Читать книгу Brjálaður einkaspæjari. Fyndinn einkaspæjara - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 4

– Nei, verndari, ég gæti verið áfram, hjarta mitt er veikt…

– Ekkert, hér í Sankti Pétursborg muntu anda lofttegundum og auðvelda.

Harutun vildi samt segja eitthvað til að vera hjá konu Klop en hann varð hugsi og horfði í augu við skreið tvístans á hnénu og pressaði skordýrið í efni buxanna með þumalfingri.

– Hvað vildir þú blása út? – Sarkastískt, kreisti augun, spurði Ottila.

– Ég á hvorki peninga né lyf.

– Jæja, það er leysanlegt. Allt borgar fjárhagsáætlunina. Ef við finnum nefið.

– Og ef við finnum það ekki?

– Og ef við finnum það ekki, þá verða allir útgjöld dregin… frá þér.

– Hvernig er það?

– Og svo. Ef þú spyrð enn heimskulegra spurninga geturðu misst vinnuna. Ertu með það?

– Það er rétt, skilið. Hvenær erum við að fara?

– Heimskuleg spurning. Við ættum nú þegar að vera þar. Förum núna!

– Og hvað er svo fljótt? Ég pakkaði ekki ferðatöskunni minni?

– Við verðum alltaf að hafa það tilbúið. Þú vissir hvar þú fékkst vinnu… Við the vegur, sami hluturinn…

– Hvað?

– Ég pakkaði ekki ferðatöskunni minni. Já, við þurfum ekki á þeim að halda. Við komu skaltu kaupa það sem þú þarft. Ég er með bankakort.

– Og ef það eru ekki nægir peningar?

– Hann mun henda. – og aftur rak lögreglumaðurinn fingur við loftið og stökk í svívirðilegum stíl, notaði strákar, á borðið og veifaði fót fyrir framan nef kollegans. Hann stóð upp á fætur og fór yfir borðið fótgangandi í átt frá Arutun að stól sínum. Tár og stefnt að útgöngunni.

– Af hverju situr þú? förum! -og veifaði hendinni, – og eins og meðfram Pétursborg, hrífast yfir jörðina…

Þeir yfirgáfu vígið og skildu aðeins eftir skilti með krít á dyrnar:

«Hafðu engar áhyggjur. Við lögðum af stað brýn verkefni til Pétursborgar. Þú gistir á staðnum Incephalate og Izya – í staðinn fyrir mig.. Ég!»

Og neðst er viðbótin í annarri rithönd:

«Fyrirgefðu, Pupsik, ég kem aftur eins og ég þarf! Meðan flóinn þinn gengur upp. Bíddu eftir mér og ég kem aftur. Kannski einn…»

Izya las seðilinn og skrifaði á blaðið í rithönd föður síns og Intsefalopat, faldi það í vasanum og þurrkaði áletrunina úr hurðinni.

– Jæja, gamla geit, þú átt það. – Ég tók farsímann minn og sendi SMS til föður míns. Síðan fór hann inn í húsið og gaf móður sinni nótuna. Hún las og yppti öxlum.

Láttu hann ríða. Við munum skipta um það. Og ekki orð um framhald föðurins. Ertu með það?

– Auðvitað, móðir, ég skil… Og við skulum taka svínið frá skólameistaranum, Ahh? lagði hann til.

– Hvað ertu? Við verðum að gera allt samkvæmt skipulagsskránni og réttlætinu.

– Og hann öskrar á mig í sanngirni?

– Hann er leikstjórinn. Hann veit betur. Og hann sjálfur verður réttlætanlegur fyrir Guði.

– Er það sá sem hangir á veggnum á skrifstofunni?

– Næstum. Þar hangir Iron Felix, staðgengill hans. Allt í lagi, farðu að gera heimavinnuna þína.

– Ég gerði það. Mamma, get ég farið í göngutúr á ánni?

– Farðu, en mundu, hvolpur: drukknaðu, komdu ekki heim. Ég drep þig…

– Já. – Izzy hrópaði og hvarf á bak við hurðina…

– Uuh, – stjórnandinn, innfæddur einhverjum lettneskum sameiginlegum bæ, hristi höfuðið og hleypti gestum í gegn. – Það er engin samviska, það er augljóst að andlitið er ekki rússneskt og einkennisbúningur hershöfðingjans dreginn í gegn.

– Og það er stjórnunarleg refsing fyrir það.. – útskýrði Sergeant Golytko, innfæddur Lviv.

– Og hér er vegabréfið mitt, með skíta, Harutun Karapetovich og rétti honum penta. – Rússneska. Ég er rússneskur, minn!

– Eins og ég, – bætti við pent

– Og ég. – bullandi augun út, bætti stjórnandinn við.

– Jæja, þú ert í lagi. – Blaða vegabréfið lýsti pentinu, – þó í eina sekúndu, – horfði frá undir enni, – ertu listamaður? – í fjöllituðu augun, en síðan lækkaði hann námið í eyrun, – eða dýrarækt?

Augu Ottila klekjast út og hann beygði sig eins og geldingur og horfði á Intsefalopat. Korporalinn roðnaði.

– Jæja, sauma, með hvaða nautgripa geymslu þig, eða heima menningu? – aðstoðarmaðurinn afhenti Harutun vegabréfið.

– Hvers konar listamaður er ég? Ég er ekki í fullu aðstoðarmanni í þorpinu Sokolov Stream í Leningrad svæðinu.

– Ó, gored, farðu héðan. – lagði tollvörðurinn til.

– Hérna er skilríki mitt.

– Korporal, segirðu? – yfirmaðurinn klóraði sig í kinninni og setti fræ í munninn. – Jæja, þú ert frjáls og þessi mun fylgja mér.

– Hvað þýðir það, «komdu með mér»? – Bedbug var reiður. – Leyfðu mér að hringja í yfirmann minn núna? Hann mun setja hug þinn…

– Þú hringir, þú hringir þangað, á skrifstofunni minni, og í byrjun mun ég prófa þig fyrir leit, kannski ert þú tsjetsjenskur hryðjuverkamaður eða þú slappst frá foreldrum þínum. Komdu, við skulum fara. þjónninn öskraði og rak hann einfaldlega: annað hvort með rassinum eða með tunnunni, Ottil var honum falið með árásarrifli í vaktarými járnbrautarvaktar lestarstöð. Ancephalopath fylgdi honum og vildi meira að segja fara í eld með Ottila sínum, eins og Klop virtist, hvarf strax á bak við súluna og lét sem hann þekkti ekki Klop.

– Harutun, hringdu í Isolde, láttu hann koma með skjölin! – hrópaði Klop.

«Og fljótari,» bætti yfirmaðurinn við, «annars verður hann hjá okkur í langan tíma.»

– Og hvenær verður það sleppt? spurði Harutun.

– Hvernig á að stofna mann…

– Þrír dagar? – gamli maðurinn brosti.

– Eða kannski þrjú ár. – svaraði fundarmaðurinn. – ef hann mun ekki standast yfirvöld. – og skellti hurðinni að innan.

Incephalopath faðmaði fingur vinstri handar við þunna höku hans og meowing undir nefinu og ákvað að framkvæma verkefnið sem hentaði honum og yfirmanni hans. Hann gekk fljótt út af stöðinni út á götu og stöðvaði strax.

– Hvert er ég að fara? Harutun spurði sjálfan sig.

– Til Isolde, þú bjáni. – svaraði kaldhæðni innri rödd.

– Svo það eru engir peningar? Hvað ætla ég að fara til?

– Og þú, fyrir sakir ástkæra þíns, stela þaðan, frá þessum feitum frammi sem situr í svörtum jeppa.

– Hennar, hún mun berja andlitið. Og ekki ætla, ég er pent?!

Og meðan Harutun ráðfærði sig við innri rödd sína, þá klemmdi Klop, eftir að hafa gefið gögn sín, hóflega þegar hann sat í api.