Читать книгу КАЗКІ ДЛЯ МАЛЫХ БЕЛАРУСАЎ - Валерый Ларчанка - Страница 5

Пасвіліся авечкі на лузе. Блукалі. Траўку скублі. А на чале чарады стаяў баран Хведар. Таксама, па лузе хадзіў. Шчыкаў траву. За парадкам сачыў.

Раптам, адкуль ні вазьміся, выбягае з лесу воўк Вялікія Зубы Шэры Хвост!

Убачыў воўк авечак, узрадаваўся, аблізнуўся: – Шляхетны абед будзе ў мяне сёння!

Пачаў воўк падкрадацца да чарады. Бельмы блішчаць, жоўтым агнём гараць. Язык, чырвоны, з пашчы вываліўся.

Ўбачыў баран ваўка. Спалохаўся. Нават, уцячы хацеў.

Але, калі Хведар уцячэ, то, воўк ўсіх яго авечак задзярэ, паесьць.

– Не, не бываць гэтаму, не дам сваіх авечак у крыўду! – Вырашыў Хведар.

Забляяў баран і панёсся на ваўка.

А воўк пашчу раскрыў шырока. Вось-вось баранчыка праглыне.

Але, той, раптам, як падскочыць і, прама рагамі па воўчым зубах, – Бух!

Завыў воўк ад болю. Свет яму стаў не мілы. Не да авечак яму, цяпер. Абы, шкуру сваю, шэрую, ўратаваць!

Павярнуўся воўк, каб ўцячы ад барана. Ды хутчэй!

А Федзя як падскочыць, зноў, і ілбом рагатым па азадку воўчаму, – Бум!

Кулём пакаціўся ваўчына. А потым, так пусціўся да лесу, што і не дагнаць.

Вось, што значыць адчуваць сябе адказным за іншых. Тады, нават спалоханы баран, адразу, ператвараецца ў грознага і моцнага абаронцу.