Читать книгу Haar naam was Marina Neser - Susanna M Lingua - Страница 5

Onderwyl die motor met ’n sagte geruis oor die gryspad snel in die rigting van die sierlike dubbele ysterhek, praat nie een ’n woord nie. Renaldo sit styf, koel en afgetrokke agter die stuur van sy motor, terwyl Marina gevul is met aangename gedagtes en soet herinneringe. Haar uitstappie van vandag het veel tot gevolg gehad, en sy sal hierdie dag seker haar hele lewe lank onthou.

“Señorita Marina …” Sy wip soos sy skrik toe Renaldo ewe skielik hier langs haar praat. Sy, Elena, Celesta en Ricardo verkeer reeds op so ’n vriendskaplike voet dat hulle mekaar met gemak informeel aanspreek. Maar met hierdie koue, heerssugtige man wil sy nooit daardie stadium bereik nie. Sy verkies dat hy vir haar slegs die marquês Renaldo de Conna bly, want net dan sal sy hom op ’n afstand kan hou – ’n afstand wat veel veiliger sal wees vir haar wispelturige hart en vir dokter Frikkie Basson wat maande lank al die hoop koester dat sy hom die jawoord gaan gee.

“Ek wil jou graag om verskoning vra vir die jong Ricardo se onbehoorlike gedrag van eergister, deur jou kamer op so ’n onwaardige wyse te betree. Dit was inderdaad onvergeeflik van hom.”

“Maar dit was ’n blote ongeluk –” begin sy.

Hy lê haar egter dadelik die swye op. “Dit kon verhoed gewees het as hy oplettender was. Hier in Portugal tree ’n mens nie so impulsief op nie, señorita. Ek vrees daar is geen verskoning vir my neef se gedrag nie. Hy sal inderdaad moet leer om meer verantwoordelikheid aan die dag te lê.” Hy swyg ’n oomblik en hervat dan sy betoog. “Sy onverwagte verskyning moes jou seker in ’n groot verleentheid gestel het?” Daar is ’n vraende uitdrukking in sy blik wat vlugtig oor haar gly.

“Nee, hoegenaamd nie, señor marquês,” glimlag sy ingenome oor die feit dat haar volgende woorde hom terdeë in sy vername waardigheid gaan skok. Die man leef gans te hoog in die wolke. Dis hoog tyd dat iemand hom afbring aarde toe. “Inteendeel, ek was nogal aangenaam verras toe ek die aantreklike vreemdeling so skielik daar in my kamerdeur sien staan!”

“Jy sê aangenaam verras as ’n vreemde man jou kamer betree, señorita!” uiter hy geskok en staar haar aan asof sy iets is wat die kat ingedra het.

“Jy vergis jou, señor,” tik sy hom met ’n vroom gesiggie op die vingers. “Ricardo het nie my kamer binnegetree nie, net in die oop deur gestaan. En glo my, sy vreemde verskyning het die kroon gespan op al die vreemde dinge en indrukke wat my met my aankoms hier ingewag het.”

“Dit was nogtans ’n onvergeeflike oortreding om ’n dame se kamerdeur oop te stoot sonder haar toestemming.” Hy werp haar ’n skerp blik toe. “Ek dit sal jou absoluut niks baat om vir hom in die bresse te tree nie. Hier doen ons dinge anders as in die land waar jy vandaan kom, señorita, en ek sal hoegenaamd nie sulke gedrag van die jong Ricardo duld nie.”

’n Lang ruk snel hulle in stilte voort, toe verneem hy meteens: “Jou aanstaande verloofde van wie jy ons vanmiddag vertel het – het jy hom baie lief?”

Verbaas gaap sy die onverstoorbare aristokraat agter die stuur aan, en wonder heimlik oor hierdie onverwagse vraag van hom. Maar sy antwoord nietemin met haar ou selfversekerdheid.

“Dis eintlik waarom ek hom nog nie die jawoord kon gee nie, señor, omdat ek nog nie heeltemal oortuig is daarvan of ek wel die regte liefde vir hom besit nie. Daar was ander voor hom vir wie ek dieselfde gevoel gekoester het.”

“Hoeveel ander?” stel hy kortaf die vraag.

“O, daar was Wynand, Ryk, Gustav en nou hy, Frikkie.”

“Voorwaar baie mansvriende, en jy was maar pas eers een en twintig,” sê hy besadig met ’n uitdrukkinglose gelaat, maar om sy mond is daar ’n effens harde trek wat sy afkeuring duidelik beklemtoon. “Dis beslis nie betaamlik vir ’n meisie om soos ’n wispelturige vlinder van die een blom na die ander te vlieg nie. Ek kan werklik nie begryp hoe jou ouers sulke … e … wispelturigheid kan duld nie!”

“My ouers besef dat ek nie sommer met die eerste man wat ek ontmoet, kan trou nie, señor,” troef sy hom met innerlike tevredenheid. “Ons glo dat ’n meisie ’n wye keuse moet hê en …”

“En nou kom jy die lys in Lissabon aanvul vir die finale keuse?”

“O nee, hoegenaamd nie!”

“Jy sê dit baie vinnig, señorita. Dit wek byna die indruk dat die jong mans van Lissabon jou mishaag!”

“Jy vertolk my woorde verkeerd, señor,” kap sy verleë terug. “Ek het dit nie so bedoel nie. Maar …”

“Maar wat, señorita?” Die intonasie in sy stem wek die indruk dat die gesprek hom uiters verveel.

“Wel … ek … ek glo nie ek sal graag met ’n man uit enige ander volk as my eie wil trou nie, señor. Dus loop die jong mans van Lissabon geen gevaar om dalk op my lys te beland nie – ek het nie ’n lewensmaat kom soek nie. In my eie land is genoeg jong mans om uit te kies.”

Hierdie verklaring van haar het skynbaar ’n demper op die marquês se geselslus geplaas, want hy raak sonder rede stroef en geslote. Sonder ’n enkele verdere woord hou hy later voor die hotel stil.

Marina besef dat dit van haar verwag word om te bly sit totdat die motordeur vir haar oopgemaak word. En toe Renaldo voor om die voertuig stap en die deur vir haar oopmaak, moet sy weer eens aan haarself erken dat hy uiters indrukwekkend en gevaarlik aantreklik is.

Dit sal nogal nie moeilik wees om op die man verlief te raak nie – dis natuurlik te sê as ek nie dalk al klaar verlief is op hom nie! dink sy effens skuldig en blik hom tersluiks aan.

’n Vae glimlaggie huiwer om sy mond, en in sy skerp, donker oë is ’n peinsende, opsommende uitdrukking toe hulle voor haar kamerdeur tot siens sê.

“Dit was vir my besonder aangenaam om met jou kennis te maak, señorita Marina,” sê hy. “Onthou net om nie weer op eie houtjie die stad te gaan verken nie. Volgende keer tref jy dit dalk nie weer so gelukkig soos vandag nie.” ’n Knik van sy kop, en die volgende oomblik is hy reeds op pad na die hysbak.

Daardie aand aan tafel dwaal Marina se blik weer stelselmatig oor die besette tafeltjies op soek na Fanus, maar weer sonder sukses, en nou het sy tot die slotsom gekom dat hy ’n uithuisige kêrel is en glad nie die moeite werd is om te ken nie.

Na die ete gaan sy dadelik na haar kamer toe om ’n lang brief aan haar ouers te skryf. In haar gedagtes sien sy al hoe heerlik hulle lag as hulle van haar ontmoeting met die marquês verneem.

Frikkie sal natuurlik woedend wees en my van roekeloosheid en onverantwoordelikheid beskuldig, dink sy en byt diep peinsend op haar onderlip.

Terwyl sy so aan haar aanstaande verloofde dink, wonder sy meteens of hulle regtig vir mekaar bedoel is en of ’n huwelik tussen hulle werklik geluk gaan bring. Hy is so pynlik nougeset en alles moet net altyd volgens plan verloop. Sy, daarenteen, het in ’n huis opgegroei saam met ouers wat ruim opvattings oor die lewe het en waar niks vooraf beplan word nie, afgesien van onthale en sosiale aangeleenthede.

Sy huiwer soms as sy aan ’n huwelik met Frikkie Basson dink. Hulle het sulke uiteenlopende persoonlikhede. Hoe sal hulle ooit by mekaar kan aanpas? Sal haar liefde vir hom sterk genoeg wees om alles prys te gee vir sy eng lewenspatroon?

Sy sug hardop en gaan voor die venster staan. Met ’n veraf blik en ’n onseker hart tuur sy oor die maanverligte golwe wat hulle dreunend teen die rotse te pletter loop. Is dit nie dalk ’n vooruitskouing van hoe haar huwelikslewe saam met Frikkie gaan wees nie?

Maar dan skuif sy die gedagte van haar af. Die lewe is gans te kort om sulke somber gedagtes te vertroetel, besluit sy. En wat meer is, dis ook nie nou die tyd vir selfondersoek nie. Tyd genoeg daarvoor wanneer ek terug is in Johannesburg. Al wat nou werklik van belang is, is dat ek elke oomblik van hierdie duur vakansie moet geniet. Laat môre gerus vir homself sorg!

Werktuiglik draai sy van die venster af weg en begin ’n opgewekte deuntjie neurie, en sonder enige verdere kwelgedagtes gaan kruip sy later in die bed.

By Marina is dit al byna tweede natuur om soggens vroeg te ontwaak. Toe sy dus die volgende môre wakker skrik, merk sy dat die son nog nie eens op is nie. Maar hieraan steur sy haar min. As ’n mens wil gaan swem, let jy nie na die son op nie – altans nie in so ’n warm geweste soos Lissabon nie.

Haastig vlieg sy uit die bed en verklee haar in ’n helder rooi baaipak en bypassende swempet. Sy trek ’n vrolike strandjassie aan, gryp haar handdoek en draf haastig na die hysbak. Die hotelpersoneel wat sy wel teëkom, groet haar vriendelik. Hulle is al gewoond dat sy soggens hierdie tyd gaan swem.

In die voorportaal loop sy die bestuurder raak. Met ’n gebaar wat sy al by die Portugese aangeleer het, groet sy hom en stap met die paadjie af strand toe.

Na ’n halfuur van genoeglike swem klouter sy teen ’n hoë rots uit om die sonsopkoms te geniet. Dis vir haar een van die wonderlikste tonele om te aanskou, as die daeraad breek en die son sy kop stadig agter die horison uitsteek, kompleet asof hy na ’n lang nagrus ontwaak.

Toe die son later soos ’n rooi bal oor die blou deining hang, klouter sy weer van die rots af en draf ligvoets met die paadjie terug hotel toe.

Onderwyl sy haar later verklee vir ontbyt, probeer sy ’n program uitwerk vir die dag. Maar dit wil maar nie vlot nie, juis omdat sy nie daaraan gewoond is om dinge vooruit te beplan nie. Eindelik besluit sy om maar ’n gids te nader om haar deur die stad te neem … Ja, sy sal die hotelbestuurder sommer net na ontbyt vra hoe sy ’n ervare gids kan opspoor.

Tevrede met hierdie beplanning, stap sy na die eetkamer. Byna al die tafels is nog onbeset, en Marina merk dat hulle maar ses stuks in die vertrek is. Sy steur haar egter nie verder aan haar mede-hotelgaste nie en begin smaaklik eet, want die vroeë swem het haar behoorlik honger gemaak.

Na die ete keer die bestuurder haar by die hysbak voor met ’n boodskap dat señor Ricardo haar om halftien sal besoek. Sy bedank die bestuurder en stap die hysbak binne.

Vir Marina is dit goeie nuus. Sy hou van die jong Portugees wat so pynlik hoflik en tog soms so voortvarend kan wees. Hy is nou wel soms ’n bietjie oorweldigend met sy aandag en komplimente, maar sy voel nietemin gevlei dat die neef van so ’n vername edelman soveel aandag aan haar bestee.

Toe die kamermeisie ’n uur en ’n half later aan haar kamerdeur klop en aankondig dat daar ’n besoeker vir haar in die sitkamer wag, is Marina gereed om hom te ontvang. Eers werp sy weer ’n vlugtige blik in die spieël, dan stap sy na die sitkamer waar Ricardo, netjies geklee soos gewoonlik, op haar staan en wag.

“A, bon dis, Marina, pequena!” groet hy met ’n galante buiging. “Veroorloof my om te sê, jy lyk so vars en jeugdig soos ’n jong lelie waarop die dou nog koel nestel.”

’n Sfinksagtige glimlaggie plooi om die sagte hoeke van haar mond.

“Bon dia, Ricardo,” groet sy terug, “en dankie vir die kompliment. Dit streel nogal ’n dame se ego om te weet sy lyk vars en jeugdig, weet jy?”

Sy neem plaas op die bank, en sonder verdere seremonie maak hy hom langs haar tuis. “Dis baie vriendelik van jou om my te verras met ’n besoekie,” vervolg sy. “Gaan dit nog goed met Elena, Celesta en … die marquês?”

“Baie goed, dankie.” Sy oë glimlag vriendelik in hare. “Jy het nogal ’n buitengewone indruk op die twee dames gemaak, pequena. Hulle kon gisteraand nie uitgepraat raak oor jou spontane vriendelikheid en beeldskone voorkoms nie …”

“Die marquês,” stuur sy die gesprek, wat gans te persoonlik na haar sin raak, op ’n diplomatiese wyse in ’n ander rigting, “kom my voor as ’n besonder streng aristokraat. Is hy altyd so streng, so … koel vriendelik?”

“Nee, nie altyd nie. Renaldo kan soms baie vriendelik en aangenaam wees. Maar hy was gister om die een of ander rede woedend …”

“Seker omdat ek sy eiendom so eiegeregtig betree het en hy my teenwoordigheid toe teen wil en dank moes verduur!” vul sy laggend aan.

“O nee, hy dink nogal jy is sjarmant en op ’n eienaardige wyse onweerstaanbaar. Hy het dit natuurlik nie in soveel woorde gesê nie, maar ons wat Renaldo ken, weet wanneer sy woorde ’n dubbele betekenis inhou.” ’n Glimlaggie plooi om sy mond. “Renaldo verkeer onder die indruk dat jy ’n vreeslik voortvarende en onverantwoordelike skepseltjie is, pequena. Jy kan jou dus maar klaarmaak dat hy hom dit ten doel gaan stel om jou te hervorm. Blykbaar weet jy dit nie, maar as hoof van die De Conna-familie met al sy vele vertakkinge is hy gewoond daaraan om almal om hom se lewe te regeer en hul probleme op te los. Geen lid van ons familie mag enige besluite neem sonder sy goedkeuring nie. Hy besluit oor ons kinders se skoolopleiding, ons huwelike, en as hy by magte was om oor geboortes te besluit, sou hy dit heel waarskynlik ook gereël het – ek bedoel hoeveel seuns en dogters daar in die familie moet wees.”

’n Heerlike lagbui oorval haar. Toe sy eindelik tot bedaring kom, vee sy die lagtrane uit haar oë en verklaar geamuseer: “Jy sê hy wil nou ’n poging aanwend om my te hervorm?”

“Ja, hy meen dis hoog tyd dat iemand jou tot ’n groter verantwoordelikheidsin oorreed, jou laat besef dat die lewe nie bloot ’n speelbal is nie. Maar laat ons liewer van Renaldo vergeet. Hy het my beslis genoeg uitgetrap oor nou die môre se onbesonnenheid. Laat ek jou liewer die stad gaan wys. Dit behoort immers interessanter te wees.”

In ’n veel opgewekter stemming sit Marina enkele minute later langs Ricardo in een van die marquês se vinnige sportmotors. Die motor se kap is afgeslaan en ’n ligte windjie speel vrolik deur haar goue krulle. Haar groot, pragtige oë vonkel van lewenslus en om haar sagte, sensitiewe mond is ’n uitdrukking van volkome tevredenheid.

Deur nou strate en tussen hoë geboue deur vleg hulle, en telkens verduidelik Ricardo die geskiedenis van die een of ander besienswaardigheid aan haar. Marina vind sy verduidelikings baie interessant, en te gou bereik hulle die middestad.

Nadat Ricardo die motor onder ’n reuse-jakaranda getrek het, neem hy haar vir ’n wandeling deur die belangrikste dele van die stad om die indrukwekkende katedraal, die praca do commercio, die akwaduk wat water na Lissabon voer, en nog talle ander plekke te besigtig. En toe die horlosie later aankondig dat dit tyd is vir middagete, neem hy haar na ’n luukse restaurant.

Met onverskuilde bewondering rus sy blik op haar fynbesnede gelaat daar waar sy regoor hom aan die tafeltjie sit, en ’n onweerstaanbare drang om haar in sy arms te neem, vlam soos ’n veldbrand in hom op. Nog nooit het hy ’n meisie so intens begeer soos wat hy Marina begeer nie. Sy is die allerliefste mensie wat hy ken; opreg in haar vriendskap, blymoedig, vrolik … en sommer al die dinge wat nodig is om van ’n huwelik ’n sukses te maak.

Maar dan dink hy meteens aan die streng en kieskeurige Renaldo, en aan die feit dat Marina nie uit sy eie volk is en dalk nie Renaldo se goedkeuring sal wegdra nie. Hierdie gedagte laat sy moed terstond sak. Hy voel byna oortuig dat Renaldo nie sy goedkeuring sal heg aan so ’n huwelik nie, en tog kan hy nie sy liefde vir haar onderdruk nie. Dis soos ’n verwoede stroom wat hom met krag en geweld meesleur, hom absoluut hulpeloos en kragteloos laat.

“Het jy al die magtige Tagusrivier gesien?” verneem hy later nadat albei reg laat geskied het aan die ryk Portugese geregte.

“Nee, nog nie,” antwoord sy, die ene belangstelling.

“Dan sal ek dit vir jou moet gaan wys, want dis ’n gesig wat jy nooit sal vergeet nie,” bied hy aan. “Terloops, ’n deel van die rivier behoort aan Renaldo, weens die feit dat dit deur die terrein van sy castelo vloei.”

“Wêreld, maar ek het nie geweet die terrein van sy castelo is so groot nie!” laat sy verras hoor.

“Renaldo is ’n vername grondeienaar,” verklaar hy goedig. “Afgesien van sy castelo besit hy twee quintas, en elkeen is duisende hektaar groot.”

“H’m, nogal ’n bevoorregte man,” merk sy ingedagte op, kyk hom peinsend aan en verneem belangstellend: “Wie gaan die volgende marquês wees … ek bedoel nou natuurlik na hom?”

“Sy oudste seun.”

“En hy sal natuurlik net so ’n koel komkommer soos sy pa wees,” laat sy spytig hoor.

“Hulle word so opgevoed, pequena,” verduidelik Ricardo met ’n glimlaggie. “Net soos Renaldo, sal sy seun in die ou Portugese tradisie van edelliede opgevoed word. Dis nie dat hy van nature koel en onverstoorbaar is nie; dis al die verantwoordelikheid wat hom in so ’n streng en ernstige persoon verander het. Jy besef natuurlik nie wat sy pligte alles behels nie, meisie. Benewens al sy verantwoordelikhede as grondeienaar, rus die verantwoordelikheid van die hele familie ook nog op hom. En glo my, die familiesake alleen is geen geringe taak nie. Hy was vanoggend, voordat ek die castelo verlaat het, nie minder nie as twee keer ontbied vir besprekings!”

“Besprekings! Watse besprekings, Ricardo?” Sy kyk hom met ’n ernstige blik aan.

“Jy sal nie verstaan nie, pequena,” glimlag hy vriendelik. “Ons gebruike is heeltemal anders as julle in Suid-Afrika s’n. Hier besit ’n meisie geen seggenskap oor die keuse van ’n lewensmaat nie. Renaldo doen die finale keuse. Die meisie se ouers kies nou wel die man vir haar as lewensmaat, maar net met Renaldo se goedkeuring.”

“En as hy die man nie goedkeur nie?” wil sy nuuskierig weet.

“Dan word daar samesprekings gehou, soos vanoggend, en kies hy self ’n bruidegom vir die betrokke dametjie … Dis waarom ek gesê het al die laste en kommer van die familie rus op sy skouers. Glo my, dis ’n geweldige verantwoordelikheid om vir iemand ’n lewensmaat te kies. En moenie dink Renaldo besef dit nie. Maar hy is besonder knap en sy sin vir regverdigheid en billikheid is spreekwoordelik; daarom koester die familie so ’n hoë respek en agting vir hom. Maar kom, dit word laat en ek wil jou nog die rivier gaan wys.”

Hulle staan op en nadat Ricardo die rekening vereffen het, verlaat hulle die restaurant.

Na ’n rit van ongeveer ’n halfuur bereik hulle die oewer van die breë rivier. Tot haar verbasing merk Marina dat die castelo slegs ’n paar honderd tree van die rivier af geleë is.

Hoflik maak Ricardo die motordeur vir haar oop. Met ’n sjarmante buiging neem hy haar arm en help haar uit, onbewus van die lang, vorstelike gestalte wat ’n entjie van hulle af verskuil agter ’n magnoliabos staan en elke beweging met ’n streng blik waarneem.

“O, maar is dit nie salig hier in die lieflike natuurskoon nie!” roep Marina in ekstase uit en gaan botstil staan. “Ek is seker die marquês het al hierdie sierbome, struike en blomme laat aanplant!”

“Reg geraai, pequena. Hierdie paradys was Renaldo se idee.”

“Jy weet,” en sy kyk hom koketterig aan, “ek begin glo dat hierdie marquês-neef van jou regtig ’n merkwaardige man is!”

“Jy behoort Renaldo beter te leer ken, Marina,” antwoord hy met die wêreld se wysheid in sy stem. “Hy kan jou baie dinge leer waarvan jy nog niks weet nie.”

“Jy bedoel meer verantwoordelikheid?” Haar blik rus ondeund op hom, en dit ontgaan die jong man se oog nie dat sy besig is om met hom te spot nie.

“Jy spot nou, pequena, en ek is baie ernstig, weet jy?” bestraf hy haar goedig en gaan langs haar staan. Sy oë liefkoos elke trek op haar fraai gelaat toe hy vervolg: “Dit was beslis nie baie verantwoordelik van jou toe jy gister …”

“Kom, Ricardo,” lag sy hom heerlik uit. “Ek dink die lewe moet bitter oninteressant wees as ’n mens so pynlik verantwoordelik soos jou neef, die marquês, moet wees. Laat hy gerus maar onfeilbaar wees. Ek is volkome tevrede soos wat ek is – met my foute en al.”

Asof hierdie woorde van haar die gegewe teken is, strek Ricardo sy hande uit, neem hare in syne en trek haar vas teen hom aan.

“Ek hou ook van jou soos wat sy is, pequena,” sê hy hartstogtelik met vurige oë wat brand in hare. “Maar ek hou nie net van jou nie, ek het jou …”

“Hartstogtelik lief, guerida, liefste,” vul die marquês sinies aan onderwyl hy van agter die magnoliabos te voorskyn tree en hom by hulle aansluit. “Boa tarde, señorita,” groet hy Marina met die gewone hoflike buiging. Onverstoord draai hy na die onthutste jong man en vervolg: “Celesta soek na jou. Jy moet haar stad toe vergesel, Ricardo.”

“Maar ek het dan ’n gas, Renaldo!” protesteer hy, duidelik teleurgesteld, en blik sy neef gesteurd aan oor sy onwelkome teenwoordigheid.

“Ek besef dit, my vriend,” antwoord die marquês onverstoord. Dat Ricardo bitter omgekrap voel, is vir hom geen geheim nie.

“Maar kan Celesta nie haar besoek uitstel tot môre nie, Renaldo?” probeer hy hoopvol. “Die wêreld sal tog immers nie vergaan as sy ’n dag later stad toe gaan nie!”

“Bedaar, my vriend. Ek sal toesien dat jou gas veilig by die hotel besorg word.” Hy kyk na sy polshorlosie. “Ek vrees jy sal nou moet gaan. Jou suster wag al op jou.”

Met ’n moedelose blik kyk Ricardo sy gas aan.

“Dit spyt my dat ek jou nie self by die hotel kan besorg nie, señorita Marina,” maak hy hoflik verskoning. “Maar ek sien jou miskien môre weer.” Hy buig sjarmant en na ’n haastige: “Adeus, pequena … Renaldo,” draai hy om en stap weg, diep gebelg oor hierdie ontydige onderbreking.

Toe Ricardo buite hoorafstand is, draai Marina met ’n verdedigende houding na die marquês. Sy merk sy spottende blik en vererg haar oombliklik, maar dan hoor sy hom koel sê: “So, dan het dinge presies gebeur soos wat ek gevrees het dit sou gebeur.” Sy skerp, deurdringende blik gly opsommend oor haar fyn, netjies geklede gestalte. “Ricardo is besonder aantreklik en vroue vind hom gewoonlik onweerstaanbaar –”

“Ek vind hom glad nie onweerstaanbaar nie, señor marquês,” val sy hom in die rede. “Inteendeel, ek vind Ricardo baie vleiend en, verskoon my dat ek dit sê, strelend vir die ego. Hy is nou wel soms ’n bietjie oorweldigend met sy aandag, maar ek vind sy geselskap nietemin aangenaam.”

“Dan voel jy nie oor hom soos wat hy oor jou voel nie?”

“Nee, beslis nie, señor. Ek hou baie van hom as ’n vriend, maar niks meer nie –”

“Jy is uiters gevaarlik vir ’n man se gestel, señorita,” onderbreek hy haar met ’n ernstige stem. “Ricardo is nog baie jonk, maar ek wil jou waarsku dat ouer mans nie so maklik nee vir ’n antwoord sal aanvaar nie. Moet dus nie eens probeer om jou wispelturige, vlinderlike vluggies op die Portugese mans toe te pas nie. Ek vrees jy gaan jou vlerkies hier skroei, señorita Marina!”

“Señor!” roep sy geskok uit en voel hoe ’n warm gloed in haar gesig opstoot. “Ek vrees jou aantygings is te verregaande! As jy nie omgee nie, sal ek dadelik teruggaan hotel toe.”

Marina voel bitter afgehaal. Nog nooit het ’n man dit gewaag om haar so te beledig nie. Dat hierdie verwaande, heerssugtige marquês die eerste moet wees, is net een te veel vir haar.

“Ek sal jou eers die rivier en die boothuise gaan wys voordat ek jou terugneem,” verklaar hy doodluiters asof daar niks tussen hulle gebeur het nie. “Ek neem aan dis wat Ricardo wou doen, vandaar jul besoek hier aan die rivier.”

“Dankie, maar ek glo nie ek sal langer van jou gasvryheid gebruik maak nie, señor,” antwoord sy toonloos. “As jy vir my ’n taxi sal ontbied, sal ek dit baie waardeer.”

“ ’n Taxi?” Sy wenkbroue lig. “Maar ek het dan gesê ek sal jou terugneem hotel toe!” Sy oë vernou plotseling, en daar is selfs ’n tikkie uitdaging in hul donker dieptes. ’n Glimlaggie raak-raak aan sy ferm lippe toe hy vervolg: “Ek vrees jy sal maar nog ’n rukkie van my gasvryheid gebruik moet maak, señorita. Ek is seker jy sal dit oorleef.”

Sonder verdere seremonie plaas hy sy hand liggies onder haar elmboog en lei haar ’n entjie langs die rivier af. Na ’n wandeling van ongeveer vyf minute bereik hulle die boothuise waar ’n luukse blou-en-wit vaartuig vasgemeer lê.

Onwillekeurig trek Marina haar asem in en sy weerhou met moeite ’n uitroep van verbasing. Hierdie selfversekerde man mag nie weet hoe diep beïndruk sy is nie, want sy het reeds besluit dat sy na vandag niks verder met hom en Ricardo te doen wil hê nie. As hy dan die mening toegedaan is dat sy ’n flerrie is en ’n gevaar vir sy neef, sal sy sorg dat hul paaie nie weer kruis nie. En wat meer is, sy sien nie kans om die gasvryheid van iemand te geniet wat so ’n lae dunk van haar het nie. Sy sal altyd voel dat haar teenwoordigheid ongewens en oorbodig is en net hoflikheidshalwe geduld word – die Portugese is mos bekend vir hul hoflikheid, gasvryheid en beleefdheid.

“My jag,” sê hy en knik met sy kop in die rigting van die blou-en-wit vaartuig wat stil en rustig op die water lê. “Die bootjies is almal in die boothuise vasgemeer,” vervolg hy. “As jy dit graag wil sien, kan ons daarheen stap.”

Na ’n paar oomblikke stilte sê hy: “Ek hoop jy gaan die reis en ook die week se verblyf op my quinta baie geniet. Dis ’n besonder aangename geselskap wat gaan meedoen aan die reis –”

“Verskoon my, señor,” val sy hom sag in die rede, “maar ek glo nie ek sal meedoen aan die reis nie.”

Asof sy hom onverhoeds ’n klap gegee het, kyk hy haar vlugtig, ondersoekend aan, en Marina merk die gesteurde trek om sy mond.

“Maar jy het tog gister my uitnodiging aanvaar!” laat hy opvallend ongeduldig hoor. “Wat het jou so skielik anders laat besluit?”

“Ek het nie gister besef dat ek so uiters gevaarlik is vir ’n man se gestel nie, señor.” Sy doen haar bes om ’n glimlag te voorskyn te toor, maar in haar altyd lewendige oë is daar ’n uitdrukking van pyn en vernedering wat die marquês se noulettende blik nie ontgaan nie. “Dus sal ek nie langer van jou gasvryheid gebruik maak nie. Miskien sal dit ook beter wees vir Ricardo se … e … sosiale status as ek nie meedoen aan die uitstappie nie.” Haar oë raak nog meer troebel. “En al beskou jy my as ’n hartelose verleidster, troos ek my met die wete dat ek my nog nooit aan Ricardo of enige ander man opgedring het nie.”

“Maar jy vertolk my woorde verkeerd, señorita!” maak hy ernstig beswaar. “Ek het nie een oomblik bedoel dat jy ’n hartelose verleidster is nie. Inteendeel, ek wou jou maar net waarsku dat koketterie en ligte flirtasie ’n gevaarlike spel hier in Portugal is …”

“Ons sal liewer niks verder in hierdie verband sê nie, señor,” laat sy afgehaal hoor en doen haar bes om sy blik te ontwyk. “My vriendskap was nog altyd eerlik en met die beste bedoeling gegee. Maar dis heeltemal onnodig om ’n lang relaas daaroor te voer. Ek sal in die vervolg sorg dat ons paaie nie weer kruis nie.”

Plotseling gaan hy botstil staan, toe gee hy ’n tree wat hom reg voor haar te staan bring. Sy blik rus streng, deurdringend op haar.

“Ek dink jy is nou onredelik,” laat hy met ’n streng ondertoon in sy stem hoor. “Maar ek wil nietemin sê ek is baie jammer indien ek iets gesê het wat jou te na gekom het. Die feit dat ek jou as ’n vlinder bestempel het …” Hy trek sy skouers liggies op. “Jy het self daardie indruk gewek met jou verklaring dat daar al so baie mans in jou lewe was!”

Hy swyg ’n oomblik, blik haar ondersoekend aan en vervolg: “Ek besef natuurlik dat jy bitter gebelg voel teenoor my. Maar ek wil jou nietemin vra om nie toe te laat dat sulke kinderagtigheid jou weerhou om mee te doen aan die uitstappie wat ek na my quinta gereël het nie. Elena, Celesta en Ricardo sal my nooit vergewe as dit deur my toedoen is dat jy nie wil meedoen nie … Sal jy nie maar om hul ontwil gaan nie, señorita?”

Enkele oomblikke staar sy afgetrokke na die breë stroom water wat saggies by hulle verbykabbel. Toe draai sy na Renaldo, kyk hom met ’n onpeilbare blik aan en sê sag: “Goed, señor, ter wille van Elena en Celesta sal ek saamgaan. Maar ek weet nie so mooi of dit die regte ding is om te doen nie.”

“Ek twyfel geen oomblik daaraan dat dit die regte ding is om te doen nie,” laat hy met ’n glimlag hoor. “Maar noudat al die moeilikheid uit die weg geruim is, kan ons teruggaan na die castelo. Dis al laat en jy kan gerus maar bly vir aandete.”

“Baie dankie vir die uitnodiging, maar ek kan nie vandag weer bly vir ete nie …”

“Het jy ’n ander afspraak?” wil hy vinnig weet en blik haar met ’n gesteurde frons aan.

Voordat Marina goed nadink, antwoord sy ja. Toe raak sy meteens bewus van die marquês se afkeurende blik wat strak op haar rus, en sy kry die nare gevoel dat hy bewus is van die leuen wat sy pas versin het.

“Met wie het jy ’n afspraak, señorita,” hoor sy hom vra, “of mag ek nie weet nie?”

Nou is sy werklik in die knyp, want wat gaan sy vir hom sê? Dis algemeen bekend dat sy geen vriende in Lissabon het nie, en hy weet dit beslis ook.

Maar Marina laat haar nie maklik in ’n hoek dryf nie, en sonder om te blik of te bloos antwoord sy: “Jy ken hom nie, señor. Hy is ook van Suid-Afrika afkomstig en bly in dieselfde hotel waar ek tuisgaan.”

“O, ek verstaan, hy is ’n man uit jou eie volk!” Sonder ’n enkele woord verder neem hy haar aan die arm en stuur haar behendig in die rigting van die castelo.

Sy motor staan reeds voor die deur en nog steeds swyend hou hy die deur vir haar oop om in te klim. Daarna stap hy voor om die voertuig en skuif met gemak agter die stuur in. Hy skakel die enjin aan en trek gevaarlik vinnig weg. Maar gaandeweg dring dit tot hom deur dat daar ’n vrou langs hom in die motor sit en geleidelik vertraag hy die gang van die voertuig.

Nie een praat egter ’n woord nie. Marina voel heimlik afgehaal omdat hy sy afkeuring in haar so openlik toon.

Hy het immers daarop aangedring om my persoonlik by die hotel te besorg, dink sy vies. En nou maak hy asof dit vir hom ’n geweldige las is en hy daartoe gedwing is … nee, ek sal beslis ’n uitweg moet bedink hoe ek die uitstappie na sy quinta kan ontduik, want ek sien eerlikwaar nie kans om ’n volle week onder dieselfde dak as hy te verkeer nie. Al is hy ook die aantreklikste man wat ek nog ontmoet het, gaan dit my hoegenaamd nie beweeg om watter vernedering ook al van hom te verduur nie. Hy is gans te nougeset!

Vir Marina is dit ’n groot verligting toe hulle eindelik voor die hotel stilhou en sy nie langer in sy teenwoordigheid hoef te wees nie. Hy vergesel haar egter nie weer na haar kamerdeur nie, maar maak bloot die motordeur vir haar oop. Na ’n sjarmante buiging en ’n beleefde: “Adeus, señorita,” klim hy terug in sy motor en ry vinnig weg.