Читать книгу Haar naam was Marina Neser - Susanna M Lingua - Страница 4

Pas na ontbyt, twee oggende later, besluit Marina dat sy dit vandag alleen stad toe gaan waag. Die vorige dag het sy heeldag langs die strand en in die golwe verwyl, maar vandag voel sy lus om hierdie vreemde stad te gaan besigtig.

Sy het nog nie die vreemde Fanus opgespoor nie, en sy gaan in die vervolg ook geen moeite meer doen om hom te ontmoet nie. Hy is blykbaar menssku, of anders is hy so bitter oninteressant of onaantreklik dat hy moontlik te skaam is om sy gesig tussen die gaste te wys, besluit sy. Sy raap haar handsak van die bed af op en verlaat die vertrek met haar trotse kop parmantig in die lug.

Buite skyn die son heerlik en Marina voel dat dit die ideale dag is vir ’n uitstappie deur die Portugese hoofstad. Van die hotelbestuurder het sy gister al verneem waar om ’n bus te haal. Gewapen met die hotel se haas onuitspreekbare naam en adres op ’n stukkie papier geskryf, voel sy oorgehaal vir enigiets wat hierdie vreemde stad kan oplewer, of wat die dag se avontuurtjie ook al vir haar sal inhou.

Soos ’n ervare toeris stap sy met die straat op. Agter haar dreun en klots die golwe woes teen die rotse aan en voor haar wemel dit van die verkeer.

Sy kan natuurlik nie Portugees lees of skryf nie, maar ’n entjie hoër op in die straat gewaar sy ’n uithangbordjie en ook ’n bankie waarop daar reeds ’n paar mans sit. Dus besluit sy dat dit die bushalte moet wees.

Sonder kwelling sluit sy haar by die wagtende groepie aan en kort daarna daag die bus op. Sjarmant staan die mans terug vir haar om in te klim, en met ’n vriendelike kopknikkie erken sy hul hoflikheid.

Met groot belangstelling bekyk Marina die voetgangers en die eeue oue geboue deur die venster van die bewegende bus, en merk dus nie op hoeveel aandag sy trek nie – sommige oë is vol bewondering, ander weer vol verbasing omdat sy dit vrou-alleen op straat waag.

Maar al was sy ook bewus van elke verbaasde blik, sou dit haar nie in die minste gehinder het nie, want sy is nie ’n Portugese vrou nie en derhalwe nie aan hul konvensies gebind nie.

Toe die bus later in die hartjie van die stad stilhou, klim Marina saam met die ander passasiers uit. Tydsaam kuier sy van die een winkel na die ander, vertoef hier by ’n kunswerk en daar by ’n ou historiese gebou. Later bevind sy haar op die plein voor die standbeeld van Pedro die Vierde wat op ’n geweldig hoë pilaar pryk, en in die verte hoor sy ’n horlosie slaan. Sy kyk af na haar polshorlosie en merk dat dit al halfelf en tyd vir ’n koppie tee is.

Met kort, haastige treetjies stap sy oor die straat en om die eerste hoek vind sy ’n restaurant. Moeg van die lang wandeling, sak sy sommer op die naaste stoel neer, en met ’n groot gesukkel slaag sy eindelik daarin om die kelner te laat verstaan dat sy ’n koppie tee verlang.

Dis byna elfuur toe sy die restaurant verlaat met die doel om terug te gaan na die bushalte. Maar hoe verder sy loop, hoe stiller word die strate en die omgewing, en met ’n skok besef sy later dat sy haar glad nie meer in die sakekern van die stad bevind nie.

Met ’n bekommerde blik bekyk sy die omgewing. ’n Paar treë verder loop die straat dood waar twee sierlike hekke van gegote yster oop staan, asof hulle haar nooi om binne te kom.

Sy bly meteens staan, meet die son berekenend met haar viooltjieblou oë, byt fyntjies met pêrelwit tande op ’n aanloklike rooi onderlip, en beken dan met ’n moedelose sug aan haarself dat sy hopeloos verdwaal het.

Heimlik verwens sy haarself omdat sy op so ’n impulsiewe wyse sonder die hulp van ’n gids hierdie vreemde stad aangedurf het.

Wel, dis nou vir jou ’n moles, sug sy moedeloos, maar terselfdertyd tree sy nader aan die oop hek. Hoe op aarde gaan ek ooit vandag by die hotel kom? Ja, en boonop het die hotel ook nog so ’n snaakse, ingewikkelde naam.

Ofskoon Marina nie die naam van die hotel kan onthou nie, troos sy haar met die wete dat sy dit neergeskryf het. As ek nou net ’n taxi kan ontbied, sal alles in orde wees en is ek in ’n japtrap terug in die hotel, sug sy weer.

Maar soos ’n weerligstraal tref dit haar dat sy nie die Portugese taal magtig is nie, en dat die paar woorde wat sy wel kan praat, haar hoegenaamd nie uit hierdie penarie sal kan red nie. Onwillekeurig spoel ’n vlaag van moedeloosheid soos ’n verpletterende golf oor haar en sy voel hoe haar bene lam word van vrees en kommer.

’n Oomblik lank bly sy in die middel van die oop hek staan. Sy weet nie herwaarts of derwaarts nie. Dit voel vir haar momenteel of sy aan die einde van alles gekom het.

Die gruis kraak saggies onder haar dun, hoë hakkies, toe haar blik plotseling op ’n asemrowende spuitfontein val wat water hoog die lug in laat sluit.

Met verwondering staar sy na die blink strale water wat met sierlike boë terugval in die wit marmerdammetjie, en dadelik is alle kwellinge en onrus vergete. Die fyn mistigheid van die silwer druppels vorm miniatuurreënbogies, en die skouspelagtige gesig trek haar soos ’n magneet.

Voordat sy reg besef wat sy doen, staan sy digby die fontein, skoon in vervoering by die aanskoue van die verruklikheid van die natuur om haar heen. Dit lyk vir haar soos ’n park wat sy nou betree het – ’n paradyspark. ’n Breë gruispad swenk aan albei kante van die fontein verby en maak honderd tree verder ’n wye draai na regs. Aan albei kante van die pad is daar ruim grasperke, hoë sierbome, digte struike, oleanders, magnolias, jasmyn en kleurryke blombeddings. Die gekoer van bosduiwe en die gekwetter van voëls is byna oorverdowend.

Ja, dit moet ’n park wees, besluit sy, wat anders kan dit wees? Sy gewaar geen huis in die nabyheid nie, maar helaas ook geen bankies wat so eie is aan ’n park nie.

Die son bak ongenadig op haar goue krulle neer, en sy besluit dat sy iets daaromtrent sal moet doen as sy nie vandag sonstraal wil opdoen nie.

Sy knip haar handsak oop, haal ’n fyn kantserpie uit en sprei dit netjies oor haar warm hare – onbewus van die lang, donker man wat half verskuil agter ’n digte struik staan en haar met objektiewe belangstelling bestudeer.

Marina, wat half met haar rug na die lang, vorstelike en indrukwekkende man staan, merk nie op dat hy met lang, veerkragtige treë na haar toe aangestap kom nie.

Sy voetval is sag en op sy effens skraal, aristokratiese gesig is daar nou ’n onmiskenbare uitdrukking van onvergenoegdheid. Hy het geen benul wat hierdie vreemde meisie hier soek nie, en dit nogal sonder ’n metgesel.

’n Ergerlike frons ontsier sy mooi, hoë voorkop. Dis vir hom nou baie duidelik dat sy nie ’n Portugese dame is nie, maar daaraan steur hy hom min. Sy is op die oomblik in Portugal, en hier word sulke gedrag as uiters onbehoorlik beskou … Ek sal haar dit beslis aan die verstand moet bring, besluit hy.

Toe hy haar nader, tref dit hom meteens hoe aantreklik sy is. Sy is klein en fyn en as sy nie geklee was in daardie liggrys tweestuk en hoëhakskoene nie, sou hy haar beslis aangesien het vir ’n skoolmeisie.

’n Stywe glimlaggie skuif oor sy gelaat wat net sowel uit klip gekap kon wees, so min emosie toon dit. Hy wonder of sy daarvan bewus is dat sy haar op privaat eiendom bevind, op die ruim terrein van die Castela Conna. Sy lyk so tuis en kommerloos daar langs die fontein dat dit byna jammer is om haar te ontnugter. Maar miskien is sy reeds daarvan bewus en was dit slegs die fontein wat haar hierheen gelok het!

Skuins agter haar bly hy staan en laat sy blik waarnemend oor haar fyn postuurtjie gly. Dan groet hy haar met ’n diep, musikale stem: “Bon dia, señorita!”

Marina swaai so vinnig om dat die serpie skoon van haar kop af waai en eenkant op die gras te lande kom. Toe kyk sy vlugtig op na die vreemdeling met sy donker, aantreklike gesig. Maar voordat sy iets kan sê, is hy reeds op pad om haar serpie te red.

“Dankie,” sê sy op Engels toe hy ’n oomblik later die stukkie wit kant met ’n sjarmante buiging na haar uithou.

“Dis ’n plesier, señorita,” erken hy haar dankbetuiging op goeie Engels maar met ’n duidelike aksent.

Die feit dat hy Engels so vloeiend praat, laat Marina met meer belangstelling na hom kyk.

Voor haar sien sy ’n lang, skraal man met breë skouers wat die baadjie van sy ligte grys pak eer aandoen. Sy raafswart hare is steil en netjies agteroor gekam. Sy gesig is effens skraal en donker met ’n aristokratiese neus en hoë voorkop. Sy ken is effens aan die aggressiewe kant en dit getuig van ’n sterk karakter en ’n onwrikbare wilskrag. Sy mond is sterk met streng lyne aan die kant, en sy oë is byna swart, skerpsinnig en deurdringend.

Vanaf sy indrukwekkende lengte kyk die vyf en dertigjare marguês Renaldo de Conna af op ’n kroontjie wat soos ougoud blink in die fel strale van die son. Binne oomblikke neem hy elke trek op haar fynbesnede gesig waar, en merk dat daar ’n suggestie van agterdog in haar lewendige viooltjieblou oë skuil.

Die gedagte dat sy hom wantrou, laat meteens weer ’n gevoel van ergerlikheid in hom opstoot. Hy is ’n magtige, vermoënde en invloedryke man, en gewoond aan agting en respek, baie beslis nie wantroue nie.

“Jy lyk nie juis ingenome met my teenwoordigheid nie, señorita,” laat hy koel hoor, en sy wenkbroue vorm ’n duidelike vraagteken.

Sy trek haar skouers liggies op. “Wel, dis ’n openbare park; ek kan jou seker nie belet om ook hier te wees nie, señor …”

“Wat, openbare park?” Hy meet haar met ’n kil, deurdringende blik, en vir Marina wil dit voorkom of die man diep ontsteld is. Waarom weet sy natuurlik nog nie. Maar sy volgende woorde is vir haar ’n ontnugtering. “Jy misgis jou, señorita, dis nie ’n openbare park nie. Inteendeel, dis privaat eiendom. Die terrein van my castelo!”

“Van … van … jou castelo?” stamel sy verward en blik die man nou self ontsteld aan. Hy merk haar ontsteltenis en besef dadelik dat sy sy eiendom onwetend betree het. “Dit … spyt my dat ek oortree het en jou dalk ongerief aangedoen het,” maak sy blosend verskoning. “Maar ek sal my sonder versuim van jou eiendom verwyder, señor.”

Sy groet hom met ’n bedremmelde glimlaggie en wil net wegstap toe sy meteens die ferm aanraking van sy hand op haar arm voel. Ergerlik kyk sy op. Maar die belangstellende uitdrukking in die marquês se donker oë laat haar meteens verward voel.

Daar is iets steurends in sy blik, iets sags en mensliks wat flussies afwesig was, en dit ontwapen haar totaal.

“Ek neem aan jy is met vakansie hier in Lissabon?” sê-vra hy en verwyder sy hand oombliklik van haar arm. “In watter hotel gaan jy tuis, señorita … e …?”

Sy blik rus vraend op haar, en Marina besef dat hy op ’n bekendstelling wag. Hy wil natuurlik weet wie die oortreder op sy eiendom is, flits dit deur haar gedagtes. “Neser … Marina Neser,” vul sy met ’n klein stemmetjie aan.

“Aangename kennis, señorita Marina. Ek is marquês Renaldo de Conna, tot jou diens … Maar jy het nog nie my vraag beantwoord nie!”

So, dan is hý Ricardo se neef, die kêrel wat ek my as ’n betreklik bejaarde man voorgestel het! dink sy. Wat ’n toeval! Maar hardop sê sy: “Jy het volkome gelyk, señor marquês, ek is met vakansie. Maar wat die naam van my hotel is, sal ek waarskynlik nooit kan onthou nie …”

“En as jy hier in Lissabon verdwaal,” onderbreek hy haar met ’n frons, “hoe dink jy gaan jy ooit jou weg terug vind sonder om eens te weet wat die naam van jou hotel is?”

’n Warm gloed sprei oor haar pragtige gesig. Hoe min sy ook al daarvan hou, sy sal aan hierdie vreemde aristokraat moet erken dat sy reeds verdwaal het.

Sy vee die vogtigheid van haar voorkop af en antwoord sag dog opvallend selfbewus: “Ek vrees ek het reeds verdwaal, señor marquês, maar ek is darem nie volkome sonder die hotel se adres nie.” Sy haal die velletjie papier uit haar handsak en hou dit na hom uit. “As jy miskien kan beduie hoe ek moet loop –”

“Daar is geen sprake van nie,” onderbreek hy haar kortaf. “Dis byna tyd vir middagete, dus sal jy maar eers moet bly vir ete. Daarna sal ek jou persoonlik by die hotel besorg.”

Voordat Marina iets hierop kan sê, neem hy haar saaklik aan die arm en lei haar oor die grasperk in die rigting vanwaar hy gekom het.

“Van waar af is jy afkomstig, het jy gesê?” begin hy gesels, en dit tref Marina dat sy stem gevaarlik aangenaam is om na te luister. Ja, die man se hele voorkoms en persoonlikheid is gevaarlik aantreklik.

Hulle stap tussen struike, bome en bloeiende plante deur wat ’n asemrowende geheel skep, en draai dan skielik links.

“Ek glo nie ek het gesê nie, señor,” glimlag sy fyntjies. “Maar aangesien jy so vriendelik is om my by die hotel te wil besorg, sal ek jou vertel.”

Sy kyk op, reg in sy oë wat geamuseer na haar kyk. ’n Kort oomblik hou sy blik hare gevange, dan raak sy meteens bewus van ’n eienaardige gevoelstroom wat soos vloedwaters deur haar bruis, en met ’n blos van verleentheid laat sy haar blik vinnig sak.

“Ek moet sê, dit klink geheimsinnig, señorita,” spot hy liggies.

“Hoegenaamd nie,” antwoord sy met haar ou selfvertroue. “Ek is van Johannesburg, Suid-Afrika, afkomstig, en daar is absoluut niks geheimsinnigs aan my besoek nie.”

Hy skud sy kop bedenklik, en ’n harde trek verskyn meteens om sy mond.

“Ek kan julle Suid-Afrikaanse ouers nie verstaan nie. Om ’n jong meisie soos jy so ver alleen op reis te laat, is absoluut ongehoord!”

“Ek is reeds een en twintig, señor marquês,” verdedig sy haar ouers se goed bedoelde optrede. “Trouens, deel van hierdie reis was ’n geskenk van my ouers vir my verjaardag. Maar nou ja, Suid-Afrikaanse gebruike en dié van jou land stem natuurlik nie ooreen nie.”

“Inderdaad. Maar ek moet sê, ek hou niks van jul volksgebruike nie. ’n Meisie behoort soos ’n juweel opgepas te word en nie so aan gevaar blootgestel te word soos wat dit vandag met jou die geval was nie, señorita.” Hy blik haar koel, berekenend aan. “Jy was inderdaad gelukkig om hier by my castelo uit te kom.”

“Ja, ek besef dit …” Toe verstar haar blik meteens, want wat sy voor haar sien, slaan byna haar asem weg.

’n Eeue oue kasteel, soos waarvan sy nog net in boeke gelees het, doem soos ’n vors van ouds voor hulle op met sy talle skerp torinkies en koepels, kruisraamvensters en geboogde ingange. Vir Marina voel dit kompleet of sy in ’n droom verkeer, ’n heerlike droom waaruit sy aanstons sal ontwaak en vind dat sy in ’n hotel op haar bed lê.

Hulle beweeg nog steeds oor ’n sagte, groen grastapyt tussen bloeiende oleanders en frangipanibome deur. Toe plaas hy sy hand sjarmant onder haar elmboog en lei haar versigtig met ’n menigte kliptreetjies op, van die een terras na die ander, totdat hulle die indrukwekkende geboogde ingang bereik.

Hy stoot die swaar, massiewe deur oop, buig galant en nooi haar om binne te gaan.

“Ek veronderstel daar is ’n verduideliking waarom jy verdwaal het, señorita. Ek sal dit graag wil hoor,” merk hy terloops op onderwyl hy haar in die rigting van die leeskamer lei.

Weelderige dik tapyte bedek die vloere. Marina kan byna nie alles inneem nie. Sulke kosbare, antieke meubels het sy nog net in rolprente gesien. Dis voorwaar oorweldigend. En nou is sy meer as ooit oortuig daarvan dat sy in ’n salige droom verkeer, want dit alles kan tog nie met haar gebeur nie.

Ek, ’n doodeenvoudige mens, dogter van een van Johannesburg se swoegende prokureurs, hier in ’n Portugese kasteel! Nee, dit kan nooit waar wees nie, besluit sy weer.

Byna aan die end van ’n lang gang stoot die marquês ’n deur oop en staan opsy. Hy buig weer sjarmant en versoek haar saaklik om binne te gaan. Toe trek hy die deur sag op knip, bied haar ’n stoel aan, en nadat albei plaasgeneem het, kondig hy aan: “Ek is gereed om na jou verduideliking te luister, señorita Marina.”

Sy kyk die marquês reguit aan en sê sag: “Daar is nie veel om te verduidelik nie, señor. Soos jy reeds weet, is ek ’n vreemdeling hier in jul hoofstad. Ek het twee dae gelede hier aan wal gestap en wou graag vandag die stad besigtig …”

Sy vertel hom van die busrit stad toe, hoe verdiep sy in haar omgewing geraak het, van die restaurant waar sy ’n koppie tee geniet het en dat sy vermoedelik daarna die verkeerde straat gekies het.

“Jy het inderdaad verkeerd opgetree, señorita,” bestraf hy haar saaklik nadat hy haar verhaal enduit gehoor het. “Dis absoluut ongehoord vir ’n meisie om so onbeskermd op straat rond te slenter. Maar ek sal reël dat vandag se … e … eskapade nie herhaal word nie. En as jy enigsins voel dat jy my oor die een of ander saak wil spreek, doen dit gerus. Ek is te alle tye tot jou diens.” Hy kom orent. “Ons sal nou na die sitkamer gaan.”

Ook Marina kom orent. Die marquês stoot die deur oop, buig weer galant en lei haar verder met die gang af. Hulle stap by ’n menigte deure verby tot waar die gang ’n draai maak, en eindelik bereik hulle die kolossale sitkamer. Lae tafeltjies en stoele en banke met diepblou en wynrooi fluweelbekleedsels versier die vertrek. Teen die mure hang waardevolle skilderye en oral pryk vase met die keurigste gerwe wit en pienk lelies.

Die marquês lei haar na ’n bank waar twee vroue druk in gesprek verkeer. ’n Entjie van hulle af, voor ’n oopslaanvenster, is slegs die netjies geklede rug van ’n man sigbaar.

“Laat my toe om my suster, Elena, en my niggie, Celesta Mendoca, aan jou bekend te stel, señorita … Señorita Marina Neser sal ons gas wees tot vanmiddag, wanneer ek haar sal terugneem na die hotel waar sy tuisgaan,” laat die marquês ietwat styf hoor.

Daarna draai hy na die man wat voor die venster gestaan het, maar van wie daar nou geen teken is nie.

“A, señorita Marina!” gee ’n bekende stem skielik agter hulle antwoord, en Marina swaai vinnig om.

“Boa tarde, señor Ricardo!” groet sy hom verras, en oombliklik verskyn daar ’n harde trek om die marquês se mond.

“Julle het mekaar reeds ontmoet?” Sy wenkbroue lig vraend.

“Ja, señor, twee uur nadat ek hier in Lissabon aan wal gestap het. Ek het señor Ricardo in die hotel ontmoet waar ek tuisgaan.”

“En waarom weet ek niks hiervan nie, Ricardo?”

Die jonger man lyk effens ongemaklik onder die marquês se kruisverhoor, maar sê nietemin moedig: “Ek wou jou nog vertel het, Renaldo. Want ek het die señorita genooi om ons te vergesel na jou quinta …”

“Ons sal weer later hieroor gesels, Ricardo.” Sy hele gelaat is hard en uitdrukkingloos. Toe draai hy na Marina en glimlag styf. “Jy is baie welkom om ons te vereer met jou teenwoordigheid tydens die uitstappie na my quinta, señorita. Dit was baie bedagsaam van Ricardo om jou te nooi. Wees daarvan verseker dat dit vir ons ’n eer sal wees om jou in ons midde te hê.” Hy kyk na sy polshorlosie en vervolg saaklik: “Ons sal nou na die eetkamer verdaag vir ete. Die huisbestuurder sal jou handsak wegsit, señorita.”

Met die waardigheid so eie aan hom, stap die marquês weg en ontbied die huisbestuurder deur ’n wit knoppie langs die deur te druk. Oomblikke later maak ’n middeljarige Portugees in uniform sy verskyning in die sitkamer, buig hoflik en verneem eerbiedig: “U het my ontbied, señor marquês?”

“Neem die señorita se handsak,” versoek Renaldo. “Jy kan dit na die ete weer hierheen bring.”

Marina oorhandig haar handsak aan die man, dan voel sy ’n sagte aanraking aan haar arm en hoor die sagte stem van Elena wat sê: “Ons kan maar solank gaan, señorita Marina.”

Die gedagte dat sy vandag ’n maaltyd in ’n kasteel gaan geniet, stem Marina effens senuweeagtig. Maar hiervan laat sy niks blyk nie. Sy hoop net dat hierdie senuweeagtigheid nie dalk gaan maak dat sy haar tafelmaniere vergeet nie.

Die maaltyd verloop egter gesellig en Marina besef dat sy verniet senuweeagtig was. Elena en Celesta, sowel as die twee mans, doen hul uiterste bes om haar tuis te laat voel en die maaltyd vir haar so gesellig moontlik te maak.

Na die ete verdaag hulle weer na die sitkamer, en op heel diplomatiese wyse lok Renaldo haar uit om oor haar ouers, haar vriende en hul leefwyse te gesels. En toe dit haas tyd is vir haar om terug te gaan na die hotel, is almal vertroud met haar agtergrond, haar familie en al die baie vertakkinge van die Nesers. Hulle gesels reeds soos jare lange vriende.

Die middag het verbasend gou verbygesnel en toe die horlosie vieruur aankondig, kan nie een glo dat dit reeds so laat is nie.

“Dit was werklik aangenaam om met jou kennis te maak, Marina,” laat Elena vriendelik en opreg hoor toe hul gas orent kom en verklaar dat dit tyd is vir haar om vertrek.

“Ek hoop jy gaan ons in die vervolg dikwels met sulke gesellige besoekies vereer,” kom dit weer van die marquês se suster.

“Net so dikwels as wat julle my in die vervolg gaan besoek,” antwoord sy laggend. “Glo my, dit was vir my net so aangenaam om met julle kennis te maak … En dit alles het ek te danke aan die feit dat ek vandag verdwaal het.”

Almal begin heerlik lag, afgesien van die marquês wat geen grap sien in die verdwaalepisode nie. Maar daaraan steur Marina haar min. Sy ken hom nou al vir die stil, streng persoon wat hy is. Want om ’n glimlag van hom te kry, is voorwaar ’n eer en ’n prestasie.

Almal kom orent en saam stap hulle na buite waar die marquês se motor reeds voor die deur staan. Hoflik bedank Marina die ouer meisie vir haar gasvryheid. Daarna groet sy die drie agterblywendes en klim in Renaldo se deftige roomkleurige motor waarvan hy die deur vir haar oophou.