Читать книгу Një Flluskë Jashtë Kohe - Andrea Calo' - Страница 10

KAPITULLI 5

Përgjatë anëve të saj, rruga i jepte hapësirën një shtrirjeje të pafundme me dëborë të bardhë, vetëm aty këtu ndërprerë nga gjurmë hapash të fëmijëve që luanin në fushat e mbuluara dhe plot me njerëz dëbore dhe igloo të vogla. John ishte i heshtur dhe i vëmendshëm ndaj makinës. Më vuri në dukje se kishte disa shtresa akulli në karrexhiatë dhe për këtë arsye, përveç kushteve të dukshme të trafikut të ngadaltë, do të na duhej më shumë kohë nga parashikimi të arrinim në destinacion. Ndoshta punonjësja në aeroport, që e njihte zonën, kishte të drejtë që më vuri në dukje se do të duheshin edhe tetë orë për të përfunduar udhëtimin. E pyeta John-in nëse nuk kishte rrugë të tjera që do të na lejonin ta paraprinim edhe vetëm pak kohë ardhjen tonë në Wallowa.

«Kate, e njoh këtë rrugë përmendësh tashmë, aq shumë saqë mund të ngas edhe me sy të mbyllur. Fatkeqësisht nuk kemi zgjidhje tjetër. Mund të dilnim nga autostrada dhe të kalonim nëpër rrugët e qytetit dhe të fshatit, por do të largoheshim nga rruga kryesore dhe pastaj do të duhej të ktheheshim domosdoshmërisht sipër. Gjithashtu nuk pres që të gjej rrugë të zbrazëta nga dëbora dhe të rrjedhshme atje jashtë dhe rreziku i gjetjes së akullit do të rritej duke na bërë të ngadalësojmë më tej. Do të na duhet akoma më shumë kohë, kështu që është më mirë të vazhdojmë kështu. Ke shumë nxitim për të arritur?».

«Jo, nuk nxitoj. Kam vetëm disa gjëra që duhet t’i bëj në këto anë dhe do të doja të filloja sa më parë, pa humbur shumë kohë», u përgjigja. Duhej t’i kisha folur për veten me detaje.

«Janë çështje vërtet kaq të rëndësishme? Çështje për jetë a vdekje?», pyeti duke buzëqeshur dhe duke u kthyer për të më parë në sy dhe zbuluar çdo gënjeshtër timen të mundshme. Ishte hera e parë që bënte këtë gjë që kur ishim në udhëtim.

«Do të thoja vërtet “çështje për jetë a vdekje”, të dyja. Dhe nuk është vetëm një lojë fjalësh, besomë». Kisha vendosur tashmë, do kisha zbrazur thesin pas pyetjes tjetër. Pas vdekjes së sime mëje i premtova vetes sime të mos iu zbuloja më të tjerëve mendimet e mia, por mesa duket nuk isha në gjendje të mbaja premtimet ose propozimet e bëra. Pranova këtë kufi timin dhe vendosa të hapesha plotësisht, hap pas hapi.

«Shpjegohu pak më mirë, nuk arrij të të ndjek në bisedën tënde», kërkoi, kureshtar për përgjigjen time. Në fytyrën e tij vëreja një shprehje ndryshe, po fillonte të tregonte shenjat e para të një shqetësimi rritës.

«Unë do ta lija bisedën të kalonte», dhe duke u kthyer drejt tij për ta parë në sy, «do më konsideroje një të çmendur të shkretë përndryshe, po të ta tregoja». Por, këto fjalë nuk bënin gjë tjetër veçse rrisnin kureshtjen e tij tashmë të dukshme.

«Po i ikën diçkaje apo dikujt?»

«Jo, përkundrazi. Po shkoj të gjej dikë».

«Bëhet fjalë për një burrë? Më fal Kate, unë nuk doja të ndërhyja në çështjet e tua private».

«Asnjë burrë, veçse një grua». Më shikonte i zbavitur me insistim. Kuptova që ndoshta kishte kuptuar gjënë sikur i përkiste sferës sime seksuale më intime.

«Nuk besoj se ti e ke kuptuar vërtetë atë që doja të thoja, John», e njoftova, «Nuk është një çështje fizike ose seksi».

«Ç’farë duhej të kisha kuptuar atëherë? Shpjegohu më mirë nëse mundesh».

«Nuk jam homoseksuale».

«Unë nuk kam dyshuar kurrë e di?»

«Je i sigurt? Bëre një fytyrë të çuditshme pak çaste më parë».

«Me dekoltenë që po më tregoje këtë mëngjes dhe me historitë e tua mbi performancat seksuale të italianëve po më komunikoje ndoshta se ishe homoseksuale? Nuk dukej aspak! Ose ndoshta unë nuk kam qenë në gjendje të kuptoja», u përgjigj me krenari. Më zbaviste ai dialog, doja ta ngacmoja edhe pak para se t’i flisja për jetën time të mëparshme.

«Mos bëj edhe ti si ata që sillen si budallenj për të mos shkuar në luftë, i dashur John!», bërtita. M’u përgjigj me një pikëpyetje të stampuar në fytyrë, pa thënë asnjë fjalë, «Vërtet nuk ke dëgjuar ndonjëherë të flitet se sa janë të mirë italianët në shtrat? Nuk do të doja kurrë të plagosja krenarinë tënde mashkullore, por mendoj se disa pyetje ndoshta ti mund t’i bëje, apo e kam gabim?». Fytyra e John-it u bë shumë serioze, pikërisht siç ndodhi po atë mëngjes dhe ndoshta edhe më shumë. Morra konfirmimin se kjo duhej të ishte një temë shumë delikate për të. Menjëherë e kuptova, duke dëgjuar rrëfimin e tij.

«Gruaja ime më ka lënë për një italian. Gjithçka që ndodhi midis tyre kishte filluar si një histori e pastër seksi, shumë vite para se të ndaheshim, pastaj u transformua në dashuri dhe u konkretizua me një shtatzani. Ai quhej Antonio, ishte një djalosh që vinte nga Avellino, një qytet në jug të Italisë që me siguri ke dëgjuar të flitet». Pohova me kokë, me qëllim për ta shoqëruar gjatë hapjes së tij ndaj meje. Edhe ai, mesa dukej, donte të nxirrte atë të keqe që mbante prej shumë kohësh në në zemrën e tij.

«Ai ishte më i ri se gruaja ime, nja dhjetë vjetë më i vogël».

«Tani gjithçka e kam më të qartë John. Pse vallë flet për të në të shkuarën?», pyeta, por me delikatesë ekstreme.

«Marrëdhënia e tyre ishte bërë e stuhishme. Ai donte të kthehej në Itali dhe ta merrte me vete, por gruaja ime nuk donte. Ai e la pasi mësoi se priste një fëmijë prej tij, vetëm disa muaj pas ngjizjes».

«Dhe ti si i di këto gjëra? Ke patur kontakte me gruan tënde ndërsa ata frekuentoheshin?».

«Sigurisht që jo. Por kisha njerëz që më informonin».

«Por, ti e lëndoje veten duke dashur të hetoje për të dhe për atë burrë, John».«Po, por unë e doja dhe nuk mund t’i dorëzohesha idesë se e kisha humbur». Kuptova gjendjen e tij shpirtërore, atë të një njeriu vërtet të dashuruar dhe të sprovuar nga një zhgënjim i fortë. Nëse gruaja e tij e kishte tradhtuar që pastaj ta kishte lënë ose nëse kishte vdekur përfundimisht nuk përbënte ndonjë ndryshim për të. Do të ishte e njëjta lloj dhimbjeje dhe i njëjti intensitet.

«Keni mbajtur domethënë raporte të mira, vërtet?».

«Vërtet. Ajo u kthye tek unë, duke më kërkuar që të fillonim përsëri bashkë, të rinisnim jetën tonë si çift. Unë i kam mbyllur disa herë derën në fytyrë, sidomos herët e para nuk mund ta shikoja as në sy. E shihja si një grua të pistë, brenda dhe jashtë trupit të saj. Jo aq shumë për pabesinë e saj ndaj meje, por më tepër për pafytyrësinë që tregonte ndërsa lutej për faljen time, në lot. Pastaj një mbrëmje e lashë të hynte në shtëpi për ta lënë të fliste dhe ajo më tregoi gjithçka, në detaje, pa mbrojtje. Ai më tregoi fije e për pe si shkuan gjërat midis tyre. Ajo mbeti shtatzënë gabimisht. Për fatin e saj të mirë, mendova në atë moment, duke parë llojin e njeriut që kishte marrë». Bëri një ndalesë, gjatë së cilës mbretëroi heshtja më absolute. Asnjëri prej nesh nuk mund të hidhte një fjalë.

«Nuk munde të pranosh fëmijën e tij si tëndin, vërtet?».

«Kështu është. Ndoshta jam një person i kufizuar, me mbyllje ekstreme dhe të rrezikshme mendore. Po vërtet nuk kam arritur të pranoj idenë se ajo grua, gruaja ime, po priste një fëmijë nga dikush tjetër».

«Tani fëmija rri me të?».

«Ai fëmijë nuk lindi kurrë. Sarah abortoi fshehurazi pasi e la Antonio, dhe para se të më komunikonte vendimin e saj».

«Pra ka bërë gjithçka për të të rifituar John. Deri sa arriti në abort. Për një grua nuk duhet të jetë një vendim i parëndësishëm për të marrë. Nëse ende ndieje diçka për të, përse nuk e lejove të kthehej për të qenë pjesë e jetës tënde?». Pati një pauzë tjetër, shumë më të gjatë, para se John të njoftonte një jo me një lëvizje të kokës dhe të përfundonte fjalimin e tij.

«Tani e kupton përse unë nuk jam një simpatizant për banorët e “Vendit të Bukur”».

«Por nuk mund ta përgjithësosh. Njerëzit nuk janë të gjithë njësoj, pavarësisht nga kombësia, kultura apo besimi i tyre fetar». Nuk m’u përgjigj, por ndjeva menjëherë se nuk ishte dakord me mendimin tim.

«Më fal për atë që të thashë këtë mëngjes».

«Ishte një projeksion i mendimit tënd, që e respektoj, por nuk pajtohem, asgjë më tepër Kate», m’u përgjigj, duke më dhuruar një buzëqeshje.

Fytyra e tij ishte kthyer e qetë dhe e ndritshme. Ndoshta ai shpërthim i kishte bërë mirë dhe na kishte afruar më shumë, duke na bërë pothuajse bashkëpunëtorë. Kishte ardhur rradha ime për të folur pastaj, për t’u hapur plotësisht me atë njeri të cilit fillova t’i besoj dhe që ndieja se e njihja pak më mirë, çast pas çasti, në një rritje të vazhdueshme.

Unë të flas dhe shpresoj që ti po më dëgjon, kudo që të ndodhesh. Sekreti yt është edhe i imi. Të shtrëngoj midis krahëve të mi kur je këtu, të mbaj në mendimet e mia kur je larg. Zgjidh të kalosh një jetë me mua i dashuri im, më merr në ditët e tua dhe më bëj gjithmonë pjesë të gëzimeve të tua ashtu si të bëj edhe unë pjesë të integruar të gëzimeve të mia. Sot, duke shëtitur përgjatë liqenit, pashë përsëri ato lule që ti mi solle atë ditë me shi, duke më dhuruar sërish buzëqeshjen dhe duke më grisur nga zemra atë trishtim që prej kohësh e kaplonte. Tani e di, ku kanë mbirë dhe janë rritur. Dhe e di edhe që ti ishe atje duke pritur që të rriteshin të forta dhe të bukura, që pastaj të m’i dhuroje. Unë jam veç një mëkatare e shkretë, mëkatoj për një dashuri që nuk mund ta shpreh ose ta ndaj me pjesën tjetër të botës, kështu që nuk jam për gjë. Një shaka e vërtetë nuk është kështu? Paguaj për një faj në sytë e të tjerëve të pa kryer dhe të pashprehur kurrë, konsumoj jetën time dhe emocionet e mia një ditë pas tjetrës, duke shpresuar gjithmonë në kthimin tënd tek unë. Në mbrëmje shikoj tek dritarja e dhomës sime dhe përqafoj hënën ndërsa me zë të lartë shqiptoj emrin tënd që edhe veshët e mi përveç zemrës sime të mund ta dëgjojnë. Drita e saj e butë hyn ëmbëlsisht në dhomën time ashtu siç bën ti kur hyn tek unë, duke më ngrohur zemrën dhe trupin me praninë tënde. Kthehem në shtrat, por është bosh dhe e perceptoj mungesën tënde. Kur ti vjen tek unë të më takosh, zhvishem nga gjithçka dhe kthehem të ndihem si një grua e vërtetë. Ndjej shumë uri brenda meje, lakmia e asaj dashurie që meritoj, por që ti duhet t’i japësh një gruaje tjetër për shkak të një premtimi të bërë përpara Zotit tonë. Më thuaj, si është të bësh dashuri me të? Për ç’farë mendon kur i dhuron asaj trupin tënd, edhe pse e di se ajo tashmë jeton në bollëk dhe nuk e kupton fatin që ka duke të patur pranë, ndërsa unë vuaj nga uria që çon në vdekjen e ngadaltë të shpirtit tim? Kthehu i dashur, jam këtu, unë të pres dhe gjithmonë do ta bëj.