Читать книгу Detektibe zoroa. Detektibe dibertigarria - StaVl Zosimov Premudroslovsky - Страница 3

Harutun Karapetovitx itxura argala eta luzea zen. Aurpegia Kaukasoko tipikoa zen. Ilea grisa da, sorbaldetaraino luzea, lastoa baita. Tiechka-n, lehengo lanarengandik, langile gonbidatuen gisa, lortu zuen burusoil sendoa. Aurretik, ganbaran aritu zen, hamar urte kartzelan egon ondoren, preso politiko gisa. Anekdotak Lenin, proletalgoko buruzagia eta baita txerriak ere, kontseilariari kontatu zizkion herriko kontseiluan, eta honek trumoi egin zuen. Leninek errazago erreakzionatuko zuen, barre egin zuen, baina bertako agintariak – ez. Baina Sobietar aroan izan zen. Eta, beraz, Sobietar sistemaren desagerpenarekin batera, zigor espedientea ere desagertu zen. Birgaitu egin zen eta gasaren onurak eman zituen. Baina erretiroa hartuz gero, gizartearentzat erabilgarria izan nahi zuen, eta orduan auzoko polizia berriaren emazteak begi urdinak erakarri zituen eta… gainontzekoa HACK da… Beraz, uste dut, ez zin egin… Orduan, korporaziora joan zen. auzoko poliziarengana joan zen, eta maila armadako zerbitzutik mantendu zen.

Poirot detektibe ingelesa gustatzen zitzaion eta horregatik Holmes bezalako pipa erretzen zuen, nahastu besterik ez zituen egin. Txapela eta bibotea jantzi zituen, Elkylen bezala, georgiarrak bakarrik. Nahiz eta kanaberak antzeko bat erosi zuen eta Mariinsky Opera eta Ballet Antzokiko langileek antzu-kutxa batengatik. Oinetakoak eremuan zapatari gisa ari zen bizilagun batek aginduta egin zituzten. Pintxoak ere kolpatu zituen eta oinez zihoanean, batez ere asfaltoan, Broadwayko zaldi edo neska bat bezala egin zuen klik. Sudurra arrano baten antzekoa zen eta bere begi handiak lemur baten antzekoak ziren.

«Beraz,» esan zuen Ottilak, eta aulki berezi batean eseri da. Izyak atea jo zuen eta bulegoan sartu zen. Erretiluan, arrautza marradun frijituak arrainarekin eta berakatsitako baratxuri zuku gogokoena zuen. – zoaz azkarrago, bestela python dagoeneko zurrunduz.

– Fuuuu! – Incefalopata irribarrea, – nola edaten duzu? Lasai zaitezke…

– Zer ulertuko zenuke jaki bikainetan? Ez edan. Pertsonalki gustatzen zait. -ulk … – Otila pixka bat hartu eta …, – Uhhh – alde batera bota du. Jauzi egin zuen eta bulegoaren urruneko kantoira abiatu zen. Laino itxurako tuberkulu pila batek aurpegiaren eztarria utzi eta berehala, malko gasaren antzera, gela osoa gainezka egin zuen. Arutuna asma asmatiko batekin harrapatu zen eta kolpea eman zuenean, ez zegoen trebeziaz.

– Lotsatu egingo al zenuke edo zerbait?! Zure aita egokia naiz.

– Edo ama agian? – Ottila arrautza nahasiak izaten ari zen, eta, aho batez, apurrak botatzen zituen, zorrotz zaunka: – denek dute bere gustua, esan zuen hinduak, tximinoaren gainera jaitsi eta oilarra platano hosto batekin xukatuz. Begian nahi al duzu?

– Ai! Barkatu, zaindaria, zerbait ahaztu zait … – Arutun Karapetovitx lotsatuta zegoen eta aulki batean eseri da.

Bat-batean, kaleko sarrerako atea puztu egin zen eta ehun urte inguruko emakume zahar bat bulegoan sartu zen.

– Nork ez du atea itxi??? Lanpetuta nago, amona!!! – Klop Bug eta itota…

Emazteak eztulak entzun eta korrika joan zitzaion orri eta boligrafo batekin, testamentua idatzi ahal izateko. Baina alferrikakoa zela ikusita, senarra sorbalda paletan kulunkatu eta labain egin zuen. Ottilak gorringoa bota eta gorringoa bota zuen.

– Uh, Harutun, kartilago zahar bat, zergatik ez zenuen giltzapean atea etorri zinenean? Eta zu, amona, atera, bilera bat dugu.

– Nola? galdetu zion amonak gorrak.

– Grunt! zatoz afaldu ondoren!! – esan zuen Klopek ozen.

– jan, jan, maitea marigold batekin… itxaron egingo dut. – amonak irribarre egin eta okertu egin zen, aulkirik ez zegoenez eta ez zen ohitura hemen uztea, eta ikusleen inor ez zen burura etorri.

– Nolako bazkaria? Eta? Gosaldu dut… Eta gero agendan: menpekoekin lan egitea. – Ottilak eskua astindu zuen eta, koilara bat arrautza batekin helduta, hegia zuzenean Harutunen begira bota zuen, eta zu? – aulki batera salto egin zuen, – ez da eskertzen bitartekotasunik, eta gero mahai gainera salto egin du; Ez naiz koiote bezala ibiltzen.. – eta akrobata bat bezala, ezbeharren bat erabiliz, mahaitik lurrera salto egin nuen, eta zurekin jarri.. Idatzi esaldi bat eta puntu bat!

– Zer adierazpen? Zer ari zara oihu egiten? «Isolde Fifovek eten egin zuen Kong-eko oihu batekin.»

– Ah? – nanoa hasiera batekin hasi zen.

– Zer ari zara oihu egiten? – lasaiago eta lasai galdetu zuen, – ez al duzu ikusten, denbora luzez lo egin zuen.

– Beraz, hemen, orain, gaualdi bat? Incifalatus, atera pentsionista hau. – Ottila poltsa batean berreskuratu eta aulki batera igo zen afaltzera.

– Incephalopath naiz, zaindari, ez zehaztu. – Korporazioak zuzendu eta lotan zegoen emakume zaharrarengana joan zen. Arinki kaka egin zion kanabera batekin, Poirot edo Watson bezala. – Maitea, ala?! – jaiotako mahaian eta txapel batean eserita zegoen Bossengana jo zuen.

– Boss, nire ustez, marruskatu egin zen.

– Zer? Hrjapa-Hrjapa.

– Beno,. Ez du arnasa hartzen. Hilda dago. – berriro beldurra bere ahotan esan zuen Harutunek. Ezpainak dardartu egin ziren. Patu bera zain zuela imajinatu zuen. Harutunek negar egin zuen.

Otila janari aho batez izoztu zen. Emazteari begiratu eta galdetu zion:

– Zhinka, joan check out.

Fifovna emakume zaharra lepoaz altxatu zen. Oinak lurrean zeuden eta belaunak ez ziren zuzendu. Gora joan zen eta gorpua loreontzi gisa jarri zuen mugikor baten aurrean, bere senarra aho bete-betean arrautza zurituarekin begira.

– Ikusi zeure burua, schmuck, hil al da edo ez?! – eta alde egiteko zorian zegoen. – Hura, Zhinka. Zhinka-ri erantzungo diozu. -murmuttu zuen…

– Hartu mahaitik, tonto!!! Benetan zaude, edo zer? Ni hemen naiz nagusia, eta nagusia, eta zu?…

– Beno, berriro hasi zen. – marmolatu du erretilua Intsefalopata.

– Eta Ottila Aligadzhievich Klop fondoa erabiltzen duzu doan! – ahotik apurrak ihes egin zuen, – eta, oro har… pah, kaka – eduki guztia ahotik atera eta oihu egin zuen, mahaira igo aurretik. «Hemen neskame bat zara». Ba al duzu?

– Bai, jauna. -Donald Isoldushka eta belauniko jarri ziren. Burua sutan zegoen, senarraren mahaia zutik jarrita. Eta haien buruaren tamainak ezinezko edozein inpresionatuko luke: burua baino bost aldiz handiagoa zen.

– Ongi, heh, heh, barka iezadazu, eraman amona atariko atea. Ez, hobeto etxolatik urrun. Goizean da eta norbait aurkituko du.

Emazteak gorpua hartu eta jabeak agindu zuen lekura eraman zuen. Azkenean, laguntzaile lanetan aritu zen, teknikari gisa, janari eta idazkari laguntzaile gisa koltxoien maila gorenarekin. Minutu bat geroago itzuli eta oinez joan zen, mahaira joanez.

– Hesi gainean bota nuen.

– Ergela zara edo zerbait? Hau landarearen beterano bat da. Egia da, eserita. Laburbilduz – kolpea.

– Jaten duzu. – emaztea plaka igo zen.

– Ez dut nahi. Nire platerean jarri beharko zenuke. Zer janari mota da? Atera, utz itzazu haurrak jan. Ez diezu esan zer jan nuen. Eta orduan mespretxatu egiten dira.

– Hala da, puta bat ahotik baduzu. Duela ehun urte garbitu zenituen hortzak eskuila behar al dituzu? – emazteak platerak mahaitik bildu eta etxolaren erdialdera joan zen.

– Lasai egon, emakumea! Zer ulertzen duzu usainetan? Ongi da – Mahuka eta tantak mahaitik bota ditut mahuka batekin. – Zer esan nahi nuen. Huh?.. Beraz, prest zaude Peterra joateko.

– Zergatik?

– Oh, lankidea, negozio serio berria dugu. Lehenengo eta azken!

– San Petersburgora eramaten ari gara? – Harutunek ilea sudurretik atera zuen, poz-pozik zegoen eta kanaberaz josi zuen.

– Ez, hartu freskoago. Gai larri bat ikertuko dugu, eta ez estalpeetan barrena, galdutako oilaskoen eta zezenaren bila. Eta gero, hura topatzen dugunean, altuagoa izango da…

– Non dago zerura?

– Erne, ez dago zeruan hiririk, Amerikara.

– Eta zer bilatuko dugu? Zer aurkitu behar da Ameriketara bidaltzeko?

– Sudurra bilatuko dugu…

– Noren sudurra? – Harutunek ez zuen ulertu.

Ottila mahai gainera igo eta beste aldera ibili zen, Gorputzetik gertuago. Eseri eta hankak zuritu zituen, beraiekin hitz egin zuen.

– Beno, hitz batean … – hasi zen ahots erdi batez.

– Eta zer, xuxurla batean orduan?

– Nerd, lehiaketa. Kasu hau Fedek eraman dezake.

– Ahhh! Kartutxoa konturatu nintzen.

– Orduan, mahuka. He, cool! «Kartutxoa» naiz, eta «mahuka» zara. Eta kartutxoa mahuketan sartzen da. Hahaha. Bitxia da

– Ez. Bala bat jarri zuten kartutxan.

– Zer, smart? Eta badakizue gure herrian denak inteligenteak direla: txiroak eta txiroak. Aldea nahi al duzu? Entzun, ez dut bi aldiz azalduko. Leku santua ez da inoiz hutsik. Eta zure lekua, ez bakarrik Santua.. Ba al dakizu gure herrian zenbat langabetuk nahi ote duten joder zure leku librea hartzeko?

Harutunek beldurrez atera zituen begiak eta ahultasun malkoak isuri zituen.

– Barkatu, ez da bala bat sartu mahuketan, kartutxo bat baizik.

– Beno, entzun, zenbat, hitz batean azalduko dut: Eeee… irakurri al duzu Gogol?

– Mogul bat edan zuen.

– Txantxetan ari zara?

– Umorea zen. Filmak ikusi nituen bere parte hartzearekin.

– Hori ona da. Ikusi al zenuen NOSen inguruko filma?

– Nori buruz sudurra?

– Beno, zurea ez? … – Otila jauzi egin zen mahaitik, – Umorea berriro?

– Mnn, bai! – agureak arreta piztu zuen. Otillak gorpuaren gorpua begiratu zuen eta, begi argitsuekin, burua altxatu zuen, burua muturrera bota eta lo plexo bat besterik ez zuen ikusi.

– Eseri joder!! oihu egin zuen. Korporazioa hasierako posizioan eseri zen.

– Gogoan nuen. Kartutxoa… horra non gizonak sudurra galdu zuen…

– Gogoratzen al zara?

– Ondo da!!

– Beraz, haren bila joango gara. Berak … – Eta Ottilak atzamar bat sartu zion sabaian. – galdetu zidan egun erdia. Oso eskaera egin zuen ni neu pertsonalki gai hau lantzeko. Nolabait esateko, kontrol pertsonala hartu zuen.

– Jainkoa?

– Ez, ergela, mariskala. Nuuu, gure jainkoa. Esan zuen ez dagoela inor merezi … – Ottila belaunetara salto egin zuen, menpekoa zutik eta egoeraren kontrola hartu zuen.

– Eta nola bilatuko dugu haren bila. Hau istorio bat da?! Gainera, hil egin ziren.

– Nor dira?

– Beno, hauek, pertsonaia nagusiak aspaldi hil ziren… eta Gogol da lekuko nagusia, bera… ondo, hilda …? Hau ez da umorea… Ahhh?

– Ergelak. – Zomorroak Incefalopataren magaletik salto egin zuen. – Lapurtutako kobrezko taulan monumentu bat bilatuko dugu. Bai etxerik gabeko pertsonak, bai estropezuak. Dena den, NOSUren monumentua, eta agian… antzinatasunak.!?

– Eta nor geratuko da hemen?

– Isolde eta Izzy nagusiak.

– Oraindik txikia da?

– Ezer ez da txikia, lehendik ezagutzen nuen emakume bat bere urteetan.

– Horretarako, ez da gogo asko behar: jarri, bota eta joan…

– Nola jakin, nola jakin…

– Ez, zaindaria, egon ninteke, nire bihotza ahula…

– Ezer ez, hemen San Petersburgoko gasak arinduko dituzu.

Harutunek Klopen emaztearekin geratzeko zerbait esan nahi zuen, baina pentsakor agertu zen eta belaunean zegoen bi buztana arakatzen zuen, eta intsektuak galtzaren oihalean sartu zuen behatzarekin.

– Zer nahi zenuen eztanda egitea? – sarkastikoki begiak lausotuz galdetu zion Ottilari.

– Ez dut dirurik edo sendagairik.

– Beno, hori konpontzen da. Dena ordaintzen du aurrekontuak. Sudurra aurkitzen badugu.

– Eta aurkitzen ez badugu?

– Eta aurkitzen ez badugu, gastu guztiak kenduko zaizkizu… zuregandik.

– Nola?

– Eta horrela. Oraindik galdera ergelak egiten badituzu, lana galdu dezakezu. Ba al duzu?

– Ondo da, ulertu. Noiz goaz?

– Galdera lotsagarria. Dagoeneko egon beharko genuke. Goazen orain!

– Eta zer da hain laster? Ez dut maleta bete?

– Prest egon behar dugu beti. Lana lortzen zenekien… Bide batez, gauza bera…

– Zer?

– Ez nuen maleta paketatu. Bai, ez ditugu behar. Iristean, erosi behar duzuna. Banku txartela daukat.

– Eta diru nahikorik ez badago?

– Botako du. – eta berriro ere auzoko poliziak hatz bat sartu zuen sabaian eta estilo pigmei batek salto egin zuen, mahukak erabilita, mahai gainera, lankide baten sudurretik oinez astinduz. Oinetara heldu eta mahaia oinez zeharkatu zuen Arutun norabidean aulkiraino. Malkoak eta irteerarantz abiatu ziren.

– Zer zaude eserita? goazen! – eta eskua astindu zuen, – eta, San Petersburgon zehar, Lurraren gainetik harrapatu zuen…

Gotorlekua utzi zuten, aulkian kareharrian ohar bat besterik ez zuten utzi:

«Ez kezkatu. Premiazko zeregina utzi dugu San Petersburgora. Incephalateren lekuan gelditzen zara eta Izya… nire ordez… Ni!»

Eta oinarrian beste idazkera bat ere gehitu da:

«Barkatu, Pupsik, behar dudan bezala itzuliko naiz! Zure purinak gora doazen bitartean. Itxoin ezazu eta itzuliko naiz. Agian bat…»

Izyak oharra irakurri zuen eta aitaren eta Intsefalopaten idazkian orri batean idatzita, poltsikoan sartu eta inskripzioa atea garbitu zuen.

– Beno, ahuntz zaharra, lortu duzu. – Telefono mugikorra hartu eta SMSari bidali nion aitari. Gero, etxera sartu zen eta amari oharra eman zion. Irakurri eta isildu egin zuen.

Utz diezazuela ibiltzen. Ordezkatuko dugu. Eta ez aitaren jarraipenari buruz hitz bat. Ba al duzu?

– Noski, ama, ulertzen dut… Eta har dezagun txerria zuzendariarengandik, ah? iradoki zuen.

– Zer zara? Gutunaren eta justiziaren arabera egin behar dugu dena.

– Eta oihu egiten dit zuzentasunean?

– Zuzendaria da. Hobe daki. Eta bera Jainkoaren aurrean justifikatuko da.

– Hori al da bulegoan horman zintzilik dagoena?

– Ia. Han dago zintzilikatuta Iron Felix, bere diputatua. Ongi da, joan etxeko lanak egitera.

– Nik egin nuen. Ama, ibaian paseatzera joan naiteke?

– Joan, baina gogoratu, txakurkume bat: ito, ez zaitez etxera etorri. Hil egingo zaitut… Lortu al duzu?

– Bai. – Izzyk oihu egin zuen eta atearen atzean desagertu zen…