Читать книгу Misverstand op Keurboslaan #9 - Theunis Krogh - Страница 7

Richard sou verkies het om alleen te wees terwyl hy vir Josef se vliegtuig wag, maar toe hy by ’n restaurant op die lughawe ingaan, verwelkom drie vrolike gesigte hom. Hulle jasse hang oor hulle stoele en hulle dra Keurboslaan se kleurbaadjies.

Ruyssenaer sê soos so dikwels op die rugbyveld: “Riek! Hier!”

Richard is dankbaar om te kan sit. Mense se nuuskierige oë hinder hom altyd.

“Hallo, Ruys … Wim … Daan …” sê hy. “Wat maak julle hier?”

“Ons kom vir Josef groet,” sê Ruyssenaer, “en ons het gedink jy sal ook hier wees.”

Hy kyk stip na Richard en sy lippe verloor vir ’n oomblik die spottende trek waarmee hy gewoonlik sy gevoelens wegsteek.

“Gaan dit goed by die huis?” vra Ruyssenaer dan.

Richard antwoord nie dadelik nie.

“Alles was nog reg toe ek vanoggend daar weg is,” antwoord hy dan.

“Het jy gesien hoe drom die mense hier buite en in die aankomssaal saam?” vra Danie Krynauw, dokter Krynauw se neef. “Daar’s massas joernaliste ook. Ek wonder, is dit alles oor Josef?”

“Wel, hy het deksels goed gespeel daar anderkant,” sê Willemse.

“Nee, ek dink dit gaan oor meer as net Josef,” antwoord Danie.

“Spaulding kom met dieselfde vliegtuig terug,” sê Willemse, “en die pers hou hom altyd dop.”

Afgesien van die feit dat Wim ’n taai rugbyspeler is, is hy ook ’n uitstekende violis. Daarom het hy groot respek vir meneer Bertrand Spaulding, Keurboslaan se senior musiekonderwyser, wat ook ’n bekende komponis en dirigent is. Die musikus het die afgelope vakansie weer vir hom groot lof in sowel Europa as Amerika ingeoes.

“Brian kom ook terug,” sê Richard afgetrokke. “Hy was by sy ouers in Londen.”

“Liewer Spaulding as ek met daai dekselse knaap bo in die lug!” snork Willemse.

“Die mense hier binnekant is ook rusteloos,” sê Krynauw. “Ek gaan bietjie buite rondkyk.”

Hy kom gou weer terug. “Daar is ’n groot deurmekaarspul,” sê

hy. “Julle het seker gehoor van daardie Britse vliegtuig wat ’n paar dae gelede naby Harare in vlamme neergestort het? Nou ja, die vlieënier en sy assistent het mos van daardie uitskietgoed gehad en toe hulle eie lewens gered.”

“Terwyl al hulle passasiers dood is!” sê Willemse ongelowig.

“En nou?” vra Ruyssenaer.

“Die twee word hiernatoe gebring sodat hulle met ’n Britse lugredery se vliegtuig terug Engeland toe kan gaan,” verduidelik Krynauw. “Hulle vliegtuig is veronderstel om oor ’n kwartier te land.”

“Maar wat maak al die mense hier?” wil Ruyssenaer weet.

“Hulle sê daardie vlieëniers is skurke, en hulle wil hulle uit-jou as hulle hier inloop. Party dreig om hulle te lyf te gaan. Daai ouens weet nie wat vir hulle wag nie.”

“Wat traak dit ons mense?” vra Richard. “Die vlieëniers sal mos in Engeland gaan verduidelik. Hulle sou hulle vliegtuig mos nie aspris laat val nie.”

“Nee,” sê Krynauw, “maar dis verkeerd as ouens wat vir ander se lewens verantwoordelik is, sorg dat hulle wegkom terwyl hulle weet daar is g’n uitweg vir hulle passasiers nie.”

Richard frons asof hy vir die eerste keer vandag van sy eie bekommernis vergeet.

“Daar was net twee uitskietstoele,” sê hy, “en net die vlieëniers kon dit gebruik. Ek het ook daarvan gelees. Moes hulle eerder saam met die passasiers doodgegaan het?”

“Seker maar,” sê Krynauw. “Hulle was mos verantwoordelik vir hulle.”

“Volgens die koerante het die mense by die lughawe die verkeerde bevele gegee; dis hoekom die vlieënier te gou in die donker begin neerdaal het,” verduidelik Richard.

“Ja, ek weet,” sê Krynauw, “maar sou jy jou eie lewe op daardie manier gered het?”

“Natuurlik. Die twee ouens het glo vrouens en jong kinders. Hulle dood sou nie een enkele passasier gered het nie.”

“Ek weet darem nie,” sê Krynauw terwyl die ander ingedagte na Richard sit en kyk. “Gaan vertel dit vir die mense daar buite. Hulle is baie kwaad en reg vir baklei.”

Richard frons dieper. “Dis lelik,” sê hy. “Dit kan uitloop op moord. Die vlieëniers sal in Engeland voor ’n hof of minstens ’n raad moet verskyn. Maar die mense wat hier geweld wil gebruik, is ons eie mense. Ons kan dit nie toelaat nie.”

“Daar is seker ’n paar honderd daar buite wat hulle tande slyp,” sê Krynauw. “Gaan sê dit vir hulle. Ek waarsku jou, hulle lyk van die gevaarlike soort. Daar is ook ’n klomp studente by.”

Maar Richard antwoord ferm en kalm: “Ons moet doen wat ons kan. Ons moet die mans van die vliegtuig af tot in die gebou kry sonder dat iemand hulle herken. Dan moet hulle weggesteek word tot die mense uitmekaar gaan.”

“Wat kan eenvoudiger wees,” sê Ruyssenaer sarkasties.

“Presies,” antwoord Keurboslaan se hoofseun ongesteurd. “Ons vermom hulle net.”

“Wie’s ons?” vra Willemse.

“Ons vier natuurlik.”

“Kan julle dit glo? Dis kastig die ou wat vir ons ander ’n voorbeeld moet wees.”

“As iemand iets gaan doen, moet dit gou gebeur,” sê Krynauw. “Die vliegtuig gaan enige oomblik land.”

Richard staan op.

“Hier naby is ’n sitkamer waar die bemanning ontspan en hulle jasse en baadjies uittrek,” sê hy. “Ek en Josef is ’n ruk gelede saam met ons ouers deur die hele gebou en ek weet waar dit is. Kom, los julle baadjies hier op die stoele.”

Eenvoud is ’n kenmerk van alles wat Richard aanpak. As hy nie geweet het waar die personeel se sitkamer is nie, sou hy gou genoeg op die een of ander manier uitgevind het. Daar hang ’n hele paar baadjies aan hake, asook groot jasse en pette.

Hy het weer sy eie donkerblou jas aangetrek, en al dra hy nie ’n pet nie en al ken die beamptes hom nie, huiwer niemand toe hy uitroep dat almal onmiddellik moet kom help met die aankoms van die vliegtuig uit Zambië, of hulle aan diens is of nie.

Almal weet natuurlik daar word moeilikheid verwag.

’n Paar gryp na hoede en jasse, maar nie almal nie.

“Riek,” sê Ruyssenaer toe Richard kort daarna met arms vol klere uitkom, “jy is so gelukkig soos my oom Kootjie Duwenhage!”

Buite druk die lughawepersoneel en bekommerde polisie die malende skare met moeite terug tot agter versperrings wat inderhaas opgerig is.

Tussen die skare verskyn daar vier jong mans, elkeen met ’n amptelike pet laag oor die oë getrek.

“Oppas vir die pers, Riek!” waarsku Willemse. “Jy en Ruys is deksels lank. Kyk, daar is die ou met wie jy vasgesit het toe ons tweede span teen St. John’s gespeel het … Die een wat gesê het hy gaan jou van nou af Curly noem.”

Richard slaan sy blou jas se kraag op asof hy koud kry.

Die vliegtuig het so pas geland. Daar is ’n gebrom onder die wagtendes.

“Wat kom soek julle hier?” vra ’n taamlik bejaarde polisieman vir ’n groep mans wat by hom probeer verby druk.

“Ons wil daardie vuilgoed uit ons land wegjaag!” kom die antwoord. “Ons gaan hulle wys wat dink ons van lafaards!”

Die vliegtuig land en beweeg stadig na sy parkeerplek toe. Daar klink oral dreigende krete op.

“Vandag is daar moord as ons hulle nie keer nie,” sê ’n sersant vir een van sy manne.

Met al die gestoei en gedruk tussen die polisie, personeel en die paar honderd mense wat die vliegtuig met alle geweld wil bestorm, sien niemand die vier mans wat aan boord gaan nie. Iemand wat hulle wel opgemerk het, sou gedink het dis lughawepersoneel wat aangesê is om die oorsese vlieëniers te beskerm. Die vier seuns het elkeen ’n ekstra jas en pet oor hulle arms.

Skielik breek die skare deur die versperrings en storm by die polisie en beamptes verby. Maar toe hulle by die vliegtuig se treetjies kom, klim daar vier groot en twee kleiner mans uit, almal met lugrederypette op. Twee tingerige mans loop in die middel van die groep. Die vier groot jongmans baan hulle weg doodluiters en ongejaagd deur die woedende skare.

“Ekskuus, asseblief,” sê een van die twee grootstes. Blykbaar hanteer hulle sake van hoër belang as hierdie moontlike aanval.

Op pad na die gebou skep die oorsese vlieëniers weer asem. Hulle vliegtuig se vlieënier is ’n halfuur gelede per radio verwittig om moeilikheid te wagte te wees en hy het hulle op sy beurt weer gewaarsku. Hulle het natuurlik niks vir die ander passasiers gesê nie. Die twee buitelandse vlieëniers het die lawaai gehoor toe die vliegtuig land en bra onwillig saamgegaan toe die vier jongmans kom aanbied om hulle deur die massa mense te help.

Maar hulle is nie regtig lafaards nie, al volg hulle die Keurboslaners met stywe kenne en waaksame oë.

“Waarheen gaan ons?” verneem die een man in Engels. Hy is korterig en het ’n bruin snor.

“Ons moet dadelik in die motor wat buite wag, klim,” sê een van die redders. “Daan, gaan haal jy gou ons kleurbaadjies.”

“Hoe kom ons daar buite?” vra dieselfde man. “Hulle het oor en oor gesê ons moet net hier in die lughawe bly. Ons is veronderstel om hier vir ons vlug Londen toe te wag.”

“Veronderstel is een ding en ’n pynlike dood is iets anders,” sê Ruyssenaer. “Wees bly julle klere is nog nie van julle afgeskeur nie.”

Op dieselfde oomblik is die vlieënier van die vliegtuig wat pas geland het besig om die polisiehoof te verseker die buitelandse vlieëniers is nie meer aan boord nie.

’n Kreet van woede gaan op van dié wat dit hoor.

“Hoe so? Het jy hulle dan iewers uitgesmyt?” skree iemand.

“Nee, vier beamptes het hulle kom wegneem. Ek was maar te dankbaar.”

Dis genoeg vir die menigte. Hulle breek los en storm na die uitgange.

In die aankomssaal is daar nie tyd om te mors nie.

“Gou!” sê Richard. Die ses beweeg inderhaas verby verwarde doeanepersoneel na buite. Voor die vlieëniers mooi weet wat gebeur het, sit hulle agter in ’n yslike swart motor.

“Daar’s die voorbokke nou by die ingang, Riek,” roep Krynauw. “Ry!”

Riek gooi sy pet agtertoe en gryp die stuurwiel. Voor die eerste mense by die gebou uitstorm, is die motor weg. Hulle gaan om ’n paar draaie en hou dan langs die pad stil.

“My naam is Richard Serfontein,” stel Richard homself voor. “Dit is Ruyssenaer, Willemse en Krynauw.”

Die Engelsman probeer die vanne uitspreek, maar gee vinnig moed op. “Maar wie …” begin hy.

“Wil jy jou en jou vriend nie eers voorstel nie,” onderbreek Ruyssenaer.

“Ek is Glenton,” sê die man met die snorbaard, “en dit is Beswetherick.”

“Hemel … Aangenaam,” sê Ruyssenaer. “Dis ’n lekker naam om in ’n storie te gebruik, want dit maak sommer ’n hele bladsy vol.”

“Hou jou in!” brom Willemse. “Die mense sal dink jy’s mal om grappe te maak terwyl hulle lewens in gevaar is.”

“Dalk is ek mal. Dis die eerste keer dat ek soveel reëls oortree. Ons kan maklik in die tronk beland. Ek lag sodat ek nie moet huil nie.”

Soos beleefde seuns praat hulle die hele tyd Engels. Die vlieëniers kyk mekaar verbysterd aan.

“Hoe bedoel jy … Jy het reëls oortree?” vra Glenton. Dit lyk of Beswetherick min te sê het. “Julle is mos gestuur om ons te help. As die hoof van die lughawe julle gestuur het, kan die polisie

nie …”

“Die hoof van die lughawe het seker soos alle kastige grootmense gesit en wonder wat om te doen,” sê Ruyssenaer. “Maar ons het gedoen in plaas van om te dink.”

“Dis alles goed en wel vir julle,” sê Willemse, “maar my pa is baie streng. As hy hiervan hoor, haal hy my uit die skool uit, en dan is dit na die maan met my vioolstudies. Klaar met skool, klaar met my toelatingseksamen … klaar met alles!”

“Skool!” sê Beswetherick skielik geskok. “Wie is julle?”

“Watter soort skool?” vra Glenton skerp. “Is julle vakleerlinge by die lughawe?”

“Nee, ons is nog in die gewone skool,” sê Richard. “Kosskool.”

“Sy pa is ons hoof,” vertel Krynauw. “Hy het ons omgepraat om julle te red … Ek bedoel Richard, nie sy pa nie … Want hy wou nie hê ons land se mense moet julle uitmekaar skeur nie.”

“Maar die pette en jasse …”

“Ons het dit in die vliegpersoneel se wagkamer gekry en geleen.”

“So julle het ons met gesteelde klere deur die doeane en almal gesleep! Dan gaan dit mos lyk of ons moordenaars op vlug in ’n vreemde land is.”

Glenton se stem versag by die laaste woorde. Hy sal daardie laaste oomblikke in die brandende vliegtuig en die besluit wat hy moes neem nooit vergeet nie. Hy druk met sy elmboë op sy knieë en laat sak sy voorkop op sy gebalde vuiste. Beswetherick kyk na hom en draai dan weg na die venster.

Richard praat weer. “Julle is reeds deur baie. Ek hoop nie ons optrede maak dinge vir julle nog moeiliker nie.”

“Wat sou gebeur het as ons nie ingespring het nie?” vra Ruyssenaer. “Jy het gesien hoe hulpeloos is die polisie. Kyk, daar kom nou eers versterkings van die stad af aan.”

Drie polisiemotors jaag verby lughawe toe.

“Kom ons ry agterna,” sê Willemse, “en probeer die ouens weer by die gebou insmokkel. Hulle kan vir die mense in bevel verduidelik wat gebeur het, natuurlik sonder om ons name te noem.”

“Hulle kan dit tog in elk geval nie uitspreek nie,” sê Krynauw.

“Nee wag,” keer Ruyssenaer terwyl Richard die motor omdraai en terug lughawe toe begin ry. “Voor ons weer by die lughawe kan wegkom, gaan iemand hierdie kar sien en die nommer neerskryf. Hoe lank dink julle sal dit vat voor die polisie weet die vlieëniers is met doktor Serfontein se motor ontvoer?”

“Besef julle nie wat julle doen nie,” sê Glenton. “Julle hele toekoms kan daarmee heen wees.”

“Dis nie te sê nie,” antwoord Richard.

“Julle het dit ter wille van ons gedoen,” sê Glenton bedruk. “En ons is dankbaar, maar ek wil nie eens dink aan al die publisiteit wat hierdie saak ons gaan besorg nie.”

“As julle albei aangeval was, sou die publisiteit nie minder sleg gewees het nie,” sê Richard soos hy weer naby die gebou stilhou. “Wim, gaan loer gou by die ingang. As alles veilig lyk, kan die menere terugstap. Dan los ons die klere hier op ’n bondel waar die lughawepersoneel dit weer kan kry, so ons is minstens nie diewe nie.”

Willemse hardloop terug en die Engelse se oë rek. Hulle kan nie glo iemand wat so stewig gebou is, is tot sulke spoed in staat nie.

Maar skielik is daar nie meer tyd vir verwonderd wees nie.

“Riek … Ry!” brul Willemse al van ver af soos hy terughardloop. “Die hele spul kom aan … Die polisie, die pers, almal!”

“Wat …” roep Ruyssenaer en Krynauw gelyk uit.

“Hulle dink seker die twee ouens het weggehol en kan nog nie te ver wees nie. Ry, Riek! Voor hulle die nommerplaat sien …”

“Ek vlug nie weer soos ’n bandiet nie …” begin Beswetherick. Maar die motor jaag reeds weg.

Toe Riekie weer stilhou, is dit langs ’n plantasie.

“Hierdie affêre het nou ver genoeg gegaan,” sê Glenton met gesag. “Julle en daardie mense op die aanloopbaan verstaan die saak ewe min. Net ons twee weet presies hoekom ons vliegtuig neergestort het. Ons moet dit bekend maak om te keer dat so iets weer gebeur. Ons gaan nou onmiddellik te voet terug en ons oorgee …”

“Nee!” sê Richard so hard soos hy selde praat. “Julle kan dit nie doen nie.”

“Ons moet. Ons is getroud,” sê Beswetherick. “Daar is mense wat op ons staatmaak. Wat sal hulle dink as ons net vlug? Hulle gaan glo ons is werklik skuldig.”

“Sy kind is maar net ses maande oud,” sê Glenton. “Die jongste van my drie is al agt. Hoe gaan hierdie ding vir hulle lyk, om nie eens te praat van my vrou en ons ouers en die lugredery vir wie ons werk nie?”

Richard lyk vir ’n oomblik moedeloos, maar hy ruk hom gou weer reg. “Dis te laat om te sê ons het verkeerd opgetree,” sê hy ferm. “Dit is nou nie meer net ’n kwessie van julle posisie nie. Ek moet julle vra om my ’n paar dae tyd te gee sodat my pa nie hiervan te hore kom nie.”

“Wat bedoel jy, Riek?” vra Ruyssenaer. “Jy weet goed die enigste ding om nou te doen, is om jou pa te bel en te vra om hierdie storie te hanteer. Hy is al een wat ons kan help. Wat hy daarna met ons aanvang, is bysaak.”

Richard laat sak sy kop en sy hande klem die stuurwiel vas. “Hy is siek. Hy het miskien nie meer baie lank om te … om te lewe nie. As hy hierdie skok of enige ander skok kry …”

“Die hoof?” hyg die ander seuns almal gelyk.

“Wat … makeer hom?” stamel Ruyssenaer. “Watter siekte is dit?”

“Dis seker maar sy hart. Hy praat nie daaroor nie. Ek het toevallig daarvan gehoor, maar oom Eugene weet alles. Niemand mag weet nie. Ons moet dit so lank as moontlik van my ma af weghou.”

Die laaste deel van die gesprek was in Afrikaans. Die seuns het heeltemal van die twee buitelandse vlieëniers vergeet.

“Maar,” sê Glenton in antwoord op Richard se vorige Engelse woorde, “hoekom het jy jou hierin begewe as jy jou pa enige skok wil spaar?”

“Ek het nie gedink ons sal … Ek het nie aan die moontlike gevolge gedink nie.”

“En jy, meneer,” sê Willemse vir Beswetherick, “het ook nie juis helder gedink toe jy so maklik praat van jou gaan oorgee nie. Die polisie en mense op die lughawe is ewe rasend. As hulle julle nou in die hande kry, stop hulle julle eers in die tronk en vra later vrae.”

Beswetherick lyk nog steeds verontwaardig.

“Kom nou,” sê Ruyssenaer. “Daar kon baie erger dinge met julle gebeur het as om deur ons ontvoer te word. As ons nie vandag ingespring het nie, het julle nou in stukke op die aanloopbaan gelê en dan was van ons land se mense moordenaars. Dinge is nou soos dit is.”

“Maar hoe kan ons hier in julle land bly? ” vra Glenton radeloos. “Ons ken niemand nie, ons het niks Suid-Afrikaanse geld nie. Hoe kan ons hier bly sonder dat iemand ons aangee?”

“Ons kan julle Swaziland toe stuur,” antwoord Richard. “My pa het plase daar en as julle ver genoeg van Mbabane of Bremersdorp af is, kan julle maande lank veilig daar bly.”

“Wonderlik!” sê Beswetherick wat lyk of hy in trane wil uitbars. “En wat van ons gesinne in Engeland? Waar sal hulle dink is ons? Sê nou ons skryf om hulle gerus te stel, hoe lank sal hulle stilbly as die koerante sê ons het weggeloop om die ondersoek na die vliegramp mis te loop?”

“Dit hoef nie so lank te wees nie,” smeek Richard. “Op die plaas naby Stegi is julle omtrent aan die grens van Mosambiek. Dis maklik om deur die bos by Maputo uit te kom, en daar kan julle na die Britse konsulaat toe gaan …”

“Nee!” sê Glenton. “Tot hier toe het omstandighede ons gedwing om op ’n sekere manier op te tree. Maar sodra ons ’n grens sonder paspoorte oorsteek, is ons skuldig. Kan julle nie verstaan nie? Ons is verantwoordelike mense.”

Ruyssenaer sien Richard sal nie nou kan praat nie en probeer sy vriend help. “Meneer, jy erken ons het julle uit ’n lelike storie gered. So gee ons net ’n paar dae … sê maar ’n week. Ek sal vir julle mense boodskappe stuur om te sê julle is veilig. Riek se pa is ernstig siek. Dit kan vir hom en ons, nes vir julle, ernstige gevolge hê as die polisie nou hiervan uitvind. Op die plaas kan julle minstens verniet bly tot ons ’n plan maak. Miskien kan ons die saak nog op so ’n manier aan doktor Serfontein verduidelik dat hy nie te groot skrik nie.”

Nou bly almal stil. Willemse verbreek uiteindelik die stilte. “Kyk, daar kom ’n vliegtuig aan! Dis seker Josef s’n.”

Richard is nou oor sy oomblik van swakheid. “Ek moet dadelik ry,” sê hy. “Klim almal uit en loop tot by die bushalte hier naby. Ek het nie genoeg geld om julle van die stad af die hele ent pad per motor te stuur nie, maar ons kan onder mekaar genoeg bymekaar maak vir die trein vannag, en dan vat ons julle van Keurboslaan af met Groenewald se motor.”

“Ja, ry jy nou,” sê Ruysseaner. “Hulle kan vandag by ons huis bly. My pa en ma is nie daar nie. Daan kan vir hulle klere leen. Myne sal te groot wees.”

“Dankie,” is al wat Richard antwoord, maar die ander verstaan hom. “Gooi al die pette en goed hier in die kattebak. Ek sal ’n plan maak om dit terug te gee.”

“Maak gou!” sê Willemse. “Die vliegtuig land seker al.”

Terwyl die groot vliegtuig stadig neerdaal en die passasiers hulle veiligheidsgordels vasmaak, kyk Bertrand Spaulding stip na Josef Serfontein wat ’n entjie voor hom sit. Die musikus se nefie, Brian, langs hom, kan skaars stilsit so opgewonde is hy. Hy gaan mos terug kosskool toe. Onder die hare wat so lig soos sy oom s’n is, maal planne om die skool weer lekker op horings te neem.

Wat skort met Josef, wonder meneer Spaulding, dat hy hom so eenkant hou? Die hoof se oudste seun is net so lank soos hy. Hy het effens krullerige bruin hare en sy groen oë lyk soos sy ma s’n. Die handvol sproete op Josef se neus en wange maak hom ’n baie aantreklike jong man.

Sy oë staar net so stip soos meneer Spaulding s’n, maar hulle is gerig op ’n meisie wat ’n entjie voor hom sit. Nogtans is daar nie asemlose bewondering in hierdie blik nie. Meneer Spaulding besluit die meisie is die oorsaak van Josef se afsydigheid.

Josef het nie een keer met haar gepraat nie, maar sy aandag bly die hele tyd op haar gerig. Die meisie kyk af en toe na Josef as die lugwaardin vir haar iets aanbied, asof sy bang is om ’n fout te maak, of dalk iets te vat waarvoor sy nie kan betaal nie.

Wanneer dit gebeur, kyk Josef vinnig om na meneer Spaulding toe. As hy dan sien hy word nie dopgehou nie, stuur hy vir sy beskermling met sy oë of ’n kopbeweging ’n boodskap.

Sover die musikus kan uitmaak, is die meisie nie juis ’n skoonheid nie. Sy lyk net doodgewoon in ’n ligbruin jas en ’n serp.

Kort daarna land die vliegtuig en die passasiers mag afklim.

Brian volg sy oom huppelend by die steil trap af. Onder gewone omstandighede sou Josef saam met sy eertydse onderwyser gestap het. Maar nou het hy min om vir hom te sê. Hy stap nie langs die meisie nie, maar sy bly op sy hakke terwyl sy haar effens verweerde handsak styf vashou.

Meneer Spaulding draai skielik om sodat Josef verplig is om by hom aan te sluit. “Bly naby my,” sê die onderwyser, “en ek sal sorg dat hulle jou nie vir al jou onwettige bedrywighede in die tronk stop nie.”

Josef probeer glimlag, maar hy lyk verleë. Hy sê niks van die meisie nie. Hy gaan vinnig by die lughawegebou in met die meisie nog steeds op sy hakke. Omdat hulle vanne ver uit mekaar op die alfabet is, moet hulle na verskillende doeaneafdelings toe gaan. Terwyl meneer Spaulding saam met Josef en Brian na die gepaste S-toonbank beweeg, kom fluister ’n beampte iets vir Josef. Sonder om die Spauldings te groet, beweeg Josef saam met die man

weg.

“Radi boghoe!” sê die musikus in Russies wat hy as kind vlot gepraat het.

“Isvinite djadja?” vra sy nefie ewe kontant.

Brian se ma is Afrikaans, maar sy dwing haar man om met haar en hulle seun Russies te praat.

“Dit gaan jou nie aan nie,” antwoord sy oom streng op perfekte Afrikaans.

“Is dít Josef se meisie?” vis Brian verder.

“Hou jou neus daar uit!” word hy toegesnou.

Toe hulle in die voorportaal kom, is Josef en die meisie al daar. As hulle al in die vliegtuig taamlik bekommerd voorgekom het, lyk dit nou of hulle op pad na ’n begraafplaas toe is.

Daar is baie mense wat vriende kom ontmoet. Die onrus van ’n rukkie vroeër is nog merkbaar. Die polisie is nog buite met die publiek besig, maar die joernaliste is al weer op die uitkyk vir interessante persone tussen die passasiers wat so pas aangekom het.

“Hallo, meneer Spaulding!” roep een van hulle uit. “Lekker gekuier? Gaan jy die Amerikaanse aanbieding aanvaar, of bly jy by ons?”

“Hallo,” sê die musikus wat al so gewoond is aan hierdie soort vraag dat hy dit nie eens antwoord nie. Hulle sal tog in elk geval net skryf wat hulle wil.

“Josef Serfontein! Wat maak jy nou al hier? Die kriekettoer is mos nog nie oor nie!”

Josef groet vriendelik, maar verduidelik niks nie. Die Serfonteins het vroeg geleer om geduldig te wees met die pers. Hulle beroemde pa was self eens op ’n tyd ’n joernalis.

“Hier kom jou klein boetie!” sê ’n stem.

“Hi there, Curly!” groet iemand Richard wat besig is om ’n pad deur die skare te baan na waar sy broer en meneer Spaulding se koppe bo almal s’n uitsteek. Hy het die jasse en pette buite op ’n bank laat lê.

Meneer Spaulding frons. Die jonger Serfontein lyk nog meer bedruk as sy broer. Is dit miskien nie oor die meisie wat Josef bekommerd is nie? Is daar miskien probleme in die Serfontein-gesin?

“Riek! Gaaf dat jy gekom het,” sê Josef.

“Die kar is hier,” antwoord Richard. Hy raak skoon benoud as hy dink aan wat hy later vir Josef moet vertel. “Dag, oom Bertrand. Hallo, Brian. Pa sê ons moet oom-hulle aflaai net waar oom wil wees.”

“Dankie. By die garage dan. My motor is daar, en ek ry reguit Keurboslaan toe.”

“Riek …” sê Josef effens huiwerig. “Ek het hierdie dame … juffrou Le Roux … belowe om haar na … haar hotel toe te vat. Maar ons kan jou eers by oupa-hulle gaan aflaai. Sy sal nie omgee om buite in die kar te wag nie.”

“Reg,” antwoord Richard ingedagte.

Gewoonlik sou hy gesê het hulle kan ’n dame nie buite in die motor laat wag nie, maar nou kyk hy nie eens na haar nie.

“My maggies! Kyk wie kom hier aan,” sê meneer Spaulding. “Krynauw, jou leegloper, hierdie tyd van die dag! Jy is tog sekerlik nie hier om my te kom ontmoet nie.”

Voor dokter Krynauw hom kan antwoord, val sy blik op Richard.

Toe hy dokter Krynauw so onverwags sien, het Richard versteen. Sy donker oë rek so wyd oop dat die hele iris sigbaar is.

“Riekie! Wat makeer?” vra die dokter.

“Oom Gene … hoekom …” stamel hy.

Dokter Krynauw wonder oor die seun se vreemde reaksie, maar hy antwoord so normaal moontlik.

“Ja, hoekom. Vra dit! Ek moet weg Kaap toe sonder dat ek eers vir my ’n tandeborsel by die huis kon gaan haal. Julle weet mos ek neem nie sulke goed Keurboslaan toe nie, want ek het my eie toiletware daar. Ek het skaars my neus by die hospitaal se deur ingesteek of daar kom ’n noodoproep van die Kaap af. Ek het dadelik lughawe toe gebel en maar solank gekom in die hoop dat daar vir my plek op ’n vlug is.”

“’n Operasie?” vra meneer Spaulding wat sy skoolloopbaan op Keurboslaan begin het toe Eugene Krynauw die onderhoofseun was.

“Sal seker maar wees, ja.”

“Is dit dan ’n hoë kokkedoor dat jy so rondjaag?”

“Nee,” sê die dokter terwyl hy weer bekommerd na Richard kyk. “Dis ’n kind uit die agterbuurte, by die Somerset-hospitaal. Ek weet nog nie presies wat skeel nie. My kollega daar het net gevra ek moet so gou moontlik kom. Josef, jy lyk ook nie watwonders nie. Het jy griep of iets?”

“Nee, oom Gene. Hoe gaan dit hier?”

“Heel goed met my en die gesin, maar ek sien hulle omtrent nooit nie. Tessa gaan weer skoolhou by die kleuterskool waar sy Dolf en Annette kan saamneem. Anders raak sy te verveeld by die huis.”

Richard lyk darem nie meer asof hy wil flou word nie, besluit die dokter.

“Kom jy pas van Keurboslaan af?” verneem meneer Spaulding. “Hoe gaan dit daar?”

Dokter Krynauw kyk van die een Serfontein na die ander. Die bleek, stil meisie agter Josef, se teenwoordigheid ontgaan hom nie. Hier, nes by Richard, skort daar beslis iets.

“Wel,” sê hy half vies omdat dit lyk of die twee groot seuns juis nou dat hulle pa so besig is, met probleme na hom toe wil gaan, “dis moeilik om te sê presies hoe dit gaan. Maar ek wens ek hoef nie nou weg te gaan nie.”

Hy sê dit omdat hy graag met Josef en Richard sou wou praat.

“Dokter Krynauw … dokter Eugene Krynauw … na toonbank nommer tien, asseblief,” kom dit oor die luidspreker.

“Ha! Dit lyk of hulle vir my plek het. In die vliegtuig sal die mense my ten minste met rus moet laat. Tot siens, almal.”

Met hierdie woorde is hy weg, en die ander gaan na waar doktor Serfontein se stadsmotor in die sonlig blink. Niemand sal ooit raai dit was kort vantevore by ’n misdaad betrokke nie.