Читать книгу Detectivo tolo. Detectivo divertido - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 7

Á mañá seguinte, Ottila espertou do corazón das estelas rasgantes dunha brigada condenada tripulada formada por: Toad – o tipo de capataz, Idot – compañeiro non medido e a avoa Klava – a estrela do equipo.

– Onde botaches o taboleiro, parvo? -Oral Idot, perforando a perna cunha uña.

– E que, estás botando en bolas? Está colgada ao teu pé! – Toad intercedeu para rir a dama.

– Fas, medusa, morre. – Respondeu Idot ao vello, e ti, a vella, aínda botarás o taboleiro coas uñas, vou poñelo no cu.

– Mira, non te preocupes cos caraveis, especialmente en Zhabin! – o baixo baixou sen a avoa Klava.

– Entón, condenados, que berramos, pero non hai loita? – preguntou Ottila, sorrindo con intelixencia, que saíu ao soportal.

– Si, este parvo espareceu os taboleiros vellos, e pillei a perna. – Idot foi máis modestamente.

– Necesidade coidada. Aquí e os meus fillos andan.

– E que, Sarah xa anda? – alegrouse a avoa Clavka. – e como vai o seu embarazo? aínda non deu a luz?

– Por desgraza, só vai nun soño. – o dono quedou deprimido e foi inmediatamente afectado por mor da palabra “embarazada”. – Que dixeches?

– Desculpe, por favor, pero é unha alegría?! – desculpouse modestamente a anciá.

– Vamos, xa dimitiu. Está baixo a supervisión do doutor Smertiev, un profesor de San Petersburgo. “Pero non o entendo…” e Ottila rompeu a tempo.

– De quen está embarazada? a vella explotou.

– Como sabes sobre o embarazo? – errou un erro.

– Entón toda a aldea sabe e sabe de quen. dixo a avoa con confianza.

– E de quen? preguntoulle o sapo, rasgando o taboleiro da parede.

– Entón non tes bo gusto ou que? – sorprendeu a avoa.

– Non é Tomi, diga o nome, irmá, nome, respondeu o vello.

– Entón o teu fillo, Izzy. – Seguro que a vella relatou con voz.

– Oops, ningunha merda para ti, broma! – para o Idot calvo.

– E xeralmente calas, vítima dun aborto. – a avoa veu sobre o neno.

– Tranquilo! – Klop quedou conmocionado. – Por que a avoa Clavka conseguiu isto? Quen che dixo esta herexía? – Ottila quedou escurecido e escurecía, xa que era de pel escura.

O teclado agarrouse e comezou a parecer peor, vinte anos máis vello que os seus setenta anos.

– Ben, creo que si – clavou Klavka e cambiou as súas expresións faciais e comezou a parecer unha rapaza de trece anos que se miraba no espello despois de perder a conciencia. A súa pel estirouse e a súa realidade só foi revelada por unha boca sen dentes, onde só un quedaba negro coma o carbón, un dente e os tocóns non rematados por carie. – De todos os machos, só Izya visitouna… e ti? – a avoa sufriu. – pero ti es o seu pai! Creo que si.

– No váter vai pensar, pero veña, Pasha. – Chegou Idot, – ¿Que conduce a un home a pintura? Queres saír na tele? Sensación Irmán violou a irmá e naceu un humanoide? Si, axiña morrerá que alguén lle preste atención.

– Ou quizais es o seu pai? – coa avoa Klavka maliciosamente.

– Quen, o oficial de policía de distrito, ou que? Conduces, anciá. – e Idot botoulle un anaco atopado.

– Es ti quen impulsou as gansas. Isto, na miña opinión, trata do embrión de Sarah, e non da nai de cama. – explicou a avoa.

– En primeiro lugar, non un embrión, senón un embrión. Nas unha criatura sen cerebro. E unha persoa ten un embrión. Houbo que estudar na escola … – Toad declarou e mirou de lado para Idot.

– E en segundo lugar? – lembrou a avoa.

– E en segundo lugar … – e o vello botou a vista a Klop, pero iso non estaba en ningures. – E onde está Bedbug? preguntoulle a Teclado.

– Acabo de estar aquí. – encolleuse a avoa.

– Si, botouse. Quen está satisfeito cando falan de ti. Que hai: en segundo lugar? Preguntou Idot.

– Así é. Ohhh?! – Algo sorprendeu ao sapo. – Atopei un buraco na parede.

– Onde? – preguntou Idot e dirixiuse ao sapo no fondo do celeiro.

Había un buraco na parede que semellaba un pozo do forno. Todo en ferruxe e balas.

– Si, esta é unha antiga estufa… Ou quizais o tesouro está enterrado nela? – alegrouse a anciá e asumiu o seu aspecto orixinal da súa idade. O sapo meteu a man no burato.

– Ou unha trampa de ratas. Hehe. – pinchado Idot.

– Non teño medo á morte. – E o sapo meteu a man no cóbado no fondo.

De súpeto algo comezou a agitarse.

– Ahhhh!!! gritou o vello e intentou sacar a man.

– Que,.. unha trampa? – subiu a avoa. Sapo abombados ollos. A man está pegada. O suor escapouse da testa de Toad e os seus ollos furiosos foron coma un home afogado nos últimos dous minutos.

Despois dun momento, a man volveu a vibrar, tanto que lle tremía as meixelas do Toad e de súpeto sacou a man. Unha pincha seca dun gato sorrinte morto quedou abraiada no cepillo.

– Wo, tenme membro! – Sorprendeu o sapo e mantívose afastado, arruinando a cara do cadáver, á cara descarnada de Claudia.

– Woah mercar! – a avoa retorcíase e, saltada ao lombo, estableceuse sobre o seu inmenso lombo recto sobre unha uña de tamaño cincuenta e cinco en milímetros, afastándose do taboleiro que se lanzara antes. Nun bocio, respira enteiro…

– Ha, que dixen?! ese culo te metera na conta. – imputado Idot.

E ás palabras do amigo Idotov, a avoa ladrou na vella gorxa.

– Fomos á granxa, para atrapar ás avoas. – a anciá se enfureceu e, levantando o trasero ferido esquerdo, arrincoulle o taboleiro cravado no corpo. O cravo estaba enferruxado e cunha superficie corrugada como unha serra. O sangue goteou dende o final. O teclado examinouno dende todos os lados e, sentindo dor, gritou violentamente.

– De que estás a rir, cabrón? – suspirou e botou o taboleiro cun cravo sanguento en Idot. El esquivouse e comezou a fuxir. Os ladrillos lanzados á pista voaron cara á persecución. Unha das pedras golpeou un ángulo na parte traseira da cabeza dun neno. Caeu e torceu.

– ¿Conduces? – Toad asustado.

– Non morrerá nada. – a avoa Klavka calmou e unxiu a ferida con saliva. Máis tarde Idot ergueuse balanceándose e agarrouse ao seu carón, sostendo coas dúas mans un lugar dorido.

– Vou botarlle un golpe. – Idot tropezou no chan da súa voz.

– Ah? Vexa! Ten un feixe de arpillera no ventre. – O sapo sacou este feixe do estómago do gato e mostrouno a todos.

– Dálle a volta, preguntoulle o triste Idot.

– Quizais hai bruliki? – suxeriu, a avoa, que esquecera a dor, era o teclado. – E ti, Goldfinch, vai traballar. ladrou a Idot. – o teu apelido Mukhin e voas sobre un dolyah dun tesouro, como unha mosca sobre París.

– Que estás dicindo? Ou quizais irás ao inferno, A? – Arribou o Idot. – ¡Que un yoknu nun pecho!

– Uh, bo! – Toad resoplou – Buzu detén os dous. ¿Quere un pico arrebatado? Divídese en tres.

– dentro! E isto é respecto para vostede Toad. Sintoo. Eu mal entendín… alegrouse o Idot pagado.

– Non pides perdón, non son unha rapaza vermella. Non entendiches outro. A metade para min e a metade a nós.

– Por que serve isto? – a avoa indignouse.

– A partir diso! – Sonrou o sapo. “Podería tomar todo só”.

– E como é se inspeccionan a todos aquí pola noite e ata vives aquí sen saída?

– Si, é bo morder, anciáns. Ábreo, ou quizais non haxa unha cousa maldita. – ingresou Idot. – e o xogo non vale a vela.

O sapo mirou aos copropietarios do tesouro e arrincou a corda podre sen dificultade e lentamente comezou a abrir o feixe. Testemuñas de garda.

– Ei, as botellas. Arxila…

– Escalas…

– Cen mililitros cada un…

– Seis pezas…

– E que está escrito?

– Ah, están selados?!

– Cortiza. Vintage, probablemente…

– E o que está escrito, déixame ver? – Eu non tente coller un andamio.

– Non é un trooo, salvaxe! – a avoa do neno bateu nunha man.

– Ah, puta … – explotou Idot e sacou á avoa Key.

– Bo, digo! – dixo o sapo e colleu unha escala de cen milímetros. Limpiei a etiqueta no peito e volveu botar unha ollada máis atenta … – Algo non está en ruso…

– Dame a sosa. – Idot estendeu a man e colleu unha pequena escala. – Mira, os números: mil.. oitocentos.. noventa e sete.. ou só o sétimo… Non está claro.

– E imos probar?! Viño, vaia … – teclado suxerido.

– Non o sei, non o sei. Veña, proba, ti es muller, ti e o diaño non caerás. – aceptou sapo.

– Por que? – Interveu Idot – Mellor en San Petersburgo para converterse no anticuario como está.

– Si, probaremos de vez en cando, lavámolo e entregamos o resto ao anticuario… Si, Toad?

– Ben, vamos, quen é o primeiro? Preguntou Idot.

– A clave. – dixo o sapo. – suxeriu.

– Ben, si, se non morre, pode beber.

– Que farías sen min, campesiños. E non teño medo de morrer. Eu son o meu…

– .. de parpadear. – Presentou a Idot e, despediuse, para o cabrón.

– Gando! – A anciá bateu no ombreiro coa palma do neno e, collendo o colmelo, arrancou o corcho da botella. Esfriado. “Viño…” ela sorriu e chupou o contido nun tolo. Engulido e gruñido. -Kryaaaa! fría.

– Ben, que? -preguntou o sapo, tragando saliva.

– Ben. Algo xa comezaba a xogar na miña cabeza.

– Si, bótao. – Respondeu Idot gritando, bebendo a botella.

– Si, o carallo sabe. Pero é vello?! – dixo mirando a súa botella xa baleira, Toad.

– E imos ter máis.. – suxeriu a alegre avoa. – Os tártaros non viven sen parella.

– Entón, só quedan tres. – Idot estaba indignado. – Que imos entregar?

– Escoita, que?! Beber, beber así, de verdade. Unha vez que vivimos E as botellas xa son antigas. Están baleiros ou cheos. Agrécense as botellas, non o viño.

E bebían os outros tres vasos. Sentáronse nun rexistro e acenderon un cigarro: Idot – Marlboro, Toad – Belomor, e a avoa Clavka na vella moda – unha perna de cabra. Así que pasaron, sen acabar de fumar, sentáronse…