Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 5 - Annelize Morgan - Страница 8
5
ОглавлениеNicole stap aan wal. Die laaste wat sy van Ramirez da Silva sien, is toe hy op die voorkasteel gaan staan en ingedagte oor die nedersetting kyk. Hy kyk meteens af en hulle oë ontmoet en hou mekaar gevange vir ’n paar lang sekondes. Dan kyk hy weg en verlaat die voorkasteel.
Nicole staar nog ’n rukkie lank na die plek waar hy gestaan het, verbeel haar dat sy hom nog daar sien staan met die ligte wind in sy hare, sy wit syhemp wat voor tot in die middel oop is en sy hand wat liggies op die hef van sy swaard rus. Maar hy is nie meer daar nie. Sy sal hom dalk nooit weer sien nie. Die gedagte maak haar ongelukkig. In die ses weke wat verby is, het hy ongemerk in haar hart ingekruip, al was dit teen haar beterwete. Nou staan sy hier met ’n verlore verlange in haar na ’n man wat aan niemand kan behoort nie.
Sy draai stadig om en begin tussen die mense na haar ouers soek. Dan sien sy haar moeder raak en borrel die verligting en vreugde deur haar.
“Mamma!” roep sy uit, tel die soom van haar tabberd op en hardloop na waar haar ouers en suster staan en wag.
“Nicole!” roep haar ma uit en dan is hulle bymekaar.
Nicole omhels elkeen afsonderlik en lag en huil deurmekaar.
“Ek was ses weke lank bang dat julle nie hier sou wees nie.”
André Rousseau sit sy arm glimlaggend om sy dogter se skouers.
“Ek mag ’n swak geheue hê, maar ek sal jou mos nooit vergeet nie, chérie. Hoe was die reis?”
“Ek het lewendig hier uitgekom, Pappa.”
Camille, Nicole se suster, kyk met groot oë na haar.
“Het julle storms teëgekom?”
Nicole glimlag.
“En seerowers.”
Jeanne Rousseau, Nicole se moeder, roep verskrik uit.
“Jy moes nooit met die El Mar gereis het nie,” sê sy ontsteld. “Ek wou niks daarvan hoor nie, maar jou pa het gesê dat hy die kaptein van die skip kon vertrou.”
Nicole kyk na haar.
“Hy is ’n sonderlinge mens, Mamma. Ek dink Pappa het rede gehad om hom te vertrou.”
“Voilá!” roep André uit. “Daar hoor jy dit nou self, Jeanne. Nicole was heeltemal veilig in sy hande. Hy het my belowe dat hy na haar veiligheid sou omsien.”
Camille trippel opgewonde rond.
“Vertel ons van die seerowers!”
Jeanne skud haar kop.
“Nicole is moeg en ek dink ons moet eers by die huis kom voordat ons oor seerowers begin gesels.” Sy kyk om haar rond. “Waar is jou bagasie dan, Nicole?”
André gaan haal haar trommels en reissakke en neem dit na die wagtende koets.
Nicole kyk verbaas na die rytuig.
“Wie s’n is dit?”
Jeanne glimlag.
“Franse vriende het dit vir ons geleen om jou by die herberg te kry. Dit was baie gaaf van hulle.”
Nicole kyk na haar pa toe hy weer by hulle aansluit.
“Het julle al grond gekry?”
“Ja, in die land van Waveren. Dis mooi grond en ek dink ons sal wingerde daar kan aanlê. Ons het reeds begin om die huis te bou. Dis die belangrikste ding om klaar te kry voor die winter.”
“Wie bou die huis, Pappa?”
“Ek en ’n paar Franse vriende. Die mense is almal baie vriendelik hier.” Sy gesig versomber. “Die nuwelinge soos ons kry nog maar baie swaar, maar daar sal beter dae kom.”
By die herberg word Nicole se bagasie eers na die kamer gedra. Jeanne gaan na die kombuis om ’n bord kos vir Nicole en tee vir almal te bestel. Dan sluit sy weer by die res van die gesin aan.
Camille stel net belang in die seerowers en Nicole is verplig om haar te vertel wat gebeur het. André is geskok oor sy dogter se aandeel in die geveg.
“’n Dame behoort haar uit sulke dinge te hou, my kind.”
Nicole lag.
“Daar was nie plek vir fyn dametjies op die El Mar nie, Pappa. Dit sou heeltemal onvanpas gewees het.”
“Nogtans …”
Sy kyk ondersoekend na haar pa.
“Sou Pappa wou gehad het dat die kaptein doodgemaak moes word en ek ’n gevangene van die seerowers geword het?”
Hy skud sy kop.
“Natuurlik nie.”
“Daar was geen ander uitweg nie, Pappa, maar dit is nou alles verby. Ek is hier en ek is veilig en dit is tog al wat werklik saakmaak.”
Die sewentienjarige Camille kan haar opgewondenheid skaars bedwing.
“Ek het die kaptein gesien! Hy is verskriklik aantreklik!”
“Camille!” roep haar moeder geskok uit. “Ek sal nie sulke praatjies in die huis toelaat nie!”
Camille haal haar skouers op.
“Hy kan my mos nie hoor nie, Mamma.”
“Hy is ’n Spanjaard, chérie, en nie van ons mense nie,” sê haar pa ernstig. “Jy mag nie jou afkoms vergeet nie.”
Nicole swyg. Da Silva is ’n edelman, maar sy durf dit nie hier noem nie. Dit sal haar ouers dalk die indruk gee dat sy iets vir hom voel en sy moet dit ten alle koste verhoed. Niemand sal verstaan nie. Sy onthou weer daardie aand toe hy haar gesoen het, en sidder. As iemand dit moet weet …
Haar bord kos word gebring en die tee eenkant op ’n tafeltjie neergesit. Nicole is werklik honger en sy aarsel nie om te begin eet nie.
“Ons is na ’n paar gesellighede uitgenooi, Nicole,” sê haar ma. “Dis eintlik ter wille van jou omdat dit tyd geword het dat jy aan trou moet begin dink. ’n Meisie van twintig behoort lankal ernstig te raak. Oormôre gaan ons na ’n geselligheid by madame Benezet waar jy die ander meisies van die Kaap sal ontmoet. Daar sal net Franse meisies wees. Ek het gedink dat dit goed sal wees as jy eers ’n bietjie tussen die meisies beweeg totdat jy jou voete gevind het. Oor twee weke gaan ons na ’n bal by monsieur De Villiers se huis.”
Nicole glimlag.
“Julle was baie bedrywig, Mamma. Dit klink amper soos die ou dae in Frankryk.”
Haar ma kyk ernstig na haar, ’n bekommerde trek om haar mond.
“Jy sal van hierdie geleenthede gebruik moet maak. Ons geld is baie beperk en ek wil jou getroud sien voor die jaar veel ouer is.”
Nicole stoot haar bord kos eenkant.
“Ek wonder nou net waarom ek Kaap toe gekom het. In Frankryk kon ek mos ook ’n goeie man gekry het.”
André kyk na sy vrou.
“Moenie die kind aanjaag nie, Jeanne. Daar is nog baie tyd. Ons kan ten minste wag tot die huis klaar gebou is.”
Jeanne kyk na haar dogter.
“Jou pa het ’n goeie man vir jou in gedagte, Nicole. Hy is monsieur Jacques Goucher en hy is baie ryk. Jy sal ’n gerieflike lewe saam met hom hê.”
Nicole antwoord nie. Sy dink aan die donker Spanjaard. Dis die gebruik onder die Franse dat die ouers na ’n geskikte man vir hulle dogter soek en die dogter het geen of baie min sê in die saak. Daar is niks wat sy daaraan sal kan doen as haar pa finaal besluit het om monsieur Goucher te aanvaar nie.
“Hy het my nog nie eens gesien nie,” maak sy kapsie.
André lag.
“O, jy hoef jou nie daaroor te bekommer nie. Hy sal om jou hand kom vra as hy jou eers gesien het. Ek het reeds die saak met hom bespreek en hy het gesê dat as jy hom geval, hy met jou sal trou.”
Nicole se keel trek toe.
“Nou gaan ek soos ’n perd aan hom vertoon word, of hoe? Sal hy ook my tande en voete bekyk om te sien of hulle nog in goeie werkende orde is?”
Camille proes van die lag, maar Jeanne kyk ontsteld na Nicole.
“Ek weet nie wat in jou ingevaar het nie, maar ek sal nie sulke praatjies in my huis duld nie! Die eerste woorde wat jou pa met my gepraat het, was om my te vra om met hom te trou! Ons was baie gelukkig al die jare saam!”
Nicole kyk op, onwillig om toe te gee.
“As ek nie van monsieur Goucher hou nie, gaan ek nie met hom trou nie!” sê sy beslis.
Haar pa se gesig versomber.
“Hy is ’n gesogte man onder die Franse, ma fille. Ek verwag van jou om gaaf en vriendelik teenoor hom te wees en sy huweliksaanbod te aanvaar. Is dit duidelik?”
Nicole kyk na haar pa, ontsteld oor sy houding.
“Ek belowe niks, Pappa. Ek sal eerder ’n arm oujongnooi bly as om met ’n man te trou vir wie ek nie omgee nie!”
Haar pa verstyf.
“As jy hom nie aanvaar nie, gaan ek geen verdere moeite doen nie. Dan moet jy maar self sien hoe jy gaan regkom.”
Jeanne staan op om die tee te skink. Sy lyk baie ongelukkig.
“As die vrou van monsieur Goucher sal jy baie vryheid hê, Nicole. Jy sal jou ook nie hoef af te sloof om siel en liggaam aanmekaar te hou nie.”
Nicole kyk vinnig na haar pa, ontsteld oor sy houding.
“Ek weet dat julle dit goed bedoel, Mamma, maar ek weet regtig nie of hierdie streng reëls nog in die Kaap toegepas kan word nie. Dis nie Frankryk hierdie nie, Mamma.”
Daar is ’n lang ruk stilte. Nicole weet uit ondervinding dat dit slegs ’n wapenstilstand is. Die gort gaan gaar wees die dag as sy monsieur Goucher weier. Dan sal dit ’n eindelose, uitgerekte besigheid van verwyte en woede wees. Sy sug diep. Sy kan monsieur Goucher ten minste ’n kans gee. Sy hoef hom nie van die hand te wys nog voordat sy hom gesien het nie.
Twee dae later gaan sy, Camille en hulle moeder na ’n deftige middagtee by die Benezets. Hulle word gehaal in ’n koets en voor die deur van die mooi huis afgelaai.
Die Benezets woon in die Kaap, omdat monsieur Benezet in diens van die Kompanjie is. Hulle het nie ’n besonder mooi huis nie, maar dis tog ruim en gerieflik en geensins onooglik nie.
Nicole voel selfbewus en ongemaklik. Sy verlang terug na die vryheid van die skip en die informele atmosfeer wat daar geheers het. Hier moet sy weer op al die fyn maniertjies let en versigtig wees om nie die verkeerde ding vir die verkeerde persoon te sê nie. Sy glimlag innerlik toe sy dink watse konsternasie iemand soos Consuelo op so ’n deftige partytjie sal veroorsaak.
Sy word aan Murielle Benezet voorgestel. Murielle is ’n blonde meisie met groot, helderbruin oë. Sy dra ’n pragtige tabberd van ligroos sy wat die roomgladheid van haar vel beklemtoon. Haar blik dwaal vinnig, opsommend oor Nicole se uitrusting van smaraggroen tafsy.
“Aangenaam, mademoiselle,” sê sy eindelik.
“Ek is bly om u te ontmoet,” groet Nicole terug en weet intuïtief dat sy en Murielle nie baie van mekaar gaan hou nie. Die blonde meisie is duidelik daaraan gewoond om altyd haar sin te kry.
Toe hulle almal met hulle kommetjies tee voor hulle sit, begin hulle soos die gebruik is om oor ditjies en datjies te gesels. Hulle veins verbasing oor alledaagshede en maak ’n groot ophef van iets wat voor die hand liggend is.
Nicole is verveeld. Sy het byna vergeet hoe leeg en doelloos hierdie teepartytjies kan wees.
“Was u reis aangenaam, mademoiselle?” wil madame Benezet vriendelik van Nicole weet.
Daar is ’n vonkel in Nicole se groen oë toe sy antwoord: “Oui, madame. Behalwe vir die geveg met die seerowers, was die reis baie lekker.”
Hierdie keer is daar opregte uitroepe van verbasing.
“Seerowers!” piep die een meisie en haar oë rek groot. “Ek sterf as ek net een sien!” Sy knipper haar oë. “Het u hulle van náby gesien?”
Nicole ignoreer haar moeder se angstige tekens om stil te bly.
“Die kaptein het sy hand om my keel gehad,” sê sy kalm. “Ek het hom met ’n mes raakgesteek.”
Madame Benezet staar geskok na Nicole.
“U ontstel my gaste, mademoiselle!” sê sy ontevrede.
Nicole glimlag.
“Ek het dit nie so bedoel nie, madame. Ek het maar net ’n eerlike antwoord op die vrae gegee.”
Madame Benezet se gesig is koud en hard.
“U behoort van beter te weet as om van messe en seerowers op ’n teepartytjie te praat!”
“Natuurlik. Dit spyt my.”
Madame Benezet stuur die gesprek doelbewus in ’n ander rigting.
“Ek verstaan dat monsieur Goucher ook op die bal sal wees. Madame De Villiers kon ongelukkig nie vandag hier wees nie, anders kon sy ons dalk meer omtrent die gaste vertel het.”
Vasberade om te vergoed vir haar dogter se flater, sê Jeanne: “Ek verstaan dat die Du Toits van die Fransche Hoek ook genooi is …”
Daar is uitroepe van verbasing.
“Ek wonder waarom madame De Villiers dít gedoen het!”
Nicole kyk na die spreekster.
“Is daar iets met die Du Toits verkeerd?”
Die meisie kyk na haar.
“Verkeerd! U vra nog! Madame Du Toit het die laaste drie geleenthede elke keer dieselfde tabberd gedra! Die laaste keer het sy ’n waaier by iemand geléén!”
Nicole bly liewer stil. Kan ’n mens so selfvoldaan wees?
“Madame De Villiers het sekerlik ’n fout gemaak,” meen madame Benezet. “Ek self sal madame Du Toit die aand maar liewer ignoreer. Sy behoort haar plek te ken.”
Nicole byt op haar tande. Sy voel lus om by die vertrek uit te vlug, maar dit sou onvergeeflik van haar wees. Sy sal nooit weer na enige geselligheid genooi word nie. Dit voel soos ’n ewigheid voordat die dames eindelik een vir een opstaan om te vertrek.
Jeanne bly egter sit en Nicole is verplig om haar moeder se voorbeeld te volg. Toe almal uit die vertrek is, is dit net sy en Jeanne en Murielle en haar moeder wat nog by die tafel sit.
Madame Benezet kyk na Nicole.
“Ek sal u aanraai om liewer nie weer oor enige ontstellende onderwerp in hierdie kring te praat nie, mademoiselle. Daar is sekere dinge wat dames net nie bespreek nie. U moeder het u tog daaroor ingelig.”
Camille kom sit weer by die tafel nadat sy ’n vriendin gaan groet het.
“Nicole het ons baie interessante dinge vertel,” sê sy opgewek.
Jeanne kyk na haar jonger dogter.
“Dis nou genoeg, Camille. Die saak is heeltemal genoeg bespreek.”
Madame Benezet glimlag styf.
“Ons sal mekaar seker op die bal sien, of hoe, Jeanne?”
Jeanne knik.
“Ons sal almal daar wees. Ek hoop van harte dat die jonge Paul le Febre nou ’n besluit oor Camille sal maak. Hy lyk na ’n vooruitstrewende jongman.”
“Hy is nie juis die soort man wat ek vir Murielle sal kies nie. Sy sal ten minste met iemand soos Jacques Goucher moet trou.”
Nicole kyk vinnig na haar moeder en sien dié se ontsteltenis dadelik raak.
“Ek verstaan hy is ryk,” sê sy.
Murielle glimlag.
“Ryk genoeg vir my. Ek wil nie met ’n sukkelaar trou nie.”
Nicole sê niks en eers later toe sy en haar suster en moeder in die koets op pad terug is na die herberg toe, praat hulle weer daaroor. Jeanne is hewig ontsteld oor die nuus dat madame Benezet besluit het dat Murielle en Goucher moet trou. Dit gaan al haar eie sorgvuldige planne verongeluk.
Nicole gesels nie saam nie. Innerlik is sy dankbaar dat dit nie so maklik gaan wees om haar met Jacques Goucher te laat trou nie. Dit gaan nogal vernuftigheid van haar ouers se kant kos om dit bewerkstellig te kry.
Sondagmiddag hou ’n silwerige koets voor die deur van die herberg stil en kort daarna word monsieur en madame Rousseau en Nicole versoek om na die sitkamer van die herberg te gaan.
Niemand het ’n idee van wie die besoeker kan wees nie, maar aan die verskrikte uitdrukking op die gesig van die bediende wat hulle kom roep het, moet hulle aflei dat dit ’n belangrike persoon moet wees.
Nicole is ongeërg. Sy kan maar net nie dieselfde opgewondenheid voel wat daar by haar moeder te bespeur is nie. Camille kondig luid aan dat die persoon in ’n baie mooi koets gekom het.
Jeanne betig haar dogter omdat sy afloer en dan gaan hulle met die trap na onder.
Hulle besoeker is ’n lenige jongman van om en by dertig jaar oud. Hy is op ’n vreemde manier aantreklik met sy netjiese bakkebaard, helderblou oë en donker hare wat in ’n swart fluweelstrik agter sy nek saamgevat is. Sy uitrusting van diepblou satyn is ietwat onvanpas in die eenvoudigheid van die herberg.
Hy kyk op toe hulle inkom en sy blik rus ’n breukdeel van ’n sekonde langer op Nicole as wat nodig is. Dan draai hy met ’n glimlag na André.
“Ek maak verskoning as ek ontydig is, monsieur, maar ek moet môre weer na Fransche Hoek vertrek en ek sal nie terug wees voor die bal Saterdagaand nie.”
André Rousseau glimlag breed.
“Mais non, monsieur! U is glad nie ontydig nie.” Hy draai na Nicole. “Ek wil u graag aan my dogter voorstel. Nicole, dit is monsieur Jacques Goucher.”
Nicole steek haar hand na Goucher uit en hy druk sy lippe liggies galant op haar vingers.
“Dit is ’n aangename voorreg, mademoiselle,” sê hy.
“Aangenaam, monsieur,” groet sy effens styf terug. Op hierdie oomblik onthou sy weer Ramirez da Silva en sy ruwe sjarme. Daar is niks van Da Silva se geheimsinnigheid of vurigheid by Goucher te bespeur nie. Hy is koud en berekenend.
Hy draai na haar pa.
“Ek sal die saak weer met u bespreek na die bal, monsieur. Ek hoop u verstaan dat daar geen besondere haas is nie.”
“Natuurlik nie, monsieur,” sê André spytig. “U kan my dogter op die bal beter leer ken. Dis heeltemal toelaatbaar.”
Goucher glimlag koel vir Nicole. Daar is ’n flikkering in sy ysige blou oë waarvan sy nie veel hou nie, maar sy glimlag tog terug. Dan kyk sy weg asof sy nie verder in sy teenwoordigheid belangstel nie.
Jacques Goucher frons toe hy na André kyk.
“Ek weet dat dit ongehoord is, maar mag ek ’n oomblik alleen met u dogter praat, monsieur?”
André twyfel, maar dan knik hy stadig. Dit is vir hom belangrik om Nicole met hierdie man getroud te sien.
“Oui, monsieur.” Hy beduie vir Jeanne om hom te volg en oomblikke later is Nicole en Jacques alleen.
“U weet seker teen hierdie tyd waaroor hierdie ontmoeting gaan, mademoiselle,” sê hy styf.
“Ek ly nie aan illusies nie, monsieur. Dis ’n slegte gewoonte wat die Franse het om hulle dogters se huwelike te reël.”
Hy lyk ietwat uit die veld geslaan oor haar openhartigheid.
“Dit dra skynbaar nie u goedkeuring weg nie, mademoiselle, maar ek is ook nie daaraan gewoond om geïgnoreer te word nie.”
Sy glimlag half.
“Dit spyt my werklik, monsieur, maar as iemand my nie interesseer nie, kan ek nie belangstelling veins nie.”
Hy beskou haar ondersoekend.
“U is baie uitgesproke, mademoiselle, veral as ’n mens u posisie in aanmerking neem.”
Sy glimlag liefies, en kyk hom reg in die oë.
“Daar is niks met my posisie verkeerd nie, monsieur, maar ek neem aan dat u eerder in iemand soos mademoiselle Murielle sal belangstel. Sy sal u nie teleurstel nie.”
Hierdie keer gaap hy haar letterlik aan.
“U opvoeding laat veel te wense oor, mademoiselle!” sê hy skerp.
Sy lag klokhelder.
“Dis nie my opvoeding nie, monsieur, dis my reis hierheen wat my so effens verander het.”
Hy kug sag agter sy hand.
“Hm, ja, ek het van u heldhaftigheid gehoor en dit pas nie by ’n dame nie.”
Sy kyk hom vierkantig in die oë.
“As u na ’n regte verfynde dame soek, is u by die verkeerde adres. Dis nie my moeder se skuld dat ek so voel nie. Om die waarheid te sê, dit ontstel haar dat ek nie daarvan hou om te sit en leë praatjies te maak met ander meisies nie. O, en ek moet tog asseblief nie die delikate dames se fyn gevoelens ontstel deur van bloed en messe en moorde te praat nie!”
Daar is weer die flikkering in sy blou oë wat haar twee keer na hom laat kyk.
“U sal weer van my hoor, mademoiselle,” sê hy eindelik. “Hierdie sal nie die laaste keer wees nie.” Hy groet en laat haar dan alleen.
Nicole gaan terug na haar ouers wat in hulle kamer op haar wag. Sy haal diep asem.
“Wel, ek het my bes gedoen om hom af te skud, maar hy is vas van plan om weer te kom.”
Haar pa is duidelik verlig.
“Dankie tog dat jy nie die hele ding gaan staan en verongeluk het nie!”
Nicole antwoord nie. Sy dink aan Da Silva en die verlange na hom brand in haar. Sy sal hom nie weer sien nie … en weet nie eens wanneer sy skip vertrek het nie. Hy is ’n man wat sy nooit sal kan vergeet nie. Daar is iets in sy ruwe wildheid wat haar soos ’n magneet trek. Sy is soos die mot wat al om die kers vlieg en eendag sal die vlam haar vlerkies skroei. Da Silva het haar nader en nader getrek tot hy die punte van haar vlerke gebrand het … Dis ’n letsel wat vir altyd sal bly en sy sal nooit weer kan vlieg nie. Geen ander man sal ooit weer dieselfde fladdering in haar hart kan bring of dieselfde verlange kan begin nie.
Nicole voel of sy vasgedruk word in die klein ruimte van die herberg. Haar pa is vir die week weg na die plasie waar hy onverpoosd werk om die huis klaar te maak. Ook Camille raak verveeld in die herberg en na ’n paar dae is madame Rousseau verplig om saam met haar dogters ’n ent deur die strate te gaan stap.
Sy hou hulle by haar soos ’n hen haar kuikens en kloek bekommerd wanneer dit lyk asof een ’n bietjie te vinnig stap, of dalk agter raak.
Hulle bly weg van die hawegebied omdat dit daar gans te gevaarlik vir drie vroue alleen is. Hulle stap tot by die kasteel en dan begin hulle die terugtog na die herberg. Die hele tyd gesels hulle oor dingetjies wat net hulle drie raak.
Nicole luister met ’n halwe oor. Sy wil wegkom na die hawe om te sien of die El Mar al vertrek het, maar sy weet ook dat daar geen kans is dat sy dit sal regkry nie. Dit is buitendien sinloos om ’n besoek aan die hawe te bring. Wat sal sy daar vind? Die El Mar is dalk al weg na Oos-Indië. Miskien is dit nog in die hawe en dit sal haar ook nêrens bring nie. Tog wil sy net nog een keer na die skip kyk en onthou van al daardie lang dae aan boord, dae waarin sy geleer het wat dit is om werklik lief te hê.
Sy dink aan Esmara en sidder liggies. Sy het niemand nog vertel van die geheim van die robyne nie. Nie een van die gesin weet van Consuelo se dreigemente of van Esmara se somber voorspellings nie. Grotte en kettings … dit bly haar die hele tyd by en sy wonder wat die ou vrou daarmee bedoel het. ’n Man met bloed aan sy hande, dink Nicole. Dis wat Esmara gesê het. Sy het ook gepraat van ’n grot met ’n deur vol robyne … ’n nag sonder maan of sterre, en daar sal kettings wees. Watse kettings? Sy sal vir baie lank nie veilig wees nie, dit is wat Esmara gesê het, en dit sal die einde van ’n lang pad vir almal wees. Sy skud haar kop stadig. Sy verstaan niks van die voorspelling nie.
“Is daar iets verkeerd?” dring haar moeder se stem tot haar deur.
Nicole kyk vinnig na haar.
“Nee, Mamma, ek dink maar sommer.”
“Jy sal monsieur Goucher se aanbod moet aanvaar, Nicole,” sê haar ma ernstig. “Camille en Paul le Fèbre sal ook trou en hulle sal tot jou huwelik moet wag.”
Nicole kyk verbaas na haar ma.
“Maar dis mos nie nodig nie, Mamma.”
“Dis soos dit hoort,” sê haar moeder beslis. “Die oudste dogter is veronderstel om eerste te trou.”
Nicole sug liggies.
“Mamma, julle gaan my tog sekerlik nie in ’n huwelik dwing net ter wille van wat die ander mense gaan sê nie. Ek hou nie van Jacques Goucher nie en ek wil nie met hom trou nie.”
“Hy is nogal aantreklik,” sê Camille. “Ek sou nie omgegee het as hy in mý belanggestel het nie.”
Jeanne kyk geskok na Camille.
“Hoe kan jy sulke dinge praat! Jy gaan met Paul le Fèbre trou! Jy kan nie nog na ander mans wil kyk nie!”
Camille haal haar skouers op.
“Paul is nog baie jonk, Mamma, hy is nie so gesofistikeerd soos monsieur Goucher nie. Ek hou van ouer mans.”
“Mon Dieu! Julle twee sal my nog voor my tyd oud maak!”
Hulle loop ’n hele ent in stilte. Nicole kyk telkens in die rigting van die hawe, maar sy kan nie tussen die maste van die skepe die El Mar onderskei nie. Daar lê vier groot skepe in die hawe en enigeen kan die El Mar wees.
Dan ruk sy skielik tot stilstand toe ’n figuur in ’n systraat haar aandag trek.
“Pedro!” roep sy uit van vreugde.
Die Spanjaard steek onseker vas en dan kom hy met ’n breë glimlag na haar aangestap.
“Nicole, ek verbied jou om met die vent te praat!” sis madame Rousseau ontsteld.
Nicole hoor haar skaars. Sy stap die matroos tegemoet en groet hom laggend.
“Is julle nog nie weg nie?”
“Nee, señorita, die kaptein het nog ’n paar sake wat hy in die Kaap wil afhandel voor ons vertrek. Ek kan nie sê dat ek jammer is nie. Dis lekker om ordentlike kos te kan eet.”
“En Consuelo en Esmara?”
Hy haal sy skouers op.
“Hulle is maar hier iewers.” Hy kyk kopskuddend weg. “Ek weet sowaar nie wat in señor Da Silva ingevaar het nie. Hy is so iesegrimmig soos ’n leeu wat gewond is. Selfs ek waag dit nie eens om meer grappies met hom te maak nie.”
Jeanne kom nader en Nicole probeer aan iets dink om vir Pedro te sê.
“Sê vir die kaptein … sê vir hom dat …”
“Nicole, kom onmiddellik hier!”
Sy kyk vinnig oor haar skouer terug.
“Ek kom, Mamma.”
“Sê vir hom enigiets, Pedro!” Dan draai sy vinnig om en gaan terug na haar moeder.
Pedro staan haar onbegrypend agterna en kyk. Dan draai hy om en stap verder met die nou straatjie weg.
Jeanne is hewig ontsteld.
“Hoe kón jy so iets doen! Monsieur Goucher kon hier verbygekom het!”
“Monsieur Goucher is veilig op die Fransche Hoek, Mamma.”
“Dit bly onvergeeflik! Die man is ’n matroos!”
Nicole kyk na haar ma.
“Ek ’n wonderlike vriend, Mamma, die beste wat daar is.”
Jeanne snak na haar asem en Camille fluister: “Is jy nie bang vir hulle nie?”
Nicole draai na haar suster.
“Hulle is mense, Camille, nie wilde diere nie,” antwoord sy skerp.
Hulle loop in doodse stilte huis toe. Niemand sê ’n woord voordat hulle die herberg bereik het nie.
Saterdagmiddag huur André ’n koets waarin hy en sy gesin na die bal moet vertrek. In hulle kamers in die herberg is dit een hele deurmekaarspul. Camille soek na haar linte en Nicole sukkel om haar tabberd agter vas te kry. Jeanne sorg dat sy eerste aangetrek is sodat sy haar dogters kan help. Sy praat die hele tyd berispend met Nicole omdat sy haar nog nie die gesprek met die Spanjaard vergewe het nie. Dan gaan sy na Camille om die meisie met haar hare te help.
Nicole maak ’n draai voor die spieël om te sien hoe sy lyk. Die tabberd van roomkleurige sy sit pragtig aan haar. Die romp klok wyd uit na agter en die boesel en los bane van die borok is weelderig met groen en goue gare geborduur. Om haar middel is ’n lint van goue satyn en die wye hals is afgerond met ragfyn kant. Tog is daar geen vonkeling in haar groen oë nie. Sy sien geensins uit na die bal vanaand nie. Die enigste man wat sy ooit bemin het, sal nie daar wees nie.
Hulle ry met die koets na die De Villiers’s se huis net buite die dorpie. Daar is reeds baie van die ander gaste en Nicole verkyk haar aan die prag en praal van die gaste. Hulle lyk soos wat hulle in Frankryk sou gelyk het, elkeen met sy beste klere aan. Juwele glinster in die dowwe lig van die lanterns en iewers speel ’n orkes reeds dansmusiek.
Nicole word uit die koets gehelp en sy, haar ouers en Camille word na die voordeur gelei. Daar word hulle aan monsieur en madame De Villiers voorgestel.
Nicole hou dadelik van die mollige, opgewekte madame De Villiers. Sy is op ses-en-veertig nog baie mooi en menige ouer man se oog bly ’n bietjie langer op haar rus as wat nodig is.
Die kamer waar die bal gehou word, is nie baie groot nie, maar daar is ook nie baie gaste genooi nie. Net genoeg om dit ’n gesellige aand te maak.
Die Rousseaus gaan half eenkant van die ander staan. Dis nie dat hulle uit hulle plek voel nie, maar hulle verkies om te wag dat daar iemand opdaag wat hulle ken.
Nicole se blik dwaal oor die gaste. Sy sien vir Murielle Benezet in ’n pragtige tabberd van diepblou satyn met silwer borduursel. Sy word omring deur ’n viertal jongmans wat wedywer om haar aandag.
Nicole kyk af na haar eie tabberd en voel skielik amper vaal langs die beeldskone Murielle. Dan skud sy die gedagte van haar af. Sy was in elk geval nie van plan om die aand besonder baie te geniet nie. Sy weet dat sy hier is bloot om aan Jacques Goucher vertoon te word en die gedagte maak haar ongelukkig. Sy wil nie met Goucher trou nie … Sy wil alleen wees met haar verlange na Ramirez, na die wind teen haar wange, die oneindigheid van die oseaan, die nag op die see. Dit is alles dinge wat ’n diep indruk op haar gemaak het en waarmee sy die donker Spanjaard assosieer.
’n Roering onder die mense laat haar opkyk, en dan verstyf sy.
In die deur van die vertrek staan hy, donker en aantreklik soos sy hom leer ken het, maar vanaand is hy soos ’n edelman geklee met haelwit krawat en mansjette, ’n manjifieke figuur in ysblou. Hy vul die vertrek met sy teenwoordigheid, ’n klein siniese glimlaggie plooi om sy mondhoeke.
Jeanne leun oor na Nicole.
“Wie op aarde sou dit wees? Dit moet ’n baie belangrike man wees, want kyk net hoe keurig is hy aangetrek … Kyk goed na hom, chérie, want dit is soos ’n edelman moet lyk. Só trots en selfversekerd.”
Nicole is oor haar ergste skok en draai na haar moeder.
“Ek ken hom, Mamma, dit is Ramirez da Silva, die kaptein van die El Mar.”
