Читать книгу Farciara - Dorota Wachnicka - Страница 5

Natalia z Hanką poznały się w piaskownicy. Naprawdę. Od pierwszego wejrzenia nie darzyły się sympatią, wiecznie się kłóciły: a to o piasek, a to o foremki. Ich wzajemne relacje ociepliły się dopiero w pierwszej klasie, gdy mimo głośnych sprzeciwów zostały posadzone w jednej ławce. Początkowo się buntowały i próbowały tłumaczyć nauczycielce powody wzajemnej niechęci. Niezliczone kłótnie na lekcjach miały zmęczyć wychowawczynię i doprowadzić do tego, że dziewczynki zostaną rozdzielone i uwolnią się od niechcianego towarzystwa. Kobieta była jednak nieugięta. Im bardziej zacięte boje toczyły Natalia z Hanką, tym częściej słyszały, że „jedną z ważnych umiejętności w życiu jest rozwiązywanie konfliktów”. Nie miały innego wyjścia, jak tylko powoli i z trudem akceptować fakt, że muszą dzielić jedną ławkę, a pół roku później po prostu się polubiły. Pod koniec pierwszej klasy były już nierozłączne. Ramię w ramię rozrabiały w szkole i przewodziły dzieciakom na podwórku. Zdały do tego samego liceum – nie wyobrażały sobie nawet, że mogłoby być inaczej. Nadal siedziały w jednej ławce. Rozdzieliły je dopiero czas matury i wybór uczelni. Natalia od zawsze chciała być prawnikiem, a Hanka – bankowcem. Kiedy jedna zdawała na Uniwersytet Warszawski, druga podchodziła do egzaminów w Szwajcarii. By być najlepszym bankowcem, Hanka wybrała studia w kolebce szwajcarskiej bankowości na uniwersytecie w St. Gallen. Obie dziewczyny bez trudu dostały się na wymarzone uczelnie, co przypieczętowało przyjacielską rozłąkę.

Pierwszy raz rozstawały się na dłużej niż dwa tygodnie. Początkowo dzwoniły do siebie codziennie, ale wkrótce się okazało, że rachunki telefoniczne przekraczają ich możliwości finansowe, zaczęły więc pisać mejle i rozmawiać przez komunikator internetowy. Widywały się w święta, wakacje lub podczas przerw na uczelni.

Kiedy Natalia przeniosła się na studia do Paryża, a później do Oksfordu, jeszcze trudniej było im się widywać. Nie rezygnowały jednak – podróżowały autostopem, by spotkać się gdzieś w połowie drogi, a przy okazji odkrywały uroki Francji i Szwajcarii, a później także Anglii. Dobrze poznały dzięki temu tajemnicze zakątki Lazurowego Wybrzeża i miasteczek wtulonych w alpejskie stoki.