Читать книгу Die staat teen Anna Bruwer - Anchien Troskie - Страница 7
Оглавление3
Die konstabel wat my kom haal is ’n groot vrou. Met elke tree wat sy gee maak haar sykouse ’n irriterende girts-girts-geluid. Ek wil skreeu, van irritasie, van moegheid.
Ons stap met ’n ander gang af, deur ’n sydeur wat op ’n stoep uitloop. Dankie tog hulle het my nie in boeie geslaan nie. Is dit omdat ek myself kom oorgee het?
’n Paadjie met ’n netjiese grasperk aan weerskante lei na ’n ry eenderse deure aan die linkerkant. Vrolike blomme in die beddings. Aan die regterkant is nog ’n gebou, met komberse oor die heining gegooi. Nat komberse, ek kan dit ruik.
Die konstabel roep ’n naam en ’n man in uniform kom nader, loop agter ons aan. Sy haal ’n bos sleutels uit haar sak, sluit die eerste deur oop. Dan ’n hek.
Die selle, besef ek, en alles in my protesteer. Ek steek vas, maar die konstabel druk my hard tussen die blaaie. Die man wag agter haar in die deur.
Dis ’n groterige vertrek. Leeg, dankie tog. ’n Oop stort in die hoek. Ek kyk op. Geen plafon, net ’n traliewerk met sif bo-oor. Wat as dit reën?
Die konstabel stoot my vorentoe, sluit nog ’n deur oop, ’n dik staaldeur, en ’n traliehek. Die reuk wat uit die vertrek opslaan, is tasbaar. Ek draai my kop weg.
Stemme begin protesteer.
“Hoe moet ons slaap as jy die hele tyd inkom?”
“Wat tog nou weer?”
“Iemand sieke’ wat ons djoin.”
Ek staan versteen. “Kan ek nie hier,” ek beduie na die groot vertrek waarin ons staan, “bly nie? Asseblief?”
“Nee.” Sy druk my ongeduldig binnetoe.
Ek draai om, die man is weg, ek kan hardloop. En as hulle my skiet? Nee, ek sal moet ingaan. Want dit was mý keuse.
“Kom nou!” sê die konstabel kwaai.
Ek tree stadig vorentoe, kyk vir oulaas om. Die man is terug, hy hou ’n matras en ’n grys kombers na my uit.
“Maak vir haar plek!” sê die konstabel vir die vae vorms in die skemer vertrek.
Die deur slaan agter my toe.
Ek staan stil, laat my oë aan die min lig gewoond raak. Ses gesigte kyk terug na my. In die een hoek ’n toilet, darem effens beskut met ’n lae muurtjie rondom. Regs van die deur ’n sementbank, reeds beset deur ’n lyf.
“ ’n Wit vrou,” fluister ’n stem.
Dit beweeg soos ’n eggo deur die vertrek. ’n Wit vrou, ’n wit vrou, ’n wit vrou.
Ek kyk op, na die kaal gloeilampie teen die hoë plafon. My wêreld het gekrimp tot dít: ’n vuil vertrekkie met bekrapte mure. Een wat ek met ses vreemdelinge moet deel. Met die reuk van urine en ontlasting wat oor alles hang.
Al wat ek voel is die moegheid. My hele lyf voel dood. My kop is dof, my oë branderig.
“Dis ’n klein prys om te betaal,” sê ek hardop. “Dis ’n baie klein prys om te betaal.”
“Sê jy, girl, sê jy.” Die vrou naaste aan my kyk my ’n oomblik stil aan.
Sy beduie my na haar kant toe, maak ’n plek langs haar vir my oop. Ek laat die matrassie op die sementvloer neerplof, vou die grys kombers dubbeld vir ’n kussing, krul my in die fetusposisie op. Die matras is so dun dat ek die koue van die sement daardeur kan voel.
Ek kry koud, dink ek vaagweg, dis somer in die Vrystaat en ek kry koud. My oë gaan vanself toe.
Windhond wag geduldig vir die mikrogolfoond se horlosie om oor te slaan na 07:50. Dan plaas hy ’n deksel oor die sissende wors, draai die stoofplaat af en breek ses eiers in die pan op die stoofplaat langsaan. Vier vir hom, twee vir sy vrou. ’n Ongesonde ontbyt, hy weet dis wat sy gaan sê. Maar vanoggend het hy krag nodig.
Net toe hy die eierpan van die stoofplaat trek en die roosterbrood in ’n bord laat gly, stap sy die kombuis binne.
“ ’n Ongesonde ontbyt,” sê sy en soen hom op die wang. “Wat maak jy so vroeg by die huis?”
“Kon nie meer die kantoor uitstaan nie. En ek’s honger. Lekker gestap?”
Sy knik.
Hoe lank is dit al dat sy elke oggend gaan stap? wonder hy. Vyf jaar? Tien?
Hy tree in November eindelik af. Dalk is dit dan die tyd om elke oggend die vyf kilometer saam met haar te gaan stap. Hy begin die borde aandra tafel toe. Haal sap uit die yskas, skink filterkoffie.
Sy glimlag vir hom. “Dankie, Leon, dit lyk heerlik.”
Toe hy sy leë bord wegskuif, draai sy na hom. “Wat pla jou?”
“Pla?”
“Ja, ek kan sien iets pla. Vertel my.”
Dis wat hom in die eerste plek na Marie aangetrek het, behalwe haar voorkoms, natuurlik: haar belangstelling. In hom. In wat hy dink. In wat hy voel.
“Dis hierdie saak,” sug hy.
“ ’n Nuwe saak?”
Hy knik.
“Vertel my.”
Dis die ander rede hoekom hy haar uit die staanspoor onweerstaanbaar gevind het: sy val jou nie in die rede nie. Sy gee jou kans om jou storie te vertel. Sy luister na elke woord en dan vra sy vrae.
“Maar is dit nie ’n open-en-shut case nie?”
“Dit is,” sug hy. “Skulderkenning, vingerafdrukke op die moordwapen – neem ek aan, want ons wag nog vir forensies. Bloed aan haar klere, aan haar persoon. ’n Ooggetuie. Dis ’n open-en-shut case, maar . . .”
Sy wag stil dat hy sy gedagtes formuleer.
“Maar vir die eerste keer in my professionele loopbaan kry ek die moordenaar jammer. Dink jy ek raak oud?”
Sy lag. “Jy sal nooit oud raak nie, Leon.”
“Anna Bruwer glo dit was haar lot om haar stiefpa te vermoor, dat sy nie ’n keuse gehad het nie. Sy het agt ure gery om hom twee keer voor ’n ooggetuie te skiet. By hom in sy bloed gekniel om seker te maak hy’s dood.”
“ ’n Wraakmoord.”
Hy kyk lank na haar. “Ja,” knik hy oplaas. “Ek vermoed dat hy haar seksueel misbruik het. Verkrag het. Vir haar en haar suster.”
“Dan is dit goed dat hy dood is.”
Hy skud sy kop. “Nee, moord bly moord. In my vyf-en-dertig jaar diens het ek nog nooit iemand moes doodskiet nie. Waarskuwingskote, ja.”
“Daar is gevalle waar dit onvermydelik is, Leon, jy kan nie stry nie.”
“Nee. Jy kan wond, jy kan dreig, jy kan met iemand redeneer, maar moord? Nee, soos ek vir Anna Bruwer gesê het: jy het altyd ’n keuse.”
Dis skemer in die sel toe ek wakker word, alhoewel die son hoog sit. As ek my nek op ’n sekere manier draai, kan ek die son deur die klein venstertjie sien.
Ek wonder nie waar ek is nie. Ek is nie gedisoriënteerd nie. Die reuke, die klanke, die hele mistroostigheid laat by my geen twyfel nie. In die hel, dis waar ek is. Deur my eie toedoen. My keuse. Het ek die regte keuse gemaak? Hoekom twyfel ek nou?
Dis net omdat ek bang is. Ek hét reg gekies. Dit was my verantwoordelikheid om ’n einde aan alles te maak.
Ek draai versigtig op my rug, die regterkant van my lyf protesteer. Doodgeslaap. Dood. ’n Woord wat ’n mens hoeveel keer per dag gebruik sonder om te dink. Ek sal jou doodmaak. Hoeveel het die moed om dit regtig te doen?
Ek het hom nooit gedreig met die dood nie. Net dat ek my ma sou sê. Nie dat dit gehelp het nie. Maar met die dood? Nooit. Gewens, ja. Daaroor gedroom. Gefantaseer. Gewoonlik ’n grieselrige, bloederige affêre in my kop sien afspeel. Ek wou hom seermaak, soos hy met my gedoen het. Soos hy met Carli gedoen het. Ek wou hom verneder. Tot in die aarde toe. Maar nooit, nie vir een oomblik het ek gedink ek gaan dit doen nie. Nie ek nie. Nie goeie, wetsgehoorsame Anna nie. En tog, hier lê ek op ’n vuil matras met ’n stinkende kombers onder my kop, my lyf seer en koud.
Ek draai my kop effens. Die ander vroue lê ook almal op hulle matrasse, oënskynlik aan die slaap. Sou dit al ná middagete wees? Kry ’n mens drie maaltye hier: ontbyt, middagete, aandete?
Ek probeer so geruisloos moontlik wegskuif van die vreemde lywe wat aan myne raak, maar maak nie saak watter kant toe ek mik nie, daar is ’n lyf wat teen myne druk. Ek wens vir ’n tandeborsel, mondspoelmiddel. My blaas is vol, al het ek nog niks gehad om te drink nie. Dit laat my besef dat ek dors is. Vir enigiets, maar verkieslik koffie.
Hoe laat is dit? Uit gewoonte kyk ek na my pols. Niks. Nie ’n horlosie nie, nie ’n selfoon nie. Ek dwing my lyf in ’n sittende posisie. Die toilet is ’n probleem. Dis oop. En vuil.
Die vrou wat vir my plek gemaak het langs haar kom ook regop en gaap hard. “Vir wat’s jy in, sugar?”
Sy leun so naby aan my dat ek die suur van haar asem ruik. Ek deins onwillekeurig weg, voel dan skaam oor my reaksie. Skud my kop.
“Wil jy nie sê nie?” Sy snuif, bekyk my op en af. “Kan nie vir prostitution wees nie, niemand sal na jou kyk met daai baggy klere en short hare nie. Vir wat dra jy jou hare so stomp?”
Toe ek nie antwoord nie, sê sy: “Ek’s in vir prostitution. My derde keer. As dit so aanhou, gaan ek customers begin verloor.” Sy klink selfvoldaan.
Ek hou my oë afgewend, hoop sy kry die boodskap dat ek nie met haar wil praat nie. Ek wil met niemand praat nie, ek wil net sit. En dink. En bid. En hoop.
Sy snuif weer, fluister dan hard: “My toppie se skuld. Hy’t my ge-use en ge-abuse. Jy kan maar sê hy’t my virrie trade grootgemaak.”
Ek draai my kop weg van haar. Ek verstaan dit nie. Hoekom is daar vroue wat seksueel misbruik is en tog is hulle bereid om seks te hê teen betaling? Hoe kan hulle hoegenaamd seks hê?
Tog verstaan ’n deeltjie van my dit. Het ek nie op skool rondgeslaap nie? Links en regs seks gehad sonder die byvoordeel van betaling. En al lewe ek reeds jare lank in selfopgelegde selibaatskap is die wete altyd daar: jy was ook so. Jy is nie beter as ’n prostituut nie.
“Moord.” Ek draai terug na haar. “Ek is in vir moord.”
“Die bastard jou verkrag?”
Ek knik, verbaas.
“Goed so, dat jy hom gelem het.”
“Ek het hom geskiet.”
“Good for you,” kom ’n ander stem by. “Ek moes my man met die lem bykom, hy het my geslaan. Virrie laaste keer, mind you.”
Almal sit nou regop, gaap, vee hare plat, krap aan ’n jeukplek. Ek begin gesigte by die stemme las.
“Ek’s in vir diefstal.”
“Dronk op straat.”
“Drugs.”
“My naam is Violet,” sê my prostituut-buurvrou. “Wat’s joune?”
“Anna. Ek is dors.”
“Kom.” Sy staan kreunend op, trek my aan die arm op. “Ek wys jou.”
Langs die toilet is ’n gat in die muur en ’n spuitkop waaruit water drup. “Kyk,” beduie sy, “jy trek die levertjie en die water spuit uit.”
Ek doen dit, drink groot slukke water.
“Wil jy pie?”
Ek knik.
“Haai, kyk weg,” praat sy met die ander. “Sy wil pie en nie gesien word nie!”
“Dis baie vuil, miskien moet ek knyp.”
“Sallie werkie. Ons het ook niks om skoon te makie. As ons net ’n kombers gehet het, kon ons dit oppie vloer gooi, dan is jou voete darem droog. Was dit winter gewees kon ons, dan kry jy twee komberse. Maar nou . . .” Sy trek haar skouers op.
“Gee my kombers.”
Sy skud haar kop. “Nee, jy gaan hom nodig het vanaand, dit raak koud. Pie nou maar.”
Ek gaan sit, gril vir die nat onder my voete, vir die sweetpakbroek wat nou ook nat om die pype gaan wees.
“Sjame, nie eers ’n pêntie nie,” skud een van die ander kop.
“Sjarrap jy!” sis Violet. Sy kyk na my. “Mary,” beduie sy met die kop, “hou haarself so heilig soos die virgin, maar suip aanmekaar. Het nog nooit ’n pêntie gesien nie, wat van dra.”
“Fok jou, Violet!”
“Fok jou terug, Mary.”
Dankie tog hier is toiletpapier, sug ek en trek my broek op.
Ek draai om, soek waar ek die toilet moet trek, maar Violet keer. “Sallie helpie. Die ding is lankal stukkend.”
Buite die geluid van sleutels, die hek wat skree. Die staaldeur gaan oop.
“At last, ek is fokken honger!” sê iemand.
’n Vrou staan voor die traliehek, borde in haar hande. Iemand agter haar gee nog borde aan, sy vir ons.
Ek gaan sit op my matras, kyk na die enemmelbord in my hand. Geen mes, geen vurk. Waterige, fyngekookte hoender op papgekookte rys. Groen groente. Spinasie? Groenbone? Kan papgekookte ertjies ook wees.
Ek is honger. Wanneer laas het ek geëet? Ek kyk af na die bord. Tronkkos.
Nee, besluit ek, só desperaat is ek nie. Ook nie so honger nie.
“Gaan jy nie eet nie?” Violet se oë bly op my kos.
Ek skud my kop en hou die bord na haar uit.
“Asseblief, Sup, dis ou mense en hulle het ver gekom,” praat Joubert van Heerden mooi. “Net tien minute, hier in jou kantoor, onder jou toesig. Hulle is baie bekommerd oor haar, en ek oor hulle. Laat hulle net sien dat sy oukei is.”
Windhond wik en weeg, kyk opsommend na die man.
“Sup ken my,” pleit die prokureur nou behoorlik. “Ek sal nooit so iets vra tensy dit regtig nodig is nie. Asseblief.”
Hoeveel keer het hulle twee nie al in die hof teen mekaar baklei vir reg en geregtigheid nie? dink Windhond. Hy oorweeg die opsies. Dit word nie gedoen nie, sy is ’n verdagte. Maar wragtig, hy kan nie aan haar dink as ’n moordenaar nie. Wat gaan tien minute ook nou eintlik aan hom doen? Vir haar, aan die ander kant, kan dit dalk baie beteken.
“Goed,” hoor hy homself sê. “Maar net tien minute. En vanaand ná agt, wanneer hier minder oë is.”
Toe Van Heerden met ’n dankbare glimlag uit die kantoor loop, skud Windhond sy kop. Hy is besig om sag te word, so op sy oudag.
Hy tel die gehoorbuis op, skakel sy huisnommer. “Ek gaan laat wees vanaand,” sê hy toe Marie antwoord. “Ek het my deur die snotneusprokureurtjie laat ompraat dat die moordverdagte besoek mag ontvang. Vanaand in my kantoor. Ek is besig om my edge te verloor.”
“Wat jy doen, is menslik, Leon. Deernisvol.”
Hy snork en sit die telefoon terug op die mikkie. As hy tot laat op kantoor moet bly, kan hy hom net sowel besig hou, besluit hy en trek Anna Bruwer se dossier nader.
Hy, Windhond Webber, deernisvol!
Ek lê op die matras, arms onder my kop gevou, starend na die plafon. Probeer uitwerk hoeveel tyd verloop het sedert middagete. Probeer my verbeel dat ek op ’n ander plek is. Dat ek nie die geskel en gevloek en gekerm om my kan hoor nie. Dat ek die son op my vel kan voel. Dat ek nie honger is nie. Ook nie dors nie.
As ek opstaan vir water, gaan hulle weer met my wil praat, en ek wil nie mee gepraat wees nie. Nee, dan eerder dors.
Ek maak my oë toe, sien bloed, maak hulle vinnig weer oop. Moenie dink aan sy liggaam nie. Moenie dink aan al die bloed nie. Moenie onthou dat jy gegly het in die plas bloed wat langs hom opgedam het nie, hoe jy hande-viervoet daarin gestaan het nie. Moenie onthou hoe jy jou bebloede hande na sy bebloede nek uitgesteek het om sy pols te voel nie. Moenie sy lewelose oë onthou nie. Dink aan iets anders.
Soos wat? Soos: is dit moontlik dat jou reuksin mettertyd kan afstomp? Of raak jy net gewoond aan die stank, sodat dit normaal begin ruik? Is dit moontlik dat ek, wat twee keer ’n dag moet stort, soms meer, myself kan ruik en dit as niks afmaak nie?
Ek sal nooit sy oë vergeet nie. Nee, dink aan iets anders!
Sal dit beter gaan in die tronk as hier in die aanhoudingsel? Daar sal darem seker iets wees om te doen? Hulle sal my seker besig hou? Probeer rehabiliteer dalk?
Die gerinkel van sleutels dui iemand se aankoms aan. Dis dieselfde konstabel wat my vanoggend hierheen gebring het.
“Kom,” sê sy, “julle het ’n uur.”
’n Uur vir wat? Mag ons stort?
Sy laat die deur oopstaan, stap na die eerste deur, sluit dit sorgvuldig agter haar toe.
’n Uur, dring dit tot my deur. ’n Uur in die groter vertrek, met die son wat jy darem op jou lyf kan voel. ’n Uur om te staan, want daar is niks om op te sit of te lê nie.
Aandkos is sop en amper ’n kwart brood. Droog, geen smeer. Beker koffie. Ek is lus vir koffie. Ek is mal oor koffie, maar dié reuk walg my.
Ek hou my kos uit na Violet, wat dit vinnig gryp.
Ek kyk op na die venstertjie, waar dit al donker is. Sluit my ore vir die geslurp en gesluk om my. Een trietserige dakliggie wat die donkerte moet verdryf. En nie ’n baie goeie job doen nie. “Sit hulle die lig snags af?”
Violet hou op slurp, breek luidkeels ’n wind. “Never-ever, darling. Daai lig brand dag en nag.”
Die deur skreeu weer oop, ’n ander gesig verskyn. “Bruwer, kom saam.”
Hoekom? wil ek vra. Waarheen? Maar stom Anna staan net op, loop agter haar aan.
Sy sluit die deur agter my. “Hou uit jou hande.”
“Hoekom?” vra ek tog.
“Ek moet jou boei.”
“Hoekom?” skrik ek.
“Sodat jy nie weghardloop nie. Hou jou hande voor jou uit.”
“Ek sal nie weghardloop nie.” Ek kyk af na my hande, sien dat daar nog droë bloed onder my naels sit.
“Maak nie saak nie, ek moet nog steeds.” Die koue boeie glip om my polse, klik toe. “Kom.”
Ek herken die pad na die superintendent se kantoor. Voor sy die deur oopmaak, sorg ek dat my masker stewig in plek is. Hy mag nie sien hoe bang ek is nie.
Maar toe die deur oopgaan, sien ek die drie mense vir wie ek die liefste is. Ek voel hoe my masker glip. Ek hou my oë neergeslaan terwyl sy die boeie losmaak, wil graag in Marnus se arms inloop. Wil hê dat hy die een moet wees wat my vashou, my vertroos. Weet ek kan nie.
Daarom loop ek in tannie Miriam se oop, wagtende arms in. Ek laat toe dat haar kop op my skouer rus, ek hou haar rukkende lyf styf teen myne vas. Ek word die vertrooster.
Oom Retief se hand kom swaar op my skouer lê. “Anna.”
In daardie een woord hoor ek soveel meer. Liefde, aanvaarding, verdraagsaamheid. Ondanks.
Ek draai na hom. “Ek moes dit doen, oom. Ek kon nie anders nie. Vir Carli, vir myself.”
“Sjuut,” sê hy en druk my teen hom vas.
Toe hy my laat los, mag ek na Marnus draai. Mag ek in sy omhelsing instap. Weet ek dis waarvoor ek die hele tyd gewag het. Dat dit reg is, en terselfdertyd heeltemal verkeerd.
“Ag, kind . . .”
Dis tannie Miriam wat my na ’n stoel lei, ’n toebroodjie aanbied, vir my soet koffie uit ’n fles skink. Ek eet en drink en sluk dankbaar onder hulle blikke. Tannie Miriam is hartseer, maar tevrede dat ek die kos so geniet. Oom Retief is bekommerd. Marnus . . . Ek weet nie wat hy dink nie, hy was nog nooit maklik om te lees nie.
Superintendent Webber staan eenkant, langs die prokureur van vroeër. Albei se gesigte is onleesbaar. Hulle het hulle maskers van professionaliteit op, besef ek.
“Ek wil hê jy moet iets vir my doen, Anna,” sê oom Retief.
Ek knik.
“Ek wil hê dat jy Joubert as jou regsverteenwoordiger sal vertrou.”
Ek kyk vlugtig op na die groot man. “Ek is skuldig, oom.”
“En dis die ander ding, my kind. Jy moet onskuldig pleit wanneer die verhoor begin.”
“Maar ek ís skuldig. Ek het hom geskiet, ek wou, ek móés.”
“Skuld is ’n relatiewe begrip, Anna. En jy is mos ’n vegter. Wat het van jou vegtersinstink geword?”
“Het ek destyds vir Carli geveg, oom? Vir myself?”
Sonder dat ek dit kan keer skiet my oë vol trane. “Nee, ek het verkies om te vlug, om by oom-hulle te gaan bly, om te maak asof niks gebeur het nie. Ek het van Carli vergeet, ek het haar gefaal.”
“Jy kan nie verantwoordelikheid aanvaar vir wat met Carli gebeur het nie, Anna!”
Tannie Miriam se stem is skerper as wat ek dit al ooit gehoor het.
“Wie anders sal vir Carli verantwoordelikheid neem?”
Marnus kom hurk voor my, vat my hande in syne. “Asseblief, Anna? Aanvaar Joubert se hulp.”
Ek kyk lank na die geliefde gesig voor my, knik dan. Ek weet ek het hulp nodig.
Oom Retief maak keel skoon. “Joubert, wie is die staatsaanklaer?”
“Vicky Gouws, oom.”
“Het julle al ooreengekom oor borgvoorwaardes?”
“Ja, sy sal nie borgtog teenstaan nie. Die een ding waaroor sy egter baie sterk voel, is dat Anna nie toegelaat kan word om die stadsgrense te verlaat nie.”
“Sy is nie ’n vlugrisiko nie, en sy het ’n besigheid in Knysna. Het jy dit so aan haar verduidelik?”
As antwoord lig die prokureur sy wenkbroue.
Oom Retief glimlag flou. “Ek is jammer, natuurlik sou jy.”
“Al wat ons nodig het,” Joubert van Heerden kyk na my, “is ’n beëdigde verklaring deur juffrou Bruwer.”
“Ek het al ’n verklaring by die superintendent gemaak.”
“Hierdie is iets anders, Anna,” verduidelik oom Retief. “Hierdie verklaring dui aan waar jy sal bly, dat jy nie op die vlug sal slaan nie, dat jy na jouself kan omsien, ensovoorts.” Hy draai na Joubert. “Kan ons dit sommer nou doen?”
“Reeds gedoen, oom. Ek het haar besonderhede uit die polisieverklaring gekry. Sy moet net deurlees en teken.”
Hoekom praat hy nie met mý nie? Ek hou my hand uit vir die vorm, maar dis superintendent Webber wat dit by die prokureur vat. Hy beduie ek moet hom volg.
Ek stap gedwee agter hom aan na die aanklagkantoor. Hy wink ’n konstabel nader.
“Indien daar enige foute is, haal dit net deur en maak dit reg.”
Ek skrik effens vir die stem agter my, ek het nie besef die prokureur het ons gevolg nie. Ek lees die verklaring vinnig deur, kyk op na die konstabel toe ek die eed aflê en teken op die aangewese plek.
Terug in die superintendent se kantoor hou tannie Miriam klere na my uit. Jeans, tekkies sonder veters, onderklere, ’n bloesie, ligte baadjie. Seep, nie sjampoe nie, deodorant, tandeborsel, nie tandepasta nie, handdoek.
“Hulle het die sjampoe en tandepasta gevat, bang jy drink dit. Ook jou veters.”
Ek knik.
“Sup Webber sê jy kan stort voor jy teruggaan.”
“Jy kan in die sel stort,” praat die superintendent vir die eerste keer met my. “Ek sal sorg dat jy tandepasta kry.”
Buite die deur gaan ek staan. Ek draai om sodat ek na die drie gesigte kan staar. Sodat ek elke detail daarvan in my geheue kan brand. Doen ek die regte ding? Moet ek nie . . .
Nee, ek moenie. Ek doen die regte ding.
Die konstabel sluit die eerste hek sorgvuldig toe, laat die deur oopstaan. “Stort en trek aan, ek het nie baie tyd nie.”
Ek draai die kraan oop, die water is koud. Staan bibberend en kaal onder die yl straaltjie, was my hare, my lyf met die seep. Hou my tandeborsel na haar uit sodat sy tandepasta kan opsit. Borsel en borsel om die suur smaak uit my mond te kry.
Sy gee die handdoek aan. Ek droog af, maak of ek nie haar oë op my lyf voel nie. Spuit deodorant aan. Trek aan.
“Dankie, konstabel.”
Sy vat die rooikop se gymklere, hou haar hand uit vir die toiletware en handdoek. “Ek gaan dit môre nodig kry,” keer ek.
“Mag dit nie hou nie. Ek sal sorg dat jy dit terugkry. Kom.”
Sy sluit die seldeur oop, die hek. Toe sy die deur agter my wil toetrek, keer ek met ’n hand op haar arm. Sy deins nie terug nie, sy pluk nie haar dienspistool uit nie, sy kyk net met iets soos simpatie na my.
“Word die ligte snags afgeskakel?” maak ek seker.
“Nee,” antwoord sy sag. “Hier raak dit nooit heeltemal donker nie.”
Dis goed, ek hou nie van die donker nie.
Toe ek weer op die matras lê, dié keer met selfs my tekkies aan, laat ek myself vir die eerste keer toe om te huil. Laat ek myself vir die eerste keer toe om te hoop. Môre gaan die prokureur aansoek doen vir borgtog.
“Môre dié tyd is jy by die huis,” het tannie Miriam gesê.
