Читать книгу Listy niezapomniane. Tom II - Shaun Usher - Страница 7

Оглавление

Gustafsson,

przesłuchałem w końcu te przysłane przez Ciebie longplaye, płytę z Twoją grą na saksofonie i ze szwedzkim nowoczesnym jazzem. Muszę Ci powiedzieć, że na okładce płyty, która jest czarna i nie ma na niej tytułu, napisałem srebrnym tuszem, dużymi drukowanymi literami: „Torturowanie saksofonu – Mats Gustafsson”. Ja po prostu nie znajduję w tym absolutnie nic fajnego, nie widzę, co to ma wspólnego z muzyką, którą rozumiem, i nie mam pojęcia, co, na Boga, dzieje się w Twojej głowie, że chcesz wydawać taki hałas robiony za pomocą instrumentu muzycznego. Tak zupełnie szczerze, byłem trochę zszokowany tym, jak negatywnym i nieprzyjemnym doświadczeniem było dla mnie słuchanie tej płyty. Musiałem wyłączyć ją na długo przed końcem. Po prostu tego nie kupuję. Nie rozumiem, o czym to jest.

A ty jedziesz z tym czymś na TOURNEE. WOW. Ludzie naprawdę… siadają… i tego… SŁUCHAJĄ… To znaczy dobrowolnie gdzieś idą i może jeszcze PŁACĄ… PŁACĄ, żeby to usłyszeć. A potem siedzą tam, cicho, grzecznie… i SŁUCHAJĄ. Niewiarygodne. Powinienem pójść tam i to zobaczyć. Zobaczyć to na własne oczy.

Nie piszę tego, żeby Cię obrazić. Wydajesz się przemiłym i cywilizowanym facetem z dużym poczuciem humoru. Szczerze piszę po prostu o mojej reakcji na nagrania i płytę, które mi przesłałeś. To, że takie hałasy mogłyby stanowić dla kogoś źródło estetycznej przyjemności, naprawdę przekracza moje zdolności pojmowania. Czy to logiczny koniec improwizacji w muzyce? Czy tak właśnie się to wszystko kończy? Ale co dalej? Czy ten „free jazz” ma jakichś słuchaczy oprócz facetów, którzy go grają, i ich żon, które muszą cierpliwie to znosić?

Po prostu tego nie rozumiem. Czy aż tak bardzo nie nadążam za modą? Głupi ćwok z Tavistock? Głąb zapity z Sugar City? Stary pryk z Battle Crick?

– R. Crumb

Listy niezapomniane. Tom II

Подняться наверх