille van Susan Badenhorst se ou kleindogtertjie, Wilhelm. Daar op die dorp is sy soos ’n goudvissie in ’n glasbak met almal wat na haar loer, maar hier op die groot werf van Drie Eike sal sy oral kan rondloop en speel, sonder dat nuuskierige oë haar dophou.”

“O.” Wilhelm klink verwilderd terwyl hy die gemaskerde Jackie onseker dophou. “Tannie en die kind is welkom om by my in te trek, solank die vreemdes net uittrek,” sê hy en kyk Erika in die oë.

“Hie-hie!” peul ’n senuagtige laggie oor Sophia se lippe. “Jy moet Wilhelm maar verskoon, ou diertjie, maar hy was van jongs af ’n moeilike kind, seker maar omdat hy na my oorle oupa Wilhelm geaard het. Wilhelm, sorg jy vir al my pakkasies en bring my portmanteau’s na my ou slaapkamer in die westelike vleuel. Ek en Erika gaan solank vir die aandete sorg.”

“Haar seun het nog nie die pakkies uit die motor gedra nie,” sê Wilhelm en Erika kan die genoegdoening in sy stem hoor.

“Hoe nou?” Sophia kyk verras na Wilhelm en dan na Erika wat hom met blitsende oë aangluur. “Watter seun van wie, ou dingetjie?”

“Daardie kind, Bartel Klopper, Tannie.” Erika rig haar toornige blik op Bartel wat op sy hande langs die sleepwa loop om Jackie se aandag te trek. “Aan wie behoort hy nou eintlik?”

“Wat ’n vergeetagtige moeder,” terg Wilhelm haar. “Sy ken nie eens haar eie kinders nie.”

“Moenie laf wees nie, Wilhelm,” berispe Sophia hom, frons peinsend en knik bevestigend. “Maar dis nogal waar wat jy sê: Bartel se ma vergeet alte maklik dat hy haar en oorlede Daniël Klopper se seun is. Jy het tog nie die mooi Minette du Toit van La Rochelle vergeet nie, Wilhelm? Sy noem haarself deesdae weer juffrou Minette du Toit en sedert Daniël ses maande gelede dood is, is sy weer terug op Bergvallei.”

“Minette se seun?” vra hy skor en draai weg om na die kind te kyk.

Erika wonder of dit net haar verbeelding is wat haar wysmaak dat die bloed skielik uit Wilhelm se gelaat gedreineer het en dat hy ontroer klink om te hoor dat Bartel Minette se kind is. Wie is Minette du Toit en hoe pas sy in die prentjie? wonder sy, weet intuïtief dat sy nie van Minette sal hou nie en verbaas haar oor haar eie gedagtes.

Erika staar Henno ongelowig aan. Sy wens sy kan sy sorgelose glimlag van sy gesig afvee, maar sy weet dat dit nutteloos is om met hom rusie te maak, want Henno twis nooit nie.

“Jy het Drie Eike sommerso aan hom teruggegee? Hoe kán jy, Henno? En wat van ons geld? Sê nou Riaan het dit klaar gespandeer? Wat word dan van ons?” vra sy ontsteld.

“Riaan het reeds ons geld gebruik om vir hom ’n groot boot te koop, daarom sal hy ons seker nie dadelik kan terugbetaal nie,” antwoord Henno en glimlag gerusstellend. “Ek het Wilhelm daarvan vertel en toe bied hy aan om vir ons die geld terug te gee, maar ek het ’n beter voorstel gehad.”

“Jy het?” vra sy wantrouig.

“Ja, want dit pas my om hier op Bergvallei te woon. Ek is naby die see, die hawe, die vissersdorpies, die pragtige valleie en berge . . . Dis ’n fees vir ’n skilder, daarom gaan ek net hier bly. Dis waarom ek ou Wilhelm oorreed het dat hy jou nodig het.”

“Hoekom noem jy hom ou Wilhelm? Is hy so oud?” vra Erika, verras omdat sy haar vir Henno vererg omdat hy Wilhelm as oud durf bestempel.

Henno haal sy skouers op.

“Tant Sophia sê hy was al vier-en-dertig en dis stokoud as ’n man pas mondig was. In elk geval, ek het vir Wilhelm gesê jy is ’n uitmuntende kok en aangesien tant Sophia haar hande so vol het met klein Jackie, moet hy jou as huishoudster of kombuishoof of so iets aanstel. Toe, wat sê jy daarvan?” vra hy ingenome.

“Jy bedoel ek moet by daardie man wérk?” krys sy ingehoue en gryp na ’n klerehanger wat sy ’n paar minute gelede uit een van haar tasse gehaal het.

“Hoekom nie? Jy is ’n mooi meisiekind, Erika, en as jy sommer net hier by Wilhelm bly, sal die mense praat, maar as jy by hom werk, sal –”

“Uit! Trap uit my kamer uit voordat ek jou met die hanger oor jou kop slaan, Henno! Verbeel jou! Ek, Wilhelm van Vollenhoven se huishoudster!” tier sy en storm op hom af.

Henno ruk haar kamerdeur oop. “Rissiepit!” roep hy oor sy skouer en klap die deur haastig agter hom toe.

“Ek wil my geld hê, hoor jy, Henno? Ek wil my geld hê sodat ek so gou moontlik hier kan wegkom! As ek nog een keer in daardie draak se gesig . . . Wat wil jy hê?” blaf sy toe haar kamerdeur oopgaan en sy in Wilhelm se gesig vaskyk.

“Jy skree darem verskriklik vir so ’n klein meisietjie,” sê Wilhelm en lyk bekommerd. “Ek weet nie of ek jou as my huishoudster moet aanstel nie, want ’n meisie met sulke sterk longe kan ’n man dalk doof skree. Doen jy dit dikwels?”

Sy gaan ’n beroerteaanval kry, dink sy, en besluit dadelik om dit nie te doen nie, want sodoende sal sy Wilhelm net sy sin gee. Sy is bitter jammer hy het haar hoor skree, maar dis nog nie te laat om aan hom te wys sy is ’n verfynde dame nie.

“Meneer Van Vollenhoven, klop jy nie aan ’n meisie se kamerdeur voordat jy dit oopmaak nie?” vra sy met ysige afkeer.

“Gewoonlik, ja, maar jy is mos net my huishoudster,” antwoord hy met opsetlike onskuld.

“Ek is nie jou of enigiemand anders se huishoudster nie, meneer Van Vollenhoven!” bars sy uit en bloos vuurrooi toe hy met sy pinkie in sy oor krap en homself dan liggies teen die kop tik, asof haar uitbarstings sy oortrommel beskadig het. “Ek wil my geld terughê, meneer Van Vollenhoven!” fluister sy dringend.

“Wilhelm,” sê hy en skud sy kop tongklikkend. “Tsk, tsk, dis nou ’n jammerte. As jy al die probleme kon voorsien het, sou jy natuurlik self met Riaan onderhandel het, maar nou het Henno alles met Riaan gereël.”

“Vanselfsprekend, want ek het nog in Johannesburg skoolgehou en Henno was hier,” sê sy driftig en wens sy het sagter gepraat, want hy vat-vat weer aan sy regteroor.

“Juis, daarom het jy eintlik geen seggenskap nie. Jy kan wel jou geld van Henno terugeis, maar jy en Riaan het geen transaksie aangegaan nie. Solank Henno tevrede is om alles net so te laat, sal jy met ons nuwe reëlings tevrede moet wees,” redeneer hy bedaard.

“Maar my erfgeld!” krys sy en besluit om nooit weer met Wilhelm te praat nie, want hy laat haar skree.

“Ek is seker daarvan Riaan sal al die geld wat hy van Henno gekry het om sy boot mee te koop, mettertyd met rente terugbetaal, Erika. Intussen huur ek jou as my huishoudster en sodoende het jy en Henno darem ’n heenkome . . . en julle help sommer vir tant Sophia. Jy het as ’t ware nog jou losieshuis, met dié verskil: ék sal bepaal wie loseerders sal wees. Is dit dan afgespreek, Erika?” vra hy tegemoetkomend, maar Erika weet dis bedrog, want sy oë hou haar met vonkelende leedvermaak dop.

Sy steek haar neus in die lug, keer haar rug op hom en hoor hom oordrewe sug.

“So ’n pragtige stem – dis net jou toonhoogtes wat ’n bietjie pla,” terg hy agter haar en maak die deur byna onhoorbaar agter hom toe.

Sophia lyk soos ’n hoëpriesteres in haar spierwit nagrok waar sy voor haar spieëltafel staan en haar silwergrys hare borsel, dink Erika terwyl sy ná ’n haastige klop die kamerdeur oopstoot en die vertrek binnegaan.

“Ek is jammer om te pla, Tannie, maar –” begin sy onstuimig.

“Maar jy pla mos nie, ou kindjie,” val Sophia haar goedig in die rede. “Ek het so pas klein Jackie en die onnutsige Bartel in die bed gesit, en toe dag ek ek sal ook maar kom inkruip, want môre is nog ’n dag. Het jy al klaar uitgepak?”

“Ja, Tannie, maar slaap Bartel hier by ons? Sal sy ma nie na hom soek nie?” vra sy verras.

“Nie Minette nie, want haar ma, die goeie Esmé, het my nog ’n dag of drie gelede vertel Minette sit al weer in Engeland, want sy en haar oorlede man had hulle eie woonstel in Londen. Minette was maar altoos so: lief vir die blink liggies van die stad en die lande oor die see, want stil sit, kon sy nooit nie, selfs nie in die kerk nie.” Sophia sug diep asof ’n herinnering haar ontstel, kyk dan op en sê gewoon: “Gelukkig het Henno gesorg dat die telefoon aangesluit is en ek het toe vir Esmé gebel en laat weet Bartel kuier hier. Haai, was die vrou verras om te hoor Wilhelm is terug van al sy wedervaringe in die buiteland, en dat hy sommer klaar ’n huishoudster aangestel het. Dis nou jy, sien?”

“O nee, Tannie.” Erika voel haar keel toetrek van ontsteltenis en kug agter haar hand. “Ek kan nie hier bly nie, tant Sophia, want Wilhelm is so lelik soos die duiwel self en elke keer wanneer ek met hom praat, dan skree ek. Weet Tannie hoe skaam ek my? Ek skree nooit vir ander mense nie, maar Wilhelm maak my skree – dis seker sy gesig of iets. Ek kan mos nie hier bly en skree nie, Tannie?”

“Nee, ou dingetjie, jy misgis jou met die rede vir jou geskree,” sê Sophia en frons kwellend. “Sien, dis nie Wilhelm se gesig nie, maar die liefde.”

“Die . . . wát, Tannie?” vra Erika, seker daarvan haar ore het haar bedrieg.

“Die liefde, Erika. Dit doen die wonderlikste ding aan ’n meisie se hart – en aan haar stembande ook. Foei, ja, ek onthou nog hoe hees het ek geraak die keer toe ek op Dirk Kamfer verlief geraak het, en Joos de Lange – foei, die arme man lê al sewentien jaar in die kerkhof – het my die allerverskriklikste aanval van hooikoors gegee. En dan was daar Evert Schoonraad, die onderwysertjie, wat my so maklik laat huil het . . . en al die tyd was dit maar net die liefde. En jy sê jy skree, ou dingetjie?” vra Sophia met simpatieke belangstelling.

“Tant Sophia, ek gaan liewer dood voordat . . .” kom dit heftig van Erika, ’n gloed van ergernis vlammend op haar wange.

“Nee, toe maar, ou kindjie, almal wil doodgaan van die liefde, maar niemand kry dit ooit reg nie. Wat sê Wilhelm? Is hy ook lief vir jou? Reken, ek was half verbaas dat hy so maklik ingestem het om jou as sy huishoudster aan te stel, maar dis soos jy sê: hy het jou seker ook lief,” gesels Sophia mymerend.

“Asseblief, Tannie, daar is geen sprake van liefde tussen my en Wilhelm nie! Inteendeel, ek ry net môre terug Johannesburg toe, want ek bly nie ’n dag langer op Drie Eike nie!” sê sy met finaliteit en wonder waarom sy so seker is dat sy haar morsdood na Henno en Sophia en Jackie en selfs die stout Bartel sal verlang en waarom sy glad nie wil teruggaan Johannesburg toe nie.

“Maar, ou dingetjie, hoe kan jy dit aan my doen? Wie gaan my nou help om klein Jackie te versorg, en wat doen ek as Riaan ook oor ’n dag of wat huis toe kom? Haai, ou kindjie, jy bedoel mos nou nie wat jy daar sê nie?” vra Sophia na aan trane.

“E . . . e . . . nee, Tannie, ek sal . . . hier bly totdat Tannie ’n ander huishoudster kan kry. Ek is darem nie so haastig terug Johannesburg toe nie,” willig Erika in, skuldig omdat sy Sophia byna in trane gehad het.

Sophia glimlag stralend.

“Nou ja, dan kwel ek my niks verder nie, want ons sal nie maklik ’n plaasvervanger vir jou kan kry nie, daarom sal jy nog lank hier op Drie Eike wees. Lekker slaap, ou dingetjie, en kom sê vir my as jy dalk iets nodig het. Gelukkig het Wilhelm belowe om op Karen se terugkeer te wag. Nag, Erika.”

“Nag, Tannie,” groet Erika gedwee en loop met die gevoel dat sy uitoorlê is die slaapkamer uit.

Erika staan in die ingang tot Drie Eike, hoor en sien ’n kragtige motorfiets nader dreun en wuif haar hande wild bokant haar kop om die bestuurder se aandag te trek.

Dit kan net Karen en haar jongste kêrel wees wat half­twee die oggend eindelik huis toe kom, dink Erika grimmig. Sy hoop vuriglik dat die jong man op die motorfiets nie dalk dink sy is ’n spook wat platgery moet word nie.

Die motorfiets kom ’n tree van haar af tot stilstand en ’n plotselinge stilte volg toe die dreunende enjin afgeskakel word.

“Skakel die lig af!” beveel Erika en beweeg na die meisie agter die bestuurder. “Is jy Karen van Vollenhoven?”

“Ja. Wie is jy?” vra die meisie kil.

“Ek sal later verduidelik. Jou broer Wilhelm is hier en hy wag op jou. Hy gaan nie bly wees om jou –”

“Sjuut! Daar kom ’n ou man met ’n flits aan,” waarsku die motorfietsbestuurder.

“Dis seker my broer, Kallie. Maak asof hierdie meisie jou nooi is. Ek gaan verkas,” fluister Karen, klim van die motorfiets af en verdwyn tussen die donker struike, terwyl Kallie ’n besitlike arm om die oorblufte Erika slaan.