Читать книгу Skool is ’n riller - Antoinette Diedericks - Страница 6

“Kabous!” Juffrou Papenfus se stem sny deur die skoolsaal. “Jy is al weer uit pas. Het jy dan geen ritme nie?”

Vrek. Kabous voel hoe haar wange vlamvat. Dit maak nie saak hoe hard sy probeer nie, sy kry die simpel danspassies net nie reg nie. Nou gaap almal haar seker weer aan.

Agter haar word die klavier stil. Kabous weet sommer Melly se vingers lê roerloos op die klawers terwyl sy met ’n ag-shame-uitdrukking op haar gesig na haar, wat Kabous is, kyk. Ja, right! Melly is ’n great pel en als, maar hoeveel simpatie kan ’n mens vat voor jy daarin stik?

Uit die hoek van haar oog sien sy hoe Neil en Janus mekaar in die ribbes pomp en grinnik. Kabous wens sy kan tussen die vloerplanke verdwyn. Die coolste ouens in die klas in die rolle van slymerige monsters – en hulle dink sy´ is die hoofnar van die produksie. Hoe suf is dit?

“Fokus, graadagts, fokus! Daar is nog net drie repetisies voor die openingsaand en ek het die skoolhoof belowe vanjaar se revue sal almal se asems wegslaan.” Juffrou Papie klap haar benerige hande sodat die geluid hol van die leë stoele in die skoolsaal terugbons. Sy stap om die tafeltjie waarop sy haar papiere neergesit het en beduie met ’n krom artritisvinger na Kabous. “Danksy jou briljante vertoning moet ons die beweging wéér oefen. Speel asseblief van voor af, Melody.”

“Agge nee!” Bella gee Kabous ’n vuil kyk en gaan sit wydsbeen op ’n bloedrooi paddastoel – een van die rekwisiete wat regstaan op die verhoog. “Hoekom moet almal altyd laat bly net omdat sy´ niks regkry nie?”

Bella is die feëprinses in die revue, en in die skool. Die mooiste, die gewildste, die witbroodjie wat nooit ’n voet verkeerd sit nie. Sy is net só perfek, dis om van naar te word. Kabous wens sy het nie soos ’n lomp trol langs haar gevoel nie.

Juffrou Papie sug en druk ’n muisvaal haarsliert terug in haar bolla. “Jy’s reg, Bella. Die res van julle, gaan haal solank julle maskers in die kostuumkamer en bring dit môre saam na die kleedrepetisie. Die rak met die graadagt-maskers is duidelik gemerk, moet asseblief onder geen omstandighede een van die ander vat nie. Kabous, jy oefen tot jy die passies onder die knie het. En jammer, Melody, maar jy moet ook bly. Dit help nie Kabous sukkel aan sonder die klavier nie.”

Lang skaduwees val oor die skoolterrein toe Kabous en Melly uiteindelik by die hek uitstap.

“Toemaar, man.” Melly se hand vou simpatiek om Kabous se boarm. “Dans is net nie jou ding nie. As Papie jou by beligting ingedeel het soos jy gevra het, het jy almal ore aangesit.”

Kabous glimlag stram. “Ag, ek sal dit oorleef.” Skielik steek sy vas. “Flip, ek moet nog my masker gaan haal. As ek daarsonder by die kleedrepetisie aankom, maak Papie maalvleis van my.”

Met ’n onrustige blik in haar oë kyk Melly terug na die skoolgebou. “Ek sal saamkom as jy wil.”

“Nee, dis klaar laat. Ek sal oukei wees.” Kabous hoop sy klink meer oortuigend as wat sy voel.

“Ja, maar wat van …?”

Kabous waai Melly se beswaar met haar hand weg en groet vinnig. Haar voetstappe knars oor die gruispaadjie terwyl sy alleen terugstap skool toe. Gelukkig staan die voordeur oop. Laer af in die gang eggo stemme – iewers is darem nog mense, wat ’n verligting!

Maar die stemme klink snaaks. Blikkerig. Kabous voel hoe hoendervel oor haar arms kruip. Geen wonder Melly glo die stories van ’n vreemde teenwoordigheid wat ná ure in die ou skoolgebou rondhang nie. Nee kyk, hoe gouer sy hier uitkom, hoe beter.

Haar voetstappe weergalm onnatuurlik hard in die leë gang. Ook die saal is verlate. In die skemerlig wat deur die hoë vensters syfer, lyk die plek grys en grillerig. Onwillekeurig maak Kabous haar rug hol toe sy agter die swaar rooi gordyn omloop na die agterste kamer waar die kostuums en ander rekwisiete gebêre word.

Die deur wys ’n skrefie lig. Versigtig steek Kabous haar hand uit om dit oop te druk.

“WHAAAAAA!”

Sy deins terug toe ’n monster met ’n groen vratgesig skielik met ’n kreet agter die deur uitspring. ’n Mond met drie rye vuilgeel tande waaraan slymerige drelle kwyl hang, gryns in haar gesig.

“HO-HOOOOOO!”

Agter die eerste peul ’n tweede monster uit. Sy gesig is siekpienk en waar sy neus moet wees, is ’n plat varksnoet.

Kabous se bene word lam van skrik, maar sy kom gou tot verhaal. Hierdie stemme ken sy mos! Sy repeteer nie verniet elke middag saam met twee slymerige monsters nie.

Skielik is sy witwarm van woede. Met haar regterhand kry sy monster nommer een se groen wang beet terwyl haar ander hand om die pienk neus van nommer twee vou. Toe, met een pluk, stroop sy die maskers van Janus en Neil se verbaasde gesigte af. “Siesa, julle!” snou sy. “Word groot! Nie eens ’n graadeentjie sal vir julle skrik nie.”

Uitgevang! Janus en Neil probeer haar nie eens antwoord nie.

Kabous skud haar kop terwyl sy kyk hoe hulle wegloop. Pateties. Hoe kon sy ooit dink hulle is cool?

Nou is sy alleen in die kostuumkamer. Dit ruik muf en lyk spokerig in die flou lig van die kaal gloeilamp wat uit die dak hang. Toe sy binnestap, glip ’n ongemaklike krieweling langs haar ruggraat af. Dit voel kompleet of iemand haar dophou. En verbeel sy haar of haal die blikkostuum van die Middeleeuse ridder wat langs die deur staan asem?

Nee, sy gaan haarself nie bangpraat nie! Sy gaan ’n masker gryp en so vinnig as wat haar bene haar kan dra, spore maak.

Die rak met die graadagt-maskers is teen die heel agterste muur. Die maskers wat nog nie gevat is nie, het hol oë wat haar vanuit dooie gesigte dophou. Kabous ril van kop tot tone. Sy is niks lus om tot daar te loop nie.

Haar oë gly deur die vertrek en val op ’n masker wat slap aan ’n haak net langs die deur hang. Hoekom kan sy dit nie sommer vat nie? Ou Papie sal mos nie weet nie. Haastig gryp sy die masker en prop dit in haar sportsak.

Toe laat waai sy huis toe.

“Reg, graadagts.” Papie tik-tik met haar vingers op die tafeltjie voor haar. “Op met julle maskers! Vandag repeteer ons of ons lewens daarvan afhang.”

Met lam hande haal Kabous haar masker uit haar sportsak. Toe sy dit vanoggend behoorlik bekyk het, was sy spyt sy het nie meer moeite gedoen om ’n mooier een te kies nie.

Haar masker is bra vaal. So ’n grys-wit elfgesiggie met ’n onnutsige glimlag om die mondhoeke. Kabous sug. Ook maar goed so. Hoe minder die gehoor haar raaksien en hoe gouer die vertonings agter die rug is, hoe beter.

“As hierdie produksie flop, is dit als jóú skuld!” snou Bella toe sy in haar ysblou feëprinseskostuum verby Kabous sweef. “Shame, arme ou Papie sal dit nooit oorleef nie. Almal weet mos sy het ’n ogie op die hoof.”

“Wag maar, Kabous gaan julle almal nog verbaas,” kom Melly vir haar op van agter die klavier.

Kabous sluk swaar. Sê nou sy verongeluk die revue? Nee, daaraan wil sy nie eens dink nie. Toe sy met die verhoogtrappies opklim, val sy amper oor haar eie voete soos haar bene bewe.

Agter juffrou Papenfus se rug sluk Neil amper sy ore in soos hy lag. Janus sper sy neusgate oop met sy vingers en trek ’n vieslike otgesig. Kabous onderdruk die begeerte om vir hulle tong uit te steek. Maar om haar aan hulle kinderagtigheid te steur, gaan haar niks help nie. Sy moet liewer koelkop bly en probeer om nie ’n aap van haarself te maak nie.

Almal neem hulle posisies in en sit hulle maskers op.

Kabous ook.

Die masker voel warm op haar gesig. Haar hart skop in haar keel toe sy ou Papie se oë op haar voel. Sy weet sommer die juffrou gaan haar weer voor almal verneder as sy ’n voet verkeerd sit.

Melly begin speel. Haar talentvolle vingers toor blink, helder note uit die klavier.

Vir ’n verandering val Kabous presies op die regte plek in. Flip, wat gaan aan met haar? Dis asof iemand anders in haar lyf geklim het. Asof elke senuwee die ritme van die musiek aanvoel en haar voete so lig soos ’n dwarrelwindjie oor die verhoog laat dans.

Toe die klanke uiteindelik wegsterf, weet Kabous haar vertoning was perfek. Sy sien dit ook op die gesigte van die kinders wat in ’n kring om haar staan. Die meeste lyk stomverbaas, maar Bella se oë spoeg gif en Janus se mond hang skaapagtig oop.

Juffrou Papenfus glimlag tevrede. “Mooi, Kabous! Wat oefening en konsentrasie nie kan doen nie, nè?” Sy maak die boek op die tafel voor haar toe. “Ons het nog twee oefeninge, dan is dit die groot aand. As julle so aanhou, kan niks verkeerd loop nie.”

Kabous voel of sy sweef. Met die masker nog op haar gesig dartel sy ligvoets by die verhoogtrappies af.

Skielik hou ’n hand op haar skouer haar terug.

Dis Janus. Hy staan nog op die verhoog en buk af na haar. “Ek … ek’s jammer, Kabous,” stotter hy en lek oor sy lippe. “Ek was ’n regte noedel. As jy wil, kan ons ’n smoothie gaan drink.”

Verbaas gaap Kabous hom aan. Netnou nog was sy lus om vir hom skewebek te trek, maar as sy donker oë so in hare kyk, smelt haar weerstand.

Sy hap nog na woorde, toe Janus sy balans verloor. Sommerso, uit die bloute. Sy arms maak wilde wawiele in die lug. Sy voete glip en hy tuimel kop eerste van die verhoog af. Sy gesig tref die hoek van ou Papie se tafeltjie en jy sien net bloed spat.

Chaos breek los. Die kinders skree. Juffrou Papenfus storm nader en sak op haar knieë langs Janus neer. ’n Gesmoorde kreet glip oor Kabous se lippe toe die juffrou hom omdraai. Langs sy neus is ’n bloederige, gapende gat en sy oë rol wit in sy kop.

“Ambulans!” Juffrou Papie se stem is skril. “Iemand bel ’n ambulans!”

Eers baie later toe die ambulans vir Janus kom haal het, besef Kabous sy het nog die simpel masker op haar gesig. Afgetrokke haal sy dit af en wil dit net in haar sportsak druk, toe haar asem skielik stol. As sy nie van beter geweet het nie, het sy gedink die ding het vir haar geknipoog. Verdwaas skud sy haar kop. Dis seker net die rubber wat so gevou het. Na alles wat gebeur het, is haar senuwees erg op hol.

Kabous rits haar sak toe en stap saam met die ander kinders by die saal uit.

Die volgende middag toe die graadagts bymekaarkom vir die voorlaaste kleedrepetisie, heers daar ’n gedempte atmosfeer.

Kabous se hande bewe effens toe sy die masker met die stout elfgesiggie uit haar sportsak haal en opsit. Sy behoort opgewonde te wees na haar vertoning van gister, maar wanneer sy aan Janus se ongeluk dink, voel haar maag soos ’n klip.

As sy net kan weet wat gebeur het!

Behalwe Melly, wat met haar arms vol bladmusiek verbygekom het, was daar niemand buiten sy naby nie. Hoe kon hy so val? Dit was amper asof iets hom vorentoe gepluk het.

“Waag dit net om my show te steel!” onderbreek Bella haar gedagtes toe sy verbyloop. “Ek hou jou dop, hoor.”

“Nou is jy sommer paranoid, Bella,” kom dit van Melly waar sy agter die klavierstoeltjie inskuif.

Kabous is nie eens lus om kommentaar te lewer nie.

Eers toe almal hulle posisies ingeneem het, kyk ou Papie op van agter haar tafeltjie. “Wel, klas,” sê sy en vee moeg met die agterkant van haar hand oor haar voorkop. “Ons het ’n terugslag gehad, maar gelukkig kan die revue voortgaan met een slymerige monster.” Sy glimlag flou in Neil se rigting. “En onder omstandighede gaan dit goed met Janus. Hy moes steke kry en het harsingskudding, maar sal volgende kwartaal weer perdfris wees.”

Die klas klap verlig hande en Melly begin speel. Nes die vorige dag sweef Kabous oor die vloer. Hoe langer hulle repeteer, hoe meer geniet sy dit. Op ’n kol, toe sy ’n diep buiging voor feëprinses Bella moet maak, kan sy dit nie help nie en trek vir haar skewebek agter die masker. Niemand kan dit tog sien nie, en wie dink Bella anyway is sy om almal te behandel asof hulle haar onderdane is!

Kabous het net weer weggeswaai toe pandemonium losbars. Sy vlieg om en haar hart spring amper by haar keel uit toe sy sien wat aangaan. Bella se lang sleep het seker verstrengel geraak in een van die kandelare met brandende kerse, want dit het omgetuimel en haar opgetooide hare is in vlamme.

Gillend gryp Bella na haar kop en storm oor die verhoog na waar juffrou Papenfus die toneel met ’n uitdrukking van totale verskrikking op haar gesig aanskou. Al die aksie maak die vlamme natuurlik net erger en toe Neil uiteindelik sy mantel afpluk en dit smoor, het Bella net ’n paar verdwaalde hare op haar kop oor wat soos verskroeide strooihalms regop staan.

’n Verslae stilte daal oor die graadagts neer toe die ambulans uiteindelik opdaag om die kermende Bella te kom haal. Wat nou? Arme juffrou Papie staan net daar met sulke glaserige oë en wring haar knopperige hande.

Eintlik wil Kabous nog ’n bietjie rondhang om te kyk of sy nie kan help nie, toe sy sien hoe Melly vinnig by die saaldeur uitloop. Vir wat is Melly vandag so haastig? Gewoonlik wag sy eers vir haar. Dan onthou sy dat die kandelaar langs die klavier gestaan en Melly net-net gemis het. Sy het seker groot geskrik.

“Melly, wag!” skree Kabous en hardloop agter haar aan.

“Wat is jou storie?” sis Melly toe sy uitasem langs haar inval.

“Hu?”

“Aag, moenie dom speel nie!” Hande in die sye kyk Melly na haar. “Dis daardie aaklige masker. Die ding is getoor. Vandat jy dit het, dans jy ewe skielik soos ’n ballerina en kom almal wat naar is met jou iets vreesliks oor. Raak ontslae van die ding voor nog goor goed gebeur!”

Kabous kan haar ore nie glo nie. Hoe kan Melly sulke onsin kwytraak? Is sy dalk jaloers omdat sy, Kabous, vir ’n verandering in die kollig is?

Die hele pad huis toe spook Melly se woorde by haar. In haar kamer haal sy die masker uit haar sportsak en hang dit teen die kasdeur op. Toe gaan sit sy op haar bed en bekyk dit.

Die bleekwit elfgesiggie kyk met leë oë terug na haar. Dit lyk maar nes ’n gewone mombakkies. Melly is seker nie ernstig as sy dink die simpel ding is getoor nie? Tog stuur die skewe glimlag om die masker se mondhoeke skielik ’n nare gril teen Kabous se ruggraat af.

Die nag maak Kabous amper nie ’n oog toe nie. Wanneer sy wel insluimer, is haar drome vol bose maskers, bloed en gille. Die volgende middag, toe sy by die saal instap vir die laaste repetisie, het sy besluit die masker moet weg, net vir ingeval.

Toe sy daarmee in haar hand na die kostuumkamer stap, roep Papie haar terug. Die juffrou se gesig lyk grys, asof sy oornag jare ouer geword het. “Asseblief, Kabous.” Haar stem soebat. “Jy is al een wat ons revue kan red. Sal jy asseblief die hoofrol dans?”

Kabous kan haar ore nie glo nie. Sy, die ster van die revue? Great! ’n Oomblik huiwer sy. Vrek, sê nou sy maak weer ’n aap van haarself? Skielik raak sy bewus van die masker in haar hand. Dit voel warm, amper asof daar ’n lewende vel onder haar vingers is. En weer is dit vir Kabous of iets vreemds in haar lyf klim. Asof van ver, hoor sy haar eie stem. “Natuurlik! Juffrou kan op my reken.”

Met dié woorde trek sy die masker oor haar gesig.

Die repetisie verloop vlot, al is Kabous die hele tyd bewus van Melly wat verwytend van agter die klavier na haar kyk. Gmf, wie dink Melly is sy? Voor sy haarself kan keer, trek Kabous vir Melly skewebek agter die masker.

Onverwags swiep ’n yskoue wind deur die saal. Die swaar gordyne wapper woes en die klavier se deksel klap toe – op Melly se hande waar sy besig is om die laaste akkoord te druk. “Au, my vingers!” gil sy terwyl haar gesig wit word van pyn.

Dis al donker toe Kabous uiteindelik in die kostuumkamer instap. Asof in ’n dwaal hang sy die elfgesig op teen die haak langs die deur waar sy dit gekry het. Die gebeure van die laaste paar uur spook nog in haar kop: Melly wat onophoudelik kerm dat haar vingers gebreek is en sy nooit weer sal kan klavier speel nie. Die graadagts wat doelloos rondmaal. Juffrou Papie wat uit die saal storm en een van die swaar kolligte onderstebo hardloop sodat dit op haar kop val.

Die sirenes van die ambulans wat die juffrou kom haal het, skree nou nog in Kabous se ore. Sê nou Papie gaan dóód?

“Ek weet dit was jy,” fluister sy amper onhoorbaar vir die masker. “Al die nare goed wat gebeur het – dit was jy.”

Vir ’n oomblik lank is dit tjoepstil in die kostuumkamer. Toe, so sag dat dit haar verbeelding kan wees, kom die antwoord: “Moenie nou vir my´ die skuld gee nie.” Die hol gate, waar die masker se oë is, vernou. “Ek maak net wense waar. En dit het jy tog agtergekom, nie waar nie, Kabous?”