Читать книгу Апавяданні розных гадоў (зборнік) - Адам Глобус - Страница 3

У мiнскай мастацкай вучэльні Алена прыйшла да нас у групу на трэцім курсе. Алена Шыдлоўская – татарка са Смілавічаў, мела такія сакавітыя і такія вішнёвыя вусны, што ўсім неадкладна хацелася іх пацалаваць. Для пацалункаў Алена выбрала Алеся. Яна выбрала Алеся Лася не толькі для пацалункаў. У яго на той час была аднапакаёвая кватэрка ў шэрым дзевяціпавярховіку на вуліцы Багдановіча. Кватэрка засталася ад бабулі. На тую кватэру, акрамя Алеся, прэтэндавалі яшчэ ягоныя сёстры – рудавалосая Алена і шэравокая Ніна.

Сёстры бясконца сварыліся між сабой і ў адначассе сварыліся з Алесем. Пакуль яны ўсе сварыліся, у вялікі бабулін ложак легла залатаскурая Шыдлоўская. Яна прыйшла, цалкам распранулася і залезла пад коўдру. Алесь таксама залез пад стракатую коўдру да голай Алены. Пад той ватнай коўдраю яны праляжалі ажно тры дні. Уставалі толькі для таго, каб схадзіць у прыбіральню. Нават не елі тры дні. Дакладна ведаю, бо, акрамя Лася, у той кватэрцы жыў яшчэ і Сцёпа. Лось пусціў пажыць Сцёпу, каб сёстры пры чужым чалавеку меней сварыліся і каб самому было крышку весялей. Пасля смерці бабулі Лось моцна замаркоціўся, таму і запрасіў аднакурсніка да сябе пажыць. Сцёпа перабраўся з інтэрната ў кватэрку. Перанёс кнігі і апранахі. Эцюднік перавалок і планшэт для малявання ператарабаніў. Толькі ён пачаў абжывацца, а тут – на табе маеш – у ложку з’явілася голая дзеўка з шырокай усмешкаю на апетытных вуснах.

Пра голую Алену Сцёпа расказаў мне.

Мы тады сядзелі ў дыетычнай сталоўцы, што на праспекце, каля крамы «Прырода». Елі курыны булён. Сцёпа скардзіўся:

– Уяўляеш – яны ляжаць голыя пад коўдрай другі дзень. . . Заходжу. Яны ляжаць, пазіраюць на мяне, усміхаюцца. Даводзіцца сыходзіць. Цяпер нават не ведаю, што рабіць?

– Давай купім бутэльку віна.

Прыйдзем, сядзем на кухні і пачнём піць. Ім таксама захочацца выпіць.

Яны ўстануць, далучацца да нас, і мы ўсе пагаворым пра тое, як вам жыць далей.

Чамусьці я быў перакананы, што мне ўдасца спакусіць віном Лася і Шыдлоўскую.

– Думаеш, яны ўстануць? – У Сцёпы падобнай упэўненасці не было.

– Вядома. У нас будзе віно і закускі. Трэба будзе якога печыва купіць. Яны не змогуць ляжаць і слухаць, як мы з табою выпіваем, гамонім, смяемся.

– Выглядае крыху нахабна. Мы прыходзім у чужую кватэру, сядаем за чужы стол, бярэм чужы посуд. . .

Нахабна.

– Згодны, нахабна. Але Лось сам даў табе ключ ад кватэры. Ён сам запрасіў цябе ў яго пажыць, а цяпер ён ляжыць каля голай Шыдлоўскай, і ніхто не ведае, што будзе далей. . . Дарэчы, кватэра па дакументах яшчэ і не ягоная. Таму я не памылюся, калі скажу: нахабства больш у паводзінах Шыдлоўскай і Лася. Яны занялі ложак, яны займаюць кватэру і можна лічыць – выкідаюць цябе з кватэры ў інтэрнат. А ў тым інтэрнаце на тваім ложку ўжо спіць Тарас Карасік. Ты ж перадаў свой ложак Карасіку?

– Так, я саступіў ложак Карасіку-Тарасіку, бо разлічваў на гасціннасць Лася.

– Таму мой варыянт з віном добры.

З дыетычнай сталовай мы пайшлі ў «дваццатку» – краму на першым паверсе інтэрната тэатральна-мастацкага інстытута. У «дваццатцы» мы ўзялі бутэльку «Ізабэлы». Пашанцавала. Мы разлічвалі ў лепшым варыянце на партвейн ці ў звычайным выпадку – на вермут. «Ізабэла» сярод таннага віна вылучалася тым, што мела праўдзіва вінаградны смак. На закуску мы выбралі пачак печыва «Сонейка». Мы ўжо выходзілі з крамы, калі я перадумаў, вярнуўся і вырашыў узяць яшчэ адзін пачак «Сонейка». Мы ў той час былі не проста беднымі студэнтамі. Мы былі зусім беднымі. Два пачкі таннага печыва для нас былі раскошай.

Ад «дваццаткі» да Багдановіча мы вырашылі прайсціся. Не хацелася стаяць на прыпынку і чакаць перапоўненага, шэрага ад пылу тралейбуса. Была восень, было цёпла, вечарэла, і стаяла бабіна лета. Самы час прайсціся па Мінску з бутэлькай віна ў кішэні. Прайсціся і пагаварыць з таварышам пра вялікія справы, што нас чакаюцьнаперадзе.

Замест размовы пра вялікія справы мы гаварылі пра Шыдлоўскую.

– Ты не ведаеш, чаму яна пайшла ў акадэмічны адпачынак? – спытаў я ў Сцёпы.

– Каб не выключылі з вучэльні. Яна прагуляла палову лекцый. Нават на іспыты не прыходзіла. Яе пашкадавалі, дазволілі схадзіць у акадэмку і вярнуцца. Яна вярнулася і замест таго, каб сядзець на лекцыях і працаваць у майстэрні, ляжыць сабе голая ў ложку з цнатлівым Ласём.

– Нарэшце Лось страціць цнатлівасць. Шыдлоўская – выдатны варыянт, каб страціць мужчынскую цноту. Яна сакавітая, яна яркая, яна салодкая, як мёд. Яму прыемна будзе ўспамінаць, як ён страціў цноту з такой запамінальнай жанчынай.

– Ведаеш. . . Падумалася, што Лось можа застацца цнатлівым і пасля Шыдлоўскай. Паляжыць-паляжыць і перадумае. . .

– Ну ты і вычварэнец. Думаеш, можна паляжаць пад коўдрай з голай Шыдлоўскай і выпаўзці з-пад той коўдры цнатлівым? Зрэшты, калі ён праляжаў з ёй цэлы дзень і ў іх нічога не атрымалася, твой варыянт падзеяў не такі і фантастычны.

Пасля сонечнасці і духмянасці вулічнай восені, у кватэры было змрочна і задушліва. Мы прайшлі на кухню і адчынілі акно. Мы сядзелі пад адчыненым вакном і пілі «Ізабэлу» маленечкімі, з напарстак, чарачкамі. Мы пілі віно і заядалі яго печывам. Было смачна. Мы чакалі, што да нас далучацца Шыдлоўская і Лось, але яны да нас не далучыліся. Мы дапілі віно, зачынілі вакно і сышлі з кватэры.

– Заўтра пачну перавозіць рэчы ў інтэрнат, – сумным голасам сказаў Сцёпа.

– Выглядае на тое, што іншых варыянтаў у цябе і няма. Будзеш спаць валетам з Карасікам-Тарасікам!

Толькі ў гэтай гісторыі здарыўся іншы і для мяне зусім не чаканы паварот.

Пра тыя падзеі мне расказаў Лось. Мы сядзелі з ім у дыетычнай сталоўцы і елі сырнікі са смятанай. Мы елі сухаватыя сырнікі і запівалі іх салодкай гарбатай. З гарачай гарбатай кіславатыя сырнікі здаваліся нават смачнымі.

– Не чакаў я ад Сцёпы такой падляны. Не чакаў. . . Думаў – мы сябры, а мы і не сябры зусім. Я пусціў яго пажыць у сваю кватэру, даў яму ключ, дазволіў рэчы перанесці, дазволіў пачувацца ў маёй кватэры, як у сябе дома, а ён – скот крывазубы, азіят касавокі, зайздроснік правінцыйны. . . Так, я закахаўся ў Шыдлоўскую. Можа, мне падалося, што закахаўся ў Алену. Ёй таксама падалося, што яна ў мяне закахалася. Мы ляжалі ў ложку, абдымаліся і цалаваліся. Мы думалі пра свае закаханасці, а Сцёпа ўсё зазіраў, зазіраў і зазіраў у наш пакой. Дзе ў чалавека сумленне? Ну добра, няма ў цябе сумлення, дык хоць бы прыстойнасць была. Ні сумлення, ні прыстойнасці, ні тактоўнасці – суцэльнае дурбальства ды нахабства.

Я вырашыў крыху змякчыць Ласёвы абурэнні:

– Алесь, гэта я прыдумаў выпіць бутэльку «Ізабэлы» ў тваёй кватэры. Даруй. Мне падумалася, што віно цябе з Аленай парадуе.

– Я таксама думаў, што яе парадуе салодкая дыня. Я пайшоў на кірмаш і купіў залатую дыню. Нёс праз шэры горад залатую дыню і ўяўляў, як адрэжу вялікі, падобны да маладога месяца кавалак мядовай дыні. Як Шыдлоўская яго надкусіць, і яе чорна-сінія вочы ажно заплюшчацца ад слодычы. Як жа ж. . . Заплюшчыліся! Я вярнуўся ў кватэру, а на маім ложку Сцёпа любовіць Шыдлоўскую. Навакольны свет страціў усе колеры, ён для мяне сшарэў. Голы Сцёпа матрошыць голую Шыдлоўскую, з якой я тры дні праляжаў у ложку. Я праляжаў, думаючы пра каханне, а трэба было яе трахнуць. Можа, і не трэба? Як думаеш?

– Не ведаю. . . Я б, напэўна, не змог тры дні з ёй праляжаць. Я б яе адкаруселіў толькі таму, што падвярнулася такая магчымасць – пакаруселіць. А можа, і не каруселіў бы. Ведаеш, Лось, мне Шыдлоўская падабаецца, моцна падабаецца яе знешнасць. Як натуршчыца яна – золата! А чалавек? Ну які яна чалавек? Ты не ведаеш, чым яна наогул займаецца апошнія два гады? Вучыцца яна дакладна не вучыцца.

– Яна піша вершы. . .

– Вершы? Яна чытала табе свае вершы?

– Не чытала. Яна давала мне свой дзявочы альбомчык, і я сам чытаў яе вершы з таго ружова-шэрага альбомчыка.

– І як?

– Па-руску. Сентыментальна. Месцамі пошла. Мне зусім не спадабалася. Я не сказаў пра паганасць яе вершаў. Ілгаў, што вершы мяне ўразілі, што раней я такога не чытаў, што яна – талент.

– Цяпер ты, напэўна, прагоніш са сваёй кватэры Сцёпу і Шыдлоўскую?

– Ужо прагнаў, а дыню выкінуў у смеццеправод. Цяпер шкадую, што выкінуў дыню. Дыня была дарагая і смачная, а я яе спусціў праз смеццеправод. Хіба я не дурань?

Тыдні два, а можа і тры, Лось, Сцёпа і Шыдлоўская не размаўлялі між сабою і адно з адным. Замірыліся ўсе, калі на жоўтае лісце выпаў першы снег. Мы выбеглі з майстэрні пагуляць у снежкі. Мы шпурлялі адно ў аднаго белымі камякамі. Мы радаваліся снегу. Радасць усіх нас прымірыла. Зрэшты, я ні з кім і не сварыўся. Я на колькі мог усім спачуваў.

Спачуваў Ласю, які тры дні праляжаў у ложку з жанчынай і не змог развітацца з цнотай. Спачуваў Сцёпе, якога Лось прагнаў з кватэры ў інтэрнат. Спачуваў Алене Шыдлоўскай, якая хацела пісаць добрыя вершы, а ў яе атрымліваліся толькі кепскія і шэрыя. Нават Карасіку-Тарасіку, якога Сцёпа выпер з інтэрнату, я спачуваў. Праўда, свае спачуванні я трымаў пры сабе. Людзі не любяць, калі ім спачуваюць. Людзі любяць гуляць і забаўляцца з першым снегам.

Шыдлоўская напала на мяне, паваліла на зямлю і засыпала мне твар снегам. Потым я засыпаў ёй твар снегам. Мы смяяліся. Я папрасіў яе папазіраваць. Яна пагадзілася. Мы засталіся ў майстэрні на ноч. Амаль цэлую ноч Алена прастаяла голая на стале, пакуль я яе маляваў. За адну ноч я паспеў намаляваць вялікі малюнак з аголенай Шыдлоўскай. Пакуль я маляваў, яна расказвала мне пра Лася і Сцёпу:

– Я гуляла ў парку. Збірала кляновае лісце. Назбірала вялікі букет. У парку я сустрэла Лася. Ён прапанаваў зайсці да яго. Зайшлі. Мне не захацелася ехаць у свае Смілавічы. Я распранулася і вырашыла паўгадзінкі адпачыць. Я так і сказала Ласю. . . Адпачну паўгадзінкі.

Я заснула, а прачнуўшыся, пабачыла побач з сабою Алеся. Тры дні ён праляжаў побач са мною, ды так і не сабраўся з духам, каб развітацца з цнотай. Я не настойвала. Да Лася я была раўнадушная. Як і да Сцёпы я раўнадушная. . . Калі Лось пайшоў купляць дыню, у кватэры адразу з’явіўся Сцёпа. Ён, пэўна, чакаў у двары. Чакаў, калі сыдзе Лось. Чакаў і дачакаўся.

Ён папрасіў мяне заняцца сэксам неадкладна, заняцца па-хуткаму, каб мы паспелі ўсё скончыць да вяртання Лася.

Я не адразу пагадзілася. Дарма. Каб я адразу пагадзілася на хуткі сэкс, мы б усё скончылі да вяртання Алеся. Мы не паспелі скончыць. Лось нас заспеў на гарачым і прагнаў з кватэры. Я на яго не крыўдую. Я не люблю крыўдаваць. Мне толькі шкада дыню, якую ён выкінуў у смеццеправод.