Читать книгу Вялікае княства Літоўскае і беларускі нацыянальны міф - Яўген Аснарэўскі - Страница 5

Як вядома, тэза аб захопе земляў Навагародскага княства літоўскім нобілем Міндоўгам з'яўлялася папулярнай канстантай у савецкай гістарыяграфіі, а пазней, у рамках работ беларускага гісторыка-рамантыка, Мікалая Ермаловіча, была перавернута з ног на галаву, у выніку чаго Міндоўг ператвараўся з захопнiка Навагародка, які дзейнічаў у інтарэсах літоўскіх феадалаў, у захопніка земляў літоўскіх феадалаў, які дзейнічаў у інтарэсах навагародскага баярства.

Варта адзначыць, што акрамя работ Ермаловіча, існавалі і іншыя публікацыі аб утварэнні ВКЛ, якія выводзiлi на першы план менавіта славянскі (чытай: беларускі) фактар. Гаворка тут пра працы гісторыка-эмігранта П. Урбана, які прадэманстраваў беларускім (і не толькі) аматарам гісторыі ўжо зусім дзікі, з пункту гледжання акадэмічнай навукі, канцэпт літоўцаў-лютычаў, здатны для выкарыстання ў рамках мастацкай літаратуры, але мала прыдатны для рэканструкцыі рэальных працэсаў утварэння ВКЛ.

Аднак менавіта працы Мікалая Ермаловіча сталі адкрыццём для беларускіх аматараў гісторыі і запусцілі зерне, якое вырасла потым у цэлае буйное дрэва сучаснага літвінізму. Пра з'яву літвінізму, дарэчы, будзе падрабязна расказана ў наступных главах.

Але як жа было насамрэч і што захапіў літоўскі ўладар? Просты і кароткі адказ, на дадзеную «дылему Міндоўга» будзе гучаць так: навукоўцам дакладна невядома, як Міндоўг аказаўся ў Навагародку. Таму, калі вы чытаеце катэгарычныя сцвярджэнні аб захопе Навагародка Міндоўгам ці ж аб яго паступленні на «пасаду служылага князя» па волі навагародскага баярства, будзьце ўпэўненыя, што аўтар, нават калі ён валодае моцным навуковым аўтарытэтам і носіць мноства званняў, проста дае вам недастаткова абгрунтаваную версію, якая, з той ці іншай прычыны, яму спадабалася.

Калі прыняць маладакладныя, як лічыцца, звесткі аб праваслаўным хрышчэнні Міндоўга, то можна цалкам абгрунтавана сцвярджаць, што валадар наўрад цi захопліваў горад. Выпадак хрышчэння Даўмонта Пскоўскага, які быў мірна прыняты пскавічамі на службу і сапраўды служыў гораду верай і праўдай, стаў бы аналагічным выпадку Міндоўга.

Аднак, як сказана вышэй, хрышчэнне Міндоўга ў праваслаўе выклікае вялікія сумневы спецыялістаў.

У прыхільнікаў тэорыі захопу Навагародка ёсць і адносна пераканаўчае пацвярджэнне падобнай пазіцыі. Гаворка пра ўжо згаданную булу Папы Рымскага, дасланую да Міндоўга. У ёй пантыфік закранае пытанне захопленых Міндоўгам земляў «Рускага каралеўства», пад якім можна разумець Галіцка-Валынскае княства. Кіраваў гэтай дзяржавай, каранаваны папскімі пасламі Данііл Галіцкі. Папа, у сваім пасланні, не пярэчыць супраць таго, каб захопленыя землі былі замацаваны за Міндоўгам. Аднак некаторыя даследнікі жадаюць бачыць у гэтых землях маёмасць наўгародскага князя Аляксандра Неўскага, з якім у Міндоўга былі канфлікты. Супраць разумення, пад загадкавым каралеўствам, Галіцка-Валынскай дзяржавы прыводзяць наступны аргумент: папа не мог ухваліць захоп земляў аднаго каталіцкага караля, іншым каталіцкім каралём. Існуе таксама версія аб тым, што «Рускім каралеўствам» з'яўляецца Полацкае княства. Такім чынам, названыя без дакладнай прывязкі да якога-небудзь горада, землі, выклікаюць вялікія пытанні і ўскладняюць лакацыю.

Папа Аляксандр IV. Партрэт XV стагоддзя.

Ці ідзе там гаворка пра саму Навагародскую зямлю, ці іншыя землі, да прыкладу, пра Слонімшчыну, ці Полацкае княства, а можа быць землі аддаленага Вялікага Ноўгарада?

Нават захоп некаторых земляў валынцаў, зразумела, не азначае, што гэтымі землямі былі менавіта землі Навагародскага княства.

Выклікае пытанні і пазіцыя жыхароў Навагародскай зямлі, якія, у тэорыі, маглі падтрымаць знішчэнне (або выгнанне) з Навагародка валынскага гарнізона, бо ў мясцовага насельніцтва, якое жыло ў поліэтнічным Панямонні, маглі быць свае матывы для збавення ад улады звязаных з татарамі валынцаў.

Абвешчаны Мікалаем Ермаловічам статус Міндоўга, які паказвае літоўскага нобіля толькі служылым князем, узятым, так бы мовіць, на працу, навагародскім баярствам не знаходзіць прамога пацверджання ў вядомых спецыялістам, дакладных крыніцах. Аднак аналіз паводзін мясцовай эліты дазваляе зрабіць некаторыя здагадкі аб яе стаўленні да літоўскіх уладароў старажытнарускіх княстваў рэгіёна.

Цікавае, у дадзеным кантэксце, наступнае паведамленне ГВЛ:

«У год 6755 (1247). Літоўцы з Лугвенам ваявалі каля Мельнiцы і ўзялі шмат палонных. Данііл і Васілька гналіся за імі да Пінска. Міхаiл Пінскі папярэдзіў літоўцаў. Яны сядзелі ў лесе за агароджай, а Міхаіл паслаў ім вестку з Пінска. А Данііл і Васілька праследавалі іх, і дворскі Якаў са сваімі ваярамі. Літоўцы ж не паверылі Міхаiлу і выйшлі з месцаў сваіх. Па літасці Божай пабеглі літоўцы і былі разбітыя, і палонныя былі адбітыя, а сам Лугвен збег, паранены».

Такім чынам, з паведамлення вынікае, што пінскі князь чамусьці вырашыў падтрымаць літоўцаў, хаця тыя не паверылі яму. Прычым пінскі Рурыкавіч падтрымлівае літоўцаў нягледзячы на тое, што іх супернікі – Рурыкавічы з іншага княства Русі.

Цікавае яшчэ адно паведамленне валынскай хронікі:

«У год 6761 (1253). Таўцівіл даслаў да Данііла Рэўбу сказаць: „Пайдзі да Навагародка“. Данііл пайшоў з братам Васількам, і з сынам Львом, і з полаўцамі, і са сватам сваім Тэгакам, і прыйшоў да Пінска. Князі пінскія затаілі падман, іх узялі з сабою на вайну супраць іх волі».

І зноў відавочны сепаратызм пінскіх князёў, якія чамусьці не жадаюць ваяваць з літоўцамі.

Дадзеныя эпізоды паказваюць пэўныя літоўскацэнтрычныя імкненні размешчанага даволі блізкага да Літвы старажытнарускага княства.

Зразумела, тлумачыць такія факты можна па-рознаму, у тым ліку і страхам пінскіх валадароў перад літоўцамі. Тым не менш, у дадзеным кантэксце, паведамленні летапісца малююць хутчэй добраахвотны выбар пінскага князя, які разыгрывае нейкую палітычную камбінацыю, часткай якой з'яўляецца пэўнага роду саюз з літоўскімі феадаламі. Лёгка ўявіць падобны саюз у выпадку наваградскіх элітаў і Міндоўга, хаця, канешне, гаварыць тут трэба толькі пра гіпотэзу.

З вышэйпададзенага можна зрабіць выснову, што само значэння меркаванага захопу Навагародскай зямлі Міндоўгам празмерна перабольшана ў рамках розных гістарыяграфій. Нават калі недаказаны дакументальна захоп меў месца, стаўленне да гэтага факту мясцовага насельніцтва можа служыць прадметам дыскусіі, як і сама форма захопу, які наўрад ці меў характар татальных рэпрэсій мясцовага насельніцтва, а, як можна меркаваць, хутчэй заключаўся ў ліквідацыі валынскага гарнізона і ўвядзенні на дзядзінец падуладных Міндоўгу воінаў.

Дарэчы, можна вылучыць гіпотэзу аб тым, што князь выкарыстоўваў і славянскую ваенную сілу. Адзін з ягоных ваяводаў носіць славянскае па гучанні імя Хвал, хоць тут варта заўважыць, што імёны літоўцаў, тэарэтычна, маглі набыць больш славянскія формы дзякуючы славянскім складальнікам летапісаў.

Пры гэтым вядома, што ў ліку паплечнікаў Міндоўга знаходзіўся нейкі, згаданы ў ГВЛ, Астафій Канстанцінавіч з Разані, што ўжо без усялякіх сумневаў супярэчыць тэзе аб нейкім выключна «нацыянальна-літоўскім» прынцыпе падбору асяроддзя літоўскага манарха.

Вядома, што Навагародкам кіраваў сын Міндоўга, Войшалк. Укняжанне гэтага ўладцы, на думку некаторых літоўскіх спецыялістаў, суправаджалася рэпрэсіямі супраць мясцовых жыхароў. Заснавана падобнае сцвярджэнне на паведамленні летапісца, аб тым, што Войшалк, будучы язычнікам, забіваў амаль кожны дзень некалькіх чалавек.

Як апавядае ГВЛ:

«Войшалк пачаў княжыць у Навагародку, і знаходзячыся ў паганстве пачаў праліваць шмат крыві. Забіваў ён кожны дзень трох-чатырох чалавек. А калі ў нейкі дзень нікога не заб'е, вельмі засмучаўся. Калі ж заб'е каго, тады весяліцца. Потым увайшоў страх Божы ў яго сэрца, і ён думаў, жадаючы прыняць святое хрышчэнне. І хрысціўся тут жа ў Навагародку, і стаў хрысціянінам».

Аднак пра этнічную прыналежнасць гэтых нібыта забітых людзей нічога не сказана. Чаму новы князь не мог забіваць сваіх жа літоўскіх слуг, ці палітычных супернікаў, якімі маглі быць і этнічныя літоўцы і валынцы ўзятыя ў палон? Акрамя таго, само апавяданне відавочна мае рысы стандартнай хрысціянскай легенды, закліканай падкрэсліць ашаламляльную змену ўладара язычніка пасля прыняцця хрысціянства.