Читать книгу Sink - Brett Michael Innes - Страница 6

—

Januarie 2014

Rachel trek Maia se lyfie styf teen hare as troos teen die skril geskree van die wekker wat die begin van haar dag beteken. Hulle deel die enkelbed en dit werk goed in die vreeslike winters, maar in die somer, veral ’n warm een soos dié, is dit ongemaklik. Sy voel Maia se borsie lig en val, haar hartklop in pas met elke asemteug.

Toe die plastiek-wekkerradio op die bedtafeltjie aanklik, word die kamer gevul met die vrolike stemme van ’n gospelkoor wat in Tswana God en sy goedheid besing. Sy praat die taal nie eintlik nie, maar sy het darem deur die jare genoeg woorde geleer om die boodskap te verstaan. Sy maak haar oë oop en sien dis inderdaad vyfuur. Dit is klaar effens lig in hulle kamer, maar sonsopkoms is eers oor ’n uur.

Sy staan suutjies op van die dun matras sodat Maia nie wakker word nie. Sy haal haar kamerjas af van sy haak agter die deur.

Die gospelliedjie is klaar en die aanbieder begin praat; heeltemal te opgewek vir dié tyd van die dag, dink Rachel. Sy slof saggies tot by die skakelaar en skakel die lig aan. Die vertrek word dadelik tot in elke hoek deur die kaal gloeilamp verlig. Daarna stap sy na die stofie en gooi twee koppies mieliemeel in ’n kastrol. Sy voeg vier koppies water uit die kombuiskraan by en skakel die plaat aan.

Met die pap liggies aan die prut, maak Rachel die badkamerdeur oop en tap warm water in die bad. Sy trek vinnig haar nagklere uit, klim in die water, smeer haar waslap vol seep en begin haar was. Sy spoel die skuim af, was haar gesig en klim uit om haar met die verslete blou handdoek af te droog voor sy room aan haar gesig smeer.

Ouerword en moederskap het merke gemaak en al weeg sy net vyf kilogram meer as toe sy ’n tiener was, is haar ferm lyf besig om die jeugdigheid te verloor wat sy tevore as vanselfsprekend aanvaar het. Sy kyk na haar maag toe sy lyfroom smeer aan die growwe litteken waar hulle Maia uit haar gesny het.

Rachel los die water in die bad en glip ’n paar jeans, hemp en trui aan – alles klere wat Michelle uitgegooi het. Een van die byvoordele van haar werk is dat sy dieselfde nommer as haar werkgewer dra, wat beteken elke keer as Michelle haar kas skoonmaak, kry sy eerste keuse van dit wat uitgegooi word. Daarom het sy jare laas vir haarself klere gekoop en kan sy die geld wat sy hierop sou uitgee, ook huis toe stuur.

Rachel stap uit die badkamer na die stofie om te kyk hoe ver die pruttende pap is. Daarna loop sy tot by die bed en skud Maia liggies aan die skouer.

“Kom kindjie, jy kan nie vandag laat lê nie.”

Stadig begin die kombers beweeg en Rachel kyk hoe haar dogter se slaperige gesig onder die beddegoed uitkom. Sy gee een lang gaap en sit met toe oë regop. Sy is op die punt om weer terug te lê. Rachel glimlag – sy ken die versoeking maar te goed – en skud die dogtertjie weer.

“Gaan badkamer toe en maak jou reg vir skool. Ons kan ontbyt eet wanneer ek terug is.”

Met haar oë steeds toe knik Maia haar kop. Sy klim uit die bed en stap stadig badkamer toe. Rachel kyk by die venster uit. Dit gaan ’n mooi dag wees. Die voëls is aan die sing in die bome. Sy loer vinnig by die badkamer in. Maia sit steeds half aan die slaap in die bad en spat water oor haarself. Sy kyk op en glimlag vir haar ma.

Rachel glimlag terug. “Ek is nou-nou terug. Was mooi.” Sy maak die deur oop en stap vinnig uit na die oprit wat haar blyplek van die groot huis skei. Die plaveisel is toe onder dou wat in die oggendlig weerkaats en terwyl sy vinnig by die dubbelmotorhuis verbyloop, herinner sy haarself dat sy later die week moet ruite was. In die middel van die oprit is ’n reuse-eikeboom. In die somer is hy oortrek met ’n vrag groen blare wat skadu gee en vir haar ’n sitplek word wanneer sy haar middagete buite wil eet. Sy kyk op en sien die oggendson begin net-net tussen die blare deur loer.

Die eerste keer toe Rachel die Jordaans se huis binnestap, kon sy haar oë nie glo nie. Sy het in Maputo groot huise gesien, maar dit behoort aan politici en ryk sakemanne wat ’n leeftyd lank al hard werk, nie aan gewone mense wat net so oud soos sy is nie.

Sy loop met die trappe op na die voordeur. Die donker hout word omring deur klipwerk wat dit verwelkomend laat lyk, maar ook asof geen boef maklik daar sal inkom nie. Rachel haal haar bos sleutels uit. Eers sluit sy die metaalveiligheidshek oop, toe die deur. Die skarniere kraak toe sy dit oopstoot. Die alarm biep dringend en voor dit kan afgaan, tik sy vinnig die kode in op die paneel langs die interkom.

Haar vroeë inkomtyd is deel van ’n ooreenkoms met die Jordaans: As sy die skottelgoed en wasgoed aan die gang kan kry, kan sy Maia tussen halfsewe en agtuur by die skool besorg.

Sy kyk af na Hugo, die snaakse hondjie wat die Jordaans die vorige maand hier aangebring het, wat met sy kwispelende stompiestert vol verwagting na haar opkyk. Sy skud haar kop en hou hom met een voet terug terwyl sy die portaalligte aanskakel om die donker gang voor haar te verlig. Die hele muur is behang met foto’s wat op seildoek gedruk is van die Jordaans op hulle troudag. Hulle lyk heelwat jonger en baie verlief op die foto’s vol son en lig. Blykbaar het hulle een van die beste fotograwe in Suid-Afrika gehuur om hulle troue af te neem; daar is ook ’n spogboek wat in die sitkamer uitgestal word met foto’s wat alles wys wat daardie dag gebeur het, van die voorbereidings tot die onthaal. Dikwels wanneer die Jordaans nie hier is nie en Rachel moet wag dat die wasmasjien klaarkry, blaai sy deur die boek en staar na die pragtige foto’s van haar werkgewers. Hulle het soos van die modelle gelyk wat sy op die voorblaaie van tydskrifte in die winkel sien. Soms wonder sy of sy ook so mooi sou lyk in ’n trourok.

Rachel loop kombuis toe met Hugo kort op haar hakke en maak die blindings oop. Die oggendlig val die vertrek vol en sy draai om om die espressomasjien en die ketel aan te skakel. Daar is ’n plassie op die teëlvloer langs Hugo se mandjie. Sy skud haar kop toe sy afbuk om dit op te vee met papierhanddoeke. Dit is elke oggend se ding vandat die hond hier aangekom het. Sy is dankbaar dat dit ten minste nie ’n groot hond is nie. Sy weet Hugo sal om haar bly maal tot hy kos kry, dus haal sy die hondepille uit en skud die regte hoeveelheid soos Chris vir haar gewys het, in sy plastiekbak en sit dit op die vloer neer. Dadelik druk Hugo sy hele gesig daarin.

Voor sy dit in die skottelgoedwasser pak, spoel Rachel gisteraand se vuil borde en eetgerei af. Van al die take wat van haar as huiswerker verwag word, is skottelgoed die een wat sy nie omgee om te doen nie. Die warm water is vertroostend en die afspoel van die borde en koppies is ’n eenvoudige takie waar jy dadelik die vrug op jou arbeid sien. Maar Michelle verkies dat sy die skottelgoedwasser gebruik, daarom pak sy nou die masjien, druk die tablet in sy vakkie en stel die masjien om sy wassiklus te begin. Toe sy opkyk na die groot muurhorlosie, sien sy dis 05:50 en nadat sy twee bekers op die warm espressomasjien neergesit het, stap sy vinnig terug kamer toe.

Sy maak die deur oop en daar sit Maia lepel in die hand aan tafel, aangetrek en reg vir ontbyt. Rachel glimlag vir haar dogter en trek die deur agter haar toe. Sy haal die kastrol van die plaat en skep die dik, wit pap in hulle bakkies. Sy sit een bakkie voor Maia neer en kyk haar stip aan toe sy die suiker aangee. Maia is gek na suiker en skep altyd ’n paar ekstra lepels as sy nie kyk nie.

“Een lepel, Maia,” sê sy outomaties.

Maia sit die lepel wat reeds gelaai is met die tweede wit heuweltjie terug in die suikerpot en begin haar warm pap roer. Sy bring die lepel na haar mond en wil net hap toe Rachel haar keer.

“Pasop, dis warm.”

Maia stop en blaas eers. Na ’n rukkie kyk sy op.

“Mag ek nou eet?” vra sy in Portugees.

“Net as jy in Engels vra.”

Rachel het verlede jaar besluit Engels sal Maia se eerste taal wees, want dié taal en die regte aksent sal in die toekoms vir haar meer deure kan oopmaak as ’n buitelandse een. Dit was ’n gesukkel om Maia te laat oorslaan van Portugees, maar toe sy eers kleuterskool toe is, het dit baie makliker geword. Al die kinders daar praat Engels.

“Mag ek nou eet?” vra Maia weer, dié keer in Engels.

Rachel frons. “En wat het van jou maniere geword?”

Die meisietjie trek haar asem diep in om ’n derde keer te vra.

“Mag ek nou eet, asseblieeef?”

Rachel lag en knik.

“Ja, jy mag maar.”

Hulle eet hulle pap en teen die tyd dat dit 06:20 is op die radiowekker staan hulle gereed, die papbakkies gewas en op die droograk. Op Maia se rug is die tweedehandse pienk Barbie-rugsak wat een van Chris se vriende vir haar gegee het. Rachel het een van Michelle se ou baadjies aan.

“Het jy alles?”

Maia knik en die twee is uit by die syhekkie langs die oprit, gereed vir die twee kilometer lange staptog na Maia se skooltjie.

* * *

Michelle lê met toe oë in hulle koninggroottebed en luister na Chris se rustige asemhaling onder die duvet. As dit nie vir dié byna onhoorbare geluid was nie, sou sy nie weet of hy nog leef nie. In hul eerste huweliksjaar het sy dikwels in die middel van die nag wakker geword en eers seker gemaak dat die roerlose man langs haar nog asemhaal. Sy was nog altyd ’n ligte slaper en dit het haar ’n ruk gevat om gewoond te raak daaraan om ’n bed te deel, al het haar bedmaat die slaap van die dooies geslaap.

Michelle is gewoond aan laat bed toe gaan en vroeg opstaan. Haar werk as handelsmerkspesialis vereis dit van haar. Haar maatskappy se kantore is in Sandton, die finansiële hart van Johannesburg, en sy is verantwoordelik vir die rekening van een van die land se grootste telekommunikasiemaatskappye met bemarkingsuitgawes van miljoene rand. Sy weet presies wat haar kliënt se behoeftes is en is trots daarop dat die span geen belangrike besluite sonder haar neem nie.

Sy tel haar iPhone op en tuur met slaperige oë na die verligte skerm. Dit is 06:28 en sy het twee minute voor die alarm lui. Sy strek haar van kop tot toon uit om behoorlik wakker te word. Sy lê en bekyk die slapende Chris en sien al die dingetjies raak wat ’n mens net met tyd en fisieke nabyheid leer ken. Die laglyntjies in die hoeke van sy oë begin nou al plooitjies word en aan die kant van sy kop verskyn die eerste grys strepies. Maar hy word mooi ouer; sy seunsagtige voorkoms begin oorgaan in ’n volwasse aantreklikheid. Sy leun oor en kielie sy arm saggies.

“Opstaantyd, liefie.”

Chris kreun en kruip dieper onder die duvet in.

“Hoe laat is dit?” vra hy sonder om sy oë oop te maak.

“Halfsewe.”

Michelle soen hom op sy kaal skouer en karnuffel hom in sy nek tot hy haar laggend probeer wegdruk. Sy hou aan tot hy skielik regop sit.

“Hou op!” sê Chris en druk haar weg. Dan trek hy haar weer nader en sit sy arms om haar. Hy begin haar in die nek soen en sy stoppelbaard laat Michelle skree van die lag. Chris hou op, maar dan trek hy haar saam met hom plat sodat hulle albei teruglê teen die kussings. Sy probeer orent kom, maar hy hou haar terug. Die somerduvet kan nie sy plannetjie wegsteek nie.

“Nee …” lag sy.

“Toe wat,” sê Chris. “Ons ry eers agtuur. Jy weet ek het net vyf minute nodig.”

Michelle sit regop en kyk af na hom. Chris se oë is die onskuldigheid self, maar om sy mond is ’n stout glimlag.

“Jy weet my vrugbare dae begin eers môre en –”

Hy probeer haar stilmaak deur haar weer nader te trek, maar sy druk hom met albei hande weg.

“– die dokter het gesê jy moet jou inhou om –”

“Moenie dit sê nie!”

“– jou –”

“Michelle! Jy weet ek haat dit as jy so praat.”

Sy lag en maak of sy ophou, tot Chris ontspan, en toe skree sy die laaste woorde uit:

“– spermtelling te verhoog!”

Hy druk sy ore toe, trek haar weer nader en begin haar met mening kielie. Michelle kyk uitdagend op na hom, vasbeslote om nie in te gee nie, maar dan bars sy skaterend uit van die lag. Chris hou haar op kielie, druk haar arms vas langs haar lyf en bring sy gesig nader aan hare. Hy begin haar saggies op die lippe soen.

“Nee,” sê Michelle.

“Asseblief.”

“Nee.”

“Toe, man.”

“Nee.”

“Net die puntjie. Jy sal nie eens weet ek is daar nie.”

“Jy’s vieslik!” Michelle lag en rol onder hom uit. “Doen eerder iets nuttigs en gaan maak vir ons koffie.”

“Fine, dan!” Chris blaas vies die aftog en toe hy van die bed af opstaan, sien Michelle hoe sy bokserbroekie nie kan wegsteek dat hy inderdaad gereed is vir aksie nie. Hy sien hoe sy kyk en draai vollyf na haar toe met sy ereksie beurend deur die gleuf.

“Laaste kans.”

Sy trek die kussing agter haar kop uit en gooi hom daarmee.

“Koffie. Nóú.”

Chris se voetstappe verdwyn gangaf en in die stilte maak Michelle haar oë weer toe. Sy probeer haar rustelose gedagtes kalmeer. Ten spyte van die laggery en grappies besef hulle al twee môre is belangrik.

Sy sit albei haar hande op haar maag en begin bid, smeek God om die dele van haar lyf wat nie werk nie, te herstel.

* * *

Chris hou die deur oop vir Michelle terwyl sy haar sleutels van die hakie afhaal en haar skootrekenaar, handsak en sambreel bymekaarmaak. Dit lyk nie na reën nie, maar hy weet hoe sy altyd voorbereid wil wees. Hy glimlag onderlangs toe hy aan sy vrou se eksentrisiteite dink, haar behoefte dat alles georganiseerd moet wees en hoe groot die kontras met sy leefstyl is.

Met hulle is dit beslis ’n geval van teenoorgesteldes wat mekaar aantrek.

Selfs op die onderdakvoorstoep kan Chris voel dit gaan ’n warm dag wees. Die reuk van laas nag se kortstondige donderstorm is nog vars op die gras. Hy glimlag vir sy vrou toe sy uitstap en net toe hy wil toemaak, sien hy Rachel aangestap kom na hulle toe.

“Môre, Rachel.”

“Goeiemôre, Chris. Môre, Michelle,” antwoord Rachel en versnel haar pas.

“Hallo!” Michelle glimlag vir Rachel en stryk aan na haar grys Audi TT, sukkelend met al haar bagasie. “Daar is croissants in die broodblik en ek het klere op die toonbank gelos. Kyk of jy iets wil hê voor ek dit kerk toe neem.”

“Dankie.” Rachel leun vorentoe om met die sakke te help.

“Ag, dankie, Rachel.” Michelle gee haar rekenaar vir haar aan. “O, en ons gaan na werk uit vir ete, so sal jy asseblief toesluit en die alarm aanskakel wanneer jy klaar is vir die dag? Ons sal eers laat terug wees.”

Rachel knik en glimlag.

Michelle draai om om Chris tot siens te soen.

“En dit?” spot hy en soen haar terug.

“Kan jy na werk ’n bottel rooiwyn gaan koop, Chris? Ek sal nie na my vergadering tyd hê om winkel toe te gaan nie.”

“SMS my later om my te herinner. Waarnatoe gaan ons nou weer?”

“Karlien word dertig en sy hou ’n tagtigspartytjie, wat beteken ek wil hê jy moet ook stop om ons kostuums op te laai.”

“Reg so. Wie’s ons nou weer?”

“Ek het al honderd keer vir jou gesê.”

“Sê maar weer, toe.”

“Ek gaan as Cyndi Lauper en jy as –”

“Michael Jackson!” val Chris haar in die rede. “Hoe kon ek vergeet? Het jy my pruik gekry?”

Met ’n dramatiese gebaar haal Michelle die groot Afro-pruik uit haar kattebak. “Natuurlik!”

Chris grinnik en soen haar vol op die mond.

“Jy’s nogal cool, weet jy?”

“Ek weet, liefie.”

Michelle trek sy kraag reg toe hy die motordeur vir haar oopmaak. Toe sy die enjin aanskakel, staan hy opsy sodat sy agteruit kan stoot. Rachel staan steeds by die trappe en wag dat hulle vertrek. Michelle sit haar Audi in rat en maak die venster oop.

“Lekker dag, Rachel. En dankie dat jy die espressomasjien vir ons aangeskakel het.”

* * *

Chris klim in sy motor en toe hy die sleutel draai, spoel die klanke van Valiant Swart en Mel Botes se “Hartseer stad” oor hom. Hy stoot agteruit en voor hy in die straat by die voorstedelike verkeer aansluit, waai hy vir Rachel.

Chris werk by een van die stad se vooraanstaande argiteksfirmas waar hulle spesialiseer in die vernuwing van groot geboue in Johannesburg, Pretoria, Durban en Kaapstad. Hy bestuur verskillende projekte in al vier stede, maar dié wat hom die naaste aan die hart lê, is die geboue wat op sy drumpel is. Johannesburg het die afgelope dekade of wat ’n renaissance begin beleef en vervalle gebiede wat deur misdaad oorgeneem is, word nou die speelplek van hipsters en hul koffiewinkels en kantore. Mense begin terugtrek na die middestad waarvoor hulle voorheen bang was en Chris voel dat hy met die geboue wat hulle vernuwe op ’n klein manier help bydra tot die stad se hergeboorte. Hy wens eintlik hy en Michelle kon eerder in die middestad woon, maar sy het dit baie duidelik gemaak dat sy nie haar voete daar sou sit nie. Sy klou nog vas aan die verlede se geldige vrese.

Die ironie is dat Chris veiliger voel om sy motor in die stadskern te parkeer as in die strate in hulle buurt. Hy glo die meeste boewe gaan voorstede toe wanneer hulle wil “inkopies doen”. Die hoë mure, elektriese heinings, alarmstelsels en wagte skep ’n illusie van veiligheid, maar rig volgens hom min uit om gevaar buite te hou.

Met die motor vol blues-musiek loop sy gedagtes na Rachel en die jare wat sy by hom en Michelle werk. Hulle drie woon nou al ’n paar jaar lank op dieselfde erf – minstens vyf, dalk ses – maar steeds weet hy nie veel van haar nie. Hy beskou homself as ’n vriendelike mens en het moeite gedoen om haar te leer ken – waar sy vandaan kom en wat sy uit die lewe wil hê – maar daar is altyd ’n muur, ’n afstand wat sy tussen hulle handhaaf en wat nie met die verloop van tyd verander het nie. Hy haat die ou manier waarop hy grootgeword het toe huiswerkers as bediendes beskou is, naamlose mense wat gedurende die dag skoonmaak en dan teen sononder verdwyn. Hy het homself beloof as hy ooit iemand in diens sou neem om sy huis skoon te maak, sou hy haar behandel soos ’n kollega of ’n vriend.

Hy het nooit rekening gehou daarmee dat die huiswerker dalk nie dieselfde begeerte sou hê nie.

Teen dié tyd het hy uit die voorstede ontsnap en is hy op pad na William Nicol, die verstopte vierbaanpad na Sandton. Die verkeer kruip teen ’n slakkepas voort toe hy uit die hoek van sy oog beweging sien in die motor langs syne. ’n Mooi rooikopvrou met ’n groot glimlag waai vir hom. Dit neem hom ’n paar oomblikke om haar te herken as die nuwe PA in die kantoor. Hy kan nie haar naam onthou nie, maar lig sy hand en groet terug. Sy trek ’n gefrustreerde gesig en beduie na die opgehoopte verkeer. Hy rol sy oë en trek sy vinger oor sy keel. Dit laat haar lag en hy lag saam voor hy die woordelose gesprek beëindig deur tot siens te waai en terug te kyk pad toe. Vir die volgende dertig minute is hy egter bewus daarvan dat hulle motors neus aan neus bly terwyl hulle al twee probeer maak of die ander een nie daar is nie.

Chris sit weer sy sonbril op en draai die musiek harder, maar nou is hy te selfbewus om soos gewoonlik kliphard te sing op pad werk toe. Hy kan sweer die vrou kyk ’n paar maal na sy kant toe, maar hy maak asof hy niks agterkom nie.

* * *

Rachel staan en bekyk die oorblyfsels van die Jordaans se ontbyt. Dit is eintlik vandag nie so erg nie. Daar is net ’n paar bakkies en twee bekers. Nadat sy dit in die masjien gepak het, skakel sy die ketel aan om vir haar tee te maak. Sy kyk in die broodblik of Michelle se beloofde croissants daar is. Daar is twee en sy haal hulle uit en sny dit middeldeur. Sy druk hulle in die broodrooster om effens warm te word.

Vir die mikrogolf het sy ’n heilige ontsag nadat die enigste ete wat sy daarin wou warm maak, ontplof het. Chris het verduidelik dit is omdat sy ’n metaalbakkie gebruik het, maar die blote gedagte aan die vonke daardie dag laat haar wegskram van dié gerief.

Hugo kyk vol verwagting op na haar, sodat Rachel die deur na die tuin oopmaak en hom laat uitgaan om haar ontbyt in vrede te geniet. Sy sit ’n teesakkie in ’n beker en gooi kookwater oor. Die croissants spring uit die rooster en sy smeer hulle met botter en konfyt. Toe maak sy haar tuis by die tafel in die ontbythoekie.

In haar daaglikse roetine is dit die oomblik wanneer sy stil word en haar gedagtes bymekaarkry.

Terwyl sy haar eerste slukkie tee neem, kyk sy by die groot glasskuifdeure uit oor die pragtige tuin agter die huis. Die grasperk is perfek gesny en die blombeddings is beplant met laventelbosse in skakerings van pers en silwer. In die middel van die grasperk is ’n langwerpige swembad wat lyk asof daar nie ’n muurtjie aan die verste kant is nie, waar die water in ’n waterval oorstort en onder opgevang en teruggepomp word. ’n “Infinity pool”, het Chris vir haar verduidelik. Die uitsig oor die noorde van die stad is so mooi dat sy dikwels teen skemer, voor die Jordaans huis toe kom, op die trappies by die agterdeur sit en kyk hoe die liggies aankom.

Chris en Michelle gebruik die swembad eintlik slegs wanneer hulle gaste het en die res van die tyd is dit net daar vir die mooi.

Terwyl sy haar tee sit en drink, sien sy hoe Richmond, die Zimbabwiese tuinman, ’n koppie chloor in die kristalblou water gooi. Richmond waai vir haar voor hy weer al sy aandag gee aan die water wat hy so pragtig helder en skoon hou. Sy moedertaal is Ndebele, maar hy kan redelik Engels praat en daarom is dit die taal wat hulle gebruik om met mekaar te praat. Richmond is al langer by die Jordaans as sy. Hy kom Maandae, Donderdae en Saterdae en sy werk is om die gras te sny, die swembad skoon te maak en enige ander take wat nodig is op die werf. Op daardie dae maak Rachel vir hom middagete, maar hulle het nie veel met mekaar te doen nie, en hul gesprekke is selde meer as ’n paar sinne.

Vir ’n paar oomblikke sit Rachel nog en kyk hoe die wit poeier in die water val. Dan maak sy haar oë toe en verbeel haar die soutwater van die diepblou see waar sy grootgeword het. Die water hier is dood en net blou oor al die chemikalieë wat seker mens se oë brand en jou vel uitdroog. En maak nie saak hoeveel chemikalieë Richmond ook al in die swembad gooi nie, die kleur is glad nie soos die blou van haar see nie. Vir Rachel is die swembad ’n simbool van die bestaan wat sy in die Johannesburgse voorstede sien – pragtig en skoon, maar sonder lewe of kleur.

Die afgelope tyd vra Maia haar aanhoudend of sy kan leer swem. Rachel het haar belowe hulle sal ’n plan maak, maar nie voor sy ouer is nie. Sy het vir haar gesê sy moet geduldig wees en wag tot Desember, wanneer die Jordaans gewoonlik weggaan vir vakansie. Hulle het die afgelope somer tuisgebly en Rachel was nogal verlig. Die regte rede waarom sy die swemlesse uitstel, is omdat sy self nie kan swem nie. Op die een of ander manier sal sy moet leer voor sy Maia kan wys hoe. Miskien sal Chris kan help. Al het sy langs die see grootgeword, is swem iets wat die vissermanne en die toeriste doen en sy het as kind geen begeerte gehad om verder as kniediep in die water te gaan nie. Dit lyk asof al die kinders in Maia se kleuterskool al kan swem. Hulle word seker almal groot met ’n swembad in die agterplaas, miskien ’n “infinity pool” soos dié een.

Na nog een slukkie tee staan Rachel op en maak haar gereed vir die dag se take.