Читать книгу Gekke detective. Grappige detective - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 8

– Ahhhh!! Ahhh!!! – hoorde van de tuin.

– wat is er? – sprong uit bed Ottila, vroeg zich af. Zijn geest was nog steeds in een droom en hij viel langzaam op het kussen en snurkte onmiddellijk.

– Ahhhh!!! -Blop sprong weer op en viel ondersteboven van het bed. – oh verdomme. – Hij greep zijn voorhoofd met zijn handpalm. – Wat schreeuw je, dwaas?

Pale Isolda Fifovna kwam de kamer binnen met grote ogen en bedekte haar gapende mond met beide handen.

– Aa, aa. snauwde ze en wees met een vinger naar de deur.

– Wat nog meer? – zittend op de vloer vroeg Klop.

– Daar, in de schuur…

– Wat is er in de schuur? spreek duidelijker…

– Er is een dode kat…

– Welke kat? Vroeg Ottila opnieuw en wreef over zijn gezwollen voorhoofd. – Waar heb je het over?

– Mama! – Ze spreidde haar ogen over de vloer van haar stem, zei ze.

– Laten we eens kijken. – Ottila kwam overeind en liep op blote voeten in zijn onderbroek naar de schuur.

Gisteren keerde hij laat in de nacht terug toen iedereen sliep en vroeg daarom niet naar de kneepjes van de gevangenen. Zhinka volgde hem.

De schuur zag er rommelig uit. Alle misplaatste verstrooiingen bleven onveranderd. Osteroid Odnoglazovich zat midden in de prullenbak: een gepensioneerde, een arbeidsveteraan, een veehouder van de zesde categorie, geboren op de dag van de astronauten. De echtgenoot van oma Klawka, meer bepaald, Claudius Aldarovna von Schluchenberg, dochter van de baron, onwettige zoon van Lenin. Dat heeft ze iedereen verteld.

– Wat doe jij hier? vroeg Ottil, een oude man die aan dystrofie leed.

– Ik zit. – Grootvader nam kalm op en draaide de telefoon om.

– Ik zie dat je niet werkt.

– En wat vraag je dan?

– Hoe ben je hier gekomen? – Isolda-bas toegevoegd.

– Ga, ik kom er wel uit. zei Bedbug tegen zijn vrouw en wendde zich tot zijn grootvader. – antwoord.

– Door het gat in de muur knikte Osteroid met zijn hoofd.

Ottila baande zich een weg door het afval naar een gat in de muur en zag de rug van een koe die zijn staart optilde. Hij keek naar haar op en was geschokt: de daken van de huizen waren zichtbaar.

– Is er een straat of zo? vroeg hij aan zijn grootvader.

– Hé, natuurlijk.

– En waar is al mijn vee? – Het eerste wat in me opkwam Klopu, die met lateraal zicht en oorzintuiglijke haren van binnenuit door de schuur keek. «Ja, doe je kont af,» schreeuwde hij en trok de staart van de koe. Wraak goot ze hem een stroom uit, zoals uit een brandslang, met een druk van honderd atmosfeer. Ottila vloog twee meter van de druk weg en de nek dook in varkensmest. Isolda rende naar hem toe om te helpen door traagheid en hurkte gebogen zijn hoofd tegen haar prachtige borst. En ze wilde snikken…

– Fu! – Ze gooide knorrig haar hoofd achterover in de stront en met een zijdelings visioen zag ze hoe de druk van de machi die uit het gat stroomde afnam: «Muuuu!!!» – de koe gromde, dartanula en nam haar terug, zwaaiend met haar staart van de bzyk. en andere insecten.

– Waar is de sleutel? – vroeg de grootvader en liet een rookring uit.

– Wat is de sleutel? – Hebreeuws antwoordde bedwants, opstaand uit mestpoep.

– Mijn vrouw, die je tot slavernij hebt veroordeeld!!! – Osteroid brulde en leunde op zijn knieën met zijn handen rechtop. Zijn gezicht drukte de dood uit.

– Isolda!!

– Wat, schat?

– Waar heb je de kat gezien?

– Daar, het gat. Ze klom hier weg en bewoog? – viel in de kleur van Isold. – Ik wilde haar oplichten, kijkend, en ze veranderde in een mummie en deze grootvader-babai.

Waar is mijn vrouw, fascist? – maakte zich zorgen over Osteroid.

Waar zijn deze migrerende werknemers? – vroeg Klop Wife.

– ik weet het niet? – haalde Isolde op. – Gisteravond zaten ze hier in een drietal.

– En dan? – Ottila stond op. – En jij – ga zitten, nu zullen we het uitzoeken.

– En toen ging ik naar bed.

Waar zijn ze gebleven? De twee zijn oké, maar de pad?! Hij wordt gestraft door arrestatie met dwangarbeid. Ze zijn ontsnapt. Ontsnappen!!! Bel dringend Intsefalata. We hebben een ontsnapping.

– En waar is mijn vrouw? – Grootvader zei met trillende stem.

– Ze kwam niet om dwangarbeid te beoefenen. Ze zal hetzelfde zitten … – De bedwants was woedend.

– Baas!!! Apchi, zei de Intsephalopath, en verscheen in een gat aan de zijkant van de straat.

– Oh, ben je al hier? – Wat schreeuw je? – sprong uit bedwants. – Snel, lof.

– Blablabla, apchi, beschermheer, ben je hier? Ik dacht dat je in huis was, dus schreeuwde ik.

– waarom?

– Dus, dit, apchi, ik bracht…

– wie?

«Apotheker, apchi,» antwoordde Intsephalopath, en in plaats van zijn mok verscheen er een roodharige in het gat, bedekt met acne en paling, een schuine, blauw-rode-ogen snuit van een dorpeling en veranderde onmiddellijk in het gezicht van Arutunov.

– Nou, hoe? – vroeg de korporaal.

– Wat, hoe? – Otila bevroor vragend zuur. «Bied je het mij aan?» Ik ben getrouwd, alsjeblieft…

– Nee, de patroon, ik heb hem vastgehouden, apchi, – En de Incephalopath duwde de Chemicus in het gat, – kruip, kom op, dikke klootzak. – Maar hij liep vast met de genoemde plaats in haar. Zoals ze zeggen: noch tudy noch syudy. Dat klopt, een halve centner op de geadverteerde plaats. Dus de ezel kwam niet binnen. Acephalopath bleef achter de muur, naast de ezel van de apotheek op straat.

– Wat heeft hij gedaan? Dezelfde hennep wrijven?

– Nee, erger. Thuis spottende apchi, dieren. – antwoordde Harutun van achter de muur.

– Mijn vee, wat ik wil, dan creëer ik.., fu, ik creëer. – besprenkelen met olifanten, met een scheikundige lisped.

– En wat deed hij? – de grootvader kwam tussenbeide.

– Ja, ik heb het zwijn van de hoef afgezaagd met een kettingzaag, apchi, buren en gebeld. – gemeld Harutun.

– En wat is het? Als ik gelei-vlees wilde, zat ik voor het excuus vast. – mij dan bevelen om het hele varken te snijden? Bovendien zit er nog steeds niet genoeg gewicht in en is de koelkast doorgebrand.

– Ja, ze zou voor je zijn gestorven?! – Verrast, achter Isold’s echtgenoot staan en lachen.

– Ja, ik zou niet doodgaan, zeg ik je, ik heb de wonden onderzocht en genezen en daarna dichtgenaaid.

«Vislijn, apchi,» voegde Harutun toe.

– En wat is het?

– En wat wordt het verwerkt? vroeg Klop.

– Moonshine.

– Ja, verdoofd, apchi, – Harutun grijnsde. – dat het varken om het hele dorp schreeuwde, dat zelfs de Apchis, drugsverslaafden van de hennepnikkel zijn verlost. En ik, Apchi, heb ze trouwens twee dagen gepasseerd, zonder slaap, zonder een havik, zonder Isold Apchi, een tape.

– Wat voor soort elektrische tape? – vroeg de grootvader.