Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 5 - Annelize Morgan - Страница 9

Da Silva se verskyning veroorsaak konsternasie in die Rousseau-gesin, maar elders word hy vriendelik en met ope arms verwelkom.

Met ’n bonsende hart sien Nicole hom in hulle rigting beweeg. Oral word hy voorgestel deur madame De Villiers. Die dames is duidelik beïndruk en hulle glimlag en fladder hulle wimpers agter keurige waaiers. Die half spottende, sardoniese glimlag bly huiwer om Da Silva se mondhoeke. Sy gesigsuitdrukking verander nie toe hy Nicole bereik nie.

Sy sluk hard en glimlag vaag.

“Ek is seker daarvan dat julle mekaar reeds ken,” sê madame De Villiers vriendelik. “Dit is monsieur die graaf Ramirez da Silva van Barcelona.”

Nicole knipper haar oë.

“Ek het nie geweet jy het ’n titel nie, monsieur,” sê sy. Haar moeder kyk vinnig waarskuwend na haar, maar sy ignoreer dit. “Jy kon my minstens gesê het.”

Sy glimlag verdiep.

“Daar is baie omtrent my wat jy nie weet nie, señorita.”

“Dit glo ek goed, monsieur,” antwoord sy met ligte sarkasme in haar stem.

Sy oë flikker net effens. “Gaan ons swaarde kruis?”

Sy kyk vinnig na hom.

“Hier is ek nie bang vir jou nie.”

Hy lag sag. “Ek het nie geweet dat jy hoegenaamd vir my bang is nie.”

Madame De Villiers glimlag.

“Julle sal my nou moet verskoon. Ek moet teruggaan na my ander gaste.” Daar is ’n nuuskierige uitdrukking in haar oë toe sy weer na Nicole kyk, dan draai sy om en laat hulle alleen.

Camille se oë blink terwyl sy Da Silva nuuskierig aanstaar. Nicole weet wat in haar suster se kop aangaan en sy sidder. Camille is nie opgewasse teen Da Silva nie.

Dansmusiek begin speel en Da Silva lei Nicole na die vloer. Haar ouers staan hulle met gemengde gevoelens en aankyk.

“Monsieur Goucher sal nie kan kers vashou by hierdie man nie,” sê André bekommerd.

Jeanne frons bekommerd.

“Wat gaan ons doen? As Nicole op hom verlief raak, gaan hy haar wegneem na Spanje.”

André skud sy kop.

“’n Man soos Da Silva het al veel van die wêreld gesien om hom deur ’n vrou te laat vang. Ons kan maar gerus slaap, my vrou.”

“Ek hoop jy is reg.”

Op die dansvloer is Nicole en Da Silva in ’n menuet vasgevang. Hy dans met ’n besondere grasie wat haar effens laat glimlag.

“Jy het ’n mooi suster, señorita,” sê hy skielik.

Sy kyk agterdogtig na hom.

“Soek iemand wat teen jou opgewasse is, monsieur,” sê sy skerp.

Hy lag sag.

“Soos jyself?”

Sy verkleur en kyk ongemaklik weg.

“Dis nie wat ek bedoel het nie. My suster is maar sewentien en jy is heeltemal te oud om in haar belang te stel. My ouers sal dit nooit goedkeur nie.”

Daar is ’n flikkering in sy donker oë toe hy na haar kyk.

“U het eienaardige idees omtrent my. Ek het bloot gedink dat sy mooi is en dis al.”

Nicole glimlag verlig.

“Ek is jammer as ek u verkeerd geoordeel het, monsieur. ’n Man sê gewoonlik nie ’n meisie is mooi tensy hy in haar belangstel nie.”

Die dans loop ten einde en hy lei haar van die vloer af.

“Ek het met ’n doel hierheen gekom, señorita,” sê hy en hou haar terug voordat hulle weer by haar ouers aansluit.

“En wat is dit?” vra sy, intens bewus van die ander meisies se nuuskierige en afgunstige blikke op haar.

“Ek wil die robyne by jou laat. Gister was daar weer iemand op die skip wat na die robyne kom soek het. Die juwele is nie veilig terwyl die El Mar nog in die baai lê nie.”

Sy kyk verbaas na hom.

“Maar hoekom sal dit juis by mý veilig wees? Ek is bang vir daardie juwele, of het jy dan van die vloek vergeet?”

Hy skud sy kop, en kyk byna smekend na haar.

“Daar rus geen vloek op hulle nie. Iemand hier aan die Kaap wil hulle hê en ek wil uitvind wie dit is. Dan sal ek vertrek en ek sal jou nooit weer met ’n guns lastig val nie.”

Sy frons liggies.

“Is dit dan só belangrik om uit te vind wie die robyne wil hê?”

“Dis dalk ’n leidraad na die geheim. Baie min mense weet hoegenaamd dat daar ’n geheim agter die robyne is.”

Nicole aarsel. Sy wil nie by hierdie saak betrokke raak nie, maar aan die ander kant sal dit beteken dat sy hom weer sal sien. Haar hart wen die tweestryd.

“Nou goed, ek sal dit doen.”

“Gracias, señorita.”

Sy glimlag.

“Jy moet my nie so gou bedank nie, monsieur.”

Hy neem haar terug na haar ouers. Voordat hy hulle egter kan verlaat, sluit Jacques Goucher by hulle aan. Da Silva draai om toe die man agter hom praat en skielik is dit asof ’n harde, koue masker oor sy gesig val. Sy oë is soos graniet toe hy die ander man sien.

“Señor Goucher …” sê hy stadig, “ek is bly dat ek u hier raakloop.”

Goucher verbleek effens.

“Wat maak jy hier!”

Die Spanjaard lag opgewek.

“U is nie baie hoflik nie, señor. Ek is ’n edelman en die gasvrou was so gaaf om my na die bal te nooi.” Hy bekyk die ander op en af. “Jy doen baie goed vir jouself, Goucher, of maak jy nog van oneerlike metodes gebruik?”

Jeanne snak na haar asem en André sluk hard. As hierdie gesprek nie ’n swaardgeveg gaan afgee nie, dan weet hy nie wat sal nie.

“Jy beledig my, monsieur,” sê Goucher ysig.

Daar is ’n onpeilbare uitdrukking in Da Silva se oë.

“Ek kan nie onthou dat dit jou al ooit gehinder het nie, señor. Of speel jy nou die rol van die edelman met die onwrikbare karakter?”

Goucher verbleek.

“Ons kan by ’n later geleentheid hieroor praat,” sis hy.

Da Silva lag en maak ’n swierige buiging.

“Nes u wil, señor, dit pas my wat u ook al doen.”

Nicole kyk onbegrypend van die een na die ander. Hulle haat mekaar, dink sy ontsteld. Albei van hulle is invloedryk en het die mag om die ander te vernietig. Is dit dalk die rede waarom Goucher nie die kaptein vir ’n tweegeveg uitgedaag het nie?

Goucher is nog ontsteld toe hy Nicole vra vir die volgende dans. Sy stem ietwat teësinnig in en laat toe dat hy haar na die dansvloer lei. ’n Rukkie dans hulle in ’n broeiende stilte voort.

“Ken u die graaf persoonlik, mademoiselle?” wil hy skielik weet.

“So persoonlik as wat ’n mens die persoon ken wat jy twee keer van die dood gered het, monsieur.”

Die koue uitdrukking in sy oë laat haar sidder.

“Dit was baie dom van u. Hy is ’n gewetenlose barbaar.”

Sy byt op haar tande.

“U oordeel te haastig, monsieur.”

Hy kyk geskok na haar.

“Verdedig u hom?”

Sy haal haar skouers liggies op.

“Ek het nie enige rede om die graaf Da Silva ’n barbaar te noem nie, monsieur. Hy het my veilig in die Kaap gebring en daarvoor is ek tog dank aan hom verskuldig.”

“Hoekom het u hom nie laat sterf nie! ’n Man soos hy het geen reg om te lewe nie.”

Sy lig haar wenkbroue.

“Dan sal ek dit waardeer as u in die vervolg niks met hom te doene het nie.”

Nicole verstyf. “U het geen seggenskap oor wie ek mag sien en wie nie, monsieur. Ek hoef u sekerlik nie daaraan te herinner nie.”

“Daaraan sal ek gou genoeg iets kan doen, mademoiselle.”

Nicole antwoord nie. Sy is nie van plan om enigeen toe te laat om aan haar voor te skryf nie. Monsieur Goucher sal ook geen houvas op haar kry as sy dit kan verhelp nie.

Na die dans neem hy haar terug na haar ouers en maak dan by hulle verskoning voordat hy na een van die ander dames toe stap.

Nicole sien Camille eenkant staan met ’n jongman wat sy nie ken nie en sy aanvaar dat dit Paul le Fèbre is. Hy lyk na ’n goeie seun, hoewel nog ’n bietjie jonk. Dan sien sy Da Silva oorkant die vertrek in druk gesprek met Murielle en die jaloesieduiweltjie kom fluister dinge in haar oor. Sy draai vinnig weg sodat sy met haar rug na hulle staan. Sy wil nie sien hoe Murielle die kaptein verower nie. Sy wil nie weet dat hulle mekaar beter leer ken en dat daar miskien iets uit hulle kennismaking sal spruit nie.

“Het monsieur Goucher niks gesê nie?” wil Jeanne angstig weet.

Nicole kyk na haar moeder.

“Hy het net slegte dinge van die kaptein gesê en ek hou nie daarvan nie. Ek ken die kaptein redelik goed, Mamma, en ek sal hom nié as ’n barbaar bestempel nie.”

Haar pa aarsel.

“Ek sal jou aanraai om vriendeliker met monsieur Goucher te wees en nie so gaaf teenoor die graaf van Barcelona nie. Die twee here het ’n ou vete en ek wil jou nie in die middel daarvan sien nie. Jy bly nog my dogter en ek moet jou goeie naam beskerm. Moet my nie op mý ouderdom in ’n swaardgeveg indwing nie.”

“Dit sal nie gebeur nie, Pappa, maar ek is ook nie van plan om monsieur Goucher te laat dink dat ek vir hom sit en wag nie. Ek hou nog steeds nie van hom nie.”

Jeanne skud haar kop.

“Jy moet meer toegeeflik wees, kind. Hy is ’n invloedryke man.”

Nicole kyk na haar moeder.

“Die graaf van Barcelona is my vriend, Mamma, ek kan hom nie in die rug steek nie.”

Haar pa glimlag suur.

“Jy het eienaardige idees omtrent vriende, ma fille. Daardie man sal jou lewe vernietig sonder om ’n oog te knip, of wil jy dit net nie verstaan nie? Hy is gewetenloos.”

“Maar hy is nog ’n edelman,” hou Nicole vol.

“O ja,” erken haar pa, “maar hy gebruik sy mag op die verkeerde plekke.”

Sy sug liggies. Dit sal tog nie help om met hulle te redeneer nie. Hulle sal of mag nooit verstaan hoe sy werklik voel nie.

Nicole dans nog ’n keer of wat met die graaf, maar hy praat nie weer oor die robyne nie. Hy bly die galante heer en sy sjarme laat haar hart weer warm klop. Hy behandel haar soos ’n prinses en Nicole loop op wolke na die tweede dans met hom. Sy sien nie die kommer in haar moeder se oë of die agterdog in dié van haar pa nie. Sy is net bewus van die donker, aantreklike Spanjaard met sy skitterwit glimlag en sy natuurlike sjarme. Sy besef nou finaal dat daar nooit weer ’n ander man in haar lewe kan wees nie. Dit maak nie saak as hy dit nooit weet nie, dit maak net haar eie lewe vol en mooi.

Die volgende oggend net na ontbyt is daar weer ’n besoeker, maar hierdie keer is dit net vir Nicole. Jeanne dring daarop aan om saam te gaan, omdat sy nie daarvan hou dat haar dogter alleen besoekers ontvang nie. Die hospita het gesê dat dit ’n man is en dis ongehoord vir ’n meisie om ’n man alleen te ontmoet. Veral as ’n mens nie weet wie dit is nie.

In die deur van die sitkamertjie steek Jeanne geskok vas toe sy Pedro daar sien staan.

“Hier is geen besoeker vir jou nie, Nicole,” sê sy beslis en draai om om terug te gaan, maar Nicole skuur by haar verby na Pedro.

“Wat is dit, Pedro?” vra sy vriendelik.

Hy kyk onseker van die ontstelde Jeanne na Nicole en dan hou hy ’n pakkie na die meisie uit.

“Hier is dit, señorita. Da Silva kon dit nie self bring nie.”

Sy neem die pakkie glimlaggend by hom.

“Dankie, Pedro, ek sal dit goed bewaar.”

Hy aarsel.

“Señor Da Silva wil hê dat u dit na die volgende bal moet dra, señorita. Hy wil nie hê dat u dit moet wegsteek nie.”

Sy kyk verbaas na hom.

“Maar hoekom dan?”

Hy skud sy kop stadig.

“Ek weet nie, señorita, maar ek doen net wat hy gevra het.”

Sy kyk af na die pakkie in haar hande.

“Weet jy van die vloek wat hierop rus?”

Hy sluk hard.

“Ek weet, señorita, maar ek mag nie teen señor Da Silva se bevele praat nie.”

Sy glimlag skielik.

“Natuurlik, Pedro, en baie dankie dat jy dit gebring het.”

Toe hy weg is, kyk Jeanne na Nicole.

“Ek kan jou nie sê hoe geskok ek is nie, Nicole.”

“Moet dan liewer nie probeer nie, Mamma. Kom, ek gaan julle wys wat hierdie is,” glimlag Nicole terwyl sy na haar kamer stap.

Camille en haar ouers is almal in haar kamer toe sy die pakkie oopmaak. Hulle staan in ’n halwe kring om haar om te sien wat daarin is. Toe sy die laaste papier wegvat, snak Camille na haar asem. Op Nicole se hand lê die robyne in hulle pragtige silwer bed. Hulle vonkel in die helder sonlig wat deur die venster val en kaats hulle sagte rooi glans teen Nicole se tabberd. Dit is asof hulle lewe en nie dooie stukke kristal is nie.

“Dis die mooiste halssnoer wat ek nog gesien het!” roep Jeanne uit. “Dit moet ’n fortuin werd wees!”

André skud sy kop stadig.

“Hierdie ding gaan moeilikheid veroorsaak. As ’n man sulke geskenke aan ’n meisie gee, het hy net een ding in gedagte.”

Nicole kyk na hom.

“Mais non, Pappa! Hierdie is nie ’n geskenk nie! Ek moet dit vir monsieur Da Silva bewaar. Iemand het dit van die skip af probeer steel.” Sy tel die halssnoer op en hou dit teen die lig om die robyne se wynrooi glans te bewonder. “Daar is ’n geheim aan hierdie robyne verbonde wat niemand nog kon oplos nie. Nege mense het al gesterf in die proses om agter die raaisel te kom.” Sy kyk na die middelste een wat so groot soos ’n dukaat is. Dis nie so glansryk soos die ander nie. “Monsieur Da Silva het my die verhaal vertel. Sy familie het alles verloor en sy pa kon net die juwele red. Niemand weet waar die juwele is nie en hierdie halssnoer is die enigste leidraad wat gelaat is. Ramirez se moeder het nie vir hom die geheim daarvan vertel toe sy dit aan hom gegee het nie.” Sy laat die robyne sak en sit hulle langs haar op die bed neer. “Monsieur Da Silva is die derde geslag wat na die juwele soek.”

André snork deur sy neus.

“Jy moet die ding dadelik na hom terugneem! Ek is nie bereid om verantwoordelikheid te aanvaar vir iets so waardevols nie.”

Nicole skud haar kop.

“Niemand weet dat dit in my besit is nie, Pappa. Ons hoef ons nie daaroor te bekommer nie.”

Camille hou die robyne voor haar en beskou haarself in die spieël.

“Hulle pas goed by my. Sal ek hulle ook ’n keer kan dra, Nicole?”

Nicole kyk vinnig na haar, en skrik toe sy Camille met die halssnoer sien.

“Moet hulle nie aansit nie, Camille, daar rus ’n vloek op hulle. Niemand wat hulle gedra het, het bly lewe nie … tensy sy die contessa Da Silva was nie.”

Camille laat hulle vinnig sak.

“Jy maak seker ’n grap!”

Nicole skud haar kop.

“Ek maak nie ’n grap nie. Daar was ’n meisie aan boord van die El Mar, Consuelo, wat my daarvan vertel het.”

André lag ongeërg.

“Ek glo tog nie in sulke bog nie. Dis pure bygeloof en onsin.”

Jeanne knik instemmend.

“Ek sal sulke praatjies nie in my huis duld nie. Buitendien, daardie matroos het gesê dat jy dit na ’n bal toe moet dra. Die kaptein sal dit seker nie versoek het as hy geweet het van ’n vloek nie.”

Nicole kyk weg.

“Ek het dit reeds een keer op die skip aangehad, Mamma.”

Toe hulle almal ondersoekend na haar kyk, vertel sy hoekom sy na die kaptein se kajuit genooi is. Sy vertel egter nie van wat daarna gebeur het nie. Elke klein besonderheidjie kom tot haar terug en dis asof sy sy lippe weer op hare kan voel, sy manlike nabyheid weer ervaar. Sy bly stil en staar by die venster uit.

Jeanne kyk agterdogtig na haar dogter.

“Dit lyk vir my daar het baie meer op die skip gebeur as wat jy ons wil vertel, kind.”

Nicole kyk vinnig na haar.

“Nee, Mamma, ek het julle soveel vertel as wat ek kan onthou. Ek wonder maar net oor die robyne en oor die ou vroutjie en haar –” Sy breek die sin stomp af toe sy besef dat sy haar mond verbygepraat het.

André frons.

“Is daar nog iets wat jy van ons wil wegsteek?”

Nicole skud haar kop. Dan vertel sy hulle van Esmara en die ontstellende voorspellings.

Haar pa is meer ontsteld as wat Nicole verwag het. Hy loop op en neer in die vertrek terwyl hy sy kop aanhoudend skud.

“Die sigeuners is bekend vir hulle goeie voorspellings! Waarin het jy jou tog begewe, Nicole!”

“Pappa het my plek op monsieur Da Silva se skip bespreek. Ek het nie veel sê in die saak gehad nie.”

“Jy kon jouself heeltemal eenkant gehou het!”

“Sou dit enigsins iets aan haar voorspelling verander het?” wil Nicole weet.

André gaan staan.

“Nee, seker nie.”

Baie later, toe sy weer alleen is, bêre Nicole die halssnoer in haar kleedtafeltjie se laai. Die teenwoordigheid van die robyne bekommer haar. As iemand moet uitvind dat sy hulle in haar besit het, gaan hulle kom rondsnuffel. Sy sal aan ’n beter wegsteekplek moet dink as die laaitjie.

Die robyne herinner haar ook weer aan Da Silva en sy magnetiese persoonlikheid. Selfs sonder die robyne sal sy hom nooit kan vergeet nie. Sy kan net nie begryp hoekom hy hier na die ligsinnige partytjie van die Franse kom nie. Hoekom bly hy hier as hy weet dat iemand die robyne soek? Kan daar dan werklik ’n leidraad hier in die afgeleë Kaap wees?

Daar is geen antwoord op enige van haar vrae nie en sy weet ook dat Da Silva haar geen antwoord sal gee nie. Hy is ’n vreemde soort man wat sy eie eienaardige idees het. Sy wonder of hy vir een oomblik gedink het aan die gevaar waaraan hy haar nou blootstel … of het dit eenvoudig nooit by hom opgekom nie?

Jacques Goucher kom haal Nicole die middag vir ’n rit in sy koets. Jeanne en André besluit om nie saam te gaan nie sodat die man genoeg geleentheid sal hê om Nicole ongehinderd die hof te maak.

Nicole is spyt dat nie een van haar ouers of Camille saamkom nie. Sy wil nie graag alleen saam met Goucher wees nie.

Toe hulle ’n hele ent buite die dorp is, draai hy na haar.

“U vader en ek het reeds die kwessie van ’n troue bespreek.”

Sy kyk na hom.

“Dit weet ek reeds.”

Sy blik rus ondersoekend op haar.

“U lyk nie baie ingenome nie, mademoiselle. Dis werklik nie vleiend nie.”

Sy glimlag effens.

“Dit spyt my as ek u ego ’n knou gegee het, monsieur. Ek stem egter nie altyd saam met my ouers se besluite nie.”

Hy verstyf en sy teenreaksie is byna onbeskof.

“U het die onmoontlike gawe om die verkeerde ding op die verkeerde tyd te sê, mademoiselle. As ek my sin kon kry, het ek glad nie getrou nie, maar ek kan ook nie dat die Goucher-familie hier eindig nie. Dit sou baie selfsugtig wees.”

Sy kyk by die venster uit.

“Wat u soek, monsieur, is ’n besigheidstransaksie.”

Hy frons ontevrede.

“U ouers is angstig dat u moet trou, mademoiselle, en dit is te verstane omdat u reeds twintig is. Gaan u hulle teleurstel?”

Sy kyk nie na hom nie.

“Ek dink nie dit is nodig om daardie vraag te beantwoord nie.”

Hy knik.

“Dis u keuse, maar ek wil u ook waarsku dat ek nie ’n besonder geduldige man is nie. Ek is verby die stadium dat ek nog aan ’n lyntjie gehou kan word.”

Sy kyk vraend na hom.

“Mag ek miskien weet waarom u hoegenaamd bereid is om te wag op my antwoord?”

Hy aarsel en sê dan: “Ek het my redes. Dis nie vir my nodig om dit aan enigiemand te vertel nie.”

Sy kyk weg na die see wat nou aan hulle regterkant lê. Die El Mar is nog in die hawe en iewers in die dorp moet Da Silva ook wees. Hoekom haat hierdie twee mans mekaar so? Sy wens dat sy agter hulle geheim kon kom.

Later keer hulle terug na die herberg sonder dat Nicole en Jacques tot ’n vergelyk gekom het. Sy weier om hom ’n besliste antwoord te gee op sy huweliksaanbod, bloot omdat sy nie van die manier hou waarop hy dit doen nie. Sy weet al by voorbaat dat sy hom sal wegwys, maar dit maak haar vies dat hy op so ’n koel manier aanvaar dat sy hom nie kan weier nie.

Jeanne keer haar in die kamer voor.

“Wat het jy aan monsieur Goucher gesê?” wil sy weet.

Nicole kyk gemaak verbaas op.

“Wat moes ek sê, Mamma?”

Jeanne sug diep.

“Dan gaan jy koppig bly. Ons doen wat die beste vir jou is, my kind. Kan jy dan nie verstaan hoe belangrik dit is dat jy met monsieur Goucher trou nie? Hy sal ons uit ons geldelike probleme kan help en hy het jou pa soveel belowe toe hy gesê het dat hy bereid is om met jou te trou.”

Nicole skud haar kop stadig.

“Dus bly dit net ’n koelbloedige saketransaksie, of hoe, Mamma?”

Jeanne kyk weg.

“Dit sal vir ons almal die beste wees as jy monsieur Goucher aanvaar.”

“Hierdie keer gaan ek doen wat vir mý die beste is, Mamma. Ek sal nie toelaat dat iemand my soos ’n pion op ’n skaakbord rondskuif nie.”

Haar ma kyk vinnig na haar.

“Dan gaan jy hom weier?”

“Maar natuurlik! Ek het dit nog nooit eens oorweeg om met hom te trou nie.” Sy kyk by die venster uit. “En niemand gaan my dwing om dit te doen nie.”

Jeanne snak na haar asem.

“Jy durf nie so ongehoorsaam wees nie! Jou pa het alles reeds gereël!”

“Julle sal my elke dag die hele dag hier gevange moet hou om dit reg te kry, Mamma, want ek sal wegloop by die eerste geleentheid.”

Jeanne lyk skielik moeg en oud.

“Waar kan jy heengaan, chérie?”

Nicole aarsel.

“Monsieur Da Silva sal nie omgee om my weer op sy skip saam te neem nie. Dalk sal ek in ’n wildvreemde land ’n vrye keuse hê om te maak wat ek wil.”

“Maar hoekom is jy so gekant teen monsieur Goucher? Jy kan tog nie bedoel wat jy sê nie?”

“Ek kan nie presies sê wat my aan Jacques Goucher hinder nie, Mamma, maar ek weet net dat ek nooit met hom sal kan trou nie. Hy wil ook nie sê waarom hy met my wil trou nie. Twee mense wat hulle lewens met mekaar moet deel, kan nie altyd alles vir mekaar wegsteek nie.”

“Monsieur Goucher is ’n baie trotse man, Nicole.”

“Ek weet dit, Mamma.”

Jeanne staan swaar op.

“Ek sal met jou pa praat, maar jy sal net jouself hê om te verwyt as dit geldelik baie sleg met ons gaan. Jy het nou die geleentheid om ons uit hierdie armoede te red, maar jy weier om dit te doen. Ek kan jou nie verstaan nie, Nicole. Jou pa en ek het al baie vir jou en Camille opgeoffer. Jy het nou die geleentheid om ons te help, maar jy wil dit nie doen nie. Dis baie selfsugtig van jou, my kind.”

Nicole byt op haar tande. Sy wil haar ouers graag help, maar nie op hierdie manier nie. Hulle was gelukkig getroud, maar watse kans het sy saam met Jacques Goucher? Haar ouers verwag van haar om alle kanse op geluk weg te gooi net om hulle uit hulle geldelike probleme te kry. Dis die grootste opoffering wat hulle van haar kán vra.

“Is ons nie maar almal selfsugtig in hierdie saak nie, Mamma?” vra sy sag.

Jeanne verkleur.

“Miskien … maar monsieur Goucher sal jou tog nie mishandel nie. Hy sal goed vir jou wees.”

Nicole lig haar kennetjie.

“Hy wil net iemand hê wat vir hom kinders sal gee om sy familienaam voort te sit en ek sal nie vir hom kinders gee nie. Net omdat dit al rede is waarom hy met my wil trou.”

“Dink goed daaroor na voordat jy finaal besluit, Nicole. Dink aan hoeveel mense jy ongelukkig gaan maak deur net na jou eie geluk te soek.” Jeanne verlaat die kamer en maak die deur sag agter haar toe.

Nicole gaan op die rand van die bed sit. Sy voel bitter ongelukkig omdat sy haar ouers teleur gaan stel, maar sy weet dat sy niks anders kan doen nie. Sy dink aan Goucher se koelbloedige houding en sidder liggies. By hom sal sy nooit gelukkig kan wees nie. Selfs met al sy geld sal hy dit nie kan verander nie. As sy met hom trou, sal sy al haar kanse op toekomstige geluk finaal vernietig.

Sy staan op en haal die robyne uit die laaitjie. Daar is net een man wat haar ooit werklik gelukkig sal kan maak en dit is Ramirez da Silva. Sy glimlag half treurig. Hy is nie van haar mense nie en hy sal nooit aanvaar word nie, maar belangriker nog, vir hom is sy bloot ’n ligsinnige Franse meisie wat tot in die Kaap op sy skip gereis het. Hy sal die robyne weer kom haal en vertrek en dan sal nog net die pynlike herinneringe bly.

Sy sien hom weer waar hy sononder op die voorkasteel staan en ingedagte oor die see tuur. Die wind roer in sy swart hare en die laaste strale van die son glinster op sy wit syhemp. Sy onthou daardie aand in sy kajuit. Hy was anders as wanneer sy hom op die dek tussen die matrose gesien het. Sy het elke oomblik van daardie aand geniet.

En Consuelo? Nicole skud haar kop. Hy het net die see lief en al sou Consuelo dwarsoor die wêreld met hom saamreis, sal hy nog altyd net aan die see en sy skip getrou bly. Tog wonder sy soms of daar nie ook diep in hom die verlange na ’n tuiste is nie. Partykeer het hy vir haar half eensaam gelyk, uitgesonder met slegs sy eie gedagtes.

Die aand op die bal was hy weer die edelman, ’n manjifieke figuur met sy verowerende glimlag en trotse houding. Sy het die meisies bewonderend hoor fluister en hulle oë sien blink wanneer hy hulle vir ’n dans gevra het. Sy onthou haar moeder se bewonderende uitroep toe hulle hom die eerste keer gesien het. Sou hulle dalk kan verstaan as sy hulle vertel hoe sy werklik voel?

Nicole hou die halssnoer teen die lig, soos sy gemaak het toe sy dit die eerste keer hier opgetel het. Die middelste robyn is dowwer as die ander en sy verwonder haar daaroor. Dan draai sy dit om, maar al wat sy sien is die silwer agterkante waarin die edelstene geset is. Hoeveel keer moes Da Silva dit nie van naby bekyk het op soek na ’n leidraad nie?

Voor sy dit kan keer, glip die halssnoer uit haar hande en val met ’n harde slag teen die kant van die wastafeltjie. Sy skrik en buk om dit op te tel sodat sy kan sien of daar enige skade is. Dan snak sy na haar asem.

Die agterkant van die groot robyn het soos ’n miniatuur-deurtjie oopgegaan en in die vlak holte is daar twee klein opgerolde stukkies papier.

Bewend van opgewondenheid maak sy die deurtjie verder oop en haal die papiertjies uit. Is dit dalk die geheim van die robyne? Met die papiertjies in die holte van haar hand, druk sy die deurtjie weer toe, maar dit wil nie heeltemal toegaan nie. Die knip en seël is gebreek en skielik weet Nicole dat sy finaal die geheim van die robyne in haar hand hou … dit waarna soveel mense al gesoek het …