Читать книгу Początek - Дэн Браун - Страница 19

Na oświetlonej blaskiem księżyca pustyni przy wschodnich przedmieściach Dubaju łazik pustynny Sand Viper 1100 gwałtownie odbił w lewo i zaraz się zatrzymał, wzniecając tuman piachu, który opadał oświetlony przednimi halogenami.

Nastolatek za kierownicą pojazdu zdjął gogle i intensywnie się wpatrywał w coś, na co przed chwilą omal nie najechał. Zaniepokojony wysiadł i podszedł bliżej.

Niestety ciemny kształt okazał się tym, na co wyglądał: znieruchomiałym ludzkim ciałem.

– ¿Marhaba? – zawołał chłopak. – Halo!

Żadnej reakcji.

Po ubiorze – tradycyjnej szasziji oraz luźnej galabiji – chłopak rozpoznał, że na piachu leży mężczyzna. Sylwetka wskazywała, że jest dobrze odżywiony. Odciski stóp oraz ewentualne ślady opon samochodowych albo inne wskazówki, które pozwoliłyby odgadnąć, skąd przyszedł, dawno już zasypał pustynny wiatr.

– ¿Marhaba? – krzyknął ponownie.

Znowu nic.

Nie wiedząc, jak ma się zachować, chłopak delikatnie trącił stopą ciało. Chociaż rozmiary wskazywały, że powinno być raczej pulchne, okazało się sztywne i twarde, odwodnione już przez wiatr i słońce.

Z całą pewnością martwe.

Chłopak pochylił się, chwycił za ramię i szarpnięciem przekręcił zwłoki na plecy. Pozbawione życia oczy gapiły się w niebo. Brodatą twarz pokrywał piasek, ale mimo to wydała się chłopakowi znajoma, jakby należała do któregoś z wujów albo do dziadka.

Zaryczały silniki kilku terenowych quadów. Koledzy chłopaka zawrócili, żeby sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku. Po chwili ich pojazdy wynurzyły się zza wydmy i zjechały w dół.

Młodzi kierowcy wysiedli, zsunęli gogle, zdjęli kaski i stanęli nad makabrycznym znaleziskiem. Jeden z młodzieńców odezwał się poruszonym głosem, gdy rozpoznał ciało allamaha Syeda al-Fadla, myśliciela i przywódcy duchowego, który od czasu do czasu przemawiał na uniwersytecie.

– Matha Alayna ’an naf’al? – zapytał na koniec. „Co teraz zrobimy?”

Przez chwilę chłopcy stali w milczeniu nad zwłokami, by następnie zachować się tak, jak na ich miejscu postąpiłby przeciętny nastolatek na całym świecie: wyjęli telefony komórkowe i zaczęli robić zdjęcia, które natychmiast przesłali swoim przyjaciołom.