Читать книгу Grilgrypers 3: Kamp vir monsters - De Wet Hugo - Страница 6

3

Clayton laat sy kop moedeloos agter teen die sitplek rus, terwyl die swart Jeep se enjin eentonig in sy ore dreun. Die bestuurder voor hom ignoreer hom al vir ure lank. Hy sug en kyk deur die donker ruit na tekens van die landskap wat verbygly. Die son is al onder en dit is donker buite, maar dis duidelik hulle is lankal nie meer in die stad nie. Hy kan die vorms van digte bome en bosse uitmaak.

Hy probeer die benoudheid wat in sy bors opstoot onder beheer kry. As hulle verhouding op die oomblik nie so sleg was nie, sou hy dalk die vrymoedigheid gehad het om met sy pa te praat oor die werklike rede waarom hy nie die kamp wil bywoon nie.

Volgens Google en Wikipedia is hy ’n hilofoob – iemand met ’n oordrewe vrees vir bome en veral digte woude. Dit verklaar dalk hoekom hy die monsterboom-visioen so gereeld buite sy kamervenster sien.

Maar die probleem is dat hy nog nooit met iemand oor sy vrees kon praat nie. Hy weet mense sal dink hy’s ’n freak.

Sy vrees vir bome bestaan al so lank as wat hy kan onthou. Hy vermoed dit het iets te doen met rillerflieks wat meestal in woude en beboste landskappe afspeel, maar hy kan nie onthou waar of wanneer dit hom die eerste keer bang gemaak het nie. Die gedagte aan ’n mistige woud is vir hom die mees vreesaanjaende ding ooit. Genadiglik was sy ouers nooit mense vir kamp of bergklim nie, so daardie trauma is hom nog altyd gespaar.

“Hoe ver is ons van die kamp af?” vra hy vir die bestuurder.

“Ons is amper daar.” Die ou se stem is emosieloos en koud.

Hy besluit om eerder nie verder uit te vra nie. Hy sit alleen agter in die deftige vierwielaangedrewe voertuig wat gestuur is om hom op te laai. Dis glo sodat die ouers nie moet weet waar om hulle kinders te bereik nie, want die kamp se program moet sonder enige inmenging voltooi word. Hy kan nie glo sy pa het tot so iets ingestem nie. Dis duidelik hy is nou keelvol vir Clayton se streke. Dinge het seker te ver gegaan. Hy sal móét probeer om die beste van hierdie kamp te maak en weer sy pa se vertroue te wen.

Clayton probeer deur die donker ruite van die Jeep kyk om te sien waar hulle is, maar dis stikdonker buite. Voor hulle maak die voertuig se hoofligte net twee flou ligstrepe op die pad.

Skielik begin die Jeep swaarder trek en Clayton vermoed hulle ry teen ’n steil bergpas op. Hy leun vorentoe en maak keel skoon. “Hoe lyk die kamp? Is dit in ’n woud … of in ’n oop vlakte?” vra hy versigtig.

“Ons is amper daar,” is al wat die man weer grom.

Clayton sit terug. Hy moet maar liewer sy mond hou. Hy gaan tog geen antwoorde uit hierdie ou brompot kry nie. Die gesprek tussen hom en sy pa, toe hy die dag gehoor het hy moet die kamp bywoon, speel weer deur sy kop. Sy pa het gesê dis ’n duur, eksklusiewe kamp wat glo deur ’n sakeman genaamd Jean-Luc Naudé gefinansier word. Sover lyk dit oukei. Die Jeep waarin hy sit is splinternuut en waarskynlik peperduur. En die paar foto’s op die pamflet wys die kamp is supermodern en baie deftig. Dis beslis net ’n multibiljoenêr wat ’n kamp soos hierdie op die been kon bring.

Die volgende oomblik kom die Jeep tot stilstand.

Hulle is by die sperboom van ’n hek met ’n waghuisie. Aan weerskante van die hek is elektriese heinings wat so ver strek as wat die oog kan sien. Die wag wat uit die huisie kom knik sy kop vir die bestuurder en loer belangstellend in Clayton se rigting. Dan gee hy ’n knyperbord en ’n pen vir die bestuurder aan, en nadat hulle ingeteken is, lig die sperboom op en ry hulle deur die hek.

Toe Clayton sien hulle is besig om by ’n digte woud in te ry, begin sy hande dadelik kriewel met die bekende naalde-en-spelde-gevoel. Hy vee sy klam palms teen sy broekspype af en probeer dieper asemhaal in ’n poging om sy hartklop te reguleer. Hy móét kalm bly.

Die teerpad voor hulle kronkel deur rye en rye bome. Die plantegroei word al hoe hoër en die woud al hoe digter en donkerder.

Dan stop hulle weer by ’n sekuriteitspunt wat byna soos die ingang van ’n weermagbasis lyk, kompleet met kakietente en opslaangeboue. Maar hier is die heining dubbeld so hoog en in plaas van sekuriteitswagte is daar soldate met masjiengewere. Clayton kan nie glo wat hy sien nie. Gepantserde voertuie staan netjies geparkeer aan weerskante van die pad. Wat gaan hier aan?

Drie soldate in kamoefleerdrag kom na die Jeep aangestap. Twee van hulle hou masjiengewere vas en die een wat voor hulle uitstap, het weer ’n knyperbord in sy hand. Toe hulle die Jeep bereik, kyk al drie stip na Clayton wat stomgeskrik agter in die voertuig sit.

Waarheen het sy pa hom gestuur? Het ’n kamp vir tieners regtig sulke streng sekuriteit nodig?

Die voorste soldaat knik en ’n elektroniese hek skuif voor hulle oop.

Die Jeep ry hoër op teen die kronkelpad wat soos ’n reuseslang teen die digbeboste berg opseil.

Vir ’n breukdeel van ’n sekonde voel dit vir Clayton of hy iets uit die hoek van sy oog gesien het. Hy draai sy kop en kyk weer. Was daar so pas iets wat langs die Jeep deur die bome gehardloop en hulle dopgehou het? Hy knip sy oë. Nee, dit moes sy verbeelding gewees het. Daar is niks, net die donkerte tussen die stil bome.

Toe die Jeep weer met ’n rukbeweging tot stilstand kom, skrik Clayton uit sy nagmerrie van ’n dagdroom wakker. Voor hulle is ’n hemelhoë metaalmuur wat aan weerskante van hulle deur die woud strek. ’n Derde sekuriteitspunt! Wat?

Brompot ry in by ’n metaalkamertjie reg in die middel van die dik, blink muur. Elektroniese deure skuif geruisloos agter hulle toe.

In die yskoue, donker metaalhok klop Clayton se hart verwoed in sy keel. Neongroen laserligte begin die voertuig en die insittendes skandeer.

Dan maak elektroniese deure voor die Jeep oop en hulle ry uit aan die ander kant. Clayton kan nie glo wat hy sien nie! Oral staan wagte wat soos Stormtroopers uit Star Wars lyk. Die enigste verskil is dat daar ’n opening in hulle maskers is waardeur hulle oë gesien kan word.

Die Jeep ry stadig verby die Stormtroopers en dan sien Clayton iets wat elke haar op sy lyf laat regop staan. Een van hulle kyk in sy rigting en toe hulle oogkontak maak, sien hy ’n reptielagtige geel oog deur die opening in die soldaat se masker staar.

Sy lyf voel lam van vrees. Is hy besig om te droom? Sy pa moes dit nooit aan hom gedoen het nie! Nie net is die kamtige kamp in ’n woud geleë nie, maar hier is ook vreemde goed aan die gebeur. Sy gedagtes is al klaar besig om met hom op loop te gaan.

Clayton vryf sy oë en skud sy kop asof dit sal help om hom uit hierdie nagmerrie te laat wakker skrik. Hy verbeel hom net. Ja, dis alles in sy kop!

Maar al hierdie sekuriteit is vir seker nie normaal nie. Wat as hy iets oorkom hier? Gaan sy pa met die verwyt kan saamleef?

Hulle ry verder. Honderde bome gly aan weerskante van hulle verby. Skielik trap die bestuurder haastig rem en Clayton skiet vorentoe in sy sitplek. ’n Blitsvinnige dierasie hardloop uit die woud voor hulle oor die pad. Die bestuurder gryp na ’n pistool in die paneelkissie en druk ’n knoppie wat die Jeep se deurslotte onmiddellik laat sluit.

Clayton hoor sy eie asem jaag. Hy weet hy het hom nie verbeel nie. Iets gevaarliks het oor die pad gehardloop. Die bestuurder se vinnige reaksie bevestig dit. Dit was nie sommer net ’n gewone dier nie. Hierdie ding het soos ’n kruising tussen ’n beer en ’n krokodil gelyk!