Читать книгу Gekke detective. Grappige detective - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 6

Ottila opende zijn vernauwde ogen en onderzocht op onverklaarbare wijze de keuken. Er was een banneling en hij wilde vreselijk eten, maar de tafel was leeg.

– wat was dat? dacht hij. – Het is bedekt!

Ik ontdooide de tranen van mijn stoel en ik wilde gewoon beginnen met het verzamelen van voedsel op de tafel, toen hij werd bewaakt door een stil en gelukzalig gekreun uit de slaapkamers van het woongedeelte van de hut.

– Sarah? – flikkerde in zijn hoofd. – Maar zij …?!

Sarah was de eerste dochter van Ottila en Isolde, maar ze had een aangeboren afwijking, dat wil zeggen, ze was doof in beide oren vanaf de geboorte, blind in beide ogen en dom, met andere woorden, blind stom en daarom hoefde ze niet eerder te worden vertegenwoordigd. Maar nu is de tijd gekomen, vooral omdat het gekreun uit de diepten van de hut van haar was. God heeft haar trouwens een mooi figuur en een mooi gezicht gegeven.

Maar hij schaamde zich voor een ander stuk nieuws dat door een arts uit St. Petersburg werd uitgezonden, de dag na het onderzoek, toen Sarah ziek werd en haar vader serieus aan haar dacht.

– Zij, vader, is zwanger en dit maakt haar ziek. – concludeerde de arts snel.

– En wie is de vader? Tenslotte komt niemand naar haar toe?! – verrast Klop. – Naast huishoudens.

– onbekend. DNA-testen kunnen worden gedaan, maar deze interventie kan de ontwikkeling van het kind verstoren. Als je geboren wordt, zul je zien: de vader is een neger of een Chinees. – antwoordde de arts en liep snel weg. Izzy volgde hem.

– Dokter, bedankt dat je me niet hebt opgegeven.

– Ten eerste, dank u niet te krijgen van…

– Oh, sorry, doc. – en Izya haalde een chequeboek uit zijn zak en scheurde de cheque af met het eerder aangegeven nummer en overhandigde hem aan de arts.

– Maar weet, de dokter stak zijn hand uit naar de rekening. – bloedmenging, dit is gevaarlijk. In negenentachtig gevallen kan de foetus erg verkeerd lijken.

– Hoe is dat?

– Een freak kan geboren worden.

– wie??? – Blafte aan de andere kant van de bedwants en rende naar de gesprekspartners.

Wat was er aan de hand? Het blijkt dat Izya en Sarah tegelijkertijd volwassen werden. Maar het leven is het leven.

Ottila verdroeg het de volgende dag, omdat hij zelf de zoon van een kannibaal is. Dus wat?

…Plots klonk er een scherpe klap op de deur van het basiskantoor en Ottila kromp ineen.

– Opnieuw sloot de deur niet in de steun. – Verbolgen beddewants.

In die helft van de kazerne waren de geluiden van Arutun die iemand dwong te slepen oplosbaar.

– Harutun sleept weer iemand. mompelde Klop tegen zichzelf en wierp een blik op zijn horloge. – Oh, jojo! Al drie nachten?!

Harutun verscheen in de keukendeur en riep:

– In! Ik heb het gevangen! – en gooide in het midden van de oude man, die achtendertig jaar in de zones doorbracht. Dit bleek uit de tatoeages op het hele lichaam. Zijn tatoeages warmden als een shirt, en dus liep hij alleen in zijn onderbroek, en zelfs in de winter. De oude man bevroor in afwachting van het ritme.

– wat is er? vroeg Klop.

– Wooh, apchi, deze shnir heeft dezelfde hennep in de prullenbak gewreven en zelfs de grootmoeder Key getekend. – Arutun leunde met zijn elleboog op de stijl.

– ja?! – verrast Klop. – En wat, ze wrijft ook?

– Ja, zelfs hoe, ze gooide zo’n bash, – en haalde een biljart hasjbal uit zijn zak.

– Is dat allemaal hash? – Hij stak zijn hand uit en nam de bal. Hij draaide het in zijn gezicht, snoof, gooide het. – Vijftien jaar zullen trekken. Confiscate. Wat zeg je ervan, opa?

– Hij liegt. – de oude man hurkte op de vloer. – het is niet mijn ding.

– En wie? Sneezy.

– De jouwe, hij is het.. en hangt aan ons, en Claudia en ik hebben gewoon in de bosjes geneukt. Over het algemeen is deze paardenpoep.

– wat? – burst Intsephalopath. – Het is interessant wat het paard deed in de vuilnisbelt, geplukt gras, dat daar niet groeit? Of uitrusting? En hennep was aan het eten, het leven stroomde op, de eigenaar – schmuck, dus besloot hij het te vergeten. En dan is het ongeduldig.

– Nee, dat herinnerde ik me. Er kwam een herder voorbij. Hij pakte een tas of wreef erover en vertrok. En wat? Het is populair, zonder beveiliging, maar er is geen geld voor swipes. En dus wil ik het vergeten. Dus reed de herder naar binnen.

– Fuck, zeg je? – Het insect klom in een stoel. – Het is niet moeilijk om ’s ochtends in de kliniek in te checken.

«Naar wie luister je, baas, apchi,» grijnsde Harutun. – Het was zo: grootmoeder Klava is naakt, allemaal besmeurd met vaseline, jij, omdat ze haar niet kon besmeuren? Ik rende door het afval en raakte verdwaald in hennepstruiken.

– hardlopen? – grijnsde de oude man.

– In het begin toonde je haar, maar je stinkt en ze is nog steeds een vrouw, zij het oud. En in de struiken neukte je niet, en je schrobde het zalige stof dat met een mes uit haar lichaam was gestoken, het in een bal stekend. En je gooide het mes daar en in de ochtend zullen we het vinden en je vingerafdrukken erop, en op de messteek – snee, dope.

De oude man lag stil en keek verrast. Alles was tenslotte zoals voorgesteld door de versie van Harutun?!

– En hoe ze haar been nog steeds niet heeft geprikt, een oude dwaas. Er is tenslotte al het dorpsgeur uit de tijden van het uilendepot.

– Vo zei! – de bedwants werd trots op zijn ondergeschikten. – en van waar heb je dit berekend, collega?

– Hij, ik zag het zelf, ik wilde het van mijn mobiel halen, maar de batterij was leeg.

– sorry – Klop zuchtte.

– Wat precies? Sneezy. vroeg Klop.

– Het is jammer dat de batterij leeg is. – Ik gooide de tranen uit mijn stoel en liep de kamer rond. – Ik hoef mijn hersenen niet te bewegen.

– Ja, al deze onzin, baas. Shit wordt door paarden getrokken, en als dat niet het geval is, word ik niet op heterdaad betrapt en is alles hier een overloop voor het kwartaalrapport voor de prijs. – concludeerde de oude man en begon op te staan.

– Zit, apchi, klootzak! – duwde Harutun de oude man. – wat zullen we doen, beschermheer?

– Dit is misbruik van gezag! – de oude man was verontwaardigd.

– En je bent stil! Ottila blafte. – Onderzoek zal blijken. U bent schuldig en als u naar de zone wilt gaan, blijft u zitten tot de ochtend wanneer het expertlaboratorium arriveert. Of ik geef je honderd uur werk in het huishouden. binnenplaats bolwerk.

– dit is waar? – vroeg de oude man in korte broek die op de keukenvloer lag.

– Sta op en schud het af, vastgehouden. Harutun zal alles onderweg uitleggen. Ja, Harutun, ik was het bijna vergeten: neem een oprechte bekentenis van hem af voor het geval je niet op je werk verscheen, zoek een mes, raak het niet aan met je handen, wikkel het in een tas. En jij, oude, als je glorieus gaat trainen, kost je maar een cent van het zwijn.

– Nog in? – de oude man was verontwaardigd. – Waar kan ik het krijgen?

– Zwijg, apchi, wanneer de baas een oordeel velt.

– Uh, trouwens, je kunt het knippen. Ga, morgen om zes uur begint de mijnbouw. Ja, en neem een tandenborstel met je mee, dan zal ik een kom voor je zoeken. Kijk, je zult op zijn beurt met de hond eten. Als Polkan het toelaat. Je slaapt in het badhuis.

– En kan het laatste woord zijn? – vroeg de grootvader.

– Ga je gang!

– En wie zal bevelen?

– Alleen ik. Ga door. En vergeet het zwijn niet…

Ancefalopaat leidde de oude man naar de uitgang van het bolwerk en liep snel naar de baas.

– Wat gaan we doen? Sneezy!

– wat? Ben je een collega, een drugsverslaafde?

– Nee, wat ben jij. Maar ik dacht dat het, apchi, nodig is om een onderzoek uit te voeren?! En meteen… En toen … – Harutun aarzelde.

– En wat dan? Ga zuur? – vroeg Ottil aan de bash van alle kanten.

– Nee Maar expertise. Het vonnis is immers al uitgesproken?!

– Door wie? De rechter?

– Nee, apchi, door u, en u hebt recht op een voorlopige voorziening van met name kleine overtredingen, vooral voor het slapengaan, alleen…

– Nou, kom op, maar alleen voor een werkende conclusie.

Ze sloegen een sigaret en gingen zitten om te roken.

De ochtend naderde en ze zaten aan de tafel en redeneerden zoals Holmes en Watson, temeer daar Holmes opium rookte en dit hem er niet van weerhield conclusies te trekken. Maar Watson dronk gewoon whisky, kers, klopte korter, zoals Lestrade, en daarom waren ze bot en waren ze een stuk minder dan Sherlock. Alcohol maakt de geest saai, dus de regering van de wereld staat toe, drinkt en verbiedt het ontspruiten op aarde. Maar de dwaas hoeft helemaal niets te eten. Hij is omdat hij een dwaas is en geen maat kent. Maar ze waren allebei afwijkend en redeneerden zo.

– Campagne hier in het dorp, iemand heeft Chuy hennep geplant en het dorp gedempt. – Begonnen bedwants.

– Maar wie? apchi, idoot of oude man? – vervolgde Harutun.

– Of misschien een derde partij? En dit kunnen alleen getuigen zijn van wat er is gebeurd en besloten om door te gaan, na het geprobeerd te hebben.

– Pad, apchi.

– Wat, pad?

– De naam van de oude man, apchi, – Pad.

– Pad? Hae. Laat er een pad zijn… Een witte pad ter ere van een witte zwaan.

– wat? Sneezy.

– Nee, niets. Nou, wat, gaan?!.. Maar nee. Wacht… Kom op, eet het samen?!

Harutun opende zijn ogen en gooide zijn tong een beetje verrast weg.

– NIET tegen? vroeg hij, terwijl hij zijn ogen kwaadaardig naar Ottil kneep. – heb je niet de hele dag en nacht gegeten volgens de plannen van verslaafden?

– Ja, apchi, precies. – klauwde in zijn handen, rende abrupt op en ging in een andere stoel zitten.

– Wat ging er zitten? – Ottila reed.

– Wat, wat… ik, en wat ben ik? – De korporaal drukte en bloosde.

– Ga, neem het maar: er is soep, er zijn lepels, borden, een koelkast, – de bedwants begon met zijn handen te wijzen naar de keuken. -… er is een kok. Wel, weet je… Er is een serieus bedrijf ontstaan.

– wat? Over anasha? – verstikte soep door de soep, zuchtte Harutun.

– Nies gewoon niet. Zuig het en bederf je eetlust niet.

Harutun volgde het advies van de chef en zoog het in zichzelf op.

– Het is noodzakelijk om toezicht te houden op een nickle en alle drugsverslaafden te vangen.

– Gewoon, apchi, we zullen de gemeenschapsdag in het dorp doorbrengen.

– Precies! En de maarschalk zal al onze uitgaven dekken. En om alle drugs te beschrijven en te vernietigen…

– En dan zullen we deze nikkel vernietigen.

– Is dit legaal? Sneezy

– wat?

– Nou, over het zwijn, apchi.

– Je beledigt, dit alles zal worden opgenomen in het rapport, als een bonus voor officiële hond Polkan, voor het vangen van Idot en Toad.

– Maar ik was het, apchi, die ze ving?

– Jij, maar je bent me nog steeds verschuldigd, weet je nog?

– Ja, apchi, herinnerde… Laat er Polkan zijn.

– … En we zullen het rapport via internet naar Marshall sturen.

– Heb je ooit maarschalk gezien, apchi. – Arutun vertraagde de lepel.

– Nee Hoewel ik ooit als zijn adjudant werkte.

– Dus, wie heeft de documenten ondertekend? – Arutun reikte naar haring en de mouw raakte de vettige laag borsch aan. Er is een raam in zijn deur, zoals in een kassa: er zijn geheime papieren en rooien, waarvan ik u een geheim vertel, ik heb niet meer dan eens gespuugd.

– En hij wist het niet? Sneezy.

– Als hij het niet herkende, zou ik hier niet zijn.

– Ik begrijp het niet, je woonde daar als kaas in boter, waarom moest je spugen?

– In dit land is spugen een belediging, en in mijn thuisland is het een teken van begroeting en liefde, als een kus. Immers, als je kust, zuig je op het kwijlen van je partner. En dit is een kus in de verte… Niemand zag zijn gezicht. Nou ja, eet op en ga kijken naar het dubbeltje.

– En jij? Sneezy.

– En ik ga nadenken. Als wat?!.. – Klop geeuwde. Ik sta onder de zhinka.

– In de slaapkamer?

– In het toilet, ram, natuurlijk. Sluit ze beter in de garage. Vanaf daar zullen ze nog steeds niet uitstappen tot de ochtend.

– En de auto? Sneezy.

– Welke auto?

– Nou, sinds de garage, apchi, dan is er een auto?

– Er was eens, preciezer, een motorfiets. Izya brak, nu slechts een verfrommeld stuk metaal, dat rondslingerde…

– Nou, ik ging, baas? Sneezy.

«S Morgens kwam de oude Pad en, na instructies te hebben ontvangen, ging hij de schuur schoonmaken. In de schuur was lange tijd de hand van de meester niet aangebracht en was alles daar bedekt met stront. Ottila ging zoals gewoonlijk zitten om de nagels uit te lijnen. Ik wil opmerken dat alle detectives een hobby hebben die hen laat denken: Holmes heeft een vioolspel, Poirot vertrouwt zijn grijze cellen zonder inmenging, Agent Kay heeft een taart en Klop heeft nagels rechtgetrokken. En toen ze voorbij waren, zou hij ze naar binnen rijden en terugscheuren om ze weer recht te maken en tegelijkertijd een buzz van gedachte voelen.

Baal, baal, baal, baal. En dus uur na uur, dag na dag, jaar na jaar, en… Plots verscheen een smerig gezicht van Toad uit de schuur en staarde glimlachend naar de politieman.

– Wat wil je, stinker? Vroeg Ottila.

– Mag ik roken, baas? vroeg de oude man onzeker.

– Wat, het stinkt?

– Niet het juiste woord. Jij, wandelaar, draaide een rot lijk van een dinosaurus om?

– Nee, ik heb het gewoon weggegooid en het kleine duifje eruit laten vliegen, dat zelf niet zuurstofrijk is.

– Oké, rook.

De oude man ging naar buiten en haalde er een sigaret uit.

– wacht!

– Wat, baas?

– Laat je kont in de schuur.

– Hehe, de grap begreep het. – Gehurkt bij de schuur en wilde een sigaret aansteken…

– … Cant, of wat? – Bug bug.

– Nee, baas, alleen Belomor.

– Kom maar hier.

De oude man stak een sigaret uit. Ottila pakte het aan en stak het aan. De sigaret was schoon, zonder toevoegingen.

– Aan, rook. – Ottil aan de sigarettenpad gegeven.

– En jij al heel lang bij ons?

– Ik ben hier zes jaar geweest en heb altijd gedacht. Ik heb me verzoend. Hij spuugde op zijn carrière. Ingeruild voor deze wondere wereld, van waaruit het mest en stront draagt… Verdomme. Kortom, waar ben ik moe van?

– Nee, toen ik hier woonde tot de laatste keer dat ik diende, veranderden de politiemannen van het district als handschoenen.

– En waarom?

– De redenen waren verschillend: ze dronken te veel en kwamen toen gemeten door.

– Nou, het bedreigt me niet. Ik sta onder mijn superieuren als niet-drinker en verkoper. Vertel me iets, kan ik klaar zijn met het bouwen van een schuur voor de herfst?

De oude man bekeek het gebouw, dat half van baksteen was. De ingestorte openingen in de muren werden hersteld: ofwel verrot multiplex, vervolgens dakbedekking en vervolgens zakken.

– Dat kan. Alleen dit alles moet worden vervangen. Ja, en je muren zijn verouderd.

– En hoe oud zijn ze?

– Ohh! Chief, ja, voor zover ik me kan herinneren, stond dit gebouw. Vroeger was hier een binnenplaats van een handelaar. In de revolutie, zeggen ze, vingen ze een voortvluchtige uit de blozende veren en kwamen daar bij de hele familie terecht.

– waar?

– Wat, waar?

– Nou, klaar.

– Ah, dus hier in de schuur. En toen was het een pakhuis en na de oorlog een bolwerk.

– Plezier. Kan jij het Natuurlijk niet uit elkaar halen tot het einde. De molens zijn nog steeds sterk, ze zijn ook steen. Maak ze gewoon af.

– Voor een prima horloge zal niet werken. Bovendien heb je een assistent nodig en niet één, minstens twee. En natuurlijk een voorschot, dan zal er een stimulans zijn.

– Nou, er staat een mooie klok op voorhand, maar we zullen zien. Maar ik zal betalen als het de moeite waard is. Zoals – ik geef een chervonets, maar nee – de rechter geeft een chervonets. Dus hebben we afgesproken. En in de leerling, zal ik je vertellen Idot. Weet jij dit?

– natuurlijk. Dit is een idioot van Kyzikhston. – de oude man bevroor zuur.

– En wat?

– Ja, hij is een drugsverslaafde, ik ga verdomme. – de oude man prikte de adamsappel met zijn vingers.

– En jij?

– ik? Verdomme, dit is de belangrijkste dwaas van deze gehoorde idioot.

– En wat, communiceren ze echt? ze is goed in hem.

– Ja, hij bood haar extra inkomsten aan. Natuurlijk door te drinken.

– In de rechtbank zul je deze woorden natuurlijk niet tegen Idot getuigen.

– Je houdt me vast voor iemand, baas. Ik ben geen teef. Ik ben niet in de zone geweest en ik zal niet dansen op jouw pijp. Betere tijd dan een emmer uit de vrije hand.

– Koel af. Dit ben ik. Wat als?!

– Ik begrijp het, baas.

– En zal Baba Klava kunnen werken?

– natuurlijk. Hoewel ze 65 is, ploegt ze als een bulldozer. Maar Idot?! Er zullen problemen zijn.

– Dat zullen ze niet. Ik zal haar ook aantrekken.

– En het geld is voor iedereen gelijk?

– Jij meer, maar na fijne uren.

– En als we dat doen, en we zullen geen goed horloge uitwerken?

– Krijg een Chirp van mij, en de straf wordt niet verleend. Veel werk.

– Maar wat moet er gebouwd worden?

– De varkensstal moet worden verhoogd. Ik wil varkens hebben. Nou ja, handen op?

De oude man haalde zijn schouders op.

– Nou, als onder deze omstandigheden, drie stukken.

– U bent vier en vergeet de term niet.

«Dat en dat,» schudde hij zijn hoofd en tuurde naar de schuur, «natuurlijk ben ik het daarmee eens.»

– Toen hebben we afgesproken. Wil je betalen. Ik geef je geld, maar er is ook veel vraag naar je, je snijdt het, Toad?

– Ooooh, ik?! Shit question, baas, laten we het doen!! – De oude man haalde diep adem en stak nog een sigaret op. – Dus ik hou wel van een voorman?!

– Het lijkt erop.

– En wanneer beginnen?

– En zelfs nu zal ik tegen Arutun zeggen dat Idota en oma Klavka brengen. En hier is Idot.

– Denk aan de idioot, hij zal verschijnen.

Idot verscheen in de deuropening.

– Nou, wat heb je meegenomen? – Bedwants wendde zich tot de Kid.

– Contant.

– hoeveel?

– Een paar stukken genoeg?

– Genoeg, maar dat is niet alles. Je gaat de oude helpen, hij zal je alles uitleggen.

– Om dit? Ach, baas, hij is lek.

– Ik zal nu je oog uitsteken, antwoord geven voor de bazaar, tekenen? – en de Pad snelde met de Hooivork, die niet ver weg waren, naar Idot.

– wacht! – Ik heb het luchtpistool van Idot. – Nu schiet ik de eieren.

– Ohh? Ben je met een pistool?

– Alles is legaal, hoofd. Vader gaf. Hier van zulke slakken.

– Ben je niet bang? U bent hier gearresteerd. Kan ik mijn vader bellen? Hij zal je niet lekken, maar hij zal je pipetten geven, je zult het je voor het leven herinneren. En waar heb je die Pad vol gaten gekregen?

– Ja, iedereen spreekt in het dorp.

– Wat krab je, Kalbit gezicht. Waarom zeggen ze niet pis in mijn ogen?

– Dus kalm en werk, als je geen problemen wilt… Alles… Rustig! Ik zei: je werkt op een plek, punt!!! – de districtsgeneraal Klop Ottila Aligadzhievich schreeuwde naar de hele tuin.

– Zo gek? – verrast Idot.

– oké Laten we bij het begin beginnen: wat voor kofferbak?

– de mijne. Dat wil zeggen, de vader gaf.

– Is er toestemming?

– Er zijn.

– Bekijk het eens. Maar je werd niet boos op de staat, dus huurde je een tractorchauffeur in die deze hennep zal ploegen. En je werkt de term met hem uit.

– En hier zal ik niet. Je zult het niet bewijzen.

– Ik zal het niet bewijzen? Op dit moment, op internet, stuur ik de opname naar youtube van het gesprek van gisteren en papa zal niet helpen.

– Chervonets, precies? – voegde de oude man toe.

– En je sluit hailo, schmuck! – gek geworden Idot.

– rustig, stil. Zie je, pimpochka? – Ottila wees naar de eerste vangst op het hek. – Dit is een videocamera. Je kunt hallo zeggen tegen je familie.

Het kind zei niets.

– Toto, kom hier en over een uur in werkkleding.

Je kunt een vader meenemen. Ik hoop dat hij blij zal zijn om te weten wat zijn stiefzoon doet. Heir! Je kunt zijn reputatie voor altijd verpesten.

– Het is niet nodig om het vader te vertellen. Ik zal werken.

– Dat is goed. Aan het einde van de inbedrijfstelling ontvangt u ook torens. En je vertelt je vader dat je een baan bij me hebt gevonden. Begrepen

– ja.

– Ga ook naar oma Klavka en zeg dat ik haar dringend bel.

– En als ze niet komt?

– Zeg dat ik je in alle ernst van de wet zal arresteren… Ga.

Dus de brigade verzamelde zich en begon de schuur te herstellen, die, als een doorn in het oog, Ottil, voordat maagzuur brandde, nu al vijf jaar door het gezeur van Isling was. En Bedbug kon of wilde hier geen tijd voor vinden. Over het algemeen was Ottila een luie persoon, of liever, het was gemakkelijker voor hem om een leeuw te vangen dan het vee te bouwen of schoon te maken. Al snel kwam Arutun met een paddenmes, en zonder die gepakt. Blijkbaar waarschuwde Claudia iedereen of die waren uitgeput. Verder gingen de wetshandhavers door de dorpsschuren op zoek naar een jonge koe die uit de rijke Lidergos-familie verdwenen was. Het zoeken duurde niet lang en de burenka werd gevonden in de schuur van een grote verarmde familie Sarikulov. Maar het planten van de eigenaar van het gezin werkte niet. Hij ging de ontkenning in en beschuldigde minderjarige kinderen, zeggen ze hongerig, dat ze een koe hadden gestolen, en de eigenaar wist er niets van, de reden is de jaarlijkse binge. Burenka werd teruggegeven en Sarikulov werd bedreigd dat hij vroeg of laat zou binnenvliegen en gaan zitten.