Читать книгу OP DIE DAG. Humoristiese waarheid - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 2

Nadat ek aan my ma geskryf het: «Kom varkvet, hallo ma!», Stap ek in die rigting van my honger studeerkoshuis en dink:

– Wat is die verskil tussen Russe en Amerikaners en Europeërs?

– En deur die feit dat hulle logies leef en dink, is ons abstrak. – Ek het myself geantwoord en aangegaan. Ek wou drink – eng en byt. Ek gaan, so ek gaan deur die stegie in die verte van die betonheining van ’n industriële onderneming. Ek sien dit word donker. Ek hoor dat iemand aan die oorkant van die heining ’n stil, maar deurdringende, nie in staat is om te fluit nie. Ek het dieselfde geantwoord. Ek sien dat ’n aartappelsak van iets aan die ander kant van die heining vlieg, gevul met iets op my ook. Ek het gespring, en die tas het die vertrek van ’n hond van ’n onbekende ras geraak, nie lank voor my nie. Ek het na hom toe gegaan, hom nuuskierig ondersoek en, sonder om te vermoed of aan iets te dink, hom losgemaak, en daar …, daar?! Daar was hy styf gepak, selfs met gerookte wors gepars. Sonder om daaraan te dink, trek ek een uit, gryp die sak aan die appel van die Adam en gooi dit op my skouers en versnel met die snelheid van die Ferrari na my koshuis en verslind daardie onvergeetlike worsstok langs die pad.

Ek wou dadelik studeer en leef.

Wat het dan gebeur?! Kuzma. Lee: hy is ’n fluitjie, hy is ’n aartappel sakgooier, hy is ook ’n boorling van Syktyvkar en kom na sy vriend en medepligtige: ’n boorling van die Aldyrbaguy-kloof, die plaas «Gee my om te eet’, wie se rol ek in ballingskap gespeel het en nie Russies praat nie.

– Waar is die sak? Het Kuzya gevra.

– En jy het haar gegooi? – Die Hebreeuse kameraad het die vraag beantwoord.

– En jy het gefluit?

– En jy..??

Dan kom ’n stom stryd. Maar eerlik, die wors was bitter dun en lekker…

P.S.: Ons het die vloer van die sak aan die familie verkoop en is oorstroom met ’n see van swelsel en dwaasheid… Die sessie is aangebied met ’n knal…

Die ander dag, omdat ek die sessie nie oorgegee het nie, neem hulle my in die geledere van die gewapende magte van die Sowjetunie, dit wil sê in die leër. Daar het ek binne ’n maand alles vergeet wat ek in dagsorgsentrums, ’n kleuterskool, in die hoërskool en in twee beroepsskole met die getal studeer: sewehonderd agtduisend nege honderd drie-en-veertig-vier-en-twintig-honderdstes, wat links van die laan was van die baard tot die kaal plek, waar metro.

Ons staan, so ons is amper aan diens by die ingang van die militêre eenheid en rook sigarette by die ingang. Toe was daar ’n krisis in ons rustelose land. Die tyd was moeilik, drie pakkies per maand vir sigarette. En ons deel is langs die kollektiewe plaas «Bull uier» geleë, en dit is waar. Ons staan dus en rook, en Baba Yaga loer uit agter ’n boom. Inderdaad, haar naam was Jadwiga. Goed. – ons dink, – ’n ou kuiken en ondanks dit droom ons van bosse met swartbessies. En sy skree, onderbreek ons gedagtes. Sy is doof en blind.

– Ag, soldate, reageer, awww?!

– B, dwaas, wat skreeu jy, ou? Ons is agt honderd en twee sentimeter van u af?! Agter die heining!!

– Soos?

– Bes! – antwoord die diensbeampte weer. – Wat het jy nodig, sê of gaan jy wortel kap?

– Ek, sê die baie ou ouma. – jy moet koop, en glimlag, – ’n klein varkie, Boryusenka. Ek sal maanskyn op die tafel sit en dit selfs vir my gee.

– Wat is nou met jou? Ek het gevra, ’n man wat net varke in die dieretuin gesien het, maar om die een of ander rede word hulle seekoeie genoem.

– Soos?

– Dras!! Wat het u gebring?? Het ek in ’n stem herhaal.

– Ek sal jou varkvleis gee … – sonder om my vraag te hoor of nie te verstaan nie, antwoord die ou.

– Sy vlieg langs die pad agraries waaghalsig.. – stel ek voor my kamerade voor.

– En waar woon jy? – het ’n vriend gevra

– En jy kom na die dorp en vra vir Yadu, ons strate is stom.

– Wat? Arseen, of wat? Ek het in haar oor geskree, soos in ’n mikrofoon.

– Nee, my skat! Hehe.. Vra Yad Vigu!!

– En wanneer moet ek kom? – vra die kameraad.

– En die naweek, die middag! Ek gaan hom net nie voed nie. – antwoord die ouma en gaan stekelrige groen bosse gaan haal.

Toe ek klaar is, het ek ’n kollega gevra.

– Kameraad, het jy varke geslag?

– Natuurlik. Ek het in ’n kollektiewe plaasstad gewoon.

Sondag het aangebreek. Ons het in die AWOL deur die verste hoek van die heining ontsnap. Ons het die dorp sonder probleme bereik en dit was nie vir ons moeilik om haar hut te vind nie, veral omdat daar net vyf huise in die dorp was, en ’n koshuis met trekarbeiders, saagmeulens. Kom beteken vir haar. En sy en broodkrummels, en sout, en selfs die goofer gevind. Ons het natuurlike kos geëet en meer gedrink.

– Wel, ou vrou? – kameraad begin. – waar is die vark?

– Ja, hy is ’n vark, geliefd in die skuur. antwoord sy en gaan die kamer binne. Hy haal ’n half meter-bundel uit. Dit ontvou en trek ’n swaard uit die vyfde eeu vC, blykbaar vanaf die ouderdom van. Roes, roes en handvatsel toegedraai in elektriese band.

– Hier, seuns, dit is my oorlede Joseph, terug in die Eerste Wêreldoorlog. Toe hy by ’n vleisfabriek was, het hy almal beset en gekap: selfs koeie en hoender.

Ek voel ongemaklik om na haar Stakhanovsky, deursigtige voorkoms te kyk. «N Vriend het die mes uit die hande van die minnares geneem…

– Kom, vertel my. – Waar het dit gestroom, A?

Sy draai ons in die skuur in.

– Daar, – sê, – My geliefde Borusenka.

Ek kyk eerlikwaar na hierdie Borusenka en my oë is agter my ore.

Sy gang is van planke afgeskiet met splete twee vir drie. En van die skeurplekke hang die voue en die staaf in rek. Blykbaar is dit die varkie Boryushishche die helfte van die lewe en lieg nie.

– Ag, my vrees, ek sal na die hut gaan. – snik ouma, bedek sy tandlose mond met die hoeke van ’n serp. – En jy is versigtiger met die boryusenka. Ek is die enigste van my familielede. Daar is niemand anders nie; ek sorg vir hom van geboorte af. Vaarwel, my seiljag. Jjjjjj!! – die ou vrou snik en hou dadelik op om in een val te snik, en haar stem verander van pieperig na bas. – En moenie vergeet nie, jongens, ek het dit te koop…

– Alles sal skree, ouma!!! – Kameraad bemoedig en draai na my. – En jy, my vriend, help my om die hek oop te maak.

Ek het kamstig nader gekom en die draaitafel gedraai, die hek gegrom, en die vark het nie eers sy oor beweeg nie. Skop baster. Nou ja, my vriend het nie dadelik deurmekaar geraak nie, en met al sy krag hoe hy ’n vark in ’n nikkel gesny het, half geslaan en geklim het. «N Nikkel, so groot soos ’n bord. Na ’n paar sekondes maak die vark sy regteroog oop en dan die linker. Daarna het ’n geskree gevolg, en ’n ’mammoet’ genaamd Fighting het op sy hoewe gespring en uit sy maag gesteek. Sy bene is nie waar nie.

Die vark het met albei oë na die dolk geknip en dan die blou, blinde leerlinge in verskillende rigtings gerig. Nadat sy haar oë weer op die handvatsel van die dolk geknip het, beweeg sy haar met ’n nikkel: op, af; op, af, met ’n rigting wat op ’n kameraad kyk en wegkruip, soveel dat die hele korrel net in ’n massa skyfies krummel. «N Vars mis het onder sy voete gesprinkel en ’n paar hoendermuise bedek en hulle van ’n kraai afgeslaan, wat nuuskierig na wat aangaan, gestaar het. Die kameraad jaag al in die rigting van die tuin, deur die ekonomiese bobberige tuin. Die mammoetvarkie wat ek beveg het, het die oortreder vinnig opgevang en alle lewende dinge wat ’n verblyfpermit in hierdie erf gehad het, versprei. Ouma steek vas aan die venster en maak haar neus plat. Ek het na die kant gekruip, net versteen.

Nadat ’n kameraad uit die binnehof gehardloop het, in ’n sigsag beweeg het, het hy die tuinplantasies begin oorkom, kweekhuise en kweekhuise stukkend geslaan, en die Mammoth Pig I wat geveg het, het hy gestreef om hom op die hak te byt, net die handvatsel van ’n agtiende-eeuse mini-swaard wat uit ’n nikkel gesteek is, bemoei met hom wedstrydlose greep. Die afstand was kort en die kameraad het al geskreeu om hulp en slegs skerp draaie het hom gehelp om te ontsnap en te ontsnap, wat aangedui is deur ’n menigte Asiatiese sigeuners en volksbeskouers en bure wat buite die heining staar. Tajik en sigeunermoeders het die kinders van die heining afgetrek, maar hulle het nie losgemaak nie en wou na ’n lewendige riller kyk: «wraak en teregstelling van die mammoetvark Borusi oor ’n vegter van die Russiese leër.» En dit sou tragies wees as dit nie die bergingstapel aan die einde van die tuin was nie, maar daarin is daar berghokkievelde waarmee die inwoners van Russiese dorpies hooi in stapels wegsteek. Hulle gryp hulle behendig, ’n mede-vegter, en in ’n oogwink het alles anders gebeur, of andersom: die mammoet Fighting het weggehardloop, en ’n mede-vegter het haar vetterige kante vasgepluk, volgens die steel, en so professioneel vinnig en taktvol, asof hy op ’n taktiese eksamen was, hou nie vurke nie, maar ’n Kalashnikov-aanvalsgeweer, met ’n bajonetmes. En selfs die gehoor het die vegter met applous ondersteun, geprys en toegejuig vir die komende oorwinning van homo sapiens, gewone Russiese troepe – oor die natuur, oor die verstand, en gevolglik kon die vark nie die aanval verdra nie en val dood inmekaar voor die deur na die huis, op die drumpel waarvan daar ’n ruige hou ’n sjaal in die een hand en gooi ’n sekonde agter haar onderrug, die tranende ouma van Yad-Vig. Die kameraad het die laaste tyk in die lyk van ’n vark en pikvark gemaak, deur die lewelose liggaam van die dier, wat soos ’n string kontrabas swaai en ratel.

– Wel, ouma, kameraad Spartak begin heldhaftig. – klaar, gooi die tafel neer!!!

Ouma trek ’n rolpen agter haar aan, wat deeg vir kluitjies en pizza rol, en met ’n mat hom oor die skedel klap. Daar was ’n dowwe geluid, en ons twee het skaars van haar weggehardloop. Sy het ook geplaveide blokke, tien tot vyf kilogram, na ons gegooi. En al die kykers het na haar kant toe gegaan en ons beywer om ons in te haal, maar het nie inhaal nie, maar die rug van die klippe het seergekry. Ouma Yad-Vig, en skryf toe ’n klag aan die kommandant van die regiment, waarvoor hulle my tien dae gegee het, en kameraad – hulle klap twee jaar lank ’n tugbataljon, waar hy van klokkie tot klokkie lui, die kak in die plaaslike varkhok skoonmaak, met die hand…