Читать книгу Raji: Boek Een - Charley Brindley - Страница 5

Om twaalf uur haastte Fuse zich uit de geschiedenisles via de achterdeur van de sportzaal naar het tennisveld.

"Komaan, Fusilier." Cameron liet de witte tennisbal stuiteren op de rand van zijn nieuwe Wilsonraket die gemaakt was van fijngenerfd beuken- en esdoornhout en strak opgespannen was met kattendarm, het neusje van de zalm. "Je hebt al vijf minuten van onze lunchpauze verprutst met eten."

Fuse stopte de rest van zijn boterham met spek in zijn mond en dronk melk van de thermosfles. "Ik kom," mompelde hij met volle mond, "ik kom." Hij trok zijn jas uit, greep zijn raket beet en liep het veld op.

Cameron liet de bal vallen en sloeg hem over het net. "Wanneer ga je eens deftige schoenen kopen? Het is moeilijk om tennis te spelen met die bottines."

Fuse haalde uit naar de bal en sloeg hem in het net. "Ik heb een paar sportschoenen besteld uit de Sears Roebuckcatalogus." Hij rende naar de bal.

"Fantastisch. Dat zal maar een week of zes duren." Cameron stapte opzij en sloeg de bal terug met een knappe backhand. "Zet je af op je tenen. Buig je knieën en leun voorover. Wees klaar om naar links of naar rechts te gaan zodra ik tegen de bal sla. Goed zo. Die bal zal nu naar je rechterkant komen. Draai je lichaam zijwaarts zodra je ziet waar de bal heengaat. Stap door de bal. Breng je raket onmiddellijk weer naar achteren. Nee, nee, nee. Niet zijwaarts naar de backhandhoek lopen."

Mike Cameron zat ook in zijn laatste jaar net als Fuse, maar hij was drie jaar ouder en een kop groter. Hij was dun en gespierd en de beste tennisspeler in Winterset County. Door op de boerderij te werken en met de fiets naar school te gaan was Fuse in goede conditie, maar hij was niet zo sterk als Mike.

"Ik moet werken aan mijn opslag." zei Fuse.

Hij miste de volgende bal en rende om de bal op te rapen. Hij merkte drie meisjes op die aan een tafel zaten bij het administratiegebouw. Ze zagen er eigenaardig uit met hun dikke jas en wollen handschoenen terwijl ze hun boterhammen opaten en uit thermosflessen dronken. Fuse vond zichzelf enigszins knap, maar hij wist dat die meisjes daar niet zaten te bibberen tijdens hun lunchpauze om naar hem te kijken.

"Je moet aan alles werken." zei Cameron toen Fuse het veld weer op liep. “Denk je echt dat je zo bij Octavia Pompeii zal raken?"

"Ik moet wel."

"Oké, laten we oefenen op de opslag en de volley. Wedden dat al de beste spelers in geen tijd bij het net zullen zijn, klaar om de bal door je strot te duwen. Je bent aan de kleine kant om te tennissen, maar je hebt wel een heel groot voordeel: je bent linkshandig. Dat brengt je tegenstander altijd in de war omdat hij twijfelt welke kant je backhand is. En je kan makkelijk op zijn backhand opslaan. Oké, sla nu op en ren naar het midden van het net. Je moet snel zijn. Probeer er te raken in vier passen. Daar gaan we!"

Cameron deed Fuse de volgende veertig minuten hard werken en dan vertrokken ze.

"Oefen je alleen hier?" vroeg hij aan Fuse terwijl ze het tennisveld verlieten.

"Ja."

"Hm. Dat is niet genoeg. Ken je iemand bij de club?"

"Ha, was dat maar waar. Trouwens," Fuse gebaarde naar de meisjes, "ik zie dat je fanclub aanwezig is vandaag."

Cameron keek naar de drie meisjes en stopte om een overdreven buiging voor hen te maken met zijn arm waar hij zijn raket vasthield zijwaarts uitgestrekt en zijn vrije hand in zijn middel. Ze begonnen meteen te giechelen en te fluisteren.

"Die schuur van jou," zei Cameron tegen Fuse op weg naar de sportzaal, "is daar een gedeelte zonder obstakels, waar geen stallen of omheiningen zijn?"

"Ja, hoor." zei Fuse. "Aan de zuidelijke kant is er niets."

"Zie je hoe hoog dat net is?" Cameron wees met zijn raket naar het net en ze keken achterom in de richting van het tennisveld.

"Ongeveer tot je middel."

"Juist. Schilder ter hoogte van je middel een witte lijn van zes meter lang op de muur van de schuur. Oefen je opslag en je volley tegen de muur van de schuur. Het maakt niet uit waar de bal heen stuitert, zorg gewoon dat je hem een centimeter of vijf boven de witte lijn slaat als je opslaat en ren dan naar de muur."

"Denk je echt dat dat zal helpen?"

"Je moet oefenen op je groundstroke, je smash, je backhand en al de rest. Maar ik zeg het je, als je de opslag en de volley beheerst, zal je winnen met tennis. Kom op, we moeten ons opfrissen voor de algebrales van Mr. Anderson.

Ze liepen naar de kleedkamer voor de jongens achteraan de sportzaal.

"Bedankt om me te helpen bij het oefenen." zei Fuse.

"Geen probleem, je zal het me nog wel terugbetalen. Ik heb namelijk nog altijd hulp nodig met stereometrie."

* * * * *

Fuse zat een dik geïllustreerd boek te lezen op de achterste rij in de klas van Mr. Anderson.

“Mr. Fusilier.”

Fuse schrok en toen hij opkeek, zag hij dat Mr. Anderson op hem afkwam. De andere leerlingen keken in stilte naar de leraar.

"Zou je vandaag misschien deel willen nemen aan de les?"

"J-ja, mijnheer." Fuse sloot het boek en schoof het onder zijn wiskundeboek.

"In dat geval, kan je me vertellen wat je op het bord ziet staan?"

"Een vierkantsvergelijking."

"Ja en voor de andere leerlingen, die het afgelopen half uur opgelet hebben, maar niets begrepen hebben van mijn uiteenzetting, wat is jouw definitie van een vierkantsvergelijking?"

"Een vierkantsvergelijking is een tweedegraadsvergelijking met één variabele, in dit geval x."

“Opnieuw correct." Mr. Anderson hield zijn boek tegen zijn borst en keek rond naar de anderen. "En zou je ons nu ook de wortelformule willen geven?"

Fuse concentreerde zich een ogenblik op het bord en antwoordde dan: "x is gelijk aan min b, plus of min de vierkantswortel van b kwadraat, maal vier ab, gedeeld door twee a."

Mr. Anderson bladerde in zijn wiskundeboek naar een pagina. “Zeer goed, Mr. Fusilier.” Hij ging weer vooraan in de klas staan.

"Wijsneus." fluisterde iemand links van Fuse.

Hij draaide zich en zag Monica Cuddlestone naar hem glimlachen. Ze was een brunette met diepblauwe ogen en ze had de schattige gewoonte alleen met de rechterkant van haar mond te glimlachen. Toen ze haar tong over haar bovenlip liet glijden, verslikte hij zich en keek snel weer naar de leraar. Ze giechelde.

"Lees maar verder in Gray's Anatomy nu, Mr. Fusilier." zei de leraar terwijl hij het bord wiste en er een nieuwe vergelijking op begon te schrijven. "Ik zeg het je wel als we weer hulp nodig hebben."

Fuse pakte zijn anatomieboek en opende het waar een potlood zijn plaats had gehouden. Het was geen schoolboek voor vakken die hij kreeg, maar een universiteitsboek dat hij uit de bibliotheek ontleend had. Hij bladerde een paar pagina's verder en begon te lezen over de ruggengraat en het ruggenmerg.

* * * * *

Fuse zette zijn fiets tegen een hoge eik naast de porch. Hij liep de trap met twee tredes tegelijk op en duwde de voordeur open.

"Hallo, papa." riep hij en liet zijn boeken en tennisraket achter bij de voordeur. Hij liep rond de rolstoel van zijn vader en keek hem aan. "Heb je al je oefeningen gedaan vandaag?"

Zijn vader antwoordde niet.

Fuse nam de post van de schouw waar Mrs. Smithers hem altijd legde. Hij zag een brief van de bank, een rekening van zes dollar en vijftig cent van de kruidenier voor twaalf balen luzerne en een cheque van vijf dollar voor de melk van vorige week. Maar niets van zijn moeder of Octavia Pompeii. Hij dropte de post weer op de schouw en staarde een ogenblik in het vuur, dan schoof hij het bijzettafeltje tot voor zijn vader.

"Is het goed als ik een witte lijn op de muur van de schuur schilder? Cameron zei dat ik vooruitgang zou boeken als ik in de schuur oefen tegen de muur."

Hij keek naar zijn vader en zag hem knipperen. Hij merkte ook op dat hij verse kleren aanhad en pas geschoren was. Fuse wist niet wat hij zou doen zonder verpleegster Smithers. Hij kon koken en zijn vader eten geven en hem 's avonds in bed stoppen, maar voor een invalide zorgen zonder hulp ging zijn petje te boven. De dokter kwam tweemaal per week langs, maar het was Mrs. Smithers die hem levend en gezond hield. Hij had er geen idee van hoeveel het kostte om de hele dag een verpleegster te hebben - de bank bekommerde zich om de medische facturen - maar hij was dankbaar voor haar hulp.

Toen Fuse het schaakbord wilde nemen, bewogen de ogen van zijn vader maar ze konden de beweging van zijn hand niet volgen, alsof het een hele tijd duurde voor de actie tot hem doordrong.

"Ik heb een nieuwe openingszet bedacht in de geschiedenisles vandaag." Fuse zette de schaakstukken klaar. "Ik wil weten wat je ervan vindt."

Hij zette de schaakstukken voor beide kanten klaar en voerde de eerste vier zetten van het spel uit. Zijn vader bracht zijn kin schuin naar onder om de zetten te volgen.

"Oké, bekijk dit maar terwijl ik naar Stormy ga kijken. We hebben misschien al een nieuw veulen. Nadat ik de dieren verzorgd heb, zal ik wat ham en eieren bakken voor het avondeten. Wat denk je daarvan?"

Fuse trok zijn jas aan en ging langs de achterdeur naar buiten waar Ransom hem stond op te wachten. Het kleine paard hinnikte, zette een twaalftal snelle stappen in de richting van de schuur en rende dan terug naar Fuse.

"Ransom, hoe ben je buiten geraakt?" Hij aaide de nek van het paard. "Ik weet dat je niet over die omheining kan springen en de grendel is aan de buitenkant. Heb je de omheining kapotgetrapt? Ik ga eerst naar Stormy kijken en dan gaan we je omheining herstellen."

Het paard liep voorop naar de schuur en Fuse haastte zich achter hem aan.

Toen ze bij Stormy's stal kwamen, was het hek open. Fuse knipperde en schudde zijn hoofd.

"Ben ik aan het hallucineren, Ransom, of bewoog dat hek toen we binnenkwamen?" Hij keek rond in de stille schuur en omhoog naar de koerende duiven. Hun kopjes gingen op en neer en heen en weer terwijl ze hem bekeken. Hij haalde zijn schouders op. "Misschien heb ik een bril nodig."

Stormy stond zwaar te ademen naast haar trog met haar hoofd naar beneden.

"Hallo, Stormy, schatje. Nog steeds geen baby, hé?"

Hij streelde haar nek en ze tilde haar hoofd op naar hem met haar ogen halfdicht.

Hij knielde in het hooi en voelde met zijn hand langs haar buik. "Ik voel hem bewegen. Het zal niet lang meer duren nu." Hij controleerde haar trog; hij was halfvol. "Je hebt niets gegeten vandaag."

Ransom keek ook in de trog en begon dan Sormy's haver op te eten.

“En je hebt nog genoeg water. Ik weet dat je je ellendig voelt, maar je kan niet de hele dag zonder eten en drinken." Hij zag dat ze nog meer dan genoeg hooi had. "Wel," zei hij en stopte even, "er valt hier niet veel te doen voor mij. Ik ga de varkens verzorgen en de koeien melken. En dan zal ik terugkomen om te zien hoe het met je gaat."

* * * * *

Fuse werd wakker van een luid gebons. Hij greep zijn kussen en trok het over zijn hoofd. Even later was het geluid er weer. Hij gooide de dekens van zich af en ging rechtop zitten.

Zou het mama zijn? Maar waarom zou ze kloppen?

In enkel zijn pyjamabroek haastte hij zich de trap af. Toen hij bij de voordeur aankwam en het licht aanklikte, was het gebons er weer, maar het kwam van de achterkant van het huis.

Hij keek naar de klok op de schouw: 3:45.

Wie staat er in godsnaam aan de achterdeur op dit uur?

Toen Fuse zich door de donkere keuken haastte, werd er weer geklopt; dit keer met nog meer aandrang. Hij deed het licht aan in de keuken en gooide de deur open.

"Jij!"

Het was het meisje dat hij de dag voordien slapend in de schuur gevonden had. Ransom huppelde rond bij de trap naar de porch en was bijna even opgewonden als zij.

Het meisje brabbelde iets en gebaarde naar de schuur.

"Wat zeg jij allemaal?" Fuse rilde van de kou. "Ik versta je niet."

Opgewonden ratelde ze weer wat onverstaanbare woorden en stampte met haar kleine voet op de grond. Dan bewoog ze heen en weer met haar armen alsof ze een baby vasthield die ze wiegde.

“Stormy!” riep Fuse en rende naar de schuur.