Читать книгу Bijna Verloren - Блейк Пирс - Страница 12

De volgende morgen was het een gekkenhuis. Terwijl ze de kinderen kleedde voor school, bleken er onderdelen van het schooluniform zoek, schoenen niet gepoetst en sokken ongelijk. Cassie rende van hot naar her, terwijl de kinderen tussen de bedrijven door het ontbijt naar binnen werkten. Daarna hielpen ze mee met zoeken naar de ontbrekende schoolbenodigdheden, die het weekend gebruikt leken te hebben om naar een parallel universum te migreren.

‘Ik kan mijn badge niet vinden!’ zuchtte Madison, terwijl ze haar blazer aantrok.

‘Hoe ziet zo’n ding eruit?’ vroeg Cassie ontmoedigd.

Ze had heel even de illusie gehad dat alles in kannen en kruiken was.

‘Rond en gifgroen. Zonder kan ik echt niet naar school. Ik was vorige week klasse-oudste en vandaag krijgt iemand anders ’m.’

In paniek tijgerde Cassie de hele bovenverdieping over, te beginnen in Madisons kamer. Ze vond de badge terug op de vloer van de wc. Nadat die crisis bezworen was, brulde Dylan dat zijn etui van de aardbodem verdwenen was. Pas toen ze de deur al uit waren, vond Cassie het ding tussen de wand en Broer Benjamins kooi. Ze sprintte naar de bushalte, waar beide kinderen gelukkig nog stonden te wachten. Toen de schoolbus met de beide boefjes aan boord uit het zicht verdwenen was, slaakte ze een zucht van verlichting en kon ze de herinneringen aan de gebeurtenissen van de vorige avond eindelijk de vrije loop laten. Onder het schoonmaken speelde ze de film diverse malen terug. Hij had met haar geflirt. Daar was ze zeker van. De wijze waarop hij haar had aangeraakt, haar hand gepakt, gevraagd of ze een vriend had. Dat kon op zich een onschuldige vraag zijn geweest, maar je moest het zien in de context – in samenhang met wat hij verder nog gezegd had. ‘Het zou niet correct zijn zoiets niet even te verifiëren.’

Dat was toch alleszeggend? Hij had geïnformeerd of er nog andere kapers op de kust waren. En dat kusje. Ze sloot de ogen terwijl ze eraan terugdacht, en voelde de warmte diep vanbinnen. Het was zo onverwacht geweest, zo… geweldig! Het was onschuldig genoeg, maar toch met een vleugje belofte. Tsja, zeg het maar! Ze voelde zich onzeker – dat was waar – maar het was een zalige onzekerheid.

De ochtend vloog om en Cassie besloot dat zij de avondmaaltijd deze keer zou bereiden, aangezien Ryan gezegd had laat thuis te zullen komen. Haar culinaire repertoire was vrij beperkt, maar er was een plank vol met kookboeken. Cassie koos er een met de titel Koken voor het hele gezin. Ze had klakkeloos aangenomen dat het een van Ryans boeken was, doch vond helemaal voorin een handgeschreven opdracht – Een heel fijne verjaardag, Trish. Dus dit was een van de boeken van de gewezen echtgenote, cadeau gedaan door een vriend – eentje die er niet van op de hoogte was dat het Ryan was die het koken voor zijn rekening nam. Afijn, ze had het boek niet meegenomen toen ze wegging.

Cassies gemijmer werd onderbroken toen er hard op de deur geklopt werd. Ze haastte zich naar de vestibule. Een in zwart leer gehulde man stond op de stoep. Zijn motorfiets stond geparkeerd, zag ze. Zodra Cassie opendeed, stapte de man astrant naar voren, zonder het geringste respect voor haar persoonlijke ruimte. Hij was groot, breedgeschouderd, met kortgeknipt haar en een snor, en agressief in houding, gebaar en wijze waarop hij op haar neerkeek. Ze deed onwillekeurig een stap terug. Ze wou dat ze de ketting op de deur had gedaan alvorens open te doen, maar ze had het niet nodig geacht in dit zo kleine, zo knusse dorp.

‘Is dit het huis van de familie Ellis?’

‘Ja’, antwoordde ze bijna vragend, terwijl ze zich afvroeg waarom het in hemelsnaam ging.

‘Meneer Ryan thuis?’

‘Nee, hij is aan het werk. Kan ik u misschien van dienst zijn?’

Cassie was innerlijk doodsbenauwd. Bij nader inzien had ze misschien beter kunnen zeggen dat Ryan elk ogenblik kon komen binnenvallen. Ze had geen idee wie de man was. Hij deed maar meteen of hij hier thuis was. Dat was niet de manier waarop een besteldienst te werk ging.

‘En u bent?’ vroeg de man met een grimas die in de verte wel iets weghad van een glimlach.

Hij leunde met een hand tegen de bovenkant van de deurpost.

‘Ik ben de au pair’, rechtvaardigde Cassie haar aanwezigheid.

Ze had er even niet aan gedacht dat ze zich ‘een vriend van de familie’ had moeten noemen.

‘Aha, hij heeft u ingehuurd? Een betaalde kracht dus? Waar komt u vandaan? De VS?’

Cassie was met stomheid geslagen. Ze was hier in het geheel niet op voorbereid geweest en moest meteen denken aan de uitgewezen serveerster, waarover de theehuishoudster het had. Cassie gaf geen antwoord, maar vroeg opnieuw waarmee ze hem van dienst kon zijn. Ze hoopte maar, dat hij niet kon zien hoe vreselijk bang ze was.

‘Ik heb een expresbrief voor de heer Ryan Ellis.’

De man overhandigde haar een grote, officieel uitziende envelop met Ryans met de hand geschreven naam en adres erop. Ze legde het op het tafeltje in de hal. De man gaf haar een klembord en wees waar ze diende te tekenen voor ontvangst.

‘Hier. Uw volledige naam, het tijdstip van aflevering en uw telefoonnummer.’

Bij nader inzien ging het dus toch gewoon om een bestelling? Cassie voelde zich opgelucht, maar zou zich pas weer veilig voelen wanneer de deur achter die engerd in het slot viel.

‘En uw paspoort, alstublieft.’

‘Mijn wat?’

Vol afschuw keek ze hem aan.

‘Ik moet daar een foto van maken. Als u het niet erg vindt.’

Zijn toon verried dat het hem geen moer interesseerde of ze het erg vond of niet. Hij leunde tegen de muur en keek op zijn horloge. Cassie was volledig van haar stuk. Wat was dit allemaal? Ze was bang dat het een campagne tegen illegale werknemers was. Ze kon moeilijk zeggen dat hij kon opzouten, ofschoon ze dat het liefst zou doen. Was een paspoort fotograferen überhaupt wettig? Of was het een schending van haar rechten? Het voelde als een intimidatiepoging, maar ze kon zo gauw geen uitweg uit de situatie bedenken, zonder in meer moeilijkheden te verzeilen.

‘Kunt u even buiten wachten, alstublieft, terwijl ik het ga halen?’

Hij nam er ruimschoots de tijd voor, maar verhuisde uiteindelijk toch naar de stoep. Daar vouwde hij de armen en bleef haar uitdagend staan aankijken, met die spotlach op zijn tronie. Cassie sloot de deur en bad dat ze niet meer zou hoeven opendoen. Ze draafde naar haar kamer om haar paspoort te gaan halen met het incriminerende bezoekersvisum erin. Even later deed ze de deur weer open en overhandigde hem het document.

De kerel had inmiddels een sigaret opgestoken. Die hield hij tussen zijn lippen geklemd, terwijl hij met zijn mobieltje in de aanslag door het document bladerde. Ze hoorde het apparaat diverse keren klikken. Waren dat niet meer kiekjes dan nodig? Toen gaf hij het paspoort terug en haalde de sigaret uit zijn mond.

‘Oké, dat was het. Vertel meneer Ryan Ellis maar, dat ik terugkom als hij geen gehoor geeft aan de oproep.’

Hij nam zijn sigaret tussen duim en wijsvinger en schoot haar weg. Toen draaide hij zich om en besteeg zijn motorfiets. De motor brulde en… weg was hij. Cassie liet zich op haar knieën vallen om de brandende peuk op te rapen en in het natte gras te doven. Toen nam ze de viezigheid mee naar de afvalemmer in de keuken, terwijl ze nog beefde als een espenblad. Wat had dat in vredesnaam allemaal te betekenen gehad? Ze bekeek de envelop van alle kanten en hield haar tegen het licht. Ze slaagde er niet in de geringste vingerwijzing te ontdekken omtrent de identiteit van de afzender. Er zat niets anders op dan te wachten tot Ryan thuiskwam. Cassie vreesde dat haar aanwezigheid, zonder een geldige werkvergunning, Ryan in grote problemen kon brengen.