Читать книгу Powrót - Ben Shephard - Страница 5

WSTĘP

„NIESŁYCHANIE DUŻO DOBROCI”

„Kiedy ta wojna się już skończy – pisał do swojej dziewczyny pewien młody brytyjski oficer w sierpniu 1942 roku – potrzeba będzie niesłychanie dużo dobroci, aby odpokutować za bezmyślną nienawiść i cierpienia obecnych lat”.

Frank Thompson, autor tych słów, nie doczekał nowego, wspaniałego świata, o którym marzył. Był poetą, komunistą i romantykiem. Zginął w 1944 roku zastrzelony w Bułgarii, gdzie pracował dla Kierownictwa Operacji Specjalnych (Special Operations Executive, SOE). Ale adresatka listu, młoda urzędniczka nazwiskiem Iris Murdoch, dzieliła jego nadzieje. „Och Frank, rozmyślam, co przyniesie nam przyszłość. Czy przekujemy kiedykolwiek nasze ideały i sny w coś prawdziwego i konkretnego?”, pisała¹.

Podczas gdy młodzi kochankowie snuli fantazje, ludzie pragmatyczni rzeczywiście próbowali stworzyć „coś prawdziwego i konkretnego”, aby pozszywać wojenne rany. Wielu nękała straszliwa pamięć o wydarzeniach sprzed niespełna ćwierćwiecza, kiedy po koszmarze pól bitewnych przyszedł masowy pomór cywilów – teraz pragnęli pomyślniejszego zakończenia. Brytyjscy i amerykańscy (a także radzieccy) politycy mieli własne powody, aby zająć się problemem powojennej przyszłości, toteż na długo, zanim pod koniec 1945 roku powołano do życia Organizację Narodów Zjednoczonych, powstała Administracja Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy (United Nations Relief and Rehabilitation Administration, UNRRA). Miała ona zadbać, aby po kapitulacji Niemiec nie doszło – jak poprzednio – do epidemii i katastrofy humanitarnej. W roku 1944 szeregi UNRRA zasiliły tysiące idealistów – wśród nich Iris Murdoch.

Powrót opowiada, co wydarzyło się później. Przede wszystkim chcę zadać pytanie, jak powojenne realia miały się do alianckich planów. Warto od razu zwrócić uwagę na współczesną analogię. Przy okazji debat na temat fiaska, jakim okazała się okupacja Iraku po 2003 roku, wielokrotnie powracała następująca myśl: Amerykanie ruszyli na Bagdad, nie dysponując żadnym starannym, przygotowywanym od lat planem odbudowy kraju, inaczej niż w roku 1945. Ale w rzeczywistości długi okres planowania poprzedzający upadek Trzeciej Rzeszy okazał się pod wieloma względami czasem zmarnowanym. Za bardzo polegano na wcześniejszych doświadczeniach, często zupełnie nieprzystających do nowej sytuacji, stawiano na niewłaściwych ludzi i niewłaściwe działania.

Przede wszystkim bowiem nowe organizacje mające pomóc w odbudowie Europy powstały w latach 1942 i 1943, kiedy alianccy planiści nie wiedzieli jeszcze o losie europejskich Żydów, za to dużą wagę przywiązywali do kwestii dziesięciu milionów pracowników przymusowych przebywających na terenie Niemiec. Kreślono więc plany pod kątem zaradzenia skutkom masowych przesiedleń ludzkości, a nie ludobójstwa. Dlatego właśnie aż do końca dekady centralną osią polityki pomocowej była kategoria „dipisa”^[*].

Natomiast pojęcie Holokaustu w latach czterdziestych nie istniało. Amerykański historyk Peter Novick zauważa: „«Holokaust» we współczesnym znaczeniu tego terminu to w dużej mierze konstrukt retrospektywny, który dla większości ludzi bezpośrednio po drugiej wojnie światowej byłby zupełnie niezrozumiały”. Mówienie o „«Holokauście» jako zjawisku wyjątkowym” to zdaniem Novicka „anachronizm, utrudniający zrozumienie reakcji z tamtego czasu”. Ofiary Hitlera nazywano zatem dipisami – nieważne, czy odnosiło się to do więźniów obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen w 1945 roku, czy do żydowskich pacjentów szpitala w Pittsburghu w latach pięćdziesiątych. „Oni nie byli «ocalałymi z Holokaustu» – wspominał pracownik socjalny, zatrudniony w owym szpitalu. – Wtedy Holokaust rozumiano zupełnie inaczej niż dziś”².

Definiowanie problemów przez odniesienie do kategorii dipisów ukształtowało aliancką pomoc humanitarną po wojnie nie tylko dlatego, że wbrew przewidywaniom w 1945 roku nie doszło do masowej epidemii (głównie dzięki olbrzymim postępom w medycynie), lecz także dlatego, że – jak się okazało – najważniejszym dziedzictwem wojny był kryzys uchodźczy. Kiedy opadł kurz i wszyscy chętni wrócili do domów, w Niemczech, Austrii i we Włoszech pozostały miliony Żydów, Polaków, Ukraińców, Łotyszy, Litwinów, Estończyków i Jugosłowian pragnących życia z dala od ojczyzny. Mieli za sobą najróżniejsze, bardzo skomplikowane losy wojenne, niedające się opisać za pomocą dzisiejszych prostych etykietek typu „ofiara” lub „sprawca” (aczkolwiek niemieckich kolaborantów nie brakowało). Wszystkich jednak zaliczano do grona dipisów. Tymczasem setki tysięcy Niemców poniosły śmierć podczas wysiedleń z Europy Wschodniej, ich jednak nikt dipisami nie nazywał. Byli uchodźcami i z tego powodu plasowali się najniżej w hierarchii.

Kryzys dipisów w Europie trwał w latach 1945–1950, a więc u zarania zimnej wojny. Dipisi czekali w obozach na terenie Niemiec, stając się kartą przetargową w najróżniejszych walkach o wpływy. Poszczególne grupy sięgały po wszelką dostępną broń – odwoływano się do sumień obywateli państw alianckich lub do żydowskiego elektoratu w Nowym Jorku, proszono o pomoc potężnych przyjaciół w Londynie i Waszyngtonie, o wstawiennictwo Watykanu, wykorzystywano kontakty z amerykańskim wywiadem oraz przyjaciół w mediach. Równocześnie kraje Europy Zachodniej, obu Ameryk i Australazji zaczęły postrzegać dipisów jako siłę roboczą, próbowały jednak pozyskać wyłącznie te osoby, które zaspokajały miejscowy popyt na pracę lub spełniały kryteria polityki imigracyjnej danego państwa lub regionu. Od tego właśnie zależało, czy dipis trafiał do Chile, czy do Chicago, do Manitoby czy do Melbourne.

Historycy pomijali ten fragment dziejów milczeniem, głównie dlatego, że jest on wciśnięty między arcydoniosłe wydarzenia, jak druga wojna światowa, zimna wojna, Holokaust i konflikt izraelsko-palestyński. Ponadto dla samych uchodźców lata spędzone w niemieckich obozach były czasem straconym, okresem zawieszenia między kolejnymi etapami życia, toteż uznawali, że najlepiej o nim zapomnieć.

Obecnie jednak, po zakończeniu zimnej wojny i wyjściu wojsk radzieckich z Europy Wschodniej, możemy rozpatrywać tamten epizod z innej perspektywy i docenić, jak wielkie piętno odcisnął na współczesnym świecie. Państwo Izrael, zmiana amerykańskiej polityki imigracyjnej, zmierzch etnicznej homogeniczności w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii, utworzenie nowego systemu prawa międzynarodowego, w którym podmiotami stały się nie tylko państwa, ale i jednostki ludzkie – wszystko to spuścizna lat powojennych. Ponadto kryzys uchodźczy zmuszał do stawiania pytań, zachowujących ważność po dziś dzień: jak zapewniać skuteczną pomoc humanitarną? Ilu przyjąć imigrantów? Czy możliwy jest pokój między różnymi grupami narodowymi w Europie Wschodniej? W jaki sposób pomóc pokonanemu wrogowi w osiągnięciu dobrobytu? A z kwestii mniej praktycznych warto przeanalizować zmagania Europy z psychologicznymi skutkami wojny oraz próby zmniejszenia rozdźwięku między retoryką a rzeczywistością – między językiem międzynarodowego braterstwa a realiami czarnego rynku i prostytucji na ulicach Hamburga i innych niemieckich miast³.

Od razu nasuwa się jeden oczywisty wniosek. Wojna to ruch płyt tektonicznych. Na wierzch wydobywają się długo skrywane problemy i krzywdy, dochodzą do głosu tłumione zazwyczaj namiętności. Druga wojna światowa to w istocie wiele różnych wojen, nie tylko konflikt militarny spowodowany imperialnymi ambicjami Hitlera, „szlachetny bój” z mitologii Zachodu, ale również krwawe walki między wschodnioeuropejskimi narodami oraz wojny domowe, w których partyzantki i ruchy oporu ścierały się z kolaboracyjnymi organizacjami paramilitarnymi. W roku 1945, po sześciu latach zamętu, obudziło się w Europie wiele starych demonów: kwestia mniejszości żydowskiej, przyszłości Polski, granic imperium rosyjskiego, ukraińskiego nacjonalizmu, legitymizacji Jugosławii jako państwa. Przez krótki moment – ku zadziwieniu i trwodze amerykańskich i brytyjskich pracowników organizacji pomocowych – wszystko to mogło się potoczyć najróżniej, póki opadnięcie Żelaznej Kurtyny i utworzenie państwa Izrael nie ustanowiły nowego porządku. Obecnie jednak – zwłaszcza wskutek zakończenia zimnej wojny – wiele problemów ponownie ujrzało światło dzienne. Dlatego właśnie wydarzenia przywoływane w tej książce zachowują aktualność⁴.

Niełatwo pisać o pokłosiu drugiej wojny światowej w sposób obojętny i obiektywny. Poszczególne grupy etniczne stworzyły własne opowieści i własną pamięć o wydarzeniach. „Czy jesteśmy skazani na to, by po wsze czasy istniały skrajnie sprzeczne i niemożliwe do pogodzenia narracje na temat wojny? – pytał pewien polski historyk. – Pamięć jednej grupy różni się od pamięci pozostałych i trudno niekiedy uwierzyć, że mowa o tych samych wypadkach”. Wielu autorów nie próbuje przekraczać owych różnic i zamiast tego tworzą otwarcie stronnicze, „emocjonalne” relacje. Wyzwaniem jest więc pogodzenie różnych obrazów wojny i wyjście poza spory o to, kto wycierpiał najwięcej⁵.

Pytanie, jak sprostać owemu wyzwaniu. W roku 2001 na konferencji w Nowym Jorku Jan Tomasz Gross nawoływał osoby piszące o latach czterdziestych, aby trzymały się trzech prostych zasad: szanuj chronologię, nigdy nie pisz z późniejszej perspektywy, pracuj na materiałach źródłowych. Jeśli zastosować metodę Grossa, wiele realiów interesującego mnie tu okresu staje się nieoczywistych. Przykładowo, żydowscy dipisi przebywający w niemieckich obozach w 1946 roku nie byli w większości „ocalałymi z Holokaustu” i nie przeszli przez nazistowskie lagry, spory odsetek stanowili bowiem ludzie, którzy w 1939 roku uciekli z Polski do Związku Radzieckiego, a teraz pragnęli dostać się do Palestyny – tymczasem często umieszcza się ich w szufladce „ofiary Holokaustu”. Na podobnej zasadzie okazuje się, że co prawda w 1945 roku alianci przeprowadzili przymusową deportację tysięcy Kozaków i Jugosłowian, oddając ich w ręce Stalina i Tity (wydarzenie to zyskało miano „ostatniej tajemnicy” i wywołało wielkie oburzenie, kiedy w latach osiemdziesiątych ujawnili je Nicholas Bethell i Nikolai Tolstoy), ale równocześnie nie deportowano setek tysięcy Ukraińców i Bałtów^[**].

Zapominamy często, że Niemcy pod aliancką okupacją pogrążyły się w chaosie, póki nie nadeszła reforma walutowa z roku 1948 i nie przyjęto Planu Marshalla. Zapominamy, że brytyjskiej opinii publicznej leżał na sumieniu przede wszystkim nie los ocalałych Żydów, ale niemieckich uchodźców ze Wschodu. Może nam się wydawać, że Stany Zjednoczone od zawsze niechętnie angażowały się w działania organizacji międzynarodowych. Tymczasem w latach czterdziestych to właśnie dzięki Waszyngtonowi utworzono Organizację Narodów Zjednoczonych, amerykańscy podatnicy zaś szczodrze finansowali ponadrządowe instytucje. Do Polski i Jugosławii trafiło więcej pomocy humanitarnej finansowanej za dolary niż do któregokolwiek innego kraju w Europie.

Kolejny temat ważny po dziś dzień to współpraca międzynarodowa i organizacja tego, co nazywamy pomocą humanitarną, a w latach czterdziestych określano po prostu mianem pomocy.

Od początku dziewiętnastego wieku w zachodnich społeczeństwach powstawały organizacje niosące pomoc ofiarom wojen, przede wszystkim cywilom. Najważniejszą z nich jest zapewne Czerwony Krzyż, założony w 1859 roku przez szwajcarskiego przedsiębiorcę Henriego Dunanta, nie można też jednak zapominać o Save the Children czy Lekarzach Bez Granic. W dwudziestym wieku z powodzeniem działały one na rzecz łagodzenia okrucieństw wojny. Zarazem poniosły niejedną porażkę i wielokrotnie musiały mierzyć się z problemem przekucia jednostkowego altruizmu w zorganizowane działanie.

Historyk napotyka tu szczególny kłopot. By użyć określenia Gitty Sereny, musi pisać o „ludziach poczciwych”. We współczesnej kulturze zło jest seksowne i pociągające, dobro nieciekawe, najnudniejsza jest zaś działalność humanitarna. Jak więc uczynić zorganizowany altruizm interesującym? Korzenie problemu sięgają głęboko. Joseph Goebbels, Albert Speer i Leni Riefenstahl ukształtowali wizerunek Hitlera i stworzyli ikonografię, która do dziś obecna jest w kulturze masowej. Natomiast marketingiem UNRRA i jej humanitarnych ideałów zajęła się Narodowa Rada Filmowa Kanady. Nikt już nie pamięta jej żałosnych prób przekonania świata, jak piękne mogą być międzynarodowe braterstwo i współpraca⁶.

Otóż historycy mają ten sam problem. Pisanie o międzynarodowych organizacjach niosących pomoc potrzebującym nastręcza wielu trudności. Świetnym tego dowodem jest oficjalna historia UNRRA, opublikowana w roku 1951. Już podczas prac nad tym potężnym, trzytomowym dziełem jedna z autorek przepowiadała: „Piszemy rzecz nudną jak flaki z olejem. [...] Wątpię, czy którykolwiek czytelnik dobrnie do końca”. Przewidywania okazały się trafne. Jedna z najważniejszych postaci związanych z UNRRA nazwała książkę „kompletnym nieporozumieniem. [...] Masa statystyk i ani słowa o ważnych kwestiach dotyczących sprawności operacyjnej UNRRA”. Nawet specjaliści uznali, że pisana w samochwalnym tonie oficjalna historia UNRRA, zawierająca całą masę biurokratycznych detali i akronimów, to przede wszystkim lekarstwo na bezsenność⁷.

Choć jednak mamy do czynienia z niełatwym zadaniem, trzeba się go podjąć. W przeciwnym razie „z historii zapamiętamy głównie rzeźników – szalonych despotów, ich zdeprawowanych pachołków i generałów”, nie oddamy natomiast sprawiedliwości „uzdrowicielom, którzy poświęcają się bez reszty próbom zapobieżenia złu lub naprawienia nieludzkich czynów”. Nie jestem człowiekiem religijnym. Nigdy nie pracowałem w obszarze pomocy humanitarnej. Pierwszy raz zainteresowałem się problematyką zorganizowanego altruizmu, kiedy pisałem o psychiatrach wojskowych starających się zaradzić psychologicznym krzywdom wyrządzonym przez wojnę. Moja ciekawość wzmogła się podczas lektury książki Humanity, „historii moralnej” dwudziestego wieku napisanej przez filozofa Jonathana Glovera. Punktem wyjścia Glovera była chęć zbadania, jaką rolę odgrywa moralność w życiu publicznym, lecz autor bardzo szybko zapuścił się do więzień i cel tortur, do świata SS, NKWD i Saddama Husajna. „Chwileczkę – powtarzałem sobie podczas tamtej upiornej podróży od Kanału Białomorskiego przez Auschwitz aż po Kambodżę Pol Pota – a co ze zwykłymi, przyzwoitymi ludźmi? Czy naprawdę mamy uwierzyć, że cała ludzkość tak wygląda? Czy nie było żadnej przeciwwagi dla obozów, Gułagu, dla pól śmierci?”⁸.

Temat mojej książki jest więc ważny, lecz zarazem zaniedbany. Aby czytelnik mógł w pełni oddać mu sprawiedliwość, musi nieco przestroić swoje myślenie i zajrzeć pod powierzchnię.

Zacząć trzeba od tonu narracji. Weźmy przykładowo jedną z najlepszych książek poświęconych pracy z dipisami. Mam na myśli By the Rivers of Babylon autorstwa Margaret McNeill, opublikowaną w roku 1950. To żywa, fabularyzowana opowieść o grupie kwakrów w Brunszwiku na północy Niemiec. McNeill, córka protestanckiego przedsiębiorcy z Belfastu, całe życie poświęciła dobroczynności. Od 1971 roku do śmierci w roku 1985 działała na rzecz procesu pokojowego w Irlandii Północnej. Zarazem w książce nieświadomie wyrażała rozmaite postawy swojej epoki i klasy społecznej. Opisy zjawienia się dzielnych kwakrów w Brunszwiku i ich późniejszych przygód przywodzą na myśl Enid Blyton i Słynną Piątkę^[***].

Dzięki McNeill możemy się przekonać, jak niewiele kwakrzy wiedzieli o sytuacji w Europie. Jej książka przypomina nam też, że ówczesne pokolenie bez skrępowania wyrażało rozmaite uprzedzenia i nie wzbraniało się przed uogólnieniami. Nikt wówczas nikogo nie oskarżał o szerzenie „stereotypów rasowych”. Polacy są więc u McNeill bardzo kochani, ale i bardzo męczący – „ludzie pełni sprzeczności”, urocze, lecz niezborne dzieci, dumne i honorowe, lecz zgoła niezdolne do samodyscypliny. Domagają się wydania od razu wszystkich racji żywnościowych, zjadają je, a później chodzą głodne.

W ich obozach panował zawsze mniejszy lub większy bałagan. Zarazem jednak cechowała ich większa wrażliwość, bardziej artystyczna niż w przypadku innych dipisów. Nieraz wpadali w przygnębienie, lecz kiedy się śmiali, nikt nie śmiał się weselej – i, co ważne, umieli też żartować z siebie. Szanowali Kościół. Honoru gotowi byli bronić do śmierci. Mimo to zasłużenie słynęli z pijaństwa, nieuczciwości i okrucieństwa. Nierzadko dawali popisy lenistwa i nie można było na nich polegać, lecz w sytuacji kryzysowej, za pięć dwunasta, zbierali się i pracowali z nieprawdopodobnym wręcz zapamiętaniem.

Ukraińców natomiast Margaret uważała za pracowitych, lecz byli „wieśniakami do szpiku kości” i opętał ich dziwny, mroczny nacjonalizm. „Nawet znajomość ich języka nie pozwoliłaby nam zrozumieć, co myślą i czują”. Kwakrom z Brunszwiku łatwiej przychodziło dogadywanie się z dipisami z krajów bałtyckich, z reguły lepiej wykształconymi, należącymi do klasy średniej, częściej władającymi angielszczyzną i pragnącymi dobrze wypaść w oczach ludzi z Zachodu. Aczkolwiek Bałtowie też mieli swoje obsesje. „Każda rozmowa z Łotyszem czy Estończykiem prędzej czy później schodzi na temat ziem, które im odebrano. Z tęskną dumą wspominają, ile ich narody zdołały osiągnąć podczas krótkiego okresu niepodległości. Wszelkie niepowodzenia i porażki poszły w zapomnienie. Te monotonne opowiastki pewnie wydałyby się nam zaledwie niedorzecznością, gdybyśmy nie słyszeli w głosie mówiących gorzkiego żalu ludzi pełnych gniewu i tęsknoty za ojczyzną”⁹.

Kwakrzy w Brunszwiku niestrudzenie i z zapałem nieśli pomoc dipisom. Każdy nabrał sympatii do innej nacji i stał się jej rzecznikiem. Na okładce By the Rivers of Babylon czytamy, że książkę „przenika duch wrażliwego współczucia” – i faktycznie obietnica ta zostaje spełniona.

Z żydowskimi dipisami Margaret McNeill pracowała krótko i nie miała o nich nic do powiedzenia. Za to Susan Pettiss, młoda amerykańska pracownica socjalna zatrudniona przez UNRRA, podczas pobytu w Monachium dobrze poznała Żydów ocalałych z Zagłady. „Żydom – pisała w liście do ciotki w październiku 1945 roku – niezwykle ciężko pomagać”:

Są bardzo roszczeniowi i aroganccy. Kiedy czegoś chcą, powołują się na swoje przejścia w obozach koncentracyjnych. Widziałam, w jakim stanie zostawili po sobie izby – wszędzie brud i połamane meble. Żadna inna grupa nie narobiła takiego bałaganu. W jednym z obozów musieliśmy założyć sześć synagog, by jakoś utrzymać porządek. Poza tym Żydzi odmawiają pracy. Trzeba ich zmuszać pod bronią, żeby poszli rąbać drewno do ogrzania baraków. Wielu amerykańskich żołnierzy odnosi się do nich z niechęcią¹⁰.

Dziś odruchowo zarzucilibyśmy Susan Pettiss antysemityzm. Jej słowa uświadamiają jednak, że personel odpowiedzialny za niesienie pomocy nie zawsze w pełni rozumiał stan psychologiczny żydowskich ocalałych. Z czasem Susan Pettiss zmieniła nieco perspektywę i stała się lubianą, bardzo skuteczną kierowniczką sekcji UNRRA zajmującej się żydowskimi dziećmi.

Tu jednak dochodzimy do kwestii drugiej, a mianowicie do kwestii ocen. Omawiając politykę imigracyjną państw alianckich w latach czterdziestych, musimy pamiętać, że w pierwszej połowie dwudziestego wieku w dyskusjach na temat zdrowia publicznego w Wielkiej Brytanii i innych krajach dominował język eugeniki, stanowiący owoc pierwszych prób wykorzystania metod naukowych do wyjaśnienia procesów rozwojowych jednostek i jednostkowych zachowań¹¹. W okresie międzywojennym postępowi intelektualiści – na przykład William Beveridge (ojciec brytyjskiego welfare state), ekonomista John Maynard Keynes, słynny pisarz H.G. Wells oraz największe autorytety medyczne – należeli do ruchów eugenicznych, opowiadających się za kontrolą urodzeń, przede wszystkim wśród przedstawicieli klas pracujących, oraz za dobrowolną sterylizacją osób upośledzonych umysłowo. Pod koniec lat trzydziestych wielu zdystansowało się co prawda od tych idei, kiedy zostały skompromitowane przez nazistów. Wybitni uczeni zaczęli krytykować eugenikę, lecz spora część opinii publicznej i polityków, pamiętających epokę edwardiańską, długo jeszcze posługiwała się kategoriami eugeniki, czego świadectwem takie terminy, jak „rasa brytyjska” albo „zdrowe osobniki”. W latach czterdziestych większość Brytyjczyków uważała ponadto cudzoziemców za śmiesznych dziwaków. Narodowe stereotypy mylono z rzeczywistością, toteż mówiono o Żydach i „Murzynach” w sposób, jaki dziś uznalibyśmy za obraźliwy. Nie inaczej było w pozostałych krajach. Jeśli więc chodzi o imigrantów, brytyjska administracja uważała za oczywistość, że opinia publiczna zgodzi się przyjąć wyłącznie uchodźców, których dzieci całkowicie wtopią się w społeczeństwo – a zatem wyłącznie białych z północnej Europy.

Sporo relacji z pierwszej ręki przytaczanych w niniejszej książce zawiera wedle dzisiejszych standardów treści rasistowskie i ksenofobiczne. Przez ostatnie sześćdziesiąt lat przebyliśmy długą drogę.

Kwestie tonu i oceny odgrywają szczególnie dużą rolę, kiedy mowa o Żydach, którzy przeżyli obozy koncentracyjne – o Sze’erit Hapleta, „ostatku”. Pierwszy kronikarz ich powojennych losów, amerykański prawnik i pracownik humanitarny Leo Schwarz, wybrał narrację przywodzącą na myśl eposy, a wydarzenia historyczne, rozmowy i przemowy przedstawił z dramatyzmem godnym Tukidydesa, toteż jego wyidealizowaną opowieść źle się dzisiaj czyta¹². Kolejnym kamieniem milowym były pionierskie prace izraelskiego historyka Jehudy Bauera. Bauer znał wielu przywódców grupy ocalałych, umiał więc przedstawić ich jako istoty z krwi i kości. Tą samą drogą poszedł jego uczeń Ze’ev Mankowitz¹³. Później jednak młodzi badacze z Niemiec i Stanów Zjednoczonych zaczęli pisać o żydowskich przywódcach w tonie nabożnego szacunku, wynosząc ich na cokoły¹⁴. Osobiście próbowałem naśladować Bauera i Mankowitza. Starałem się też nie przyjmować bezrefleksyjnie żadnej z dwóch przeciwstawnych narracji na temat żydowskich dipisów – ani narracji traktującej ich jako panów własnego losu, ani tej, wedle której byli wyłącznie „gliną w rękach działaczy syjonistycznych”¹⁵.

Marzyło mi się opowiedzenie historii okresu powojennego z wielu różnych punktów widzenia – a zwłaszcza z perspektywy tych na dole i tych na górze. Nie pozwalają na to jednak dostępne źródła, w których zdecydowanie dominuje perspektywa alianckich pracowników pomocowych lub dipisowskich przywódców. Rzadko kiedy daje się usłyszeć głos zwykłych uchodźców, na przykład Polaka mówiącego pracownikom UNRRA w obozie w Hohenfels w grudniu 1945 roku: „Nie macie pojęcia, jak się czujemy, w ogóle nie potraficie do nas dotrzeć”, a następnie próbującego wytłumaczyć, co przeżył przez sześć lat robót przymusowych¹⁶.

W ostatnich latach ujrzały jednak światło dzienne nowe źródła: wspomnienia, teksty literackie oraz dokumenty historii mówionej. Kiedy prowadziłem badania do tej książki, w walizce w północnym Londynie znalazłem zbiór pamiętników spisanych przez dipisów w 1946 roku.

Czytelnik z pewnością domyśli się moich własnych poglądów i uprzedzeń. Jestem typowym produktem brytyjskiej klasy średniej, ale dorastałem w latach pięćdziesiątych w Kapsztadzie. Do grona trzech najbliższych przyjaciół i współpracowników mojego ojca zaliczali się: wysoki, ponury pruski arystokrata, z zawodu historyk sztuki, którego brat został stracony przez hitlerowców, belgijski malarz o gwałtownym temperamencie, mieszkający przez wiele lat w Kongu, oraz przeuroczy rzeźbiarz, z pochodzenia litewski Żyd. Pisząc tę książkę, każdego z nich udało mi się lepiej zrozumieć.

Przypisy

1 Peter J. Conradi, Iris Murdoch. A Life, London 2002, s. 205, 152–153.

2 Peter Novick, The Holocaust in American Life, Boston 1999, s. 20. Barbara Stein Burstin, After the Holocaust. The Migration of Polish Jews and Christians to Pittsburgh, Pittsburgh 1989, s. 112.

3 David Reynolds, From World War to Cold War. The Wartime Alliance and Postwar Transitions, „Historical Journal” 2002, t. 45, s. 211–227.

4 Mark Mazower, Dark Continent. Europe’s Twentieth Century, London 1998, s. 215.

5 Piotr Wróbel, cyt. za: Jeffrey Burds, Ethnicity, Memory and Violence. Reflections on Special Problems in Soviet and East European Archives, w: F.X. Blouin, W.G. Rosenberg (red.), Archives, Documentation, and the Institutions of Social Memory: Essays from the Sawyer Seminar, Ann Arbor 2006.

6 Gitta Sereny, The German Trauma. Experiences and Reflections, 1938–2000, London 2000, s. 25.

7 Hansi Pollak w liście do sir Fredericka Morgana, 5 listopada 1947, archiwum Morgana, Imperial War Museum, Londyn. Sir Robert Jackson, historia mówiona, Bodleian Library, Ms Eng. C, 4678. George Woodbridge, UNRRA: The History of the United Nations Relief and Rehabilitation Administration, New York 1950.

8 Sybil Oldfield, Women Humanitarians. A Biographical Dictionary of British Women Active between 1900 and 1950, London 2001, s. IX. Jonathan Glover, Humanity. A Moral History of the Twentieth Century, London 1999.

9 Margaret McNeill, By the Rivers of Babylon. A Story Based upon Actual Experiences among the Displaced Persons of Europe, London 1950, s. 37, 53–64, 49.

10 Susan T. Pettiss, Lynne Taylor, After the Shooting Stopped: The Story of an UNRRA Welfare Worker in Germany 1945–1947, Victoria 2004, s. 126.

11 Ann Oakley, Eugenics, Social Medicine, and the Career of Richard Titmuss in Britain, 1935–1950, „British Journal of Sociology” 1991, t. 42, s. 165–194. Geoffrey Searle, Eugenics and Politics in Britain in the 1930s, „Annals of Science” 1979, t. , s. 159–169.

12 Leo W. Schwarz, The Redeemers. A Saga of the Years 1945–1952, New York 1953.

13 Yehuda Bauer, Flight and Rescue. Brichah. The Organized Escape of the Jewish Survivors of Eastern Europe, 1944–1948, New York 1970. Yehuda Bauer, The DP Legacy, w: Menachem Z. Rosensaft (red.), Life Reborn, London 2001. Yehuda Bauer, Out of the Ashes. The Impact of American Jews on Post-Holocaust European Jewry, Oxford 1989.

14 William I. Hitchcock, The Bitter Road to Freedom. A New History of the Liberation of Europe, New York 2008. Odwołuję się tu również do referatów, wygłoszonych na konferencjach poświęconych dipisom w Remarque Institute w Nowym Jorku w 2001 roku oraz w londyńskim Imperial War Museum w roku 2002 i 2006.

15 Zeev W. Mankowitz, Life between Memory and Hope. The Survivors of the Holocaust in Occupied Germany, Cambridge 2002, s. 9.

16 List polskiego harcerza do p. Fullera, zastępcy kierownika, i p. Brown, oficer do spraw wsparcia socjalnego w zespole numer 71 w obozie Hohenfels, 12 października 1945, United Nations Archive, Nowy Jork.

^[*] Od angielskiego skrótowca DPs, oznaczającego displaced persons, osoby, które na skutek działań wojennych znalazły się poza swoją ojczyzną (przyp. tłum.).

^[**] Autor używa słowa „Bałtowie” w specyficznym znaczeniu, gdyż ma na myśli nie tylko Litwinów i Łotyszy, ale również Estończyków. Celowo powtarzamy ten zabieg, by nie musieć za każdym razem posługiwać się dłuższą formą „mieszkańcy republik bałtyckich” (przyp. tłum.).

^[***] Enid Blyton była angielską pisarką, autorką powieści dla młodzieży. Znana jest przede wszystkim z cyklu poświęconego wakacyjnym przygodom Słynnej Piątki, czyli czwórki dzieci (schludnych, grzecznych i zdecydowanie należących do uprzywilejowanej klasy społecznej) oraz ich psa. Słynna Piątka tropi z reguły przemytników i innych przestępców – często lumpów i cudzoziemców (przyp. tłum.).