Читать книгу Ορδεσ - Stephen Goldin, Stephen Goldin - Страница 6

Ο πλανήτης Ζάρτι, κάποτε ήταν γαλήνιος. Η πιο εξελιγμένη φυλή ήταν ένα είδος ευγενικών, φυτοφάγων με μακριούς λαιμούς, οι οποίοι δεν είχαν άλλη προσδοκία, από το να γεμίζουν τις κοιλιές τους. Οι Ζαρτίκου ενώθηκαν σε ορδές, για την προστασία τους από τους εισβολείς και, τελικά, επινόησαν απλές μεθόδους επικοινωνίας, προκειμένου να ανταλλάσσουν βασικές ιδέες μεταξύ τους.

Χωρίς προειδοποίηση, ήρθαν οι Οφάσιι. Η φυλή αυτών των ταξιδιωτών του διαστήματος, έφτασαν μαζικά στο Ζάρτι, εκατοντάδες εκατομμύρια από αυτούς – θεωρητικά όλος ο πληθυσμός των Οφάσιι – σε διαστημόπλοια διαμέτρου αρκετών μιλίων το καθένα. Μαζεύτηκαν σαν ακρίδες πάνω από αυτόν τον ειδυλλιακό πλανήτη και άλλαξαν ριζικά τη ζωή εκεί.

Πρώτα, έφτιαξαν ζωολογικούς κήπους, συγκεντρώνοντας δείγμα από κάθε βασική κατηγορία ζώων, που μπορούσαν να βρουν. Τα δείγματα εξετάστηκαν, ερευνήθηκαν και καταπονήθηκαν, με κάθε δυνατό τρόπο, για λόγους πολύ πανούργους για να μπορέσει να τους συλλάβει κανείς. Οι Ζαρτίκου πέρασαν τη δοκιμασία και κρατήθηκαν, ενώ οι άλλοι επεστράφησαν στο φυσικό τους περιβάλλον.

Ήταν μία συγκέντρωση ειδών από όλο τον πλανήτη. Όλοι οι Ζαρτίκου αιχμαλωτίστηκαν και κρατήθηκαν σε ξεχωριστές φυλακές. Όσοι δεν μπορούσαν να αιχμαλωτιστούν, θανατώνονταν απευθείας. Μετά, ξεκίνησαν τα βασανιστήρια. Πολλοί Ζαρτίκου σκοτώθηκαν και τους έγινε νεκροψία. Άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί - τους άνοιξαν ενώ ήταν ζωντανοί, για να παρατηρήσουν το σύστημά τους σε λειτουργία. Οι κραυγές αυτών των δύσμοιρων πλασμάτων έφταναν μέχρι τις φυλακισμένες ορδές, πανικοβάλλοντας τα άλλα ζώα και προκαλώντας ακόμη περισσότερους θανάτους.

Σε κανέναν Ζαρτίκου δεν επιτρεπόταν η φυσιολογική αναπαραγωγή. Ειδικά επιλεγμένο σπέρμα και ωάρια, συνδυάζονταν με τεχνητή σπερματέγχυση, ενώ οι Οφάσιι κατέγραφαν με ηρεμία, τα αποτελέσματα αυτών των αναπαραγωγών, για τρεις γενιές. Όταν οι υπολογιστές τους είχαν αρκετά δεδομένα, ξεκίνησαν να μεταλλάσσουν τη δομή του DNA των Ζάρτικ γαμετών. Τα γονίδια που δεν τους άρεσαν, αποσύρονταν και τα αντικαθιστούσαν με καινούργια, για να δουν τι αποτέλεσμα θα έχουν στη νέα γενιά. Μερικά από αυτά τα γονίδια, ήταν, επίσης, ανεπιθύμητα και απαλείφονταν στις ακόλουθες γενιές.

Μετά από είκοσι ζωές των Ζαρτίκου, γεννήθηκε μία γενιά που ταίριαζε με το ιδανικό πρότυπο των Οφάσιι. Όταν αυτή η γενιά ωρίμασε, όλα τα εναπομείναντα μέλη των προηγούμενων γενεών θανατώθηκαν, έτσι ώστε να μην αφήσουν κανέναν άλλον, εκτός από αυτό το νέο είδος των Ζαρτίκου, να κληρονομήσει τον κόσμο.

Αυτά τα νέα πλάσματα είχαν σημαντικές διαφορές από τους προγόνους τους, οι οποίοι τριγύριζαν ελεύθεροι στα δάση του Ζάρτι. Ήταν μεγαλύτεροι, δυνατότεροι και πιο υγιείς. Η όρασή τους ήταν οξύτερη. Τα σκληρά, μπερδεμένα μαλλιά, που βρίσκονταν στις πλάτες τους, είχαν γίνει η πανοπλία τους. Οι μικρές προεκτάσεις που, αρχικά, χρησίμευαν στο να σταθεροποιούν τα κλαριά των δέντρων όταν έτρωγαν, είχαν εξελιχθεί σε πλήρως αναπτυγμένα χέρια, τα οποία κατέληγαν σε εξαδάχτυλα δαχτυλίδια, με δύο αντικριστούς αντίχειρες, που μπορούσαν να γραπώνουν και να χειρίζονται αντικείμενα. Ο μέσος όρος ζωής τους είχε διπλασιαστεί. Και το σπουδαιότερο, ήταν πολύ πιο έξυπνοι απ’ ό, τι υπήρξαν οι πρόγονοί τους. Το επίπεδο της νοημοσύνης τους είχε, τουλάχιστον, τετραπλασιαστεί.

Επιπλέον, είχαν μία παρακαταθήκη από τους προγόνους τους. Ιστορίες από τα βασανιστήρια των Οφάσιι, μεταφέρθηκαν με τα χρόνια στόμα με στόμα, με κάθε γενιά να προσθέτει τις δικές της ιστορίες τρόμου. Οι ιστορίες εμπλουτίζονταν, καθώς ξαναλέγονταν κι ο μύθος της σκληρότητας των Οφάσιι μεγάλωσε.

Τώρα πλέον που, προφανώς, είχαν πάρει αυτό που ήθελαν, οι Οφάσιι συνέχισαν να χρησιμοποιούν – και να εκμεταλλεύονται - τα υποκείμενά τους. Οι Ζαρτίκου έγιναν σκλάβοι της παλαιότερης γενιάς και χρησιμοποιήθηκαν στις πλέον υποτιμητικές και μονότονες εργασίες. Ήταν αλυσοδεμένοι σε μηχανισμούς ρολογιών, οι οποίοι δε χρειάζονταν επίβλεψη, εξαναγκάζονταν να λαμβάνουν μέρος σε τελετουργικά που δεν εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό, αναγκάζονταν να αποσυναρμολογούν μηχανές, απλά για να μπορέσουν να τις επανασυναρμολογήσουν άλλοι Ζαρτίκου. Οι Οφάσιι μπορούσαν να τους κυνηγήσουν και να τους θανατώσουν, θεωρώντας το σαν σπορ. Κάποιες φορές τους έριχναν στην αρένα για να αναμετρηθούν ενάντια σε άγρια ζώα ή ακόμη και με άλλους του είδους τους. Παρόλο που η σεξουαλική επαφή επιτρεπόταν, η επιλογή των συντρόφων γινόταν από τους Οφάσιι και δεν ακολουθούσε κάποιο πρότυπο, το οποίο μπορούσαν να κατανοήσουν οι Ζαρτίκου.

Η περίοδος της σκλαβιάς διήρκησε για περίπου έναν αιώνα. Σε αυτό το διάστημα, το πρόσωπο του πλανήτη άλλαξε. Κάθε σπιθαμή καλλιεργήσιμης γης, είχε αξιοποιηθεί προς όφελος των, βάναυσα, αποτελεσματικών Οφάσιι. Ύψωσαν πόλεις, που είχαν σχεδιαστεί και είχαν κατασκευαστεί με τέλειο τρόπο. Τα συστήματα μεταφοράς και επικοινωνίας ήταν για όλους.

Κι ύστερα, μία ημέρα, οι Οφάσιι έφυγαν. Ήταν μία έξοδος καλοσχεδιασμένη και με τάξη, χωρίς οι άναυδοι Ζαρτίκου να πουν λέξη. Τη μία στιγμή οι Οφάσιι διοικούσαν τον κόσμο με το συνήθη ψυχρό τρόπο τους, την άλλη μπήκαν ήρεμα στα τεράστια διαστημόπλοιά τους – τα οποία είχαν παραμείνει αδρανή από την ημέρα που προσγειώθηκαν – κι απογειώθηκαν προς το διάστημα. Άφησαν πίσω τους όλες τους τις δουλειές, τις πόλεις τους, τις φάρμες τους, τις μηχανές τους. Επιπλέον, εγκατέλειψαν και μία φυλή πρώην σκλάβων, η οποία ήταν πολύ συγκλονισμένη και πολύ μπερδεμένη.

Στην αρχή, οι Ζαρτίκου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τα αφεντικά τους είχαν πραγματικά φύγει. Ήταν μαζεμένοι από το φόβο ότι αυτό μπορούσε να είναι κάποιο καινούργιο και ύπουλο μαρτύριο. Αλλά, οι εβδομάδες πέρασαν και δεν υπήρχε, πουθενά, ίχνος των Οφάσιι. Στο μεταξύ, υπήρχαν καλλιέργειες και μηχανές τα οποία χρειάζονταν φροντίδα. Σχεδόν αντανακλαστικά, επέστρεψαν στις συνηθισμένες τους εργασίες.

Πέρασαν αρκετοί αιώνες κι οι Ζαρτίκου χρησιμοποίησαν την ειδικά διαμορφωμένη νοημοσύνη τους προς όφελός τους. Εξέτασαν τις μηχανές που άφησαν πίσω τους οι Οφάσιι κι ανακάλυψαν τις αρχές της επιστήμης. Από εκεί κι έπειτα, βελτίωσαν και προσάρμοσαν τις μηχανές για να πετύχουν τους δικούς τους σκοπούς. Ανέπτυξαν ένα δικό τους πολιτισμό. Χρησιμοποίησαν τη νοημοσύνη τους για να δημιουργήσουν φιλοσοφία και αφηρημένη σκέψη. Επινόησαν τους δικούς τους τρόπους διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Ξεκίνησαν να ζουν την άνετη ζωή ενός ευφυούς είδους, το οποίο ήλεγχε το δικό του πλανήτη.

Αλλά, πίσω από το προσωπείο της επιτυχίας, υπήρχε πάντα ο φόβος – ο φόβος των Οφάσιι. Οι αιώνες της σκληρής καταπίεσης, άφησαν το σημάδι τους στην ψυχή των Ζαρτίκου. Τι θα γινόταν αν κάποια ημέρα επέστρεφαν οι Οφάσιι; Δε θα έβλεπαν θετικά, την κατάχρηση του εξοπλισμού τους από τιποτένιους σκλάβους. Θα επινοούσαν νέα, ακόμη πιο τρομερά βασανιστήρια κι οι Ζαρτίκου, θα υπέφεραν όπως πάντα.

Ήταν αυτοί η ατμόσφαιρα φόβου και περιέργειας που τροφοδότησε το πιο τολμηρό βήμα που έκανε ποτέ η φυλή των Ζαρτίκου – το Πρόγραμμα Εξερεύνησης του Διαστήματος.