Читать книгу De ridders van den halven toren - A.C.C. de Vletter - Страница 4

De twee nieuwbakken vrienden doolden door den tuin en tot verbazing van Wibbe, zat Hesse nergens met z’n vingers aan. Hij scheen ergens over na te denken.

Op eens vroeg hij: „Zeg, jij bent geen zoon van hèm, is het wel?”

„Nee,” antwoordde Wibbe, „ik ben er in huis als pleegkind.”

„En ik?… Zie je, ik begrijp niet alles. Heb jij ook geen vader en moeder meer?”

„Nee.”

„Ben jij wel ’s in Spanje geweest?… Niet?… Ik wel! Dààr woonde m’n vader. Ik ga er later weer naar toe.”

Wibbe zweeg. Het kalme gedrag van Hesse verbaasde hem en op eens schoot hem te binnen: „Zou de jongen misschien bedroefd zijn?”

„Vindt je ’t naar om hier te wonen?”

Daar veranderde Hesse als met ’n tooverslag.

„O nee! heelemaal niet! Ik heb dat zoo wel ’s méér, dat ik aan m’n vader denk.”

„En niet aan je moeder?

„Ja—ja—òòk! Maar vader, weet je, die kon zoo hard op ’n paard rijden met ’n piek in z’n hand.”

„Heb je dat wel eens gezien?”

„Nee! vader vertelde er van, toen wij hier woonden.”

„Waarom bleef hij ginder niet?”

„Gaat je niet an!”

Wibbe keek vreemd op door dien laatsten uitval. Waarom deed Hesse in eens zoo ruw? Mòèst z’n vader misschien weg uit Spanje?

Meer tijd om er over te denken of om er Hesse naar te vragen, had hij niet, want z’n makker holde vooruit tot aan ’n houten deur. Dit was de afsluiting van den tuin aan de achterzijde.

Maar Hesse scheen de lenigheid van z’n vader geërfd te hebben, hij klom als ’n aap over de deur heen en kwam achter ’t huis van den notaris terecht.

Wibbe moest wel volgen en nu stonden ze op ’n plek, waar Wibbe nog nooit was geweest, ’n smalle doorgang tusschen twee rijen huizen met blinde muren. Het lag er vol rommel en overblijfselen van kisten, tonnen en manden.

Ze voelden zich hier te veel opgesloten en dus ging ’t verder, tot aan ’n hek.

Wip, er over heen.

Nu stonden ze op ’n straatweg, want behalve ’t huis van den notaris en ’n paar pakhuizen met woningen er achter, werden er geen andere gevonden.

„Je had net zoo goed over de brug kunnen gaan,” zei Wibbe.

Hesse antwoordde niet eens—hij zag ’n sloot, en dus sprong hij er zonder aarzelen overheen, zonder zelfs naar Wibbe om te kijken. Hij zag paarden!

Wibbe bleef een poos aan den kant staan… zou hij òok ’t land in gaan?

Hesse liep regelrecht op de dieren af en, alsof de beesten voelden, dat de naderende kleine mensen geen kwaad in den zin had, ze bleven staan en lieten zich een voor één bekloppen en aaien.

Dat werd Wibbe te machtig!

Met ’n vaart sprong hij over de sloot en holde naar den groep.

Hesse praatte hardop tegen de paarden, die hem met hun mooie groote oogen aankeken.

„Help me d’r eens op,” zei hij tegen Wibbe, maar deze riep: „Nee jongen, dat mag niet.”

Hesse wachtte niet, maar lokte ’t eene paard mee tot bij ’t hek.

Dáár klom hij eerst op de dwarslat, en… met ’n flinke ruk zat hij op den rug van ’t makke dier. Hij greep de manen, klakte met de tong en daar ging ’t door de wei.

Wibbe keek sip!

Hij zou ’t nooit klaar spelen om ruiter te worden!

Hij vergenoegde zich dus maar met toekijken, toch wel vol bewondering voor dien Hesse.

De pret duurde niet lang, want de eigenaar, ’n boer, kwam schreeuwen: „D’r af! gauw!”

Maar Hesse hoorde of zag niets!

Als ’n jonge ridder reed hij voort, tot de boer hem genaderd was en weer schreeuwde.

Toen schrikte Hesse even… hij liet zich snel van den paardenrug afglijden en ging er van door.

Wibbe draafde mee.

Weer sprongen ze over de sloot en eerst nu begon Hesse luidruchtig te praten.

„Dat zijn de liefste beesten van de heele wereld!” riep hij opgewonden. „Als ik ouder ben, koop ik er vijftig, honderd, duizend!”

Wibbe moest lachen en zei: „Geef mij er dan één van.”

„Zijn ’t geen goede aardige dieren?” vroeg Hesse, „véél meer dan katten?”

Wibbe vond ’t ook en hij luisterde naar twee verhalen van Hesse over paarden, die hij bereden had. Eén keer, met z’n vader, in ’n optocht, en ook nog ’s, in ’n donkeren nacht met z’n moeder samen op één.

Wibbe wilde er meer van weten, maar Hesse verviel nu even als bij ’t begin van hun tocht in ’n toestand van zwijgen…

Korten tijd liepen ze verder tot ze in de kom van ’t dorp kwamen.

In ’t midden vroeg Hesse op eens: „Heb jij centen in je zak?”

Wibbe haalde zonder iets te zeggen ’n dubbeltje te voorschijn.

„Wil jij dat koopen?”

Hesse volgde de richting, die de uitgestrekte arm aanwees en nu ontdekten z’n oogen ’t raam van ’n onooglijk winkeltje.

Er lagen allerhande prulletjes te kijk en nu wees de vinger van Hesse op ’n klein kinderpistooltje.

Wibbe keek er naar en ook naar z’n dubbeltje.

„’t Is te duur”, meende hij.

Hesse was al in den winkel, en toen Wibbe volgde, hoorde hij ’n oude vrouw zeggen:

„Veertig centen.”

Hij hàd zooveel niet, maar toen hij ’t teleurgestelde gezicht van Hesse opmerkte, nam hij zich vòòr, z’n zakcenten op te sparen, alleen om ’t pistooltje te kunnen koopen.

„M’n vader had ’n echt pistool”, vertelde Hesse, „ik heb één keer er mee geschoten.”

Wibbe voelde nu voor ’t eerst ’t gemis van z’n speelkamer.

Dáár zou Hesse gelukkig geweest zijn, als hij de windbuks had mogen gebruiken en de blaaspijp en nog zooveel meer.

Wibbe kreeg lust er van te vertellen en toen vroeg Hesse dood leuk: „Waarom ben je er niet gebleven?”

Wibbe antwoordde: „Omdat ik al dat speelgoed graag wou ruilen voor jou.”

„Voor mij?”

Hesse trok zoo’n koddig gezicht, dat Wibbe ’t uitproestte en toen vertelde hij van z’n leven met mr. Bribon, die heel goed voor hem was geweest, maar met wien hij zich toch heel eenzaam had gevoeld.

Toen keken de beide jongens elkander aan.

Hesse begon iets te begrijpen en zonder ’n woord te zeggen, sloeg hij z’n arm om Wibbe’s schouders en in dat oogenblik werden die twee eenzame jongens aan elkander geklonken voor heel hun leven.

Ze kwamen bij de kerk met den somberen plompen toren.

„’t Is net of die dood is”, zei Hesse, „ben je er al eens in geweest?”

„Niemand mag er in, hij is van binnen heelemaal kapot.”

„Kunnen we dat niet eens zien?”

Zooals gewoonlijk wachtte Hesse niet op ’n antwoord, maar snuffelend liep hij langs de kerk, vol verschoten klimop tot aan den voet van den toren.

Het was ’n verlaten treurige plek!

De steenen lagen er schots en scheef, heele putten waren in den grond. De muren brokkelden af en door den regen vertoonden ze allerakeligste vlakken bruin en zwart.

„Hij ziet er net uit, of hij op ons wil vallen”, zei Hesse.

Ze stonden nu samen voor den ingang, ’n vervelooze deur, vol spleten en vreemde plakkaten.

Hesse morrelde aan de rest van ’n kruk, duwde tegen ’t hout. Dit knoerste en zuchtte als ’n honderdjarig vrouwtje, dat uit haar sufheid wordt wakker geschud.

„Help ’s douwen”, zei Hesse.

Samen probeerden ze, de deur open te krijgen, maar ’t slot hield nog goed.

„Ik wil er toch eens in”, zei Hesse, „zou meneer … hoe heet die nou ook weer? Zoo iets van ’n kleermaker…”

„Meneer Broekenaaier!” hielp Wibbe hem.

„O ja, zoo heet ie, kan die er ons niet in helpen?”

„Ik zal ’t hem eens vragen, maar ik geloof ’t niet.”

Hesse was op z’n knieën gevallen en morrelde met z’n handen onder aan den voet van den toren.

Wibbe bukte om te zien wat hij deed, en merkte toen, dat z’n vrind bezig was ’n paar zerksteenen heen en weer te duwen.

Ze waren vreeselijk gebarsten! Vandaar dat Hesse probeerde om één van de stukken te verplaatsen.

Het lukte hem niet en evenmin aan de twéé jongens, die samen aan ’t rukken en duwen trokken.

„Zeg Wibbe, ga jij ’s ’n bijl of ’n beitel met ’n hamer halen.”

Wibbe staarde Hesse aan … hij twijfelde op z’n minst genomen aan de tegenwoordigheid van zulke werktuigen in ’t huis van den notaris. Een tweede punt was ’t meenemen.

Hesse stond al op, om zelf te gaan, maar nu sprak Wibbe ’t belemmerende woord:

„We mógen geen gat maken.”

Nu kreeg Hesse de beurt om gek te kijken.

„Waarom niet?” vroeg hij, „we doen ’t niet om te stelen, we zijn geen inbrekers.”

Wibbe schudde ’t hoofd en antwoordde: „Je màg geen gaten maken in ’n andermans huis.”

„Ach jò, van wie is dàt huis? ’n Mooi huis, zoo’n ouwe toren. Die hoort toch aan ’t dorp, aan alle menschen van ’t dorp, dus óók aan onzen meneer Kleermaker!”

„Broekenaaier”, verbeterde Wibbe weer.

Hij aarzelde, want hij wist niets in te brengen tegen de redeneering van Hesse.

Alleen zei hij nog: „En die zal ’t nooit goed vinden.”

„Ik vraag ’t hem meteen, want ik wil er in.”

„Laten we dan toch aan iemand vragen, ons er in te brengen.”

„Goed dan! ik begin er onder ’t eten over, dan kun je ’t zelf hooren.”

Met moeite liep Hesse van de plek weg: De ongelukkige bouwvallige toren scheen hem aan te trekken. Nog wel vier keer keek hij om…

Aan ’t middagmaal pas zagen ze den notaris en Wibbe begon handig over hun plan te spreken.

Het viel de twee jongens geducht tegen, toen mr. Broekenaaier kalmpjes vertelde: „Er mag niemand in den toren, omdat hij zoo oud en vervallen is. ’t Binnenwerk levert zelfs gevaar op. Ik kan je dus onder géén voorwaarde toestemming geven om er in te gaan.”

Hesse zat onrustig op z’n stoel te draaien en vroeg eindelijk: „Mag ik er van onder af door ’n gat niet in?”

De notaris begreep hem niet, zoodat hij om opheldering van die vreemde vraag vroeg.

Ronduit zei Hesse: „Ik wou er ’n gat in hameren en daar door kruipen.”

De notaris, die juist ’n flinken hap nam, bleef met z’n vork vóór z’n mond zitten.

„Wat vertel je me nou?” vroeg hij met verbaasde oogen. „Je méént ’t toch niet?”

Hesse knikte van ja en dat haalde hem ’n lange vermaning van den notaris op den hals. Hesse pikte juist ’n aardappel met z’n vork uit de schaal, waardoor ook mevrouw tegen hem uitviel: „Dat mag zóó niet! Netjes op je bord scheppen, als je ’t gevraagd hebt.”

Hesse keek Wibbe eens aan om troost, maar die keek als wilde hij zeggen: „Ik heb ’t je wel voorspeld.”

Hesse zweeg over dat onderwerp, maar na ’t maal, toen ze samen op Wibbe’s kamer zaten, zei hij met iets vastberadens in z’n stem: „Ik doe ’t tòch.”

Wibbe viel hem af, al kwam er in z’n jongenshart dezelfde zucht om verboden dingen te doen.

Plotseling dacht hij aan ’t verhaal, waarin beschreven werd, hoe ’n troep jongens ’n geheime spelonk bewoonden. Zòò iets te beleven, dat leek hem ’t toppunt. Toen Hesse weer zei: „Ik maak ’t gat, en ik zeg ’t niemand. Wil jij niet meedoen, dan laat je ’t maar, als je me maar niet verraadt. Ik ben niet bang om binnen in den toren te kruipen. Dan is er ’n echte plek, waar we ons altijd kunnen verbergen.”

„’t Wordt vast gemerkt”, meende Wibbe.

„Poe!” deed Hesse, „heb je me vroeger nooit gezien? Ik kon van alles! Laat mij maar begaan! ’t Wordt fijn!”

Wibbe weifelde.

Wat Hesse ging doen, was hem verboden, en toch, ’t plan leek zoo geheimzinnig, ze deden er immers niemand nadeel mee, ze wilden niet stelen of zoo. Was ’t wel zoo erg?

Hesse merkte, dat z’n vriend aarzelde. Van daar z’n hooghartige opmerking: „Mijn vader zou ’t wèl toegestaan hebben.”

Dat besliste!

„Poe!” deed Hesse, „doe je mee?” Wibbe knikte.

„Haal jij dan de bijl en zoo.”

Tien minuten later trokken ze, gewapend met de werktuigen, op nieuw naar den toren.