Читать книгу De Laatste Plaats In De Hindenburg - Charley Brindley - Страница 6

Setting: Heden, Philadelphia, USA

Donovan klopte aan. Na een ogenblik kwam Sandia naar de deur met de opengeslagen Gouden Gids in haar handen.

Ze staarde naar hem.

"Vind je het goed als ik die papieren nog eens bekijk?" vroeg hij.

Ze reageerde niet onmiddellijk. Hij zag dat ze haar rechterslaap even aanraakte terwijl ze haar ogen dichtkneep.

Ze heeft pijn, dacht hij. Misschien hoofdpijn.

"Ik zou…" ze leek vergeten te zijn wat ze wilde zeggen.

Donovan vulde verder aan. Ze zou graag hebben dat ik de papieren nog eens bekeek.

"Oké."

Ze draaide zich om en keerde terug naar de kamer van haar grootvader.

Donovan ging het huis binnen, sloot de deur achter zich en volgde haar.

Hij lette meer op het huis dit keer. Alle vloeren waren met linoleum bekleed, met in elke kamer een andere kleur en patroon. Op de plaatsen waar het afgesleten en kromgetrokken was, had iemand het vastgespijkerd. Hier en daar zag hij vloerkleden en de kanten gordijnen voor de vensters zagen eruit alsof ze recent gewassen en gestreken waren.

Toen ze de kamer binnengingen, zat haar grootvader rechtop en nam weer een uitdagende houding aan.

"Op de plaats rust, soldaat." zei Donovan in de hoop dat een beetje humor de situatie zou verlichten.

Tot zijn verrassing bracht opa Martin een verweerde hand naar zijn voorhoofd om te salueren en ontspande dan een beetje.

"Ga daar zitten, als…" Sandia wees naar een sofa met een bruin-en-gele bedsprei erover.

Donovan ging op de sofa zitten en zette zijn aktetas op de grond bij zijn voeten. Sandia bracht de stapel papieren en legde ze naast hem. Dan ging ze aan de andere kant zitten. Ze droeg een lange, versleten rok in een verschoten blauwe kleur. Het kon zowel de laatste nieuwe mode als een afdankertje zijn. Haar blouse was eierschaalwit met blauwe plastic knopen vooraan.

Hij bekeek even haar ogen. "Heb je hoofdpijn?"

Ze voelde even aan het midden van haar voorhoofd. "Soms, in morgens." Ze wreef hard met haar bevende vingers over haar wenkbrauw tot aan haar linkerslaap. "Deze de hele dag."

"Heb je iets ingenomen tegen de pijn?"

Ze kneep haar ogen tot spleetjes; het was duidelijk dat ze hem probeerde te begrijpen.

“Paracetamol, ibuprofen, aspirine…”

Sandia schokschouderde en keek neer naar haar samengeknepen handen in haar schoot.

"Pillen?"

"We hebben niet deze."

Donovan opende zijn aktetas en haalde er een doosje Excedrin uit. Hij schudde er twee pillen uit in zijn hand en stak ze naar haar uit.

Ze gooide de pillen in haar mond en begon te kauwen.

"Nee! Niet…"

Sandia trok een gezicht en hij dacht dat ze de pil uit zou spuwen.

Hij haalde een flesje water uit zijn aktetas. "Je moet er water bij drinken."

Ze nam het flesje aan en dronk gulzig. "Jakkes." Ze stak haar tong uit en dronk nog wat meer. "Smaakt naar…"

"Ja, ik weet het. Maar zo zullen ze tenminste snel effect hebben."

"Dank…" Ze gaf hem het doosje terug en veegde dan met een trillende vinger langs haar onderlip. "Bedankt."

Donovan nam de ontslagpapieren van Mr. Martin vast en overliep de informatie. Datum van indiensttreding: 2 maart 1942. Militaire functie: Brancardier. Slagen en campagnes: Slag om Tarawa, 20 november 1943. Slag om Kwajalein, 1 februari 1944. Krijgsgevangene, 1 februari 1944 tot 3 februari 1944. Onderscheidingen en eervolle vermeldingen…

"Allemachtig!" Donovan staarde naar het kader met 'Onderscheidingen en eervolle vermeldingen'. Hij keek naar Mr. Martin die van Donovan naar zijn kleindochter keek.

"Drie Purple Heartmedailles," las Donovan, "Drie Bronze Battle Stars en twee Silver Stars." Hij keek naar Sandia. "Heb je dit gelezen?"

"Ik kan alleen met…" ze stond recht, verliet de kamer en kwam algauw terug met een dik boek. Ze gaf het aan hem.

"Woordenboek. Moet je de woorden opzoeken terwijl je leest?"

Ze knikte.

"Laat me dit even aan je uitleggen. Een Purple Heart wordt toegekend aan een soldaat die gewond raakt tijdens een gevecht. Jouw grootvader heeft drie Purple Hearts ontvangen." Hij keek even naar haar. "Een Bronze Battle Star betekent dat hij iets heroïsch heeft gedaan op het slagveld; waarschijnlijk raakte hij die drie keer gewond want hij ontving drie Bronze Stars. En twee Silver Stars. Die dingen worden niet zomaar weggegeven. Een Silver Star is slechts drie niveaus onder de Congressional Medal of Honor. Hij heeft iets gedaan dat meer dan heroïsch was en dat heeft hij twee keer gedaan. Waarschijnlijk heeft hij het leven van soldaten gered tijdens een vuurgevecht of misschien heeft hij eigenhandig een mitrailleursnest uitgeschakeld of zoiets."

Sandia nam de hand van haar grootvader in de hare. "Hij nooit spreken over die dingen, maar ik altijd weten hij is mijn held."

De oude man grinnikte terwijl zijn ogen vochtig werden.

"Ja," zei Donovan, "de soldaten die terugkwamen van de oorlog en opschepten over hun heldendaden, bleken meestal voorraadbeheerders of koks te zijn. De echte krijgers vertellen nooit wat er gebeurd is op het slagveld." Hij las nog wat verder in het oude document. "Hier onderaan staat dat hij ontslagen is in 1945 op basis van een Sectie Acht en dan naar Byberry gestuurd is. Hoe is dat mogelijk? Hij ging door de hel tijdens twee gevechten in de Stille Oceaan, hij heeft zijn land gediend als geen ander en hij raakte best ernstig gewond. Daarbovenop was hij ook krijgsgevangene. Hij zou een welkomstparade op Broadway in New York City gekregen moeten hebben. In de plaats daarvan werd hij naar Byberry gestuurd, waar dat ook moge wezen." Hij draaide het blad om, maar de ommezijde was blanco. Hij keek naar Sandia. "Weet je wat Byberry is?"

Ze schudde haar hoofd. “Sorry.”

Donovan keek naar Mr. Martin. De oude man had een kleine glimlach om zijn lippen.

Hij snapt alles wat ik zeg, maar hij lijkt ze niet allemaal op een rijtje te hebben.

Donovan draaide zich om naar Sandia. "Wanneer heeft hij de laatste cheque voor zijn ongeschiktheid ontvangen?"

Ze ging naar het bureau en kwam terug met een rekeninguittreksel.

"Ah," zei Donovan. "Dit kwam met zijn uitkering. Het is bijna drie maanden oud."

"Ja, ongeveer."

"Wat deed hij meestal als hij zijn geld ontvangen had?"

"Hij ging naar bank, dan om boodschappen."

Sandia leek wat meer ontspannen en haar voorhoofd was minder gefronst. "Hoe gaat het met je hoofd?"

Ze glimlachte voor het eerst. "Goed."

"Heeft je grootvader een beroerte gehad ongeveer toen de uitkeringen stopten?"

"Toen die brief kwam, zei hij vuile woorden, hij beefde en viel op zijn knieën. Ik helpte hem in bed."

"Ja, dat moet nogal een schok geweest zijn."

Ze knikte.

"Mag ik even in de keuken kijken?"

Sandia leek in de war, maar knikte dan. Ze stond recht en liep hem voor naar de keuken.

Donovan zag een halfvolle pot pindakaas van Skippy op het aanrecht, samen met enkele boterhamen en een bokaaltje olijven. In de koelkast zat niets behalve een halve blok Hervekaas.

Hij was ontdaan, maar zweeg… voorlopig.

Het aanrecht, de tafel en het fornuis waren perfect schoon. Hij opende een keukenkastje en vond er een stapel borden, netjes opgeborgen. In het volgende kastje, waar normaal gezien suiker, zout, bonen en de rest van de voorraad zou zitten, stond een klein doosje zwarte peper.

"Ik moet even iets regelen." zei Donovan tegen Sandia. "Ik ben over een half uur terug. Is dat oké?"

Ze pakte zijn hand beet. "Die pillen maken hoofdpijn zoveel beter."

"Goed zo. Ik zal ze hier laten voor je, maar je mag er niet meer dan vier per dag nemen. Begrepen?"

Sandia glimlachte. "Ja."

"En je mag er niet op kauwen."

* * * * *

Twintig minuten later was Donovan terug met drie Big Macmaaltijden en drie extra grote cola's.

Toen Sandia de deur opende was haar haar los en geborsteld. Het viel om haar gezicht in grove krullen en kwam bijna tot haar schouders. Ze glimlachte haar mooie, witte tanden bloot.

Aspirine, het wondermedicijn.

"Houdt je grootvader van hamburgers?"

"Oh, ja."

Ze schoven de salontafel naar Mr. Martin en plaatsten er het eten op. Sandia en Donovan gingen op de vloer zitten tegenover de oude man.

"Bij McDonalds vind je de beste frieten ter wereld." zei Donovan terwijl hij eentje in de ketchup doopte.

"Mmm…" zei Sandia terwijl ze in een hamburger beet. "Zooo lekker."

Haar grootvader glimlachte en knikte instemmend. Ook al miste hij enkele tanden, hij had geen problemen met de hamburger en de frieten.

Sandia zei: "Toen opa vroeger om boodschappen ging…"

"Hoe ging hij om boodschappen?" vroeg Donovan terwijl hij een slokje cola dronk.

"Hij heeft auto in dat garage."

"Toen ik er daarnet naar vroeg, zei je dat hij geen auto had."

"Je zei wagen."

"Oh, ja. Dat kan kloppen. Dus je grootvader reed naar de winkel om boodschappen?"

"Soms rijdde ik mee met hem."

"Ongelooflijk dat hij nog steeds autorijdt."

Een half uur later nam Donovan afscheid van Sandia en haar grootvader.

* * * * *

Toen hij terug in zijn Buick stapte, belde hij zijn vriend in het ziekenhuis.

"Camel," zei Donovan in zijn telefoon, "ik heb een diagnose nodig."

"Oké, vertel."

"Ze spreekt gebroken Engels, maar niet onduidelijk of onverstaanbaar en ze heeft geen buitenlands accent. Alleen ontbreken er soms woorden en andere staan in de verkeerde volgorde. Ze heeft soms erge hoofdpijn, misschien zoals migraine.

"Oké," zei Camel. "Is ze dan misselijk? En ziet ze troebel?"

Donovan startte de auto en reed de straat op. "Ik weet het niet. Ik zal het haar vragen."

"Als dat het geval is, kan het zijn dat ze een subduraal hematoom heeft. Dat is een bloedklonter in de hersenen. Of het kan een tumor zijn in het centrum van Broca in de frontale kwab van haar brein. Daar ontstaat spraak."

"Allemachtig!"

"Ja. Laten we hopen dat het een hematoom is, dat is iets makkelijker te behandelen. Ze heeft dringend een CT-scan nodig. Zoiets kan alleen maar erger worden."

"Kan jij de CT-scan doen?"

"Donovan, ik ben een eerstejaarsstagiair. Het enige wat ik kan doen is de dokters achternalopen en notities maken. Welk soort verzekering heeft ze?"

"Geen verzekering en geen geld."

"In dat geval breng je haar best naar de spoeddienst. Ze mogen niemand wegsturen, zelfs niet als ze geen geld hebben. Morgenavond heb ik de tweede shift op de spoeddienst. Breng haar binnen na middernacht en als de echte dokters mijn diagnose bevestigen, kan ik misschien helpen om iets te regelen."

"Bedankt, vriend…" Zijn telefoon biepte tweemaal. "Ik heb nog een oproep, Camel. We zullen er zijn morgenavond."

"Oké, we zien elkaar dan. Niet vergeten: dit weekend MOD."

"Juist." Donovan haakte in en aanvaardde dan de andere oproep. "Hallo?"

"Jezus, je bent moeilijk te bereiken."

Verdorie! Waarom heb ik niet eerst gecheckt wie belde?

"Hallo, Chyler."

Waarom laat ze me niet gewoon met rust?

"Wat ben je aan het doen?"

"Ik ben op weg voor mijn werk."

"Wat voor werk?"

"Werk waarvoor ik al te laat ben. Wat wil je?"

"Ik wil je gewoon even spreken."

“Er is niets waarover wij moeten spreken."

“En die twee jaar die ik je gegeven heb dan?"

"Heb jij me twee jaar gegeven?"

"Jazeker. Waarom proberen we niet opnieuw? Je weet dat ik altijd van je heb gehouden." Chyler was even stil. "En nog altijd."

"Jij bent weggegaan. Weet je nog?"

"Dat kan een vergissing van mij geweest zijn."

"Kan?"

"Ik wil gewoon iets met je gaan drinken. Dat is alles."

"Ik zei toch dat ik al te laat ben voor mijn werk."

"Niet nu meteen. Misschien morgenavond. We zouden kunnen naar De laatste plaats in de Hindenburg gaan."

"Ik haat die stomme tent en bovendien heb ik al plannen voor morgenavond." zei Donovan.

"Met wie?"

"Dat zijn jouw zaken niet."

"Is het met die snol van arbitrage?"

"Nee."

"Hoe heet ze?"

"Ik ben het vergeten."

"Je weet dat ik het toch te weten kom."

"Dag, Chyler."

"En hoe zit het met MOD dit weekend?"

Donovan klikte zijn telefoon uit en gooide hem op de passagiersstoel.

Tien minuten later, toen hij in Wilbert Street aankwam op weg naar huis om zijn bestelwagen op te halen, was hij nog steeds woedend. Hij moest kalmeren en voor het donker het Wickershamproject gaan afwerken.