Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 5 - Annelize Morgan - Страница 6

Hy strompel nader om haar orent te help en saam soek hulle die skuiling van die voorkasteel op. Die reën stort onophoudelik op hulle neer terwyl die matrose rem aan die seile om hulle in posisie te hou. Die nat seile kan nie maklik in die wind skeur nie en dus is daar nie gevaar dat die matrose ook oor die kant gewas sal word nie. Hulle hang drie aan elke tou terwyl die wind en reën teen hulle waai en die golwe elke keer dreig om hulle van die dek af te spoel.

Da Silva sit sy arm om Nicole en lei haar na die trapingang van die ruim. Hulle kan nie praat as gevolg van die hewigheid van die storm nie en sy doen woordeloos soos wat hy beduie.

Toe sy eindelik in haar kajuit terug is, begin sy haar verklee. Sy is tot op haar vel nat en kry baie koud. Die gerol van die skip bemoeilik haar bewegings, maar uiteindelik is sy aangetrek en keer die warmte stadig na haar ledemate terug. Sy hang ’n dik woltjalie om haar skouers.

Deur die patryspoort kan sy net die woedende, kolkende grys see sien. Elke nou en dan spat die punt van ’n golf oor die dik glas. Sy wonder hoe die mans op die dek vaar en sidder by die herinnering aan haar waaghalsigheid. Sy kon haar eie lewe verloor het in haar poging om Da Silva te red en sy het geen verklaring hoekom sy dit gedoen het nie. Sy kon hom net so laat gaan het en dan sou die bemanning ’n ander kaptein gekies het. Tog weet sy dat sy dit nie sou gedoen het nie. Sy sou nooit kon staan en toekyk hoedat hy oor die kant gespoel word sonder om iets daaraan te doen nie. In hierdie woeste storm sou hulle hom nooit weer gesien het nie.

Uur na uur veg die matrose om die skip op koers te hou, maar eindelik gee hulle die stryd gewonne. Die dek is nou een groot gemors van toue en stukke hout en ander rommel. Hulle keer uitgeput terug na die stuurkajuit. Daar bly hulle ’n ruk lank half verkluim en beraadslaag wat hulle nou moet doen. Die vrag het die stuur bemoeilik, maar omdat daar nou geen stuur meer is nie, is dit beter dat die vrag aan boord bly. Dit hou die skip stabiel. Daarsonder kon dit hulpeloos in die see rondgedobber het en bes moontlik omgekeer het.

Teen laatmiddag begin die storm geleidelik bedaar en met sononder reën dit nog net hard. Dit word gou donker omdat die son nie skyn nie. Matrose word op die dek op wag geplaas terwyl die ander gaan rus. Later sal hulle afgelos word en eers die volgende oggend sal hulle hulle posisie probeer bepaal en na die naaste hawe vaar om die skade te laat herstel.

Teen vroegaand is daar ’n klop aan haar kajuitdeur en omdat sy nog ten volle geklee is, aarsel Nicole nie om die persoon in te nooi nie. Sy kyk verskrik op toe Da Silva inkom. Hy het droë klere aangetrek en sy hare weer netjies agter in sy nek met ’n strik vasgebind.

“Ek het u kom bedank dat u my lewe gered het, señorita.”

Sy kom haastig orent.

“Ek sou dit vir ’n ander ook gedoen het, monsieur.”

Hy glimlag effens.

“Natuurlik. Ek is niks verskillend van my matrose nie.” Hy kyk ondersoekend na haar. “Hoekom het u dit gedoen?”

Sy aarsel voordat sy antwoord: “Omdat ek lewendig in die Kaap wil aankom, monsieur. ’n Nuwe kaptein sou dalk minder suksesvol gewees het.”

Hy glimlag sardonies.

“Is dit waaraan u gedink het toe u u lewe gewaag het?”

“Ek het aan niks gedink nie. Ek weet buitendien nie wat my besiel het om dit te doen nie.”

“U is nie heeltemal so ongeërg as wat u wil voorkom nie, señorita.” Sy kan die uitdrukking in sy oë nie verklaar nie. “Ek het nog nooit soveel respek of agting gehad vir die fyn dametjies van die Franse hof nie.”

“Dit het ek al agtergekom, monsieur. U verag my en die mense van wie ek afstam.”

Hy skud sy kop stadig.

“Ek oordeel mense nie op hulle afkoms nie.”

Sy kyk vinnig, ondersoekend na hom.

“Dit was altyd my eie beleid, monsieur.”

“Teen môremiddag behoort ons ’n hawe te bereik en ek sal graag dat u môreaand ete saam met my in my kajuit geniet. Dis die beste wat ek onder die omstandighede kan doen om te vergoed.”

Sy kyk agterdogtig na hom.

“Sal ons alleen wees?”

Hy glimlag geamuseerd.

“Ek maak nie ’n gewoonte daarvan om mense in my kajuit te nooi nie. Pedro sal ook daar wees as dit u sal gerusstel.”

Sy glimlag.

“Dit sal, monsieur, en ek neem die uitnodiging met graagte aan.”

Toe hy uit is, gaan Nicole met ’n verwonderde uitdrukking op haar gesig sit. Sy vertrou nie die vrede nie, omdat sy weet dat ’n man soos Da Silva nooit sal verander nie. Sy werklike gevoelens sal hy nooit uitblaker aan enige een nie. Hy is iemand wat ’n mens moet soek tussen koue genadeloosheid, afsydigheid, vurige woedes, siniese uitlatings en minagting. Vanaand het hy hom in die moeilike posisie bevind dat hy deur haar van ’n gewisse dood gered is en hy het nie presies geweet hoe om dit te hanteer nie. Hy het nog steeds niks van homself prysgegee nie en sy weet dat hy na dese nie anders sal optree as vantevore nie.

Die volgende dag vaar hulle met behulp van die seile alleen op die oseaan. Die wind het bedaar en net ’n fris bries stuur die kreupel skip na die veiligheid van ’n hawe. Vroegmiddag vaar hulle Sidi Ifni binne. Dis ’n baie klein Spaanse kolonie aan die weskus van Afrika en hulle is gelukkig om dit hoegenaamd te bereik.

Nicole voel of sy oplaas weer kan asem skep toe hulle die ketting met die anker oor die rand van die skip laat afgly tot in die kalm water in die hawe. Die laaste twee dae was ’n nagmerrie.

Pedro kom deel haar mee dat sy en die ander die volgende dag toegelaat sal word om ’n bietjie aan wal te gaan. Sy moet van die geleentheid gebruik maak, omdat die reis nog baie lank gaan duur en daar dalk nie weer so ’n geleentheid sal wees nie.

Nicole klee haar met sorg vir haar ontmoeting die aand met die kaptein. Sy het nog nie weer vir Consuelo of Esmara gesien nie en dit stel haar ietwat gerus. Die twee vroue laat haar baie ongemaklik voel.

Sy dra ’n tabberd van weelderige, dik tafsy in donkerrooi met liggrys kantafwerking. Die hals is modieus laag gesny en ook met kant afgewerk soos die moue en soom. Sy dra nie enige juwele nie omdat sy geen juwele by haar het nie. Haar swart hare kam sy weg van haar voorkop en steek dit met ’n paar sierkamme agter vas sodat die lokke in dik krulle om haar slanke, wit nek hang.

Sy is pas klaar toe Pedro haar kom roep en sy tik haastig ’n bietjie rooswater teen haar nek voordat sy hom volg.

Da Silva se kajuit is ’n bietjie groter as hare, maar nie só groot dat sy dit besonder gerieflik kan noem nie. Tog skep dit die indruk van weelderigheid, maar dit is tog te wagte, omdat dit die kajuit van die kaptein is.

Da Silva draai om na haar toe sy binnekom. Sy blik gly oor haar klere en daar is weer daardie siniese glimlag om sy mondhoeke. Pedro laat hulle ’n oomblik lank alleen.

“Dit verstom my hoe die Franse dames dit regkry om ten alle tye soos vroue uit die adel te lyk.”

Sy kyk vinnig na hom. Goed, as jy wil oorlog hê, dan kry jy dit, dink sy vies.

“Dis ’n gewoonte en niks meer nie, monsieur. Dit word by ons ingedril van kleintyd af en sulke dinge vergeet ’n mens net nie.”

“U dra geen juwele nie, señorita?”

Sy haal haar skouers liggies op.

“Ek het nie hier by my nie.”

Hy lag sag.

“Miskien moet ons iets daaraan doen … net om die prentjie af te rond,” voeg hy by. Dan draai hy om en trek ’n laaitjie uit ’n tafeltjie uit. Hy haal ’n swart dosie daaruit en sit dit op die tafeltjie neer. “Dis ’n ou familie-erfstuk,” sê hy asof hy met homself praat. “Die enigste van ’n groot skat wat oorgebly het.” Dan maak hy die dosie oop en haal ’n halssnoer daaruit. Vyf groot robyne is kunstig geset in silwer blaartjies.

“Dis pragtig,” sê Nicole onwillekeurig.

Hy hou die juweelstuk op sodat die lanternlig op die diep-rooi robyne speel. Dit vonkel soos goeie rooiwyn, die glans kom diep uit die hart van die stene.

“Dis al wat my moeder aan my gegee het,” sê hy en ’n glimlag speel om sy mondhoeke. “Daar is ’n geheim omtrent hulle wat ek nog nie kon ontrafel nie … Sy is dood voordat sy my kon sê wat dit is.”

“Ek sou dit liewer nie wil dra nie, monsieur.”

“Hulle is baie lank gelede gedra en kom net tot hulle reg aan die hals van ’n mooi vrou.”

Sy staan roerloos terwyl hy die halssnoer om haar nek sit en die knip agter vasmaak. Die ligte aanraking van sy hande stuur ’n warm gloed deur haar. Dit lyk nie asof hy dit agtergekom het nie en hy draai haar om sodat sy met haar gesig na die lig staan. Dan knik hy goedkeurend.

“So moet hulle lyk …”

Nicole wens dat sy ’n spieël gehad het om te sien wat die effek is, maar daar is nie een nie. Tog weet sy dat hulle besonder mooi moet lyk met die dieprooi van haar tabberd om hulle kleur te komplementeer.

“Dit voel verkeerd om hulle te dra, monsieur.”

Hy skud sy kop terwyl hy vir hulle elkeen ’n glas wyn inskink.

“Ek hou hulle al vir jare opgesluit en dit is nie reg nie. Hierdie een keer mag die robyne maar vonkel en miskien ontrafel ek vanaand die raaisel.” Hy gee ’n glas wyn aan haar en nooi haar om te sit in een van die twee leunstoele in die kajuit. Dan lig hy sy glas. “Op die rooi robyn … en op u.”

Sy drink ’n slukkie van haar wyn, maar haar nuuskierigheid is geprikkel deur die raaisel waarvan hy gepraat het.

“Wat is die geheim van die robyne, monsieur?”

Hy haal sy skouers op.

“Ek weet dit nie eens nie. Daar is iets omtrent hulle wat my na die res van die skatte sal lei, maar ek het geen idee wat dit is nie.” Hy glimlag sinies. “Ek het ’n sleutel tot ’n fortuin, maar ek weet nie waar dit pas nie.”

Sy voel-voel met haar vingers na die stene. Dis net ’n halssnoer, mooier as die meeste wat sy al gesien het, maar net nog ’n halssnoer. Wat sou die geheim daaragter wees?

“Waar kom dit vandaan, monsieur?”

“Dis eeue al in my familie. In my oupagrootjie se tyd was daar ’n vete tussen my grootvader en sy broer. My ouers se besittings en huis is afgebrand, en hulle kon slegs die juwele red. Dit op sigself was ’n fortuin werd en hy het dit iewers op een van sy togte oor die oseaan versteek. Hierdie halssnoer het hy teruggebring as sleutel tot die plek waar hy dit begrawe het.”

“Net die halssnoer?”

“Dis al.”

Sy skud haar kop stadig.

“Dit was ’n vreemde ding om te doen. Hy kon ten minste net ’n kaart of iets gelaat het ter verduideliking.”

Hy glimlag.

“Dis wat ek ook gedink het, maar daar is geen kaarte nie.” Hy kyk op toe Pedro met hulle aandete verskyn en dit op die tafel rangskik. Dan laat Pedro hulle weer alleen. “Ons kan maar eet, señorita.”

Terwyl hulle eet, gesels Da Silva oor sy reise en Nicole luister verwonderd. Hy is vanaand anders as wat sy hom leer ken het. Hy is sjarmant en gesels onderhoudend. Sy het verwag dat hulle weer swaarde sou kruis, maar dit lyk tog asof sy die aand terdeë gaan geniet. Sy hou hom onderlangs dop terwyl hy praat. Vanaand het hy die moeite gedoen om sy baadjie aan te trek, maar dit is ook redelik koel buite. Hy lyk soos ’n edelman wat hy in werklikheid ook is en sy verwonder haar oor dié verandering. Sy het hom leer ken as die siniese seekaptein wat taamlik minagtend is teenoor die skoner geslag. Nou is daar geen teken van daardie minagting nie.

Na ete bring Pedro likeurs. Teen hierdie tyd is Nicole al taamlik lighoofdig van die wyn. Sy is nie daaraan gewoond om meer as een glas wyn op ’n keer te drink nie. Sy het egter nie eens agtergekom dat sy meer as een glas gedrink het nie, want Da Silva het telkens net weer haar glas volgemaak. Buitendien het sy die gesprek só geniet dat sy niks opgemerk het nie.

Hy kyk nou ondersoekend na haar toe sy weer in die gemakstoel gaan sit.

“Iets verkeerd, señorita?”

Sy skud haar kop.

“Net ’n bietjie lighoofdig, monsieur.”

Hy lag sag.

“Ek het gewonder hoe u soveel wyn kan drink sonder om iets daarvan oor te kom.”

Sy kyk vinnig op na hom.

“U kon my ten minste gewaarsku het. Ek het nie besef dat ek te veel drink nie.”

“Ek het gedink dat u dit nogal geniet het.”

Sy staan op.

“Miskien is dit tyd dat ek liewer na my kajuit toe gaan.”

Hy kom voor haar staan, ’n spottende uitdrukking op sy gesig.

“So gou al, señorita? Was die aand dan nie aangenaam nie?”

Sy kyk op na hom.

“Ek het dit baie geniet, monsieur, maar …” Sy onthou van die robyne en begin die knip agter losmaak. “Hierdie moet u liewer neem.”

Hy draai haar om sodat hy die knip kan losmaak. Die lighoofdigheid van die wyn het haar weerstand effens geskaad en toe hy haar weer omdraai sodat sy na hom kyk, kan sy nie aan ’n gepaste skerp uitlating dink om hom te keer nie.

Hy lag net sag, buig vooroor en druk sy lippe liggies teen haar slanke nek. Sy verstyf, maar gee nie pad nie. Hy het belowe dat Pedro hier sal wees, maar Pedro was omtrent glad nie hier nie, dink sy. Was dit dalk so beplan? Selfs die feit dat hy haar te veel wyn gegee het? Maar op hierdie oomblik kan dit haar nie skeel nie. Die ligte aanraking van sy lippe stuur ’n soet gevoel deur haar. Sy laat hom toe om sy hande om haar nek te vou en bied geen weerstand toe hy haar op haar mond soen nie. Dan gly sy arms om haar en word sy soene dringender. ’n Lang ruk is Nicole net bewus van haar brandende verlange na hierdie man en dan kom sy skielik tot haar sinne. Sy druk hom van haar af weg en met ’n laaste, verwilderde kyk in sy rigting, draai sy om en vlug uit die kajuit. Agter haar hoor sy hom sag, geamuseerd lag.

In haar kajuit gaan sy bewend op die rand van die slaapbank sit. Wat op aarde het in haar gevaar om so iets toe te laat? Hy het ’n gek van haar gemaak en haar goedkoop laat lyk. Na vanaand sal hy nog minder van haar dink. Sy is kwaad vir haarself omdat sy van beter moes geweet het.

Tog bly die soet gevoel van sy omhelsing haar by en hier waar sy alleen is, kan sy die herinnering vertroetel en koester. Dit bring ’n dromerige uitdrukking in haar oë en sy vee liggies met haar hand oor haar wang waar sy lippe geraak het. Dit is amper asof sy dit nog daar kan voel, asof dit vir altyd daar sal bly …

Dan raak sy aan die slaap.

Dit neem vier lange dae om die skip te herstel. Nicole was ’n paar keer na die land en dan het sy doelloos tussen die mense van die hawedorp rondgedwaal. Sy probeer Da Silva vermy, maar sy besef gou genoeg dat dit nie nodig is nie. Hy is weer soos wat hy voorheen was en het skynbaar heeltemal van die voorval in sy kajuit vergeet. Hy is styf en formeel teenoor haar en die minagting en sarkasme is terug.

Dit stel haar op ’n manier gerus. Sy is nog steeds bang vir Consuelo, maar dit lyk nie asof die sigeunerin iets agtergekom het nie. Sy sien Esmara ’n paar keer, maar die ou vrou sien haar skaars raak.

Eindelik verlaat hulle Sidi Ifni en kies weer hulle weg oor die wye oseaan. ’n Hele paar dae lank vaar hulle sonder voorval en dan gebeur daar iets wat Nicole nog lank sal bybly.

Een oggend vroeg word sy wakker van uitroepe en ’n geskreeu. Sy verklee haar haastig en verskyn ’n paar minute later op die dek om te sien wat aan die gang is.

Eenkant op die dek staan ’n klompie matrose en hulle hou ’n ander vas. Die man skreeu aanhoudend op Da Silva wat ’n paar treë van hulle af staan.

“Jy is ’n vark van die adel!” gil hy woedend en Nicole herken hom as die een wat haar daardie eerste aand probeer vasdruk het.

Dit lyk nie asof Da Silva hom eens hoor nie.

“Bring hom na die reling,” beveel hy die matrose kalm.

“Wat het gebeur?” wil Nicole weet.

Da Silva draai na haar.

“Hy het ’n hele klomp vate wyn gesteel en dit in Sidi Ifni verkoop.” Hy frons. “U behoort nie te sien wat nou gaan gebeur nie, señorita.”

Sy kyk om haar rond en sien Consuelo en Esmara op die voorkasteel staan.

“Hoekom nie, monsieur?”

Hy haal sy skouers op.

“Doen soos jy wil, maar moenie later sê dat ek jou nie gewaarsku het nie.”

Die matrose het intussen die skuldige een tot by die reling geneem en hou hom daar vas. Da Silva kyk net vlugtig na Nicole voordat hy na die agterkasteel stap. Daar gaan hy by die reling staan.

“Gooi hom oor!”

Nicole kyk verskrik na hom en dan na die matroos wat al spartelend oor die rand van die skip in die water verdwyn. Sy begryp nie mooi wat aangaan nie. Links van haar is ’n groep matrose besig om ’n tou uit die water te trek en dan besef sy wat besig is om te gebeur. Sy het al gehoor dat matrose vir oortredings gekielhaal word, maar sy het nooit gedink dat sy so iets self sou sien nie.

Sy wil die ruim van die skip invlug, maar Consuelo kyk spottend af na haar en sy besluit om te bly. Hoekom sal sy weghardloop van iets waarvoor Consuelo nie bang is nie?

Dit voel soos ’n ewigheid voordat die matrose eindelik uitroep. Nicole hoor geluide aan die linkerkant van die skip wat haar naar maak. Dit klink nie na ’n mens nie, dink sy ontsteld en bly versteen staan.

Hulle lig die ellendige matroos oor die reling en hy val op die dek neer. Nicole word bleek. Bloed stroom uit rou wonde oor sy hele lyf, sy broek is in flarde en hy roggel en spoeg om sy asem terug te kry. Tussenin kreun hy hardop of skreeu van pyn. Die soutwater in die wonde help nie juis om verligting te bring nie.

Sy kyk vinnig op na Da Silva. Sy gesig is ’n grys, geslote masker, sy swart oë twee brokkies graniet. Consuelo kyk met smalende minagting na die matroos wat op die dek lê en worstel om te lewe. Twee matrose buk by hom en sleep hom weg na die ruim van die skip. Sy liggaam laat ’n nat bloedstreep agter.

Hy sal nie lewe nie, dink Nicole ontsteld. Hy sal dit nooit oorleef nie. Die mossels wat onder die skip se kiel vasgegroei het, het hom soos ’n growwe rasper opgekerf en skeure en wrede skaafplekke nagelaat waaruit die bloed sypel. Daar is nie ’n plek op sy liggaam waar daar nie ’n wond is nie.

Geskok staar sy na die matroos wat hardhandig weggesleep word en dan kyk sy op na Da Silva. Sy oë glinster koud toe hy na haar kyk. Dan draai sy vinnig weg en volg die matrose na die ruim.

Sy volg hulle tot diep onder in die ruim van die skip waar hulle die matroos op ’n hoop seile neergooi. Een van die matrose haal die prop van ’n bottel brandewyn uit en gooi dit oor die rou wonde. Die ongelukkige matroos gil dit uit van die pyn en dan verloor hy sy bewussyn.

Eers toe die matrose omdraai, sien hulle haar raak waar sy na hulle staan en kyk.

“U moet teruggaan na u kajuit, señorita,” sê ’n ouerige matroos. “Hierdie is nie die plek vir ’n vrou nie.”

Sy kyk na hom.

“Bring vir my ’n lantern en vars water.” Dan draai sy om en hardloop na haar kajuit waar sy een van haar minder goeie onderrokke begin opskeur in verbande. Sy kry Pedro in die loopgang en beveel hom om vir haar karbolsuur te bring. Hy skud sy kop oor die bevel, maar gaan tog om die nodige te kry.

’n Ruk later sluit hy by haar aan in die ruim van die skip waar sy besig is om die matroos se wonde te versorg.

“Die kaptein gaan kwaad wees, señorita,” sê hy versigtig.

“Na die duiwel met jou kaptein! Dit was ’n onmenslike ding om te doen!”

Hy kyk geskok na haar.

“U moenie so van hom praat nie. Hy weet wat hy doen.”

Sy kyk woedend na Pedro.

“Ek moes hom liewer in die see laat versuip het!”

“Miskien moes u, señorita,” sê Da Silva agter haar, maar sy draai nie om nie.

“Niks wat ’n mens doen is erg genoeg om só gestraf te word nie,” sê sy terwyl sy die wonde met karbolsuur ontsmet. “En dan word hy nog hier gelaat om soos ’n hond te vrek!”

“En wat sou u aangeraai het moet ek met hom doen?” Sy stem is ysig. “Hy kon tien houe met die kats gekry het en hy sou nie beter gelyk het nie. Of ek kon sy hande laat afkap het, maar ons is beskaafde mense.”

Sy kom vinnig orent en kyk woedend na hom.

“Beskaafd! Noem jy dít beskaafd?”

Hy verstyf.

“Ek moet strawwe maatreëls op die skip toepas, señorita. Die meeste van hierdie mense is wetteloos en sonder enige morele standaarde. Hulle moet met ’n ysterhand regeer word, al wil mens dit nie aldag doen nie.”

“Bespeur ek ’n sweempie van spyt in u stem, monsieur?” wil sy sarkasties weet.

Die woede spring in sy oë en sy staan effens onseker terug.

“Dit kos ’n harde man om matrose in toom te hou, señorita, en ek is hard genoeg om niemand te ontsien nie. Jy sal aan die wette van hierdie skip gehoorsaam bly soos enige matroos. Jy het jou goeie daad vir die dag gedoen en ek beveel jou nou om onmiddellik hierdie ruim te verlaat!”

Sy kyk onseker na die matroos wat nog bewusteloos op die hoop seile lê en dan kyk sy terug na Da Silva.

“Hoe weet ek of julle hom nie net sommer so gaan laat lê nie?”

“Geen man wat op hierdie skip gekielhaal is, het al gesterf nie. Die skeepsdokter sal na hom omsien.”

Sy draai traag van hom af weg en hy volg haar na die trap. Da Silva sien toe dat sy tot by haar kajuit gaan.

“Moet my nie dwing om u bewegings tot die kajuit te beperk nie,” sê hy toe sy haar kajuitdeur oopmaak.

Sy kyk op na hom en kan die afkeur nie uit haar oë hou nie.

“Is jy altyd so koelbloedig, Da Silva, of is daar iewers in jou ook ’n greintjie menslikheid?”

Sy maak die deur agter haar toe sonder om op sy antwoord te wag en bly bewend daarteen staan. Die grusame toneel speel weer in haar gedagtes af en sy onthou Da Silva se koue, harde gesig. Dit stuur ’n rilling langs haar ruggraat af. Sy besef dat sy self nie teen die woede gevrywaar is nie. Op sy skip skeer hy almal oor dieselfde kam en as sy oortree, sal hy geen genade betoon nie. Sy sidder toe sy aan die matroos dink en aan die ander strawwe wat Da Silva genoem het. Sy sal nie een daarvan oorleef nie en sy weet dat hy nie sal skroom om haar op dieselfde manier te straf nie.

Nicole verlaat nie weer haar kajuit vir die res van die dag nie. Sy bly net sit en dink en wonder wat die res van die reis gaan oplewer.

Eers toe die son besig is om onder te gaan, gaan sy uit op die dek vir vars lug. Sy staan by die reling en kyk na die son wat stadig in die weste sak. Dis ’n weemoedige tyd van die dag en nie een om alleen te wees met jou gedagtes nie. Dit bring ’n heimwee in haar gemoed en ’n verlange om weer tussen haar eie mense te wees.

Iewers op die agterkasteel begin iemand op ’n kitaar tokkel. Dis hartseer, dralende klanke en dan begin die persoon ’n weemoedige minnelied sing.

Nicole staan roerloos en luister na die soet melodie en verwonder haar aan die suiwer tenoorstem van die sanger. Sy wil nie omdraai en die betowering breek nie. Sy wil net luister …

Sy kyk op toe sy voetstappe agter haar hoor. Da Silva kom met ’n lui slentergang in haar rigting gestap. Dan draai sy weer om en kyk fronsend weg oor die water. Hy sluit by haar aan.

“Ons gooi vanaand anker by Villa Cisneros.” Sy stem is kalm, asof daar niks was wat hom vandag ontstel het nie.

“Dis nog ver van die Kaap,” antwoord sy sonder om na hom te kyk.

“’n Mens vergeet maklik, señorita.”

Sy skud haar kop stadig.

“Nee … nie só maklik nie. ’n Mens vergeet miskien dit wat gebeur het, maar nie as ’n ander jou geskok het nie.”

Hy is lank stil. Dan sê hy: “Selfs dit kan ’n mens vergeet.”

Sy kyk ondersoekend na hom.

“Kom jy om verskoning vra?”

Hy skud sy kop.

“Nee, ek kom ook nie verduidelik nie, want jy sal dit nooit verstaan nie. ’n Skip is ’n klein wêreld vol individue en daarom is dit so moeilik om wet en orde te handhaaf.”

Sy antwoord nie, maar luister na die lied van die minnesanger. ’n Beweging op die voorkasteel trek haar aandag en dan sien sy Consuelo teen die reling staan. Sy kyk af na Da Silva en Nicole, maar op hierdie afstand is dit onmoontlik om die uitdrukking op haar gesig te peil.

Ramirez da Silva volg die rigting van haar blik en dan verstyf hy. Sonder om by haar verskoning te maak, loop hy na die voorkasteel en gaan met die trap op na Consuelo.

Nicole voel net ’n klein stekie jaloesie teenoor Consuelo. Die sigeunerin is van ’n ander wêreld as sy self. Consuelo is ook Spaans soos Ramirez, hulle praat dieselfde taal en het dieselfde wispelturige, vurige geaardhede. Sy is ’n buitestander, ’n afstammeling uit die Franse adel vir wie Ramirez so ’n groot minagting het. Dis een struikelblok wat sy nooit sal kan oorkom nie.

Sy glimlag effens. ’n Oomblik gelede nog het sy gesweer dat sy hom nooit sal vergewe vir wat vandag gebeur het nie, en nou staan sy alreeds weer en dink aan die kloof wat daar tussen hulle is en hoe onoorbrugbaar dit is.

Die minnesanger begin ’n nuwe lied. Die son raak aan die water en verf die golwe kwistig in goud. Die see is nou donker en het nie meer daardie groen, geheimsinnige glans nie.

Ramirez en die sigeunerin staan nog op die voorkasteel. Daar is ’n bloedrooi blom in haar hare wat soos ’n swart golf oor haar skouers hang. Hy leun teen die reling terwyl sy opgewonde praat. Dan staan hy skielik weer op en met ’n skouerophaling laat hy Consuelo alleen.

“Jy sal spyt wees!” skreeu sy agterna. “Jy is nie onsterflik nie!”

Hy klim kalm teen die trap af terwyl sy oor die reling hang.

“Jou dag sal kom, Ramirez da Silva! Sowaar as wat ek leef, jou dag sal kom!”

Uit die diep skaduwees van die agterkasteel kom die skrikwekkende kekkellaggie van Esmara.

Nicole sidder liggies en trek haar tjalie stywer om haar. Daar is skielik ’n onheilspellende atmosfeer in die lug. Met ’n laaste kyk in die rigting van die minnesanger wat ongesteurd voortgaan, draai sy om en gaan terug na haar kajuit.

Nege dae lank vaar hulle sonder voorval. Consuelo is die enigste een wat Nicole ietwat ontsenu met haar onverwagse verskynings. Esmara sien ’n mens selde op die dek.

Die matroos wat gekielhaal is, het intussen soveel herstel dat hy weer kan rondbeweeg, maar hy kan nog nie enige take verrig nie. Hy loop net rond en daar is gedurig ’n ontevrede uitdrukking op sy gesig. Elke af en toe vervloek hy die kaptein, maar niemand steur hom skynbaar aan die matroos nie.

Dit word tyd dat hulle by ’n nuwe hawe aandoen omdat die vars water besig is om sleg te word. Da Silva beplan om die volgende dag by Ponte Pongara aan te doen om vars voorrade vir die skip te kry.

Daar is ’n soort wapenstilstand tussen Nicole en Da Silva. Hy bly die meeste van die tyd uit haar pad en sy kan nie sê dat sy spyt daaroor is nie. Sy voel nog steeds ontsteld oor wat hy aan die matroos gedoen het, asook oor die aand wat sy toegelaat het dat hy haar omhels. Sy kan maar net nie sy geamuseerde laggie vergeet nie.

Die volgende oggend is sy vroeg reeds op die dek. Nicole het goed geslaap die vorige nag en nou voel sy weer lus vir die reis. Sy loop Esmara by die uitgang na die dek raak.

’n Oomblik lank staar hulle na mekaar. Esmara skud haar kop stadig.

“Ek sien bloed … bloed … bloed,” sê sy in ’n krakerige stem.

Nicole sluk hard.

“Ek verstaan nie.”

“Daar gaan bloed wees … baie bloed … dit gaan vloei tot in die see …”

’n Koue rilling gaan langs Nicole se ruggraat af.

“Hier?”

Esmara lag saggies, grillerig.

“Ja, hier, maar ons sal nie almal sterf nie.” Sy skuifel by Nicole verby en gaan af na die ruim.

Hoewel dit ’n sonnige dag by die ewenaar is, voel Nicole skielik koud. Wat ’n vreemde vrou is Esmara nie. Sou sy dalk van haar verstand af wees?

“Wat het Esmara gesê?” vra Da Silva terwyl hy na haar toe stap.

Sy haal haar skouers op.

“Sy maak my bang. Sy sê sy sien bloed en dat ons nie almal gaan sterf nie.”

Hy frons terwyl hy nadink.

“Sy is soms verbasend akkuraat met haar voorspellings.”

Nicole kyk verbaas na hom.

“Glo jy haar tog nie?”

“Nie altyd nie.”

“En hierdie keer?”

“Sy is maar vaag. Ek sal my nie daaraan steur nie. Esmara was haar lewe lank ’n sigeunerin. Ek het haar een keer van ’n klomp aanvallers gered en sedert daardie dag volg sy my net waar ek gaan. Die matrose het haar al aanvaar en hulle laat haar maar begaan. Sy hinder niemand nie, al het sy al soms mense die skrik op die lyf gejaag.”

Nicole haal diep asem.

“Sy jaag mý beslis die skrik op die lyf.”

Hy glimlag spottend.

“Natuurlik sal sy. Jy is nie in voeling met die vreemdheid van haar ras nie.”

Sy kyk na hom.

“Sigeuners is tog Spanjaarde.”

“Nee, hulle is nie. Hulle kom oorspronklik uit Egipte en ons noem hulle in Spaans gitanos. Hulle noem hulself Romani. Spaans is hulle beslis nie, maar wel baie vreemd.” Hy glimlag skielik. “Ek vind hulle uiters interessante mense.”

“Consuelo is ook ’n sigeunerin.”

Hy knik.

“Sy en Esmara kom uit dieselfde stam. Die res van die stam is uitgemoor en net hulle het oorgebly.”

“Is dit waarom Consuelo jou oral volg?”

“Sy het geen ander tuiste nie.”

Toe hy weer van haar af wegstap, frons Nicole. Da Silva het aan haar ’n heel eenvoudige verduideliking vir Consuelo se teenwoordigheid gegee. Dit klink vir haar baie meer aanvaarbaar as die bangmaakstories wat Pedro opgedis het. En tog wonder sy … steek daar nie in werklikheid veel meer in hulle verhouding as wat hy wil erken nie?

Sy bly op die dek staan en kyk hoe die matrose die seile verstel vir hulle vaart na die vasteland en na Porte Pongara. Sy sien daarna uit om weer vars vleis en groente te kan eet. Dis nou al ’n hele paar dae wat sy maar net peusel aan die brousel wat voorgesit word. Dit is souterig en onsmaaklik.

Sy word skielik uit haar dagdromery wakker geskud.

“Seerowers!” gil die matroos uit die kraaines.

’n Oomblik lank staan almal versteen en dan begin hulle heen en weer hardloop oor die dek.

Da Silva hardloop na die voorkasteel waar hy sy teleskoop voor sy oë bring en aandagtig na die skip op die horison staar.

“Vol seile na die hawe!” skreeu hy op die matrose. “Ons moet hulle probeer ontduik! Gou speel!”

Nicole staar na hom. Dit kan nie waar wees nie, dink sy paniekerig. Dit was haar een groot vrees vir die reis en nou gaan dit bewaarheid word. Sy kyk verdwaas na die skarrelende matrose en Da Silva wat bevele uitskree. Dan kom hy haastig na haar.

“Jy moet na onder gaan, señorita. Daar sal jy veilig wees as dit op ’n skermutseling uitloop.”

“Gaan dit ’n geveg wees?”

Hy knik somber.

“Ons sal nooit die hawe haal voordat hulle ons bereik nie. Gaan nou na onder en moet onder geen omstandighede na die dek kom nie. Is dit duidelik?”

Sy knik stom en loop dan na die trap wat na die ruim lei. Daar draai sy nog een keer om en sien dat Da Silva reeds van haar bestaan vergeet het. Sy sien die son op sy wit hemp, sy kaplaarse met die silwer gespes en sy aantreklike, bruingebrande gelaat. Gaan hy dit oorleef? Of gaan hulle hom later tussen die dooies op die dek van die skip kry en sy mantel oor sy gesig gooi? Sy ril en gaan die ruim binne. Sy moet daardie gedagte uit haar kop ban. Daar is niks wat sy daaraan sal kan doen nie.