Читать книгу Chirurg van harte - Susan Pienaar - Страница 3

Natasja sit steke in ’n wond. “Jy was damn gelukkig dat die koeël jou net rakelings getref het,” sê sy vir die man. “Net ’n paar sentimeters vorentoe en die slagaar in jou nek het uitgebloei.”

Dit gaan weer dol. Die uitgehongerde mense wat netnou nog in rye vir inentings staan en wag het, baklei nou daar anderkant oor sakkies mieliemeel wat agter van ’n vragmotor af uitgedeel word.

’n Gelui van die foon werk op haar senuwees. “Antwoord asseblief daai foon!” roep sy bo die gedreun van donderweer en gietende reën uit. Ai tog, die ander verpleegsters en dokters is self tot oor hul ore toe besig. Laat sy maar gaan hoor.

Sy sit die naald neer en sê: “Ek’s nou terug,” en stap gou foon toe. “Bhongweni-ongevalle. Dokter Engelin.”

“Ons het ’n koeëlwond in bors,” breek ’n manstem stuk-stuk deur swak opvangs en vervolg: “Vroulik. Middeltwintigs. Pols honderd-en-vyftig. Bloeddruk vyf-en-sewentig oor veertig …”

Ag, nee! Natasja het gedink sy is teen dié tyd lankal terug by die huis.

Sy draai rusteloos om, raak dan meteens bewus van haar omgewing en sug verlig. Dankie tóg, sy lê al die tyd in haar eie bed. Wanneer gaan die teistering van drome tog end kry? Sy lig haar kop op en luister.

Ja, dis haar deurklokkie wat skril, nie ’n foon nie. Sy kom orent en swaai haar bene van die bed af. Donderweer klap met ’n knal terwyl weerlig deur ’n skreef in die toegetrekte gordyne blits en die donker kamer sekondes lank verlig. Sy skakel haar bedliggie aan en vat haar wekker raak.

Halfeen in die nag, dus reeds Maandag. Sy het miskien ’n halfuur geslaap. Wie op aarde sou dit wees?

Sy het net twee dae rustyd en moet Woensdag weer aan diens wees.

So in die verbygaan vat sy haar satynjapon agter die kamerdeur raak en trek dit sommer in die loop voordeur toe aan. Sy moes soos ’n dooie op haar een sy geslaap het, want die handdoek sit nog oor haar klam hare.

Net eers die stoeplig aanskakel. Deur die loergaatjie sien sy die verwronge gesigte van twee mans. Ag nee! Oupa Gerrit moes weer uit die versorgingsoord weggeloop het. Die tweede keer in ’n maand.

Die ander man moet ’n weldoener wees, bespiegel Natasja terwyl sy gou oopsluit.

’n Windvlaag ruk die deur uit haar hand, pluk haar japon se voorpante agtertoe en amper van haar lyf af. Die handdoek oor haar kop beland op die vloer, maar sy los dit en steek ’n hand uit na oupa Gerrit en trek hom binnetoe.

Sy hand is yskoud en sy yl haartjies en klere sopnat.

Blitsig raap sy die handdoek op. Sy moet Oupa se gesig en hare droog kry, dan vir hom droë klere aantrek … voorkom dat hy siek word. Gelukkig is hier nog klere in sy kas.

“Tasjatjie, ek het ’n bietjie verdwaal,” sê Oupa met ’n bewerige stem.

Sy gooi die handdoek oor sy nek en skouers. “Dis oukei, Oupa. Moenie vir Oupa bekommer nie. Bly staan net hier, die teëlvloer is nat, Oupa kan gly en val. Ek gaan kry gou droë handdoeke.” O, gats, in haar bekommernis oor haar oupa het sy totaal van die vreemdeling vergeet.

Sy draai om, kyk na die man wat steeds in die deur bly staan, en haar woorde droog op.

Ligbruin oë onder donker wenkbroue in ’n sterk gesig kyk haar vas en asof gehipnotiseerd aan. ’n Beeld van ’n man, moet sy erken. Hy kyk af, vee dan met ’n hand oor sy donker hare en nat gesig. Instinktief gly haar oë rakelings oor die wit kortmouhemp wat waternat klou aan ’n breë bors, gespierde arms en ’n sixpack-maag. Die ligblou ontwerperjeans is kol-kol nat en sy tekkies sopnat.

Sy sluk swaar, kyk op na hom en vang sy deurdringende blik vas. Genade, die man laat haar skoon van goeie maniere vergeet.

“Ag, jammer, meneer. Ek –”

“Juffrou,” val hy haar fronsend in die rede, “jy sal plan moet maak. Kan jy nie beter na jou oupa kyk nie?”

Oomblikke lank kan Natasja net sprakeloos na hom staar terwyl vernedering oor haar spoel. Sy soek na woorde: “Maar … ek doen my bes –”

“In jou oupa se geval is jou beste nie genoeg nie. Hy het voor my motor ingeloop en kon noodlottig beseer gewees het as ek nie betyds gerem het nie. Dit is duidelik dat jy nie cope nie. Daar is instansies, plekke soos versorgingsoorde wat beter na hom sal omsien.”

Natasja trek haar asem skerp in. Hoe durf hy! Die man ken haar nie en weet niks van haar hartseer en stryd die afgelope vier jaar met oupa se dementia nie. Wie gee hom die reg om vir haar voor te skryf en haar onbeholpe en verneder te laat voel? Hy is flippen voorbarig!

Oupa gee ’n losserige hoesie: “Tasjatjie, ek dink ek moet nou in die bed klim.”

Sy vat hom aan ’n arm, keer dat hy loop. “Oupa moet eers droog aantrek.” Of die man nou vermetel en ongeskik is of nie, sy sal hom moet bedank. Hy hét haar oupa darem opgelaai, nie net weggery soos die meeste mense sou nie. “Dankie, meneer, ek waardeer dit ongelooflik baie dat jy my oupa opgelaai het. Ek is jammer vir die ongerief, maar regtig, hy is in goeie hande. Dit was ’n eenmalige ding,” jok sy blatant. “Dit sal nie weer gebeur nie. En nou, as jy my sal verskoon, moet ek na my oupa omsien voor hy longontsteking kry.”

Sy het nou skoon stokkerig geklink, maar die vent verdien dit. Hy kyk haar ’n paar tellings woordeloos, maar ook deurdringend aan voor hy omdraai.

Natasja druk die deur toe, sluit dit en skakel die stoeplig af.

Met ’n arm om haar oupa se lyf, stuur sy hom in die rigting van sy ou kamer waar sy ’n sagte, liggewig-sweetpak en onderklere uit ’n kas haal.

“Daarsy Oupa, lê ’n rukkie en rus,” sê sy kalmerend toe hy aangetrek agteroor op die bed gaan lê. Sy trek ’n duvet oor hom. Siestog, hy lyk so moeg en maer en bleek …

Haar foon lui en sy gaan antwoord. Dis matrone Brits van die versorgingsoord wat ontsteld vra of oupa Gerrit nie dalk by haar opgedaag het nie. Blykbaar het hy die voordeursleutel in die dienskamer gaan haal toe die verpleegster aan diens gou badkamer toe is.

Natasja vertel van die vreemdeling wat Oupa opgelaai het en voeg by: “Ek was agttien uur aan diens by trauma en is doodmoeg, anders kon hy hier geslaap het. Ek gaan net vir ons tee maak, dan bring ek hom terug,” beloof sy en lui af.

Tog snaaks hoe oupa Gerrit soms onthou waar hulle huis is. Dankie tóg die polisie se hulp was nie vanaand nodig nie.

Sy loop skakel die ketel aan, gooi teesakkies in twee glasbekertjies en kyk hoe druppels reën teen die kombuis se ruit spat. Gelukkig is daar ’n verbindingsdeur na die motorhuis; Oupa sal droog bly. Sy voel soos ’n ondankbare hond wanneer sy Oupa by die oord gaan aflaai, veral wanneer hy by sy volle positiewe is.

Oupa herken haar nie altyd wanneer sy gaan kuier nie – ander kere is hy weer helder en kan hulle darem gesels. Wat ’n aaklige en aftakelende siektetoestand vir enigiemand, maar veral vir iemand wat eens op ’n tyd ’n ingenieur was!

Vandat sy kan onthou, weet sy Ouma kon nie kinders hê nie, toe het hulle haar pa as twee maande oue baba aangeneem.

Maar toe Natasja besef wat Oupa makeer, wou sy nie kanse vat nie, sy wou vir seker weet of sy die dementia-geen het of nie, en het haar toe laat toets. Wat haar betref, was dit nodig. Sy het mos nie haar biologiese pa of ma of dié se familie geken nie. Wat ’n verligting was dit nie toe die uitslae kom en sy nie die dementia-geen het nie! Nie dat dit ’n waarborg of algehele vrywaring is nie.

Natasja gooi water oor die sakkies. Hoe kan sy anders as om skuldig te voel dat sy nou alleen in die huis bly waar sy met liefde deur oupa Gerrit en ouma Lettie soos hul eie kind grootgemaak is? Oupa en Ouma was positiewe mense wat dit by haar tuisgebring het dat daar niks op hierdie aarde is wat sy nie kan doen of regkry nie.

Hulle het haar ballet- en klavierlesse betaal, haar universiteit toe gestuur, toe sy soos haar oorlede pa ook dokter wou word, haar aangemoedig in alles wat sy aangepak het.

Sy was skaars ’n jaar oud toe haar ouers in ’n motorongeluk dood is, en sy by Ouma en Oupa kom bly het. ’n Begeerte om na die gesigte van haar ouers en haar ouma te kyk, pak haar beet en sy stap gang toe na waar die geraamde foto’s teen ’n muur hang.

Hier is sy as tiener saam met Oupa en Ouma gekiek. En hier sit sy op haar ma se skoot, en op ’n volgende een hou haar pa haar teen hom vas. Sy kyk beurtelings na die gesigte in die groepfoto waar sy saam met van die dokters, chirurge en verpleegsters van Dokters Sonder Grense afgeneem is.

Op ’n volgende groepfoto in die raam langsaan, luier haar oë op die gesig van ’n jong meisie wat sy nie geken het nie, maar wat steeds in haar drome by haar spook. Sy het die groepfoto later in ’n chirurgiese tent gekry, en die meisie toe eers herken as die een wie se lewe sy en Paul probeer red het. Sal sy die onbekende meisie ooit kan vergeet en ophou om sulke deurmekaar nagmerries oor haar en ander helpers te kry?

Sy het kwaai teenstand van Oupa-hulle af gekry toe sy tydens haar internskap na die oorloggeteisterde Demokratiese Republiek van die Kongo wou gaan. Op die ou end moes hulle dit maar aanvaar. Sy was avontuurlustig en wou graag die arme mense gaan dokter …

Min het sy geweet watter nagmerrie-wêreld sy binnegaan.

Sy gaap en vee trane af. Sy moet die tee liewer loop maak en Oupa terugneem na die versorgingsoord.

Hugo Massyn bestuur sy Jaguar op autopilot terug hotel toe. Hy kon gerus sy tong afgebyt het nadat hy die girl oor haar oupa se versorging uitgetrap het. Die seerkry in haar helder liggroen oë spook by hom. Plaas hy sy woorde beter gekies het, maar dit was instinktief … Hy skud sy kop. Dit moes die adrenalien gewees het wat die veg-of-vlug-reaksie in sy brein aan die gang gesit het toe sy die deur oopgemaak het.

Hel, toe die wind daardie stunning girl se japon agtertoe waai en hy haar perfekte lyfie in haar skrapse nagkleertjies sien, het hy skoon vergeet om asem te haal. Sy het duidelik gelê en slaap voor sy die deur kom oopmaak het. Haar heserige stem en engelagtige gesiggie met die fyn gelaatstrekke, die lang, gekartelde, blonde hare wat in alle rigtings gestaan het, het hom eenvoudig so betower dat hy net met ’n mond vol tande na haar kon staar.

Hy het verhoudings met uitsonderlike mooi meisies gehad en plotseling weer van hulle vergeet, so hoekom speel dié girl so woer-woer met sy kop? Is dit omdat sy ongekunsteld voorgekom het?

Hy frons nadenkend. Dit kon sy verbeelding gewees het, maar nee …

Hy sien steeds in sy geestesoog die glansende goue lig wat haar soos ’n aura omring, terwyl sy ooglopend skaars bewus is van sy bestaan.

Sy hand krul om die stuurwiel. “Jy is flippen bonkers, Hugo Massyn! Van wanneer af raak jy liries oor ’n wildvreemde meisie wat jy nooit weer gaan sien nie?” Hy skud sy kop weer. Die weerlig het hom sweerlik daar op haar stoep getref, hoekom praat hy andersins hardop met homself?

Hy voel spyt in sy bors opstoot. Haar vriendelike, helder, liggroen oë het verander toe hy haar oor haar oupa se versorging aangevat het, asof sy woorde eers seergemaak het voor verontwaardiging ingetree het.

Sy is duidelik baie lief en ook bekommerd oor hom, maar hel, iemand moet tog seker die opsies oor haar oupa se versorging aanroer? Sy was goed die hoenders in vir hom en het nie eens gewag tot hy by die donker trappe af is voor sy die deur agter hom toegedruk en die lig afgeskakel het nie.

Flip, daar breek hy toe amper sy nek toe hy die laaste trappie mistrap. Hy glimlag en skud sy kop. Vir seker is dit die eerste meisie in ’n lang tyd wat so vinnig van hom ontslae wou raak. Maar hy het respek vir iemand wat haarself kan verdedig.

Hugo draai by die hotel se ingang in. ’n Man geklee in ’n netjiese grys uniform staan nader om sy sleutels te kry sodat hy Hugo se motor op sy gereserveerde parkeerplek kan gaan parkeer.

Steeds ingedagte, klim hy in die hyser wat hom na sy suite op die boonste verdieping neem.

Heerlik uitgerus, trippel Natasja Woensdagoggend die Avianto-hospitaal se trappe op vanaf haar gereserveerde onderdakparkeerplek na die ontvangsportaal.

Izelle, haar vriendin en een van die teatersusters, glimlag toe sy langs Natasja inval. “Haai, Natasja. Lekker gerus?” Izelle se donker oë skitter opgewonde.

“Hallo, Izelle. Ek voel darem nou weer mens.” Sy glimlag. “En as jy nou so vroeg in die dag lyk soos die kat wat die kanarie ingesluk het?”

Sy lag. “Ek het nog nie eens aan die kanarie geproe nie. Maar ja, hy is ’n chirurg wat tydens jou twee dae rustyd saam met nuwe personeellede en kliniese assistente aangestel is. Hier is ook weer ’n spul nuwe toerusting afgelaai.” En toe Natasja swyg: “Maar jy weet natuurlik van alles en bly sowaar tjoepstil.”

“Ek is deesdae, vandat die hospitaal nuwe eienaars gekry het, ook maar meestal in die duister. Onthou, ek sit nie meer in by die vergaderings nie.”

“Ook weer waar.” Izelle kyk kafeteria toe. “Sal ek vir ons twee take-away cappuccino’s gaan haal?”

Natasja haal geld uit haar handsak. “Kry vir ons twee ekstra-grotes, asseblief? Ek het kwaai kafeïenonttrekking.”

Sy gaan sit ingedagte.

Sy kan nie glo dis al agt maande gelede dat sy en die ander chirurge in die direksievergadering gehoor het dat die Avianto-hospitaal finansieel agteruitgaan nie. Dit voel soos gister dat sy saam met die ander chirurge voorstelle ingewin het oor hoe om die private hospitaal van ondergang te red. Darem gaaf en ’n groot uitkoms toe hulle sommer so uit die bloute ’n aanbod gekry het om die hospitaal te verkoop, hoewel daar teenstand was van die chirurge wat nie van hul aandele ontslae wou raak nie.

Mm, ja, ook net totdat hulle tydens ’n direksievergadering gehoor het hoe ruim hulle vir die aandele vergoed gaan word. Toe kon hulle nie wag om die aandele af te staan nie. Haar tienpersent-aandele was nie veel nie, maar in ’n groot hospitaal soos die Avianto blyk dit toe ongelooflik lonend te wees.

Tot almal se frustrasie was die nuwe eienaars se prokureurs en boekhouers en ouditeurs maande lank oral in die kantore aan die werk deur al wat boek en rekenaar is, op soek na als en nog wat voor die kontrakte oor en weer geteken is. Die klousule in die kontrak – wat die chirurge wat aandele verkoop daartoe verbind om drie jaar in hul poste te bly – pla haar glad nie.

Snaaks dat die werklike eienaars nooit gesig gewys het nie. Alles is deur hul prokureurs afgehandel. Daar was bespiegelings dat die nuwe eienaars biljoenêrs is. Dit is seker maar soos die superrykes sake doen? Darem lekker dat hulle met die groot finansiële inspuiting reeds uitgediende toerusting met nuwe apparaat kon vervang, so kan hulle soveel beter en vinniger dienste lewer.

Nou hoor sy by Izelle daar het nog nuwe toerusting bygekom. Daar is selfs reeds sprake van ’n nuwe kraamsaal.

Izelle sit Natasja se bekertjie voor haar op die tafel neer, gaan sit oorkant haar en proe. “Sjoe, brand ek my nou. Maar sê my eers … u-hm, weet jy van enigiets hier rond wat radikaal gaan verander noudat die hospitaal amptelik nuwe eienaars het? As daar iemand is wat sal weet, is dit jy. Dokter Wasserman wat in die direksie is en dié aspekte van die verkoopskontrak hanteer, behandel jou soos ’n eie dogter.”

Natasja haal die houertjie se deksel af en roer suiker by. Sy weet waaroor daar deurgaans bespiegel word. “Dokter Wasserman het vir my gesê die nuwe eienaars wil die naam Avianto behou én hulle verkies ook dat alles soos voorheen aangaan tot tyd en wyl. Ons chirurge het spreekure, dieselfde hoeveelheid dae af, en al die chirurge werk steeds beurtelings by trauma.”

Izelle knik. “Maar is dit nie vir jou ook vreemd dat niemand weet wie die nuwe eienaars is nie?”

“Ag nee wat, ek is oukei daarmee. Wat belangrik is, is dat hulle nie met ons werk inmeng nie en dat die ou en uitgediende toerusting gelukkig vervang is.” Natasja drink ’n slukkie, kyk dan op haar horlosie en tel haar cappuccino op. “Ek moet saalrondtes gaan doen, dan begin my spreekure.”

Sy staan op en glimlag. “Sien jou later vanmiddag in die teater.”

Haar foon lui en sy antwoord so in die stap. Dit is dokter Wasserman se sekretaresse wat sê hy wil haar so gou moontlik spreek.

“Is dokter Wasserman reeds op kantoor?”

“Ja, hy wag vir dokter.”

“Ek is op pad,” sê Natasja en lui af. Wat kan tog so dringend wees dat Wasserman haar so vroeg in die oggend wil sien?

Natasja groet en gaan sit oorkant dokter Wasserman. Sy beskou die groot gryskopman en snuif liggies. Hy was weer vanoggend te kwistig met sy naskeermiddel.

Wasserman hoes liggies voor hy doodgewoon sê: “Jy begin vanjaar in kardiovaskulêre chirurgie spesialiseer.”

Natasja knik: “Dis reg, ja?”

“Wel, ek het goeie nuus vir jou. Het jy al van dokter Hugo Massyn gehoor?”

Sy sit sommer kiertsregop. “Dié dokter Massyn? Die beroemde hartchirurg?”

Hy knik en glimlag: “Die einste. Hy is terug uit die buiteland en het reeds by ons kom aansluit. Hy opereer deesdae nie net op volwasse harte nie, maar doen ook sleutelgat-chirurgie en in-utero-chirurgie op sianotiese babas.”

“Maar dit is fantastiese nuus!”

Wasserman knik selfvoldaan. “Ek het jou in sy span ingedeel.”

’n Paar tellings gaap sy hom stom aan terwyl die nuus insink. “Ek weet nie hoe om dankie te sê nie. Dit is wonderlik … Ek waardeer dit oneindig baie,” eindig sy lamlendig.

Wasserman glimlag. “Jy kan geweldig baie by hom leer. Môreoggend sesuur begin jy saalrondtes doen saam met dokter Massyn en die ander kliniese assistente in die span. Intussen gaan jy aan met algemene chirurgie en om jou studenteinterns op te lei.”

Natasja vou haar arms om haar lyf en skiet orent. “Ek kan nie wág nie,” sê sy entoesiasties en gee Wasserman ’n handdruk voor sy haar uit die voete maak.

Dit voel of sy sweef toe sy met haar studenteinterns wat in algemene chirurgie spesialiseer, saalrondtes doen. Later, tussen konsultasies in haar spreekkamer deur, drink sy ingedagte tee en glimlag. Sy het nog nooit ’n foto van dokter Massyn gesien nie, maar in haar gedagtes stel sy hom voor as ’n skraal grys man met effense geboë skouers van die ure se staan oor die operasietafel.

Sy gaan onder ’n wonderlike man se leiding in hartchirurgie spesialiseer!

Dat sy besiger as ooit tevore gaan wees, is oukei.

Hugo Massyn staan gebukkend langs Rikus Maree, die kliniese assistent in pediatrie en bestudeer X-strale. ’n Student-intern in sy derde jaar staan agter Rikus en luister.

“Dit is die outjie met die bloubaba-sindroom wat in die vroeë oggendure gebore is,” sê Hugo en trek met ’n vinger oor die skerm. “Dis ’n transposisie van die twee arteries. Hier kom die groot arterie wat aan die linkerkant moes afkom, nou aan die regterkant af, en die regterkantse arterie aan die linkerkant af. Dit beteken hier is nou twee aparte sirkulasiestelsels. Dié twee hartkamers kommunikeer nooit met mekaar nie, so die bloed wat na die longe toe gaan …”

Hugo kyk gesteurd oor die skerm en deur die glasafskorting toe twee geselsende verpleegsters verbystap en een hardop lag. Sy blik haak vas op ’n derde figuur. Adrenalien skiet deur sy are en laat sy hartklop versnel.

Hel, dit kan nie wees nie. Nee. Ja. Dis wragtig die girl wie se oupa hy Sondag opgelaai en huis toe gevat het.

Hy kom orent en bestudeer haar.

Die glimmende aura wat haar omring, was toe nie net in sy verbeelding nie. Haar vel en blonde hare gloei sag asof ’n lamp binne-in haar aangesteek is. Sy glimlag liggies, asof tevrede met haarself, en nou eers sien hy hoe sag en volmaak haar lippe gevorm is.

Sy draai om toe ’n pasiënt haar iets vra. Haar blonde lokke is argeloos met ’n rekkie in ’n poniestert in ’n vreemde, deurmekaar gedoente agter haar kop saamgevat. Die ligblou teaterjurk oor die donkerblou langbroek verraai dat sy ’n chirurg is.

Sy gaan staan by die dienstoonbank, blaai deur ’n lêer en maak aantekeninge.

Hugo word bewus van sy omgewing toe Rikus Maree ’n blaaslaggie gee. “Sy is beeldskoon, nè? Jip, elke ou hier rond se fantasie.” Rikus kyk tellings lank in stilte na haar. “Haar bynaam is Ysprinses.”

Hugo frons met sy oë steeds op haar. Sy lyk nie hoogmoedig nie en het vriendelik met die pasiënt gesels. “Hoekom Ysprinses?”

Rikus leun agteroor. “Dokters en ander personeellede vra haar gereeld om uit te gaan, maar sy sê altyd nee, sy het nie tyd om te date nie.” Hy huiwer. “Ek het gehoor daar is ’n ou by Tygerberg-hospitaal, iemand wat saam met dokter Engelin by Dokters Sonder Grense gewerk het, maar ons het hom nog nooit gesien nie. Dalk gaan kuier sy soms in die Kaap by hom. Hoewel sy amper elke naweek werk, so ek weet nie … die Kaap is ’n bietjie ver van Durban af.”

“Ek sien.” Hugo is nie bekommerd nie. Die verhouding kan nie ernstig wees as die man haar omtrent nooit sien nie. “Wat is haar regte naam en wat is haar spesialiteit?” Hel, hy moenie sy belangstelling so ooglopend maak nie. “Ek het die ander chirurge almal ontmoet, afgesien van haar.”

“Dokter Natasja Engelin. Sy’s ’n algemene chirurg.” Rikus lag effens. “Sy kon Sondagaand skaars in die lift klim van moegheid omdat sy langer as agttien uur by trauma op roep was. Sy het half aan die slaap met haar kop teen die muur gestaan, toe bied ek aan om haar huis toe te vat, maar sy’t geweier. Sy’t gesê sy is gelukkig Maandag en Dinsdag af en gaan heerlik uitrus. Dit is hoekom ons haar vandag eers weer sien.”

Hugo laat sak sy kop en kyk onsiende na die skerm. Mm, Natasja Engelin, mooi name … pas by haar engelagtige gesiggie. Maar hy weet eerstehands sy kan net so omswaai en kil word.

Hel, hy het dit verdien.

Rikus kyk oor sy skouer na die student-intern: “Dokter Engelin het jou ’n paar interessante feite oor pediatrie geleer, of hoe? Prosedures waarvan jy en ’n paar ander nie geweet het nie.”

Hy knik: “Dokter Engelin is hel-uit intelligent. Sy vergeet boonop net mooi niks as sy dit een maal gehoor, gelees of gesien het nie.”

Hugo lig sy kop en beskou Natasja. Mm, beeldskoon en op die koop toe briljant ook. “Waar het sy gestudeer?”

Rikus kyk asof ingedagte na Natasja. “Universiteit van Kaapstad. Sy’t haar internskap deur Dokters Sonder Grense gedoen, iewers in oorloggeteisterde gebiede in Afrika, toe ’n ekstra jaar internskap hier kom doen, eksamen afgelê en cum laude geslaag. In haar huisdokterjaar hier, het die spesialiste gou haar potensiaal raakgesien en haar oral ingespan. Toe begin sy die daaropvolgende jaar in algemene chirurgie spesialiseer.”

Hugo gee ruim skenkings vir wêreldorganisasies soos Médecins Sans Frontières, ofte wel Dokters Sonder Grense, asook andere omdat hulle vir die armes, en vir siek en beseerde mense sorg. Net jammer dat daar medici is wat in dié proses hul lewes moet inboet.

Tog, geen wonder die chirurge by Avianto het dokter Natasja Engelin opgemerk nie. Mens moet uithouvermoë en senuwees van staal hê om veral in Afrika te werk. Daar is oorloggeteisterde gebiede waar dokters soms met flitsligte in die donker moet opereer, en met die karigste instrumente moet klaarkom om lewes te probeer red. Waar sou sy gaan werk het? Kongo? Angola?

Rikus se stem dring deur sy gedagtes: “Dokter Engelin het eendag gesê sy verkies algemene chirurgie omdat dit nie eentonig is nie. Sy’t gesê sy sal haar doodverveel as sy heeldag net een soort prosedure moet doen. En sy assisteer soms by hartoperasies … weet nogal baie van kardiologie af. Sy opereer ook op haar eie pasiënte en veral natuurlik wanneer sy by trauma aan diens is.” Rikus kom orent. “Moet ek dokter Engelin roep en haar aan dokter voorstel?”

Hugo kyk na ’n volgende X-straalfoto. Dalk moet hy die bekendstelling verbykry en sien of Natasja hom gaan herken.

Hy kyk op. Waar de hel is sy nou?

“Dis oukei, daar’s geen haas nie,” sê hy net. Die gevoel van bewondering en belangstelling in die girl sal verdwyn, soos dit nog altyd in die verlede met hom die geval was. Dit sal boonop idioties wees om té vriendelik met die personeel te raak, altans, nie nou al nie, dis hopeloos te gou.