Читать книгу Detectivo tolo. Detectivo divertido - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 8

– Ahhhh!! Ahhh!!! – escoitou dende o xardín.

– Que é? – saltou da cama Ottila, preguntándose. A súa mente aínda estaba nun soño e caeu lentamente sobre a almofada e inmediatamente roncou.

– Ahhhh!!! -Blop saltou de novo e caeu de cabeza para baixo da cama. – oh, maldita. – Agarrou a testa coa palma. – Que estás gritando, parvo?

Pálida Isolda Fifovna entrou na habitación cos ollos ensanchados, cubrindo a boca aberta coas dúas mans.

– Aa, aa. agarrou e sinalou un dedo cara á porta.

– Que máis? – sentado no chan preguntou a Klop.

– Alí, no hórreo…

– Que hai no hórreo? fala con máis claridade…

– Hai un gato morto…

– Que gato? Otila volveu preguntar frotándolle a fronte inchada. – De que estás falando?

– Mamá! – Diante dos seus ollos ao chan da voz, dixo.

– Agora, vexamos. – Ottila púxose nos pés e foi descalzo nos calzóns ao hórreo.

Onte, volveu a última hora da noite cando todos estaban durmindo e, polo tanto, non preguntaron polos trucos dos prisioneiros. Zhinka seguiulle.

O hórreo parecía agochado. Todos os desprazados desprazados permaneceron inalterados. O osteroide Odnoglazovich estaba sentado no medio do lixo: un pensionista, un veterano laboral, un gandeiro de sexto grao, nacido o día da astronauta. O marido da avoa Klawka, máis precisamente, Claudio Aldarovna von Schluchenberg, filla do barón, fillo ilexítimo de Lenin. Ela díxolle a todo iso.

– Que fas aquí? preguntou Ottil, un ancián que padecía distrofia.

– Estou sentado. – O avó respondeu tranquilamente e apertou o teléfono.

– Vexo que non estás traballando.

– E que estás preguntando entón?

– Como chegaches aquí? – engadiu o baixo Isolda.

– Vaia, vou averigualo. dixo Bedbug á súa muller e volveuse ao seu avó. – Responde.

– Fora polo burato da parede, Osteroid asentiu coa cabeza.

Ottila percorreu o lixo ata un burato na parede e viu a parte traseira dunha vaca que levantaba a cola. Mirou para ela e quedou horrorizado: os tellados das casas eran visibles.

– ¿Hai unha rúa, ou que? preguntoulle ao seu avó.

– Heh, claro.

– E onde está todo o meu gando? – O primeiro que me veu á mente Klopu, que con visión lateral e pelos sensoriais do oído miraron arredor do hórreo dende dentro. “Si, quita o cu”, gritou e sacou a cola da vaca. Ela, en vinganza, botoulle un regato, como dunha mangueira de lume, cunha presión de cen atmosferas. Ottila voou afastado da presión por dous metros cara ás costas e a caluga mergullouse no esterco de porco. Isolda dirixiuse cara a el para axudar a inercia e agachaba a cabeza contra o seu magnífico peito. E ela quería suspirar…

– Fu! – Ela lanzou a cabeza cara atrás na merda e con visión lateral observou como a presión do machi que se vertía do burato morreu: “Muuuu!!!” – xurdiu a vaca, dartanula e levouna cara atrás, agitando a cola do Bzyk. e outros insectos.

– Onde está a clave? – preguntou o avó e soltou un anel de fume.

– Cal é a clave? – Respondeu o hebreo a Bedbug, levantándose da merda de esterco.

– A miña muller, a quen condenaches en escravitude!!! – Osteroide berrou e apoiándose de xeonllos coas mans de pé. O seu rostro expresaba a morte.

– Isolda!!

– Que, cariño?

– Onde viu o gato?

– Alí, o burato. Ela subiu de aquí e mudouse? – caeu na cor de Isold. – Quería estafalo, mirando, e converteuse nunha momia e este avó-babai.

– ¿Onde está a miña muller, fascista? – preocupouse Osteroide.

Onde están estes traballadores migrantes? – preguntou a muller Klop.

– Non o sei? – encolleu Isolde. – Onte á noite estaban sentados nun trío, aquí.

– E logo? – Ottila levantouse. – E ti – sentádevos, agora descubriremos.

– E logo fun para a cama.

– Onde foron? Os dous están ben, pero o sapo?! É castigado por arresto con traballo forzado. Fuxiron. Fuga!!! Chama a Intsefalata con urxencia. Temos unha fuga.

– E onde está a miña muller? – dixo o avó con voz tremendo.

– Non veu practicar traballo forzado. Ela sentará o mesmo … – o Bedbug estaba furioso.

– Xefe!!! Apchi, dixo o intsefalópata, e apareceu nun burato do lado da rúa.

– Ah, xa estás aquí? – Que estás berrando? – saltou Bedbug. – Rápido, eloxios.

– Blablabla, apchi, patrón, estás aquí? Pensei que estabas na casa, así que berrei.

– Por que?

– Entón, isto, apchi, trouxo…

– Quen?

“Químico, apchi”, respondeu Intsephalopath e, no canto da súa cara, apareceu un pelirrojo no burato, cuberto de acne e anguías, un fociño de ollos azuis e vermello dun aldeán e mudouse inmediatamente á cara de Arutunov.

– Ben, como? – preguntou o corporal.

– Que, como? – Otila conxelou a pregunta agria. "¿Estás ofrecendo a min?” Estou casado, por favor…

– Non, o cartucho, detino, apchi, e o incefalópata levou ao químico ao burato. -Pero quedou atascado co mencionado lugar nela. Como eles din: nin tudy nin syudy. É certo, medio centenar no lugar anunciado. Así que o cu non entrou. Un cefalópata permaneceu detrás da parede, xunto ao cu do químico na rúa.

– Que fixo? ¿A mesma frota de cánabo?

– Non, peor. Mofarse en casa apchi, animais. – respondeu Harutun por detrás do muro.

– O meu gando, o que quero, logo creo.., fu, creo. – salpicando de elefantes, cun químico liscado.

– E que fixo? – interviu o avó.

– Si, vin o xabarín do peixe cunha motoserra, apchi, veciños e chamei. – informou Harutun.

– E que é? Se quixera carne xelida, – por escusa quedei preso. – entón ordéname cortar todo o porco? Ademais, aínda non hai bastante peso e a neveira queimouse.

– Si, ela morrería por ti?! – Sorprendido, de pé detrás do marido de Isold e riu.

– Si, non morrería, dígolle, veterinario e cicatrizo as feridas e logo cosín.

“Liña de pesca, apchi”, engadiu Harutun.

– E que é?

– E que se procesa? preguntou Klop.

– Lúa de sol.

– Si, anestesiado, apchi, – Harutun sonou. – que o porco berraba por toda a aldea, que ata os Apchis, drogodependentes do níquel de cánabo se libraban. E eu, Apchi, por certo, paseinos durante dous días, sen durmir, sen falcón, sen Isold Apchi, unha cinta.

– Que tipo de cinta eléctrica? preguntou o avó.

“Ben, querida”, Harutun dubidou e chorou.

– Que mans están atadas en América. – Pregúntome a Isolde.