Читать книгу Mooier as Marilyn - Anita du Preez - Страница 7

3

Оглавление

Ek is nog besig om te droom toe ek iets in die kombuis hoor. Seker Vincent, dink ek loom en rol terug in die droom. Maar dis nie meer ’n lekker ene nie, en ek kan nie daaruit nie.

Ek is terug voor my Geskiedenisklas, maar ek kry nie my PowerPoint-aanbieding om te werk nie. Die studente begin vroetel en giggel. Magteloos pluk ek drade uit en koppel alles weer, maar die oorhoofse skerm bly dood. Uit desperaatheid vat ek hulle stapel essays bymekaar en begin dit uitdeel. Feitlik almal druip. Ek word onbedaarlik kwaad. Hoe kan derdejaarstudente essays ingee sonder enige verwysings? Het ek hulle dan niks geleer nie?

Skielik skop die skerm agter my aan. Toe ek omdraai, verblind die lig my. En daar verskyn my lesing oor Post-feminism in Film, maar al my eie verwysings by my voorbeelde is weg. “Hah!” roep Jason van der Walt van Durbanville uit waar hy uitdagend reg voor in die klas sit-lê met sy beanie laag oor sy puisierige voorkop getrek. “And where are your references, Doctor De Lange? Or don’t you practise what you preach?”

Ek skree myself wakker. Natgesweet sit ek regop, voor verligting stadig deur my sypel. Ek werk mos nie meer daar nie. Hoef myself nooit weer in daardie slangnes …

“Desiree?” Dis Caz wat vraend in die kamerdeur staan met ’n beker koffie in haar hand, nie Vincent nie. Die besef sink swaar in. Vincent is mos weg.

“Is jy orraait?” vra sy.

Ek haal diep asem. “Slegte droom.”

“Koffie?”

“Asseblief.”

“Is my pa al weer uit op ’n mission?” roep sy op pad kombuis toe.

“You could say that,” mompel ek met my droë mond. Hoe verduidelik ek vir haar dat haar pa weer opgeneuk het – presies soos hy destyds met haar ma gemaak het? Nee. Dit kan wag.

“Jy lyk terrible,” sê Caz toe sy terugkom met my koffie.

“Gee, thanks! You do always say the nicest things,” probeer ek die olifant in die kamer miskyk.

Caz is egter nie een wat doekies omdraai nie. “Nee, rêrig. Jy lyk selfs erger as laas toe ek hier was. What’s up, Desiree? Waarheen is my pa?”

Ek vat ’n lang sluk uit die beker. “Hy’s weg, Caz. Gister.”

“Hoe bedoel jy, wég? Wat’s so special daaraan? Hy is alewig weg.”

“Wel … soos in … weg. Dis klaar. Verby. Tasse gepak. Daardie soort wég.” Die traan wat in my linkeroog begin vorm, maak my sommer weer die vieste in. Ek snuif hard.

“Gaan julle skei?”

Ek trek my skouers op. Ek het nog nie so ver gedink nie.

“Het hy dan weer …?”

“Ja. Met Gloria van sy spreekkamer.”

“Asshole!” sug Caz. “Net soos met my ma! Kan hy nie sy donnerse …”

Ek snuit my neus morsig aan my mou. “Maar ek dink ek gaan oukei wees.”

Sy som my op met haar pa se ligblou kykers. “Ek weet jy sal. Jy’s ’n sterk vrou. Nes my ma. Maar dis nie die punt nie!”

Ek knik. Ek het nog nooit juis ooghare vir haar ma gehad nie. Queen Liz. Sy is after all my voorganger. Ek bedoel, hoeveel airs and graces wil ’n girltjie uit Secunda nou eintlik aanplak omdat sy die jong Dokter Vincent de Lange nader gehark het? Dis my opinie van Liz. Maar tog, niemand verdien …

“My foon lui,” sê Caz en plak haar beker op die bedkassie neer, hard genoeg om te mors. Dit gaan ’n ring op die wit lappie maak. Ek wonder of ek moet worry daaroor. Om kolle uit lappies te kry, is seker nou nie meer my departement nie?

“Speak of the devil!” voeg sy by toe sy haar foon met twee lang vingers nes Vincent s’n uit haar denim shorts se gatsak uitvis.

Liz se stem klink blikkerig op, soos iets uit ’n animasiefilm. Blykbaar is sy in die mall hier naby.

“Relax, Ma!” sê Caz. “Maak jou shopping klaar. Ek’s hier by Desiree.”

Ek kan nie uitmaak wat Liz daarvan dink dat haar dogter eers haar pa hier kom soek het en nie direk huis toe is nadat sy uit Stellenbosch in die Kaap aangeland het nie, maar ek kan hoor sy is nie happy nie. Caz skud haar kop en trek ’n moesiemondjie. Vir ’n oomblik is sy uitgeknip Queen Liz. Toe draai sy weg en sê iets wat ek skynbaar nie moet hoor nie, voor sy groet: “Oukei, baai, Ma. Sien jou nou-nou.”

Ek lig my op. Ek is regtig nie opgewonde oor die gedagte dat Liz my só moet sien nie. Of, for that matter, ooit weer nie.

“Moet ek jou gou vat?”

“Huh-uh! Sy’s die hel in. Sy kom haal my.”

“Hier?”

“Ja. Waar anders? Dis after all my pa se huis?”

Ek sluk nog aan ’n benoudheid omdat die kind my kaalvuis aan daardie feit herinner het, toe die deurklokkie so ongewoon skel deur die huis weerklink dat daar iewers honde begin kef.

“As dit my flippen pa is! Ek sweer!” dreig Caz en gee lang treë in die gang af.

Ek trek myself platter teen die bedstyl.

“Hallo, tannie Ina. En hallo, Oom Piet en Antie Soes,” hoor ek vaagweg. Ek moes geweet het. Net Christine met ’n hond onder elke arm kan ’n deurklokkie so laat weergalm.

“Caz, liefie! Noem my tog asseblief Christine. Ina is so …?”

“So boerewors?”

“Exactly, skat!” hoor ek my vriendin oorskakel na die ek-is-die-cool-tannie-mode wat sy spesiaal vir Caz uithou, sonder die minste besef hoe dit die meisie irriteer. “Jy weet mos,” haar stemtoon sak sameswerend, “’n goeie begrip het jy nog altyd gehad, hmm? Dis hoekom jy my favourite is …” Daar is ’n vinnige speed wobble in Christine se stem toe iemand anders klaarblyklik ook by my voordeur opdaag: “O … o … hallo, Liz.”

Ek wag nie om te hoor hoe Liz klink nie en lig my alie uit die bed. Hopelik sal die drie mekaar lank genoeg irriteer dat ek iets aan my voorkoms kan doen.

Toe ek uit die badkamer kom, sit Christine met albei haar Yorkies snoesig op my bed. Sy tik die as van een van haar lang, dun afshow-sigaretjies af op een van my ouma Bettie se bone china-pierings.

“Hope you don’t mind,” sê sy met haar hees rokerstem en rol haar oë kombuis se kant toe, van waar daar ergerlike stemme opklink. “Queen Liz is not amused.” Christine tuit haar lippe vir ’n diep, veelseggende trek sonder om haar lipstiffie te versteur. “Klink my Caz wil uitdrop. Die fotografiekursus los. Pity,” asem sy tussen rookbolle deur. “Briljant as jy my vra, maar niemand vra my mos ooit nie.”

“Moet wees.” Ek vou die handdoek koulik om my lyf. Dit ook nog. Maar nou ja, hoekom anders sal Caz in die middel van die semester hier opdaag?

“Hmm … hoe sal ons nou weet?” Christine moes seker my gesigsuitdrukking gelees het, want sy verander die onderwerp: “Ja, en jy lyk ook nog maar oes, nè.”

“So hoor ek, dankie.”

“Well,” sê sy en druk die sigaret dood op Ouma se piering, “I suppose it’s to be expected.”

Ek is nie seker wie of wat verwag word nie, maar ek swyg liewer.

“So ek los my makeup-sakkie hier vir jou en dan gaan stall ek daai twee in die kombuis met tee of iets,” voeg sy by. “Sy moet jou nie so sien nie.”

“Wie? Caz? Sy het my al …”

“Nee, Desiree – Liz. Jou amper-eksman se eksvrou. Sy hoef nie te sien hoe hy jou ook laat suffer nie. Sal haar net laat lekkerkry. Ons weet tog almal watter regte ou t–”

“Oukei, oukei. Tee sal help. Maak. Ek kom,” keer ek. Asof ek nog nie genoeg op my flippen vurk het nie. “Ek dink daar is Eet-Sum-Mors in die koskas.”

Christine steek in haar spore vas. “Good grief, Desiree. Boksie-koekies? Ek bedoel, almal weet jy bak nie meer nie, maar jeez! Since when doen jy boksie-koekies? Onthou jy al daai yummy confectioneries wat jy sommerso opgewhip het vir elke bakatel? O, ek mis dit. En nou staan al daai blink mixers en magafters in jou kombuis en stof vergader. Vir jare al. Vandat … e … Kry jy nooit meer lus nie?”

“Nie vir koekies bak nie, nee. Dis boksie-koekies. Oukei?”

“Nog ’n flippen waste van talent,” grom sy op pad kombuis toe, “nes Caz. Seker maar oor ’n verdomde man, dis mos …” Ek kan nie die res hoor nie en begin grawe in my kas vir die een of ander iets om my bo en onder toe te maak. Oom Piet en Antie Soes lê my deur hulle verspotte wimpers en beloer vanuit voue in my duvet.

Ek het skaars ’n bewerige potloodstrepie bokant elke oog, toe die drie my kamer binnestoom, Christine heel voor met ’n skinkbord wat sy sonder seremonie langs die honde neerplak.

“Wil julle nie liewer in die sitkamer …”

“Nee. Dis fine hier,” antwoord al drie feitlik gelyk, gevolg deur ’n ongemaklike stilte.

“Koekie?” vra ek min of meer in Liz se rigting, want iemand moet iets sê in hierdie absurde situasie. Soos ’n Chekhov-toneelstuk met die dogter, die ma, die stiefma, die eks, al die verloëndes saam in hul onderskeie dubbele rolle in een vertrek. ’n Flippen tea party met Vincent as enigste gemene deler.

“Hallo, Desiree.” Liz skud haar kop: “Nie vir my nie, dankie.”

What was I thinking? Net ordinêre mense eet. Ek sien hoe Liz haar tee vat en met koninklike grasie op die enigste stoel in my kamer gaan sit. Nee … plaasneem. Dis after all ’n Queen Anne.

Caz sak op die kant van my bed neer met haar tee en pluk haar foon uit. Net die tiek-tiek van haar vingers op die skerm en die geklingel van teelepels teen porselein val in die stilte. Liz neem fyn slukkies en ondersoek die dekor onderlangs met haar oë. Die trekkie om haar mond verraai hoe sy voel oor die feit dat haar dogter so tuis is op my bed. Plus, dis die eerste maal dat sy tot in my en Vincent se slaapkamer kom, besef ek, en dit trek nogal aan my hartsnare. Kan seker nie vir haar maklik wees nie. Hoe sou ek byvoorbeeld voel om te sien hoe die lakens lyk waar Vincent en Gloria … nee, o hel. TMI.

“Hoekom antwoord jy nooit jou bleddie foon nie, Desiree?” breek Christine die stilte. “Ek het hoeveel keer al probeer bel!” Oom Piet en Antie Soes lig hulle koppe en gluur my ook beskuldigend aan.

Ek onthou van my foon, buk af en soek effens duiselig op die mat. Dit lê in twee stukke onder die bed. Caz kyk op, vat die foon en sit dit aanmekaar.

Dit lui toe sy dit na my toe uithou. Dis nie Vincent nie. Dis Gloria.

En sy soek vir Vincent. Huilend. “Jammer dat ek jóú nou pla, van alle mense, Desiree, genuine,” pleit sy snuiwend, “maar is Vincent daar by jou?”

Liz, Caz en Christine sit vorentoe, met hulle tee halfpad monde toe, gevries soos toe ek kleintyd “K-I-N-G spells KING” gespeel het. Al drie ademloos. Op pause.

“Ek het hom gister laas gesien … en … jy?” snuif Gloria snotterig voort in my verstomde oor. Ek skud my kop asof sy my kan sien, want daar kom geen woord oor my lippe nie.

“Waar is jy?” kry ek uiteindelik my stem.

“Hier buite. In my kar.”

“Voor my húis?”

“Ja,” snuit Gloria haar neus hard. “Weet iemand dalk waar hy is?”

Ek laat sak die foon op my skoot sonder om haar vraag te beantwoord. “Dis Gloria,” kondig ek onnodig aan vir my vasgenaelde gehoor van drie.

“Laat haar inkom,” besluit Christine namens my. “Bly!” sê sy vir die honde en storm voordeur toe. Kyk nie eens om sodat sy kan sien hoe ek arms swaai om haar te keer nie. Sy is mos mal oor drama. Sy is boonop gewoond aan oorvat en ons ander sit dan verlam, en dié petalje is seker beter as Days of our Lives. Behalwe dat dit my donnerse lewe is. Hoe de hel kan enigeen verwag ek moet die flippen merrie hier …?

“Hulle is almal hier binne,” hoor ek Christine by die voordeur. En toe ’n dikgehuilde, taamlik verfomfaaide Gloria in die slaapkamerdeur verskyn, verander die atmosfeer in die vertrek onmiddellik. Net daar is ek, Liz en Caz, wat helse issues ondermekaar het, in dieselfde span. Verenig oor Vincent. Almal kyk na Gloria. Die flippen flooze. Die vyand.

“Haai shame, julle. Sy is erg getraumatiseer,” sê Christine agter haar.

Gloria gaan beteuterd staan. Sy lyk nie goed nie. Pofferige oë, slap haartjies, vormlose ou sweetpakbroek, sloffies en akute desperaatheid is nie juis haar beste look nie. Die transformasie is so hartverskeurend, juis omdat ek dit dadelik herken. Ek moet my afvra hoe ek die arme skepsel nou kan verstoot? Al hét sy ook by Vincent geslaap. Dis dan hoe ek al gelyk het.

Toe ek na Liz se kant toe kyk, weet ek dit herinner haar aan meer as twaalf jaar gelede toe dit háár beurt was. En ek vang Caz se oog, en sien die onthou van ons albei se aftakeling in haar verbete uitdrukking. En vir die tweede keer binne minder as ’n minuut verander die gevoel in die vertrek.

“Die donnerse mislike vark!” snuif Gloria en rem haar dun, te kort truitjie se moue af oor haar polse terwyl sy ons een vir een aankyk met maskarastrepe onder bloedrooi Bambi-ogies. “Mens kan niks glo wat hy sê nie!”

“Well observed, my dear.” Liz hys haar op tot haar volle lengte. “Caz, gaan kry gou nog ’n koppie in die kombuis, asseblief, my kind. Vir Gloria.”

“Nee wat, gaan haal liewer die boks tissues in die badkamer,” sê Christine, net om duidelik te maak wie die leiding hier neem. “Ek vat hierdie skinkbord kombuis toe en kry vir ons glase. En vodka. Ek dink nie tee gaan die ding doen nie.”

En skielik is daar vyf. Vier van ons met ernstige griewe teen Vincent, plus Christine wat net saam is vir die ride. Sewe as jy Oom Piet en Antie Soes bytel.

Mooier as Marilyn

Подняться наверх