Читать книгу Tienerharte 4: Hartsnaar - Cecilia Steyn - Страница 8

Ná skool, toe ek by die huis kom, val ek agteroor op my bed, wikkel my das los en gooi dit op die vloer. Wat ’n dag.

In ’n perfekte wêreld sou ek vir Sophia sê sy’s die meisie op wie ek verlief is. Dan sou ek my hande in haar bos swart hare druk. Haar nader trek en soen soos ek haar graag wil soen. Sy sal haar oë toemaak en die prikkel van my lippe op hare net soveel geniet soos ek. Ek sal haar soet reuk inasem voordat ons al twee uiteindelik wegtrek. Maar nee, ek is ’n ruggraatlose mollusk wat nooit uit sy verdomde dop sal kan kruip nie.

“Moeilike dag?” Ma se stem klink hees. Asof sy elke dag twee pakke Texan rook. Ek spring op. Sy leun teen die deurkosyn. Haar vel is bleekwit. Onder haar oë is swart kringe soos ’n soldaat se camouflage. Sy trek die kamerjas stywer oor haar bors.

Voor Ma vroeër vanjaar met servikskanker gediagnoseer is, het haar lang blonde hare tot in die middel van haar rug gehang. Op ’n stadium is haar kanker aggressief behandel met chemo en bestraling en haar hare het geleidelik begin uitval.

Pa kon nie cope nie. Om haar so te sien het ons al twee gebreek. Vir weke was ons almal baie depressief oor die moontlikheid dat sy kan doodgaan, totdat sy ons op ’n dag mooi vertel het sy’s nog nie dood nie en vir haar onthalwe beter ons almal bykom.

“Sorry, Ma. Ek het vergeet om te kom groet.” Ek gee haar ’n soen op haar wang en druk my gesig teen hare. Dit voel normaal. Dis my manier om te weet of sy koorsig is sonder om te veel te fuss. Sy haat dit.

“Dis oukei. Is dit die vraestel wat jou so omgekrap het?” Ma kyk bekommerd na my.

“Nee wat, die vraestel was makliker as wat ek gedink het.” Ek help Ma om op my bed te sit.

“Nou wat dan?”

Liefde, wil ek vir haar sê. Om meer spesifiek te wees, Soph. Maar ek pers eerder my lippe saam asof ek nooit die geheim sal weggee nie.

Sy glimlag en vir ’n sekonde verhelder haar oë. “Pleks sê jy net vir Phi.”

Ek trek my asem in. Phi is my ma se troetelnaam vir Sophia.

“Pleks sê ek vir Phi wat, Ma?” Ek vernou my oë.

“Komaan, Noah. Op jou ouderdom is daar net drie goed wat ’n mens so bekaf maak. Vriendskap, liefde of skool. En in jou geval is Phi betrokke by twee opsies. Daar’s niks fout met julle vriendskap nie, so ek dink jy’s verlief op haar.” Ma haal haar skouers traak-my-nieagtig op asof dit doodnormaal is. “Vertel haar net.”

“Waar kom Ma nou daaraan?”

“Jy’s ’n ou en sy’s ’n mooi meisie. Julle spandeer heeltemal te veel tyd saam. Soos hulle sê: It was bound to happen. Buitendien, ek hou al lank duim vas.”

My foon vibreer in my broeksak. Ek haal dit uit. Dis Sophia.

Lus om saam studio toe te kom?

Ma glimlag. “Phi?” vra sy.

Ek knik. Wat sê ek nou vir Ma? ’n Mens praat mos nie met jou ma oor sulke goed nie. Maar wat as ek dalk nooit die kans kry om die tipe goed met haar te deel nie?

Ek tik vir Soph: Sure, sien nou.

Ek kyk vir ’n oomblik ernstig na Ma. Sy’s reg en sy weet dit.

“Wel, ek’s nie haar tipe nie.” Ek skud my kop. “Ek het soos ’n idioot haar eksamensak vanoggend ná skool gedra, die een met die moerse pienk tossel. Sy en die ander kinders het gedink ek’s mal.”

Ma se lyf ruk soos sy lag.

“Dis nie snaaks nie.” Nou lag ek ook. “Ek het seker so stupid gelyk.”

“Jy moet net vir haar wys jy is haar tipe,” sê Ma asof dit die maklikste ding op aarde is om te doen.

“Hoe?” vra ek. Dalk het Ma beter raad as Google.

Ma beduie met haar kop na my lessenaar. “Miskien moet jy vir haar een van daardie liedjies sing wat jy geskryf het.”

Ja, right. Ek sing nie eens in die stort nie. Sophia weet ook nie ek kan goed kitaar speel nie. Ek wou net iets oor myself vir myself hou. Ek sal nooit die guts hê om voor Sophia te sing nie. Wat nog vir haar te sing oor hoe ek voel.

“Maar … hoe weet Ma daarvan?”

“Ek het nie gesnuffel nie. Jy het verlede week die boek op jou bedkassie vergeet.”

Ná ’n dag soos vandag, agter ’n toe deur, vat ek soms Pa se Gibson en skryf ’n song of twee oor hoe die lewe suck. En deesdae suck dit nogal baie.

“Sophia Maria, is jy al weer hier?” vra Soph se dansonderwyseres toe ons eenuur die ateljee in Stellenbosch binnestap. “Hallo, Noah. Sleep sy jou al weer saam?”

“Hi, Juffrou. Jip, ons is mos onafskeidbaar.”

“Ek wil my pas de bourree kom oefen voor die middagklasse begin,” verduidelik Sophia. “Dis nog nie perfek nie.”

“Dit het gister vir my perfek gelyk, maar as jy moet …” Juffrou Isabel haal haar skouers op. “Die plek is joune, ek gaan gou iets kry om te eet.”

Sy verdwyn by ’n sydeur uit. Toe tref dit my ek en Sophia is alleen in hierdie groot gebou. Ons was al so baie alleen hier, maar nou voel dit skielik of hier vandag nie genoeg suurstof in die plek is nie.

Sophia stap na die agterkant van die groot vertrek. Al die mure het spieëls en die houtvloere is blink gepoleer. Sy buk en trek haar sweetpakbroek af nadat sy haar trui oor haar kop gepluk het. Haar bewegings laat elke sel in my lyf skielik regop sit en notas vat.

Ek kreun in my kop. Sy het ’n klein swart leotard aan met ’n sagtepienk lyfkous. Ek stap stadig nader en vryf oor my nek. Hoekom het ek gedink dis ’n goeie idee om saam te kom?

Toe ek langs haar buk, raak my vingers besig met my viooltas se gespes. Beter so. Ek gaan sit kruisbeen langs haar. Sophia is besig om wit pleisters om haar tone te draai. Ek pluk-pluk speels aan die vioolsnare, nes Soph daagliks aan my hartsnare pluk.

“Niknak-tone,” sê ek en stamp haar skouer liggies. Sy lag. Haar arme voete bly omtrent in die slag met die dansery.

“Ten minste kan ek my tone in skoene wegsteek, maar almal kan jou vingers sien,” sê sy en stamp my terug. Haar elegante hande maak vinnig werk van haar balletskoene. Ek krimp ineen. Dit lyk so seer toe sy haar tone daarin wurm.

Gehipnotiseer kyk ek hoe sy met swaaiende heupe na die rekstok stap. Haar skouers is fyn en kragtig. Haar beenspiere perfek gevorm. Ek maak eerder my mond toe voor ek begin kwyl hier reg voor haar.

Met een been op die rekstok begin sy opwarm. Vorentoe, dan agtertoe. Oor en oor doen sy dit. Haar lyf buig sensueel agteroor en dit laat my dink aan ’n koppelboog op bladmusiek. Ek draai vir ’n oomblik my rug op haar om my asem terug te kry.

In die bekende holte van my viool druk ek my ken, my vingers kry hulle plek op die snare. Ek speel viool vandat ek te klein was om behoorlik my balans met een te hou. Musiek help my om van baie dinge te vergeet. Met my oë toe, verbeel ek my dis Soph wat met haar kop teen my skouer aan die slaap raak. Dat dit vir haar is wat ek so sag in my arms vashou.

Met die eerste noot van Tchaikovsky se wals uit Swan Lake weet ek sonder om te kyk dat Soph nou glimlag. Hy is van kleins af my gunstelingkomponis. Ek draai om en maak my oë oop. Sophia is aan die oorkant van die ateljee.

Sy kyk na my met haar grysgroen oë voor sy met vinnige bewegings op haar tone begin trippel. Een voet voor die ander. Ek glimlag. Hulle sê om te ballet is soos om ’n bankrower te wees, jy moet split second timing hê.

Naby my draai sy om. Met soveel passie doen sy dieselfde beweging tot aan die ander kant van die vertrek.

“Weer asseblief, Noah,” sê sy.

Juffrou Isabel kom by die sydeur in. Vir ’n oomblik staan sy met haar hand op haar ken gestut en kyk na Soph. Dit lyk of sy iets wil sê, maar stap dan na haar kantoor sonder ’n woord.

Nadat Sophia vir die hoeveelste keer by my omgedraai het, roep sy: “Weer!” Dit lyk of sy oor die vloer sweef. “Weer,” sê sy. Ek kan hoor hoe haar asem blaas, maar sy stop nie. “Weer, asseblief.” Wat jaag haar so?

“Moet jy nie eers ’n break vat nie?” vra ek bekommerd.

“Nog nie,” hyg sy. Sophia begin pirouette. Sy draai al in die rondte tot aan die oorkant van die vertrek.

Met elke tree wat sy nader aan my gee, brand ’n vuur warmer in my. Haar elegante arms is soos ’n boom se takke hoog bo haar uitgestrek. Al die snare in my lyf is skielik te styf gespan.

Sophia is twee tree weg. My asem jaag en ek kan net hoop sy dink dis van die vioolspeel. Alles in my wens sy wil reg teen my stop sodat ons lywe kan raak. Dalk kan ek haar dan sommer sê hoe ek oor haar voel.

“Argh!” Haar gil ruk my uit my trance. Sophia val op die vloer neer. Sy krul van die pyn. Dammit. Ek sit my viool haastig langs haar op die grond.

“Sophia, Soph, is jy oukei? ” Ek kyk of ek iets kan sien, maar ek het geen idee wat sy nou net seergemaak het nie. Ek vou my hande om hare om haar op te help, maar sy skud haar kop.

“Ek kan nie. Dis ’n kramp, in my kuit. Ouch!” Sy vat my hand en sit dit op haar been, toe lê sy weer agteroor. “Vryf, Noah, asseblief!” Ek is nie seker of Sophia lag of huil nie. “Aa! Vryf harder!”

“Oukei,” sê ek en probeer om nie vreesbevange te klink nie. Sophia se kuitspier span styf onder my vingers. My hart improviseer ’n ritme van sy eie terwyl my hande haar pyn probeer verlig. My vingers druk versigtig in haar sagte vel. Ek het al baie aan Sophia gevat, maar nog nooit aan haar bene nie. Skielik is ek selfbewus oor die eelte op my vingerpunte. Ek hoop nie sy gril daarvoor nie. Miskien keer die pyn dat sy agterkom hoe grof hulle is.

“Voel dit al beter?” vra ek.

Sy antwoord met ’n kreun. “Amper.”

Terwyl ek voel hoe die spier effens verslap, is ek bewus van elke millimeter van Soph se gespierde bene onder my hande. Voor my goeie verstand my kan keer, skuif ek my hand hoër teen haar been op. Verby haar knie na haar bobeen asof ek wil seker maak dit voel daar net so goed. En dit doen.

Sophia kom regop en ek sweer sy sluk hard. “Dis … nie daar seer nie.” Haar stem bewe effens.

“Natuurlik,” sê ek. Verdomp! Ek voel my gesig warm word.

“Wat gaan aan? Is jy oukei, Sophia Maria?” weerklink ’n stem oor die dansvloer. Juffrou Isabel kom haastig nader geloop.

Ek spring op met my hande in die lug asof ek hulle so pas verbrand het. En ek dink ek het.

“Kom, Noah. Help dat ons haar in my kantoor kry. Ek het hiervoor gewag. Jy is nie ’n robot nie, Sophia. Wat gaan deesdae met jou aan? Jy druk jouself te hard. Niemand kan hierdie pas volhou nie. Voltydse dansers met jare se ondervinding dalk, maar jy is nie ’n voltydse danser nie. Boonop het jy nog die druk van jou matriekjaar.”

Sophia rol haar oë skrams, maar ek stem saam met die juffrou. Hierdie ooreising moet end kry. Met haar arms om ons nekke hinkepink Sophia saam na die kantoor waar juffrou Isabel vir haar iets aan haar been smeer.

Ek hoop net Sophia kry geheueverlies op pad huis toe.